Het is al bijna avond voor ik genoeg rust vind om even te schrijven, geen zoektocht naar Sunshine gehouden omdat het hier in huis zelf al een drama is. Dat weegt best zwaar bij me. Ik wil hier echt mijn best voor doen want dat heeft die arme Aurora wel verdiend! Maar dat ze zo ontzettend getraumatiseerd zou zijn, heb ik niet kunnen voorzien en die hele vlucht en reis is toch echt niet het beste wat haar heeft kunnen overkomen.

Als ze niet snel wat gaat eten en drinken dan gaat het denk ik wel mis met haar. Gisterenavond laat is Aurora pas het bakje onder de krabpaal uitgekomen waar ze vanaf de vroege ochtend opgevouwen had gezeten. Ze eet niet, drinkt niet en is ene grote bal trauma. Ze sluipt zowat in elkaar gedoken door het huis en is vanaf het echt diep in de nacht was (ze had niet door dat ik wakker was en haar in de gaten hield) alleen maar bezig geweest om een uitweg te vinden.

Die vond ze uiteraard niet, daar heb ik wel even genoeg van als jullie het niet erg vinden. Maar ach ach ach dat arme meisje! Ze heeft geprobeerd door het raam te springen bij het balkon, ze heeft geprobeerd de balkondeur open te krijgen, via de deur naar de gang geprobeerd door het glas te springen. Ze heeft maar 1 mindset; VLUCHTEN. Ik heb nog nooit zo'n medelijden met een beestje gehad als ik met haar heb. Toen ik eenmaal gerust was dat ze er nergens uit kon, dacht ik, laat haar maar helemaal gaan. Niets zeggen, roepen, wat dan ook. Misschien komt ze, omdat ze nu rond sluipt (ook geen goed teken dat sluipen) wel een beetje van haar ergste angst af.

Uiteindelijk toch een beetje weggedommeld. Eenmaal wakker zat ze weer als bevroren onder de bank. In de keuken was het 1 grote ravage. Alles onder het witte haar, hele bossen, zal ook wel van de stress komen. Alle planten waren van de vensterbank af gegooid in haar pogingen door het raam heen te komen. Het zijn orchideeën, dus ook veel water, modder en speciale korrels. Ik vind het niet erg hoor, is uit angst en kan ze echt niets aan doen. Maar was wel ff bezig met opruimen. 

Ze luistert wel naar mijn stem, dat wel. Je ziet dat, als ik even doorpraat tegen haar, dat ze een heeeeel klein beetje ontspant. Maar ik heb nog nooit zo'n bang beestje gezien. Als dit "een kat redden" betekent dan wil ik er NOOIT meer eentje "redden". Dit is het alleen nog maar erger maken voor een diertje dat al genoeg had meegemaakt zonder op een vliegtuig te worden gezet. Bij haar paspoort kreeg ik ook zalf voor haar oren maar hoe moet ik haar behandelen als ik haar niet eens aan kan raken? 

Ze had vannacht ook nog onder de ijskast geplast en onder mijn bureau zitten kakken. Dit terwijl er 2 kattenbakken in de kamer staan. Dus maar even andere kattenbakkorrels gaan halen omdat het kan komen omdat ze de kristallen, die ik altijd gebruik, niet kent. Hopen dat dat helpt maar om te kunnen plassen en kakken zal je toch moeten eten en drinken en dat doet ze dus ook niet eens. Dit kan toch echt niet goed zijn voor haar. Ik heb vanmiddag vernomen dat ze maandenlang in een krat opgesloten heeft gezeten, God weet wat het beestje nog meer heeft mee gemaakt.

