"Wij zijn geen dieren. We zijn geen product van wat er in ons verleden is gebeurd. We hebben de macht van keuze.
Stephen Covey Amerikaans zelf-help auteur 1932-2012
Origineel: We are not animals. We are not a product of what has happened to us in our past. We have the power of choice."
Dat is even wat, ben je vrij en dan verslaap je je. Echt hoor, ik had er om 6 uur uit gewild, de tijd die ik normaal ook altijd wakker word. Ik was gisteren wel echt moe want pas rond 23 uur ben ik op de bank gaan zitten. Van de serie die ik daarna ging zitten kijken kan ik niet echt veel meer navertellen. Het was wel heel bijzonder op de bank want ik lag daar samen met Aurora met vlakbij haar een slapende Rainbow en Skylar.
Rainbow was eerst even heerlijk op mijn borst komen liggen, plek zat. Dat doet hij steeds vaker. Even op schoot of in mijn armen, heerlijk vind ik dat! Aurora lag al te slapen op het dekentje en langzaam maar zeker schoof hij naar haar toe. Hij ging vlakbij haar liggen. Skylar kwam er ook bij vanaf de andere kant.
Pas veel later, toen zij wakker werd en om zich heen keek, zag ze dat ze in de val zat. Ik was daar toevallig net getuige van. Ze keek van de 1 naar de ander, scheen even na te denken en sprong toen met een boog over Skylar heen. Ze ging op het schapenvelletje liggen dat er ook lag. Daar sliep ze verder.
De cits zijn ook gewend dat ik er vroeg uit ben dus die vonden wel dat het tijd was voor mij om eindelijk wakker te worden. Ze galoppeerden de hele kamer door en sprongen zo met 2 voorpoten omstebeurt keihard tegen mijn gezicht. Ja, daar wordt je wel wakker van en eigenlijk gelijk ook met een grote grijns. Ik heb ze nog een paar keer laten begaan, puur voor de lol. Helaas loop ik nu een stuk achter op mijn schema. Ach ja, de bank loopt niet weg. Eerst maar even schrijven dan.
Er is altijd zoveel te vertellen dat ik soms dingen vergeet te vertellen. Klinkt een beetje tegenstrijdig maar het is wel zo. Zondagavond zat ik op mijn werk een sigaretje te roken buiten toen ik zag dat iemand van mijn collega’s mij getagd had op Facebook. Nieuwsgierig als ik ben ging ik direct even kijken. De tag zat op een post van Amivedi Rotterdam Zuid en beschreef een kat, zonder foto, die wel heel erg klonk als Sunshine in die beschrijving.
Ik heb heel goed zitten lezen en ook nog foto’s gekeken van Sun om te kijken wat er wel en niet klopte. Ik kwam tot de conclusie dat hij het niet kon zijn door wat kenmerken van zijn wit en tot waar dat doorliep. Dat schreef ik haar ook en bedankte haar voor het meekijken. Dit soort kleine dingen gaan er toch voor zorgen dat hij een keertje thuis komt uiteindelijk en daar ben ik dan ook heel blij mee.
Iets later krijg ik een berichtje, van een dame die bij Amivedi Zuid vrijwilligster is. Of ik een foto van Sunshine heb waar hij helemaal op staat want zij heeft wel een foto maar niet van het koppie en het diertje is overreden. Mijn hart klopt in mijn keel als ik snel wat foto’s vanuit mijn gsm stuur. Gelukkig kan ze me iets later melden dat hij het gelukkig niet is. Daarom stond er geen foto bij want die was niet prettig om naar te kijken.
Niet dat ik verwacht had dat hij helemaal in het zuiden van Rotterdam zou komen maar je weet gewoon nooit. De dame zegt dat ze voor me zal uitkijken en bewaart dit gesprek zodat ze me altijd nog kan contacteren. Heel lief van haar natuurlijk, ook daar ben ik blij mee. Alle kleine stapjes vormen een hele grote reis die zal leiden tot de thuiskomst van Sunshine. Op het moment komt hij wel weer heel vaak naar voren vergeleken met de afgelopen weken. Dat zal een reden hebben, waarschijnlijk omdat hij nu zelf naar huis wil.
