"Als je iemand boos wil maken lieg dan. Als je iemand razend wil maken, zeg hem dan de waarheid."

A. Schopenhauer Duits filosoof 1788-1860

Ook vandaag ben ik nog niet helemaal waar ik was maar het gaat wel iets vooruit gelukkig. Zoiets als Kerst, gezelligheid moet ik dus zien als iets waar ik weer dagen last van heb. Straks durf ik helemaal niks leuks meer te doen. Ik heb natuurlijk één ding mee, ik heb alles tegen. Dat is wel handig bij prognoses om te weten. Gisteren heb ik ook nog maar heel weinig gedaan. Toch heb ik geprobeerd om een klein beetje in beweging te blijven.

Je voelt je alleen alsof je ongetraind de marathon hebt gelopen, vlak voor de finish struikelde en al de anderen over je heen zijn gelopen. Daarna beweeg je een heel stuk minder. Ik zou bijna zeggen ‘was dat maar zo.’ Dan heeft het tenminste voor de rest van de wereld ook een logische reden. Hoe kan je iets als dit uitleggen aan anderen? Ik krijg hele lieve tips en suggesties of hele rare, die zitten er ook soms tussen. Maar ongetwijfeld allemaal goed bedoeld, hopelijk.

Natuurlijk moest er weer iets aparts gebeuren hier. Zit ik gisteravond gewoon op de bank. Moonlight lag lekker naast me, uit het raam zie ik de maan en boven de tv heb ik mijn Maanlamp gezet zodat ik daar steeds naar kan kijken. Drie soorten maanlicht tegelijk op mijn netvlies, ik vond het wel wat hebben. Ik zat een serie te kijken, de andere drie cits lagen in de buurt. Alles lekker rustig. Hoor ik toch opeens een enorme knal en het breken van glas!

We sprongen alle vijf geloof ik wel een meter de lucht in. Nog een geluk dat er niet een paar cits op me lagen, anders was ik nu zwaar gewond geweest ook nog. Ik heb 3 planken hangen, daar waar mijn kast eindigt en ook die staan vol met boeken. De plank die los was gekomen van de muur was blijkbaar al een tijdje overbelast geweest. De schroef was half uit de muur komen zakken en daardoor donderde alles naar beneden.

Helaas stonden er ook 2 flessen in de vorm van een voet met een hoge hak. De ene leeg maar de andere gevuld met een soort bananenlikeur. Die had ik ooit van mijn schoonzus gekregen. Alles zat dus onder het glas en de plas likeur, iedereen weet ook wel hoe dat kleeft, liep steeds groter uit over de vloer. De cits waren eerst naar boven gevlogen en druppelden allemaal weer een beetje binnen om te kijken wat er was gebeurd. Ik kon er alleen nog maar naar staren. Wat een bende! Hoe krijg ik dit nou weer voor elkaar?

Mijn lijf deed nog zo ontzettend zeer, dit zou niet leuk worden. Maar alles onder dat plakspul en glas laten zitten was geen optie. Ik ben systematisch begonnen om alles richting het aanrecht te verplaatsen. Er stond nog een klein doosje op de trap dat naar de container gebracht moest worden. Daar konden mooi de grote stukken glas in. Alleen zat alles ook nog eens onder de hele kleine splintertjes. Over hoe ik daarnet beschreef hoe mijn lijf aanvoelt op het moment, heb ik echt geen woord overdreven.

De likeur plakte niet alleen, het stonk hier overdreven naar bananen ondertussen. En niet op een goeie manier. Bovendien leek het ook wel een soort van glijmiddel te bevatten. De cits moest ik elke keer wegjagen. Ik was als de dood dat zij in een stukje glas zouden trappen. Ik heb zelf ook al een paar glaskorrels uit mijn voet moeten plukken voor ik het heldere idee kreeg om sloffen aan te trekken. Ik heb drie keukenrollen verspild en geprobeerd alles zo goed mogelijk van de vloer te krijgen.

