"Het geloof verzet bergen, jawel: bergen onzin.
Origineel: La foi soulève des montagnes, oui des montagnes d'absurdité.
Bron: Journal (1946)"

André Gide - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1947) 1869-1951

Ik zat nog een paar minuten te vullen voor ik Karina ga halen en ik moest een blog voor zondag hebben, of anders heb ik er eentje extra. Ik kan maar beter zoveel mogelijk geschreven hebben. Op de een of andere manier, lukt het me nooit het vast te houden, als ik voorloop. Ik wil dat altijd wel, zodat je dan altijd een blog op voorraad hebt, maar ja, die gebruik je dan toch weer snel en als je al zo weinig tijd hebt, maak je dan geen tijd voor een nieuwe, omdat het dan niet moet. Ik denk niet dat ik daar verandering in kan gaan brengen. Nou ja, je gaat er niet dood van, helaas… Nee hoor, ik ben niet suïcidaal maar ik heb dat al een jaartje of 20, ik weet wat er daar is en ik wil naar huis. Zo voelt dat. Maar het mag niet, anders was ik er al geweest. Maar deze bui komt dan ook omdat ik net naar filmpjes van Sunshine en Moonlight heb zitten kijken en dan wordt ik altijd zo erg verdrietig.

Niet eens om mezelf maar als ik dan zie hoe ‘heilig’ Sunshine was voor Moonlight. Hij adoreerde Sunshine echt, dat kon je in en aan alles merken. Sunshine was de veilige haven van de bange Moonlight, al vanaf ze samen hier kwamen. Door het  plotselinge wegrukken van Sunshine uit zijn leven, toen hij verdween, hebben wij samen wel een ijzersterke band gekregen, door het gedeelde verdriet. En die band is zo diep en zo mooi, dat het me af en toe de adem beneemt, als ik naar Moonlight kijk. Zo diep is mijn liefde voor hem, dat dan de tranen in mijn ogen springen. Toch had ik hem liever gelukkig zien blijven met zijn stoere broer. En ik ben zo’n emotionele tuttebel bij al mijn dieren hoor, maar bij Moonlight een schepje extra.

Ondertussen is Karina gehaald en het is weer als vanouds. Zoals dat gaat bij mensen die elkaars ziel herkennen, dat voelt als familie. Anders kan ik het niet uitleggen, het is eigen. En op de een of andere manier, vind ik met enige regelmaat mensen uit mijn eigen zielengroep, zal ik maar zeggen. Die groep, en iedereen heeft zo’n eigen groep, is al bij elkaar vanaf het ontstaan van de mens. En ook al heb je elke keer een andere vorm, je herkent elkaar altijd of direct of al heel snel. Hoe dichterbij iemand staat, hoe eerder je die ziel herkent. Dat heb ik met een paar mensen erg sterk en dat is altijd fijn.

Ik zat zaterdagmorgen vroeg, nog even naar het programma ‘Hart van Nederland’ te kijken. Daar lieten ze foto’s zien van die ‘bloedprik bende’. Ik was het ermee eens, wat ze zeiden, dat de criminaliteit een dieptepunt had bereikt met hun. Ik viel van de week dan ook bijna om van verbazing, van dat verhaal. Als je het niet hebt gevolgd, het gaat om een aantal mensen, die aanbellen bij oudere mensen. Eenmaal de deur open, overtuigen ze die persoon dat ze van de een of andere gezondheidsorganisatie zijn en bloed moeten prikken. Dat doen ze dan ook echt! En de ander die erbij is, rooft ondertussen je huis leeg.

Dan overtuigen ze die ouwetjes ook nog, dat ze nog een pil moeten slikken, en daar moet een euro voor gepind worden. Zo weten ze gelijk je pincode en pikken ze ook je pasje mee. Daarna halen ze op hun gemak die bankrekening leeg. Smerige schoften! Echt hoor, wat een lef en wat een totaal gebrek aan enig normbesef! Dat beroven van oude mensen, dat verklaart al hoe laf ze zijn. Maar dan ook nog eens gewoon echt bloed afnemen? Hoe zouden ze het vinden als dat bij hun oma of opa zou gebeuren? Maar ja, waarschijnlijk zou dat ze ook geen ruk kunnen schelen. Maar echt, ik was er even stil van. Zoveel onbewustheid, die nare mensen gaan nog een aantal nare levens tegemoet. Dat weet ik wel zeker want wat je een ander doet, zal jou ook gebeuren. Heel simpel eigenlijk en heel rechtvaardig.