Ik kwam gisteren niet veel verder met de stof en de bank want er is zoveel tussendoor nog te doen ook. Misschien moet ik me er niet gek om maken en ik heb nog een hele week. Deze eerste dag mag ik een beetje aanklooien en die planning moet ik gewoon overboord gooien. Zo, weg, anders word ik zenuwachtig van mezelf en daar moet ik nou maar eens mee ophouden. Die bank komt af en als dat deze week niet is dan wordt het die week erna. Ik ben klaar met haasten even.
Ik moet waarschijnlijk ook nog even de politie bellen. We worden namelijk gepest en geterroriseerd door de buren. Er wonen hier in de tuinen nogal veel eksters. Ik ben de beestjes dankbaar omdat het door hun geschetter tegen Aurora kwam vorig jaar, dat ik haar zag zitten op het balkon van de buren aan de overkant. Ze waren haar aan het wegjagen. Eksters zijn erg slimme beestjes en ze hebben geconstateerd dat er hier nu een kooi om het balkon zit.
Nu komen ze elke keer vlak boven het uitbouwtje op het dak zitten en dan gaan ze me toch te keer! Herrieschoppers zijn het, van de eerste orde. De katten gaan helemaal uit hun plaat natuurlijk als ze de eksters zien. Aurora maakt steeds tripjes rond de bovenkanten vanaf de muur, langs het raam en dan via het raam boven de deur weer op het huisje.
Buiten het feit dat ze dit enorm leuk lijkt te vinden, zit ze ook te loeren op de eksters. Ze zoekt ook naar ‘open’ plekjes, misschien om te ontsnappen of om een ekster op zijn nek te springen. Ze gaat zelfs zo ver dat ze ook in het gaas klimt en het inspecteert op vastzitten. En ik maar denken dat zij niet zo’n klimmer is. Zodra ze er weer af is komen die eksters er gelijk weer aan.
Alsof dat allemaal nog niet erg genoeg is, gooien ze ook nog met steentjes en stokjes! Echt hoor, ik dacht steeds dat de buurkinderen van alles op mijn ‘dakje’ van ons buitenverblijf gooiden. Die zijn het helemaal niet, het zijn die eksters die op oorlogspad zijn. Je begrijpt natuurlijk wel dat ik hier echt om kan lachen. Het is zo grappig om mee te maken.
Ik zal proberen het een keertje te filmen maar dat klinkt makkelijker dan dat het is. Gelukkig zijn de steentjes die ze gooien te groot voor de kleine gaatjes in het gaas. Anders hadden ze ons nog pijn kunnen doen ook, de boeven. Het is hier echt elke dag net een lachfilm. Heerlijk, wat een geluk dat de kleintjes erbij zijn gekomen.
Als ik omdraai en naar het balkon kijk dan is het net alsof ik in de bioscoop zit. Wel een bioscoop voor alleen kattenliefhebbers natuurlijk maar ik zit gewoon een heel leuk kattenfilmpje te kijken. Ik had gisteren eerst maar gestofzuigd want er lag genoeg haar op de vloer na een dag of 3. En dat is niet handig als je stof over de vloer sleept steeds. Pas om 2 uur kon ik gaan beginnen met knippen.
Dat is ook al een hele klus. Ondertussen, nu alle kussens zijn geknipt, ga ik twijfelen aan mijn hoeveelheid stof. Zou ik bij moeten bestellen? Zouden ze het dan nog hebben. Oh mens hou toch op, dat zie je vanzelf wel en dan is er geen man overboord, dan bestel je bij. Goh, ik kan soms best lelijk doen tegen mij. Maar dat is soms even nodig.
