"`t Is altijd de moeite waard een vraag te stellen,
maar niet altijd om er een te beantwoorden."

Oscar Wilde

Vandaag ben ik thuis gebleven. Ik had nog zo'n hoofdpijn van die allergie aanval en nog steeds brandden mijn ogen. Ik heb op de bank gelegen want veel kon ik verder niet doen. Toen ik vanmiddag in de douche stapte zag ik opeens iets waardoor ik dacht, hee! Daarom heb ik dus zo'n last.

Toen Aurora donderdag haar laatste pilletje moest, had ze er aardig genoeg van. Ze probeerde er vandoor te gaan maar dat lukte niet. In die kleine worsteling kreeg ik een klein krabbeltje tussen mijn vingers.

Vrijdag had ik zo'n last dus toen was het al begonnen. Ik denk door die krabbel van haar omdat ik mijn medicijnen wel had ingenomen. Als ik een avondje zo'n pilletje vergeet dan heb ik de volgende ochtend direct al brandende ogen. Alleen als ik dan snel dat pilletje alsnog neem dan voorkom ik zo'n volledige aanval.

Ik ben blijkbaar nog niet zo goed tegen krabbels bestand. Nu krijg ik die niet zo vaak, gelukkig. Het zijn de laatste maanden alleen maar krabbeltjes door speelsheid of weg schieten of meer van dat soort dingen. Nog maar weinig keren dat ik echt een keer een krabbeltje oploop. 

Dat was van de zomer natuurlijk wel anders toen Aurora me steeds beet of krabbelde omdat ze niet wist wat ze met affectie moest doen. Nu is ze er aardig aan gewend om zich prettig te voelen. Gelukkig wel zeg! Ze weet nu dat ze dat gewoon mag accepteren en slaat me niet meer alleen maar van gekkigheid. 

Ik denk dan ook dat ze daarom gisteren zo boos was, dat ik haar bij haar staart heb gepakt. Ze voelde zich natuurlijk volledig door me verraden. Leer je haar dat ze zich altijd veilig bij je kan voelen, grijp je haar opeens zo vast. Rot mens! Dat begrijp ik best hoor.

Bij die krabbels en beten van van de zomer heb ik ook wel eens zo'n aanval gehad maar toen had ik 1 plus 1 nog niet bij elkaar opgeteld. Ook kreeg ik dan direct een kuurtje met de een of andere antibioticum dus vandaar dat het misschien ook niet echt door heeft gezet. 

Nu had ze me donderdag al gekrabbeld en vrijdag wilde ze ook al wegschieten waardoor ze me per ongeluk weer een krabbel gaf. Op mijn wijsvinger die nu dik en rood is. Vandaar dat ik nog steeds last heb natuurlijk, twee dagen krabbels achter elkaar. Mysterie opgelost. Ik ben gewoon gevoelig voor dat soort dingen blijkbaar.

Ik heb mijn moeder natuurlijk vandaag wel aan de telefoon gehad en die wilde zelf dat ik thuis zou blijven. Anders zou zij zich weer zo schuldig voelen en dat wilde ze ook niet. Nu voel ik me ook schuldig en onrustig. We zijn allemaal wel mensen van de dag maar bij haar is het natuurlijk een heel ander verhaal. Maar goed, beter ik dan zij. 

Ik zou het vreselijk vinden als er wat zou gebeuren net na een dag dat je niet geweest bent dus, hoofdpijn of niet, ik ga voortaan gewoon. Al is het maar heel even. Hier word ik ook gewoon onrustig van en mijn ogen tranen thuis net zo hard als daar. Gelukkig wordt het allemaal ietsje minder nu, eindelijk.

Buiten die nare hoofdpijn en die jeukende en brandende ogen, heb ik het ook een stuk benauwder en daar helpen de puffers niet bij. Voortaan dus goed uitkijken en misschien volgende keer, ja als je katten hebt weet je dat je af en toe een krabbeltje oploopt, direct een extra pilletje nemen.

