"Ik hoef mijn kat niet meer te zoeken.
Ik volg hem op twitter."

Loesje

Wat was ik blij toen ik gisteren thuis kwam. Ik heb eerst de katjes verzorgd, toen heb ik wat te drinken ingeschonken en ben ik op de bank geploft. Eindelijk even rust. Mijn lijf nam dit gelijk veel te hoog op want halverwege de nacht werd ik op dezelfde plek wakker.

Lichtelijk gevalletje pure uitputting. Het was dan ook best wel een enorm lange en hectische dag. Toen ik gisteren net na half 3, ja zelfs een beetje te laat bij een avonddienst, kwam binnen hollen op de zaak, mocht ik gelijk door naar boven hollen; vergadering. Oh ja, was ik bijna vergeten!

Daarna ben ik op mijn werkplek ook nog redelijk druk geweest maar aan het einde van de avond was ik wel een heel klein beetje uitgeblust. Ik vond het zelf niet echt gek. Toen ik vannacht dus op de bank wakker werd, ben ik maar gewoon blijven liggen. Ik had niet eens mijn tanden gepoetst! Dat heb ik vanmorgen dan maar extra intensief gedaan om het goed te maken.

Zo'n hele dag ziekenhuis heeft, zoals alles als je dat wilt, wel zo zijn voordelen. Mijn moeder hing aan haar chemo en ik had niets te doen. Wel hadden we onderweg naar boven de Metro meegenomen en een of ander magazine om te lezen. Mijn moeder had het magazine in beslag genomen en ik heb me maar op het krantje gestort.

Kranten lezen en nieuws kijken doe ik niet graag maar als er niets anders voorhanden is, dan maak ik wel eens een uitzonder. Op zich vind ik Metro altijd wel leuk om eventjes door te bladeren. Ik las daar een artikel in waar ik helemaal dubbel door lach, eh lag.

Het ging over namen voor functies in de beroepswereld. Die waren de afgelopen jaren al behoorlijk opgejongd naar Amerikaanse maatstaven om het zo maar te noemen. Alleen lijken zelfs die namen geen talenten meer aan te trekken. Vandaar dat ze tegenwoordig bij bedrijven een nog hippere naam aan een normale functie heben gekoppeld.

Dit moet de talentjes wel uit de bosjes lokken om die hippe functie in te gaan vullen. Dat hippe namen geven noem je, ook dit moet leuk klinken natuurlijk, employer branding. Je bedenkt dus gewoon een rare naam voor een normale functie et voila! Daar komen de talentjes op af als een stel kippen op een handje graan.

HR manager noem je tegenwoordig "people champion", zou Dirk Jan dat bij ons op de zaak al weten dat hij dat is? Ik weet het nog zo net niet. Of onze eigen Big Boss Lady Patricia, die noem je geen Call Center Manager meer, nee, dat is te simpel en geen fun zo. Haar noemen we voortaan gewoon "Chief Chatter"! Ik vind hem hilarisch! 

Yo! Chief Chatter! Heb je even voor me? Ik zie helemaal voor me hoe ze me met een verbaasd gezicht aan gaat zitten kijken! Ik ga het vanmiddag even uitproberen. Ben je een sales executive, op zich ook nog niet zo'n heel oude benaming en lekker verAmerikaanst, dan ben je nu gewoon "Sales Ninja". Ik hoor hier dan opeens zo'n miss Piggy kreet bij.

Secretaresse is tegenwoordig "directeur 1e indrukken", controler wordt "centjesteller". Ben je columnist, mag je jezelf voortaan "Professional buttkicker" noemen. Dat lijkt me wel wat! Mag dat ook als je je columns gewoon voor jezelf schrijft in plaats van in dienst te zijn bij iemand? Deze nieuwe benamingen zouden het juist meer helder moeten maken wat je functie is.

Tja, ik weet nou niet of ik dat ook zo vind. Want dan zou ik denken dat de professional buttkicker in de deur staat bij een populaire discotheek of zo. In België noemen ze een uitsmijter een buitenwipper. Ook zo grappig!

Dat ik het niet snap allemaal, kan natuurlijk ook gewoon aan mij liggen. Alhoewel. Je moet er als werkgever dan ook wel de "normale" benaming van de functie bijzetten, wil je misverstanden bij sollicitanten voorkomen natuurlijk. Het blijft altijd maar de vraag hoe anderen jouw "hippe" beschrijving interpreteren. 

Zo'n dagje ziekenhuis heeft dus mijn woordenschat weer een enorme boost gegeven. Buiten het feit dat ik het fijn vind dat ik met mijn moeder mee kan, ook weer een behoorlijke stimulans. Zo heeft echt elk nadeel zijn voordeel. Ik ben heel goed in het vinden van dat zilveren randje aan vervelende dingen.

Dat is ook een survivalmechanisme. Ik maak er gretig gebruik van want ik heb nogal wat te survivallen de laatste tijd. Wat ik ook merk is dat je je niet snel druk meer maakt om de kleinere dingen. Er zijn 3 dingen die belangrijk voor me zijn, dat Sunshine weer thuis komt op wat voor manier dan ook, dat mijn moeder hier zo prettig mogelijk doorheen komt en mijn dochter en alles wat haar gelukkig maakt of kan maken. 

De rest boeit me echt voor geen enkele centimeter. Het raakt me niet eens echt meer. Dit wil natuurlijk niet zeggen dat ik het niet voel of zo. Dat wel, alleen ik moet al zo veel voelen dat veel heftiger is dus voor de rest haal ik gewoon mijn schouders op. Ik ga me er niet eens druk om maken. Lekker boeiend.