Ik zal er alles aan proberen te doen wat in mijn macht ligt en hopen dat er verbetering in komt bij haar. Ik moet er niet aan denken dat ze straks door niet eten en drinken hier onder mijn bank dood zit te gaan of zo. Dat heeft ze echt niet verdiend. En dat ik nu zo weinig voor Sunshine kan doen, al was het alleen maar het rondlopen om hem te lokaliseren, zit me ook niet lekker. Dit keer even geen stukje waar je ondanks de drama om kan lachen maar dat komt omdat ik het even helemaal niet om te lachen vind! Volgende week ook nog mijn moeder om me zorgen om te maken, vrijdag opname en de maandag erna de operatie. Kom maar op hoor, ik breek toch niet. Komen we ook wel weer uit. 

Voorlopig dus geen mooie plaatjes van een happy Aurora, dat doe ik haar nu zeker niet aan en een foto van een super bange kat is ook niet waar mensen op zitten te wachten. Maar ik zal er alles aan doen om die ooit te kunnen plaatsen. Ooit plaats ik hier foto's van een tevreden trio, en hoe ik mijn tijd of mezelf ook moet verdelen, daar zal ik ALLES voor doen!

OMG OMG OMG!!! Wat anders kan ik er niet van maken! Wat heb ik een avond/nacht/ochtend achter de rug!!! Ik heb blijkbaar weer een Houdini in huis gehaald, de Griekse versie dit keer! Maar, voor ik met die sappige details kom, zal ik gewoon bij het begin beginnen. Eerst een goed gesprek gehad met de dame die met Sunshine bezig is, zij krijgt door dat hij absoluut niet binnen zit. Wel is hij niet meer zo heel dicht in de buurt van huis en is een ware Hans Klok wat zijn verdwijntalent betreft, geen mens die hem spot, tot nu dan. Hij is ondertussen over zijn ergste angst heen en zal misschien nu soms wel door iemand gespot kunnen worden.

Zij komt helaas niet uit Rotterdam maar ze beschreef in wat voor soort omgeving hij zich op moet houden en wat er allemaal bij hem in de buurt zit. Door wat zij beschreef moest ik direct denken aan de schooltuintjes (zij had het over volkstuintjes-achtig) aan de overkant van Zwembad West! Hij is absoluut niet ongelukkig, vertelde ze me, heeft een soort van "the time of his life" al mist hij ons wel en loopt hij daar soms onbedaarlijk over te schreeuwen. Ze zei als daar mensen wonen moeten ze hem vast gehoord hebben. Alleen woont daar volgens mij niemand. Hoe ze hem omschreef, klopt volledig met hoe hij is. Voor de regen kan hij schuilen, volop eten en drinken, vliegen vangen is nog steeds een sport en mieren vindt hij geweldig om naar te kijken en mee te spelen. Er zit daar ergens een mierenhoop in de buurt. Onweer was wel even eng maar nu paar keer gebeurd dus geaccepteerd. Hij laat zich aan niemand zien maar is ondertussen wel minder schuw aan het worden en dus kan hij misschien gespot gaan worden daar. Hij begint al een beetje een soort routinetje te krijgen en vermaakt zich prima, lekker soezen in het zonnetje, op jacht, spannend spannend spannend allemaal.

Zowel Ada als Kimberley zijn daar al direct, zonder het van elkaar te weten, naartoe gegaan maar hebben uiteraard niets gezien of gehoord. Kim zei nog, als ik kat was ging ik inderdaad dáár zitten! Wel zijn er nu flyers achter gelaten bij de schooltuintjes en ik ga daar van de week weer even flyers in de rondte plakken. Weet ook nog niet helemaal zeker of het wel daar is. Maar goed, ik moet me dus even minder fixeren op het feit dat hij bij iemand binnen zit en daar in de buurt rond gaan lopen. Hij is toch de weg naar huis kwijt, hij weet niet hoe hij thuis moet komen, dus het is wel zaak dat ik vind waar hij zich bevindt. Hij is nog heel jong, in blinde paniek weg gerend en ook nog een paar traumatische ervaringen met honden waardoor hij dus steeds verder is gaan zitten. Hij wil nu nog niet echt per sé naar huis maar als het straks kouder wordt weer wel. Ik heb dus nog een lange adem nodig maar moet eerst zeker weten waar hij zit. Dat kan nog een uitdaging worden ben ik bang.

