Een tijdje terug kwam mijn broer de laatste dingen doen hier. Met die hal aanpassen kan ik nog even wachten. Op zich doen de cits nog niet moeilijk. Ik weet nog wel niet wat ze gaan doen als ik straks weer hele dagen de deur uit ben natuurlijk. Daarom wacht ik het nog even af. Bovendien heb ik geen centjes meer om er ook maar een plankje voor te kopen. Ik heb binnenkort helemaal geen centjes meer. Maar dat vertel ik later wel, als ik er weer helemaal uit ben. Ik strijd graag in stilte, zeg maar. In elk geval. Alles hangt wat hangen moet en alles is verder klaar wat de broer-klusjes betreft, voorlopig dan. Die extra entree in de hal maken, is dat nodig of niet, we weten het nog niet. Want als ik weer hele dagen weg ben, wat doen ze dan?

San en Benjamin waren gezellig meegekomen. San had de 1^e van 4 dozen bij zich. Die was ik totaal vergeten, van mijn extra zolder in de Bellamystraat. En daar zitten ook wel spullen uit mijn jeugd tussen. Ik was dus blij dat ze dat gedaan had. Dat is toch lief dat ze daaraan gedacht had. Die doos kon ik dus op mijn gemak uit gaan zoeken, en de andere 3 neemt ze ook 1 voor 1 mee. Of ik per stuk als ik eens bij hen langs ga. Want ja, ik heb geen enkel plekje meer, waar je even zomaar iets kunt dumpen. Op zich niet verkeerd hoor. Dan kan je ook geen onnodige rotzooi bewaren. Maar het is dan ook wel weer zo, dat als ik iets vervang, zoals ik van plan ben met het kastje op de slaapkamer, of die achter de bank, heb ik er niet zomaar een ander plaatsje voor en dan moet het ook echt weg.

Al is dat dan ook wel weer goed, je kan niet meer hamsteren in een ruimte. En dat kost je dan later weer veel werk om op te ruimen en weg te werken. Daar ben ik wel vanaf. Mijn kast, waar de wasmachine staat en de droger, is het toonbeeld van efficiëntie en innovatief opruimen. Alleen, komen ze om de ketel schoon te maken. Moet ik alles maar dan ook alles uit de kast halen. Letterlijk en figuurlijk. Maar ja, hopelijk is dat niet vaker dan 1 x per jaar. Ik hoef hier dan wel geen verwarming aan te zetten, die staat echt nog steeds uit, maar douchen moet ik wel. Dus de ketel moet werken. Wie dan komt, die dan zorgt. Kan ik gelijk dat moment gebruiken om mijn kast op te ruimen. Je moet overal dan maar het positieve in zien. Tenminste dat probeer ik altijd. Of het lukt is een ander verhaal.

Ondertussen zijn we alweer een weekje verder dan toen mijn broer hier was. Ik ga vanavond lekker bij broer en schoonzus eten. Andijvie met gehakt. Die maken wij allebei klaar zoals onze moeder dus dat is genieten. Voor mij alleen vind ik dat zo’n gedoe. Dus ik geef mijn broer altijd een subtiele hint als ik daar weer eens trek in heb. Goh, wat eten jullie morgen? Toevallig andijvie met gehakt of zo? En meestal zeggen ze dan ja, dat is zo. Want dan gaan ze dat lekker halen de volgende dag. Of hij zegt zelf dat ze van de week weer andijvie eten en of ik tijd heb. Lekker hoor.

Gisteren, op maandag, zat ik na het opruimen en weer eens wat reorganiseren tot een efficiënter geheel, klaar om te gaan solliciteren. Net een broodje gegeten voor de lunch, bijna 12 uur. Dan kon ik er weer een paar uit sturen. Al heb ik er al veel en veel meer gedaan, dan de verplichte 4. Maar ja, dat is ook te weinig als je echt aan de slag wilt. De telefoon ging, onbekend nummer. Die pak ik uiteraard op, want je weet het maar nooit, met al die sollicitaties. Het was een erg aardige dame, die recruiter was bij het Erasmus. Hè? Het Erasmus? Maar die had ik er vrijdagmiddag laat pas uitgedaan? De 1 na laatste eigenlijk zelfs. Dat is ook snel!