Er stond ook nog een Boeddha op een voetstuk op, ook kapot. De boeken dreven van het ernstig klevende goedje en de grote zilveren schaal die achter de boeken stond plakte ook aan van alles vast. Ja, er stond best wel veel op eigenlijk. Het was niet zo heel slim geweest om er zoveel met zoveel gewicht op te zetten. Elke keer als ik bukte voelde het alsof er brandende zwaarden in mijn rug werden gestoken. Alleen omdat ik bang was voor het glas dat in de poezenvoetsies zou kunnen komen, ben ik doorgegaan om alles zo goed mogelijk van de vloer te krijgen. Dat het scherpe puntje dat ik zelf in mijn vinger kreeg, zou zorgen voor een halve liter bloed had ik ook niet voorzien.

Jeetje zeg, van zo’n klein sneetje zoveel bloed? Niet normaal. Een prop keukenrol doet dan wonderen. Ik heb de rotzooi in de keuken maar gelaten voor wat het was. Dat moest ik vandaag dan maar doen. Bovendien zie je in het kunstlicht toch de helft niet. Ik moet dat overdag maar verder gaan doen. Mijn lijf schreeuwde ondertussen moord en brand, ik moest nu echt weer gaan zitten. Straks heb ik vannacht weer van die krampen als ik niet uit kijk. Daar zit ik absoluut niet op te wachten.

Zodra ik wakker werd, wist ik dat er ene grote bende op me lag te wachten. Dan kom je echt niet huppelend je bed uit. Onderweg naar de keuken zag ik al genoeg stukjes fijn glas die ik gemist had. Zie je wel, dat zie je gewoon ’s avonds niet zo goed. Ik ben natuurlijk eerst voor de katten gaan zorgen. Die hebben altijd honger als ik uit bed kom. Toen dat eenmaal gebeurd was en ik ook mijn eerste mok koffie had gehad, ben ik al zuchtend aan de kleverige bende begonnen.

De stukjes glas probeerde ik zoveel mogelijk weg te krijgen, dat als eerste natuurlijk. Maar elke keer als ik keek, zag ik wel weer ergens anders een stukje liggen. Overal lagen van die flintertjes. De boeken ben ik één voor één af gaan doen met schoonmaakdoekjes. Volgens mij plakken ze nu nog steeds. Ik heb gekeken of ik de plank weer terug kon hangen. Dit is me gelukt. Al doet alles me zeer, ik ben nog steeds handig in dat soort dingen. Ik moet er alleen niet meer zo enorm veel gewicht op zetten.

Ik zet de zwaarste boeken nu tegen de muur. Op de achterrand van de plank zeg maar. De lichtere boeken kunnen daar dan normaal tegen aan. De flessen zijn nu toch al kapot. Het beeld dat er stond ook. Dat hoeft er niet meer op terug. Nou ja, het kán er niet meer op terug al zou ik dat willen. Dat scheelt ook gewicht. Ook moet ik mijn tas niet meer aan de krul van de plankenhouder hangen. Die weegt ook teveel daarvoor. Alles leer je, meestal door wat er mis gaat.

Zo is dat in het leven ook zo. Het is vervelend maar als alles in je leven kabbelt, dan leer je ook niet zo heel veel. Maar van pijn, van rouw, van verlies en noem maar op wat voor ellende er nog meer is, oh ja, ziekte is ook zoiets, daar leer je alleen maar van. Het is niet leuk om doorheen te moeten maar toch laat het je groeien. Op zich is dat dan wel weer een voordeel. Die Johan Cruyff die wist het wel. Elluk nadeel heb se voordeel. En dat is ook zo. Toch zou ik ondertussen toch wel een keertje heel eventjes een beetje kabbelend leven willen hebben.

Ik heb nu wel even genoeg lessen gehad, al zeg ik dat zelf. Gelukkig gaat het met Auroortje d’r oortje wel prima. Moonlight eet gelukkig ook weer regelmatig de laatste 2 dagen. Ik vond hem al mager worden maar ik zat ook wel een beetje in een behoorlijke doom-denk-periode. Dat doet die pijn wel met je. Als je voelt dat zelfs de gezellige dagen een afstraffing worden, dan denk je blijkbaar even niet meer zo vrolijk. Toch gaat er soms ook iets goed. Voor zover ik kan zien, heeft er geen enkele kat een stukje glas in de pootjes gekregen. Ook wel zo fijn.

