Vandaag, wat eigenlijk vorige week woensdag was toen ik dit schreef, ben ik lekker vrij. Of nou ja in elk geval, even niet geleerd of gewerkt aan school. Ik moest echt even lekker ontspannen. Karina had zulke leuke foto’s voor me gemaakt van mijn moeder met bloemen en ook van de cits, in van Gogh stijl. En die heb ik dan weer bij elkaar zitten knippen en plakken, die van de cits dan. Maar ik vind ze zo leuk, dat ik ze zo zelf wil gaan schilderen een keer, als ik weer tijd heb voor wat creatiefs tussendoor. Nog even een paar maandjes doorbijten, diploma halen en een leuke baan vinden bij een leuke apotheek. Oh en als het kan, daarna, als ik wat vrije dagen heb opgebouwd, eventjes verhuizen naar het huisje waar ik, voor zover ik nu zien kan, voor altijd zal blijven. Lijkt me geweldig allemaal!

Iedereen is creatief genoeg, Karina had er nog leuke foto’s van mij bij gedaan, met planeten rond mijn hoofd en die heb ik, samen met die van mijn 5 hartjes, gebruikt op Facebook voor mijn profiel. Past zo leuk bij elkaar nu, nu laat ik het voorlopig mar weer eens zo. En ik hoop het me tegen die tijd, als ik weer tijd krijg, zal herinneren. Lijkt me prachtig, op zo’n groot doek, hele van Gogh achtige achtergrond en dan mijn poezelige kindjes schilderen. Ik neem me weer wat voor hoor, want dan moeten ze er ook echt op lijken en dan moet je hun ‘ziel’ kunnen vangen. En dat kan ik heel mooi maar niet als ik het wil.

Helaas heb ik er geen foto’s van, voor het digitale tijdperk, maar ik heb ooit een leeuw geschilderd voor mijn broer, die dat als sterrenbeeld is. En toen ik bezig was, zei mijn dochter opeens; ‘goh mam, dat lijkt Bebbe wel!’ Zo noemt zij mijn broer Ben. Ik keek ook eens goed en ja, verrek, hij leek er inderdaad op! Zelfs mijn moeder zag het en nog beter, hij zag het zelf ook. Helaas is het in een brand vergaan en bleef er niets van over. En geen foto, maar je mag het aan hem vragen. Maar zo gebeurt het dus wel. Had je me nou gezegd dat ik het zo moest schilderen, dat de leeuw op mijn broer moest gaan lijken, dan had ik huilend weggerend. Dát kan ik niet! Heel raar hoe die dingen werken.

Dus ik heb lekker zitten stoeien met die foto’s, die mooie foto van mijn moeder op haar in memoriam profiel ook gezet. Met die vrolijk gekleurde tulpen zou ze zelf ook leuk gevonden hebben. En ik heb een paar blogs vast geschreven, altijd makkelijk. Ik heb mijn vriend John gemaild. Ik leg hem veel uit over de boeken, hoe dat zit allemaal. En dat vind ik het leukste om te doen van de wereld. Ik wou dat ik er mijn beroep van kon maken maar helaas. Dat kan niet. John is arts en dat is dus al heel bijzonder dát hij de boeken leest. Omdat artsen wetenschappers zijn en die staan in 99,99% van de gevallen niet open voor deze boeken en deze kennis. Hij is dus de uitzondering die de regel bevestigd.

Maar hij is niet de enige. Ik schijn het goed uit te kunnen leggen. PeeT ziet dan wel eens dingen voorbij komen, die niet kloppen met de boeken en dan denkt ze, even afwachten want Ria zal er zo wel op reageren. Omdat ik hetzelfde erover zeg, als zij dat zelf zou hebben gedaan. Sonja vroeg vooral toen ze de boeken net las, heel veel. Dat is wat geminderd omdat ze er nu zelf verder in komt. Af en toe vraagt ze nog wel eens iets. En Gerjo, die uit het hoge noorden van het land boodschappen voor me wilde komen doen, toen ik ziek was. Die vraagt ook van alles wat, dan weer heel veel achter elkaar, dan weer een tijdje niet.

