Toch wel vervelend dat 2 dagen op mijn werk stukken langer lijken te duren dan 2 dagen vrij. Ik kom gewoon altijd tijd te kort! Vandaag de hele dag bezig geweest hier in huis. Voor witte tornado spelen is een soort van hobby, not.

Ik moest gewoon echt wat doen aan die harige bende, zelfs aan de harige bende op mijn hoofd. Dan vliegt zo'n dag zo voorbij. Ik had eigenlijk nog even langs mijn moeder gewild maar ik was een uurtje geleden net klaar met mijn eten dus had het weinig zin meer. Dan zie ik haar dinsdag pas weer als ik haar ga halen vanuit het Erasmus na haar 2e chemo. Ik hoop maar dat ze er komende week net zo minimaal last van zal hebben als de afgelopen week. Dat zou mooi zijn!

Voor Sunshine heb ik niet veel kunnen doen. Maar dat ik nog maar 3 dienstjes moet werken tot ik een dikke week vrij ben, scheelt alles natuurlijk. Dan kan ik ook even een beetje bijkomen van alle gekte en hectiek en op mijn gemakkie wat dingen gaan doen die met Sunshine vinden te maken hebben.

Ik zou mij niet zijn als ik niet al een lijstje had liggen van wat ik zou kunnen doen hier in huis, alsof ik verwacht me te gaan vervelen. Al staat verven er niet op, al zou dat ook niet overbodig zijn op mijn gang hier beneden. Ik weet nu al dat ik niet eens de helft van dat lijstje afgewerkt krijg.

Dat kan dan mooi op het volgende lijstje als ik weer eens een weekje vrij ben volgend jaar. Dit jaar zitten er geen vrije weken meer in, wel een paar daagjes vrij begin december en dan gaan we naar Estas! 

Dan even wat heel anders, ik kan weer hoelahoepen! Ik ben vanmorgen eerst even met een mok koffie naar de instructie DVD gaan kijken. Daar wordt je ook niet vrolijk van hoor. Hoe dat ding in elkaar moest wist ik al, was ook goed gelukt maar dat zijn geen moeilijke dingen. Dan doet ze even voor hoe het moet. Tja... Zo deed ik het toch ook?

Alleen blijft die hoepel bij haar in de lucht en bij mij zorgt ie voor blauwe schenen en dikke enkels. Dat is nou net niet waar het voor bedoeld is eigenlijk. Er moeten hele andere lichaamsdelen gaan slinken. Bij haar zag het er ook zo makkelijk uit. Geheel moeiteloos, praktisch zonder te bewegen houdt ze die hoepel in de lucht. 

Dat kan ik dan niet hebben, dat moet ik ook kunnen. Ik heb het vroeger altijd gekund dus wat is er nu mis dan? Ja oké, daar kan ik zelf wel een aantal flinke opmerkingen als antwoord bij verzinnen. Dat is zo moeilijk niet. Goed, koffie op, muziekje opgezet, gaan met die hoepel. Op zich is dat bukken om hem weer op te rapen ook in beweging zijn, dus ben ik sowieso goed bezig.

De katten waren de kamer al uit gevlucht. Die hadden gisteren al in de gaten dat het niet zo veilig is als ik met dat ding bezig ben. Ook is het niet zo eenvoudig om een plekje te vinden waar je niets raakt. Gelukkig heb ik een hele grote huiskamer en met wat schuiven van de tafel en de stoelen, heb ik netjes een plekje hier waar ik redelijk alles heel kan houden. 

Na weer een tijdje continue te hebben moeten bukken, kreeg ik er al een beetje de balen van. In mijn frustratie gaf ik dat ding toch een gooi om mijn middel. AHA-momentje! Dat was dus de truc. Als je hem een enorme zwieper geeft, dan gaat ie vanzelf al een paar keer rond en dan kan je het ritme oppikken, een beetje meebewegen en voila, Ria is aan het hoelahoepen. Mijn kleine overwinningsdansje zorgde weer voor een ter aarde stortende hoepel maar mijn dag kon niet meer stuk. Ik kan het weer!

Ze had nog gezegd in het filmpje dat je het de eerste keer zeker niet langer moet doen dan 5 minuten. Dat is volgens mij een grapje. Ik redde het niet eens 3 minuten! Dat is pas heftig zeg! Er zit een flink verschil in die elektriciteitsbuizen hoepeltjes van vroeger en deze 1,5 kilo wegende massage hoepel. Dat voel je dus echt wel.

