Vrijdags hoor ik niets terug, niet van de NTI waar ik het digitale sollicitatiegesprek heb gehad en ook niet van de oogapotheek Medsen, waar ik maandag door weer en wind naartoe ben geweest. Maar de maandag word ik gebeld, door de NTI. Ik héb een baan, en ik word per 1 maart, als er iets anders niet doorgaat, Mentor MBO. Ja ja, en nee, nee, geen baan als apothekersassistente. Maar ja, wat moet ik anders? Lekker in de bijstand gaan, want ik moet en ik zal? Kijk, ik wilde echt iets gaan doen dat ik leuk vind, en bij een aantal tests kwam het beroep apothekersassistente steeds sterk naar voren. En ja, ik vond het ook wel bij me passen.

Ik wist 1 ding zeker, ik wilde nooit en never meer, leidinggevende worden van een KCC. Ik heb een oprechte afkeer gekregen van AHT’s en KPI’s en percentages en detailrapportages. Bah! Dat je mensen al van het toilet moet gaan halen, omdat je in je schermpje ziet, dat ze al meer dan 5 minuten weg zijn. Daar heb ik altijd al een hekel aan gehad, want geen enkel beroep dat zo vreselijk op je let, dan wanneer je KCC medewerker bent. Ze zien alles wat je doet, tot op de seconde. En dat is op zich niet zo erg, als ze het maar menselijk zouden houden, maar dat doen ze niet.

Ik denk dat als elk beroep op die manier gemonitord werd, dat iedereen zou schrikken van hoeveel tijd er weg glipt bij iedereen. Alleen wordt dat nu niet geregistreerd. Dus nee, ik werd daar echt ongelukkig van. En mezelf zo geven aan een bedrijf, als ik bij de RMC heb gedaan? Nooit en nooit meer. Aan het eind wordt je vreselijk naar behandeld en lig je er gewoon uit. Wat een neppe mensen daar grotendeels. En zeker niet allemaal hoor. Maar ik snap sommige mensen gewoon niet. Heb je jarenlang leuk met elkaar gewerkt, dacht ik toch, maar dan word je gelijk ontvriend zodra je er niet meer werkt. Oh? Nou ja, raar! Wat dus niet wil zeggen, dat ik mijn best niet meer zal doen. Juist wel, dat zit gewoon in me. Maar uren en uren voor niets werken, gewoon omdat jij je verantwoordelijk voelt, terwijl je collega’s lekker de hele dag op Facebook zitten, nee, dat pik ik nooit meer.

Gelukkig heb ik er nog veel op Facebook van het KCC hoor, die zijn gelukkig wel oprecht. Het zijn ook vaak de mensen waar je juist het meeste contact mee had, die zo raar reageren. Zijn die dan al die tijd zo vreselijk nep tegen je geweest? Alleen om er zelf eventueel een keer wijzer van te kunnen worden? Dat moet wel en bah, wat naar was dat in het begin, om op te merken, hoeveel er zo in elkaar zitten. Erg verrassend ook. Maar enniewee, daar wilde ik het niet over hebben. Maar ja, zo gaat dat bij mij soms. Dan komt er spontaan iets boven en dan gooi ik dat er even uit. Het ging over waarom ik dat werk nooit meer wil doen, en dat was ondertussen wel duidelijk, geloof ik.

En dus werd het de enorm pittige opleiding, en dan ook nog even 3 jaar in 1 jaar. Ja, dat was bij tijd en wijle echt wel erg pittig. Omdat ik met veel privé verdriet zat, was het dan ook wel weer erg welkom. Het was een goeie afleiding waar ik me dan ook volledig op heb gestort. En toch slagen, ondanks Corona en een verhuizing tijdens de examens. Ik ben een doordouwer hoor, maar dat wist ik al. Alleen was er gezegd, zodra je van je opleiding af bent, dan heb je er werk in. Vaak kan je blijven bij de apotheek waar je stage loopt.  Ik wist al snel dat dit bij mijn stage apotheek niet mogelijk was. Daar was het daar té klein voor, niet druk genoeg, niet genoeg regels, zoals dat heet bij een apotheek. En ik merkte veel over hoe het in de andere apotheek toeging, waar ze mee samenwerkten, vaak ruzie en gezeur, daar had ik ook geen trek in. Voor mij zou het dus solliciteren worden. Maar dat zou juist no problem zijn, het is een krapte beroep, dus direct werk, dat was er al gezegd. Vandaar dat ik deze opleiding mocht gaan doen.

