"Iedere generatie glimlacht over haar ouders, lacht over haar grootouders en bewondert haar overgrootouders."

William Somerset Maugham Engels schrijver 1874-1965

Ik zit tussendoor maar vast even te schrijven. Mijn hoofd loopt helemaal om en ik kan me nergens op concentreren. Gisteravond was ik Moonlight opeens even kwijt maar gelukkig kwam hij weer tevoorschijn toen ik me op de bank installeerde. Ik zou wel wakker blijven om hem in de gaten te houden. Na me af en toe een klagelijk mauwtje te hebben toegestuurd is hij toch rustig gaan slapen.

Pas om een uur of 5 kon ik zelf gaan slapen. Gelukkig had Kim al een vaag vermoeden dus die belde om 9 uur. Anders had ik me mooi verslapen. Ik kan me zo nergens op concentreren dat zelfs het zetten van de wekker mis gaat. Ik weet niet wat het is hoor maar ik functioneer gewoon niet goed. Ben snel in de war, vooral met tijd en dagen en onthoud helemaal niets.

De kittens vinden het heel fijn als ik wakker word, dat betekent ETEN!!! Daar zijn ze nou eenmaal helemaal gek op. Ik heb het dus langzaam zitten rekken allemaal tot vlak voor ik weg zou moeten. Snel in de kleren en terwijl ze enthousiast om me heen hupsen, ze direct oppakken en in het mandje stoppen. Ik word ook gek van mijn eigen getyp, geen woord komt er normaal uit en ik moet alles weer weghalen en langzaam opnieuw typen. Niet leuk als je dat niet gewend bent.

De kittens vonden dit geen leuke move van mij en protesteerden dan ook. Moonlight leek in elk geval wat te zijn opgeknapt. Daar was ik al blij om en ook de 2 groten moesten even wachten met eten. Eerst de kleintjes wegbrengen. Ze worden gecastreerd en gechipt gelijk. Ik stap binnen en de hele freaking wachtkamer zit vol. Jeetje zeg. Ik had verwacht alleen aan te komen, cits afgeven en filmpje van de andere 2 laten zien en weer weg met afspraken voor de rest.

Zo ging het helaas niet. Het duurde even voor ik naar binnen mocht. De kleintjes zijn onderzocht, de chips zijn klaargemaakt en ingevuld, ik hoef ze zelf niet te registreren maar krijg er wel mail over die ik dan moet bevestigen. Ze zijn aan het wisselen, Skylar miste al een paar tandjes en ze schelen, nog steeds na al die maanden, nog precies 800 gram. Ook apart, ze lijken qua grootte veel meer te schelen. Dat is dus blijkbaar niet zo.  

Ik heb het filmpje van Aurora laten zien, het is dat ze het al maanden heeft anders had het ook door het kattengras kunnen komen. Maar omdat Moonlight het nu ook heeft kan het toch een virusinfectie zijn. Ja, dat kan blijkbaar maanden duren voordat dan de anderen het ook krijgen. Dat had ik niet verwacht maar goed, laat ze maar eens even goed kijken wat het kan zijn en ik moet straks zeker niet vergeten te zeggen dat die antibiotica kuurtjes van een paar maanden geleden in elk geval niets hebben uitgehaald.

Jakkes! Verder heb ik afspraken gemaakt voor de anderen en zit ik nu de hele dag door met tussenpozen bij de dierenarts. Ik moet er zo weer heen met 1 van de 2 groten, om 12u15 moet ik er zijn. Dan moet ik om half 2 de kleintjes weer gaan halen en ik moet er dan om 14u15 weer zijn met de laatste van de 4. Ik heb het wel 6 x gevraagd want ik kon weer niet denken en toen zei de dierenarts liefjes ‘schrijf het gelijk even op’…

Oh ja, kan ook in gsm natuurlijk. Ze zal wel denken, wat denken wat een blonTje zeg. Ze vroeg wel gelijk hoe het ging met Moonlight omdat ik daar gisteren over gebeld heb. Ik legde haar de afgelopen nacht uit. En ze condoleerde me nogmaals, had ze gisteren aan de telefoon ook al gedaan. Ze kende mijn moeder ook goed, ze vind ons de dierenvriendenfamilie.

