"Geen grotere ramp dan ontevredenheid. Wie weet wanneer hij tevreden moet zijn, is eeuwig tevreden."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Het blog komt er morgen, vandaag dus, pas maar ik kan vast fijn een stukje verder typen. Dat kan ik maar vast gedaan hebben. Als ik nog genoeg te vertellen heb, doe ik dat altijd. Dan zit het nog in mijn hoofd en wil het eruit. Over dat dubbel liggend wakker worden kan ik weinig vertellen. Was het maar waar want er was vast iets heel erg grappig. Anders zou ik niet zo dubbel hebben gelegen. Helaas, ik heb echt geen idee. Wel van al die gedachten die door mijn hoofd schoten. Ik kreeg een beetje het idee dat mijn moeder daarmee bezig was, gezellig herinneringen ophalen of zoiets.

Mijn vroegste herinnering, bijvoorbeeld, van toen ik klein was en straf van haar kreeg kwam boven. Straf kreeg ik niet snel hoor, daar was ze veel te zacht voor. Maar ik maakte het dan ook wel eens echt veel te bont. Ik was denk ik een jaar of drie toen ik een keertje boos op haar was. Vraag me niet waarom, dat weet ik niet meer maar dat is in dit geval dan ook helemaal geen schande. Maar ik weet nog wel heel goed wat er gebeurde. Ik liet opeens een windje en zei boos, zo dat ben jij. Mijn moeder was niet zo snel boos, gelukkig voor mij, maar dit schoot haar toch echt in het verkeerde keelgat.

'Ben je helemaal belatafeld', zei ze, 'daar krijg je straf voor hoor!' Op die leeftijd kon ik al lezen en schrijven, een beetje dan. Daarom ik moest aan tafel gaan zitten en honderd keer schrijven 'ik mag mijn moeder geen poepie noemen'. Ze had het één keer op een regel voor gedaan en ik moest dat nu honderd keer gaan schrijven eronder. Al huilend en boos begon ik er toch maar aan. Ik wist wel dat ik hier niet onderuit zou komen. Met mijn driejarige hanepoten begon ik aan de voor mij enorme taak. Die werden steeds groter want ik kreeg snel door dat het blaadje dan sneller vol was. Ik weet niet hoe vaak ik heb geprobeerd er mee te stoppen maar ma was onvermurwbaar. Schrijven zou ik, en nou opschieten. Oh wat een kleuterverdriet en boosheid maar het hielp niet.

Toen ik een heel blaadje vol had aan twee kanten en klaagde over pijn in mijn hand, haalde ze haar hand over haar hart en mocht ik ermee stoppen. Ze vond het wel genoeg nu. Ik heb zoiets nooit meer in mijn hoofd gehaald. Ik was toch al zo onhandelbaar voor haar. Ik weet nog dat ze me, ook zo rond die leeftijd, voor straf in de donkere kast had gezet, op de gang. Ze dacht dat dit wel indruk zou maken. Toen ze vlak daarna weer een keer boos op me moest worden, dat gebeurde regelmatig, ging ik uit mezelf de kast in. Zo haalde ik haar zo die troef uit handen en had het mij in de kast willen zetten, helemaal geen nut meer. Mijn arme moeder had wat met me te stellen hoor.

Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen. Ik zat samen met mijn nicht Simone op stijldansen omdat onze moeders, de nichies, dit bij onze opvoeding vonden horen. Ik mocht op zaterdag wel naar vrij dansen op de dansschool maar ik mocht absoluut niet naar discotheken of dat soort dingen. Simone, die net een paar jaar ouder was, mocht dat al wel. Dus verzonnen we de smoes dat we naar vrij dansen gingen en dan ging ik met haar mee naar de Bristol, een toen hele populaire disco op het Hofplein. Lekker dansen en swingen en lol maken. Zo ging dat bijna elk weekend, zonder dat ma beter beter wist, dan dat ik de foxtrot aan het dansen was terwijl ik stiekem aan het bumpen was in de disco.

