"Zowel optimisten als pessimisten dragen bij aan de samenleving. De optimist vindt het vliegtuig uit, de pessimist de parachute.

Origineel: Both optimists and pessimists contribute to society. The optimist invents the aeroplane, the pessimist the parachute."

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Vorige donderdag en vrijdag heb ik braaf mijn bril opgehouden. Op stage merkte ik juist dat ik iets moest gaan doen aan die kippige ogen. Maar ja, het is nog wennen en zoeken naar de juiste sterkte en mijn bril heeft 3 sterktes erin verwerkt. Voor dichtbij, om goed te kunnen lezen, voor veraf én voor de computer. Maar eh, je moet alleen even de juiste manier van je hoofd houden vinden, bij elke nieuwe beweging. Donderdag was dan ook nog eens de drukste dag die ik er mee had gemaakt, tot nu toe. Ik liep op mijn tandvlees gewoon, bek af was ik. En ook alleen in de middag heel even gezeten, toen ik de eerste uitgifte gesprekken ging houden, bij de patiënten waar iets bezorgd was voor de eerste keer. En vrijdag was niet veel beter, voor mij dan, erg druk aan de balie en dan blijft de rest liggen en ja, dat moet je toch ook nog doen.

Vrijdag helemaal niet gezeten en dat voel je. Ik ging dan ook kapot naar huis. Dat had al zo geweest dus zonder nieuwe bril maar juist door die bril, had ik donderdag een knallende hoofdpijn ook nog eens en vrijdag voelde ik het ook al knellen rond mijn hoofd. Want hier thuis gaat het nog redelijk, kan je op je gemak even kijken waar en hoe je het het scherpst ziet. Volgens de opticien gaat dat straks automatisch maar voor nu voel ik me echt een beetje gehandicapt hoor. En ook als je de trap af loopt, je wordt er gewoon misselijk van. Er zitten natuurlijk overgangen geslepen, dat zie je niet maar dat voel je wel. Maar goed, hij zei dat het zou wennen. Ik hoop het want vrijdag leek het nog waziger allemaal dan donderdag. En daar op stage heb ik niet echt tijd om iets op mijn gemak te doen. Dus tja… Met is niet fijn, maar zonder is ook niet echt een optie meer. Wat een dilemma weer. To bril or not to bril…

Ik heb het ook zwaar en zo druk gehad met mijn studie de afgelopen weken. Daar word je nou ook niet bepaald vrolijker van. En dan het verdriet dat zo overheersen blijft, dat het niet leuk meer is. Ik probeer het weg te stoppen maar het is alsof je op een zacht plastic bekertje, dat té vol zit, een dekseltje doet. Het loopt over. Hopelijk gaat dat ook mettertijd beter. Want deze combinatie is eigenlijk gewoon teveel van het goede. Van de week zei ook iemand nog, over die vogeltjes die me het hier moeilijk komen maken; ‘dat heeft een betekenis!’. Ja, dat denk ik ook wel maar wat? En toen kwam ik vrijdagavond, terwijl ik half wezenloos op de bank hing en niets anders meer kon doen dan door Facebook scrollen op mijn telefoon, iets tegen waar me dat misschien wel een klein beetje antwoord op gaf.

Je komt niet zomaar dingen tegen. Toen tikte ik in op Google: “wat betekent het als je een roodborstje ziet.” En hup, ik had mijn antwoord. Ik las namelijk het volgende, terwijl ik dacht aan het roodborstje, dat ik nog niet zo lang geleden in mijn hand hield; De Roodborst: Roodborst, jij klein schattig vogeltje dat dapper zijn rode borst vooruit steekt en helder de wereld in kijkt. Uit de overlevering wordt gezegd dat jij ooit geraakt bent in jouw hart, waardoor bloed jouw borst rood gekleurd heeft. Toch ben jij er niet minder vrolijk onder en verspreid jouw liefde in de soms zo kleurloze wereld. Niet voor niets heeft jouw rode borst de vorm van een hart.