Ik haal ze altijd bij de Lidl. Die werken beter dan de allergie pillen die ik van mijn huisarts kreeg. Cetirizine, 1,25 voor een hele week pillen. Deze gouden tip kreeg ik van Caroline van Sappho en dat heeft me heel goed geholpen. Gewoon bij zo'n krabbel direct een pil nemen en dan kijken of dat werkt. Daar kom ik vanzelf nog wel achter.

De katten weg doen is absoluut geen optie. Ik kan niet zonder levende wezens uit het dierenrijk om me heen. Die ene week nadat Sam er niet meer was, vond ik de meest vreselijke week die ik had gehad geloof ik. Nee hoor, dan maar jeukoogjes. 

Zo meteen nog even een aspirientje nemen tegen de hoofdpijn en weer gaan liggen. Ik voel mijn ogen al een heel klein beetje opklaren en ik ga er vanuit dat ik er morgen bijna geen last meer van zal hebben. Heel fijn want ik loop nu al dagen met zo'n zwaar hoofd rond en dan krijg je weer last van je nek. Dat willen we natuurlijk niet. Het is wel goed zo. 

"een dochter heeft drie dingen nodig:
kracht om op te steunen
een schouder om op uit te huilen
en een voorbeeld om te volgen."

Ik heb straf. Het is nog erger want eigenlijk heb ik dubbel straf. Een keer straf van Aurora en de andere van mijn allergie. Ik heb al een dag of 2 last van jeukende ogen. Uit ervaring weet ik dat dit te maken heeft met mijn flinke allergie voor katten. Alleen heb ik dit normaal alleen als ik vergeet mijn pilletje hiertegen in te nemen. 

Nou vergeet ik dat regelmatig, het verschijnsel is me niet vreemd. Alleen heb ik de afgelopen week juist een keertje niet vergeten mijn medicijnen in te nemen. Op zich dan wel raar dat ik er toch last van heb. Vanmorgen was het helemaal erg.

Ik word dan wakker met dikke ogen en een enorme hoofdpijn en dan weet ik al dat ik een slechte dag ga krijgen hierdoor. Natuurlijk ben je enorm eigenwijs als je gewoon toch katten in huis hebt maar goed, ik krijg er best veel voor terug.

Iedereen die zelf dieren heeft, hoef ik hier niets over uit te leggen. Een beetje benauwdheid en jeukende ogen af en toe neem je dan gewoon op de koop toe. Het is nou eenmaal zo. De liefde die ik ontvang geef ik er in elk geval niet voor op. 

Vandaag moest ik ook nog eens een keer met Aurora naar de dierenarts. Als het allemaal goed zou zijn dan was dit haar laatste controle. Ik ben niet zo heel slim geweest want ik had de reismand op de bank gezet en toen wilde ze natuurlijk niet meer komen.

Gelukkig kunnen ze de gevriesdroogde Cosma snacks niet weerstaan dus ik kreeg haar wel in mijn buurt gelokt. Hier hoef ik alleen maar voor met het buisje vol snacks te rammelen. Als een witte én een zwart/witte tornado komen ze dan aanvliegen.

Ook dit keer lukte dat. Alleen was ze wel heel erg op haar hoede en elke beweging die ik maakte schoot ze weg. Onze diva is absoluut niet achterlijk. Dat bleek wel weer. Toch greep ik haar opeens vast terwijl ze nog aan het snacken was. Ze glipte door mijn handen en ik greep haar staart. 

Ze mauwde me boos toe maar ik kon haar toch zo oppakken en in de reismand krijgen. Ze probeerde er nog uit te komen maar ik ben natuurlijk ook niet op mijn achterhoofd gevallen. Naar de dierenarts dan maar.

Al mauwend zit ze dan in de auto en ze vindt het vreselijk allemaal. Ondanks dat ik een afspraak had heb ik heel lang zitten wachten tot ik aan de beurt was. Even snel in de oren kijken en we mochten weer weg. Haar trommelvlies staat niet meer bol, ze is dus volledig genezen verklaard.

Ik vond het wel een beetje erg veel zonde van de 80 euro die ik kwijt was aan de kweek die naar Utrecht was gestuurd. Dat doe ik de volgende keer pas als de medicatie niet blijkt te werken. Ik heb wel betere bestemmingen als zulke dingen gewoon blijkbaar niet eens nodig zijn. 