Dat ging lang goed. Tot ik op een keer thuis kwam en ik direct voelde dat er iets niet klopte. Mijn moeder zat in de stoel waar ze altijd zat en vroeg me liefjes 'was het leuk bij de Klerk?'. Eh... Nattigheid, ik voelde nattigheid maar ik wist niet waar. Ik deed het ook bijna in mijn broek. Ik antwoordde met uitgestreken gezicht, 'ja hoor, heel leuk'. Op dat moment gooit mijn moeder de rubberen piepende kip van de hond naar mijn hoofd en zei hard 'vuile leugenaar' tegen me. Ik kreeg flink op mijn kop met elke keer een tik op mijn arm met die kip. Pieeeeeep!!!

Mijn broertje was ziek geworden en ma had naar dansschool de Klerk gebeld om mij aan de telefoon te krijgen. Ze wilde me vragen of ik medicijnen wilde halen bij de avondapotheek. Tja, daar had ik even zo gauw niet op gerekend natuurlijk en ik was er dan ook niet. Mobieltjes bestonden er toen nog niet dus voor de rest was je dan echt onbereikbaar. Buiten het feit dat mijn broertje zo ziek was, werd mijn moeder natuurlijk ontzettend ongerust toen ik niet op de dansschool bleek te zijn.

Oh wat was ze boos. Maar wat hebben we daar later om gelachen. Die piepende kip die ze naar me gooide en later nog eens oppakte om me er tikken tegen mijn arm mee te geven in haar boosheid. Dan dat gepiep elke keer van die kip, achteraf was dat natuurlijk hilarisch! Op dat moment niet en mocht ik de wekenlang helemaal nergens meer heen. Dat was mijn straf. Ze was niet altijd zo consequent behalve als ze echt heel boos was en dat was ze nu. Maar om die kip, ik heb er weer net zo hard om gelachen toen ik dat hele tafereeltje weer voor me zag. En zo ben ik uiteindelijk dan toch nog in slaap gevallen. Misschien kreeg ik in mijn slaap nog wel meer van dat soort gekke herinneringen door en moest ik daarom steeds lachen. Weet ik het?

Na die gekke nacht van eergisteren, was ik echt helemaal op. Maar ik moest naar de zaak, voor de eerste keer voor die twee uur. Nu ik zo moe was, zag ik er echt al tegenop. Maar ja, gewoon doen. Samen met Mar heb ik even met de manager gesproken. Want wat moest ik nou die twee uur gaan doen, komende keren? Zomaar gaan zitten en koffie drinken, dat voelde voor mij niet zo lekker en voor hen ook niet. Dus ga ik de komende tijd, die twee uur gewoon bij de receptie zitten. Ik zit dan niet alleen, dus ik kan zo weg als ik na die drie kwartier even verplicht naar buiten moet van de bedrijfsarts. Diezelfde drie kwartier en dan eventjes weg is gisteren niet gelukt in elk geval. Maar dat kwam ook een beetje door dat gesprek.

Dus ik ben gewoon gebleven en ben een kwartiertje vroeger weg gegaan. Dat komt op hetzelfde neer. Vrijdag is de volgende keer weer. Voor de komende weken ook alvast de dagen vast gezet. Dat is voor mij stukken beter, dan kan ik er naartoe werken. Het is meestal op dinsdag en vrijdag op een uitzondering na. Dan heb ik er tussendoor tijd om ervan bij te komen en toch nog een dagje wat te kunnen doen hier in huis of voor mezelf. Ik zie vanzelf wel hoe het me afgaat. Het voelt nu als een enorme opgave, al die data in mijn agenda maar wie weet valt het mee. Daar kom ik vanzelf wel achter de komende tijd. Vandaag nog even bij komen en wat opruimen hier en morgen naar Stefan. Dan kan ik het met hem ook allemaal even bespreken en zal hij me weer tips geven om op te letten voor mezelf. Komt gewoon helemaal goed, zo niet dan toch...