Houten hart: Tijdens de reis van ons leven komen er obstakels op ons pad. Veel van die obstakels, zo niet alle, zijn terug te leiden naar liefde en liefhebben. Wie van jullie heeft inmiddels een houten hart, omdat er zo vaak op getrapt is, door 1 of meerdere personen? Voelt jouw hart van hout, omdat je geleerd is alles vanuit jouw hoofd te beredeneren en niet te voelen? Als je naar een mens kijkt, kun je een ladekast zien met allemaal kleine laatjes. Zodra je geboren wordt, ben je al volmaakt en zijn alle laatjes prachtig gevuld en staan wagenwijd open. Totdat jouw omgeving zich met jouw ladekast gaat bemoeien. Sommige laatjes blijven jouw hele leven open staan, helaas zijn er een heleboel die je onder invloed van  jouw omgeving half dicht geschoven hebt. Anderen zijn helemaal dicht en sommige zijn hermetisch dichtgetimmerd.

Liefde is vaak het laatje dat het meeste te lijden heeft in de wereld waarin we leven en de ervaringen die we daarin opdoen. Alles, maar dan ook alles moet onderbouwd worden, feitelijk vastgelegd en als we dat niet doen, dan is het vast niet waar. Lief mens, vergeet niet dat jouw waarheid altijd waar is, want jouw waarheid komt uit jouw hart waar liefde huist. Grote kans dat jij jouw hart hebt omgezet in een houten hart, want dan komt alles niet zo ‘hart’ binnen. Het is tijd geworden om liefde weer te laten stromen. Liefde voor alles wat leeft, ook al gebeuren er dingen die niet leuk zijn, jou raken, jouw boosheid of agressie proberen te triggeren.

Door deze situaties toch met liefde te benaderen en te zien welke les je wordt gespiegeld, krijgt jouw hart kans op heling en herstel. Dat is beter dan de vicieuze cirkel in stand te houden en het oog om oog, tand om tand principe toe te passen. Daar komen jij en ook de ander geen stap verder mee in dit leven. Als jij kunt zien dat anderen die jou ‘iets aangedaan’ hebben (want zo voelt het dan), vaak niet anders kúnnen vanwege hun zielsafstemming en/of hun eigen ladekast waar aan laatjes getimmerd en geknutseld is, dan geeft liefde jou (en de ander die zijn eigen weg loopt en mag groeien) de opening tot heling. Bloedend hart: Het kan ook zo zijn dat jij een bloedend hart hebt. Zolang jouw hart bloed, weet je dat je gevoel hebt. Jouw laatje is dus gelukkig niet dicht geslagen. Je ervaart pijn van dingen die er gebeurt zijn of op dit moment gebeuren. Verlies van geliefden, of ze nog leven of zijn overgegaan of verdriet over gebeurtenissen in dit of uit een vorig leven. Pijn en verdriet geven je kansen. Kansen om te zien wat er gebeurt of gebeurd is en dat vanuit een ander daglicht te benaderen. Dat is moeilijk. Zeker als je midden in een situatie zit.

Het roodborstje laat je zien dat je zelf de kracht hebt om het bloeden van jouw hart te stelpen. Anderen gaan dit voor jou niet doen. Al kunnen ze je troosten, toch zul je jouw ZELF in balans moeten krijgen. Wees je ervan bewust dat elke situatie of deze nu positief afloopt of niet, jou de kans geeft om bijvoorbeeld bij oud zeer te komen, dingen op te lossen, mensen te vergeven, jouw verantwoordelijkheid of zelfstandigheid te vergroten, pijn en verdriet te doorleven, te omarmen en los te laten. Vaak gebeuren dingen om ruimte te scheppen voor iets nieuws, iets anders, jou inzicht(en) te geven en je te leren om jezelf in balans te houden. Het roodborstje weet dit allemaal allang. Kijk maar eens hoe pienter hij de wereld in kijkt, ook al draagt hij zijn litteken (de mensheid noemt dit vaak een rugzakje) van de rode borst bij zich. Hij ziet het als een sieraad in harten vorm. Dat is een heel andere benadering..... Ook nog in het kort: Roodborst = Nieuwe groei, vrolijkheid, plagen, Teken van dierbare overledene, territorium, pijn verlichter en vruchtbaarheid