Het is wel een mooie uitdaging voor morgen. Dan ga ik maar beginnen met mezelf te timen. Het is namelijk de bedoeling dat je dit dagelijks 20 minuten doet. Twintig minuten??? Allememachies. Zal ik dat ooit gaan halen? Vast wel!

Het zal nog wel even duren voor ik daar zit. En waar ik nu zit, voel ik dat alles me zeer doet. Vanaf net onder mijn ribben, mijn onderrug (maar dan anders als de normale zeurende pijn, nu meer spier gerelateerd) tot mijn dijbenen. Die zijn zo te voelen even onder een vrachtwagen gekomen, terwijl ik net even niet oplette. Maar de overwinning is behaald, ik kan het weer! Morgen verder oefenen. 

Helaas heb ik niets meer gehoord van Svenja. Ik heb steeds op mijn gsm zitten kijken gisteren omdat ik hem nogal eens gewoon niet hoor. Maar geen gemiste gesprekken te zien. 
Ik kan me niet voorstellen dat ze dat allemaal zomaar zei. Voor zo'n lolletje zullen mensen echt niet bellen en hun 010 nummer laten zien toch?

Ik ben natuurlijk wel wat voorzichtiger geworden in dat soort dingen. Laat ik maar gewoon blijven vertrouwen in het goede van de mens. Alles wat je geeft krijg je toch terug, daar ben ik heilig van overtuigd. Een kosmische wet is dat, oorzaak en gevolg. Misschien heeft ze Sunshine gewoon niet meer gezien en zonder hem te zien kan je hem zeker ook niet vangen. Misschien bel ik haar van de week wel een keertje zelf op. 

Toen ik vanmiddag boodschappen ging halen, zat ik opeens muurvast in het verkeer richting Marconiplein. Ik kon er nergens meer tussenuit anders had ik dit wel gedaan. Van 4 banen naar 1 omdat de stoplichten het daar niet meer deden. Jeetje zeg, wat een opstopping. Eer ik bij de Vierhavenstraat was, had ik een heel boek kunnen lezen. En dat voor die paar boodschapjes.

Dacht ik slim te zijn, dat zou me op de terugweg niet gebeuren. Ging ik dus de andere kant op om via de Spanjaardstraat weer terug te keren. Ik had van Kim al gehoord dat ze op de Baumannlaan het 60 jarig bestaan daarvan vierden of zo en ik wilde daar toch ook een paar boodschapjes halen.

Bij de hoek van de Schiedamseweg zat ik nog te verzinnen hoe ik daar nou weer het beste kon komen vanaf de andere kant zodat ik zonder drukte zo de parkeergarage in zou kunnen rijden. Rechtsaf dan maar, Schiedamseweg over, brug over en linksaf de Aelbrechtskade op.

Ja, jammer joh, je mag daar helemaal niet naar links. Verdeurie! Wat nu? Dan maar stukje rechtdoor en het 1e straatje links ingeschoten. Kijken of ik daar een keertje linksaf kan en zo toch de Aelbrechtskade af kan rijden, richting Overschie. 

Tot mijn grote verbazing kon dat ook. Die verbazing kwam niet omdat dat kon maar omdat ik toen dus op de Hooidrift bleek te rijden. Daar waar Svenja me had verteld gisteren, dat ze Sunshine al een paar keer had gezien! 

Zou dat een teken kunnen zijn? Ik durf het gewoon niet te zeggen. Maar vreemd was het wel dat ik daar zo, zonder er aan te denken toch kwam te rijden. Ook wilde ik gisteren mijn dochter een grappig "GIF"je sturen, vond ik zomaar opeens eentje met een katje die thuiskomt en op Sunshine lijkt...

Nadat ik de hele Baumannlaan over had gelopen, kraampjes en van alles te zien en te horen, op zoek naar mijn moeder die daar ook zou lopen, maar weer richting de winkel die ik moest hebben gelopen. Moeder niet gezien, wel kom ik daar wel Petra Figge tegen of all people.

Nadat ik alles wat ik wilde hebben ingeslagen had, heb ik nog een poging gedaan om naar mijn moeder te gaan. Alleen het eerste vrije parkeerplekje lag overduidelijk buiten Overschie dus ben ik maar naar huis gereden. Moeder heb ik maar gebeld, die had de drukte ook wel gezien. Het was trouwens overal druk! Jeetje zeg wat een mensenmassa op de been vandaag! 