"Wie weet dat hij niets weet, die is de grootste."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Het was heel gezellig bij tante Jo en ome Cor. Ik heb altijd lol met hen, al vanaf ik klein kind ben. Dat is dus echt al heel erg lang. Kim was er gezellig ook bij. Ik ben niet lang gebleven maar dat geeft ook niet. Het was gezellig genoeg om de rest van de middag op te teren. Daarna zijn we even gestopt bij de Xenos voor meer heldere lijm voor het lijmpistool. Dat gaat er doorheen als een gek. Toen nog Kim naar huis brengen en ik voelde dat ik echt aan mijn max zat. Van de auto naar mijn huis voelde ik die rare hielen alweer. Ik blijf het echt een bijzonder achterlijk verschijnsel vinden hoor. Toch is het echt alleen als ik iets gedaan heb.

Maar goed, het is altijd nog beter dan kramp of zenuwpijn. Dat weet ik wel zeker. Het zou alleen zo fijn zijn dat ik alleen die vermoeidheid voel, dat is echt wel genoeg hoor. Dat komt vast nog wel. Nog even geduld, denk ik dan maar. Eenmaal thuis waren de cits blij dat ik er weer was, alsof ik de hele dag thuis was geweest. Rainbow is dan altijd zo koddig. Ik blaas als een boze poezenmoeder als ik binnenkom. Dat is nodig omdat ze anders tussen mijn benen door kunnen glippen. Ook al hou ik er nog steeds een tas voor, toch ben ik als de dood. Ze vliegen dan weg bij de deur maar Rainbow is dan zo weer terug. Dat trauma zit nog hoog sinds Sunshine zijn vermissing, vandaar dat ik blaas, het helpt. Rainbow wil dan in de lucht koppies geven, hij is blij en wil dat laten zien en zo stort hij zichzelf ter aarde. Zo grappig!

Ik ging even achter mijn bureautje zitten en ik had voor de cits de balkondeur open gedaan. Ze vlogen naar buiten. Daar gingen ze met elkaar spelen en ze vlogen heen en weer als een stel malloten. Rainbow had ondertussen het gele kleedje van hun speeltje af gesloopt en daar vloog hij mee door de kamer. Skylar rende van het balkon de kamer door en weer terug wilde hij dat via de bank en de grote krabpaal doen. Hij ging zo hard dat de krabpaal met een harde knal omviel. Ik schrok me rot. Hee, moet Rainbow gedacht hebben, dat is interessant, zo'n liggende paal. Die vloog er direct op om er op zijn rug liggend zijn nageltjes aan te scherpen.

Oké dan, dat is ook een manier ja. Skylar zette hun speeltje weer eens aan en schoof die er zo, zonder geel kleedje dan, onder de paal. Dat was even leuk spelen! Bovenop de paal zitten kijken aan welke kant het stokje er onder vandaan komt. Of al trappend op je zij liggend de paal aanvallen, ook zo leuk. Het andere, ook elektrische speeltje gooiden ze ook al om. De etensbakjes zijn door de kamer geslingerd, ze, lees Rainbow eigenlijk, hebben een papiertje van de aanrecht gepikt... Echt hoor, wat een zooitje binnen 2 minuten! Ik heb de paal laten liggen, dat was een hit zo liggend.

Daarna werd er weer tikkertje gespeeld en vlogen ze weer als roekeloze racers door de kamer. Moonlight liep te mekkeren als ze hem wilden pakken en Aurora liep sluipend rond, hopend dat zij niet werd opgemerkt. Zij ging lekker rustig buiten zitten, lekker rustig naar de vogeltjes kijken. Ik gaf haar groot gelijk, ik zou ze ook wel even willen ontwijken af en toe. Wat zijn ze bezig zeg, de laatste dagen. Niet te doen! Ik heb alles laten liggen en ben ook maar even gaan liggen. Dat had ik wel verdiend. Of ik rust zou krijgen, dat was een andere vraag. Ik wilde hem maar niet stellen. Dat merk je zo wel hoor, als er zo'n twaalf poten over je heen galopperen. Ik hoopte maar dat ze snel wat moe zouden worden in elk geval. Monstertjes! Misschien heb ik dan in de avond eens rust.