Dus verder kijken of er nog meer van dat soort plekken in de buurt zijn waar hij, net zo makkelijk als daar, dwars door het struikgewas, kan komen. Maar dan moet het eerst in orde komen met Aurora! Wat een verhaal is dat weer, niet te doen!

Dus, heel de avond zitten wachten maar echt veel vertraging. Dat arme beestje had dus zo lang in het vliegtuig gezeten dat ze in haar reismand had geplast! Dat gebeurt haast nooit met katten maar ja, als je zoveel uren in zo'n kooitje zit... Arme meisje! Eindelijk, om half 2 's nachts kwam  Caroline dan binnen met een zwaar getraumatiseerd klein bang wit meisje in de reismand.

Ik mocht haar aaien en uiteindelijk kroop ze onder de bank. Alles had ik al in de huiskamer gezet zodat zowel Aurora als Moonlight even niet de gang op hoefden, zo heb ik iets meer overzicht. Toen Caroline, na een wel verdiende ijskoude cola, de deur uit ging, ben ik op mijn buik gaan liggen met snoepjes en mijn zachte kalmeer stem geprobeerd haar op haar gemak te stellen. Uiteindelijk leek het mij het beste om haar maar gewoon even te laten gaan, ook Moonlight was volgens mij wel aan een tukkie toe en kwam bij me liggen en toen ben ik rond half vier even in slaap gesukkeld.

Ik merkte dat ze onder de bank vandaan kwam omdat Moonlight haar volledig in de gaten hield en ik dacht dat ze bij de keuken wat zou gaan eten en/of drinken... Maar al was ik van plan haar in de gaten te houden, ik ben weggedommeld. Toen ik wakker schoot, zo rond zessen, ben ik haar direct gaan zoeken maar waar ik ook keek, GEEN Aurora!

"Dat bestaat toch niet", dacht ik terwijl ik probeerde niet in paniek te raken!!! Dus ik even mijn "zen-modus" aangezet en nauwkeurig elk mogelijk verstopplekje in de huiskamer en keuken af gegaan. Zelfs uiteindelijk de ladder erbij gepakt om ook op de keukenkastjes en op de ketel te kunnen kijken. NIETS!!! Om gek van te worden.

Terwijl ik zo aan het zoeken was, gingen er steeds eksters te keer in de tuinen. Ik weet dat ze dat doen als er een kat in de buurt is van hun nest. Op een gegeven moment bleef ik op het balkon staan, of ik kon zien waar ze zo tekeer gingen. Ik ben natuurlijk best een beetje kippig maar toen ze op het balkonhek aan de overkant (1 verdieping lager dan hier) gingen zitten kwetteren probeerde ik goed te focussen, maar tegen een witte achtergrond werd dat wat lastig. Ik naar binnen gehold voor mijn bril en mijn toneelkijkertje en ik dacht haar daar opgekruld als een balletje te zien maar kon het niet echt goed zien.

Op dat moment stapt er een vrouw daar vlak naast de deur uit, dus ik roep naar haar om te vragen of er daar op het balkon soms een witte kat zit! Ja ja, zegt ze, die zit daar!!! Oh my fucking hell!!! Excusez le mot... "Niet nog eens" vliegt er door mijn hoofd! Ik vraag haar bij wie ik moet zijn om op dat balkon te komen. Nummer 35, zegt ze. Ik vraag of ze me daar wil binnen laten, die ingang zit namelijk hier helemaal om de hoek naast de dokter/apotheek!!! "Ja hoor" zegt ze, dus ik smijt mijn bril af, doe een jas aan, sleutels mee, mij eigen reismand mee en ik vlieg naar beneden.

