Ik wilde net mijn spullen gaan pakken om naar bed te gaan. Dat is altijd een heel gedoe. Van tandenborstel tot flesje drinken. Dan proberen om niets te laten vallen en 's morgens het hele ritueel weer met alles naar beneden. Dat flesje is dan nog niet leeg dus voorzichtigheid blijft geboden. 

Toch voelde ik dat ik iets vergeten was. Ik kon er toch echt niet zo snel achter komen. Tot ik alle lichtjes en kaarsjes uit wilde gaan doen. Toen liep ik langs de pc en bedacht ik me dat ik nog helemaal niets geschreven had! Bijna vergeten!

Dat was echt de allereerste keer vanaf ik begonnen ben bijna 6 maanden geleden. Het zit er ondertussen zowat ingebakken zeg maar. Vandaar dat het ook voelde alsof ik iets gemist had. Zolang Sunshine niet thuis is, wil ik gewoon geen dag overslaan. Het is mijn stapje naar hem toe. 

Soms zelfs het enige stapje dat ik kan maken die dag. Maar niet vandaag. Vandaag heb ik nog wat andere dingetjes ondernomen. Aangezien je de schuttingen door de tuin zag vliegen tijdens deze eerste najaarsstorm, leek gaan flyeren mij nou niet zo'n slim idee.

Ik zag net op het nieuws dat er zelfs gewonden waren gevallen en er was enorm veel materiele schade. Mijn besluit om vandaag niet naar buiten te gaan was zo dom nog niet blijkbaar. lekker binnen blijven was een prima idee. 

Ik heb een paar keer naar boven geroepen dat ze gezelschapsdieren zijn maar veel hebben ze zich er niet van aangetrokken. Aan de beharing van de naar boven verplaatste krabpaal te zien, liggen ze daar behoorlijk vaak. Ik vermaak me wel in mijn eentje hoor. Er is hier altijd wel wat te doen voor me.

Gisteren kreeg ik de wekelijkse statistieken binnen van mijn site. Eigenlijk heel bijzonder om te zien dat mijn geschrijf door zo'n 175 tot 200 mensen per dag gelezen worden! Dat is veel zeg! Ik mag wel een beetje op mijn woorden gaan letten... Nee hoor, dat had ik al eens geprobeerd maar dat werkt niet bij mij. Wel een berg mensen hoor zo bij elkaar. De teller van unieke bezoekers loopt dan ook gestaag op. 

Mijn moeder blijft eigenwijs. Vandaag is ze naar een kinderverjaardag geweest. Veel mensen vermijden is ze blijkbaar weer selectief vergeten. Van de week is mijn zwaar verkouden neefje er geweest en ook mijn flink zieke kleindochter. Nu ligt ze weer op bed met verhoging. Luisteren ho maar!

Ze gaat morgen wel naar het ziekenhuis bellen dat ze stopt met de chemo. Ze is er klaar mee. Hoe het dan verder moet weten we nog niet. Ik heb gezegd dat ze gewoon moet afbellen en dan vragen hoe nu verder te gaan. Ze zullen wel een afspraak willen maken of dergelijke. Maar het is haar beslissing. 

We gaan het nog wel merken wat er nu gedaan moet gaan worden. Ik kan in elk geval morgen weer naar P&O mailen dat ze mijn zorgverlof er weer af mogen halen. Ze zullen me wel een lastigerd vinden. Dat is dan heel jammer. Voor mijn moeder is dit het beste. Ze voelt zich er heel opgelucht door en daar is ook veel voor te zeggen, vind ik tenminste.

Wat me opviel toen ik net de lichtjes ging uitdoen, is dat ik een beeldje heb met 3! katten er in. Zo'n soort in glas gelaserde voorstelling is het en als je daar een lichtje onder aan doet, dan ziet het er mooi uit. Het was me eerder nog niet opgevallen eigenlijk. Ik heb het al heel lang. 

Voor mij zijn het Sunshine, Aurora en Moonlight. Tijd voor die eigenwijze Sunshine om toch echt naar huis te komen. Zo'n storm als vandaag doet ook niet echt iets goeds voor je gemoedsrust. Ik zat al weer te zingen; zie de Sint waait doohoor de bomen, op de straat daar ligt zijn knecht! Zou die Sunshine ooit nog eens komen, nu het weer zo lelijk is? Nu het weer zo lelijk is... 

