"Ge geeft slechts weinig als ge geeft van uw bezit, Ge geeft pas echt als ge geeft van uzelf.

Bron: De Profeet"

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931

Gisteren heb ik eerst op mijn gemakkie de enorme doos van Zooplus uitgepakt. Ik denk dat ik toch maar 2 x per maand moet gaan bestellen, in plaats van 1 x op of vlak na payday. Met 2 katten was dat nog goed te doen. Nu met 4 wordt het toch een ander verhaal. Ik heb niet altijd dezelfde bezorger. Deze was zo galant om het onding boven te brengen, er is er nog eentje die nog niet eens een pakje van 10 gram boven brengt.

Stel dat ik die had getroffen vandaag. Zolang ik nog niet in orde ben, moet ik toch voorkomen dat ik mezelf zoiets op mijn hals haal. Twee weken geleden was het op visite gaan, wat me teveel bleek te zijn. Afgelopen maandag, verkeerd naar de bedrijfsarts en daarna door rijden om die verwijskaart weg te brengen, fout, niet meer doen.  Dat is gewoon net even teveel. Dat soort dingen moet ik nu wel bij nadenken, anders heb ik mezelf ermee.

Toch wel een voordeel dat ik nu weet waar die zenuwpijnen vandaan komen. Dat dan weer wel, dan ben ik overbelast door teveel te willen of te moeten. Het vervelende is, dat je die pas krijgt als je al teveel gedaan hebt. Je krijgt helaas niet even tussendoor een seintje van, hee dame, even dimmen nu, want anders... Bovendien zijn het van die kleine rotdingetjes bij elkaar eigenlijk. Dingen waarvan je helemaal niet verwacht dat ze je op zullen breken. Dat maakt het allemaal gewoon een beetje lastig in te schatten.

Daarbij moet je dan ook nog eens uitkijken dat je helemaal niets meer probeert want anders weet je ook niet of er verbetering is opgetreden. Ik loop alleen nog maar tegen dingen aan, die normaal heel simpel zijn maar nu een obstakel. Dat moet je gewoon even leren maar toch niet te bang worden om iets te doen. Een lastig pakket eigenlijk. Al hou ik normaal best van een uitdaging, daar heb ik nu eigenlijk helemaal absoluut geen zin in. Toch zal ik het ermee moeten doen. Ook hier zal ik weer enorm van leren. Puntje bij paaltje is dat nooit slecht natuurlijk.

Overal leer je van. Zo zie ik ook de laatste paar weken kleine wondertjes hier thuis gebeuren. Ik heb al eens eerder gezegd, ondanks de enorme stress van die eerste paar weken, dat het een gouden zet was om die 2 kittens in huis te halen. Moonlight was al een trauma geval toen hij net 6 weken oud was. Sunshine was juist een stuk vrijer en zonder angst. Maar ja, die neemt de benen en dan is Moonlight helemaal getraumatiseerd. Wat een verdriet had die jongen. Verdriet om zijn verdriet kwam dan ook nog eens bovenop mijn eigen verdriet. Zijn verdriet woog zwaarder want ik kon het relativeren, hij niet.

Dan komt er ene grote bal trauma bij, Aurora geheten, en langzaam maar zeker komt ze tot bloei. Maar ze bleef hangen ergens na een paar maanden. Moonlight en ik hadden de gedeelde band van het verdriet om Sunshine. Zij voelde zich misschien wel een beetje buitengesloten soms. Natuurlijk kwam ze er wel met mijn hulp maar in het begin hadden we nog geen band samen. Met veel liefde en geduld kwam ze uiteindelijk wel uit haar schulp gelukkig.

Ze blijven allebei toch altijd erg voorzichtig, alsof ze nog steeds iets ergs boven het hoofd hangt. Maar dan komen er opeens 2 enorm frank en vrije kittens bij. Die mij opeisen voor zichzelf en denken dat ik hier alleen maar ben om hen een goed gevoel te geven. Dat is natuurlijk ook zo, alleen hadden Moonlight en Aurora dat nog niet zo door. Sunshine wel hoor trouwens, dus die had zoiets van ‘ik ga de grote boze wereld maar eens verkennen want hier kan alles’.

