"De wijze sluit zijn hart af, doet zijn deuren dicht en verspreidt licht."

Lao-Tse Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Gisterenmiddag ben ik naar Kim gegaan. Het was, hoe kan het ook anders, 13 graden. Ik zou lekker bij haar gaan eten, krijg ik ook nog eens een keertje een gezonde maaltijd binnen. De enige keren dat dit echt gebeurt is als ik bij mijn broer of bij haar eet. Anders zou het er maar zielig voor me uit zien. Ze had lekker rauwe andijvie met spekkies en een balletje gehakt. Daan had mazzel want ik hou alleen van zwart geblakerde spekkies en die nog roze waren gaf ik aan hem. Hij heeft gewoon een hele goeie cleanmother.

Gelijk afgesproken dat hij binnenkort ook even naar die gasaansluiting komt kijken voor me. Ik kan bijna alles in huis zelf, normaal gesproken dan, maar van zoiets heb ik geen verstand hoor. Het is nog met gas ook dus dat moet wel goed gebeuren. Ik rook maar het liefst alleen sigaretten, niet via mijn ontplofte haar. Maar hij weet wel hoe dat moet, zei hij, dat komt wel goed. Na het eten ben ik direct naar huis gegaan. Omdat ik bek af was weer en ook omdat er 1 harige eigenwijze geen brokjes eet.

Rainbow kwam me dan ook wel heel enthousiast begroeten. Hij wees nog net niet met een pootje naar de etensbakjes. Proberend niet mijn nek te breken gaf ik ze als eerste eten allemaal en toen ben ik op de bank geploft. Raar gedoe hoor, dat je van zoiets al zo moe bent. Je gaat gewoon gezellig een middag naar je dochter en je bent totaal out. Het was in elk geval gezellig geweest dus dat heb ik weer binnen. Zo zie ik het dan maar.

Nadat ik weer had zitten dutten op de bank, kon ik natuurlijk pas weer heel laat in slaap komen met als gevolg dat ik vanochtend dan ook weer laat pas wakker werd. Met Aurora praktisch op mijn gezicht en Skylar op mijn benen. Het duurde wel even voordat ik me weer normaal kon bewegen. Even aan de koffie en dan op mijn langzame gemakkie, ja niets gaat meer op tempo tegenwoordig, ben ik me aan gaan kleden. Ik moet weer naar de psycho the rapist. Oh nee, dat moest ik aan elkaar schrijven.

Omdat er nog iets tijd over was, heb ik even bij mijn broer gekeken. Ik zag dat hij gisteren iets had geplaatst over een kaarsje opsteken voor mijn moeder. Dat heb ik nu ook gedaan en Kim ook. Je moet dan wel toestemming geven dat ze je van de KRO/NCRV kunnen benaderen voor een uitzending of zo maar dat maakt me ook niet zo uit. Ik hoef zelf niet met mijn peen en uien gezicht op de tv hoor. Alleen is ons verhaal best wel bijzonder eigenlijk. Dat kunnen mijn broer en Kim ze ook wel vertellen. Al die tekens, dat zouden wel meer mensen willen weten, lijkt mij.

Je bent er dan toch weer gelijk volledig mee bezig. Zo werkt mijn brein op het moment. Vrijdagavond is er namelijk ook lichtjesavond op Hofwijk. Op zich heb ik niets met begraafplaatsen hoor. Ik heb haar toch altijd in mijn gedachten, daar hoef ik niet voor naar een graf. Ik weet dat mijn moeder zelf daar niet meer is. Alleen haar oude lichaam van hier nog, dat wel. Maar dat moet je maar zien als de auto waar je in rijdt. Als die stuk gaat dan neem je ook een nieuwe. Soms moet je wat langer wachten omdat je nog moet sparen maar die nieuwe komt er wel. Oh, daarom noemen ze het een autokerkhof ook natuurlijk.

Ma heeft haar nieuwe al. Dat weet ik wel zeker. Haar geesteslichaam dan maar dat is dan ook heel mooi. Een lichaam van het licht dat je van binnen hebt, mooier kan het bijna niet. Ik kan helemaal voor me zien hoe ze er nu uitziet. Toch ga ik vrijdagavond mee. Meer gewoon omdat het fijn is om met je familie toch even extra aan haar te denken en dan gelijk weer even onder elkaar te zijn. Ik moet wel mijn zaklamp niet vergeten. Ik heb er eentje van Sjoukje gehad, toen om naar Sunshine te zoeken in het donker. Komt het ding nu weer goed van pas.

