"Wanneer je steeds een steen gooit naar elke hond die blaft, kom je nooit bij je doel."

Winston Churchill Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Gisteren ben ik eens gaan kijken op de Swan Market, hier vlakbij in de Van Nelle fabriek was het dit keer dus dat was wel erg dicht bij huis. Te dichtbij om niet te gaan kijken. Mijn broer en schoonzus gingen ook mee. Ik had er al van gehoord van mijn nicht en ik had toen hun pagina op Facebook geliket. En daar zag ik dat ze vandaag daar zouden zijn. Ik wil er misschien ook wel een keertje gaan staan met mijn overschot aan Art dingen uit Ria’s Art Corner. Dan moet ik nog wel wat meer voorraad hebben anders heeft het geen zin. Ik heb ook genoeg ideeën gezien waarvan ik zoiets heb, ja maar dat doe ik echt veel mooier! Niet arrogant bedoeld hoor, maar gewoon, omdat het zo is.

Ook waren er veel kraampjes met dingen die ik echt veel en veel te duur vond voor wat ze gaven. Er waren ook een paar kunst kraampjes en nu begrijp ik dat iedereen zegt, ‘daar moet je meer voor vragen hoor’. Iemand had acrylic pours gemaakt, op kleine doekjes ook, van 15 x 15 of zo. Oké er gaat veel verf zitten in zoiets maar om daar dan 50! Euro voor te vragen, nee, dat is echt belachelijk. Maar goed, ze doen het toch echt. Er hing ergens een schilderij, zo’n lange smalle maar dan in de breedte, met een huizenrij aan het water met weerspiegeling in het water. Een beetje abstract, ik zou mijn versie ervan veel mooier vinden ook al verschillen smaken. Maar goed, wetend hoeveel tijd en verf zoiets kost, vond ik de 300 euro die ze ervoor vroegen echt schrikbarend duur hoor.

Ja, ik zal mijn prijzen moeten verhogen, nu begrijp ik dat ook wel. Ook door de andere dingen die ik heb gezien en wat ze ervoor vragen. Al verdubbel ik, dan is het nog niet duur voor wat ik maak. Ik begrijp nu ook wat diegene bedoelde die tegen me zei; ‘Ria, daar moet je echt meer voor vragen want anders verlies je geloofwaardigheid dat wat jij maakt echte kunst is.’ Ik begin het te begrijpen inderdaad. Toch, ik maak het omdat ik het zo leuk vind om te doen en ik maak graag iets speciaal voor iemand met een doel en een reden. Ik moet er niet van leven en die mensen misschien wel. En dan is het toch anders. Maar ja, ik begrijp wel dat ik het nu eigenlijk weggeef want ik kan er vaak niet eens verf voor terug kopen. Dat is nou ook weer niet de bedoeling.

Er hing zelfs een soort stuk losse canvas, dat was van boven en van onderen aan stukjes hout vastgemaakt. En dat hing dan weer met een soort touwtje aan het bovenste stukje hout aan het kraampje. Op het stukje canvas stond alleen een soort van rode stip, de rest eromheen was wit gelaten. Mijn broer liep er bijna met zijn hoofd tegenaan en hij keek ernaar en zijn ogen werden groot. Het stukje canvas was ongeveer 10 x 20 cm. Het kostte 45 euro! Mijn broer grijnst en zegt, terwijl hij doorloopt; ‘Kunstwerk getiteld ‘ongesteld’. Ik schiet echt keihard in de lach. Ja, dit was toch wel heel erg hoor. Dat zou ik dus niet eens durven en wedden dat er iemand rondloopt die het nog koopt ook?

Ik ben het niet in elk geval, ik moet mijn eigen werk eerst maar eens wat hoger gaan waarderen! Ik heb wel gezien dat dit het echt waard is! Er waren ook veel kraampjes met recycle gedoe. Een dame maakte alles van die nespresso cups. Echt helemaal geweldig oor, van armbanden tot mini bloempotjes voor hele kleine mini cactussen. Echt zo leuk! Hoe kom je daar nou op?”En een dame die maakte van alles van oud zeil, die grote lappen die van die grote vrachtwagens af komen. Die heeft er een winkel vol mee in het centrum van Rotterdam. Van tassen tot sleutelhangers. Je moet er allemaal maar kunnen verzinnen. Maar ik zag ook gewone blikjes, die ze gewoon een laagje matte verf hebben gegeven, twee gaatjes erin, daar een stukje leer voor, met zo’n splitpen of zoiets een touw eraan vastmaken en je hebt een leuk potje om op te hangen. Tientje maar. Pot-verdorie, dit woordgrapje is ook zo bedoeld, mijn potten waar ik duren acrylverf voor gebruik en uren op zit te schilderen kosten ook tien of vijftien euro! En die heb ik niet leeg gekiept en afgewassen en twee gaatjes in geboord met een likje verf. Ik werk daar urenlang aan.