Ik heb het allemaal wel geregistreerd. Hoe ze jaloers waren toen de kittens er net waren. Hoe ze vonden dat hun plekje zomaar opeens werd ingepikt. Hoe ze beiden met verwondering keken toen of Rainbow, of Skylar zomaar opeens op mijn schoot klommen of in mijn armen. Vooral Aurora kon heel lelijk tegen ze doen, ik denk uit pure jaloezie. Dat pas sinds van de week Aurora zoiets heeft van, ja maar als jullie dat kunnen, dan kan ik dat ook. De laatste paar dagen krijgt mijn schoot dagelijks bezoek van ene Aurora, die daar intens van ligt te genieten, net zoals ik trouwens. Ze wordt een echte schootkat zo. Moonlight, die heeft, zoals altijd, nog wel even een extra zetje nodig om deze stap te nemen. 

Ook al is hij hier het langst, hij is toch het meest voorzichtig. Gisterenmiddag lag Aurora volledig diep in slaap op mijn schoot. Naast me lagen zowel Rainbow als Skylar in een diepe slaap. Moonlight heeft minstens een kwartier of drie lopen zaniken dat hij er niet bij kon. Dat kon wel hoor maar dan moest hij óf naast de kleintjes springen en gaan liggen óf hij moest aan de andere kant naast me springen. Dat bracht hem in de war. Dan loopt hij weg maar komt dan toch snel weer terug want hij wil er eigenlijk ook bij gewoon.

Ik heb hem er 1 keer op kunnen tillen maar omdat er eentje bewoog, was hij er al snel weer af. Toch zie ik dat hij er wel bij wil en dat willen, dat is wat hem zover zal krijgen om ook op schoot te gaan liggen of tussen de anderen. Maar hij zal dat op zijn eigen tijd en in zijn eigen tempo, met soms een klein duwtje van mij, moeten doen. Net zoals ik dat voor mezelf opnieuw zal moeten leren. Ja, ik wil wel maar ik moet ook niet meer over mijn eigen grenzen heen blijven gaan. Dat heb ik al jarenlang gedaan en dat heeft me uiteindelijk niets goeds opgeleverd.

Ook ik wil wel, absoluut, ik wil echt niet als een 90 jarige opoe mijn dagen slijten. Maar mezelf weer opzij zetten omdat anderen dat van me eisen of vragen, nee, dat ga ik dus zeker niet meer doen. Dan verlies ik. Ik verlies mezelf daardoor en ik verlies mijn waardigheid. Vindt iemand me daardoor een watje of een faker? Joh, helemaal goed, loop maar eens een mijl in mijn schoenen. Heb je dat gered, dan mag je weer verder praten.

Met jezelf voorbij lopen red je het namelijk nooit. Anderen vinden je dan niet eens een fijne meid hoor, die vinden alleen dat je doet wat je doen moet. Die beseffen niet wat jij draagt en dat hoeft ook niet, al kan een klein beetje inlevingsvermogen geen kwaad. Dat komt dan meestal omdat ze zelf nog niet zo heel veel hebben meegemaakt. Ik ben doorgewinterd. Ik heb, geloof ik zelf, bijna alles nu wel gehad. Ja, op een aantal dingen na, die ik ook niet wens door te maken. Maar ook omdat ik ondertussen wel kan invoelen wat dat teweeg zou brengen. En dan nog kom ik niet in de buurt van hoe dat echt zou zijn.

Daarom kies ik dit keer voor mezelf, ongeacht wat anderen daarvan denken mogen. Lekker belangrijk, NOT. Zo heb ik meer dan een halve eeuw doorgebracht, alleen maar de zin van anderen doen. Terwijl ik zelf vond dat ik schijt had aan wat anderen van me dachten. Ook al heb ik dat ook echt wel een beetje, toch deed ik grotendeels wat er verwacht werd van me. Om anderen te pleasen of om geen gezeik te krijgen, de twee meest voorkomende oorzaken. Daar ben ik dus helemaal klaar mee. 