Dus nee, geen nieuws over Sunshine en ook Moonlight en Aurora halen niets nieuws uit sinds gisteren. Wel heb ik mijn hoelahoep binnen. Die heb ik besteld om mijn onderrug en buikspieren te trainen. Vroeger op het Bospolderplein, waar ik altijd voor de deur speelde, heb ik dat uren gedaan. Ik dacht, dat doe ik gewoon zo weer ff.

Ik weet dat ik het toen ook niet moeilijk vond dus snel dat ding in elkaar gezet en beginnen. Nu heb ik gewonde enkels en een blauwe scheen. Ik heb alleen nog niet gehoelahoepeld of gehoelahoept, als dat al een werkwoord is.

Dat ding is dus zwaarder dan die we vroeger hadden, deze is 1,5 kilo. Dit zou het makkelijker maken om hem in de lucht te houden. Helaas, bij het ouder worden wint de zwaartekracht het blijkbaar van meer dingen dan alleen je borsten. Wat een kolereding zeg.

Maar ik geef niet op, het gaat me lukken. Voor vandaag geef ik het op, ik heb al blauwe plekken genoeg nu. Ik wil nu gewoon even eten gaan maken en dan even lekker bankhangen. Morgen misschien eerst maar eens even de hoelahoep instructie DVD kijken? Anders wordt het verplicht lange broeken dragen komende week, warm of niet. 

Bijna 12 uur al weer en nog geen ketelmonteur gezien. Ik heb daar altijd zo'n hekel aan. Afspreken tussen 9 en 13 uur en dan waarschijnlijk 12u55 aanbellen. Vooral als je dan daarna mag hopen op tijd op je werk te zijn!

Geloof me, om 13u01 doe ik NIET meer open. Het is ook niet dat ik van plan was om weg te gaan maar het feit dat het niet kan, kan me dan toch irriteren. Blijkbaar hou ik meer van mijn vrijheid dan ik zelf dacht. Dus zit ik al een tijdje achter de pc en heb gelijk wat administratieve dingen gedaan en voor de cits weer wat lekkers zitten bestellen en nog wat dingen voor mezelf. Moet ook gebeuren en ik kan toch nergens anders heen. 

Terwijl ik hier net zat, hoorde ik heel in de verte iets. Ik snap nu ook waarom ik zoveel calls mis op mijn gsm. Zo'n grote kamer heb ik nou ook weer niet dus zou ik mijn muziekje dat aangeeft dat ik gebeld word gewoon goed moeten kunnen horen. Dat valt wel tegen zo te horen. Volgens mij heb ik net op het nippertje op kunnen pakken. Gelukkig maar anders had ik een heel bijzonder telefoontje gemist. 

Het was een dame met een aller charmantst Duits accent die me belde over Sunshine. Eer ik uit het volgende verhaal kwam, duurde wel even omdat ze lastig te verstaan was en maar door bleef praten maar het is me toch gelukt. Ik zal het in mijn eigen woorden weergeven anders wordt het voor jullie ook lastig te begrijpen en dat willen we natuurlijk niet. 

Ze vertelde me dat ze van de week vanaf de AH op het Mathernesserplein naar de apotheek moest, zij liep de berg af. De berg af??? Ze bleek de apotheker te bedoelen, onderaan de hol van het P.C. Hooftplein, die zit hier bij mij om de hoek.

Verder heb ik geen idee hoe maar ze kwam voor mijn deur terecht en daar zag ze "ein papiertje van die kat" op de straat liggen. Dat heeft ze opgepakt en er waren jongens aan de motor aan het "slooitelen" en 1 ervan zei dat dat van zijn buurvrouw was die haar kat kwijt was.

Nu vond ze het al erg dat dit papiertje gewoon op straat was gegooid (snap ik zelf niet waar die vandaan moet komen trouwens, de meesten waren er al weer afgehaald, zo ff op de trap checken waar er nog wel 1 hing) want zij is zelf een groot kattenliefhebster. Ze weet namelijk wel zeker dat zij al een paar dagen mijn kat heeft gezien waar zij woont. 

Het duurde even voordat ik achter de straat kwam waar zij bedoelde want ik zit ook nog met mijn eigen hoofd in het M4H gebied wat ik heb omgedoopt in Sunshine-area. Nu kan je misschien wel begrijpen dat een straat met de naam Messchertstraat, uitgesproken door een Duitse vrouw, redelijk lastig is om thuis te brengen.

