Als het goed is komt mijn moeder nu net binnen of is ze nog onderweg naar huis. Ze heeft een flinke wond, lang en diep. Mijn broer is tot woensdag thuis en tot dan kan hij haar wond 2 x per dag spoelen. Anders had ze niet weg gemogen, er moest wel eerst thuiszorg geregeld zijn.

Dus dat kwam dan weer goed uit, dat hij dat kon doen. Mijn wekker gaat morgen om 4 uur weer en ik heb weer een 6 daagse werkweek met 3 tijdswisselingen. Dan wordt zoiets een beetje lastig natuurlijk. Bovendien ben ik niet zo'n held bij anderen hoor. 

Ik heb de foto's gezien van de wond en daar werd ik al bibberig van. Er is zeker geen verpleegster aan mij verloren gegaan. Die zit er gewoon niet in. Ik kan wel tegen bloed en dat soort dingen. Maar als het om mijn eigen vlees en bloed gaat, ben ik al helemaal geen held. 

Gelukkig kan mijn broer dat wel, dan hoef ik dat gelukkig niet te doen. Zo eerlijk ben ik wel. Op dat gebied heb je helemaal niets aan mij. Ik heb bijvoorbeeld wel leren reanimeren maar of ik dat ooit zou kunnen toepassen? Ik denk het niet. Ik bevries gewoon bij zulke ramp scenario's. Ik bel wel de hulpdiensten!

Net zoals het bloedprikken bij Sam. Ik heb het op een gegeven moment maar opgegeven. Dan maar elke week naar de dierenarts. Dat is beter dan dat beest helemaal van streek krijgen met mijn knullige pogingen zijn bloedsuikergehalte proberen te meten. Probeer maar eens bij een tegenstribbelende kat, het ieniemini bloedvaatje te raken in zijn oor. 

Nee, een medische carrière zit er voor mij niet in. Dat vind ik dan ook helemaal niet erg. Daar hebben ze genoeg mensen die er wel geschikt voor zijn. Gelukkig! Morgen uit mijn werk dan maar even langs mijn moeder gaan. Kijken hoe het met haar gaat.

Toen ik haar gisteren aan de telefoon had, klonk ze net zo zwak als na die zware operatie van 4 juli. Alsof ze het eind van de dag niet zou halen. Heel fijn dat ze vanmorgen weer een stuk krachtiger klonk. Dat is bij haar direct te merken aan haar manier van praten dus zich groter voordoen lukt nooit zo. Dat horen we wel.

Vandaag even naar de stad gegaan. Wat een drukte zeg! Alsof het allemaal gratis werd weggegeven! Niet te doen. Ook in Mystiek was het niet zo fijn om rond te neuzen omdat er 100 anderen steeds in de weg stonden, precies waar ik even naar wilde kijken. Dat heb ik dan ook maar opgegeven. 

Nog even lekker een beetje door de stad gestruind, maar ook dat vond ik niet meer zo fijn als normaal. Geen idee waarom hoor. Ik ben al niet zo van de mensenmassa's maar het lijkt wel of dat steeds erger word. Ik wist niet hoe snel ik naar huis moest. De tijd nemen om naar nog wat leuke winkels te gaan, wilde ik niet eens. Ik moest weg uit die drukte!

Als ik niet uitkijk dan word ik net zo'n kluizenaar als mijn vader was. Ik ben benieuwd hoe ik dat dagje Amsterdam beleven ga, volgende week. Rotterdam was vandaag in elk geval geen succes! Ik moet nog even gaan uitzoeken hoe we dat gaan doen vrijdag, met treinkaartjes en wel of geen retour. Halen we wel die laatste trein of niet? Geen idee!

We gaan het wel merken. Voor Estas Tonne moet je wel iets over hebben natuurlijk. Die ene keer dat hij eens in Nederland is. Dat gebeurt niet zo vaak. We gaan het mee maken volgende week. Dan weet ik dat in elk geval ook weer. Dat we er gewoon een leuke dag van gaan maken, lijkt me duidelijk. Het is weer eens iets anders. Dat is een ding dat zeker is. 