Uiteraard goed gezorgd dat mijn deur goed dicht zit. Ik bel aan op 35, hijgend als het welbekende molenpaard, het is wel de 2e verdieping ja en ik heb niet echt langzaam gelopen. Een slaperige mevrouw piept met haar gezicht tussen een gordijntje door. Ik leg uit dat mijn kat op haar balkon zit en dus gaat ze eerst, voor mijn gevoel terrrrrrgend langzaam, even naar de balkondeur om te kijken of ik niet een smoes sta te verzinnen om binnen te komen, wel logisch toch in deze tijden. "Oh ja", zegt ze, "hij zit hier". Ja, dat wist ik ook al ondertussen...

Ze laat me binnen, alles gaat nog steeds in slow motion in mijn ogen, en ik stap voorzichtig met een open gezet reismandje het balkon op. Ik voel Aurora's paniek en ze wurmt zich al door het hekwerk heen om zich 2 verdiepingen naar beneden te storten. Mijn hartslag voel en hoor ik in elke porie van mijn wezen. Op de een of andere manier maakt ze de sprong, die ze al in had gezet, niet, alsof ze werd tegen gehouden. Het lijkt "the Matrix" wel! Zo kan ik haar dus pakken en in de reismand doen. Duizelig van alles loop ik naar huis. Geen idee hoe ze dat heeft kunnen doen maar aangezien de bovenkant nog wel open is, al dacht ik niet dat ze zo konden klimmen via het net, zal ik ook dat volledig af gaan sluiten. Dus eerst straks ff een extra net bestellen en haakjes maken.

Ondertussen is ze uit het reismandje maar zit nog volledig bevroren in het onderste bakje van de zwarte krabpaal. Moonlight heeft een paar keer naar haar geblazen toen ze nog in het reismandje zit maar hij valt niet aan of zo. Ik vertrouw op de zachtheid van zijn karakter. Ik laat haar gewoon volledig met rust. Heb, nu ik weet waar ze zit, eten en drinken in de buurt gezet en haar bak. Moonlight is het er niet mee eens dat ie ook binnen moet blijven maar jammer maar helaas, het is nou eenmaal even zo. Als ik al die stukjes zo achter elkaar plak, heb ik zo een boek denk ik. Mijn God zeg!

Ik ga nu even liggen denk ik, ik heb morgen weer een dagdienst en zondag ook. Sunshine heeft het naar zijn zin gelukkig, al wil hij wel een keer weer naar huis, dat klopt ook met mijn gevoel erover. Niet dat ik mijn zoektocht op geef hoor, dat zeker niet, hij KOMT een keer thuis, geloof me maar. Alleen nu even op prio 1 het zich veilig laten voelen van Aurora. Zit hier met alles potdicht, zweet op mijn bovenlip, helaas zonder palmbomen in tropische temperaturen, maar ach, er komen nog wel meer zomers. Dan wel graag wat normalere zomers mét 3 poezenkindjes op mijn dan ondertussen Houdini-proof balkon!

Gisteren, aan de ene kant gelukkig maar aan de andere kant weer niet, een iets minder heftige dag. Kreeg ik in elk geval de kans om bij te komen van die dag ervoor. Op mijn werk is het altijd hectisch dus dat vliegt voorbij. Maar ik merk wel dat die 3 eenzame dagen wel zijn tol hebben geëist van Moonlight. Heel weinig gegeten, hengel-obsessie wordt erger, hij verstopt zich en ook al roep ik me een ongeluk dan komt hij niet te voorschijn. Schiet ik weer direct in de paniek natuurlijk, getraumatiseerd als ik al ben en blijkt hij gewoon ergens te liggen waar hij wel vaker ligt, alleen reageert ie gewoon niet... Hij loopt nu net weer zijn zoekronde te maken, al mauwend (meer huilend) alle plekjes af waar Sunshine zich altijd bevond. Dat blijft heel pijnlijk om te zien én horen. 