We hebben allemaal dieren en zijn er ook echt gek mee. Dat viel haar in elk geval op. Ze vond mijn moeder sowieso een schat. Toen ze er net kwamen wonen, schuin tegenover mijn moeder, stond mijn moeder als eerste op de stoep met een schaal oliebollen, daar heeft ze het nog steeds over. Nieuws gaat snel want ze wist ook al over de toestand met Frans. Ja joh, in Overschie weten er genoeg mensen hoe Frans is. Die hoeven mijn blog niet eens te lezen daarvoor.

Nu moet ik zo de boel hier even gaan opruimen. De kleintjes hebben een keukenrol gesloopt, die ik klaar had staan omdat Moonlight steeds ging overgeven. Ik heb nu overal kleine stukjes liggen. Ik wil de kattenbakken schoon hebben voor de kleintjes komen uit hygiënisch oogpunt want ze zijn wel net geopereerd dan. Dus ik ben wel even zoet hier. Vooral ook met het heen en weer rijden. Het duizelt me helemaal.

Als ik net weer binnen ben, belt tante Tiny me op, mama’s nichie, zoals ze elkaar noemden. Zo lief vind ik dat. Dat doen wel meer mensen, even bellen hoe het met me gaat. Al weet ik dan niet echt wat ik moet zeggen want je moet wel maar het gaat niet eigenlijk. Ik heb met haar afgesproken dat, zodra ik de foto’s echt een keer heb uitgezocht, ik dan gezellig op visite kom. Mét de beloofde foto’s. Ik ben er nog steeds niet aan toegekomen omdat er gewoon helemaal niets uit mijn handen komt. Behalve de letters op papier dan, daar krijg ik mijn hoofd een klein beetje mee leeg. En zoals ik nu typ, ben ik er ook nog eens een tijdje mee zoet.

Ik hoop dat dit snel voorbij zal gaan, het frustreert me eigenlijk ook gewoon. Alleen weet ik nog even niet hoe ik dat zelf kan oplossen. Misschien even een klein beetje tijd geven allemaal, laat ik daar maar mee beginnen. Denken doet een klein beetje pijn zeg maar, gewoon omdat het niet zo goed lukt momenteel. Ik krijg het gewoon benauwd van vandaag omdat er zoveel moet. Het is dat het voor mijn cits is want anders had ik gewoon volledig afgehaakt. Ik wil even helemaal niets moeten, daar word ik misselijk van nu. Gaat vast wel weer over, ooit.

Van opruimen kwam helemaal niets, want voor ik het wist, na 1 telefoontje en een paar chat zinnen aan Kimberley, moest ik alweer weg met de volgende. Moonlight zag ik zo snel niet maar Aurora lag heerlijk op het gras op het balkon. Ik kwam met mand en al naar buiten en voor ze wist wat er gebeurde zat ze erin. Ze heeft onderweg luidkeels laten horen dat ze het hier niet mee eens was. Weer liep het uit bij de dierenarts en toen ik 3 kwartier later dan gepland aan de beurt was, waren de jongens ook al wakker.

Ik ging vandaag in 2015, exact 2 jaar geleden ook deze kant op, met Sammy. Die moest ik toen in laten slapen. Ik weet nog hoe gevaarlijk het was om met stromende tranen te rijden. Wat een enorm verdrietige rit was dat toen en zo enorm zwaar. Wat gebeurt er toch veel in 2 jaar. Een tijdje daarvoor werd ons nichtje bruut vermoord met alle verdriet wat daarbij komt kijken. Sunshine & Moonlight komen bij me wonen begin september 2015. Ik hoor dat via de notaris dat mijn vader al een paar maanden geleden is overleden, ook iets wat je behoorlijk raakt. Dan overlijdt Kim’s vader begin 2016, vlak daar weer na krijgt ma haar diagnose en 5 dagen daarna gaat Sunshine er vandoor.