Hij heeft zelfs de stichting benaderd, op mijn advies. Hij is namelijk meer van de Instagram generatie. Ik vind daar niet veel aan. Veel te veel vliegt er daar om mijn oren en ik weet niet goed wat ik ermee moet. De Rulofstichting ook niet want ze hebben geen Instagram. Dus ging Gerjo zitten mailen met Ludo Vrebos, de voorzitter van de stichting. En hij heeft op diens verzoek dan weer uitgelegd hoe dat allemaal werkt op Instagram. Ludo is nog druk bezig met wat dingen maar zodra hij die heeft afgesloten, dan gaat hij zich richten op een Instagram pagina. Ja, dan ga ik wel eventjes naar Instagram om die pagina te ‘volgen’ natuurlijk!

En zo helpen we elkaar, ook op de Rulof pagina’s op Facebook zijn we altijd met de boeken en alles wat daar mee te maken heeft bezig. Gerjo zei laatst; ‘en toen dacht ik, ik vraag het even aan de Jozef Rulof Google zelf’, ik lag dubbel! En PeeT die noemt mij de Paulus van Rulof op Facebook. Ik kan er namelijk niet goed tegen, als ze de boeken verkeerd interpreteren. Dan ga ik zeggen hoe het dan wel zit. Ja, vervelende eigenschap in het normale leven. Maar als je een interpretatiefout maakt met de boeken, dan blijf je, hoe verder je erin komt, altijd door die fout op een zijspoor gezet worden. Je moet mijn helpen een beetje zien als iemand wegtrekken, voor hij overreden wordt, zeg maar, niet om irritant gelijk te hebben. Het is gewoon belangrijk om het goed te snappen anders raak je steeds verder van huis.

En ik kan het blijkbaar erg goed uitleggen, zeker volgens een aantal mensen. Dus Ludo, mocht je dit ooit lezen en er is een baan open bij de stichting, dan kom ik met alle liefde! Ik doe namelijk niets liever dan over de boeken praten of ermee bezig zijn. En ik weet ook dat er nog heel veel mensen zijn, die het onzin vinden en er nog lang niet aan toe zijn. Maar dat maakt me niet uit, want ik hou me bij deze kosmische waarheden. Ik zie ze ooit boven wel, en dat ze dan zeggen, goh ja, dat wist jij toen al. Ja, inderdaad!

Het is alsof alle kennis direct in de diepte binnenkwam, vanaf ik die boeken vond. En ik begreep alles ook gelijk en ik had ze alle 27 in 2 jaar gelezen en sommige vele malen meer dan ene keer. Maar het moest zo zijn blijkbaar. Miranda heeft me de boeken gebracht, en ook haar raasde ik in sneltreinvaart voorbij. Zij wist ook niet wat ze zag gebeuren! Daar moeten we nog wel eens om lachen. En ook zij vraagt me af en toe nog wel eens wat. Zij leest ze al meer dan 20 jaar maar ze heeft ze nog niet allemaal gelezen. Want zo gaat het normaal met die boeken, de mensen doen er heel lang over. Dat merkte ik ook pas, toen ik in die groepen kwam.

Ik bedoel dit niet om op mijn borst te kloppen hoor, zo van kijk mij eens snel gelezen te hebben. Nee, er lijkt meer aan vast te zitten. Anders was het niet zo’n enorm verschil met hoe dat bij anderen gaat, bij de meesten dan. Er zullen nog wel meer van die dwazen als ik rondlopen. Maar of het er ooit uitkomt, waarom dit was? Ik hoop het wel! Ik heb mijn leven lang naar een aantal dingen gezocht, en 1 ervan was mijn passie vinden. Dat zijn deze boeken, dat wist ik al vanaf ik die 1^e bladzijde las en ik ben er Miranda nog altijd dankbaar voor. Stel je toch eens voor, als ik daar toch ooit eens iets mee mocht doen? Dat zou pas echt geweldig zijn!