Ik heb het haar uiteindelijk laten spellen want ik had echt geen flauw idee wat ze zei. Mijn kwartje viel pas echt toen ze zei dat dit vlak bij de Hooidrift is. Een compleet andere kant op namelijk dan mijn Sunshine-area. Alhoewel het hemelsbreed gezien wel meevalt, zag ik net op Google earth, maar toch.

Leuk detail; mijn overgrootmoeder, die 106 is geworden, heeft daar jaren gewoond en ik ben daar in mijn jeugd wel honderden keren geweest!!!  Wél weer in de buurt waar het kattenvrouwtje uit de Van Citterstraat hem misschien heeft zien lopen, richting Mathernesserlaan. Verwacht het onverwachte, zeker bij katten. Dat weet ik ondertussen wel. Ik kan het dus gewoon niet uitsluiten.

Ze was wel heel erg overtuigd dat het Sunshine was, ze beschreef hem precies. Juist ook de volledig witte voorpoten, de markante M die je op zijn koppie vlak boven zijn ogen ziet. In vergelijking met de foto die ze zag, waar ze me ook nog eens een compliment gaf over hoe mooi ze de flyer vond, wist ze bijna zeker dat hij het moet zijn.

Ze zei dat hij nu wel een stuk magerder was maar er verder nog goed gezond uitzag. Ook dat hij erg schuw is want ze heeft hem al een paar keer proberen te lokken met lekkers maar hij komt niet naar haar toe. Iemand zet daar steeds een schoteltje melk en stukjes leverworst neer, daar schijnt hij regelmatig te eten.

Ook vertelde ze me dat haar eigen kat, die nu 11 is, ook een paar keer is weggelopen en die keren ook maandenlang weg is geweest maar toch steeds weer is terug gekomen. Ze weet dus precies hoe het voelt!

Ze ging proberen vandaag met een paar jongens om hem te vangen en als dat lukt dan gaat ze mij een foto sturen. Nog mooier is dat haar dochter in de dierenopvang werkt en dus ook kan scannen naar zijn chip, zodat we het dan helemaal zeker weten.

Ze gaat met haar dochter bespreken hoe ze hem het beste kan vangen, kattenreismand, alles wat nodig is heeft ze in huis. Als het lukt om hem te vangen dan belt ze me direct. Dan vlieg ik daar natuurlijk heen! Werken of niet, dit gaat me voor alles. 

Mevrouw, iek mach das ien orde for u, zei ze lief. Als hij het niet is dan nog gaat ze mij helpen mijn kat terug te krijgen. Zij heeft veel contacten en die gaan allemaal helpen. Want die jungen moes wieder thoois komen! Zij wil hem en zijn broer graag gelukkig zien en wil géén beloning, alleen maar blaaie geziechtjes. Heerlijk mens, Svenja heet ze. 

Ik durf niet eens te hopen dat dit waar kan zijn natuurlijk. Probeer mijn opwinding en enthousiasme flink naar de achtergrond te duwen want de teleurstelling is elke keer best zwaar. Dus doucement!

Niet gelijk overboord gaan met blije gevoelens. Afwachten. Geduld is een schone zaak maar lastig is het wel. Ik zou eigenlijk direct daar naartoe willen maar dat heeft op zich weinig zin.

Ze beloofde ongeacht wel of niet vinden zeker contact te blijven houden en verder kan ik alleen maar denken 'we zullen wel zien'. Saved by the bell! De ketelmeneer is er, 12u25, netjes netjes! Nu maar hopen dat hij snel klaar is... 

Nog 5 dienstjes en dan een lang weekje vrij! Dat is iets om naar uit te zien. Zo leuk om naar dingen uit te zien! Ik heb er nog wel meer. De thuiskomst van Sunshine is natuurlijk het zwaarst wegend.

En sinds gisteravond kan ik uitzien naar een optreden van Estas Tonne (zoek hem maar op Youtube of op Facebook, geweldig spiritueel muzikant, hij lijkt een beetje op een bohemian Jezus als je hem ziet maar die man kan gitaar spelen als geen ander.

Kippenvel krijg ik ervan, zulke mooie muziek maakt hij) omdat Carmen had gespot dat hij in december in Amsterdam op zal treden en zij direct kaartjes heeft gekocht. Ze wist al dat zowel Patricia als ik daar absoluut geen nee tegen zouden zeggen. Geweldig dat hij naar Nederland komt en nog geweldiger dat we daar ook daadwerkelijk naartoe gaan. 