Dan krijg ik ook nog eens witte bal trauma in huis die nu Aurora de diva is van het hele stel, ook zo’n zware tijd was dat toen, in combinatie met alles. Ma en haar zware operatie in juli en het langzame herstel. De zoektochten en het verdriet om Sunshine dat maar blijft duren. Met ma mee naar alle doktersbezoeken en chemo’s, waar ik nu heel blij om ben dat ik toen alle moeite ervoor gedaan heb om mee te kunnen gaan. Ma zag je toen wel aftakelen, ook niet echt fijn om mee te maken. Mijn ziek zijn tijdens de laatste kerst met ma, wat ons allemaal zo verdrietig maakte.

Dan ma die in januari 2017 krijgt te horen dat ze terminaal is, niets meer aan te doen. Hoe slecht ze toen ook lag en hoeveel zorgen we hadden. Dan komen ook nog eens Rainbow en Skylar hier wonen met alle ruzies met de groten als gevolg. En nu is ma er niet meer. Misschien niet zo gek dat ik me voel zoals ik me nu voel. Laat ik maar niet nog verder terug gaan.

Met de jongens was goed gegaan gelukkig ook, netjes gechipt ook onder narcose, alles in orde. Ik mag een mandje van Elly lenen, de stagiaire gaat ze er vast in doen. Ik moet toch nog terug met Moonlight en dit scheelt alles, anders had ik die afspraak nooit kunnen halen. Wat Aurora betreft is ze bang dat ze draagster is van het calicivirus. Vorm van niesziekte. Dat Moonlight het nu pas krijgt kan zijn omdat zijn weerstand op dit moment iets is verminderd. Haar oortjes waren gelukkig helemaal schoon, ze zal gewoon een paar keer jeuk gehad hebben of zo.

Ze kan een test laten doen voor ook weer een paar honderd euro, om te zien of ze gelijk heeft maar dan zou ze me nog mee moeten geven wat ze me nu meegeeft. Ze krijgt pillen en een ‘drankje’ dat ik met een spuitje in haar mond moet doen. Ze geeft haar vast voor vandaag de dosis, dan hoef ik dat niet meer te doen. Wel weer lastig, ¾ pil. Zou fijner zijn om een hele pil te geven maar ja, het gaat naar gewicht. Aurora weeg 4,8 kg. Over 14 dagen bellen hoe het gaat. Ze gaat ook nog iets bestellen voor door het eten om de weerstand van allemaal te verhogen, dat mag dus over het voer van alle 4. Als het binnen is krijg ik een seintje.

De stagiaire loopt mee naar de auto. De jongens zitten een beetje suffig voor zich uit te kijken en reageren niet zo als anders natuurlijk. Eenmaal thuis moet ik wel 2 hele zware bakken mee naar boven nemen. Ik zucht al bij het idee alleen.

Tot mijn grote schrik zie ik opeens het koppie van Rainbow uit de mand steken. Dat ding zit verdomme helemaal niet goed dicht. Ik krijg bijna een hartaanval en knal Aurora zowat op de grond, gelukkig bleef de mand heel. Ik knal mijn tas zo tegen Rainbows koppie zodat hij er niet meer uit kan. Ik probeer het ding goed dicht te krijgen maar omdat ze er nu allebei uitwillen wordt dat lastig. Potverdorie! Stel je voor zeg, dat ik ze zo kwijt zo raken. Dat zal ik straks wel eventjes goed zeggen.

Ik zou geloof ik volledig instorten als ik de kleintjes kwijt zou raken op die manier. Vraag me niet hoe maar met mijn tas voor het deurtje en twee een stuk langere armen dan een kwartier daarvoor ben ik boven gekomen. De hele gang draaide voor mijn ogen. Ik moest even bijkomen voor ik de deur open kon doen. Binnen hoorde ik Moonlight tekeer gaan, die is niet gewend om helemaal alleen te zijn. Ik moest maar eens op gaan schieten.