"Hoe langer ik leef, hoe meer ik besef dat ik nergens ongelijk in heb, en dat alle pijnen die ik zo nederig heb genomen om mijn denkbeelden te verifiëren mijn tijd hebben verspild!

Origineel: The longer I live, the more I realize that I am never wrong about anything, and that all the pains I have so humbly taken to verify my notions have only wasted my time!
"

George Bernard Shaw - Iers-Engels schrijver, criticus en Nobelprijswinnaar literatuur (1925) 1856-1950

Koningsdag zoals we het nog nooit gezien hebben, in dit corona jaar. Geen vrijmarkt, geen horden mensen in het centrum van Rotterdam of Amsterdam of Den Haag. Of in welke stad of dorp dan ook. We mogen niet naar buiten in grote getale, het is lock down over heel de wereld. Oké na 11 mei mogen de kindertjes weer beperkt naar school, in kleinere groepen en met meer ruimte tussen de schoolbanken. Eerlijk? Eigenlijk zoals het eerder zou horen. Maar nog lang niet zoals het ooit gaat worden. Want in de boeken van Rulof vindt je vele voorspellingen en er zijn er al zoveel van uitgekomen. Daar ga ik een keertje naar zoeken, en op een rijtje zetten, als ik daar weer tijd voor heb. Dat komt nog wel een keer.

Maar ook geen kermis, nergens. Straks in de zomer ook niet die in Tilburg. Wat een verborgen leed allemaal! Maar ook geen Bevrijdingsdag die gevierd wordt dit jaar, en ook de dodenherdenking zal er totaal anders uit gaan zien zonder een overvolle Dam in Amsterdam. Niet gezellig met groepen vrienden stappen vandaag, voor veel mensen. Ook niet gezellig naar familie met oranje tompoezen en oranjebittertjes en meer Koningsgezinde lekkernijen. Ik schrijf dit al iets van te voren en ik kan me er gewoon geen voorstelling van maken, hoe het deze dag zal gaan.

Wel mooi dat het zoveel creativiteit omhoog haalt in de mensen. Ik zie van alles voorbij komen waarvan ik zelf denk, en ik ben heel erg creatief in mijn denken en doen; ‘goh, daar zou ik nou nooit opgekomen zijn!’. Dat dan weer wel. En dat geldt voor de mensen over de hele wereld verspreid. Je ziet ook heel goed, hoeveel bewustzijn de wereldvolken hebben door hoe ze op deze crisis reageren. Al heb je in landen met een hogere bewustzijnsgraad, zoals Nederland, toch ook nog veel van die duister afgestemden rondlopen. Zoals hier in de buurt, waar ze agenten bijten en schoppen. Wat ik dan weer wel leuk vind, ja elk nadeel heeft zijn voordeel, dat hier nu elke dag een aantal keer de bereden politie een rondje komt doen. Veel mensen zijn toch erg bang voor paarden, of nou ja, ze bijten en schoppen ze niet zo snel. Nee paarden schoppen terug!

Ik hou van het geluid van paardenhoeven over de straat. Ik hield er zelf ook zo van om met één van de paarden heerlijk buiten te gaan rijden. Op de manege gingen we wel eens, helemaal de kanaalweg af, en die is lang hoor, naar het Kralingse bos, hier midden in Rotterdam. Alleen moest je wel een beetje kunnen rijden, want ja, die manegepaarden liepen normaal alleen in de bakken met dressuurles. En dan mogen ze opeens het bos in en dan gingen ze los! Niet alleen moest je op een in vliegende galop gaand paard kunnen blijven zitten. Je moest ook erg uitkijken dat je geen takken in je oog of op je hoofd kreeg. Al met al waren dat enerverende ervaringen! Oh ik ben zo gek op paarden!