Dat heb ik de afgelopen weken geleerd. Nou, als dat geen flinke les is, dan weet ik het ook niet meer. Of ik hem altijd zo vlekkeloos toe zal kunnen passen is ook een proces. Maar ik ga het zeker wel proberen. Vind je me dan zwak en een watje? Ook goed hoor. We hoeven ook niet van elkaar te weten wat we allemaal meegemaakt hebben en dat afwegen tegen elkaar. Dat gaat niet want een ieder zit anders in elkaar. Ik heb gewoon mijn breakingpoint bereikt, terwijl ik altijd dacht dat ik er geen eentje zou hebben.  Er zullen vast nog lessen volgen. 

Als je verandert, zelfs ten goede voor jezelf, dan raak je altijd mensen kwijt omdat ze niet met de nieuwe jou door 1 deur kunnen. Zo’n proces ga ik al een jaar of 2, 3 doorheen en dat is ook goed zo. Er komen ook weer nieuwe mensen bij, die beter bij de nieuwe jij zullen passen. Wat uiteindelijk over zal blijven zijn de ‘goeien’ en die moet je hebben. Al met al niet zo’n slechte deal toch? Ook al doet elk afscheid je pijn, om welke reden dat afscheid er ook mag zijn. Alleen betekent elk einde ook altijd weer een nieuw begin.

Zo gaat dat nou eenmaal. De bedrijfsarts, waar ik vanmorgen ben geweest, wil me over een week of 6 terug zien. Ik moet beter voor mezelf zorgen en mezelf dwingen om elke dag minstens 1 x naar buiten te gaan. Ook al loop ik maar 2 minuten, dan is dat al 2 minuten gewonnen. Wel proberen dit op te voeren natuurlijk maar in mijn eigen tempo.

Ik had een fijn gesprek met die man, we hebben zelfs nog om een paar van mijn opmerkingen zitten lachen. Mijn gevoel voor humor ben ik zeker nog niet kwijt. Hij heeft ook nog zitten bellen met die Parnassiagroep, om te vragen hoe lang daar de wachtlijsten zijn. Jeetje zeg, dat is 3 maanden. Hij vond niet dat ik zo lang moest wachten en heeft me een mailadres en telefoonnummer van een hele goed psycholoog gegeven. Als ik zijn website maar een keertje bekijk, kan ik zelf beslissen of ik naar hem wil, of dat andere af wil wachten.

Hij denkt alleen dat ik meer aan deze man zal hebben, die hij ook kent, omdat die me de kans niet zal geven om hem onder de tafel te kletsen. Hij denkt dat er bij mij eens even een keer heel diep gegraven zal moeten worden en dat het verder terug zit dan ik zelf denk. Nou ja, lang verhaal kort, er is natuurlijk nog wel veel meer gezegd, ik moet over een week of 6 weer bij hem terug komen. Dan bespreken we hoe het dan gaat en wat ik allemaal gedaan heb ondertussen, qua afspraken met therapeuten enzo.

Voorlopig mag ik zeker nog niet aan het werk, dat zou me nu alleen maar ondermijnen en het er niet beter op maken. Nee, dat idee had ik zelf ook wel. Beter voor mezelf zorgen is ook een strikte opdracht van hem, al noemde hij het ‘een dringend advies’. Anders gaat dit niet beter worden, alleen maar slechter. Daar zit ik natuurlijk al helemaal niet op te wachten. Ik ga zo meteen dan maar even lopend naar de winkel hier, al zie ik daar enorm tegenop. Toch maar doen, dan heb ik in elk geval een stukje gelopen. Zo ver is het niet, ik denk een kilometer of 6000 maar dat is meer mijn gevoel hoor. Het zou best iets dichterbij kunnen zijn. 

Ik heb er speciaal voor uitgerust en het moet kunnen. Hoop ik toch. Nou ja, dan kan ik daarna gewoon lekker even een tukkie doen. Als de cits honger krijgen maken ze me toch wel wakker. Alhoewel, ik zet de wekker wel. Ik heb heerlijk rustig op de bank wat foto’s zitten kijken daarnet, er liggen nog bergen hier. Kom ik er opeens eentje tegen van mijn moeder met Anansa.