Mijn ongerustheid over waar hij zich bevindt, nam vandaag natuurlijk behoorlijk toe. Kon hij wel schuilen? Is hij bang? Ik kreeg het er in elk geval Spaans benauwd van. Ik heb "mijn medium" maar weer eens gevraagd of ze nog eens kon kijken. Al was het maar om te zien dat hij nog steeds in leven is. 

Het andere dat ik gedaan heb, wat te maken heeft met Sunsine en thuiskomen, daar wacht ik nog even mee om te vertellen. Eerst eens even zien wat daar uit komt. Misschien helemaal niets, misschien wel heel veel. Even afwachten nog maar hoe dat uitpakt. Ik ga uit van heel weinig, dan kan het altijd meevallen. Jullie horen het nog!

"Mijn man zei:
"Ik of de kat ..."
Ik mis mijn man soms."

Onbekend (had ik zelf kunnen zijn...)

Ik was wel toe aan een beetje niets doen. De hele ochtend heb ik gelummeld. Toen moest ik toch wel iets gaan doen van mezelf. Ik heb de bovenverdieping al gehad, met poetsen dan natuurlijk. Beneden heb ik het voor de helft ook zo ver gekregen.

Daarna even lekker een boodschapje gaan halen, lopend door het herfstweer. Zonder te haasten, gewoon lekker wandelend door de bladeren. Net nog even wat bank zitten te lopen te hangen. Nu is het tijd om even wat te schrijven. Zo zonder te haasten, zoals de rest van de week steeds het geval was, is het stukken prettiger toeven hier achter de pc. 

De katjes zijn al heerlijk de hele dag aan het spelen samen. Of met de enigszins opgelapte cats meow. Gisteravond lagen ze zo lief samen bij me. Telkens ging Moonlight Aurora's gezichtje wassen, daar geniet ze zo van. Alleen die rust vinden ze zelden. 

Ik durfde me al bijna niet te bewegen om aan het idylische plaatje geen einde te laten komen. Heel onhandig heb ik foto's zitten maken van die 2. Een ver uitgestoken arm en geen idee wat je op de foto zet, gaf soms hele rare verrassingen. Zo kom je er wel achter hoe je ongeveer je hand moet houden uiteindelijk.

De camera staat zo ingesteld dat ik het beeldscherm maar hoef te raken en hij neemt een foto. In dit geval heerlijk handig. Vele foto's later had ik een paar aardige exemplaren. Ik zal er eentje hierbij zetten. Lag Sunshine daar ook maar bij. 

Misschien is het de vermoeidheid waar ik, door al dat gehaast de hele week, last van heb. Dan word ik een stuk emotioneler dan anders en raakt het gemis van Sunshine me een stuk harder. Ondertussen weet ik ook gewoon niet meer wat ik nog doen kan of moet. Die machteloosheid en het niet weten. Je zou je voor minder in foetushouding op de bank gaan liggen...

Laat ik dat maar niet doen. We zullen doorgaan. André van Duin zong het al. Tot we bij het gaatje zijn. Put lijkt me dichter in de buurt komen. Daar wil ik ook niet in, in elk geval niet vrijwillig. Je zal me moeten gooien. Gaat niemand lukken!

Vanmorgen was Moonlight aan het proberen om in een heel klein doosje te kruipen. Toen dat niet lukte, ging hij proberen een papiertje eruit te krijgen. Daar heb ik me een hele tijd mee zitten vermaken. Vanachter de bank, op het kastje, zat Aurora als een echte diva zijn rare gedoe te bekijken.

Dat leverde weer een paar prachtfoto's op van de fotogenieke diva. Het leuke van zo'n collage maken is dat Sunshine er ook bij kan. Alleen zijn het foto's van 6 maanden geleden. Hij loopt ondertussen volgens mij al flink achter in het aantal foto's dat er gemaakt zijn.

Het wordt tijd van weer een heleboel nieuwen van hem. Hoe zou hij er nu uitzien? Moonlight is in het afgelopen half jaar ook zo veel volwassener geworden. En Aurora is van een vettige, offwhite, ruwharige en vies orige buitenkat getransformeerd naar een zijdezachte, spierwitte, roze orige prinses. 

Ik zou hem zo graag weer willen vasthouden en knuffelen. Al zouden de vlooien en de teken hem van zijn lijf af springen. Dat krijgen we wel weer goed. Als het klopt dat hij de kat was die bij Micky bij het Vroesenpark was, dan zag hij er, volgens haar, nog prachtig uit. Glanzend en gezond. Laat ik dat beeld maar vasthouden. 

