"Hij die veel over anderen weet kan geleerd zijn,Maar hij die zichzelf begrijpt is intelligenter.Hij die meester is over anderen kan machtig zijn,Maar hij die zichzelf meester is, is nog machtiger."
Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.
Ik ga bijna nooit weg, al maanden niet. Dat is algemeen bekend. Dat heeft hoofdzakelijk met mijn ziekte te maken. Ik kon dat een tijd geleden sowieso niet. Nu wilde ik het dan toch gaan proberen om gisteravond uit te gaan eten. Mijn broer en Sandra en Benjamin, mijn neefje zouden er zijn en ook Agnieszka met Tomek en Alan. Die zitten middenin een soort van verhuizing omdat hun huis al verkocht was voordat ze in hun nieuwe huis konden. Ze wilden daar niet meer blijven wonen nu mijn moeder er niet meer is. We zagen ze zo vaak dat we ze nu best wel missen. Het leek mij in elk geval leuk om ze weer te zien.
Mijn auto staat meestal vlak voor de deur, op het laatste, of eerste ligt eraan hoe je het bekijkt, plekje van de parkeerstrook. Als dat niet lukt dan zet ik hem een stukje de andere kant op, ook meestal op het laatste plekje of net achter de vuilcontainer aan de overkant. Zijn alle drie die plekjes bezet, baal ik altijd. Slaat natuurlijk nergens op maar goed, ik zal de enige niet zijn die het 'mijn plekje' noemt. Daar hebben vast meer mensen last van. Er is niks van me bij, ik heb gewoon mazzel dat ik daar zo vaak kan staan. Toen ik weg reed hoopte ik maar dat Sparta niet spontaan thuis zou spelen. Anders kon ik helemaal nergens meer staan. Dat weet ik al uit ervaring.
Het was heel leuk om iedereen weer even te zien. Vooral Alan, die groeit als kool in elk geval. Ik moet altijd zo om hem lachen, een echte boef is het. We hebben allemaal om hem moeten lachen. Het is echt een heerlijk ventje. Wat was mijn moeder toch gek op hem! Niet gek hoor, hij is om op te vreten. Dat heb ik nooit zo snel met kindjes maar met hem wel. Vraag me niet waarom. In elk geval, het was een leuke avond. Ik voelde ondertussen wel overal pijntjes beginnen maar omdat Alan erbij was, konden we het toch niet laat maken. Net toen ik er over wilde beginnen dat ik vast naar huis zou gaan, gingen we allemaal. Ik was voor half negen weer thuis.
Ik kom thuis aanrijden en verdraaid, al 'mijn' plekjes waren bezet. Er was nog een plekje achter het plekje waar ik normaal altijd sta, daar heb ik hem maar ingeparkeerd. Niets aan te doen en zo erg was het nou ook weer niet, ik had plek. Ik ben alleen meestal te lui om echt te parkeren en op die plekken kan ik er meestal zo oprijden, gebruik makend van de stoep. Echt verder dan drie stappen hoefde ik er niet door te lopen. Geen man overboord. Blij dat ik het gered had en iedereen weer gezien te hebben, ging ik me snel uitkleden en de bank op. Ik voelde krampjes lichtjes opspelen maar ze bleven een beetje op de achtergrond.
Ik besloot om lekker naar een Franse serie op Netflix te gaan kijken, tip van Sonja. Dat doen we steeds als we iets goeds hebben gezien, dan geven we het aan elkaar door. Er is gewoon teveel keus anders en je weet nooit wat goed is. Ik zat nog niet lang of ik hoorde gierende banden op de straat, een knal en toen weer gierende banden van een auto die hard weg scheurde. Wat was dat nou weer? Ik ging maar even uit het raam kijken. Op de plek waar nog geen paar uur geleden mijn autootje stond, stond die auto die ik dus in de weg vond staan en waar ik maar achter was gaan staan. Die auto was nu total loss. Jeetje zeg, mijn mond viel ervan open.
Als ik daar, zoals ik altijd doe, was gaan staan, dan had dit mijn auto geweest. De daders waren al doorgereden ook nog eens. Ik was er helaas niet snel genoeg bij om te zien wat voor auto dat was geweest. Het gebeurde in een flits zeg maar, voor ik bij het raam was, was die auto al uit het zicht. Ik kon mijn autootje niet zien dus ik snel naar de zijkamer om daar te kijken. Door mezelf in wat rare bochtjes te wringen, kon ik zien dat mijn Christientje in orde was. Poe hee, wat was dit een ongelofelijke mazzel! Mijn moeder zal daar wel een handje in gehad hebben, zo voelt dat toch. Ik ga nooit weg, praktisch nooit en nu een keer wel en daardoor stond mijn auto niet meer op deze plek, zie foto. Bizar zeg! Ik vertrouw dan ook volledig om mijn beschermengelen daarboven. Alles wat toch op mijn pad komt, dat hoort er gewoon ook te zijn. Zo niet, dan wordt er wel een stokje voor gestoken. Dat blijkt maar weer!