Lichtpuntje aan de horizon; Aurora! Zij komt vanavond aan vanuit Griekenland! Ik heb aardig wat te doen vandaag nog, vóór ze er is. Heb 2 Feliway gevallen die ik in de stopcontacten ga doen vanmiddag. Daar worden katten een beetje high van en voelen zich dan fantastisch (zeggen ze dan) dus dan is Moonlight volledig in de stemming voor de grote ontmoeting met zijn zus. Hoe die kennismaking zal gaan met haar ene broer, ben ik geweldig benieuwd naar. Ik hoop natuurlijk dat ze direct een klik hebben. Een klein sprankje hoop dat ze alle twee haar broers mag ontmoeten (misschien krijgt diegene waar hij nu is spijt en komen ze hem nog vanmiddag brengen, ja oké, longshot maar alles is mogelijk) gloort er nog ergens diep in mij. 

Maar al liggen ze elkaar niet direct, dan nog, Moonlight's eenzame dagen zijn eindelijk voorbij in elk geval. Alleen dat feit geeft mij al wat meer rust en een minder slecht gevoel als ik naar mijn werk ga. 
Moet nog zo veel doen vandaag! Spullen halen, extra kattenbak regelen, eten heb ik volop in huis, huis helemaal schoonmaken zodat ik vanavond én morgen me volledig kan richten op mijn 2 lieverds zodat Aurora even een dagje de tijd heeft om aan ons te wennen en goed kennis te maken. Kan ook zijn dat ze direct op haar plek is natuurlijk. We zien het wel en ik hou jullie natuurlijk op de hoogte hoe dat gaat hier. 

Straks ook even naar de markt, gelijk paar flyers plakken daar, flyers in de bus doen bij die lieve mevrouw in de van Lennepstraat zodat ze ook in het Witte Dorp verspreid worden door haar, kortom, ik zal moeten rennen en vliegen vandaag. Net zoals Moonlight nu, die zijn vlieguurtje lijkt te hebben en van alles omver loopt te rennen, ondertussen gillend als een speenvarken... Gelukkig weet ik dat ondertussen want je zou denken dat hij aan het flippen is anders. Hij gooit net weer een hele stapel flyers door de kamer... Ja, ja, ik zal heus niet vergeten om naar je broer te zoeken hoor! 

Dussss ondanks alle drukte en de komst van Aurora ga ik stug door met mijn zoektocht, al is dat op dit moment op halve kracht door de omstandigheden, maar dat zal Sunshine me vast wel vergeven. Ik stop toch niet voor hij thuis is!

Na mijn werk eerst even boodschappen gedaan en toen ik thuis kwam moest ik toch echt eerst even met die arme eenzame Moonlight spelen. Ik wist namelijk dat ik aardig wat te schrijven had vandaag. Want sjongejonge wat een dag was het gisteren! Net nadat ik klaar was met het verhaal van gisteren, werd ik gebeld door een dame die in de van Lennepstraat woonde. Zij vroeg of ik nog steeds mijn kat kwijt was. Eh ja! Volgens haar had ze hem gezien en woont hij in de tuin schuin tegenover de hare. Ik helemaal duizelig van opwinding natuurlijk! Het was, zoals zo vaak de laatste weken, behoorlijk aan het hozen en de mevrouw kwam net van haar werk, moest zich even omkleden omdat ze daarna weer weg moest maar wilde wel even met me mee lopen naar de straat achter de hare. Ik zou me een kwartiertje bij haar zijn!