Ze vroeg of ik vanmiddag tijd had om langs te komen. ‘Jaaaaaa, natuurlijk!’ wilde ik bijna gillen, maar dat doe je niet natuurlijk. Want ik wil dolgraag in het Erasmus werken. Sterker nog, ik heb halverwege mijn opleiding daar al gesolliciteerd. Gewoon omdat mijn stagebegeleidster zei, dat ik dat gewoon alvast kon doen. Dat heb ik niet gemeld hier via mijn blogs maar al lijkt het dat ik wel alles meld, dat is niet zo. En niet dat het geheim was of zo, maar gewoon, omdat ik toch al dacht dat het niet zou lukken. Dan krijg je weer de ah’s en oh’s en daar had ik geen zin in. Maar ik werd toen afgewezen want ze vermelden duidelijk dat je wel je diploma moet hebben.

In elk geval, ik had het geprobeerd. Aan het begin van mijn opleiding had ik al gezegd, dat ik in het Erasmus ging werken. Erasmus is me vertrouwd, ongeacht hoeveel verbouwingen er ook zijn geweest ondertussen. Mijn opa lag er vaak, die had chronische astmatische bronchitis. Regelmatig lag hij op de longafdeling en gingen wij weer op bezoek. Hij was elke keer kantje boord, vanaf ik klein was, tot zelfs nadat mijn dochter was geboren. Hij was zo sterk en zo’n vechter, en hij wilde iedereen alsmaar groot zien worden. Opa leefde voor zijn kinderen en kleinkinderen. Mijn oma lag er ook regelmatig.

En ik heb er zelf een aantal keren gelegen, de laatste keer nog voor mijn  beenoperatie. Toen was het nieuwe deel nog niet klaar. Mijn dochter is er geboren, en ik lag er toen ook een tijdje, omdat ik zwangerschapsvergiftiging had, wat ze nu met een mooi woord ‘pre eclampsie’ noemen. En als laatste en heel erg vaak, met mijn moeder.  Eerst elke keer naar de artsen, die mega zware operatie dat een groot stuk van haar pancreas weg nam. En toen voor de chemo’s tot ze uitbehandeld was en terminaal werd verklaard. Ja, ik ken er mijn weg wel vinden. Het is allemaal niet zo moeilijk en bovendien, er lopen genoeg mensen rond, die je de weg kunnen wijzen.

Ik heb natuurlijk een beetje lopen jubelen, toen ik had opgehangen. En ik heb even wat mensen gestuurd dat ik nu al op gesprek ging ergens. En toen was het nog heel erg vroeg eigenlijk. Half een was het, toen ik was uit gedanst. Eh oké, en nu? Oké, even een sinaasappeltje eten. Even douchen en aankleden, tenminste, wat netter aankleden dan dit ouwe kloffie. Ik zou met het OV gaan, dan kon ik direct zien hoe ik er vanaf hier kon komen. En toen besefte ik me, dat ik hier de bus aan het einde van de straat heb. En die bus, die naar Rotterdam Zuid gaat, stopt ook vlakbij het Erasmus. Dan moet je nog een klein stukje lopen en dan ben je er.

Nadat ik dat allemaal gedaan had, had ik nog veel tijd over. Jeetje zeg. Ik had geen rust meer, en stel dat er dan net iets gebeurd, als je een krappere marge neemt, en dan ben je te laat. Ik dacht, ik ga daar lekker al heen! Lekker op mijn gemakje, daar een kop koffie halen. Even gaan zitten beneden tot het bijna tijd is en ondertussen mijn tabellen met medicatie doornemen. Voor het geval dat ze daar vragen over gaan stellen. Zo kon ik in elk geval de resterende tijd wel doorkomen. Zo gezegd, zo gedaan. En ik gaf de cits wat lekkers en ik ging er vandoor. Vertel ik overmorgen de rest!

Met de cits gaat het lekker hoor, in het nieuwe huis. Helaas, ook al is het wel echt een stuk minder, heeft Skylar nog steeds zijn gemene buien richting Aurora. Nu weet ik dat de diva het er soms ook best wel naar kan maken maar toch. Hij weet het dondersgoed hoor, dat het van mij  niet mag. Maar of het gebeurt als ik even niet thuis ben. Dat kan ik zien aan de wondje van de hoektandjes in haar oortje. Altijd die oortjes van haar, die de dupe zijn. Of hij doet het opeens in een vlaag van pesterij-drang. Zo, heb ik even een nieuw woord gemaakt zo. In elk geval, leuk vind ik het niet. Ik heb de eerste weken ook weer voor politieagentje moeten spelen bij hem.