Dan nog een andere bende, de bende van apothekers assistenten. Oh wat heb ik gelachen zeg, vrijdagavond, liggend op mijn bank. Ik zit in 2 whatsapp groepen van de apothekerswereld. De ene is gewoon van apotheek de Polder in Vlaardingen, waar ik stage loop. Maar we zijn deel van een groep van 4 apotheken. De Poldervaart, dat is een ziekenhuisapotheek, die bij het Franciscus Schiedam zit. Dan hebben we nog apotheek de Furiade in Maassluis en apotheek Rubroek, hier vlakbij mij in Rotterdam.  En daar zit bij elkaar toch een berg assistenten en stagiaires!

En het zijn echt allemaal vrouwen! Alleen al in deze groep zitten er 24 en dat zijn ze volgens mij niet eens allemaal. Gisteren hadden ze het over van alles en nog wat. En ik heb iets veroorzaakt geloof ik, met mijn ene foto van het zogenaamde geneesmiddel idiotikum want nu vlogen er veel meer van zulke posts door de ether, zo de app in. En ik lag helemaal in een deuk! Ik deed er nog eens een leuk filmpje bij, van een vrouw die zich vreselijk verslikt en koffie de tent door spuugt, omdat ze na het nemen van een slok in de lach schiet. Ik zei: ‘dames, echt, jullie zijn hilarisch! Ik lig hier dubbel, het is net een soap. Of nee, het is een sitcom. Oh, ik lig, het is een ligcom!’ Toen lagen de dames weer allemaal dubbel. Ik verzin nog al eens een woord, zoals de vaste meelezers hier wel weten. Toch zijn er nu mensen in mijn omgeving, die ook cits zeggen tegen mijn katten en dan moet ik daar toch wel om lachen.

Zo werkt dat. Maar het is al helemaal hilarisch nu iedereen van die leuke apothekers grapjes in gaat sturen! Ik doe de foto’s er hier bij, want ze zijn echt om te gillen zo grappig. Vooral in het hele verhaal dat er rond ging maar wat ik hier niet zal verklappen. Geloof me maar op mijn woord dat ik me tranen heb zitten lachen. Ik wist niet dat er zoveel grappige apotheek humor foto’s waren! Zo’n bende apothekers assistenten is dan weer een bende van een stuk betere orde! Ik heb in elk geval genoten van hun onderlinge gebabbel. Ik ken er maar een paar van, maar toch, ik kon het niet laten om mee te doen. En die ik ken zijn echt leuk allemaal, en daarom heb ik de rest ook maar over een kam geschoren. Moet kunnen en in dit geval alleen maar positief bedoeld.

Ik heb er een handje in, om negatieve dingen tot het positieve te draaien en vaak kan dat door gewoon een beetje humor te gebruiken. Zo kreeg ik van de week om mezelf de slappe lach, ja erg genoeg ben ik zo’n persoon die om haar eigen grappen kan lachen. Maar ja, het flapt er dan ook allemaal uit, en dan schiet ik er zelf van in de lach! Kan ik er wat aan doen? Ik ben soms echt wel grappig! Vind ik dan, maar ja, het is dan ook mijn soort humor. Nou, even ophouden met die flauwe grappen nu. Ik zat echt iets te vertellen.

Oh ja, dat omdraaien. Ik had iemand iets verteld en ik zat die avond zo bij mezelf te denken, mijn favoriete bezigheid, denken. En ik dacht; ‘goh, hoe lang ben ik nou al niet zo diep ongelukkig? Want hier in mijn blogs, dat is maar zo’n beetje van de laatste 3,5 jaar. En daarin zijn ook al zoveel drama’s te volgen, dat het echt niet normaal lijkt. Maar al die jaren daarvoor, waren niet anders eigenlijk. Ik ben nog niet bijgekomen van het ene drama of hup, daar is de volgende alweer. En ik zit zo terug te denken. Kom ik verdorie helemaal tot aan 1996, met aan 1 stuk door drama’s. Nou, dan ben ik zelf zo verbaasd! Zo dan! Zo lang al? Nou, dat is toch ook echt knap! Wie doet me dat nou na? En daar kan ik dan erg hartelijk om lachen.