Er stonden wel twee jongens beneden, toen het net gebeurd was. Die stonden ook helemaal perplex, zoals ik het kon zien. Maar toen ze zagen dat ik naar beneden keek, gingen zij er ook als een haas vandoor. Misschien uit angst dat ze zouden moeten getuigen? Ik heb geen politie of wat dan ook meer gehoord of gezien maar ja, ik ben maar weer gaan zitten. Er bleef maar door mijn hoofd gaan wat een geluk ik gehad heb. Ik had er echt kapot van geweest want Christientje wil ik zo lang mogelijk aan mijn zij houden. Gewoon omdat het de auto van mijn moeder was.
Ik stuurde dit verhaal net naar Agnieszka, kijk ik, was het 13u13 toen ik het haar stuurde. Zie je wel, het was ma. Echt hoor, je hoeft het niet te geloven maar voor mij voelt het zo en dat is vele malen belangrijker. Je ziet het, ik leer het al aardig om aan mezelf te denken. Dat is ook de bedoeling. Ik ga ook hier vooruit, beter hoor! Gelovers of niet gelovers, je hebt ze op alle fronten. Dat maakt ook niet uit, ieder het zijne. Dat is helemaal goed. Agnieszka stuurde me nog wat foto's van gisteravond. Daar zie je ons ook echt van Alan genieten. Dat hebben we dan ook gedaan. Natuurlijk was ma er daar bij, dat voelden we allemaal en er kwamen weer genoeg dingen met 13 voorbij om dat kracht bij te zetten. De rest van de avond thuis heb ik én zitten nagenieten én me zitten verbazen over hoeveel mazzel, of eigenlijk hulp, ik wel niet heb gehad!
Vandaag ben ik te moe voor wat dan ook, ik heb ook lang geslapen. Vandaag doe ik gewoon lekker helemaal niets. Blogje schrijven en dan zo meteen even een wasje erin doen en nog ene kattenbak verschonen. Dan hebben we er weer drie gehad en kan ik het weer een week of twee alleen maar bijhouden. Ik heb soep uit de vriezer gehaald en broodjes. Dat is voor vanavond, hoef ik dan ook alleen maar op te warmen. Het enige dat ik wel ga doen, is zo meteen even weer een paar minuutjes op de trampoline. Maar dat heeft gelijk twee doelen, mezelf beter krijgen en het is nog voor de lol ook. Twee vliegen, ene klap. Daarna, daarna doe ik gewoon waar ik dan zin in heb. Ik heb nog geen idee wat dat kan zijn. Vandaag rust ik uit, meer niet.
"Je kunt beter niets doen, dan druk te zijn met niets."
Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.
Jeetje zeg, vandaag ben ik nog moe. Wat is dat toch soms. Dan heb je opeens zo'n periode dat je dagen achter elkaar echt bek af bent. Meestal na een periode waarin het eigenlijk best heel goed ging. Die stappen terug daar moet ik nog heel erg aan wennen. Dat is niet iets wat je normaal hebt. Daarom blijven ze je ook overvallen. Natuurlijk hebben we allemaal dagen waarin het wat minder gaat dan op andere dagen. Dat is normaal. Dit is alleen even een graadje anders. Van een periode die heel lekker lijkt te gaan, alles komt weer een beetje op gang, krijg je dan ineens een terugval. Dan lijkt het alsof de afgelopen twee weken nergens goed voor zijn geweest.
Dat is natuurlijk niet zo, als die er niet geweest waren dan was deze stap terug een stuk verder achteruit gekomen. Alleen dat voelt niet zo op het moment dat het gebeurt. Ik krijg eigenlijk gewoon een soort standje, ik moet het wat rustiger aan doen. Ik heb wel geleerd dat ik daar naar moet luisteren omdat het anders nog erger wordt. Ik wil er alles aan doen om dat te voorkomen. Ik weet wat dat is en dat is niet fijn. Dat heeft mijn lijf toch maar voor elkaar gekregen, dat ik luister. Dat is mijn moeder nooit gelukt haha. Die zou dat geheim graag geweten hebben, dat weet ik wel zeker! Daar was ik eigenwijs genoeg voor.
Sonja mag gerust zijn. Haar radiatormandje is op de juiste plek gearriveerd. De ruzies om wie er in mag zijn al begonnen. Aurora vindt het namelijk ook best lekker liggen. Daar is Moonlight het alleen helemaal niet mee eens. Bovendien ligt ze daar nog meer onbeschermd voor de flitsende aanvallen van Skylar. Dat bleek vannacht maar toen ze vreselijk gingen gillen tegen elkaar. Niet dat Skylar er dan zo graag in wil, hij pest haar gewoon graag. Heel vervelend maar voorlopig, zolang ze echt aan het puberen zijn, zit ik ermee opgescheept. Daarna is ze er toch maar uitgegaan en in het voor haar veiligere mandje op de bank gaan liggen.