Ja, als je het zo gaat bekijken dan zit ik mezelf wel erg onder mijn eigen duiven te schieten. Ik had dan ook eerlijk gezegd geen idee! Ik deed maar wat, een klein beetje, blijkbaar totaal niet kloppend, zitten rekenen. Ik zat er dus totaal naast als ze voor zoiets al een tientje vragen. Het liep nog goed ook, leuk zeg, recyclen. Ja, dat doe ik ook eigenlijk wel. Niet met alles maar wel met de kandelaars en de potten. Ik moet er echt stappen in ondernemen. Mocht ik dan niks meer verkopen, jammer dan, dan ga ik wel op zo’n markt staan een paar keer per jaar. Dan ben ik nog een stuk goedkoper dan menig rommeldingetje. Ik heb er ook echt leuke dingen gezien hoor, vergis je er niet in. Ik ben alleen echt totaal flabbergasted. Juist doordat ik zelf dingen maak, kan ik ook zien wat erin is gestoken aan tijd en materiaal bij anderen.

En dan ben ik gewoon een beetje een dombo geweest. Blijkbaar. Maar ja, wist ik veel! Ik heb nu wat meer gezien en kunnen vergelijken. Ik zal de komende tijden nog wel eens vaker op van die marktjes gaan kijken. Dan leer ik alleen maar meer. Ik heb wel gezien, dit is een drukke markt, de kraampjes zijn niet over de top met hun verhuurprijzen. Dat is nog te doen, mits ik mijn prijzen aanpas naar wat mijn werk eigenlijk waard is. Je hebt in elk geval goede reclame. Ik heb niet zo heel veel voorraad nog maar wel kan ik ook foto’s uitprinten van dingen die erg gepersonaliseerd zijn. Dat die dus besteld kunnen worden. Zoals die geboorte kandelaars of herdenkingskandelaars. Of van die speciale glazen voor huwelijken en dat soort dingen. Cadeautjes voor mensen die net verhuisd zijn naar een andere stad, zoals die Rotterdams, oh nee Haags, kraanwater e.d. Daar moet ik het ook van hebben. Dat zijn ook juist de leuke dingen om te maken.

Ik zal wat voorbeeldjes moeten maken. Ook voor bijvoorbeeld huwelijkscadeaus e.d. Die heb ik nog wel niet gehad of zo maar dat kan ik natuurlijk wel. Ook dit soort dingen zijn juist zo leuk om te doen. En dan met het praatje maken met klanten, als je ziet dat ze erin geïnteresseerd zijn, wat dingen uitleggen. Ja, voor uw tante die van uilen houdt, maak ik zo een karaf met een uil, geen probleem. Dat lijkt me wel leuk om te doen. Als ik nog geen werk zou hebben dan kan ik me daar iets meer op toe gaan leggen maar aan de andere kant heb ik toch liever de vastigheid van een baan. Dan kan dit er eens of twee keer per jaar gewoon tussendoor. Dan kan ik verkopen wat ik nog heb en reclame maken voor de pagina en gepersonaliseerde cadeaus. Wie weet, straks met het certificaat op zak, ook workshops aanbieden, ook hier thuis maar ook bij de mensen zelf thuis. Allemaal dingen om over na te denken.

Nou ja, druk genoeg allemaal, ook vandaag weer veel gedaan maar dat is voor morgen om te vertellen. Voor nu heb ik het wel even gehad voor deze dag. Ik plaats mijn blog en ik pas even. Ik had ook nog willen schrijven en willen schilderen maar ja, UWV stress en frustratie. Wat een rot site zeg, zo ontzettend onoverzichtelijk. Dood moe werd ik ervan. Heel anders dan Aurora vanmorgen, die wilde op de bovenste verdieping van de krabpaal maar ja, daar lag Moonlight al. Is ze toch een hele tijd bezig geweest om hem eruit te krijgen. Maar Moonlight geeft ook niet zomaar toe als hij iets wil en hij ligt daar heel vaak. Toen ik haar een beetje tot orde riep, ging ze zo liggen alsof er niets gebeurd was. Kijk maar naar die uitdrukking van totale onschuld op haar bekkie. Ik weet wel beter. Die uitdrukking van Rainbow was wel echt, die lag gewoon lekker te liggen. Toch wel een groot verschil!