Ik zie daar de humor dan ook weer gewoon van in. Zonder humor en mijn dieren, ben ik niks. Dat is mij wel duidelijk. En dat geeft ook niet. Ik zal ze erin moeten houden, bij wijze van spreken. En dat vind ik dan ook helemaal niet erg hoor. Dat vind ik juist heel erg fijn. Oh ik moet er niet aan denken om straks het toch een keer zonder dieren te moeten gaan doen. Als je echt oud wordt, dan weet je op een gegeven moment ook wel, dat je niet meer aan een dier moet beginnen.

Want stel, iets wat ik wel ga doen, dat je zo’n behoeftig dier uit het asiel haalt, en die raakt na een leven van ellende aan jou gehecht, en jij gaat dood, dan is dat ook weer zo zielig. Gelukkig weet je het niet altijd van tevoren. Maar ja, als je hoort, net als mijn moeder toen, ‘alvleesklierkanker’, ja, dan moet je geen katje of hondje gaan halen. Tot die tijd, hou ik altijd mijn diertjes bij me! Of ik neem er eentje bij om elkaar wederzijds nog wat van geluk te geven. Ik zou echt niet weten waar ik zonder mijn harige heerlijkheden zou zijn.

"Het fundamentele concept in sociale wetenschappen is Macht, in dezelfde betekenis waarin Energie het fundamentele concept in fysica is.

Origineel: The fundamental concept in social science is Power, in the same sense in which Energy is the fundamental concept in physics.
"

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Ik probeer wat vooruit te werken met mijn blogs. Nou ja, ik schrijf er nu vrijdag wel eentje, terwijl ik de laatste tijd dan doodmoe van de 2^e stagedag kom en het niet doe. Maar het is nu ook zo, dat ik waarschijnlijk zondag geen tijd voor een blog zal hebben. Want ik ben pas na zessen thuis, en dan komen Ben en San ook mee eten hier. En zaterdag wordt het ook lastig, dus die schrijf ik nu maar gelijk even. Want dan gaan Karina en ik al vroeg weg hier, direct na een bijna te vroeg kattendiner rond vijf uur. De katten krijgen vroeg eten en dan gaan wij uiteten in restaurant De tuin van de vier windstreken. Oh daar zit ik zomers zo graag op het terras! Dan zit je er heerlijk aan het water van de Kralingse Plas, in het Kralingse Bos, met een prachtig uitzicht op de mooie skyline van Rotterdam. Heerlijk is dat! Ik weet dat de keuken goed is, maar echt gedineerd heb ik er nooit. We gaan het beleven want ik heb gereserveerd.

Bijna had ik het verkeerd gedaan. Ik dacht dat de ingang van ‘de grote schijn’, waar we naartoe gaan die avond, bij de ‘officiële’ ingang van het Kralingse bos zat. Maar ik zag een post voorbij komen, dat het zit aan de zuidoostkant. Ik kijken, oh jeetje, totaal de andere kant dus. En ik had bijna gaan reserveren aan die ‘verkeerde kant’. Mazzel dus, dat ik het zag en nu zitten we er dichtbij in één van de leukst gesitueerde restaurants van Rotterdam, vind ik dan. Wij mogen tussen 19u30 en 19u45 bij de grote Schijn binnen, met volle buiken. Ze laten groepen binnen per kwartier. Zodat iedereen van het moois kan genieten zonder als een grote massa, elkaar in de weg te lopen. Hopelijk houden we het droog en kunnen we wat mooie foto’s nemen. Het zijn fascinerende projecties, verrassende geuren en betoverende klanken! Zeggen zij zelf hoor. Nou, ik bén benieuwd!  In het donkere Kralingse Bos lopen en dan tussen mooie lichtshows lopen met heerlijke geuren in je neus en van die bijpassende geluiden in je oren, het lijkt me wel wat! Hopelijk houden we het droog en ver boven het vriespunt! Foto’s zullen volgen uiteraard. Hoop ik toch.