We gaan bij mijn broer eten allemaal en daarna naar Hofwijk. Dat moet heel mooi zijn en heel sereen, al die mensen die hun dierbaren herdenken. In het donker met al die lichtjes. Ik weet niet of ik die hele begraafplaats over kan komen maar dat hoeft ook niet. Ik heb ze al gezegd dat ik anders gezellig even bij ma ga zitten. Er staan daar bankjes vlakbij. Dan gaan zij maar verder lopen. Het is een aardig eindje lopen tot aan waar ze ligt, dat is voor mij wel nokkie denk ik zo. Als het me te koud word, dan loop ik gewoon weer richting auto.

Als ik bij de therapeut parkeer, ik ga hem gewoon Stefan noemen hoor, dat scheelt typen, dan is het bijna 13 uur, 12u58 (5+8) 1 en 3 bij Facebook en Messenger,  en uiteraard ook weer 13 graden. Ma vind het volgens mij fijn dat ik erheen ga. Stefan had alles uitgeprint, ik heb nog wat vragenlijsten moeten invullen. Lang verhaal kort, hij moest vandaag tot een diagnose komen omdat het natuurlijk wel vergoed moet worden door de verzekering. Zonder diagnose doen ze dat blijkbaar niet. Wat ik dus nu officieel heb noemt men somatische symptoom stoornis, nou daar ben je lekker mee dan. Heb ik verdorie nog een stoornis ook. Door de hoeveelheid beperkingen die ik heb, is het niet mogelijk om op het moment een normaal leven te leiden. Nee, daar was ik ook al achter.

Burn out dekt hier niet echt de lading. Zelfs de echt leuke dingen moet ik al laten, laat staan hoe het dan zit met de minder leuke dingen. Mijn dagelijks functioneren wordt er volledig door beperkt. Maar goed, we gaan ermee aan de slag. Ik heb al een paar afspraken met hem ingepland staan. Komende dinsdag ben ik er al weer. Op naar de verbetering, met in volgende week zowel een afspraak bij Stefan als bij PeeT. Komt vast wel een keertje goed. Het is niet dat ik er niets aan doe, dat kan niemand zeggen in elk geval. Dat ik vond dat al hele dagen niet slapen een stap in de goede richting was, daar was hij het helemaal mee eens.

In zulke stapjes, uitgespreid over een aantal maanden moet ik gaan denken. Nou dat kan ik eigenlijk beter niet doen. Daar wordt Sinterklaas echt niet vrolijk van maar goed, ook hier weer, het is zoals het is en we zullen het ermee moeten doen. Er staan tot half januari al afspraken ingepland, en het grappige is dat het elke keer om 13 uur is. Dat viel me pas op toen ik ze allemaal in mijn agenda aan het zetten was. Ik vertelde hem heel even kort wat 13 voor mij en mijn familie betekent omdat hij vroeg waarom ik opeens in de lach schoot.

Nou, dat hebben we dan ook weer in de pocket, een diagnose. Op naar huis, de parkeerplaats bij de Lidl stond vol daarom ben ik maar gelijk naar huis gereden. Te veel mensen in een winkel, ik word er niet goed van. Ik heb nog chinees genoeg om vanavond lekker te eten en morgen eet ik bij mijn broer. Overdag eet ik toch bijna niet en water om te drinken heb ik nog genoeg. Mooi, geen man overboord, niets nodig aan boodschappen. Dan zie ik zaterdag wel weer.

Vandaag krijg ik ook niets meer gedaan, behalve wat schrijven dan. Ik ga dan ook zo meteen lekker de bank op, even een tukkie doen. Best wel een inspanning hoor, stukje rijden, zwaar gesprek en dan gaat mijn licht vanzelf wel even uit. Morgen overdag ook gewoon goed uitrusten, want dan weet je dat die avond een inspanning geleverd moet worden en avonden zijn voor mij al zwaar zonder dat ik wat doe. Dan ben ik gewoon moe van de dag op zich.

Toen ik gisteren op de bank zat, viel mij opeens iets heel bijzonders op. Ik heb wel een hele blog gewijd aan het feit dat de cits mijn tomatensoep over de bank en mijn kleed hadden gegooid. Daarop kreeg ik een aantal handige tips over hoe ik zoiets uit mijn kleed kon krijgen. Dat had ik netjes hier op mijn A4 genoteerd, dan zie ik elke keer als ik een blog schrijf, de info weer voorbij komen. Ik was er alleen nog niet aan toegekomen natuurlijk. Maar, oh welk schoon wonder is er gebeurd? Het is niet meer nodig! Vraag me niet hoe maar die vlek op het lichte gedeelte, waar ik altijd zit, is gewoon weg!

Toen me dit gisteren opeens opviel, heb ik even met mijn voeten door het kleed zitten woelen. Ik ben nog opgestaan om te kijken of ik wel goed keek maar ik kan er niets anders van maken. De vlek, de zacht oranje cirkel op het lichte van het kleed, waar ik altijd mijn voeten zet als ik zit, is er gewoon niet meer. Als sneeuw voor de zon is hij verdwenen. Nou, schiet mij maar lek hoor. Ik ben er blij mee, daar niet voor. Ik snap er alleen geen zak van.