Nou… Daar was ik wel even stil van. Het klopt wel. Ik heb laatjes die totaal naar de maan zijn, en niet op een goeie manier. Maar toch, er staan er nog heel veel open, net zo open als ik zelf ben. Maar verdriet heb ik wel. Ik heb een houten hart dat bloedt. Ja, ik dacht ook niet dat het kon maar het is wel zo. En gelukkig ben ik niet zo, dat ik agressie of boosheid voel of in me heb. En ook wil ik absoluut geen oog om oog of dat soort dingen. Maar ik wil het wel zeggen, kunnen zeggen, mogen zeggen, als iets me pijn doet. En als dat niet kan, dan moet ik weg gaan bij die pijn of dat wat het veroorzaakt. Anders wordt het ondragelijk. Ik wil juist graag over dingen praten, ook de moeilijke dingen. Maar ook hier weer bij, dat kan blijkbaar niet iedereen. Niet dat ik dat leuk vind of dat het prettig is om te doen, maar het klaart de lucht wel en het heldert zo dingen op. Soms moet je dan ook naar jezelf kijken.

En ik durf dat te doen, en dat is ook niet leuk altijd hoor. Maar anderen weigeren het te doen. Omdat ze niet van zichzelf willen zien wat ze niet goed doen. Want dan moeten ze zien dat ze niet zo lief zijn, of leuk zijn, wat ze proberen naar buiten te laten zien. Tja, daar moeten ze dan nog in groeien. Juist door wél te kijken naar wat je zelf fout doet, kan je het anders leren doen. Geldt voor mij net zo goed. En als niemand me zegt of ik iets fout doe, of wat zij vinden dat ik fout doe, dan kan ik er ook niets mee, als ik dat zelf niet besef. 

Bij mij begint het weer helder te worden, ik begrijp dat ik deed wat ik moest doen. Ik kon niet anders omdat er anders nooit iets zou veranderen en mijn pijn uiteindelijk ondragelijk zou worden. Maar dat is niet omdat ik daar voor gekozen heb. En hoeveel pijn het ook doet, ik moet toch door. Ik heb nu ook diepe pijn, maar dat is nu en ik weet uit ervaring, dat alle pijn, hoe ondragelijk ook, wordt dragelijker. Dat rugzakje dat lood weegt maar door gewenning lichter wordt. Niet dat het er niet meer is of dat je het niet meer voelt maar het went.

Ik moet alles gaan leren zien in een ander en nieuw licht nu. En dat nieuwe licht is heel erg pijnlijk aan mijn ogen en ik zie nog niet veel door al die tranen. Maar wie weet, klaart het ooit voor mij ook op. Wie weet wat voor moois ik ga zien, eens de tranen niet meer zo rijkelijk stromen… Daar hoop ik dan maar op. Bedankt Robin, voor je bezoekje… (en dan zoek ik een foto erbij, van een roodborstje, waar je dat hartvormpje goed op kan zien en dan zie ik die foto met “Leon” ernaast als eerste. Ik googelde op ‘roodborstje hartje’. En Leon is mijn overleden broertje, die nu rond de 51 zou zijn geweest…)

"Angst kan je net zo min pijn doen als een droom.

Origineel: The thing is - fear can't hurt you any more than a dream.
Bron: Lord of the Flies"

William Golding Brits schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1983) 1911-1993

Van de week kreeg ik weer zo’n mailtje, van de makers van het spel ‘Vertel eens’ wat ze ‘Vertellis’ genoemd hebben. Er stond het volgende in: “Ben je iemand die graag alleen tijd doorbrengt of liever met anderen? Door het continu heen en weer bewegen tussen alle eisen en verplichtingen die we in ons leven hebben, lijkt het soms onmogelijk om even helemaal uit te schakelen. Tijd alleen doorbrengen is iets anders dan je alleen voelen. Jezelf toestaan om je zo nu en dan los te maken van je omgeving kan juist zorgen voor een diepere verbinding met anderen op het moment dat je weer aanhaakt. Hoeveel tijd heb jij helemaal alleen gespendeerd de afgelopen week en hoe voelde dit?”

Ik moest er wel even om glimlachen. Ik ben zowat altijd alleen, als het andere mensen zou betreffen natuurlijk. Alleen op dinsdag ben ik tussen de mensen als het school is. Dan op donderdag en vrijdag ben ik tussen de mensen op mijn stageplek. Maar voor de rest? Ben ik op mezelf en de katten aangewezen. Ik heb al vroeg geleerd om alleen te zijn en ik heb daar nu profijt van. Ik kan het heerlijk vinden eerlijk gezegd. En ik denk ook niet, al staat prins Charming himself morgen voor de deur, dat ik nu nog ‘relatie materiaal’ ben. Ik ben al veel te lang alleen. Ik ben veel te veel gewend mijn eigen ding te doen, mijn eigen zin te doen. Ik hoef met niemand rekening te houden met het eten of wat dan ook.