De kittens komen een beetje wiebelig het mandje uitrollen. Het is grappig en zielig tegelijk. Helaas had ik niet de tegenwoordigheid van geest om het te filmen. Daar dacht ik pas weer aan toe ze weer normaal liepen. Stom. Ik geef ze een klein beetje eten want ze zullen wel honger hebben. Ze mogen kleine beetjes eten en drinken de rest van de dag. Moeten aanspreekbaar blijven. Ondertussen zijn ze allang weer aan het spelen, dus dat komt wel goed. Moonlight was heel geïnteresseerd in het mandje van de dierenarts. Zo heb ik heb plots zonder pardon in mijn eigen mandje kunnen stoppen.

Hup, wéér  terug. Ik voel me helemaal dizzy maar het moet, nog heel even. Gelukkig weegt zo’n leeg mandje niet zo heel veel. Weer lang zitten wachten natuurlijk. Moonlight zal wel een verlaagde weerstand hebben en daarom heeft hij het nu ook. Dit zal altijd wel blijven spelen daarom krijg ik ook die F lysine voor door het eten. Dan gaat de weerstand hoog blijven en hopelijk kunnen we het zo lang weg houden. Maar zodra ze lagere weerstand hebben dan krijgen ze er waarschijnlijk allemaal last van. Jeetje zeg… Moonlight heeft natuurlijk al mijn stress opgepikt en daar heeft hij dan weer last van. Dat blijkt maar weer, ik heb sowieso allemaal en stuk voor stuk, heel gevoelige beestjes.

Voor hem dezelfde medicijnen mee en ook weer 14 dagen aankijken. De grote verrassing van vandaag was wel dat hij 4,6 kg weegt, 2 ons lichter dan Aurora? Die lijkt 2 x zo klein?! Ligt aan zijn open vacht en soepelere botten, zei Elly. Ik ben er nog verbaasd over. Vanmorgen had hij tonijn gegeten en dat bleef erin. Maar toen hij, eenmaal weer thuis brokjes had gegeten, kwam dit er toch weer uit, op de witte krabpaal, heel fijn ook. Me so no liky. Ik ben gewoon volledig naar de gallemiezen ondertussen. Ik heb alleen de bakken nog verschoond net want dat vind ik wel belangrijk voor de kleintjes. Die ga ik nu maar eten geven zo, weer een klein beetje. Zelf heb ik echt geen trek. Ik kan er niks aan doen.

Ik laat de boel verder de boel, ik kan niet meer. Ik wil alleen even dit plaatsen en dan ga ik maar slapen of zo. Het is ook nog eens hartstikke warm opeens. Daar kan ik ook niet goed tegen op het moment. Die foto’s die ik allemaal nog moet uitzoeken, krijg ik het ook van. Ik wil wel hoor maar het lukt gewoon eventjes niet. De plantjes op het balkon hangen ook allemaal op half 7. Normaal zou ik daar gelijk iets aan doen, nu haal ik mijn schouders op en denk ‘sorry lieverds, even geen puf’. Ik ben wel klaar met vandaag en ik ben ook nog eens een paar honderd euro lichter. Daar wordt Sinterklaas echt niet vrolijk van. Ik ook niet trouwens maar ja, het was voor een goed doel. Nu maar hopen dat het ook echt iets uit zal halen. 

"De nobele is bezorgd om anderen, de doorsnee mens om zichzelf.

Origineel: Der Edle hat Angst um andere, der Gemeine im sich selber."

Paul Ernst Duits schrijver 1866-1933

En weer een dag voorbij. Ik heb het grootste gedeelte van de dag geslapen. Het lijkt wel of ik in een constante staat van slaperig ben. Toen ik er eenmaal uit was kreeg ik een berichtje van Kim. Mijn tante had haar via Facebook een berichtje gestuurd, haar zat iets dwars al vanaf de begrafenis en nu had ze daar al nachtenlang wakker van gelegen. Het ging namelijk om die moeder van dat meisje waar mijn moeder altijd op had gepast.