Goh, hoe krijg ik het toch altijd voor elkaar. Van koningsdag naar paardrijden. Een klein zijsprongetje toch maar? Ik vind het liedje van Jeangu Macrooy voor de Koningsdagtrekking dan ook geweldig. Hij mag nu ook niet zingen en ons land vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival, omdat die voor het eerst sinds jaren en jaren niet doorgaat. Alle grote evenementen gaan niet door tot 1 september. Dus ja. Niets aan te doen, maar ik vind het leuk dat ze hem dit dan maar hebben laten vertegenwoordigen. Bovendien vind ik het een erg leuk liedje voor zoiets! Klik hier als je het ook wilt  horen. En ik moet glimlachen om het heerlijke Surinaamse accentje erin, van Jeangu én het achtergrondkoortje en ik zing het ook heerlijk met dat accentje mee. 

Ik heb vorige keer, mijn vriend John, die in Amerika woont, geprobeerd uit te leggen, hoe wij hier vroeger Koninginnedag vierden. En oh ik werd helemaal meegesleept in warme nostalgie! Arme John kreeg een mail waar hij volgens mij een maand over heeft moeten doen voor hij hem helemaal gelezen had en alle links had bekeken, die ik mee had gestuurd. Ik heb ook op voorhand SORRY gezegd, omdat ik wist dat ik een beetje was doorgeslagen. Maar ik had er zelf zo’n lol in gehad, ik kon gewoon niet stoppen.

Ik ging weer helemaal terug naar mijn jeugd, toen we met zijn allen rond een kleine zwart wit tv zaten, bij mijn oma en opa. Het was feest en dat voelde je heel goed! Ik mocht dan altijd iets rood met wit en blauws aan, of iets in het oranje. Iedereen deed dat! Had ik oranje aan, dan rood, wit en blauwe strikken in mijn staarten. Of andersom natuurlijk. En dan wat lekkers bij de koffie, oranje tompoezen of van die kleine oranje petitfour. En dan met zijn alleen naar het defilé kijken op tv. Er kwamen er steeds meer bij te staan. Al die huwelijken van de prinsessen, waarna natuurlijk ook de prinsen geboren werden.

Willem Alexander die brutaal deed tegen de pers en dan door zijn moeder, toen nog prinses Beatrix, op zijn kop kreeg. Oh ik genoot er altijd van. Ook de kroning van Beatrix zal ik nooit vergeten, heel indrukwekkend was dat. En zeker de kroning van Willem Alexander zal ik niet vergeten. Vooral door hoe adembenemend mooi zijn vrouw eruit zag! Maar toch, het is een warm hart dat ik het koningshuis toedraag, omdat die liefde voor hen me met de paplepel is ingegoten. Hoeveel geld erin gestoken wordt, denk ik dan maar even niet over na. Dat is weer een hele andere discussie die ik niet aan wil gaan.

Maar nu, voor het eerst, geen Koninginnenacht, vol met hossende, feestende en uiteindelijk dronken mensen. Niet dat ik daar naartoe zou gaan hoor, brrr, liever niet. Maar ook geen koninklijke familie die gezellig een paar steden gaan bezoeken, die zich gruwelijk hebben uitgesloofd om zo origineel mogelijk de koning en gevolg te vermaken. Ik kijk er altijd graag naar, en ik heb geen idee waar ik vandaag naar kan gaan kijken. Dit is echt pas voor het eerst dat het een beetje bij mij doordringt. Ja, buiten het feit dat ik er zelf doodziek van was, maar dat ligt alweer achter me. En dat tel ik niet mee, ik had ook een ander griepvirus kunnen krijgen. En gelukkig geen mensen overleden waar ik om geef, maar dat klinkt dan wel gelijk weer heel egoïstisch, en zo bedoel ik het zeker niet hoor!

Voor mij is de lock down totaal geen verandering. Ik heb geen echt sociaal leven. Mijn vrienden wonen te ver weg. Familie zie ik ook nooit. En zeker nu met mijn opleiding, ben ik alleen maar binnen aan het leren. Voor mij is het gewoon zoals het altijd is. Met als enig verschil dat ik online les heb ook voor de apotheek lessen en met de boodschappen alles net een beetje anders is. Ik ga gewoon naar stage en ik merk ook financieel helemaal niks. Ja, oké door die foute belasting inschatting maar op zich niet met de rest. Voor mij geen moeite maar ik begrijp wel, dat het voor vele anderen heel lastig moet zijn. Ik lijk er in elk geval totaal moeiteloos doorheen te fietsen. Nou ja, mag het ook een keer? Allemaal, hoe jullie het ook vieren dit jaar, toch een fijne koningsdag gewenst!