Terug kijken kan ook leuk zijn. We nemen allemaal wel foto's van alles wat we mee maken. Vooral in dit digitale tijdperk is dat niet meer te stoppen. Ik moet zelfs elke keer mee kijken naar wat iemand zit te eten. Niet dat ik daar op zit te wachten hoor, maar het komt gewoon voorbij schuiven op je gsm.

Als je gewoon even gaat zitten en gaat terug denken, dan heb je geen foto's nodig. Dan zie je alles zo voorbij komen. Tenminste, bij mij is dat wel zo. Zelfs van toen ik nog heel klein was heb ik nog steeds de beelden. Of soms zelfs kan een bepaalde geur me direct een jaar of tig terug in de tijd gooien. Heel apart vind ik dat.

Zo gaf mijn moeder me van de week opeens een briefje dat ze nog had, dat ik zelf getypt had toen ik van hem voor mijn 11e verjaardag een typmachine had gekregen. Zo'n hamerding met wel een heel speciale gadget voor toen die tijd, dubbelkleurig lint. Ik kon zowel zwart als rood typen en dat vond ik echt helemaal te gek.

Ik heb mijn eerste getypte velletje dan ook aan hem gericht en mijn moeder had dat nog. Als je dan zoiets leest en ziet, dan zit je gelijk terug in begin jaren 70. Mijn broertje was nog vloeibaar toen, ik dacht voor eeuwig enigst kind te blijven tot ik in 1973 een trotse zus werd van broer Ben. Dat schiet dan allemaal zo'n beetje in 5 seconden door je hoofd.

Geweldig toch? En die foto's en filmpjes zitten gewoon in mijn hoofd. Ik kan fast forwarden, of freeze framen of in 3D ronddraaien. Alles opgeslagen in mijn eigen geest die kan fungeren als een machtig mooie projector. Daar heb je geen camera voor nodig. 

In het heden blijven doe ik wel door de cits. Gisteren hadden ze het keukenkastje open gekregen waar de dure cosma snackjes staan. Gelukkig zaten de dopjes op die buisjes nog met plastic verzegeld want ze hadden ze niet open gekregen. Het buisje dat ik bewaar bij mijn salontafel wel, dat was dan ook leeg. Het moet niet gekker worden! Straks vullen ze nog zelf het bestelformulier van Zooplus in en zit ik met een rekening van 80 euro voor een zooitje gevriesdroogde stukken tonijn en kip... 

Aurora wilde volgens mij bewijzen dat ze net zo lekker bij Moonlight kan liggen als Sunshine dat kan. Die twee hebben heerlijk liggen knorren naast me. Ik zag haar hoofdje op een gegeven moment rimpelen, toen ze hard aan het spinnen was en kon net op tijd mijn hand ertussen steken voordat ze weer een hap van Moonlight kon nemen.

Ik blijf het raar vinden dat ze dat doet maar ben er ondertussen al op voorbereid en kan zo vaak een hap voorkomen. Ook bij mij doet ze het, altijd uit liefde, dat wel, maar toch moet ze het afleren. Morgen is ze hier pas 3 maanden, dus dat komt nog wel. Het lijkt alleen alsof ze er altijd al geweest is dus lijkt het veel langer.

Straks is dat met Sunshine ook het geval, dan lijkt het alsof hij nooit weg is geweest. Gisteren kreeg ik nog een heel lief berichtje van Charline die ooit, voor ze een baan vond waarvoor ze gestudeerd had, bij ons op het Klant Contact Center werkte.

Ze wilde me een hart onder de riem steken want een kennis van haar heeft gisteren, na 2,5 jaar, haar kat weer terug gevonden! Zo lief van haar! Dat vond ik haar ook al toen ze bij ons werkte en dat is ze dus nog steeds!

Ze heeft me dit even laten zien met een fotootje (zie de foto hierbij, naam heb ik weggehaald) en dat soort dingen geven me alleen maar steeds weer het gevoel dat mijn gevoel over het ooit weer thuis komen van Sunshine volledig klopt. Daar ga ik dan ook met volle overtuiging van uit. 

Zo'n dag als gisteren blijkt dus behoorlijk uitputtend te zijn. Toen ik gisteravond thuis kwam dacht ik nog wel even wat televisie te kijken. Dat is meer eigenlijk even de cits gezelschap houden dan echt kijken maar goed, het gaat om het idee.

