"De taak van intellectuelen is om de waarheid te zoeken te midden van fouten.

Origineel:
Le métier des intellectuels est de chercher la vérité au milieu de l’erreur.
Bron: Au-dessus de la mêlée"

Romain Rolland - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1915) 1866-1944

Van de week belde het UWV opeens. Of ik nu al klaar was met de opleiding. Nou eh, nee. Ik zit er nog middenin! Oh, dan hadden ze daar verkeerde aantekeningen van gemaakt daar bij de UWV. Wanneer ik dan wel klaar was. November dame, dan ben je de eerste die het weet. Nou dan zou ze in december weer terug bellen. Helemaal goed hoor! Geen idee wat ze dan wil want als het goed is, dan heb ik via VanLerenNaarWerken ook direct een baan en dan belt ze me helemaal niet. Of wel, weet ik veel wat ze daar doen. Voorlopig wil ik ze even niet horen. Het feit dat kwallen toch ook al overleefd hebben voor een jaartje of 650 miljard, is toch wel erg goed nieuws voor stomme mensen, vind je ook niet?

De zondag hier, was eigenlijk wel leuk, want ik zag weer grotere stappen richting de juiste kant op. Naar het licht, zeg ik dan altijd maar. Dat is namelijk waar we allemaal naartoe gaan, ja zelfs de dieren. Eerst maar gaan voor vrede hier in huis en af en toe zie ik dat gloren aan de horizon! Van de week al een paar keer met Rainbow gezien, dat die neust met Sunshine zo af en toe. Volgens mij heeft de Sun respect voor het gedrag dat Rainbow laat zien. Die is eigenlijk als de dood maar hij doet toch gewoon zoals hij dat wil. Ik ben dan ook best trots op hem.

Skylar is heel wisselend en ook Sun tegenover Skylar is wisselend. Gisteren had hij hem met 4 poten in de lucht op zijn rug, buik omhoog. Zoveel onderdanigheid moet vreemd aanvoelen bij mijn bullebak Skylar. Hij doet het wel, wat ik dan op zich ook wel weer knap vind. Hij loopt nog steeds als een lijpe stalker de tent door als Sunshine in de buurt is. En zoals gisteren, zat hij onder de tafel Sunshine in de gaten te houden. Toen deze langzaam vlak langs liep, stak Skylar zijn koppie tussen de stoelpoten door om hem te besnuffelen. Ja, ja, ik weer mijn adem inhouden! Sunshine rook ook even aan hem en gaf hem toen een paar likjes over zijn koppie! Oh mijn arme kattenmoederhartje smolt er bijna van! Een half uurtje later hadden ze weer ruzie maar toch, het zijn babystapjes vooruitgang!

En bij Moonlight is het dan ook weer erg wisselend en bovendien is Moonlight stiekem een grotere diva dan heel Aurora ooit kan worden. Hij vindt het alleen fijn om te spelen als hij dat zelf initieert. Anders gaat hij ‘zaniken’ en een beetje jankend mauwen. Vooral nu ik op elk geluidje reageer, valt het me extra op. Heel grappig is met eten geven, of lekkers. Dan springen ze beiden op het aanrecht en dat deden ze vroeger ook altijd zo. En dan zeikt Moonlight niet tegen Sun als die vlak langs hem of zelfs tegen hem aan loopt. Omdat het dan zo vertrouwt is, volgens mij dan. Het voelt alsof het zo hoort, voor mij ook trouwens. Ik pak dan Sunshine even vast en zoen hem bovenop zijn koppie, net als toen. En net als toen zegt hij ‘hmmm’.

Zelfs met Aurora gaat het al iets beter, niet veel maar toch. Ze lag vanmorgen zelfs bij me op bed! Er waren wel wat aanvaringen geweest al maar toch, haar voorkeur om bij mij te liggen, weegt dan echt zwaarder dan de angst voor Sunshine. Toch ook wel weer mooi van haar! Zo lief is ze wel, voor mij dan. Toevallig lees ik nu steeds weer die herinneringen op Facebook van 4 jaar geleden. Toen viel ze me nog regelmatig aan en beet ze me en Moonlight ook. Hoe de dingen toch enorme veranderingen door kunnen maken, is daar wel bewezen. Daarom houd ik altijd moed, in alles.