Zo nog even wat eten, spullen klaar leggen en dan nog even bankhangen en t.v. kijken. Het wordt weer op tijd naar bed vanavond. Die wekker is ongenadig. Ik weet niet waarom maar ik heb er de laatste tijd moeite mee. Normaal gesproken juist helemaal niet. Ja, het is aarde donker zo vroeg maar dan nog. Dat was het anders ook altijd. 

Misschien heeft het te maken met die algehele vermoeidheid die me al maanden achtervolgt. Najaarsmoeheid kan het niet zijn. Ik had het van de zomer al. Het zal wel met alles te maken hebben. Mijn bordje ligt een beetje vol en ik heb niet eens honger. Ik zal me er wel doorheen worstelen. Dat is tot nu toe altijd gelukt. Wiskundig gezien zal ik er dit keer ook wel weer doorheen komen.

De cits zijn weer een heel er niet gezelschapsdieren aan het zijn. Die liggen boven. Als ik straks ga bankhangen, geef ik een paar kreten richting de trap op. Dan komen ze vanzelf wel weer aangescharreld. Moonlight gaat dan direct op zoek naar zijn hengel, kan ik weer voor hengel gaan zitten tot ik ga slapen. Aurora komt lekker naast me liggen altijd.

Beetje stom van Moonlight dat hij er dan niet spontaan bij durft te springen. Maar na een paar dagen, vindt hij het wel genoeg en doet hij het toch. Dat zijn de gezelligste avonden. Ik ben alvast gaan zoeken naar de kerstdingen die ik ga neerzetten en ophangen. Vorig jaar met een kat als Sunshine ben ik niet eens aan de boom begonnen!

Daar had geen bal in heel gebleven. Ook dit jaar komt er geen boom. Ik reken er natuurlijk op dat Sunshine dan al lang en breed thuis is. Maar met mijn vorige 2, Sam en Casper, heb ik in België ook nooit een boom neergezet. Tot Daisy en Kim hier weer bij me kwamen wonen. En toen waren die 2 cits al weer wat ouder en lieten ze de boom gewoon met rust.

Alhoewel Casper er nog wel eens in of onder wilde, het was goed te doen. Misschien moet ik dat met deze cits ook gewoon doen. Pas over een paar jaar, als ze hun wilde kattenharen al verloren zijn, een boom neerzetten. Gaat het dan nog niet, dan houdt het op. Maar zoals ze nu nog volop jeugdige overmoed bezitten, gaat het hem niet worden. 

Genoeg leuke dingen waar ze wel afblijven. Vooral lichtjes vind ik altijd leuk. Maar, zoals ik gisteren en vandaag duidelijke heb kunnen zien, eerst moet alles gezeemd en gepoetst worden. Volgende week ben ik toch een paar daagjes vrij, dan kan ik dat mooi even doen. Stel je voor dat ik eens niet iets gepland zou hebben. Dat kan natuurlijk niet. 

"Katten zijn het zout
der Aarde."

Sartre

Wat een gedoe weer allemaal met moeders. Ze zou gisteren direct geopereerd worden maar dat is niet doorgegaan, dat hoorden we vanmorgen pas natuurlijk. Ze zou deze morgen onder het mes gaan pas. Ze lag op een zaal met 3 heren maar ze kreeg toch een mannenpyama, grapte ze nog. 

Ze had natuurlijk ook niets bij haar, ook haar medicijnen en insuline niet. Gelukkig was ze niet in een spijkerfabriek terecht gekomen, zei een verpleger, dus dat hadden ze wel voorhanden. Gelukkig dan maar. Mijn broer appte me vanmorgen dat ze onder volledige narcose zou gaan, in plaats van plaatselijk. Dat is dus weer minder.

Ze krijgt thuiszorg om het te kunnen spoelen. Dat gaat zelf een beetje moeilijk op je rug inderdaad. Ook blijft er een drain in zitten dus is ze er nog wel even zoet mee. Alsof ze niet al genoeg heeft waar ze zoet mee is. Ze was natuurlij bek af gisteren. Ik hoop maar dat ze goed geslapen heeft.

Hoe het verder gaat is ons nog niet bekend. Ook niet hoe laat of wanneer ze naar huis mag. We zullen het nog even af moeten wachten. Gelukkig was ik te moe gisteren om dingen te plannen want dat loopt zo natuurlijk ook weer in de soep. Die markt staat er volgend weekend ook wel weer. Ik ga maar hier in huis wat achterstallige dingen doen.