Ik heb vandaag al die troep opgeruimd. Maar ja, de vloer plakt nog. Ik moet morgen eerst stofzuigen, in etappes en goed uitrusten erna. Dan kan ik ook de vloer goed gaan dweilen. Ook dit moet in etappes. Daarna ben ik zelf helemaal op en pak ik een hete douche, dat scheelt iets in de spierpijnen die ik toch wel ga krijgen. Dan kan ik zaterdag proberen even snel een boodschapje te halen.

Hopelijk is het dan niet zo achterlijk druk als voor de kerst. Ik ga er gewoon van uit dat ik op het exact goede tijdstip naar buiten ga en dan ook zo weer terug ben. Goh, ik ben wel toe aan een nieuw en veel beter jaar. Ik vind gewoon dat ik het rotste nu wel achter de rug heb. Dat heb ik wel verdiend! Dat vind ik echt. 

"Alle wezens zijn bang voor pijn en vrezen de dood. Verplaats u in hun situatie en laat hen met rust."

Boeddha Spirituele leider, geboren als Siddhartha Gautama ca. 450 vC. - ca. 370 vC

Ik heb gisteren voor het eerst dit jaar geen blog geschreven. Het ging gewoon echt niet en soms moet je je daar dan maar bij neer leggen. Ik dacht, het zal niemand opvallen maar er zijn toch mensen die vragen of alles wel goed met me is. Nadat de visite de eerste kerstdag naar huis was, ben ik een soort van ingestort en het is nu vandaag pas dat ik me weer een beetje normaal, nou ja normaal, kan bewegen zonder volledig in de krampen te schieten.

Dit had ik niet verwacht en het viel daarom ook zo tegen. Ik had echt verwacht, omdat ze nu toch alweer een stuk verder zijn, dat het wel zou gaan gewoon. Blijkbaar was ik dan toch wat al te positief. Wat een nare en vooral pijnlijke dag heb ik gisteren gehad zeg. Toen iedereen weg was begon het al. Het begon er ook wel voor hoor. We hebben echt hartstikke veel gelachen en dan schiet de kramp tussen mijn ribben ergens. Dat kon ik niet helemaal verbergen voor ze maar op zich konden we daar ook wel om lachen.

Ik denk niet dat iemand die dit niet heeft, zich er enigszins iets bij voor kan stellen. Ik snap het zelf ook gewoon niet, zeker niet dat het na al die tijd nog steeds zo heftig is. Maar gelukkig hebben de anderen daar dan ook niet zoveel last van. Ik heb het gered om op een stoel te blijven zitten tot ze weg waren in elk geval. Ik wilde dan ook niet die eerste kerst zonder ma nog eens extra verzieken. Dit gaf me de kracht om er doorheen te komen, denk ik. Dit wil niet zeggen dat ik er niet van genoten heb hoor. Helemaal niet.

Ik voelde alleen al heel snel, dat ik het niet zou redden maar ik weigerde om dit aan hun te laten merken. Kom op zeg, dat wil ik gewoon niet hebben! En we hebben het heel leuk gehad. Wel hebben we er alweer veel van geleerd voor volgend jaar. We zijn net zulke raren als mijn moeder en ik had dan ook echt veel en veel te veel eten in huis en dan hadden we nog niet eens een echt diner. Voor volgende keer weten we dan in elk geval, dat dit echt veel te veel was. Dat moeten we niet meer doen want nu heb ik zoveel weggegooid, dat is echt zonde en voel ik me dan ook schuldig over.