Niks krapte beroep! Er komt elke 3 maanden een kudde verse apothekersassistenten van school. En die zijn heel vaak erg jong en veel kneedbaarder dan iemand die 59 is. En daar loop ik toch wel tegenaan. Want ze zeggen allemaal wel steeds, we nemen iemand met meer ervaring maar of dat zo is? Want zeggen, we nemen iemand die jonger is liever aan, dat mag niet, want dat is leeftijdsdiscriminatie. Dus dat zeg je dan niet, dan noem je het gewoon anders. En na de zoveelste afwijzing begon ik er toch wel een klein beetje spijt van te krijgen. Hoe interessant ik het vak ook vind, hoe ik me ook een slag in de rondte heb geleerd, dat doet niet af aan het feit, dat als ik zo was gaan solliciteren 1,5 jaar geleden, dat ik dan allang weer aan de slag was geweest bij het een of andere bedrijf.

Met een beter salaris dan de WW waar ik nu in was blijven zitten. Dat weet ik wel zeker! En dan had ik niet heel die transitievergoeding op hoeven te maken om te kunnen leven. Geen idee wat ik dan had gedaan maar dat doet er niet zo toe. Want ik ben ervan overtuigd, dat ik echt wel aan de bak was gekomen. En dan had ik nu niet zo vlak voor ik de bijstand ik ga, snel snel een baan moeten vinden. Dan had die  hele bijstand niet eens in zicht gekomen! Maar ja, dat is niet wat er je gezegd werd. Ga dat nou doen, dan heb je altijd direct werk. Niet dus! Daarom ging ik me op een gegeven moment ook richten op vacatures die helemaal niets met apothekers en hun assistenten te maken heeft.

In het begin vond ik niet zo veel soeps, en ik wilde eigenlijk wel het liefste als apothekersassistente werken, maar ja, dat werkte niet. Dus ben ik een CV gaan maken voor andere vacatures, en ook mijn motivatiebrieven ben ik gaan aanpassen. Je gaat steeds meer leren en ik vond het echt leuk worden ondertussen, om een zo goed mogelijk motivatie te schrijven. Want dat is toch wel lastiger dan het lijkt. Ja, zoals ze bij het webinar ook al zeiden, je kan er zo 100 de deur uitdoen per dag, met gekopieerde motivaties. Alleen, word je dan ook aangenomen? Zelden!

Op die vernieuwde, vol zelfvertrouwen geschreven motivaties, druppelen er opeens reacties binnen. Zelfs eentje van een apotheek, die oogapotheek dus. Al is die maar voor 4 maanden, het geeft je tijd om verder te zoeken, zonder de bijstand in te gaan. Die sollicitatie via Teams was een nieuwe ervaring, maar blijkbaar gelijk ook een erg goede. Want, uiteindelijk net nadat het 12 uur is geweest die maandag na Valentijn, krijg ik een telefoontje. Ik ben aangenomen! Oh??? Echt waar??? Zo dan! Ja, ze willen snel alles regelen, ik krijg zo wat dingen toegestuurd, als ik even een akkoord daarop wil geven, dan gaan ze bij HR alles in orde maken en krijg ik nog een vragenlijst.

Ik kan dan, als dat nog lukt, 1 maart beginnen, anders wordt het 15 maart. Nou ja, oké, ook goed hoor, als ik maar kan beginnen! Ik word dan Mentor MBO, waar je gebeld gaat worden en dingen zal gaan regelen voor de MBO studenten, die bij de NTI een opleiding doen. Ja, daar heb ik uiteraard veel affiniteit mee, na mijn recente studie. En die studie, lijkt een heel klein beetje voor niets te zij geweest. In elk geval, ik ben voor veel dingen het levende bewijs; nooit te oud om te leren en hoge cijfers te halen, nooit te oud om een baan te vinden. Want dat heb ik toch maar mooi zelf gedaan. Ja, er lopen nog wat vacatures waar ik nog van ga horen, en wel 1 hele bijzondere, maar daar ga ik niet op zitten wachten. Ik heb 2 maanden proeftijd, dus ja, mocht er iets onweerstaanbaars komen, dan zit ik nog nergens aan vast. Maar dat is weer een ander verhaal. Dit verhaal eindigt want IK HEB EEN BAAN! Dan doe ik het toch niet verkeerd!

