"Je zou katers
altijd moeten laten helpen, weet je
dan worden ze gezelliger."

Noel Coward

Als het verschil tussen dag en nacht, zo was het vandaag verschillend van gisteren. In alle rust mijn werk kunnen doen. Veel gedaan ook. Heerlijk een hele dag kunnen besteden aan het coachen wat ik zo leuk vind om te doen. Dat ik pas een uur later dan normaal naar huis ging omdat we een vergadering hadden, kon daar niets aan teniet doen.

Al met al een lekker dagje dus. Dat kan dan zo fijn zijn. Ik kom zowaar een keertje niet half schuimbekkend van de stress thuis. Lekker hoor, geef mij meer van die dagen! Morgen kan ik besteden aan mijn aandachtsgebied en krijg ik van collega Elles even een opleiding in het nieuwe systeem waar we mee bezig zijn.

Dat vind ik altijd wel leuk, weer iets nieuws proberen. Liefst zonder de stress en de hectiek van elke dag. We gaan het wel merken morgen. Wat dat betreft ben ik vrij makkelijk, het gaat zoals het gaan moet. Het enige wat je er zelf aan kan doen is dat je je dag zo leuk mogelijk probeert te maken.

Het leuke is, dat kan je elke dag opnieuw proberen. Dat wil niet zeggen dat het altijd lukt, wel dat er elke keer toch weer een poging gewaagd kan worden. Gewoon doen! Ik maak gretig gebruik van mijn gevoel voor humor. Bovendien kan ik zelf vaak ook smakelijk lachen om mijn eigen rare opmerkingen. Ik flap er dan ook van alles uit.

Soms zelfs tot mijn eigen schrik maar ja, mensen die me kennen weten dat ik er niets aan kan doen. Woorden rollen vanzelf over mijn lippen of vloeien uit mijn vingers (als ik schrijf hoor, ik ben geen buiksprekert), daar hoef ik helemaal niets voor te doen. Ik merk soms bij het schrijven dat ik helemaal niet nadenk over wat ik nou zit te typen.

Soms gaat het zo gedachtenloos dat ik zelfs even moet lezen wat ik er nou eigenlijk allemaal uit heb zitten gooien. Meestal laat ik het gewoon staan. Het zal wel een reden hebben om eruit te komen. Dan heeft het bestaansrecht ook. Ik weet ook nooit van te voren waar ik het over ga hebben. 

Ja, als er iets speciaals gebeurt is, wat ik wil vertellen, weet ik globaal waar ik het over wil hebben. Alleen pas als ik ga zitten typen, dan komt het eruit zoals het eruit komt. Vooral als ik niet oplet en mijn vingers een toetsje te ver naar links of rechts zitten, dan staan er rare dingen. 

Ik kan zelfs mijn zinnen of verhaal aftypen terwijl ik met iemand een gesprek voer of een vraag beantwoord. Dat deed ik dan ook totdat ik bij een orthopeed kwam, die hetzelfde bij mij deed. Toen zag ik pas hoe raar dat eruit zag. Dat heb ik hem ook verteld, ik vertelde er ook bij dat hij echt wel wist wat ik zei en ook wat hij zat te typen. Alleen zag het er vreselijk ongeïnteresseerd uit.

Ik weet van mezelf dat ik dat niet zo bedoel maar ik zag opeens hoe het over kwam. Ik heb hem het advies gegeven het ook niet meer te doen. Haha, die man zal wel gedacht hebben. Het was in elk geval goed bedoeld van me. Ik vraag me af of hij het nog steeds doet. Ik ben niet van plan om door mijn enkel te gaan enkel en alleen (woordgrapje) om dat te kunnen zien. 

Zo stond er vorige keer in een krantje een advertentie van een pedicure. Ik bellen om te vragen of het klopte dat ik zomaar langs kon komen zonder een afspraak te maken. Hoe ik daarbij kwam vroeg de pedicure me. Ik vertelde haar dat ik voor mijn teennagels wilde komen maar dat er stond "enkel op afspraak". Met mijn enkels was niet mis dus vandaar.