Kwartiertjes duren af en toe best wel een uur of zo, kwam ik weer eens achter. Kim gebeld natuurlijk want dat MOEST hij wel zijn toch? Ik word toch niet voor niets door mensen uit dat blok benaderd dat mijn kat daar moet rondlopen?
Eindelijk belde ik aan bij de mevrouw op de van Lennepstraat, had mijn reismand mee genomen want zonder mijn kat ging ik uiteraard niet naar huis! Toen we aanbelden op het bewuste adres, ging mijn hart als een razende te keer en klopte bijna mijn keel uit. Volgens mij moet het zichtbaar geweest zijn. Wij dus uitleggen wat we kwamen doen. Ah zegt de mevrouw, nee hoor, dat is onze Tijgertje! Maar ik wil hem wel even aan jullie laten zien hoor. Ze haalt de kat ergens vandaan. Inderdaad, nu begrijp ik die telefoontjes, want het was inderdaad een soort Sunshine-kat, iets dikkere kop, andere verhoudingen in het wit maar wel dezelfde kleuren. Vandaar dat ze allemaal dachten dat het mijn kat was.

Het zoontje van de mevrouw zei ook nog; Ik heb u al een paar keer gebeld of de kat al gevonden was en dan ga ik weer zoeken als u nee zegt. Ahhhhh zo lief! Ik dacht dat er een meisje belde maar hij vindt het zo zielig voor mij omdat mijn kat zo op die van hem lijkt. Ik heb ze natuurlijk heel erg bedankt daarvoor en ook mijn excuses aangeboden dat ik ze zo heb lastig gevallen. Gelukkig begrepen ze het allemaal wel.

Je kunt je voorstellen dat ik de rest van de avond helemaal leeg was. Dit was toch echt wel een MEGA teleurstelling van de hoogste klasse… Ik weet het gewoon ff niet meer. Voor dit hele gebeuren had ik ook nog even naar mijn eigen dierenarts gebeld en die zei dat ze dus, bij een gechipt dier, niet gaan kijken of deze wel of niet als vermist staat opgegeven. Ze registreren dat in hun eigen administratie als “nieuwe klant” met dat chipnummer. Het zou wel heel raar moeten lopen wil je er dus zo achter komen of iemand je huisdier ingenomen heeft!!! Eigenlijk heeft een chip alleen zin als je dier loslopend gevonden wordt, of aangereden wordt en van de weg af wordt geplukt door de dierenambulance of zo. Schiet lekker op NOT!

Ook zou ik het wel een SUPER idee vinden als er ipv alleen een streepjescode, ook een soort GPS in zou zitten, zodat je kan zien WAAR je huisdier zich bevindt ten allen tijde. Lijkt me in sommige gevallen dus helemaal geen overbodige luxe.
Er kwam nog een meneer van Stedin aan de deur, al had ik net de meterstanden online doorgegeven, eens in de zoveel jaar komen ze dat digitaal doen voor Stedin zelf. Ik heb hem gelijk ingeschakeld om in de huizen hier in spangen uit te kijken naar Sunshine, hij heeft beloofd dat hij, als hij hem ergens binnen ziet, direct contact met me op zal nemen. Hij had overal de flyers al gezien namelijk. Mooi, weer een kans extra! 

De lijst met dierenartsen en –praktijken blijkt geen emailadressen te bevatten, dus die moeten nog worden opgezocht. Kim heeft een deel, Petra heeft een deel en ik had voor mezelf het 3e deel maar mag dit deel vanavond naar Miranda sturen, kan zij in de nachtdienst gaan spitten online naar email-adressen want ik weet even niet waar ik de tijd vandaan moet halen. Moet ook nog alles in orde maken voor Aurora morgen. Dan komt Moonlight tenminste van zijn hengelfixatie af, hoop ik toch.

Gisteravond laat uit mijn slaap gebeld door iemand die ervan overtuigd was dat mijn kat bij hem voor de deur zat. Vraag ik het adres en daar woont mijn broer vlakbij. Schoonzus San is ff gaan kijken maar, al leek hij wel een beetje, was het zeker mijn Sunshine niet. Toch blijven we volhouden met doen wat we kunnen doen om Sunshine weer thuis te krijgen, hier waar hij hoort! Een bewogen dag die helaas weer zonder mijn zonnetje eindigde...