Mijn tante kon het niet verkroppen dat die slecht over ons zou denken, zeker omdat dat ook rechtstreeks met mijn moeder te maken heeft. Ze had alleen mijn blog nog niet gelezen van zaterdag. Ik heb haar maar gelijk gebeld. Wel een aparte dat we allemaal een beetje met hetzelfde zaten. Mij kon het ook maar niet loslaten. Vandaar de brief met track & trace en die is gisteren vlak voor half 4 bezorgd aldaar.

Ik heb mijn tante voorgelezen wat ik die familie heb gestuurd en dat vond ze heel netjes gedaan van me. Ze zei dat ze het anders zelf zou hebben gedaan maar dan was ze vast niet zo netjes als ik gebleven. Ik moest er wel om lachen. Tante Wil is een lieverd hoor, maar kom niet aan mensen waar ze om geeft. Dan is het net een pitbull als dat nodig mocht zijn. Dat vond ik zo lief van haar. Gelukkig voelde ik hetzelfde, het liet mij ook niet los. Ik heb nog een behoorlijk tijdje met haar aan de telefoon gezeten en zij is nu ook gerust dat we het in elk geval geprobeerd hebben om toe te lichten allemaal.

Of mijn blogs gelezen zijn, geen idee. Dat maakt me ook niet uit. Ik van mijn kant heb me willen laten horen met wat er echt gebeurd is. Zij kent die kant van Frans niet en normaal gesproken zou ze dat ook nooit hebben hoeven weten. Maar nu was het wel nodig om toch de waarheid aan te reiken. Wat ze er mee doen moeten ze zelf weten. Daarom kan ik het nu in elk geval loslaten. Ik heb mijn best gedaan. Klaar nu met al die negativiteit.

Wat later ben ik bij mijn broer en San een bakkie gaan doen en daar waren Daan en Kim ook al. We zijn naar Hofwijk gegaan. Ik zei al gelijk dat ik ergens in de verte mijn moeder hoorde lachen. Ik ben niet zo van de kerkhoven om mijn geliefden te herdenken. Al vind ik het wandelen op kerkhoven en graven bekijken altijd juist wel leuk om te doen. Ik kijk graag naar al die verschillende namen en graven, soms met foto, dat vind ik mooi als die erbij zitten. Dus dat komt er voor mijn moeder ook natuurlijk.

Mijn moeder zei een paar weken geleden nog, toen we, zoals we het grappend noemden, met haar aan het grafshoppen waren, ‘jij komt hier toch niet, dus wat maakt jou het uit waar ik dan lig’. Ik antwoordde dat ik het wel belangrijk vond dat ik niet al te ver hoefde te lopen vanuit de aula. Mijn moeder reageerde daar weer op met ‘nou daar ben ik allang naar aan het kijken hoor, niet te ver weg van de ingang voor jullie, behalve jou dan. Als je dan wel een keer komt ga ik je gewoon uitlachen’.

We zijn van alles aan het bedenken hoe we het daar voor haar willen gaan doen. Onze ideeën veranderen nogal eens dus dat laat ik later nog wel eens weten. Ze zal haar eigen mooie plekje hebben. Wat ik gisteren al zei, nu heb ik wel die behoefte om erheen te gaan. Wat absoluut te maken heeft met het feit dat je niet meer naar je ouderlijk huis kan. Het was er vandaag in elk geval een mooie dag voor.

We hebben de ondertussen volledig verlepte bloemstukken allemaal weggehaald. Ik heb er een paar nog mooie rozen tussenuit gehaald en die staan nu in een vaasje bij de foto van mijn moeder. Die paar zagen er nog mooi uit en dan vind ik het zielig voor die bloemen. Nu doen ze toch nog dienst hier. Mijn moeder was gek op bloemen en zei altijd dat ze niet wilde dat we die voor haar kochten maar ze was er maar wat blij mee als je het toch deed. Nu denk ik natuurlijk dat ik dat best wel wat vaker had mogen doen... 