Toen ik zat te kijken waar ik mijn winnende eigen poster moest gaan halen, kreeg ik via Facebook een berichtverzoek, dat is van iemand die niet tussen je vrienden staat. Het was iemand van Open Rotterdam, of ze me mocht bellen. Ik gaf mijn telefoonnummer en ze belde direct. Ja, ze had mijn post gezien, in Overschie Leeft, en nu vond ze het zo grappig dat ik daar had gezegd dat ik een bewuste single ben. Ze wilde graag het verhaal hierachter weten. Ik vertelde dat zo even in een heel klein notendopje. Ze werd direct enthousiast, of ze mocht komen filmen voor Open Rotterdam. Eh…

Nou ja, prima, want zo kan ik het ook over de boeken hebben. Want dat ik single blijf, heeft te maken met mijn tweelingziel en dat verhaal, waar ik een boek over schrijf. Dat vond ze leuk en interessant. Of ik daar meer over kon vertellen dan, zaterdag. Ja uiteraard, hoeveel uur zendtijd zou ze hebben? Net zoals toen met Sunshine, heel lang filmen voor nog geen halve minuut. Maar wie weet, als je er weer iemand door kunt bereiken, is dat mooi meegenomen.

Ik maakte me eerst zorgen, wat ga ik dan zeggen en wat niet? Maar later liet ik dat los. Ik laat het wel aan mijn gidsen over. Dan komen de wijsheden vanzelf. Ik krijg steeds meer bewijs van echt contact. Dus dan mogen zij bedenken wat ik ga zeggen en wel zo, dat het logisch en waar is en enigszins te begrijpen. Want begin maar eens, met zulke diepe waarheden, en die in het kort uit te leggen. Dat gaat bijna niet. Daar zijn die 27 boeken juist voor. En die vertel je niet ff in 5 minuten. Maar we gaan het zien, dacht ik nog.

Alleen werd ik vrijdag weer benaderd, want het ging niet door. Er was iemand ziek geworden en nu waren ze druk bezig om te zien wat ze konden doen met nog veel meer dingen. Nou ja, dan mocht het zeker niet zo zijn, dat is wel duidelijk. Of het nog op een later tijdstip komt, betwijfel ik. Want het ging over die Valentijnsposters en het zou op de 14^e uitgezonden worden. Maar goed, zo erg vond ik het niet hoor, dat het niet door ging. Alleen moest ik weer zo lachen! Want ik liep die hele week al met zo’n gevoel van, er gaat iets leuks gebeuren!

Echt hoor, ik kan het ook niet helpen. Het is een fijn gevoel en ik heb de hele dag plezier en moet lachen om mijn eigen gekke grapjes. En dat is lekker, ik maak me geen zorgen meer.  Bijstand of geen bijstand, dat maakt geen ruk uit. Ik doe mijn best en die baan? Die komt er vanzelf. Die is al voor me weggelegd. Nu ga ik hier later op terugkomen, want ik ga de boel niet jinxen, om het op zijn Amerikaans te zeggen. Ik ga niet HO roepen voor ik de brug over ben. Maar dat horen jullie later nog wel. Ik heb in elk geval groot plezier, en maak mooie dingen mee.

Niet alleen mooie dingen, zelfs een totaal en behoorlijk groot wonder gebeurt er hier onder mijn ogen. Ik moet denkelijk bewijs krijgen, dat ik op mezelf en mijn gevoel kan en moet vertrouwen. Wat er gebeurd is, zal ik even uitgebreid vertellen. Het is gewoon echt een wonder. De laatste paar dagen, zo vanaf donderdags, ziet Rainbow er een beetje raar uit. Zijn vacht zit helemaal in de war, lijkt het wel. Ook raar! Hoe ik ook probeer het glad te aaien, dat lukt niet. Jolanda zag het ook en zei er iets over. Die vond het net zo gek als ik, en zij heeft ook verstand van katten, dit kende ze nog niet. Maar verder deed hij niet raar of zo.

De zaterdag was hij nog rommeliger om te zien, en ik zag dat hij steeds op de bak zat. Hij zat dan een beetje moeilijk te kijken ook, kwam onverrichter zake de bak af, en ging dan aan zijn gat zitten likken. Hee, hier klopt iets niet. Even in de gaten houden. Die dag, gebeurde dit zo nog een aantal keer. Ik ging op zoek naar obstipatie bij de kat, op het internet. Daar hoef je niet direct voor naar de dierenarts. Dit lost meestal vanzelf wel op. En anders kan de dierenarts een laxeermiddel voorschrijven. Als dit niet helpt dan kunnen ze echo maken of nou ja, nog een heel gedoe erna. Oké, dus maar niet naar de dierenarts gaan.