Ik had voor het eerst echt geen cadeautjes voor iedereen, iets waar ik zelf meer mee leek te zitten dan de anderen. Ik heb voor iedereen wel een klein schilderijtje gemaakt, allemaal met een eigen tekst. Meer kon ik dit keer niet doen. Ik ben zelf wel enorm verwend en heb echt prachtige cadeaus gehad. Een dolce gusto apparaat, zodat ik dan zelf ook van een Latte Macchiato kan genieten zonder er de deur voor uit te moeten, heb ik van mijn broer en schoonzus gekregen. Daar ben ik natuurlijk heel blij mee en daar ga ik dan ook zeker mee aan de slag. Lekker!

Van Kim en Daan heb ik ook mooie cadeaus gehad. Kim had een foto van mijn moeder bewerkt en die uitgeprint en in een lijstje gedaan. Heel mooi, die staat in de kast nu. Ik heb een nieuw hoesje voor mijn telefoon gehad in rosé goud. Eindelijk eentje waar ik mijn telefoon niet uit hoef te halen om hem op te kunnen laden. Het mooiste cadeau is een lamp, een 3D uitgeprinte versie van de Maan! Je kan hem met geel of wit licht op laten lichten. Het is echt net echt! Je kan het lichtje nog dimmen ook, als je dat wilt.

Er zat een voetstuk bij, dat nog in elkaar gezet moest worden en dat zorgde voor behoorlijk wat hilariteit. Het is niemand gelukt in elk geval om dit ding in elkaar te krijgen. Het waren zes houten latjes met magneetjes op de uiteinden. Alleen niet op alle uiteinden. Hoe we het ook probeerden, we kregen het geen van allen voor elkaar. Wel kregen we drie maal twee latjes aan elkaar met de magneten maar om het dan tot een sokkeltje te krijgen, dat ging voor geen meter. Er hadden gewoon meer magneetjes moeten zitten. Nu moest er toch gelijmd worden, hoe je het ook wendde of keerde.

Mijn broer had een fles absinth, waar cannabis in zat, meegenomen. Het was 70% alcohol percentage, echt niet normaal. We hebben allemaal geprobeerd een nipje te nemen maar dat zette je direct volledig in vuur en vlam. Later kregen we een tip hoe je het dan kunt drinken. Dat moet je doen met een lepeltje met suiker, daar een beetje absinth in, dat aansteken en laten branden tot de suiker een beetje donker wordt en dan in het glas gooien en dit met water verdunnen. Of zoiets dan in elk geval.

Nou, die fles kostte dan wel wat maar toch, je hebt er dan ook maar heel, heel weinig van nodig! Jeetje zeg. Heel apart spul om te drinken want als je er dan een nipje van neemt, dan slaat het direct een soort van in je hoofd. Heel raar en we kregen er allemaal de slappe lach van. En gelachen hebben we wel veel, die eerste kerstdag. We hebben Mens-erger-je-niet gespeeld. Waar we ons toch allemaal best aan elkaar hebben zitten ergeren natuurlijk, als je weer eens vlak voor je ‘thuis’ kwam, van het bord gegooid werd. Mijn broer heeft gewonnen en dat zelfs terwijl hij er even niet was om mijn neefje naar zijn moeder te brengen.

Sandra speelde dan voor hem, dus of ik het vertrouwen kan, ik weet het niet hoor! Ah nee hoor, ik heb wel opgelet. San en ik waren geloof ik de enige twee die aan het opletten waren. Het was echt elke keer ‘Daan, jij bent’ of ‘Ben, jij bent nu’. Als we het niet zeiden dan vergaten ze gewoon te spelen. We zaten dan ook zo enorm te kletsen tussendoor, dan krijg je dat hè. Maar juist omdat er zo vaak iets mis ging, was het dan ook wel weer erg grappig elke keer.

Ook hebben we lekker zitten dobbelen, Yathzee. Ook dit was voor mij al jaren en jaren geleden, voor iedereen wel geloof ik. Wat hebben we een lol gehad, dat is één ding dat zeker is. Het was echt gewoon leuk. Alleen jammer dat ik van al die lachbuien van die krampen kreeg die ik niet kon wegstoppen. En wat hadden we teveel aan eten, niet te doen. De taart alleen al vulde behoorlijk. Mijn Indische balletjes met pindasaus waren een regelrechte hit. Kim had heerlijke wraps gemaakt.