We zijn er nog een heel eind gaan lopen, alles bekijken en ideetjes opdoen. We vonden het een echte ‘grafdag’ dus vandaag. Daar moesten we zelf in elk geval wel om lachen. Over de rest hebben we het gewoon maar niet meer, daar zijn we klaar mee. We willen ook niet in zulke negatieve dingen blijven hangen. Daar halen we onszelf ook door naar beneden. We laten het lekker helemaal los voor zover dat gaat. Ik praat thuis volop met ma, ik weet dat ze dat hoort. Ter compensatie van mijn dagelijkse telefoontjes, denk ik.

Onderweg naar huis zagen we heerlijk al die plezierbootjes varen. Mijn broer zei; ‘dat lijkt mij nou ook wel wat’. Nou mij ook hoor! Ik ben niet gek op zwemmen al kan ik dat best maar zet me op een boot en ik voel me geweldig. Ik zeg tegen hem ‘ik word toch rijk joh, dan kopen we er lekker eentje, voor de weekenden en de vakanties. Dat lijkt me helemaal geweldig. Niet te groot maar wel groot genoeg om met een man of 6 a 8 op te kunnen en van te kunnen genieten. Keukentje, wc en douche en meer heb je niet nodig. Dat leek hem ook wel wat.

Ik ben gelijk naar huis gereden, ik was moe. Ik denk, oh ja nog even de post pakken. Daar had ik al een tijd niet naar gekeken. Er zit een pakketje in de bus en een envelop. In het pakketje zit mijn gewonnen Agenda van Francien van Westering. Zij tekent altijd van die prachtige katten. Vooral van in de Libelle is ze bekend, geloof ik. Door al de gebeurtenissen van de afgelopen weken had ik niet eens in de gaten dat ik die gewonnen had, tot ze me een berichtje stuurde of ik mijn adres wilde geven. En nu is die prijs binnen, hij is echt prachtig en zat nog in ontzettend leuk inpakpapier ook. Ook met tekeningen van haar erop van allerlei katten.

Rainbow was er als de kippen bij, nieuwsgierig als hij altijd is. Ik ging de agenda bekijken en hij ging prinsheerlijk liggen op het inpakpapier. Dat kraakt zo lekker als je gaat verliggen ook. Dat vond hij wel wat. Gelukkig had ik mijn camera bij de hand. Ik heb een bedankje op de Facebook pagina van Francien’s katten gezet, met een foto van Rainbow erbij die heerlijk op het papier ligt. Sky mocht er niet bij van hem. 

In de envelop die ik uit de bus had gehaald, zat een heel lief kaartje van een lieve vriendin om me te laten weten dat ze aan me denkt. Er zat ook 1/5 staatslot bij. Er stond bij dat ze opeens een ingeving kreeg. De trekking is namelijk op de 10^e en het lot eindigt op 13. Daar moest Kim me nog op wijzen ook, ik was gewoon flabbergasted. Wat ontzettend lief, nu snap ik hoe ik rijk ga worden. Want 1/5 van een paar miljoen is nog altijd een paar ton. Daar kan je leuke dingen mee doen hoor. Onder andere een bootje kopen en een klein huisje in Portugal of zo. We gaan het wel zien over een paar dagen.

Volgens mij vinden de katten dat mijn kattebelletjes toch ook weer een keertje over hen moeten gaan. Ze eisen me nu volledig op. Op dit moment ligt Moonlight namelijk half onder de bank en half op de bodemplaat van de krabpaal zich ellendig te voelen. Hij is ook de hele week al net zo aan het kuchen als Aurora. Hij niest ook af en toe.