Daar zat ik van de week over te denken. Want toen besefte ik opeens iets. Een jaar geleden wist ik nog maar net dat ik deze opleiding zou gaan doen. Ik was er al wel in mei mee bezig, maar toen was er nog niets zeker. In juli ging ik zoeken naar een stageplaats omdat ik toen net wist dat ik de opleiding mocht gaan doen, bij VanLerenNaarWerken, alles werd vergoed. Ik was zelf beter in het vinden van een stageplek dan zij daar. Dat zal met die baan waarvoor ik ‘garantie’ heb ook wel zo zijn. Ik ga daar van de week eens naar kijken, gewoon vast solliciteren en zeggen dat ik in november kan beginnen. Lijkt me niet verkeerd. Je weet maar nooit!

Vorig jaar was ik nog aan het herstellen en als je me toen had verteld hoe mijn leven er vanaf september uit zou gaan zien, dan had ik hard gillend weggerend! Want eerlijk is eerlijk, ik ben van heel ver gekomen. Zo ziek ben ik geweest, dat ik in eerste instantie niet eens meer normaal lopen kon, niet eens tot aan het toilet. En dat werd nog erger, er kwamen nog dingen bij en uiteindelijk kwam dan, na een jaar of 2 ellende, eindelijk maar heel langzaam het herstel. Maar ik kon nog niet veel hoor, vorig jaar rond deze tijd! Als ik dat vergelijk met wat ik nu allemaal op ene dag doe. Daar had ik vorig jaar acuut een aanval van gekregen!

Zoals het altijd gaat met mij, ik ben er gewoon voor gegaan en het was niet altijd makkelijk. Ik weet nog wel, die eerste stage dag, die toen op een dinsdag was. Huilend zat ik op de bank, van de pijn en de krampen. Maanden heeft het geduurd zo, voor het eindelijk iets beter ging. Ook met van die rare zenuwpijnen in mijn dijbenen. Alsof ze er ijs op gelegd hadden of zo. Heel bizar gevoel was dat! Heel langzaam maar zeker kwam dat allemaal goed. Al heeft het een paar maanden geduurd. En alsof dat niet erg genoeg was, kwam er in september dan die opleiding nog eens bij.

Omdat die meneer R. van VanLerenNaarWerken met vakantie was, en Capabel via hem mailde, ging het bijna mis ook nog. Goh wat was ik pissig op die man! Ei(kel)! De opleiding zelf, waar ik al direct achter het verhaal aanliep omdat ik de donderdag voor ik maandag zou beginnen, nog een toelatingstest moest doen. Ik scoorde zo hoog ze het nog nooit gehad hadden, dus dat zat wel goed. Maar mijn cijfer voor het eerst blok was laag, een erg magere 6 voor het blok Pijn, omdat ik de eerste helft niet eens kon leren! Niets werkte en niemand deed er iets. Dus ging ik er zelf achteraan, net zolang tot alles klopte. Eindelijk begon er een beetje licht aan het einde van de tunnel te komen. Ik weet nog wel hoe doodmoe ik was. Bovendien was er privé ook iets heel ergs gebeurd, ook dat is alweer bijna een jaar geleden. Iets waar ik de rest van mijn leven verdriet van zal hebben, maar ik heb wel geaccepteerd dat het nou eenmaal zo is. Ik kan niet anders.

Ik bleek ook totaal te zijn verleerd hoe ik moest leren. Ja, niet gek, het was al bijna een halve eeuw geleden dat ik dat had moeten doen. Bovendien heb ik nooit echt moeten leren, het ging altijd een beetje vanzelf. Nu was dat wel anders omdat er enorm veel zelfstudie bij kwam kijken. En daarbij behoorde evenzoveel zo niet meer zelfdiscipline. Maar het begon te komen. Het tweede blok was ook lastig omdat de docente niet kan doceren en omdat we 2 aparte vakken hadden, Afweer en Farmaceutisch rekenen. Als ik naar de docente luisterde dan snapte ik er totaal niets meer van. Daarom ben ik haar op een gegeven moment een soort van uit gaan zetten. Ik was klaar met haar en als ik het zelf uitvogelde dan snapte ik het wel. Dat zegt wel genoeg! Gelukkig kreeg ik een goed cijfer op beide onderdelen.

Maar thuis begon alles langzaam op gang te komen. En hoe verder ik in de opleiding en in de stage kwam, hoe beter ik me ben gaan voelen. En als je nu ziet wat ik allemaal in een dag kan proppen, dat heb ik echt jarenlang niet gekund. Al vanaf zo rond eind 2013, begin 2014 ben ik al ziek geworden maar ik ben nog doorgegaan tot augustus 2017. Toen mijn moeder me niet meer nodig had, omdat ze over ging, ben ik totaal ingestort. Het was een lange weg terug maar ik ben er weer, op nog wat kleine dingetjes na dan. Ik ben er weer en daarom is Sunshine er ook weer. Ik ben nog steeds dolgelukkig dat hij er is! Elke dag een beetje meer zelfs! Het leven is prachtig!