Oma en kleinkind en allebei niet meer hier op deze aarde. De foto deed me behoorlijk wat. Ik zal hem hier even bij deze blog plaatsen. Bizar eigenlijk, ik moet er maar niet al te ver over nadenken. Ik zal er ook nog 2 foto’s bij doen van mijn broer met zijn dochter, die vond ik ook zo mooi. Als er morgen geen blog komt, ben ik nog onderweg… 

"Vreemd is het dat schepselen zonder ruggengraat de hardste huid bezitten."

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931

Heel apart, het is vandaag weer eens 13 graden in Rotterdam. Op de paar wat warmere dagen na, is het eigenlijk al zo vaak 13 graden geweest, dat het geen toeval meer kan zijn. Het was Kim ook al opgevallen. Wel grappig blijft dat, die 13 overal en elke keer. Ze kan het niet laten daarboven, geloof ik. Ik ga er vanaf nu steeds een screenshot van maken. Ik had er al een stuk of 20 kunnen hebben ondertussen. Zal je zien, ma de grapjas, is het vanaf nu geen enkele keer 13 graden meer. Dan zit zij zich weer rot te lachen, dat weet ik zeker.

Ik heb nog bergen foto’s hier op mijn tafel liggen. Daar zit ik wel tegenaan te hikken. Ik weet ook niet waar ik ze laten moet. Dus laat ik ze maar liggen. Nu liggen ze in de weg en dan ga ik er vanzelf wel een paar keer mee zitten. Hoop ik toch. Gisteren heb ik er even een klein stapeltje bekeken en gedigitaliseerd. Ik begreep opeens waar mijn diepgewortelde angst voor clowns vandaan komt. Zie de foto bij dit blog. Als je broertje al zo'n vreselijke plaag is en dan zo verkleed gaat, samen met zijn moeder, is het niet nodig om hier verder iets bij uit te leggen toch?

Ik lag dubbel, ik kon me dat helemaal niet herinneren van ze. Zo zaten er nog wel een paar foto’s tussen van mijn moeder, waar ik of helemaal niets van wist, of die ik compleet vergeten was. Zoals een foto van haar bij zo’n demonstratie- of proefstand in een supermarkt. Oh ja, dat heeft ze ook een tijdje gedaan als werk. Dat vond ze heel leuk om te doen. Dat was geloof ik samen met tante Jeanne, als ik het me goed herinner.

Zo van die stands waarbij je iets mag proeven of gedemonstreerd krijgt. Dat was ik echt compleet vergeten, dat ze dat toen deed. Dan begrijp je opeens waarom het zo leuk is om oude foto’s te bekijken. Wat dat betreft kan ik voorlopig mijn hart nog ophalen. Ik heb er alleen nu nog niet zo’n zin in. Het zorgen voor de cits is op dit moment al een hele dagtaak voor me. Ik moet zo meteen de bakken weer doen, een dagelijks terugkerend klusje. Dan kan ik daarna weer even rusten. Ik krijg volgens mij een voorproefje van hoe het leven eruit ziet, als je rond de 90 bent.

Dat het voorproefje dan maar zo kort als het kan zal mogen duren. Want dat is misschien wel prettig en normaal als je 90 bent, voor mij is het alleen maar flink frustrerend. Mensen die zeggen dat ik me eraan over moet geven, snap ik wel, alleen zo makkelijk is dat niet. Ik ben altijd van het rennen en vliegen normaal gesproken en nu ben ik gewoon mijn vleugels kwijt. Dat is best lastig en daar blijf je tegenaan lopen. Dat ben je gewoon zo niet gewend. Zelfs dingen die je voor jezelf zou willen doen, lukken niet.

Gisteravond heb ik maar weer water uit de kraan gedronken, omdat ik te belazerd was om een pak bruiswater uit mijn auto te gaan halen. Daar kan je jezelf dan gewoon niet toe zetten. Er staan nog wel meer dingen in mijn auto in die naar boven moeten maar, geen verrassing natuurlijk, die vergeet ik dan ook steeds. Pakken water staan in mijn achterbak, die zie ik sowieso al niet. En een aantal tassen op de achterbank, daar kijk ik ook niet naar als ik uitstap. Juist gisteren bij thuiskomst had het zo fijn geweest als ik even het water en 1 tas mee naar boven zou hebben genomen.