"De wijze waarschuwt mij dat het leven slechts een dauwdruppel is op een lotusblad."

Rabindranath Tagore, Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941,

Ik weet niet wat er gisteren was, hier in de straat maar wat een pokkenherrie. Normaal weet je het van te voren wel, door een brief in de bus of zo. Dit keer wist ik van niets. En tot het eindelijk tien uur was gisteravond, zat ik in die herrie. In de middag viel het nog mee, reggae is niet mijn favoriete genre maar daar kan ik nog wel van genieten. Later gingen ze tekeer, ik denk dat er Dj’s waren of zo, alsof er een zwaar housefeest aan de gang was met een publiek van tienduizend man die onder de drugs zaten. Dat het een handjevol buurtbewoners waren leek er niet toe te doen. Met één zo’n continue bas werd ik er na een half uurtje gek van. Daarna kwamen er nog allerlei Afrikaanse oerwoudgeluiden bij en dat ging zo door tot het niet meer mocht van de verordening. Eindelijk rust.

Ik heb gelukkig een irriteer-je-niet-knopje maar die moest ik wel gebruiken. Dan lijk ik dat wat mij irriteert een soort van buiten te sluiten en heb ik er geen last meer van. Wel door bloed, zweet en tranen verdiend hoor dat knopje. Het is nu super handig maar hoe ik het zover gekregen heb dat ik het ook effectief zo kan gebruiken, die weg gun ik niet eens aan mijn ergste vijand. Toch, hoe ellendig dat toen ook was, je hebt er voor de rest van je leven iets aan. Daar was ik gisteravond weer eens erg blij om. Anders had ik me gek lopen ergeren. Ook op dit moment is er weer zo’n herrie aan de gang. Ik denk trouwens, dat die filmploeg die vandaag is begonnen met filmen hier in de straat, hier niet blij mee zal zijn. Knip dat er maar eens uit. Prettige wedstrijd!

Gisteravond heb ik erg genoten van Skylar. Ik ben ook heel erg trots op hem. Aurora lijkt, sinds gisteren, opeens de grote krabpaal te hebben ontdekt. Ja, ze wist natuurlijk wel dat die er stond. Daar kan geen man omheen want het is een flinke. Maar ze had er niets mee. Ze was alleen in het hokje op de begane grond geweest, de eerste dag. Verder had ze het ding, op het nagels scherpen na, totaal links laten liggen. Maar eerst lag ze gisteren helemaal bovenin als de echte grote diva de boel te overzien. En laat op de avond, ging ze opeens in één van de twee hangmandjes liggen. Daar was Moonlight het niet mee eens want die kwam bij me klagen.

Het duurde even voor ik door had waar zijn gejammer over ging maar doordat hij heen en weer ging lopen en weer terug kwam om te klagen, zag ik het uiteindelijk. Oh, ligt Roortje in jouw mandje Moontje? Ja, dat is vervelend hè. Met grote ogen stond hij me aan te kijken om te zien wat ik daar nou aan ging doen. Nou niks. Tja vent, het is een paal zonder reserveringen. Bovendien, er zijn twee van die mandjes en dan ga je maar in die andere. Maar nee, die wil Moonlight niet. Hij keek me dan ook aan of wel helemaal goed bij mijn kersenpit was. Toen er geen stappen ondernomen werden om Aurora uit het mandje te jagen, gaf hij zijn gejammer maar op. Maar leuk vond hij het niet. Dat kon ik wel merken. Ik kan daar toch zo om lachen hè. Je zou er zo een soap van kunnen maken.

Als ik wat handiger was op het gebied van filmpjes editen, had ik er allang een serie van gemaakt. Ik kan aardig wat uurtjes schieten zo op een dag. En op Youtube zijn er genoeg mensen die dit zouden gaan volgen. Alleen helaas, ik heb daar de ballen verstand niet van. Anders zou ik iedereen van de lol laten meegenieten. Want ik begon eigenlijk over Skylar en dat heb ik nog niet eens verteld ondertussen. Kan je nagaan! Maar het had met Aurora te maken en daardoor ging ik even op een ander spoor over. Zij lag, toen ik zelf ook ging slapen, nog steeds in dat mandje. Opeens had Skylar dat door en wilde haar gaan meppen.