Kook ik niet, dan kook ik niet. Kook ik wel is het ook goed. Ik heb geen verantwoording af te leggen voor wat ik doe of wat ik uitgeef. Ik vind het helemaal goed ook zo. Ondertussen weet ik niet eens meer beter. En het is me gaan bevallen ook. En dan is het wel zo prettig, als je kan genieten van je eigen gezelschap en ik mag mij wel. Ik kan lachen om mijn eigen stomme opmerkingen, ik vind mij best hilarisch af en toe. Ik was eigenlijk vergeten dat ik behoorlijk grappig uit de hoek kan komen. Ik krijg hele lachsalvo’s op school, als ik er iets uitflap, dat voor mij normaal is. Het gaat vanzelf maar ik ben er zelf wel aan gewend. Ja, oké, soms vind ik mij ook wel scherp en schiet ik in de lach. Ik praat in mezelf, met mezelf en ik praat met de katten. Maar dat is niet omdat ik eenzaam, alleen en zielig ben. Helemaal niet zelfs.

Ik was ooit, in een hele slechte relatie, eenzamer dan ik nu ben. Dat is vele malen erger. Als je met iemand samen bent, die jou niets waard vind. Die je mishandelt en maling heeft aan wat jij vindt of voelt. Nee, geef mij dan maar het alleen zijn, dat is veel en veel minder eenzaam dan toen. Ook met andere relaties waarin je jezelf als waardeloos voelt, omdat je zo behandeld wordt, zijn niet goed voor je. Nee, als je alleen bent, dan kan niemand je meer raken. In elk geval niet in je eigen huis. Je moet er in eerste instantie mee leren omgaan. Bovendien wilde ik een jaar of 10 geleden echt wel weer een nieuwe relatie. Ik ben al single sinds 2003. Ik heb wel wat relaties gehad, maar niet meer samengewoond, in die tijd tot en met nu. Daarom noem ik die hele periode toch als single zijnd want in al die tijd, doe ik dus al, wat ik wil. Ga dat maar eens omgooien. En dan maak ik ook nog eens bizar veel mee. En word ik elke keer en van alle kanten op mijn hart getrapt.

Wat denk je? Dan wil je vanzelf niets meer wat het nog erger kan maken. Laat mij maar lekker met rust. Ik vermaak me ondertussen prima in mijn uppie. Waardoor er dan ook nog eens mensen zijn, die denken dat je dan kluizenaar wilt zijn en je niemand meer wilt zien. Dat is een grove misvatting daarover. Dat klopt nou ook weer niet. Maar ja, het feit wil dat ik niemand meer heb. Mijn echte goeie vrienden zitten veel en veel te ver weg. Mijn allerbeste vriendin, waarmee ik af had gesproken, samen de bejaardentehuizen, waar we natuurlijk samen zouden gaan wonen, op zijn kop te zetten, had het lef niet ouder te worden dan 41. Ik ben nog boos op haar! Dat weet ze heus wel. Dus eigenlijk zie ik, buiten de mensen op stage en de mensen op school, helemaal niemand. En ook daar ga je mee leren leven. Het is nou eenmaal niet anders. Maar een relatie? Ik zoek er niet eens meer naar. Ik kreeg wat opmerkingen bij de foto van school, met die anatomische pop, met van die losse organen, waar ik het hart uit gehaald had. En toen had ik echt zoiets van, nee joh, ik moet er niet aan denken!

Wat ik wel mis is een uitlaatklep. Iemand waar je in de avond, of in het weekend eens tegenaan kan praten met wat jou dwars zit, of je week aan kunt vertellen. Misschien schrijf ik daarom ook wel bijna dagelijks deze blog. Dan heb ik een ‘digitale’ relatie, besef ik me opeens. Maar de website heeft ook helemaal niets te vertellen en daarom kan ik het hebben. Alleen jammer dat er niet af en toe een paar armpjes uit het scherm komen, om me even een knuffel te geven, als ik het nodig heb. Dat is dan wel weer heel jammer. Maar ik kan er wel mijn ei kwijt. Soort van. Je kan alleen niet alles zeggen, waar andere mensen ook mee te maken hebben. Het blijkt, dat lang niet alle mensen zo open zijn als ik.
Voor mij is dat normaal, ik begrijp echt niet waarom er zoveel mensen dingen te verbergen hebben of wat voor wereldgeheimen er wel niet allemaal moeten zijn op die manier. Ik héb dat gewoon niet en dat vinden veel mensen een soort van eng.