De katten zullen niet blij met me zijn want snoepietijd is al uren voorbij voor wij thuiskomen. Nou ja, voor ene keer pech hoor. Ik mag ook wel eens weg. Ik zat nog te denken om ze misschien in die timer eetbakjes te doen maar ik denk dat ze die dan slopen. Rainbow en Skylar durven dat echt wel, die doen een moord voor de snoepjes. Gevriesdroogde vis, je moet er wel van houden... Maar niet doen dan, zo’n timer bakje. Dan wordt de boel gesloopt en ze krijgen het toch niet open. Ze krijgen dan wel een paar extra, ter compensatie. Het is niet anders en die ene keer in het jaar dat het niet om hen draait, moeten ze me maar gunnen. Al denk ik dat ze daar niet echt een boodschap aan hebben hoor. Pech, snoep tijd weg! Ze krijgen genoeg, ik voel me bijna niet schuldig…

Van de week, ik weet niet of het nou op facebook was of op Instagram, kwam ik opeens een foto tegen van die prachtige briefjes van de Hollandse gulden, die we voor 2000 nog gebruikten. Ik werd geraakt door een flinke pijl nostalgie. Wat waren ze toch mooi hè! Ik heb het nooit prettig gevonden, om over te gaan op die euro en als ik zo onze mooie briefjes weer zie, dan gaat mijn hartje open. Raar is dat hè, zou dat komen omdat je ermee bent groot geworden? Op zich ook raar, want in al die jaren veranderde ons geld ook aan de lopende band. Maar die laatste versies waren dan ook wel prachtig. En dan de nicknames die we voor onze briefjes hadden.

Een ‘joetje’ voor 10 gulden, een ‘geeltje’ voor 25 gulden. Wat hadden we nog meer? Oh ja, ‘meijer’ voor 100, en rooie rug voor 1000. Wat ik wel heel raar altijd vond, omdat het een groen briefje was. Later werd me uitgelegd, dat iemand met zo’n briefje, dan een rooie rug had van het harde werken. Maar toen was ik volgens mij al ruim in de 30. Tja, nooit te oud om te leren, ik ben het levende voorbeeld van die kreet. Oh en een ‘knaak’ voor een muntstuk van 2,50. ‘Duppie’ of ‘dubbeltje’ voor 10 cent, ‘kwartje’ voor 25 cent. Het komt weer een beetje terug allemaal. Oh ja, ‘piek’ voor 1 gulden. Volgens mij hadden we niets voor een briefje van 5. Maar verbeter me maar als ik het fout heb hoor.

Ach ja, niets duurt voor eeuwig. Nou, echt wel hoor! Maar daar komen we vanzelf wel achter. Van dit leven op deze aarde, daar komt gelukkig wel een eind aan. Aarde is een zware leerschool maar wel broodnodig. En het is niet voor niets een cliché, waar je niet dood van gaat, word je wijzer van. Dat is niet zomaar uit de lucht komen vallen. Alles heeft een reden en niets is voor niets. Toch wel fijn om te weten. Vind ik dan.

Vrijdag de boel gedaan, zaterdag Karina halen (ik zit dit vrijdagochtend te typen) en dan even naar huis, koffer boven brengen en 2 boxen met spullen weer mee naar beneden, als we weg gaan, met het openbaar vervoer, naar het Kralingse Bos. Met de auto is geen doen daar. Ik heb gereserveerd tussen half 6 en 6 uur. Ik ben benieuwd hoe laat we weer thuis zijn. Niet al te laat hoop ik. Voor de cits en hun snoep maar ook omdat we zondagochtend al weer vroeg eruit moeten. Maar ik heb wel zin in die grote schijn hoor, het lijkt me prachtig! En ik zit dus nu te wachten op die mail van Swan Market, die me vertelt in welke shift we zitten voor het opbouwen, of meer inrichten van de kraam. En dat nummer moet ook op de parkeerkaart die ik al heb uitgeprint.

Ben en San willen ook wel weten hoe vroeg ze hier moeten zijn. En we kunnen daar niet te laat aan komen kakken, want die tijd heb je echt nodig. Er zijn drie shifts, van 8u30, 9u en 9u30. Aan de ene kant lekker die van half tien te hebben maar ja, wel weer erg weinig tijd om je kraam op te bouwen. Ik heb best een berg bij me. Mijn auto staat tjokvol, maar ja dat is zo gebeurt bij zo’n klein autootje. Als ik hard rijd op de snelweg, en ik steek mijn arm uit het raam, dan draait de hele auto een halve slag. Als ik er 2 had, kon ik rolschaatsen. Nou ja, overdrijven is ook een vak. Ik ben heel blij met Lila hoor! Echt mijn autootje, maar ze is wel snel vol.