"Het tegenovergestelde van een beschaafd volk, is een creatief volk.

Origineel: Le contraire d'un peuple civilisé, c'est un peuple créateur."

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

Van de week hoorde ik steeds Facebook meldingen. Ik kijken en ik kreeg van een aantal mensen de volgende link, klik hier   om het wonder zelf ook even te kunnen lezen. Voor mij is het namelijk al bijna vier jaar geleden, dat Sunshine zo uit het leven van mij en Moonlight werd gerukt. De zegening hiervan kan ik al wel zien, de enorm diepe en hechte band tussen Moonlight en mij en mede door de eenzaamheid van Moonlight ook de band tussen hem en Aurora, die een maand later uit Athene kwam. Ik zat van de week nog te denken erover. Ja, ik denk nog elke dag aan Sunshine hoor, ik mis hem nog elke dag en dat komt ook wel doordat Moonlight hier nog wel eens van die rare buiten loopt te hebben.

Ik dacht, zou hij nog in leven zijn. Want vorige keer had ik het over huiskatten en buitenkatten en het enorme verschil in hoe oud ze kunnen worden Ik zat zo te rekenen, net 10 maanden toen hij wegliep en bijna 4 jaar weg nu. Ze worden dus 5 jaar alweer, komende 15 juli. Hoe groot is de kans dat hij nog leeft. Toeval bestaat niet, want een aantal mensen wijzen me opeens op een artikel van ‘hart van Nederland’, over een kat die na 9 jaar zijn weg naar huis weer vindt. Wat een verhaal weer! Heel bemoedigend vond ik hoeveel moeite de mensen van de dierenambulance hebben gedaan om zijn baasjes te contacteren. Ik hoop, dat mocht het zover ooit komen, Sunshine ook van die mensen treft. En bovendien weet ik nu, het zou nog kunnen, hij zou nog best alive and kicking kunnen zijn.

En zijn pittige karakter nog goed in mijn hoofd hebbend, is daar grote kans op. Ik blijf hopen, dat kan ik niet loslaten tot ik weet nu kan het echt niet meer. En hoop doet leven, en ik hoop Sunshine ook. Ook wel apart trouwens, ook al lijkt de na 9 jaar teruggevonden kat uit het artikel, voor geen meter op Sunshine, ze hebben wel dezelfde kleur en tekening! Dat zag ik later pas. Altijd als ik dan denk ‘ook toevallig’, weet ik ook direct weer, dat er geen toeval bestaat. Maar wat het dan wel is, dat weet ik vaak ook niet. Maar willekeurig is het zeker niet. Synchroniciteit komt enorm veel voor in mijn leven. Het zal wel iets betekenen maar daar kom ik nu nog niet achter.

De afgelopen weken helemaal, alsof het Universum zelf me iets wil zeggen maar ik spreek hier geen kosmische telepathie en mijn geestesoortjes zijn nog een klein beetje doof. Bij mij moeten ze het er meestal eerst even inrammen, anders ben ik weer veel te geconcentreerd op iets anders. Maar ja, het zal wel goedkomen met me. Het is ook echt alweer bijna vier jaar geleden dat mijn hel op aarde begon, toen Sunshine ontsnapte op een manier die zowat Godsonmogelijk was. Wat heb ik afgezien, maanden en maanden lopen en zoeken op alle uren van de dag en nacht. Ik putte mezelf er bijna helemaal door uit. Maar mijn baby was helemaal alleen en misschien wel heel bang.