Caroline, die gezorgd heeft dat Aurora hier terecht kwam, heeft contact opgenomen met een katten gedragsdeskundige in opleiding. Die wil hier wel eens komen praten en kijken wat er aan haar bijtgedrag te doen is. Dat lijkt me wel wat. Baat het niet dan schaadt het niet natuurlijk.

De laatste dagen gedraagt ze zich weer voorbeeldig. Maar ja, dat is steeds zo. Als je daar dan bijna helemaal aan gewend bent, hapt ze weer toe. Wie weet waar we nog achter komen zo. Voor mezelf vind ik het niet zo heel erg. Ja je schrikt. Er moet weer antibiotica gehaald worden. Maar begrijpen kan ik het wel.

Moonlight is een ander verhaal. Die had zo'n lieve verstandhouding met Sunshine, ze lagen altijd samen te slapen en te kroelen. Natuurlijk konden ze ook wel eens een robbertje vechten. Maar dat is voor katten gewoon normaal gedrag. Ff gek doen. Ze speelden ook zo heerlijk en wasten elkaar en plaagden elkaar.

Met Aurora gaat dat steeds vaker goed dan niet. Alleen is hij wel dagen van slag als ze haar tandjes weer eens in hem gezet heeft. Dan is hij weer volledig op zijn hoede in haar buurt. Dat vind ik zo jammer maar ook zielig voor hem. Je kan het hem niet uitleggen. Dus alleen al daarvoor zou ik het fijn vinden om erachter te komen of er iets aan te doen is.

Over 4 dagen is ze hier 5 maanden. Wat zijn nou 5 maanden? Ja, als je kat vermist is, is dat heel lang. Sunshine is zelfs al bijna 6 maanden weg nu. Dat had ik nooit verwacht om hem zo lang te moeten gaan missen toen hij er net vandoor was. Wat zou het toch prachtig zijn als hij voor het echt 6 maanden is, hier weer zou zijn. Daar zou ik aardig wat voor over hebben. 

"Katten willen dat deuren open blijven
voor het geval dàt."

Rosemary Nisbet

Of er dagen zijn dat het er bij mij normaal aan toe gaat? Ik denk het niet. Hoewel. Ik kan ze nog wel vaag herinneren, dat dan weer wel. Het zijn er maar weinig. Je gaat natuurlijk overal aan wennen. Gelukkig maar.

Gisteravond toen ik naar huis ging, vlak voor Huub, mijn grappen uithalende collega, dacht ik alles bij me te hebben. Toen ik boven kwam, bleek mijn gsm niet mee te zijn gekomen. Eigenwijs ding! Ik had mijn huispakkie al aan, ik wilde gewoon even relaxen en gaan slapen.

Ik weer naar beneden want dat ding valt wel vaker uit mijn jaszak en zou in mijn auto kunnen liggen. Nog eventjes voelen langs de zijkanten van mijn stoel. Nee, niets te voelen, foetsie was ie. Hè jakkes, een licht gevoel van onbehagen begon me al te bekruipen.

Ik direct bellen natuurlijk maar, logisch ook, Huub had left the building. Dan Arie van de Centrale Verkeersleiding aan het zoeken gezet maar nee, geen gsm op mijn bureau. Nu had Huub natuurlijk zo lief kunnen zijn om deze in de afgesloten kast van de teamleiders te leggen maar ja, zijn telefoonnummer staat in mijn gsm. Huub maar een mailtje sturen, dat was mijn enige optie.

Een beetje ongerust toch maar gaan slapen, al bleef ik door de adrenaline nog een behoorlijk tijdje wakker. Dat was weer de reden dat ik pas tegen 10 uur wakker werd. Ook al niet fijn, halve dag kwijt voor mijn gevoel zo. Ik had Kimberley vannacht, voor ik ging slapen via Facebook het hele verhaal verteld.

Zij moest om 6 uur beginnen dus kon zij in die kast kijken. Nee, daar lag hij niet. Uh oh. En nu? Kim stuurde me een link, find my device van Samsung. Daar moet je wel een Samsung account voor hebben. Laat ik die nou hebben. Even spitten naar mijn wachtwoord en hoppa. De digitale zoektocht was begonnen. 

Ik kreeg een paar keer een fail, niet gelukt. Eigenwijs als ik ben bleef ik klikken op de zoekert. Heb ik ook direct even de batterij-bespaarstand aangezet. Stel je voor dat mijn link naar de rest van de wereld opeens leeg is, dan vindt je niets meer. 

Eindelijk kreeg ik een goede respons, het verloren kostbaarheidje was gevonden. Oh YES! Bij mij in de straat? Dat is apart. Nummer 37 gaf het scherm zelfs aan. Zo ver? Dat is toch een stuk verderop? Is hij dan uit mijn zak gevallen op straat en hebben de buren hem gevonden en mee naar boven genomen? 