Heel flauw dit natuurlijk. Maar vroeger haalde ik dit soort geintjes regelmatig uit. Naar de redactie van een krant bellen om te vragen wat voor nieuw soort ras van uilen de knik-kerk-uiltjes was. Heel lullig, ze hadden knikkerkuiltjes gewoon verkeerd afgebroken. Of bellen naar mensen met een rare naam. 

Dat was in mijn tienerjaren toch wel een soort van hobby. Bellen naar familie Pannekoek en als ze opnemen, vragen of je flensje even mag spreken... Mijn moeder heeft toen zelfs een slotje op het toestel met draaischijf gekocht, dan kon ik niet meer bellen.

Hoe, weet ik niet meer, maar ik kwam erachter dat je op die plastic dingen waarop je moest drukken om de verbinding te verbreken, toch een nummer in kon tikken. Dus 2 x snel voor de 2 pauze 4 x snel voor de 4 en zo verder, de 0 was lastig, moest je 10 x klikken op die dingen. Maar het werkte wel. 

Mijn moeder snapte niet dat haar telefoonrekening niet naar beneden ging, ondanks het slot wat ze erop had laten zetten. Nu weet ze het wel natuurlijk. Ze heeft wat met me uit te staan gehad. Al ben ik natuurlijk aardig opgedroogd. Helaas begin ik nu ondertussen weer een beetje uit te drogen. Het begint allemaal een beetje te kreukelen daarvan. 

Of zou mijn droge humor daar de oorzaak van zijn? Wat kan het mij ook schelen. Als je maar lol hebt toch? Ik ga zo even eten, katjes roepen en bankhangen en op tijd naar bed. Nog 1 dagje morgen die wekker om 4 uur en dan heb ik mijn weekend alvast. Genoeg te doen ook in die dagen. Als het weer zo lekker is als vandaag buiten, dan vind ik het helemaal goed.

Voor Sunshine vind ik dat heel fijn, dat het even wat mooier weer is. Wat een ellende vind ik dan zo'n storm omdat je niet weet waar hij zit. Dit geeft me even wat meer rust. Als hij slim is, dan maakt hij gebruik van het mooie weer om richting huis te komen. Dat zou ik erg waarderen van hem... Was het maar zo'n feest! 

"Katten zijn net als mannen;
enorme charmeurs."

Walter Savage Landor

Na heel even op mijn gemak te zitten ontstressen, kan ik even de rust vinden om wat te gaan schrijven. Ken je dat? Dat je van die dagen hebt dat je een enorme bitchy bui al ziet hangen? Dat je helemaal meegesleept wordt in de hectiek van die dag? Het was geloof ik om 6 uur vanmorgen al raar druk en dat is zo gebleven tot ik exact half 3 de deur uit ging. 

Wat een oceaan van rust heb je dan thuis, gelukkig! De cits kwamen me even begroeten en gingen al snel weer naar boven. Volgens mij hadden ze zoiets van 'laten we haar maar eventjes met rust laten'. Moontje is wel net even komen snacken uit zijn snoepjesbakje maar nu is hij weer weg. Als ze straks maar gezellig komen bankhangen, dan is het goed.

Mijn broodje van tussen de middag was zo groot dat ik nu niet aan eten moet denken. Misschien moet ik zo meteen gewoon een bakje cornflakes nemen of zo. Lekker makkelijk ook. Als ik had moeten koken, had ik het wel van woede willen doen. Dat gedoe met pannen heb ik helemaal geen trek in vandaag.

Net toen ik me had omgekleed in mijn lekker behaaglijke huispakkie, kwam ik erachter dat ik de rest van mijn medicijnen nog moet ophalen. Morgen weer een dag. Ik heb er echt geen zin in! Dus doe ik het ook lekker niet. 

Mijn moeder heb ik wel net even gebeld. Hoe was het gegaan met naar het ziekenhuis bellen om de chemo af te zeggen? Ze vonden daar dat dit niet zo maar kon! Oh? Dat maakt ze toch zelf uit? Ze zegt het netjes af omdat ze weet dat zo'n zakje met gepersonaliseerd gif hartstikke duur is. Zo wil ze voorkomen dat dit moet worden weggekiept. 