"De schoonheid is de enige taal onzer ziel; zij verstaat geen andere."

Maurice Maeterlinck - Belgisch dichter, toneelauteur en Nobelprijswinaar (1911) 1862-1949

Zaterdagavond zat ik opeens in het donker! Ik hoorde geroezemoes op de gang en ook daar bleek alles donker. Ik had wel gelijk weer zoiets van, ja buurvrouw, ik leen je mijn stoppen maar terug krijgen ho maar. De volgende keer als ik haar zie bij daglicht, dan zeg ik het gewoon. Sorry hoor, maar ik vind dat asociaal. Als het nu toevallig wel aan de stoppen had gelegen, sla ik mijn handen op een lege plek. Ik vind het helemaal niet erg om iets uit te lenen, behalve boeken dat doe ik nooit meer, maar ik wil het dan wel terug. Als ik iets geef, dan geef ik het, dan zeg ik dat er ook bij. Ik had het bij die stoppen al gezegd, ik wil ze wel terug. Ja ja, nou nog steeds niet dus.

Maar het was niet zomaar iets, ik heb direct WSR gebeld en die gaven me het nummer van de landelijke storingsdienst. Daar duurt het even voor je verbinding krijgt, en dan moet je je postcode intypen en daarna kreeg ik te horen, dat er op de plek van deze postcode een stroomstoring was. Dat ze daar al mee aan de slag waren en dat ze hun best deden om het zo snel mogelijk verholpen te hebben. Oké dan. Als ik nog iets anders had, moest ik aan de lijn blijven. Ja, oké, ik weet dat ik moet afvallen, dus ik blijf wel aan de lijn. Maar hen heb ik opgehangen. Het was wel duidelijk. Heel idioot dat ze aan de overkant wel stroom hadden.

De katten kwamen allemaal verzamelen, want ook zij hadden door, dat er iets raars was. Ja, het was echt doodstil. Behalve het halve trappenhuis dat voor de deur stond te kleppen over hoe en wat. Na een aantal minuten had ik het er wel mee gehad. Mijn telefoon was ook nog maar voor de helft geladen. Ik durfde er niet zo goed spelletjes op te doen, stel dat ik het ding echt nodig heb straks? Ik was bijna het bestaan van kaarsen vergeten. Mijn zaklamp op de gsm even gebruikt om ze te vinden. Twee flessen die klaar stonden om beschilderd te worden maar gepakt als tijdelijke kandelaars en toen bedacht ik me pas, dat ik 2 hele grote kaarsen op kandelaars heb staan. Oh ja!

Ik pakte alles erbij en ook mijn 2 ouwe cd’s die ik aan het beschilderen ben. Ik heb ze volgeplakt met schitterende steentjes want ik maak er Suncatchers van, voor in de zon te laten draaien en schitteren. De eerste exemplaren zijn voor mij in mijn eigen nieuwe tuintje. Voor schilderen of lezen was het ondanks de flinke hoeveelheid licht, toch net iets te donker. Kaarslicht is toch een ander soort van licht. Zachter, ja gezelliger ook maar niet als je iets wilt doen wat fijntjes werken vereist. Steentjes plakken ging best. Aan de overkant hadden ze blijkbaar een feestje en het geluid was echt bizar zo in alle stilte. Wat een herrie maken die mensen toch.

Tegenwoordig moeten hier alle feestjes gecombineerd worden met lachgas en je hoort het geluid van het vullen van ballonnen regelmatig hier door straten waaien. Sorry hoor, ik heb het ook eens een keer geprobeerd, ik probeer alles, maar ik vond er geen ruk aan. Je wordt er alleen duizelig van. Maar goed, ik ben ook niet makkelijk onder narcose te brengen, dat zal er dan wel wat mee te maken hebben. Voor drugs ben ik ook te duur, want ik heb extra nodig om even ver te komen. En bovendien, ik ben niet verslavingsgevoelig, dus ik kon dat risico wel nemen. Oh ik maak uitzonderingen voor heroïne en LSD en zo, dat wil ik niet proberen. Bovendien hou ik totaal niet van drugsgebruik verder. Ik vind blowen zelfs niets aan, en dat doen toch veel mensen in mijn omgeving. Niet aan mij besteed in elk geval.