Ik wist alleen 1 ding zeker, ook dit moest gebeuren en dat was me dan op voorhand ook wel duidelijk gemaakt. Maar ja, dat zie je pas achteraf. Al die keren dat ik hem net nog kon tegenhouden. Of dat hij onder dat hele kleine kiertje van het gaas op het balkon door aan het komen was, de doordrammer. Vanaf het moment dat hij met zijn 10 maanden oude kittenkoppie op het balkon was gekomen en besefte dat er veel meer was dan de wereld binnen, wilde hij maar 1 ding. Weg! Hij moest en zou naar buiten. En uiteindelijk is hem dat dan ook gelukt.

Die eerste keer dat het zo ontzettend onweerde, was ik in diepe tranen. Wat moest hij bang zijn, zou hij geen honger hebben. Zo kwam ik wel bij PeeT terecht, die me erg heeft geholpen. Zij komt nooit in Rotterdam echt, en ze wist niet eens hoe of waar ik woonde maar ze leidde me zo naar een bruggetje over het water, waarvan ik niet eens had beseft dat dit zo dicht bij mijn huis was. Oh wat heb ik hier rond gelopen, kilometers gevreten gewoon. Flyers plakken die mensen er dan weer afhaalden, om te pesten. De nare telefoontjes. Perplex was ik daar gewoon van. Wat zijn er veel nare mensen op de wereld en ze lijken nogal geconcentreerd te zijn in Rotterdam, Spangen!

Na al die nare dingen, voelde ik me opeens niet meer veilig in het donker op straat. Daarvoor had ik daar nooit last van gehad. Maar vooral als ik dan ergens groepjes zag staan, dan nam ik een andere route. Nou ja, dat is dus echt totaal niets voor mij! Uiteindelijk besefte ik wel, dat ik het los moest gaan laten want ik ging er zelf aan onderdoor zo. En dus ben ik mijn blogs aan Sunshine gaan linken, omdat ik niet meer zo vaak naar buiten kon. Niet alleen in de nachten, omdat ik me niet meer veilig voelde en dat juist hét tijdstip is om katten te vinden. Ook omdat ik doodmoe was en het ondertussen weer winter werd.

Flyeren gaat niet als het hard waait of regens maar daar was ik al eerder achter. Maar het werd tijd om weer verder te gaan. Al zal ik Sunshine nooit vergeten, en ik zal altijd blijven hopen dat hij ooit nog eens zijn weg terug vindt. Hij is gechipt en al moet ik horen dat hij er niet meer is, maar dat ik dat dan in elk geval weet. Als ik dit al heb met mijn diertjes, hoe moeten die mensen het dan hebben met vermiste kinderen. Ik moet er niet aan denken! Ja, het kan altijd erger. Helaas wel. Omdat ik met mijn 2 kittens zo’n ontzettend prachtige jaarwisseling had gehad, van 2015 naar 2016, was die van 2016 naar 2017 wel heel erg wrang. Huilend zat ik nu met Moonlight en Aurora op de bank, hopend dat Sunshine veilig zou zijn voor die vreselijke harde knallen! Wat een wereld van verschil!

Het is een groot trauma en als ik soms gewoon 1 van de vier mis, dan heb ik het bijna aan mijn hart. Een aantal keren is de deur open gegaan, omdat ik een rare deur heb die dicht lijkt te zijn maar dan toch opeens open lijkt te staan. Oh mijn hemel, dan ben ik in totale paniek en tranen, tot ik ze alle vier heb gezien. Dat is niet makkelijk want ze lijken door mijn paniek weg te schuilen. Logisch ook, dat mens die namen gillend rond rent en iets uitzendt dat niet prettig is! Mijn deur gaat ook altijd op slot, als ik binnen ben. Sunshine heeft hem zelf open gekregen, dat risico neem ik nooit meer. Ik heb er nog van alles aan overgehouden maar ook mijn hoop dat ik ooit, al is het na tig jaar, iets te horen krijg, zodat het afgesloten kan worden. Micky en Dizzy mis ik ook nog steeds, en dat is zelf vele en vele jaren langer geleden. Ooit, ooit weet ik alles! Maar nu blijkbaar nog heel even niet…