Vast een stukje schrijven en dan maar wat gaan doen of zo? Ik moet eerlijk toegeven dat er tot nu toe helemaal niets uit mijn handen komt. Behalve dan de lettertjes die ik nu zit te typen. Heb ik toch een beetje tastbaar, of meer zichtbaar bewijs dat ik toch nog iets heb gedaan. Ik voel me een beetje lamgeslagen. 

Gaat wel weer over hoor. Ooit. Vandaag ook nog een Amivedi melding gezien van een kat die bijna een jaar weg was en 20 km verderop gevonden werd. Mijn hoop groeit ook weer een beetje daardoor. Ik las bij Stichting Zwerfkatten Rijnmond over een grote vangactie, 55 hebben ze er al gevangen in de Botlek. 

Die gelegenheid heb ik gelijk gebruikt om op hun Facebook pagina weer even een oproep te zetten over Sunshine's vermissing. Alle kleine dingen kunnen helpen, daar ga ik maar vanuit. Toch weer een stapje genomen. Stel je voor dat hij door hen weer gevonden zou worden bij 1 van die vang-acties! Dat zou de cirkel mooi rond maken zeg. 

Het zit me eigenlijk ook een beetje dwars dat het vandaag prachtig weer is om te gaan flyeren. Ik heb alleen echt geen puf. Dat neem ik mezelf dan ook weer een soort van kwalijk. Dan vergeet ik alle dingen die ik al wel gedaan heb voor Sunshine en hangt alles zwaar aan het feit dat ik vandaag weinig tot niets doe om hem te vinden. 

Nou ja, het wordt vandaag toch een beetje gewoon rondhangen hier. Ik weet niet of ik straks de auto in moet schieten om ma te gaan halen of niet. Dan is het wel zo handig dat ik in de buurt ben. De cits zijn nergens te bekennen, die doen volgens mij net alsof ik naar mijn werk ben.

Ze hebben zowaar vannacht allebei in de buurt geslapen. Aurora lekker, nah lekker, op mijn benen en Moonlight vlakbij. Dat vind ik altijd fijn als ik ze kan zien zodra ik mijn ogen open doe. Het liefst dat er dan 3 liggen natuurlijk. Dat zou ik het liefst zo snel mogelijk zien. Gaat ook gebeuren! 

Nu het zonnetje zo op mijn raam schijnt, zie ik dat ik die ook nodig moet zemen. Daar heb ik al helemaal geen zin in vandaag! Ik moet maar wat leuks gaan doen voor mezelf zo even, lijkt mij. Dat is beter dan zo rondhangen met een onbestemd gevoel. De tijd gaat snel genoeg en voor je het weet is het weer donker.

Gisteren vroeg Kim me, of ik voor haar katten wilde zorgen als ze in september naar Engeland gaat. Eh... Als ik er dan nog ben, ja natuurlijk! Ja, mijn kind heeft alles graag ruim van te voren geregeld. Met de nadruk op "ruim".

Ik heb al eens eerder verteld dat wij een vreemd gevoel voor tijd hebben samen. Maar zij overdrijft het wel heel erg hoor haha. Moet ze maar niet mijn quote van de dag lezen van vandaag. Dan belt ze nog iemand anders ook! De foto van vandaag slaat natuurlijk op Sunshine en wat ik van zijn verdwijningsactie vind!

Ik ga er maar een eind aan breien. Genoeg te doen en geen zin om het te doen. Ik denk niet dat ik dat vandaag even om kan draaien. Gelukkig dat ik vrij ben, dat is dan toch weer een voordeel. Als je echt wil, kan je dat altijd vinden. Gauw verder zoeken naar meer voordelen dan maar, ik ben nou toch bezig! 

"Ja hoor, ik wil best je katten voeren.
Zeg maar aan wie."

Loesje

Ik zat eigenlijk te wachten tot mijn moeder terug is uit het ziekenhuis. Daar is ze nu heen met mijn broer. Die ontstoken talgklier is meer een ontstoken talgberg geworden en ze heeft er veel pijn aan. Vanmiddag ging ze naar haar huisarts en die heeft haar doorgestuurd naar de spoed van het Erasmus. 