Dat viel nog goed mee in elk geval. Alleen in de late avond gingen ze weer even rennen en dollen. Gelukkig werd het na snoepjestijd aardig rustig en kon ik rustig de nacht in. Dacht ik toch. Het lag dit keer niet aan de cits maar aan mij. Ik kon toch niet in slaap komen! Ik weet echt wel hoe het komt, die rot klok met het gestolen uur speelt mij parten. Er is me nog iets opgevallen de laatste maanden. Ik werk al vanaf ongeveer 1995 onregelmatig. Dat is al zo'n 23 jaar. Toen ik pas ziek werd, had ik er ook last van dat ik gewoon geen ritme kon vinden. Op geen enkele manier. Pas toen Stefan, de therapeut, me 'verplichte' uren opgaf, zowel om wakker te zijn, een verplicht dutje te doen, als om te slapen, begon er iets te gebeuren. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik niet had verwacht dat zoiets zou werken.

Sinds een tijdje zit ik daarom in een strikt ritme van slapen, wakker, rusten en weer slapen. Ik kan er de klok op gelijk zetten ondertussen. En ik heb zo het vermoeden dat dit ook meewerkt in mijn beter worden. Die dodelijke vermoeidheid, die alles neer slaat, die is weg. Ik ben nog wel moe maar ik kom redelijk de dag door. Vlak voor de wekker gaat om acht uur ben ik wakker, meestal dan. Het verplichte dutje komt minder vaak voor. Daar ben ik soms gewoon net iets te wakker voor. En zodra de cits om hun snoepjes beginnen te bedelen, weet ik dat niet lang daarna mijn ogen een beetje gaan dichtvallen. Tijd om te gaan slapen. Het is nu zelfs zo dat ik al voor middernacht slaap de meeste keren. Dat is toch echt wel bijzonder.

Jarenlang kon ik echt niet voor een uur of één a twee in de nacht gaan slapen. Nu wel, ik trek het zelfs niet eens. Vergeet niet dat ik om een uur of vijf in de middag al voel dat het genoeg is geweest. Dus ik doe nog goed mijn best en als ik niet gerust heb in de middag dan wil ik af en toe nog wel eens even weg sukkelen. Toch is er nu echt een soort ritme ontstaan voor mij, die al zo lang zonder ritme leefde, is dat al heel wat. En nu is er dus dat uur gestolen en is mijn ritme volledig van het padje af. De wekker heb ik gisteren niet gehoord. Ik werd wel net iets voor negenen wakker. Wat natuurlijk normaal om acht uur geweest zou zijn. Gelukkig maar dat ik pas in de middag weg moest want anders was ik mooi de pineut geweest.

En dan het langer licht, dat is iets wat ik wel kan waarderen maar mijn gevoel wil het ritme niet loslaten. Ik had er anders ook al last van maar het valt me nu nog zwaarder. Daarom heb ik dan ook waarschijnlijk de halve nacht niet kunnen slapen. Alles stoorde me, ik hoorde van alles. Ook een raar piepje waarvan ik na een tijdje kon zeggen dat het exact elke vijf seconden afging. Dat duurde een hele tijd en toen was het weg. Na weer een tijd begon het weer, weer exact elke vijf seconden. Iemand buiten kon er waarschijnlijk niet in en stond tegen een of ander raam te fluiten. Iets na twee uur ben ik maar een sigaretje gaan roken. Dat was voor de cits een teken dat ik wel wakker moest zijn en kwamen ze allemaal aandacht vragen.

Na het sigaretje ben ik weer gaan liggen en bleef nog even wakker liggen. Ik kreeg allemaal ideeën over van alles en nog wat en allemaal, best grappige, herinneringen speelden door mijn hoofd. Over verhuizen en wat ik in mijn nieuwe huis wil allemaal. Weet ik veel. Daarna ben ik toch in slaap gevallen, al was het dan een heel onrustige slaap waarin ik weer een paar keer dubbel van het lachen wakker werd. Nou ja, dat kan erger natuurlijk. Zo jammer dat ik dan niet meer weet wat er nou zo grappig was. Juist doordat ik nu het ritme even kwijt ben, merk ik dat ik zo'n ritme eigenlijk best lekker vind. Daarom hoop ik dat ik het snel weer terug vind. Ik zal er weer even aan moeten werken. Dat kan ik wel.

"De dappere die veel waagt, vindt de dood. De dappere die weinig waagt, blijft leven."

Lao-Tse, Chinees filosoof +/- 600 v.C.