Mijn broer had van makreel salade gemaakt, lekker op een stukje stokbrood. Voor mij, die alleen tonijn lust, was dit niet lekker maar er was genoeg. Ook had hij een kunststukje geleverd met iets, dat was me toch heerlijk! Pulled kip in een saus met spinazie, lasagne bladeren en een heel vlechtwerk van ontbijtspek er omheen. Dit ging hier in de oven en was echt superlekker! De salades die ik gemaakt had gingen er ook goed in. We zaten tot onze nek vol. Zelf heb ik heel weinig gegeten, ik kreeg het niet weg. Gewoon van de vermoeidheid denk ik.

Toen iedereen weg ging, hebben ze allemaal nog bakken meegekregen met salade. Ook eentje voor mijn Poolse zusje. Bakken pindasaus namen ze ook mee. Ik had zoveel gemaakt dat je er een weeshuis mee kon voeden voor een week geloof ik. Kim had samen met Daan steeds alles tussendoor afgewassen. Daardoor had ik hier niet zo heel veel rommel meer. Ze hebben de vuilniszakken voor me mee naar beneden genomen en weggegooid. Toen ze weggingen heb ik direct de cits hun snoepjes gegeven.

Daarna ben ik een soort van in elkaar gestort. Heel de nacht heb ik liggen rillen met koorts van de vele krampen. Gisteren had ik nog zoveel pijn en kramp, dat ik echt geen kant op kon. Ik heb er ook om liggen huilen. Ik had verwacht dat ik er beter doorheen zou komen. Gehoopt dat ik helemaal nergens last van zou hebben. Dit is zo ingrijpend, ik ben er weer echt een beetje door van slag. Zo erg is het geweest gisteren. Ik kon praktisch niet eens opstaan van de bank. Dat deed al zo’n pijn.

Ik begrijp het echt niet. Wat heb ik nou eigenlijk gedaan? Een beetje boodschapjes gehaald, 2 salades gemaakt, balletjes gehakt en pindasaus en een taart. That’s it. En voor de rest eigenlijk niets. Ja de rommel ervan opgeruimd. Je voelt je zo ontzettend gestraft omdat je een leuke dag hebt gehad. Zo voelt het een beetje. Al die pijn en die krampen als je iets tegen je zin doet, dat zou ik nog snappen maar dit? Nee, ik kan er echt niet bij. Dit is nu al maanden zo en zolang ik thuis zit en hier een beetje in de rondte hobbel en heel rustig mijn huis bij houd, dan gaat het wel. Maar doe ik maar even één stapje extra, dan krijg je dit.

Hoe graag zou ik niet willen dat dit gewoon weg is, over gaat. Hoe moet ik dat in hemelsnaam voor elkaar krijgen? Gisteren heb ik alleen maar kunnen liggen en heb ik veel geslapen. Pas toen ik in de nacht weer wakker werd, voelde ik me weer een heel klein beetje beter. Geen krampen meer, geen lijf dat voelt alsof er een trein overheen gereden is, en weer terug ook. Ik voel me vandaag ook nog zwak. De kramp begint al in mijn handen te komen van dit getyp.

Bizar vind ik het zelf, heel verdrietig word ik ervan. Toch ben ik blij dat we zo’n leuke dag hebben gehad. Hopelijk kan ik het volgend jaar op een normale manier beleven, zonder pijn, zonder kramp en met cadeautjes voor iedereen. Wat zou ik daar dan blij mee zijn! Dat zou het mooiste cadeau ooit worden!

"Pijn doet een mens nadenken, gedachten maken een mens wijs, wijsheid maakt het leven draaglijk.

Origineel: Pain makes man think. Thought makes man wise. Wisdom makes life endurable.
Bron: The Teahouse of the August Moon act I, scene i, p. 6"

John Patrick Engels toneelschrijver en scenarioschrijver 1905-1995