Ik ben na een uurtje plakken toch maar gaan slapen. Ik hoorde wel een soort van herrie van machines boven het geluid van het lachgasfeestje door. Maar ik slaap zelfs door de 3^e wereldoorlog heen, dus ik viel vrij snel in slaap. Rond half 3 werd ik wakker, dat weet ik want ik keek naar mijn gsm. Aan het aantal % erop zag ik dat hij net aan het laden was geslagen. Het was stil verder, op een paar aso’s na, die dachten dat de wereld van hen was en die aan het gillen waren. Ik zuchtte maar eens, van zoveel egoïsme, echt hoor, wat een stelletje onbewusten! Bah! Maar ik viel vlak daarna weer lekker in slaap. De volgende ochtend was alles weer normaal, behalve dan dat Sunshine weer in de aanval ging bij allemaal.

Maar ja, dat kan ik elke dag wel een keer vertellen geloof ik. De zaterdag werd ik in elk geval wel keihard wakker gemauwd. Meneer had trek. Moonlight lag bovenin de krabpaal en de rest was beneden. Zaterdag alleen wat boodschappen gehaald bij de Lidl maar voor de rest heerlijk kalm aan gedaan. Wat dingen aan het voorbereiden om te kunnen gaan schilderen en/of branden. En wat dingen weer in elkaar gezet ook, die ga ik ook beschilderen. Eentje voor mijn broer zijn verjaardag en eentje voor mezelf. Broer krijgt nog een cadeautje, dus dat is wel goed. Ik ga in de middag van zijn verjaardag even snel want verder heb ik me overal uit terug getrokken. Ik ga niet meer naar verjaardagen of vier mijn eigen verjaardag niet en ook doe ik niet meer mee met de feestdagen. Zo loop ik niemand in de weg. Ik ben toch al gewend om alleen te zijn, kan dat er ook nog wel bij.

Die 10 van mijn laatste examen kan ik niet meer toppen maar dat hoeft ook niet! Ook wel bizar hoor, voor het moeilijkste blok, het hoogste cijfer halen. Maar gelukkig zijn nu alle examens wel gedaan. Wel moeten we nog 3 stage opdrachten maken in het keuzedeel en 2 grote opdrachten maken en vooral verslagen schrijven, hebben we al gehoord. Pff, niet mijn beste kant en iets dat ik heel erg vervelend vind maar goed, het hoort er ook nog bij. Ik heb nu ook al 5 van de 12 examens van de apotheek beoordeeld gekregen. Alles op voldoende, zij doet niet aan hoge scores. Jammer wel, doet een beetje afbreuk aan de rest.

Dus komende week ga ik aan het schilderen en branden. Buiten het huishouden doe ik verder helemaal niets! Heerlijk, alleen maar leuke dingen. Van de week ook even naar de apotheek, die zomer kandelaars neerzetten. En dan de week erna ga ik mijn ene krabpaal met het kraaiennest bekleden. Die beige stof ervan, is zo zwart van het haar. Een heel verschil met die andere, waarbij ik dat zo weg kan halen. Ja, die was dan ook  loeiduur maar ja, dan heb je ook echt wat. De lavendelkleurige stof is een beetje fluffy en daar heb je dat niet zo mee. Ik ben alvast aan het toewerken naar mijn nieuwe huis, damp en lavendel en aubergine en lavendel.

Maar eerst alles wat ik wilde en moet schilderen en maken, deze week doen. Daarna is het bekleden weer aan de beurt. En wie weet, als ik zin heb, dan bewerk ik het hout van die paal ook met mijn branders! Leuk kattenpoot afdrukken erop maken en de namen van alle katten die ik ooit gehad heb of zo? Nou ja, we gaan het wel zien, of van die kleine kattensilhouetten of zo? Ook leuk! Daar ga ik nog eerst maar even over nadenken of zo. Komt goed hoor. Dan heb ik het 2 weken vrij druk gehad en dan heb ik nóg een week tot het vrijdag weer tijd wordt voor stage. Die week ga ik lekker uitrusten en zo min mogelijk doen. Als me dat lukt hoor, ik dénk het niet maar in elk geval, leuke dingen doen. Dat wordt weer wennen als straks de school weer begint op 7 september. Tot die tijd nog maar 1 dag per week naar stage, is ook bijna vakantie toch? Ik heb het goed voor elkaar zo!

"De roep van de dood is ook een roep van liefde. De dood kan zoet zijn als we bevestigend antwoorden, als we hem accepteren als één van de grote eeuwige vormen van leven en transformatie.

Origineel:
Todesruf ist auch Lebensruf. Der Tod wird süß, wenn wir ihn bejahen, wenn wir ihn als eine der großen ewigen Formen des Lebens und der Verwandlung annehmen.
Bron: toegeschreven"

Hermann Hesse - Duits-Zwitsers schrijver, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1946) 1877-1962