Hij had een flinke en langdurige terugval, in het pikken van ieders eten. Zelfs Sunshine liet zich van zijn bakje duwen. Dat wil wat zeggen hoor. Dus ben ik maar weer een paar weken blijven staan, als ze aan het eten zijn. Niet gaan koken, niet even dit of dat, daar maakt hij gebruik van. Nee, blijven staan en vooral bij Aurora in de buurt, zodat zij ook even rustig kan eten. Skylar en Rainbow zijn toch de stofzuigers van het geboefte en als de anderen niet meer willen, dan mag dat ook. Vandaar de bollies in deze familie.

Maar niet anderen wegjagen bij hun eten, dat mag niet. En dat doet Skylar het liefste. Hij weet nu dat ik weer waakzaam ben. Als hij zit te eten, kijkt hij altijd even om zich heen. Als hij mij ziet, zie ik hem denken ‘shit!’ en gaat hij maar verder met eten in zijn eigen bakje. Want hij doet het niet omdat hij niet meer heeft zelf. Nee, hij wil gewoon alles hebben. En ik weet het, ik moet een lange adem hebben, want Skylar heeft die ook. Gelukkig is de mijne langer dan de zijne. Al moet ik blijven staan tot ik omval, dat gaat hij niet winnen.

Hij weet dat wel maar blijft het toch proberen. En na een paar maanden geeft hij het dan op. Ja, maanden ja. Katten hè, je moet er tegen kunnen. En dat kan ik gelukkig. Rainbow heeft het overal wel naar zijn zin. Die heeft zijn vaste plekje op mijn badkamerkleedje. Als ik hem kwijt ben, ligt hij daar, in het donker. Ik doe die deur nooit dicht, want hun bakken staan daar natuurlijk. Aurora is nog steeds de mysterieuste van het stel. Waar zij af en toe is, geen idee. En dan opeens, POEF, dan is ze er weer. Ik kan dan roepen wat ik wil, de diva komt, wanneer haar dat schikt. En daar heb ik me maar naar te schikken, zal ik maar zeggen.

Verder slaapt ze elke nacht bij me. Als het aan haar lag het liefst op mijn gezicht. Aangezien ik haar daar consequent af duw, ligt ze meestal vlak bij mijn gezicht, tegen me aan. En dan een voorpootje ergens op me, zodat ze me voelt. Heel lief eigenlijk, alleen steekt ze dan vaak van genot haar nageltjes even in mijn vlees en dat vind ik toch ietsjes minder, op zijn zachtst gezegd. Een heel enkel keertje ligt ze er niet. Ze ligt dan ergens in een krabpaal, of in één van de ‘verstopte’ mandjes. Die heb ik speciaal voor haar neergezet, want ze wil zich graag verstoppen. Vooral ook om niet plots met de aanvallen van de jongens te maken te krijgen. En ze maakt er goed gebruik van, want ik ben haar ook vaak kwijt. Het harige ligplekje maak ik elke ochtend even haarvrij met een rollertje, het is niet anders…

Skylar ligt nog steeds het vaakst in de hangmand, waar in het oude huis Moonlight altijd in lag. Vanaf dag 1 heeft hij zich die toegeëigend en Moonlight vindt het prima. Er zijn nog een paar van die hangmanden bijgekomen, en die vindt hij toch echt het lekkerste liggen. Rainbow ligt ’s avonds het meest onder Skylar, in een mandje op het plekje onder de hangmand. En Sunshine? Ja, dat is en blijft een aparte. Die heeft nu 2 enorme plekken op zijn pootjes kaal gelikt. Echt bizar! Hij is niet meer nerveus of angstig. Hij speelt wel eens met de anderen. Vaker pakt hij ze even, de lummel.