Daar pakt hij haar ook vaak genoeg maar dat is toch met een bank eromheen. Moonlight vond het wel prettig dat zij weg ging, dan kon hij er weer lekker gaan liggen. Voor de rest van de nacht lag hij daar prinsheerlijk te genieten. Toen even later Aurora weer een kijkje kwam nemen hebben ze even een gesprek gehad samen. Best grappig om te horen die twee zo aan het babbelen. Daarna legde Moonlight even een poot vanuit zijn positie op haar koppie. Zo van, nee, ik lig hier nu. Toen ging ze maar in het bankje ernaast liggen. Hierna werd het gelukkig weer rustig in huis. Eindelijk.
Omdat ik gisteren de trampoline voor een keertje heb laten staan, wordt deze nu ook gebruikt als enorm groot en comfortabel mandje. Moonlight vindt hem wel heerlijk liggen ook. De trampoline is ook leuk om mee te spelen. Ze kunnen er doorheen kijken natuurlijk, als een soort wazige afscheiding zien ze elkaar. Wat is er leuker met eentje eronder en eentje erop? En dan elkaars staart proberen te pakken, tussen de elastieken door. Iets mooiers is er niet. Dat vind ik dan weer minder. Straks krabben ze dat ding kapot en ik ben er veel te blij mee. Ik kan het nog niet lang maar ja, ik heb dan ook een tegenwerkend lijf maar toch, ik vind het heerlijk om te doen. Kan je nagaan als ik straks weer beter ben. Dan kan ik het gewoon wel lang volhouden. Nu moet ik voorzichtig en langzaam opbouwen. Ik heb al gemerkt dat als ik te lang doorga, mijn lijf dat direct weer afstraft. Daarom blijf ik braaf en ga ik niet te ver. Dat voel ik gelukkig wel goed.
Een klein beetje bewegen is nog altijd beter dan helemaal niets. Ik ga er dan ook gewoon mee door. Ik voel snel genoeg wanneer ik moet stoppen en dan doe ik dat ook braaf. Maar die paar minuutjes die het nu wel lukt vind ik echt heerlijk. Ik heb er ondertussen ook al veel over geleerd en ik begrijp niet dat er zo weinig bekend is over iets dat zo goed voor je is. Al doe je het maar een paar minuutjes per dag dan heeft het al zoveel voordelen. Wil je er wat meer over weten, klik dan hier dan snap je wat ik bedoel. Kim en ik zijn niet de enigen die van geen enkele sport houden. Toch hebben we nu dan iets gevonden dat niet alleen gezond is om te doen maar dat we ook leuk vinden. Daar moet je, in mijn geval dan, tegen de zestig voor gaan lopen. Dat had ik liever op mijn 30e al geweten hoor. Toch is het beter laat gevonden dan helemaal niet. Zelfs voor de oudsten onder ons is dit goed en ook goed te doen. Kan je nagaan!
Vandaag weer oorlog gehad met het hete lijmpistool. Ik zet dat ding aan en dan wil ik natuurlijk direct aan de slag. Het duurt wel een tijdje voordat dit ding ook zover is. Ik heb een hele grote krabpaal voor de cits en daar is weer eens de helft van het touw los gegaan. Ik wil wel eens proberen of ik dit zo weer kan maken. De cits krijgen daar snel lucht van en komen dan gezellig 'mee helpen'. Zo van de wal in de sloot. Echt hoor, je kan hier ook niets normaal doen zonder dat je lastig gevallen wordt door harige plaaggeesten. Juist die losse stukken die ik dan moet hebben, moeten zij ook hebben. Dan ook nog eens mijn onhandigheid met een lijmpistool met een flippende Rainbow en het verhaal vertelt zichzelf.
Ik ga nu nog even een uurtje bankhangen. Vanavond ga ik eten met Ben en San en als het goed is komt ons Poolse zusje Agnieszka ook met man en kind. Daarom moet ik goed uitgerust zijn anders kan ik gelijk weer naar huis. Ik ken dat wel. Morgen ben ik dus gewoon weer een dagje out of order maar gelukkig herstel ik nu wat sneller. Ik ben in elk geval geen drie dagen meer kwijt met krampen en banken. Dat scheelt. Daarom wil ik het toch proberen vanavond. Ik zal het wel weer merken hoe het gaat. Het vervelende is alleen dat het in de avond is en dan ben ik al moe op zich. Ik hoef natuurlijk niet de hele avond te blijven. Eten en weg kan ook als het nodig is. Ik ben benieuwd in elk geval, hoe het zal gaan. Als ik niets probeer dan weet ik ook niets.
"Wat de rups het einde noemt, noemt de rest van de wereld een vlinder."
Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.