Mijn broer is met haar mee. Hij appte me al dat het ongelofelijk druk is daar. Dan heb ik hier vannacht nog niets staan, dus ben ik maar gaan schrijven. De huisarts durfde er zelf niet aan te komen. Vandaar dat ze naar het ziekenhuis moest. Ze heeft natuurlijk dat gif van de chemo ook volop in haar bloed. Daar zal het ook wel mee te maken hebben.

Nog even afwachten dan maar. Ik laat het morgen hier wel weten hoe het verder gegaan is met haar. Er blijft haar ook niets bespaard geloof ik. Het kan door die chemo komen. Alles in en aan je verandert, ook je bloedsamenstelling, je aderen, alles. Zo'n ontsteking is dan ook niet gek. 

Die laatste chemo heeft er enorm ingehakt bij haar. Zondag de hele dag weg geweest en ook dat heeft haar geen goed gedaan. Ze is ook zo lekker eigenwijs. Zo ben ik helemaaaaal niet! Ik hoop maar dat ze snel klaar is. Laatste nieuws via Kimberley; ze is nu aan de beurt, net voor 22 uur, en ze gaan een echo maken ervan. Het lijkt de Mount Everest wel! De foto zal ik jullie maar besparen. 

Dat zal flink pijn doen. Mijn hoofd heeft daar ook last van, van pijn. Ik heb zelden hoofdpijn maar als ik het dan heb, dan is het ook volledig. De cits lopen al om me heen te zeuren. Ze willen spelen. Tenminste Moonlight zeurt, dan kan hij goed. Aurora is wat meer bescheiden maar ze komt wel altijd mee doen.

Ook vandaag op de zaak was het weer een aparte dag. Ik wilde het uurtje dat ik langer was gebleven, door de vergadering gisteren, eerder weg. Dat is niet gelukt haha. Uiteindelijk verliet ik het pand 10 minuten eerder dan normaal. Echt vroeger thuis kon ik dat nou niet noemen. 

Door die hoofdpijn kan ik ook niet echt goed denken. Ik heb al wat pogingen gemaakt om een briefje voor morgen te maken maar er staat nog steeds niets op papier. Ik denk dat ik dat maar gewoon even moet laten en vroeg naar mijn bed moet gaan. Dan kan die pijn mijn kop uit en ga ik morgen gewoon fris en fruitig weer aan de dag beginnen.

Ik wil even naar de markt, wat boodschapjes halen. Daarna thuis even lekker een beetje ik-tijd besteden aan mezelf. Vrijdag even naar de stad, naar mijn favoriete winkel, Mystiek. Daar neus ik altijd zo graag. Even wat leuks kopen voor mezelf. Ik vind mij wel lief genoeg daarvoor. Ik ben natuurlijk wel partijdig maar mijn moeder vind dat ook. 

Verder mis ik bij vlagen Sunshine zo ontzettend dat het fysiek zeer doet. Ik weet niet waarom dit opeens weer zo de kop opsteekt. Ik vind dat zo niet leuk. Het is wel logisch natuurlijk. Volgende week is het al verdorie 6 maanden! Toch, als ik er zowat helemaal doorheen zit, zie ik dan weer zo'n Amivedi bericht voorbij komen.

Die van gisteravond die ik op facebook plaatste, vermeldde dat een vermiste kat na 7 maanden weer thuis was. Sterk vermagerd maar dat is zo weer verholpen natuurlijk. Dat geeft me dan net weer dat zetje dat ik nodig heb om weer even vooruit te komen zonder bij de pakken neer te gaan zitten. Dat wil ik alleen maar doen als ik aan het verhuizen ben of zo. 

Anders heeft het geen nut. Het is niet zo makkelijk als het lijkt om altijd maar weer vrolijk in het rond te lopen. Ik probeer het toch, het is ook een soort redmiddel. Ik heb mijn moeder ook nog die me nodig heeft, mijn kind die me nodig heeft en mijn 2 harige schatjes. Die hebben me ook nodig, al was het alleen maar om blikjes voer open te trekken en de cats meow aan te zetten. Daar doe ik het voor.