Ze zijn nu volledig ingesteld dat als ik in mijn nachtgoed loop, drinken heb gepakt en mijn tandenborstel met tandpasta klaar heb gelegd, dat ze dan lekker even wat snoepjes krijgen. Natuurlijk vinden ze alleen de allerduurste kattensnoepjes het lekkerst. Ben ik mooi even de pineut.

Als ik dit wil afwisselen met snoepjes die ze anders ook erg lekker vinden, trekken ze daar hun harige neusjes voor op. Dat gaan ze echt niet eten nu hoor. Pak de buisjes Cosma snacks maar anders laten we jou niet met rust. Dat hoor ik ze bijna zeggen. Dus dan maar die gevriesdroogde kip of eend of rund of tonijn vanuit het buisje op mijn hand schudden en dan beginnen ze gelijk al allebei te spinnen dat het een lieve lust is. Verwende mormels. 

Toen ik vanmorgen op de bank wakker werd, lag mijn tandenborstel nog even onaangeroerd als toen ik hem gisteravond neer had gelegd. Ik ben zonder het te weten gewoon in slaap gekiept. Het zal nodig zijn geweest. Ik werd wakker met dikke jeuk-oogjes en hoofdpijn.

Dan weet ik gelijk dat ik al zeker 2 dagen mijn allergie pilletjes ben vergeten te slikken. Dom, dom, dom. Dat wordt vrij direct op deze manier afgestraft. Snel een pilletje genomen maar dat is in elk geval voor vandaag al te laat helaas. Moet je maar geen katten nemen als je een kattenallergie hebt. Nou daar heb ik natuurlijk gewoon maling aan. Ze zijn me veel te lief.

Zodra ik door de dik jeukende luikjes kon zien waar mijn telefoon lag, heb ik mijn moeder even gebeld. Ik had alleen niet op de klok gekeken dus ze lag nog op bed. Ik had haar nou toch wakker dus gelijk gevraagd hoe ze zich voelde. Nog steeds zoals gisteren, was haar antwoord. Alleen haar arm, waar het infuus erin zat, doet daar erg zeer en ze heeft continue een vreselijke droge mond.

Vandaar ook dat ze moet spoelen, zoals was gezegd. De volgende dagen zullen misschien een ander beeld geven, hopelijk blijft het zoals nu. Hoe verder ze in de kuur komt, hoe vaker en heftiger die bijverschijnselen worden dus nu is het nog redelijk goed te doen. Het blijft een kwestie van afwachten.

Dat ze voorzichtig moet zijn i.v.m. ziektekiemen neemt ze nog steeds te licht. Ik hoop dat ze dat eigenwijze wat zal temperen de komende tijd. Het wordt allemaal niet voor niets gezegd. Ik geef haar rustig huisarrest hoor, deed ze vroeger bij mij ook. Helaas trok ik me daar ook niks van aan... Je krijgt altijd wat je geeft hè, dat blijkt wel.

Kimberley is nu bij mijn moeder en omdat ze mijn moeder er koortsig vond uit zien, moest mijn moeder van haar even temperaturen. Mijn moeder vindt ons allebei enorm bazig opeens en kan dan best beledigd zijn.

Daar zal ze maar aan moeten wennen. Dat blijven we zolang zij eigenwijs blijft en het gewoon nodig is. Ze had geen koorts gelukkig. Ook had ze al braaf haar mond gespoeld. Dus ze luistert soms wel een klein beetje.

Verder heb ik vandaag vreselijk in een deuk gelegen om Moonlight. Ik heb nog steeds de met T-shirt aangeklede doos staan waar ze af en toe in en om spelen. Nu doet hij toch al een paar dagen weer zo raar met rennen en hard mauwen dus ik was niet direct gealarmeerd toen ik hem tekeer hoorde gaan.

Tot ik een blauwe doos voorbij zag schuiven over de vloer. Die gekkerd was in de doos geklommen en hoe hij het gedaan heeft weet ik niet maar de doos was omgekiept en zo zat hij dus opeens gevangen. Als hij ging staan bleef hij door dat shirt toch vast in de doos zitten. Vandaar dat hij zo tekeer ging dus.

Nadat ik was uitgelachen, ben ik hem gaan bevrijden en liep hij snel bij de doos vandaan. Nog steeds mopperend. Heerlijk beest is het toch! Zo meteen weer gaan werken, inclusief mijn pijnlijke oogjes. Ook dat gaat wel weer over. 
Zoals alles over gaat in het leven. Zo gaat dat nou eenmaal.