Ik ben, eenmaal thuis, gaan slapen. Ik voelde me gewoon weer uitgeput. Ik werd half wakker omdat ik Moonlight hoorde overgeven. Iets wat hij sowieso al vreselijk vindt. Ik moest nogal van ver komen en probeerde zo snel als het kon mezelf weer wakker te krijgen. Ik moest ook plassen als een molenpaard en terwijl ik langs over het kleed liep zag ik dat Moonlight daar net bij de hoek, half op en van het kleed natuurlijk, een soort van haarbal eruit had gegooid.

Ik hoorde hem klagelijk mauwen maar zag zo snel niet waar hij was. Hij zat onder de kapstok en toen hij mij zag ging hij helemaal tekeer. Ach die arme jongen! Wat is er nou lieverd, vroeg ik hem, voel je je zo slecht? Een hele langgerekte mauw kwam eruit. Moonlight is van slag. Als eerste ben ik de boel even schoon gaan maken en ik zag dat er toch een boel haar bij zat.

Maar dat gemauw van hem zat me niet lekker. Hij kwam eraan en ging languit liggen, al hard mauwend. Jeetje zeg, voel je je zo beroerd ventje? Ik maakte me gelijk helemaal ongerust. Ik kan dan bijna uit mijn dak gaan hoor van bezorgdheid. Dat had ik ook toen Kim baby was, als ze je niets kunnen vertellen dan voel je je zo ontzettend machteloos.

Hij sprong op de bank en ik ging naast hem zitten, hem aaiend terwijl hij enorm begon te mauwen. Ik heb het nog gefilmd. Als ik bij zijn maag aaide ging hij helemaal tekeer. Klaar, ik ga de dierenarts bellen. Ik kreeg natuurlijk het bandje met het noodnummer. Gelukkig had Elly zelf dienst, ik word toch altijd door haar het liefst geholpen. Zij wist me weer wat gerust te stellen, ik had Moonlight namelijk al in de reismand gepropt, klaar om te gaan.

Sommige katten kunnen daar flink last van hebben. Ik mocht wel komen maar zij vond dat niet echt nodig. Probeer maar of hij iets wil eten, meestal hebben ze daarna nog krampen in hun maag of last van zuur. Ik zei dat het hier nogal zeikerds zijn. Misschien wil hij dan wel een plakje ham of zo, of kip koken. Ja kip koken gaat lastig zonder kip om te koken maar had wel kipfile voor op brood dat ik niet eet. Ham ook maar kip leek me lichter verteerbaar voor een kater met maagpijn.

Ik had wel 2 kleine vreetmonsters om me heen gelijk, maar Moonlight zat nog in de reismand en daar heb ik het ingelegd. Moontje wilde niets, Moon voelt zich ellendig. Uiteindelijk liet ik hem er maar uit, ik moest het toch nog even een uurtje afwachten. Dan laat ik hem niet in dat kleine bakkie zitten. Hij sprong gelijk op de bank en ik ging naast hem zitten. Hij bleef maar tekeer gaan. Hij deed ook heel lelijk tegen de kleintjes wat hij anders nooit doet. Maar wel logisch als je je zo ellendig voelt natuurlijk. Wat later heeft hij nog een keertje overgegeven. Weer zo mauwen maar daarna leek hij rustiger te worden. Ja, de kleine monstertjes hebben de kip opgevreten. 

Terwijl ik zat te typen is hij weer bij me in de buurt komen liggen en hij gaf aan dat hij de krabpaal in wilde maar wist niet, volgens mij door zijn misselijkheid, hoe hij daarin moest komen. Hij liet zich gewillig door me oppakken en ik heb hem op het opstapje gezet. Hij klom zelf het mandje in en daar ligt hij nu nog. Wel kreeg hij net ook nog zo’n soort benauwdheids-aanval en een stukje verderop op de bank, kreeg Aurora die ook.