Dus bang? Nee, dat hoeft hij niet te zijn en dat zie ik ook niet. Nerveus is hij ook niet meer. Dus ik denk dat dit nu door verveling komt. Vriendin Marij gaat kijken of ze een truitje kan breien. Voor dat doel wilde ik hem opmeten. Dat lukte me niet. Daarom heb ik Moonlight maar gemeten, die liet het wel toe in elk geval. Alleen vraag ik me nu gelijk af, of ik het truitje dan wel aan zal krijgen. Dat wordt nog wat! Maar om hem nu altijd met van die kale poten te laten lopen? Het is niet meer kapot maar heeft wel ruwe plekken. Hij likt gewoon het haar eraf.

En soms, soms heeft hij van die buien, dan kan ik hem wel achter het behang plakken. Hij kan heel erg irritant mauwen en dat klinkt echt als nouhou! Alsof er een klein kind loopt te zaniken. Dat kan hij of uren volhouden, of hij gaat opeens de andere katten aanvallen en dan echt lelijk. Soms speelt hij met ze, soms wast hij ze, maar vaker nog, pakt hij ze of jaagt hij ze op. Echt sympathiek vind ik hem niet naar de anderen toe. Moonlight weet ook niet wat hij aan hem heeft. Dan liggen ze heerlijk naast elkaar op de bank, wassen elkaar en snuffelen aan elkaar. En opeens bijt Sunshine dan Moonlight in zijn rug. Hup, oorlog!

En ze hebben speeltjes genoeg hoor. Ik twijfel of ik het al verteld heb, maar ik denk het niet. Ik had toch geklaagd bij Zooplus, een speeltje deed het niet. Maar er zat best al lang tijd tussen het bestellen en het klagen. Maar ik had het echt nog niet gebruikt. Waren ze zo lief om een nieuw speeltje te sturen, goeie service al moet je er even moeite voor doen. Pak ik het niet werkende spelletje, wetende dat ik daar toen de nieuwe batterijen in had laten zitten, om die te gebruiken voor de nieuwe. Zit er toch een batterij verkeerd! Nou ja! Ik moet wel heel erg moe zijn geweest! En dat was ik ook, zo vlak na de verhuizing.

Nu hebben ze dus 2 van die speeltjes. Niet erg natuurlijk, het scheelt vechten erom, want ze vinden het een leuk speeltje. Toch, als ik ze niet ‘activeer’ doen ze niets. Ze spelen niet met elkaar, nee ze jagen elkaar op. En dat kalf van een Skylar doet iedereen pijn, omdat hij zo groot en lomp is. Niet handig dus, want ik moet hem vaak terug fluiten. En als Sunshine op een gegeven moment zo’n bui krijgt, dan weet ik  het al . Eerst komt hij me plagen, in dingen bijten, over toetsenbord lopen. Tot ik het beu ben en zeg dat hij moet ophouden. Dan gaat hij mopperend wat anders doen. Meestal is dat een van zijn katgenoten te pakken nemen.

Of hij gaat weer keihard lopen mauwen. Zo gaat het vaak als hij ‘trek’ heeft. Honger bestaat niet, er staat een bak vol brokjes altijd. Zou hij buiten ook zo hebben lopen doen? Nee toch zeker! Drammert. Echt hoor, je zou er echt boos om kunnen worden. Zo kan hij tekeer gaan. Ook als ik lig te slapen en hij vindt het al tijd voor ontbijt. Dat is prettig als het bij zevenen is, dan moet ik er toch uit. Maar soms heeft onze drammert trek rond 5 uur. Ja dag Sunshine, nu nog niet hoor. HOU OP! En dan hoor je dat hij iemand pakt, je hoort katten die elkaar achterna zitten en als het Moonlight is, nou berg je dan maar, want die gaat gillen. Toch, als ik het vergelijk met het oude huis, dan hebben ze het hier heerlijk.

Dat weet ik wel zeker! Zelfs zonder balkon! Nou ja, mijn hele hal en slaapkamer doen zich voor als balkon, als de ramen wagenwijd open staan. Dat doe ik zelfs nu in de winter regelmatig. Straks als het mooi weer is, dan gaan ze gewoon volop open. Heerlijk! Deuren vast zetten, en alles tegen elkaar open als het echt warm is. Ik zie er al naar uit. Moet ik nodig zeggen, als de mini sneeuwvlokjes langzaam maar zeker alles wit toveren… Eerst maar eens even de winter uit.