Ik bel rustig aan hoor. Hier met mijn gsm! Aangezien ik toch mijn medicijnen moest gaan halen, ben ik direct even naar mijn auto gelopen. In de meest rare houdingen gewrongen, kwam ik erachter dat mijn gsm helemaal onder mijn stoel lag. Ik kon er net niet bij. Waar ijskrabbers al niet meer goed voor zijn! Ik had hem weer. 

Helemaal geweldig voelde dat. Toen ik met een rooie kop weer uit mijn benarde positie omhoog kwam, zag ik dat mijn auto precies bij nummer 37 voor de deur stond. Ik was gewoon even vergeten dat ik gisteren te moe was om te proberen goed te parkeren. Ik ben toen gewoon een stukje verder gereden waar ik er zo in kon steken. 

Oh ja. Vandaar dat het een stukje verder leek. Het wás ook een stukje verder. Eind goed, al goed. Had ik maar zo'n inlog voor Sunshine! Dat hij bijvoorbeeld zijn eigen twitter account had, waar hij al zijn (mentale) foto's op zou zetten. Dan kon ik zien waar hij was! Dat zou even een geweldige oplossing zijn. 

Even een track and trace erop en hoppa. "Kom jij eens even heel gauw hier, mee naar huis. Genoeg geZwiebert." Dan de kat onder je arm, of misschien is een reismand wel handiger. En klaar is Kees. Eind goed, al goed nummer 2.

De andere 2 cits vermaken zich wel. Gisteravond hebben ze de cats meow volledig en vakkundig gesloopt. Volgens mij willen ze gewoon echt een nieuwe, met een echt muizenstaartje. Het veertje is door de helft en heeft geen effect meer. Ze hebben ook het hele gele ding eraf gesloopt. 

Toen ik nog even met ze ben gaan spelen, trok Moonlight ook elke hengel uit mijn handen en ging hij die weg brengen. Ze liggen allemaal bij elkaar steeds, vlak bij de krabpaal. Misschien is dit zijn buit-plek geworden. Normaal gesproken doet hij alles altijd in mijn schoenen stoppen wat hij vangt. Met je blote tenen tegen dooie vliegen komen is echt niet lekker hoor.

Maar ja, ik leef niet op zo'n heel grote voet en hele hengels passen er niet in. Vandaar dat hij ze naar hun speelplek brengt allemaal. Rare gozert! Het is toch zo'n heerlijke jongen. Ik kan hem af en toe wel opvreten. Maar ja, als ik hem zo stevig oppak en knuffel, gaat hij altijd gillen. Dat effect heb ik wel vaker 🤪 Ik doe het soms lekker toch!

Heb ik vandaag ook nog oorlog gehad met mijn identifier van de bank. Ik heb wel 3 x terug moeten bellen voordat dit weer allemaal in orde was. Maar ook dat heb ik geregeld zonder schuimbekkend onder de tafel te gaan liggen. Ik voelde het al aankomen maar kon het nog net tegenhouden. 

Moeder even gebeld. Gisteravond laat stuurde ze me dat ze nu al wil stoppen met de chemo dus ook dat moest ik even checken allemaal. We hebben afgesproken dat ze er lekker op haar gemak tot maandag over na denkt. Dat is vroeg genoeg om die beslissing te maken.

Niet omdat ik al die zorgverlof uren allemaal al heb geregeld op de zaak hoor, dat draai ik zo wel weer terug. Ze wil verder gaan met de Kurkuma behandeling van professor van Eijk, die is dé alvleesklierkanker specialist van Nederland. Ook haar chirurg. Ze heeft geen uitzaaiingen, haar lymfeklieren zijn schoon. 

Zowel de chemo als de alternatieve behandelingen zijn preventief. Je weet het gewoon niet. Wat is wijsheid. Maar als je zo bang bent van die chemo behandelingen en je zo slecht voelt zodra je ze gehad hebt? En bij beide behandelingen heb je sowieso geen garantie dat het niet terug komt? 

Ik kan en mag haar niet raden, die beslissing zal ze zelf moeten maken. Ik sta achter welke beslissing ze dan ook neemt. Dat is denk ik belangrijker dan wat de artsen daarvan vinden. Dat mag ze toch zeker zelf uit maken? We zullen het wel merken! Ook hier gaan we er gewoon van hetzelfde uit. Eind goed, al goed nummer 3!