Ik ga zo even meten met het blote oog, wel fris hoor. Dan zie ik het vanzelf wel. Als ik veel tekort kom ga ik direct wat bijbestellen en hopen dat ik dit voor het weekend binnen heb. Dan is hij nog af voor ik weer ga werken. Anders laat ik hem gewoon even zwart met de grijze kussens, dan hoef ik er ook geen plaids meer op te doen. Wel kan ik in elk geval dan 1 deel vast bekleden en wat kleinere stukjes aan de onderkanten. De rest kan ik gewoon in delen bekleden in mijn weekenden. Geen paniek dus, gewoon andere planning. Eerst maar even meten!
"Dieren beschermen is mensen beschaven.
Mr. Constantinus Bake Nederlands advocaat en procureur 1856-1936
Bron: Meester Constantijn"
Nou dat was me het thuiskomen wel gisteravond! Ik moet echt wel een heel sterk hart hebben omdat ik niet elke keer een acute hartaanval krijg van pure schrik. Ik schrik me elke keer half dood. Met de kennis dat 2 x een half een heel is, moet ik wel uitkijken natuurlijk. Ik was echt moe toen ik thuis kwam en eerlijk gezegd voelde ik me niet zo jofel maar dan nog, gewoon je huis binnengaan moet zo moeilijk niet zijn toch?
Met gisteravond nog op mijn netvlies, van Aurora zo vlak voor de opening, klaar om weg te springen, hield ik mijn tas er weer op dezelfde manier bij. Ik had ook nog wat anders in mijn handen en daar maakte ik het niet echt makkelijker door. Alleen heb ik natuurlijk vaak genoeg een paar flinke tassen boodschappen ook bij me dus dat zou niet uit moeten maken. Dit was toch wat onhandiger.
Wie zat er vlak achter de deur? Rainbow! En omdat die nog echt zo’n ienieminietje is, schiet hij gewoon op zijn gemakkie onder mijn tas door de gang op. Ik bleef er bijna in. Ik zie er in een flits ook nog 3 anderen achteraan komen en ik gooi de deur dicht, gelukkig wel nog met de sleutels in mijn hand en ik gooi alles op de grond en grijp de kleine boef in zijn nekvel en pluk hem letterlijk van de gang!
Hij was lekker aan het rondsnuffelen, op zijn dooie akkertje, zich van geen kwaad bewust. Daar kan je dan toch niet boos op worden? Weet hij veel wat dit met mij doet. Flink mopperend met tas en doos en kitten op mijn arm wurm ik de deur weer open. Ik laat alles gewoon op de grond vallen en zet hem ook neer. Ja, wel nadat de deur al dicht was. De andere 3 zitten dit tafereeltje met grote ogen te bekijken.
Ze voelen wel dat dit niet gaat zoals het hoort natuurlijk. Ze zien het ook ja. Rainbow is de onschuld zelve want die gaat lekker rennen en Skylar doet lekker mee. Ik zak een beetje tegen de deur om bij te komen van deze schrik. Ik ga gewoon nooit meer naar buiten, klaar! Jeetje zeg… Wat ik denk is alleen geen optie. Ik zal er wel uit moeten, dat is zo moeilijk nog niet eens. Bakje eten neerzetten en klaar.
Hoe ga ik voortaan binnen komen zonder dat er een mini katje denkt ‘hee, leuk er is daar nog meer te verkennen’? Hij heeft absoluut geen kwaad in de zin en ook schrikt hij niet van mijn blaasgeluiden als ik wil binnen stappen. Onder tassen komt hij door en ik zal toch echt mijn boodschappen binnen moeten krijgen. Wat een gedoe zeg.
Ik had natuurlijk wel goed de deur gesloten beneden. Ik moest hem ook niet achterna spurten want hij liep op zijn gemak naar de deur van de buren, gewoon om te kijken, meer niet. Dat scheelt wel. Sunshine vloog altijd gelijk het hele trappenhuis door, op zoek naar een opening om te ontsnappen. Dat doet hij niet en dat is wel fijn. Blijft dat wel zo?