Ik heb er zo’n 6 grote boxen in zitten. Dan Karina en ik voor. Karina met een grote tas op schoot, leest ze nu ook, en mijn grote schilderijfles tussen haar benen. Dan kan ze weinig tot niet bewegen tot we er zijn. Maar goed dat het hier vlakbij zit. Ik heb Ben en San al een foto gestuurd, zo van ‘dit moet er bij jullie nog in’, maar ze zeggen dat dit wel past. Nou oké dan. Oh ja en mijn lentepaard en twee stoelen, uiteraard inklapbaar, zitten ook al in mijn kleine autootje en dus meer kan er echt niet in. En dan maar hopen dat mijn broer mee mag rijden naar de laad en los plaats. Want dat is echt wel nodig. Ik hoop ook dat het vanaf daar niet al te ver is om te lopen met al die breekbare spullen.

Misschien moet ik meer doeken gaan maken voor de volgende Swan, ook een idee! Maar ja, ik heb nog zoveel potten en flessen staan, en die zijn ook zo leuk om te maken. Ik zal het nog wel zien. Wel ga ik me de komende maanden meer richten op het schilderen van de grote doeken die ik al heel lang in mijn hoofd heb. Zonder opdrachten en dat soort dingen, moet dat kunnen een keer. Met mijn paard ben ik, zij het in etappes, ook best lang bezig geweest en die is zo groot niet eens. Wel is het zo, dat ik nu ook in etappes moet werken, alleen nu niet door opdrachten maar door de studie en stage. Maar ik heb nog een paar van die grote doeken staan, die ga ik echt eerst doen.

Ik wil ook nog met dat vloeibare acryl leren werken. Lijkt me ook geweldig! Ik wil mijn grote orchidee doek nog eens een laag daarvan geven, dat vind ik geweldig spul maar ik weet er niets van. Misschien eerst maar ergens een workshop gaan volgen, is in Dordrecht volgens mij. Komt ook na de studie pas tijd voor, komt nog wel. Ik wil gewoon teveel. Ik zou graag zo’n hele grote kamer extra hebben, waar ik een studio van kan maken. Ik zend het nu het Universum in en eh, bedankt alvast Universum! Voor die grote studio aan huis, die ik straks heb. Dat ik zo de deur dicht kan trekken en alles kan laten staan zoals het staat. Want dat spul moet lang drogen, 24 uur of zo en ik heb vier van die vreselijk nieuwsgierige harigheden rond lopen, die zie ik er zo overheen lopen, met hun nieuwsgierige pootjes. Dat gaat niet goed komen hier, zonder zo’n extra kamer.

Nou, op naar Swan morgen. Hoe dat gaat, horen jullie denk ik maandag pas. Maar ja, wat in het vat zit verzuurt niet. Maandag moet ik in de ochtend online lessen volgen en daarna kan ik Karina even naar het station brengen voor de terugreis. Dan is het alweer voorbij, helaas. Dan kan ze nog even meekijken hoe dat gaat zo’n online klas, wel lachen eigenlijk. Benieuwd wat ze ervan gaat vinden en of ze het net zo’n onzin vind als ik. Er zouden meer vrijstellingen moeten zijn in die opleiding, gebaseerd op leeftijd en ervaring. Maar ja, nu is het nog niet zo. Er zijn ergere dingen natuurlijk, dus laat maar. Ik typ maandag wel weer verder!

"Het doel is dit: altijd mezelf daar plaatsen waar ik het beste dienen kan, waar mijn aard, mijn kwaliteiten en mijn gaven de beste bodem vinden, het grootste werkterrein. Er is geen ander doel.

Origineel: Das Ziel ist dies: mich immer dahin zu stellen, wo ich am besten dienen kann, wo meine Art, meine Eigenschaften und Gaben den besten Boden, das größte Wirkungsfeld finden. Es gibt kein anderes Ziel.
Bron: Narziss en Goldmund (1930)"

Hermann Hesse - Duits-Zwitsers schrijver, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1946) 1877-1962