Maar goed, je leert nog altijd bij, elke dag. Weer terug naar huis en ze was achterin de mand gaan liggen. Eenmaal boven schoot ze direct weer onder de bank. Ik riep haar en ze kwam even kijken. Maar na mij een vernietigende blik te hebben toegeworpen ging ze uiteindelijk naar boven. 

Zelfs toen ik wegging kwam ze geen snoepjes halen. Dat wil wat zeggen hoor! Ze was dus echt boos op me. Ik ging weg, riep ze nog gedag en hoopte dat ze zou zijn bijgetrokken als ik vanavond weer thuis zou komen. 

Bij ma was de oncoloogverpleegkundige geweest en daar had ze mee zitten praten over van alles en nog wat. Zo krijgt ze ook een beetje meer begrip voor wat er allemaal aan de hand is met haar. Ma lag op bed toen ik binnen kwam en ik ben even bij haar gaan liggen. Mijn hoofd bonkte als een gek en mijn tranende ogen deden zo'n zeer. 

Ook heeft de huisarts de pijndokter weer gebeld omdat ze zo misselijk blijft. Nu kreeg ze druppels tegen de misselijkheid. Misschien zouden die beter helpen. De apotheek kwam ze brengen. Na het lezen van de bijsluiter wilde ze ze niet gebruiken. 

Moet ze natuurlijk zelf weten maar ga voor de lol eens elke willekeurige bijsluiter lezen en dan wil je helemaal nooit meer iets innemen. De ergste bijverschijnselen waren voor 1 op de 10.000 maar die kans vond ze blijkbaar nog steeds te groot. Ze wordt ook wel een beetje gek van al die verschillende medicijnen. Ik kan me dat helemaal voorstellen.

Na het eten en de koffie ben ik naar huis gegaan. Moonlight kwam me enthousiast begroeten. Aurora lag in de meest verre krabpaal van de bank af gezien in het hokje. Ze draaide haar koppie weg toen ik haar begroette. Nog steeds boos blijkbaar.

Aspirines helpen niet tegen deze allergiehoofdpijn dus ik heb geprobeerd even mijn ogen dicht te doen. Maar het hielp niet echt. Ach ja, als het goed is is het morgenavond weer over. Hoop ik toch. Moonlight kwam heerlijk bij me op de bank.

Hij maakte gebruik van de volledige vrijheid nu Aurora er niet lag. Alleen miste hij haar wel. Wat een lieverd is het toch. Af en toe keek hij op, sprong van de bank en liep hij naar haar te zoeken. Omdat ze normaal in de krabpaal achter de bank in het hokje ligt, keek hij daar ook steeds even. 

Ik heb ook geprobeerd haar een paar keer te roepen. Zonder effect. Mevrouw bleef waar ze was. Toen ik net hierheen liep om te gaan schrijven, heb ik even met haar gepraat. Ik bood mijn excuses aan voor de ruwe greep naar haar staart maar legde uit dat het echt even moest. Anders had ik haar vast niet meer kunnen vinden natuurlijk.

Ze keek me wel aan, nog steeds een beetje pissig, maar ik mocht haar aaien. Moonlight was helemaal happy dat hij haar gevonden had en wilde het balkon op. Eens ik zat te typen kwam ze zich, enorm uitrekkend, toch even laten zien. Ook zij heeft even buiten gekeken.

Nu ligt ze voor het raam. Ze weet dat ik zo de lichten ga uitdoen en dat ze dan weer hun favoriete snacks krijgen. Ik denk wel dat ze me heeft vergeven ondertussen. Net liepen ze lekker met elkaar te spelen en te dollen. Ze is weer vrolijk, gelukkig.

Ik ga het nu maar even helemaal goed maken. Tandenborstel pakken met de katten achter me aan, lichten uit en snackbuisje open. Dan vindt ze me vast weer lief en komt ze nog even naast me liggen. Met zijn drietjes is dat toch echt veel gezelliger. 

"En in de leegte
is een oplossing"

Archimedes