Ik heb hem een beetje soepie gegeven, veel vocht dus, want ik weet van Rainbow niet goed hoeveel hij drinkt. Van Moon, Sun en Aurora zie ik dat regelmatig, van Skylar soms, maar Rainbow zie ik zelden drinken. Al ga ik ervanuit, dat hij wel drinkt. Ik heb in dat kattensoepie ook een scheutje olijfolie gedaan, om de boel van binnen wat smeuïger te maken. Baat het niet dan schaadt het ook niet. Maar die dag, kwam hij niet eens bedelen om eten of zo. Hij kwam wel snel toen ik hem riep en hij at dan wel, ook met extra olijfolie erdoorheen. Maar toen hij zelfs in de avond niet al een uur van te voren voor mijn neus kwam zitten, omdat hij in de badkamer op het matje lag, vond ik het niet zo kloppen. Maar ja, wat kon het anders zijn dan obstipatie? Maar niet komen om zijn snoep, dat is geen goed teken! Dat is nog nooit gebeurd!

Ik volgde toen toch maar mijn gevoel, en ik ben hulp gaan vragen, heel innig, om hulp voor hem. Niet om mij maar echt voor hem, dat als er iets niet in orde was, dat hij er niet onder zou lijden en of ze hem wilden helpen. En tegelijkertijd, ging ik hem met mijn handen bestrijken, zoals dat bij magnetiseren gaat. Ik zelf kan niets hoor, maar ‘ze’ kunnen via mijn levensaura zeker iets doen. Rainbow liet het ook toe, die middag niet maar nu wel. Hij had wel zijn snoepjes gegeten maar was niet zo wild als anders. Hij kwam bij me liggen op de bank en toen ben ik hem gaan ‘behandelen’ om het zo maar te noemen. Ik zelf kan niets, maar wie weet wat ‘ze’ ermee konden doen.

Ik heb de hele nacht liggen woelen en hoorde hem ook steeds rond lopen. Ik ben een paar keer gaan kijken, dan lag hij languit op de deurmat en krabde over de mat. Of hij lag languit op zijn rug rond te kijken. Nou ja, wat is er nou toch met hem? Uiteindelijk, dit was al de 2^e nacht dat ik niet sliep, viel ik tegen de morgen toch tegen mijn zin in slaap. Toen ik wakker werd, riep ik hem en hij kwam aan getrippeld. Hij trippelt zo schattig! Hij leek in orde te zijn, en dus knuffelde ik hem. Zou hij al gekakt hebben? Ik hoopte zo van wel! Had ik maar niet in slaap moeten vallen, dan had ik het nu geweten.

Ik liep de huiskamer in, en deed het licht aan, en de tv. Ik sta altijd vroeg op, dus ook op zaterdag. Ik zag iets liggen bij de brokjes bak, te groot om een brokje te zijn. Hee, wat kon dat zijn? Te donker met alleen het lichtje van de afzuigkap, deed ik de lamp van mijn gsm aan. Wat ik zag deed mijn mond met een klap open vallen! Ik val bijna flauw van opluchting, dat mijn baby nog zo rondloopt en er überhaupt nog is! Want ik zie, aan een drolletje vastzitten, een scherpe naald nog aan de draad. Mijn gedachten flitsen terug, een week of 2. Want toen had ik een kapot naadje zitten naaien, en had mijn speldenkussen met naald en draad eraan, weer in de naaibox gedaan.

Er hing blijkbaar nog een draadje uit, want ik heb die uit Rainbow zijn mond gepakt en boos gezegd, dat hij die box niet mag open doen! Wie had kunnen denken, dat hij toen al een naald met draad had ingeslikt?! Raar beest! Hoe heeft ie dat alleen al kunnen doen zonder gewond te raken??? Dat is niet normaal. Ik vraag het nog na, bij mijn vriend uit Amerika, die is arts, en dieren of mensen, een naald doorslikken heeft hetzelfde effect. Ja, zegt hij, dat heeft in bijna alle gevallen de dood tot gevolg. Eerst perforatie, dan sepsis en dan dood. Zie je wel!

Oh wat ben ik blij dat ik mijn gevoel gevolgd heb. Rainbow is letterlijk door het oog van de naald geklommen. Hoe die scherpe naald die hele weg van slokdarm, naar maag, naar darmen en er weer uit heeft kunnen doorlopen zonder schade aan te brengen, is een wonder te noemen. Ja, het tij is gekeerd, alles zit me voortaan alleen maar mee. Als het eng is of me zenuwachtig maakt, komt alleen maar omdat k dat zelf doe, niet omdat het nodig is. Want het is me wel echt duidelijk bewezen nu, ik heb een kort lijntje met boven en ze zorgen enorm goed voor mij en de mijnen. Als dat geen overvloedigheid is, dan weet ik het ook niet meer. En hij was gelijk niet meer fluffy! Wat alleen nog groter en dieper is dan dat, is mijn dankbaarheid voor deze redding van mijn kleine jochie! Dank dank dank! Ik kan het nooit genoeg zeggen! Uit de grond van mijn hart, DANKJULLIEWEL!!!