Beetje laat dit keer, soms gaat er wel eens iets mis als je zo weinig slaapt. Ik had gelukkig 2 x de wekker gezet anders was ik nooit op tijd op mijn werk gekomen. Het lopen is er dus weer bij ingeschoten en dat voelt niet prettig. Maar ja, ik heb de 1e x wekker gewoon niet gehoord en de 2e x ook bijna niet en moest me hierdoor een ongeluk haasten! Dus ik heb nu nog niet eens gegeten omdat er geen tijd was om dat klaar te maken. Geen trek eigenlijk ook dus op zich niet zo erg. 

Nu het niet zo hoost buiten kan ik gelukkig wel de flyers in de brievenbussen gaan doen. Dat had gisteren geen zin, dan hadden ze doorweekt geweest en stuk gegaan. Dus ga ik er zo weer vandoor maar ik moet even tijd maken voor Moonlight zo eerst. Die is echt niet in zijn hum want hij is normaal natuurlijk nooit alleen geweest als ik naar mijn werk ging. Je kan het echt aan hem merken. 

Ook moet ik z.s.m. een mail opstellen aan alle dierenartsen en klinieken e.d. in Rotterdam en wijde omgeving. Want ik bedacht me dat, als er iemand met een katje komt, dan ziet de dierenarts uiteraard wel of hij wel of niet gechipt is maar ik denk namelijk niet dat er dan opeens een alarm af zal gaan dat aangeeft dat deze kat vermist wordt. Dat zal die dierenarts dan toch eerst ergens in moeten voeren? Doen ze dat wel of gaan ze er gewoon van uit dat het wel zal kloppen en registreren een nieuwe kat als klant met een chipnummer dat niet gecheckt wordt? Ik weet hier het antwoord niet op dus ga ik straks maar aan de mail. 

Geer zit gelukkig op de dierenambulance en heeft me een USB stick gegeven met alle gegevens van alle dierenartsen in de wijde omgeving. Die gaan allemaal een mail krijgen van me, mét chipnummer, flyers erbij, foto's en het verhaal dat ik vermoed dat hij ergens binnen zit. Wie weet gaat dat me Sunshine weer terug geven. Zitten we zo niet allemaal op ons zonnetje te wachten? Nou voor mij is dat 1000 maal erger, als het niet meer is! 
Dus ff rustig zitten is er vandaag haast niet bij en dat vind ik dan weer zo rot voor Moonlight. Ook morgen ga ik niet mee met het personeelsuitje, ik kan Moonlight echt niet zo lang alleen laten zitten. Dat krijg ik echt niet over mijn hart, als je hem zou mee maken dan zal iedereen dat wel begrijpen. 

Nog maar 1 dagje eenzaamheid voor Moonlight morgen want donderdagavond komt zijn zus Aurora eindelijk aan uit Griekenland. Ook daar zal ik nog wat dingen voor moeten regelen denk ik. Ook donderdag ff eerst goed stofzuigen, zodat ze die niet direct voor haar kiezen krijgt. Ik ben heel erg benieuwd hoe dat zal gaan. Het zal voor mij sowieso een opluchting zijn te weten dat hij niet meer zo in zijn eenzame uppie zit als ik moet werken zolang Sunshine nog niet thuis is.

Gek genoeg ben ik er steeds meer van overtuigd dat ik hem gewoon weer terug ga krijgen. Vraag me niet waarom, dat voelt gewoon zo. Had ik vorige week daar zo'n beetje mijn twijfel over gekregen, uit pure angst, dan is dat nu wel over. Hij hoort gewoon hier bij ons! Klaar! Ondertussen braaf blijven flyeren want ik zag net dat de flyer op de paal hier vlak voor mij deur er ook weer afgerukt was. Geeft niet joh, ik ben geduldig en de aanhouder wint. Die flyer zit er zo meteen weer gewoon op, de nieuwste versie zelfs. Prima hoor, plakband zat in huis en de Action in de buurt om bij te halen. Ik krijg mijn Sunshine weer terug, of je het nou leuk vindt of niet!