Pas als ik uit de ijskast een flesje bruiswater wil pakken, sla ik mijn handen op een lege plek. Oh ja, ik had het water mee moeten nemen. Ik wist al dat het op was. Zo stom allemaal. Juist omdat ik dit niet meer wil en probeer extra op te letten, valt het helemaal op wat ik allemaal vergeet. Ja, ik schrijf van alles op post-its maar daar vergeet ik natuurlijk ook al op te kijken. Af en toe lach ik er maar om maar dat lukt lang niet altijd.

Wel lukt het de katten nog steeds om mij aan het lachen te krijgen. Gisteravond lagen we echt weer zo heerlijk met zijn vijven op de bank. Aurora op schoot, dat doet ze steeds vaker tegenwoordig, Moonlight en Skylar tegen elkaar aan een stukje verder. Een stukje verderop lag Rainbow, lekker solo op een schapenvelletje. Moonlight was zich aan het wassen, zo met 1 achterpoot de lucht in, en toen ging Skylar zo met zijn kopje op zijn andere achterpoot liggen.

Ik zie dat Moonlight zo’n beetje klaar is met wassen maar alleen kon hij nu zijn pootje niet meer neerleggen omdat Skylar op zijn andere achterpoot lag. Ik zie hem zo een beetje denkend zitten kijken naar Skylar. Met een diepe zucht en nog steeds 1 achterpoot half in de lucht, ontspant hij een beetje en blijft zo liggen. Hij wilde blijkbaar Skylar niet storen in zijn slaap. Wat een lieverd is het toch, ik herken dat ook zo. Dat je arm slaapt maar je wilt je niet bewegen omdat 1 van de katten zo heerlijk bij je ligt. De foto ervan staat bij de blog van gisteren.

Wat later, als er weer wat leven in de brouwerij is gekomen, ligt Moonlight lekker tegen me aan. Aurora zit op het balkon en de twee kleintjes zijn aan het spelen. Moonlight heeft zo’n ding waar hij zijn snoepjes uit moet vissen, met diverse moeilijkheidsgraden. Sunshine en hij waren daar dol op. Nu is hij nog de enige die er gebruik van maakt. Als ik weg ga dan krijgen ze snoepjes, die de kleintjes niet moeten maar Moonlight en Aurora des te meer. Voor Aurora leg ik ze gewoon op de grond en voor Moonlight liggen ze in zijn snoepautomaat.

Hij vindt dan ook echt dat die helemaal alleen voor hem is ondertussen. Ik hoor dat Skylar, ja want Rainbow is het vast niet, brokjes aan het eten is. Het klonk inderdaad net even alsof er iemand aan het snoepautomaatje zat. Moonlight sluipt naar de leuning van de bank om te zien wie er dat lef heeft. Ik hoorde ondertussen al dat het Skylar is die gewoon zijn brokjes zat te eten. Moonlight hangt ondertussen over de leuning en hij ziet ook dat het goed is. Opgelucht komt hij weer naast me liggen. Ik moest zo lachen! Gekkerds allemaal hier. Zo ga je dan met een glimlach de nacht in.

Vandaag was ik zowaar al voor negenen wakker. Dat gebeurt niet vaak meer tegenwoordig. Ik zit nog half wakker te worden met een bakkie koffie. Ik probeer, als dat lukt, mijn blogs al wat voor te schrijven, dan hoef ik me ’s avonds niet meer zo in te spannen. Dan ben ik het meest moe, daarom is het wel zo handig als ik dat wat vroeger doe. Er komt een mailtje binnen van Zooplus. Ik denk, ik kijk even gelijk. Ik zit namelijk te wachten op een pakket van Zooplus in de hoop dat de postbode deze boven zal brengen. Anders ben ik de pineut. Ik heb namelijk al gezien, bij PostNL, dat het pakket meer dan 26 kilo weegt.

Dat neem ik echt niet zomaar even op mijn bult. Als ik het beneden uit moet pakken en in tassen moet doen, dan moet ik zeker minimaal een keer of 3 heen en weer. Tel maar op je eigen vingers uit of me dat gaat lukken. Niet dus, nee, daar kwam ik ook al op uit. Ik open het mailtje van Zooplus. Het is een waardebon van 50 euro. Het komt van iemand op Facebook, die het zo leuk vindt om mijn kattebelletjes te lezen! Ze wil me hiermee een hart onder de riem steken en me verrassen. Wat ontzettend lief is dat zeg!