Hoe zat het ook al weer met sop en kool? Oh ja, het sop is de kool niet waard. Dat geeft goed de bagatelliteit van iets aan ; het stelt al niks voor, ik zou er zeker niet zoveel moeite voor gaan doen. 

Over de cits geen nieuws, niet van Sunshine, die loopt nog steeds buiten. Aurora houdt netjes haar kaken op elkaar. Al weet ik natuurlijk niet of ze Moonlight in mijn afwezigheid bijt of niet. Mij heeft ze heel gelaten sinds haar laatste uitschieter. Moonlight is veel boven. Hij heeft net nog luid kermend zijn broer lopen zoeken. 

Dat blijft hij doen. Daardoor weet ik ook dat hij Sunshine nog steeds niet vergeten heeft. Dan kan ik er rustig van uitgaan dat Sunshine ons ook nog niet vergeten heeft. Zou hij binnen 28 dagen terug kunnen zijn? Ik hoop het met mijn hele hart! Dat zou voor ons allemaal zo veel goed doen. Ik hoop dat jullie, overtuigd of niet, met ons mee blijven hopen. 

"Als de kat van huis is
ga ik mee!"

Loesje

Wat een dag heb ik al weer achter de rug! Mijn moeder ook natuurlijk. Vandaag hadden we 1 ding mee, we hadden alles tegen. Vroeg mijn bed uit, terwijl ik in de avonddienst modus zit. Dan komt het busje natuurlijk op zijn laatst. 

File bij het bloedprikken en ook nog iemand die zijn beurt vergeten had en daarom ook nog eens voor ons was. Daarna moet je je dus een uurtje zoet zien te houden. Het bloed moet naar het lab. Na zo'n uurtje, lekker een capuccino met wat erbij dus dat gaat goed voorbij, mag je weer naar boven.

Als de dokter uitloopt dan heb je gewoon flink pech. Voor wij aan de beurt waren was het alweer zowat 10u45. Bloed was goed, alleen suiker was veel te hoog. Dat wist mijn moeder al, zo was ze wakker geworden. Ze had ondertussen iets meer insuline gespoten. Ouwe junk 😉

Nog een gesprek met de dokter over het "willen stoppen" gehad. Dat ze dat niet aan gaan bevelen is wel logisch natuurlijk. Wel mag je zelf die keuze maken. Je moet alleen niet verwachten dat ze je gaan vertellen dat het niet uit zal maken. Dit was in een notendop haar verhaal. Moeders weer in de war natuurlijk. 

Ze is er nu al een beetje klaar mee maar wil aan de andere kant ook kunnen zeggen dat ze er alles aan gedaan heeft. Klein dilemma in haar hoofd. Om het haar makkelijk te maken mag ze volgende week zonder bloedprikken aan de chemo. Dat scheelt alweer een paar uur. En ondanks al dat wachten, vind ik het toch prettig om erbij te zijn. We gaan het gewoon week voor week bekijken. Ma is de baas. 

Dan zit er weer een tijd tussen, normaal gesproken, dan mag je naar de chemokamer maar dan is de chemo er niet altijd gelijk. Dit keer was het nog erger. De chemo was er zelfs al alleen er was geen plek. Die kamer, plek voor een man of 15 a 20, met of zonder bed, zat dit keer tot de nok toe vol. Het zou minstens nog een uur duren voor er een plaatsje vrij zou komen.

Natuuuuurlijk. Geen probleem hoor, wij hebben alle tijd van de wereld. Was het maar zo'n feest. Over de rest ga ik niet zitten zeuren, het is nou eenmaal wat het is. Mijn moeder voelt zich dan ook nog eens schuldig omdat ik zo weer moet gaan werken. Dat hoeft helemaal niet, ik doe het graag. 

Het is alleen een beetje haasten zo. Ik moest nog mijn auto ophalen, als een gek naar huis. Normaal gesproken had ik nog even wat tijd gehad. Dat kan ik vandaag wel op mijn buik schrijven. Gelukkig plek zat. Iets voor half 2 was ik boven. 

Snel even schrijven, genoeg te vertellen en korte nagels dus ik vlieg over de toetsjes. Daarna moet ik echt even de kattenbakken doen, dat heb ik ze beloofd en dat is ook nodig. Dan mag ik hopen dat ik op tijd ga zijn. Misschien een heel klein beetje te laat. Ik kan echt niet sneller dan ik nu ga.

Ik voel me lichtelijk opgejaagd en dan krijg ik het weer benauwd. Dat wordt een extra pufje zo. Anders steek ik de moord voor ik op de zaak ben. Ik voel me een beetje zoals het katje op de foto. Een beetje exorcisme zou geen kwaad kunnen haha. We zullen het ermee moeten doen. Geen tijd om te relaxen tot ik vanavond volledig uitgeput op de bank plof. 

Dan is het ook weer, slapen, wakker worden, snel medicijnen op gaan halen, die staan al 2 dagen klaar nu maar ik heb geen tijd. Ik kan er ook niets aan doen. Ze zullen even moeten wachten en ze staan daar best. Al zal de apotheker daar vast anders over denken. Deze week is gewoon hectisch. Geen idee waarom. Ach, het zal wel weer over gaan.

Ik maak geen plannen voor het weekend. Ik heb wel wat in mijn hoofd maar dat hou ik stiekem voor mezelf. Dan kan er geen roet in het eten worden gegooid. Alsof dat helpt...🤪 Misschien als ik het echt geloof gaat het lukken. Ik hou zo ontzettend niet van dat gehaast. Maar ik zal er voorlopig genoegen mee moeten nemen dat het zo nog even zal blijven. Het zij zo! 

"Steden ontplooien zich, net als katten,
graag 's nachts."

R. Brooke