Maar ik voel dat gewoon zo. Ik heb niets om me voor te schamen of geheimen, die heb ik ook niet. Ik vertel zo alles, behalve mijn pincode dan. Al gaf ik vroeger alles wat ik had weg, ja ook geld. Maar als je daardoor dan ook vreselijk belazerd wordt, dan leer je dat wel af. Ik ben nu niet meer zo, maar dat komt door schade en schande, niet omdat ik zo ben van nature. Daar wordt een mens wijs van, van schade en schande, zeggen ze toch. Of je kan het ook ‘beperkt’ noemen. Jammer dat het moet maar het is niet anders. Oh, als geld toch eens niet meer nodig zou zijn, wat een andere wereld zou het dan worden. Als je nu dat nieuws ziet, met die prins Andrew, die zo door de mand valt weer. Bah, wat is het nog een nare en enge wereld.

En dan hoor je, ook op tv, dat er verdorie 20 miljoen mensen honger hebben! En dan zie je ook dat ze weer geld op aan het halen zijn voor de Notre Dame in Parijs! Rot toch op joh! Dat is een berg oude stenen! Ja, hartstikke zonde natuurlijk, cultureel erfgoed. En natuurlijk mag je dat in ere herstellen. Ik ben er een aantal keren geweest, hartstikke mooi. Pokke eind omhoog klimmen in die torens ook nog. Schitterend gotisch gebouwd. Allemaal lief, leuk en aardig maar dat mag je dan in mijn ogen pas doen, daar miljoenen in steken, als iedereen te eten heeft. Net zoals de paus die op Gucci schoenen durft te lopen met al die honger. Dat doe je toch niet? Dat lijkt mij heel normaal, eerst aan die mensen te denken. Maar zo werkt het niet. Nee, dan geven ze even zoveel miljoen voor een stenen hoop, die ene miljonair, en dan denk ik ‘wat is er mis met jou?!’ Hoe kan je dat aan een berg stenen geven, als er kindertjes honger hebben? Zal wel weer aan mij liggen.

Hoe beter je mensen leert kennen, hoe meer je dieren waardeert. Gelukkig ken ik een aantal mensen, die het voor me goed maken. Want anders zag ik het zwart in voor deze wereld. En gelukkig heb ik mijn boeken, waardoor ik weet dat dit niet eeuwig zal duren. Dat het beter wordt, mooier wordt. Nou, als het aan mij ligt dan verandert die boel morgen. In ene nacht tijd. Helaas kan dat niet maar het gaat komen. En of ik er dan nog ben? Dat denk ik niet. Dan maak ik het wel mee vanaf de andere kant. En daarom zijn deze tijden ook zo chaotisch. Je hebt namelijk chaos nodig, om orde te creëren. Nog even geduld maar dat is nou eenmaal mijn zwakste kant. Er komt toch steeds meer goed bij het kwaad, al lijkt dat niet zo. Maar het keerpunt is al geweest, ergens in de jaren vijftig. Komt goed, ooit. Boeddha had daar ook een mooie over. Ook een wijs man.

Karma: Een slecht mens - zal de deugdzamen kwaad willen toebrengen, - spugend naar de hemel, - maar het spuug, - dat nooit de hemel zal raken, - zal terugkeren - en op hemzelf neerkomen. - Deugd kan niet vernietigd worden, - terwijl het kwaad onvermijdelijk zichzelf vernietigd.' Boeddha

"Als je in de problemen zit, of pijn hebt of iets nodig hebt - ga naar de arme mensen. Zij zijn de enigen die je helpen - de enigen.

Origineel: If you're in trouble, or hurt or need - go to the poor people. They're the only ones that'll help - the only ones.
Bron: The Grapes of Wrath (1939)"

John Steinbeck - Amerikaans auteur en Nobelprijswinnaar literatuur (1962) 1902-1968