Gelukkig kwam haar eigenwijze bui op tijdens het bellen en er gezegd werd dat zij dit niet zomaar konden accepteren. Ma heeft ze gezegd dat ze het dan zelf maar moeten weten, ZIJ komt niet. Punt. Goed zo ma, daar hebben ze het maar mee te doen. De oncoloog zal uiteraard nog wel een gesprek willen. Prima toch?

Daar belt ze nog wel over terug als ze zich iets beter voelt. Ze had ook een rare bult op haar rug. Daarvoor is ze maar even naar de huisarts gegaan. Het bleek een ontstoken talgklier te zijn. Onschuldig gelukkig. Je maakt je nu overal snel zorgen om. Dit valt gelukkig mee. Dat gaat wel weer over.

Op mijn werk heb ik ook gelijk mijn zorgverlof weer teruggetrokken. Dan is dat ook weer geregeld. Je kan wel merken dat onze klanten ook allemaal alvast weer ritten gaan bestellen voor de feestdagen. De Vervoer op Maat app werkte niet door een update in het programma waar dit in geboekt wordt. Dat was dan ook direct te merken!

We zijn de hele dag alleen maar allerlei dingen aan het regelen geweest en vragen aan het beantwoorden. Je kan van die dagen hebben dat er allemaal van die rare dingen gebeuren. Of dat ze met vragen komen waarbij je denkt "eeeeehhhhhh". Je zal ze toch moeten oplossen, hoe dan ook. 

Soms vliegen zulke drukke dagen heerlijk snel voorbij. Maar soms duren ze dan alleen maar, voor je gevoel tenminste, extra lang. Vandaag was zo'n extra lange dag. Zelfs die gaan uiteindelijk voorbij. Vanavond ga ik ook weer lekker vroeg naar mijn mandje. Ik zal erg mijn best moeten gaan doen om straks niet in een bankcoma te vallen.

Dan slaap ik daarna niet meer op een normale tijd. Voor mezelf moet ik maar even een lijstje maken. Ja ja, ik weet het, als ik wat plan lukt het toch meestal nooit. Maar ja, ik moet toch wat? Morgen moet ik gewoon even die medicijnen ophalen en woensdag vast boodschapjes. Dan kan ik donderdag lekker binnen blijven en doen waar ik zin in heb. 

Aan de andere kant heb ik gehoord dat het mooi weer kan worden. Hm. Dan wil ik wel weer even lekker naar buiten natuurlijk. We zullen wel zien. Ondertussen komen de katten steeds even een kijkje nemen. Zit ze al weer op de bank? Oh nee, oké, dan nog maar even naar boven. Geen gein aan als ze achter dat lichtschermpje zit...

Sunshine kwam me dan altijd gewoon lastig vallen. Op mijn toetsenbord gaan liggen. Steeds over de letters lopen als ik zat te typen. Of onder mijn scherm gaan liggen en me dan aan blijven staren. Daar was hij best goed in, de aandachttrekker. Sunshine is zo'n kat die altijd en eeuwig heel overheersend aanwezig is.

Daarom valt zijn afwezig zijn ook nog altijd enorm op. Nog voor ik 's morgens mijn ogen open had, stond hij vlak boven mijn gezicht te wachten tot ik weer bij de mensen was. Dan keek hij me blij aan en gaf zijn goedemorgen-kreuntje en rende alvast naar de keuken. Eten!

Als ik ervoor een avonddienst had gehad en wat langer dan 4 uur 's morgens wilde blijven liggen, was hij het daar helemaal niet zo mee eens. Menig ochtendje heb ik 's morgens om6 uur geeuwend op de bank gezeten. Hij liet me toch niet met rust dus kon ik er beter maar gewoon uit gaan.

Dat scheelde een hoop ergernissen. Casper was ook zo'n monstertje. Zulke katten hebben een hele trucendoos waarmee ze je uit dromenland kunnen halen. Of je nou wil of niet. Wat zou ik me weer graag 's morgens vroeg groen en geel ergeren aan Sunshine's dwingelanderige pesterijtjes. Ik kan haast niet wachten! 

"Katten schijnen uit te gaan van het principe
dat het nooit kwaad kan
om te vragen wat je wilt."

Onbekend