De tranen springen in mijn ogen. Nou, verrast ben ik zeker! Goh, ik was er echt even helemaal stil van en ontzettend ontroerd. Ik zag een naam die ik niet helemaal zo voluit kende maar ik had opeens een vermoeden. Er stond ook nog bij ‘mede dankzij K.’ Ik dacht gelijk aan Kim, dus die heb ik even gebeld. Ja, mijn vermoeden klopte, ik heb mijn gulle geefster ontzettend bedankt net, via een persoonlijk berichtje.

Ook mede namens de cits natuurlijk. Ik heb namelijk gelijk de immens dure snoepjes voor ze besteld van deze cadeaubon. Die hou ik als noodvoorraadje, voor als ik weer te laat bestel. Daar gaan ze zeker weten van genieten met zijn viertjes. Wij met zijn vijven natuurlijk, want ik geniet ook als ik hen zie genieten. Mijn dag kon al niet meer stuk vandaag, ongeacht wat ik nog allemaal zal vergeten. Ik zit dit te typen en er wordt gebeld. Ha, mijn pakket van Zooplus. Lekker op tijd ook, heel fijn.

De bezorger roept naar boven ‘kan er iemand helpen?’. Ik roep dat ik eraan kom en sukkel naar beneden. We proberen samen het pakket op te pakken maar we staan zo dat ik dan achteruit moet. Ik zeg dat dit zo wel heel lang zal gaan duren voor we boven zijn. Zal ik me dan maar even proberen om te draaien eerst? Hij zucht en pakt het zware pakket zo op zijn schouder. ‘Dan maar zo’, zegt hij, ‘dat gaat wat sneller’. Samen lopen we naar boven en we staan net zo hard te hijgen. Alleen had hij wel een pakket van 30 kilo op zijn nek. Ik bedank hem overmatig, want ik ben hier dan ook echt ontzettend blij mee.

Nu kan mijn dag al helemaal niet meer stuk, wat een cadeaus allemaal. En voordat ik die mail opende, zat ik hier nog flink te mopperen over het feit dat ik van een paar winkels boodschappen moet hebben. Kleine boodschapjes hoor, niets zwaars of zo. Maar het gaat mis als ik naar meer dan 1 winkel tegelijk moet en daarna ben ik volledig gevloerd. Nu is dat gevoel gewoon helemaal weg. Ik ga even kijken naar een positieve oplossing. Ik weet het al snel goed gemaakt.

Ik haal vandaag bij 1 winkel dat wat ik het snelst nodig heb en probeer mijn water niet te vergeten om mee naar boven te nemen. Dan kan ik daarna gewoon even bijkomen, zonder te stressen over de rest. Morgen, na de bedrijfsarts waar ik dan ook echt moet zijn dit keer, haal ik dat wat dan, qua afstand, op de weg ligt daar vandaan naar huis. Ik ben er dan toch al uit, dat is toch weer een beetje iets gewonnen. En overmorgen heb ik dan nog maar 1 boodschapje op mijn lijstje staan. Ook hoef ik al die dagen niet te koken en heb ik toch gewoon goed te eten.

Dat is ook al gewonnen. Ik ben al 2 dagen bezig om, elke keer als er iets in mijn hoofd schiet, dit op een post-it te zetten om bij de AH te bestellen. Ook dat heb ik dan over een paar dagen geregeld. Komt helemaal goed. Wat kan zo’n gebaar toch teweegbrengen hè. Ik ben er in elk geval ontzettend dankbaar voor. Dank je wel, ook via hier KVD! Je bent een grote schat! Je hebt me een hele positieve dag bezorgd! En de cits hun favoriete snacks waar ze zo gek op zijn. Voor mij is dat zelfs 2 x plezier beleven van je cadeau. 

"Er moet een of ander vreemd geheim in zout verborgen liggen. Het is zowel in onze tranen als in de zee."

Kahlil Gibran Libanees-Amerikaans schrijver en kunstschilder 1883-1931