Toevallig had ik dat gezien en ik ging staan. Niet doen Skylar, laat haar nou gewoon lekker liggen, zei ik op zachte en lieve toon tegen hem. Hmm, moppert hij een beetje terug. Kom op nou, laat haar met rust en er wordt hier niet gemept. Kom er maar af daar. Hm hm hmmm, hij kijkt me met grote ogen aan en ik zie hem twijfelen. Eigenlijk wil hij haar graag meppen maar hij wil ook niet op zijn kop krijgen. Dit dilemma zie ik tussen zijn oren afspelen terwijl hij me aan ligt te staren. Het scenario dat hij op zijn kop krijgt, weegt zwaarder en al mopperend komt hij van de paal af. Ondertussen prijs ik hem en zeg ik hem hoe lief ik hem toch wel niet vind. Ik was echt oprecht trots op mijn grote kerel.

Met zijn staart hoog in de lucht, stapt hij op me af voor een knuffel. Ja, die heeft hij nu met recht verdiend. De lichten zijn ondertussen uit en ik ga nog even op de bank zitten kijken naar iets op tv. Ik hoor Aurora heel gevaarlijk gaan grauwen, alsof ze vermoord wordt maar dan zacht. Oh oh, ik denk dat Skylar in het donker dacht zijn slag te kunnen slaan. Toch houdt Roortje op met grommen al hoor ik haar nog af en toe wat grommen en hoor ik Skylar zachtjes mopperen. Ik sta heel voorzichtig op en kijk richting krabpaal. Ik schiet in de lach. Die uitgekookte Skylar ligt vlak boven het mandje te doen alsof hij ligt te slapen. Zijn voorpootje hangt zogezegd geheel ontspannen vlak boven het mandje zelf. Als Aurora heel even niet op zal letten, zal hij haar zo een mep kunnen geven.

Ik pak snel mijn camera en ik maak er snel een foto van. Een grote grijns tekent mijn gezicht want ik heb hier weer zo’n lol om. Hij doet net of hij gek is. Ik neem nog ene foto mét flits voor het geval je die andere niet kunt zien. Ze blijven allebei roerloos liggen. Oh wat zijn het toch een stel dramaqueens en uitgekookten bij elkaar. Heerlijk! Als je vandaag de ravage zag daar, met het nieuwe mandje op de grond, de schapenvellen eraf, dan begrijp je dat ze zich tijdens mijn slaap lekker hebben uitgeleefd maar daar heb ik niks van gemerkt. Ik sliep te diep want ik was ook pas laat wakker. Tenminste, ik vind acht uur laat. Daar zullen de meningen ook wel over verdeeld zijn maar voor mij is zes uur normaal en dan is twee uur later toch een heel verschil.

Ach ja, mijn harige heerlijkheden houden me wel bezig. Is het niet met schoonmaken van de bakken en veel stofzuigen, dan is het wel met lachen. Ik geniet echt van ze. Door de afgelopen week met Rainbow en zijn oog verzorgen, hangt hij gelijk veel meer aan me dan hij ervoor al deed. Hij kan me een stukje verderop aan gaan zitten kijken en dan straalt zijn liefde voor mij me zo tegemoet. Hoe kan iemand in hemelsnaam dieren kwaad doen. Gelukkig zijn ze hier veilig. Hopelijk is Sunshine dat ook ergens. Het is niet meer de hele dag door maar toch, ik denk heel regelmatig aan hem. Hoe kan het ook anders. Hoe kort ik maar van hem heb mogen genieten, hij zit voor eeuwig in mijn hart. Een liefdesband kan namelijk nooit verbroken worden. Dat weet ik nu ook bewust uit ervaring. Gelukkig heb ik er vier die dit dragelijk maken voor me en daar ben ik heel blij mee. Niet gek toch, zulke schatjes zijn het!

"De mens heeft voor zijn geluk niet alleen het plezier van dingen nodig, maar ook hoop, vooruitgang en verandering.

Origineel: Man needs, for his happiness, not only the enjoyment of this or that, but hope and enterprise and change.
Bron: Philosophy and Politics"

Bertrand Russell Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970