Jeetje zeg, mag het even wat minder voor die arme beestjes?! Wat ben ik blij als ik morgen naar de dierenarts ben geweest. Voor de kleintjes is het wat minder natuurlijk, die zijn daarna geen ballenjongens meer. Maar voor Aurora en Moonlight wordt het hoog tijd dat er iets mee gedaan wordt. Het is net alsof ze hebben gewacht tot alles achter de rug was, wat mijn moeder betreft en komt dat er nu pas uit. Moonlight niest pas van ongeveer de laatste week en heeft die benauwdheid en gekuch ook nog niet zo lang. Aurora heeft dit al maanden en schudt ook nog steeds met haar koppie. Sinds de 'puur pollen' druppels is wel het niesen bij haar weg gelukkig maar dat kuchen lijkt opeens erger te worden de laatste 2 dagen, ook bij Moonlight. 

Al ben ik zelf nog lang niet in orde, voor hen moet nu echt goed gezorgd worden. Ik weet zeker dat ik mezelf ook weer een stuk beter zal voelen als het met hun beter gaat. Want nu heb ik weer even hetzelfde machteloze gevoel als ik bij mijn moeder had als die zo’n pijn had. Je wilt zo graag wat doen maar je kan niets. Moontje heeft echt nog wel last hoor maar hij wil gewoon echt ook niets eten of drinken. Ik probeer hem maar met rust te laten. Ik weet wel dat er vannacht weer een slapeloze nacht aankomt.

Eentje waarin ik me ook nog eens slapend moet houden voor een stel hongerige kittens natuurlijk. Ik wil er om een uur of half 10 uitspringen, kattenwasje en kleren aan en ze in het mandje proppen en weg. Ik moet er om 10 uur zijn. Dan kan ik gelijk de filmpjes laten zien. Misschien moet ik dan morgen wel steeds heen en weer in etappes met alle 4 de cits maar dat kan me niet schelen. Heb ik mijn beweging wel gehad. De kleintjes passen er in elk geval nog samen in en voor mij een seintje dat er misschien toch nog een reismandje bij moet. 

Kim belde me ook nog om me gerust te stellen. Moonlight had dit toch al een keer eerder gehad? Eh, oh ja? Ik moest echt diep in mijn geheugen graven. Maar opeens kreeg ik hem weer binnen. Toen was hij ook zo enorm tekeer gegaan, ook in een weekend en had ik een andere dierenarts aan de telefoon gehad. Ik weet alleen niet meer of dat nou was voor of nadat Sunshine vermist raakte. Ik gaf ze toen van die gedroogde kipdingen met een klein visje erin en dat had hij bijna heel ingeslikt. 

Ik was toen ook zo bang omdat hij zo enorm tekeer ging omdat ik bang was dat dat harde spul zijn maag had geperforeerd of zo. Een dag later was het over want ook die dierenarts zei dat ik het nog even moest afwachten. Maar ja, hij ging ook toen enorm tekeer en lag zich maar uit te rekken zoals hij nu ook doet. Dus of hij heeft gewoon even heel erge last of hij is een beetje een dramaqueen. Al bij al heeft hij gewoon last, of hij het nou overdrijft of niet, voor hem is het blijkbaar vreselijk om zich zo te voelen. Ik vraag af en toe hoe het gaat en dan weet hij dat het tegen hem is. Mauwww hoor ik dan en dan is het weer stil. 

Was het maar vast morgenavond, dan wist ik al dat alles goed is met de kleintjes en dat alles goed gaat komen met de grote cits. Dit vind ik helemaal niks en eigenlijk kan ik het er niet echt bij hebben allemaal. Maar ja, zoals altijd, je zal wel moeten. Ik blijf wel wakker. Straks even het laatste eten geven en dan om middernacht alles even weghalen zodat ze morgen echt nuchter zijn. Allemaal even duimen voor de goede afloop bij alle 4. We kunnen allemaal wel een beetje geluk gebruiken ondertussen. 

"Wie kinderen heeft, is bezorgd om zijn kinderen. Wie runderen heeft, is bezorgd om zijn runderen. Wie niets heeft, kent geen zorgen."

Boeddha Spirituele leider, geboren als Siddhartha Gautama ca. 450 vC. - ca. 370 vC