Niet dat ik hem nog een keer de kans wil geven natuurlijk. Ik zit maar te bedenken hoe ik dit voorlopig in goede banen kan leiden. Ik hang gewoon een grote tas aan mijn deurknop als ik weg ga. Die moet ik gebruiken om binnen te komen elke keer. En hopen dat mijn buren die gewoon laten hangen want die stelen nog wel eens wat als ik iets even neerzet.
Dan kan ik eerst met lege handen naar binnen. Eventuele boodschappen zal ik even moeten laten staan. Eenmaal binnen zorgen dat in elk geval de kittens in de huiskamer komen en dan even de deur van de huiskamer dichtdoen. Dan weer terug om de boodschappen of pakjes binnen te zetten en dan kunnen ze weer vrij. Sjongejonge zeg. ‘Operatie binnenkomen’ is geboren.
Ik moest dit even als eerste opschrijven voordat ik aan operatie bank ga beginnen. Ik ben er nog steeds een beetje ontdaan van. Ze zijn gewoon niet bang te krijgen bij de deur, alles wat ik doe vinden ze prima, en ik weet ook niet of ik dat moet willen. Ik moet alleen voorkomen dat ze die interesse door gaan zetten. Wat PeeT al zei, zijn eigen nieuwsgierigheid brengt hem steeds in de problemen. Ja, dat is wel duidelijk.
Toen ik vanmorgen wakker werd was het vreemd stil in huis. Moonlight liep bij me te ijsberen om te zien of ik al wakker werd. Aurora en de kleintjes zag ik niet. Dan kom ik al in een lichte paniekfase. Op mijn roepen kwamen de 2 uit de mand op het balkon zetten waar ze vaak samen in slapen. Nooit ’s nachts eigenlijk vandaar dat ik ze niet hoorde of zag. Diepe opluchting stroomde door me heen toen ik ze begroette.
Aurora lag vlakbij in haar nieuw ontdekte plekje achter de keukendeur in het mandje wat daar staat. Ik zei haar dat ze best mocht reageren als ik riep, dat scheelt me weer een hartkwaaltje. De cits zijn gevoerd, ze hebben brokjes en drinken. Straks de bak nog even doen en verder zoeken ze het maar even uit. De kleintjes zijn half aan het spelen en half in slaap aan het vallen. Ik heb zo’n vermoeden dat ze vannacht flink bezig zijn geweest, dat kan bijna niet anders.
Ik heb er niets van gemerkt, ik lag in coma gewoon. Ik ga zo beginnen met kussens maken. Tussendoor een beetje stofzuigen. Vanavond ga ik bij Kim even die hoekbak ophalen. Dan ga ik morgen de bakken helemaal verschonen voor ze en zien wat dit gaat doen. Ik ga ook vanavond pas even langs mijn moeder. Het gaat niet zo goed met haar de laatste tijd. Ik wou dat ik iets voor haar kon doen…
Het schrijverijtje is klaar, ik kan gaan beginnen met de kussens en dat zijn er nogal wat. Hopen dat de cits geen van allen interesse hebben in de naaimachine al zal ik wel weer in de problemen worden gebracht door ze. Dat ding maakt reuze interessante geluiden en leuke bewegingen.
Casper ging altijd liggen op de te naaien stof vol met spelden. Ik hoop dat deze 4 verstandiger zijn, al betwijfel ik dat een beetje. Hoe dat is gegaan, horen jullie morgen wel weer. Oh ja en op de foto’s kan je de aparte tijgerstrepen bij de kleintjes zien, ik ben benieuwd hoe dit gaat ontwikkelen als ze grote worden.
"De verveling is weinig bekend aan nietswaardige mensen, en zeer weinig of in het geheel niet aan de dieren."
Giacomo Leopardi Italiaans dichter 1798-1837