Ik zou bijna de kaboutertjes gaan bedanken. Nou ja, het zal wel. Ik ga lekker banken. Vanavond weer lekker kijken met wie Gordon nou weer gaat daten. Ik vind dat nou echt grappig om naar te kijken en ik mag die jongen gewoon graag, ik kan er ook niks aan doen. Ik kijk altijd door de maskers van de mensen heen, dat is zowel een vloek als een zegening. Food for thought. 

"De dood is niet het doven van het licht, maar het uitblazen van de lamp omdat de dag is aangebroken"

Rabindranath Tagore Indiaas mysticus, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1913) 1861-1941

Terwijl ik gisteren aan het stofzuigen was, stond de balkondeur open. Dit om de bange poeperds een schuilplekje te bieden. De 2 kleintjes zitten dan eigenlijk altijd op het balkon te wachten tot het schreeuwende monster uitgebruld is. In de winter gaat dat wat lastiger worden, vrees ik voor ze. Nu was het ook wel fris maar na het eten ’s morgens willen ze altijd sowieso even naar buiten. Vooral Moonlight heeft er een handje of liever pootje van om tegen de deur te springen zodat de mobile die er hangt herrie maakt.

Ja ja, ik kom eraan hoor. Na een tijdje, zeker met rotweer, zijn ze allemaal weer binnen en is het hier een vriescel geworden. Ga ik dan de deur dichtdoen dan willen ze opeens weer allemaal naar buiten. Aurora zit zelfs in de regen vaak op het balkon, naar beneden te kijken of naar de vogels. Ik zat hier te schrijven en zag dat de cits allemaal binnen waren. Omdat er zich ijskristalletjes op mijn tenen begonnen te vormen, ging ik de deur dicht doen. Zo, dan is het zo meteen niet meer zo koud.

Terwijl ik zo zit te typen, hoor ik Rainbow mauwen. Hij heeft een heel hoog piep mauwtje, in tegenstelling tot Skylar, die klinkt als een zeikende vrouw die iets niet lekker vindt. Ik roep hem en vraag wat er is. Hij tippelt weer naar de keuken en kijkt om het hoekje. Ik werp een blik naar buiten en zie geen kat. Ja dag, Rainbow, je blijft maar eventjes binnen nu hoor. Weer mauwt hij. Jaha, zeg ik terug. Weer komt hij naar me toe, springt op het bureau en gaat tegen me aan zitten. Dan springt hij toch weer richting keuken.

Straks hoor, misschien dan, als ik het niet koud heb. Hij komt bij me liggen, in het kozijn maar blijft naar me kijken. Wat is er nou? Dan hoor ik, na een hele tijd, heel zachtjes omdat de deur dicht is, toch ook gemiauw van Skylar. Ik sta op om nog eens goed te kijken en daar staat Skylar tegen de dichte balkondeur. Met grote gouden paniek oogjes. Ahhhh, arme jongen. Ik had het daarnet toch echt niet gezien dat je buiten zat hoor.

Ik snel naar de keuken en doe de deur open. Rainbow komt er ook gelijk aan en ik zie dat ze beiden opgelucht zijn. Ah, arme schatjes! Ik had echt wel gekeken maar niet goed genoeg blijkbaar. Gelukkig is Skylar niet boos en komt me kopjes geven, ik heb hem natuurlijk hartstikke gered. Ik knuffel hem even en dan kan ik in alle rust verder typen. Ik zit te wachten op die 2 afspraken, de ene tussen 13 en 17 uur en de andere tussen 13 en 15 uur. Ik ben benieuwd hoe laat ze er respectievelijk zullen zijn.

Dat viel nog goed mee eigenlijk. Vlak voor 3 uur kwamen er 3 man sterk voor de APK keuring. Waarschijnlijk gaat mijn badkamer binnen niet al te lange tijd gerenoveerd worden. Dat is nou niet echt waar ik op zit te wachten eerlijk gezegd. Mijn stopcontact hebben ze direct gemaakt, hè hè eindelijk. Dan heb ik weer wat meer plekken om in te pluggen. Dat heb je toch al niet al te veel in een oud huis. Verder was alles prima onderhouden zelfs. Ja, ik ben normaal gesproken kabouter klus natuurlijk. Dat komt wel goed altijd. De ramen klemmen niet, de deuren ook niet, niets piept of kraakt, ze waren zo weer weg.

Alleen de tegels van de badkamervloer vonden ze wat los zitten. Ja, het is ook nog eens een spuuglelijke vloer in mijn verder zo leuk opgepimpte badkamertje. Helaas krijg je dan gelijk een complete renovatie blijkbaar. Er zijn natuurlijk ergere dingen maar op dit moment zie ik dat eventjes niet zo zitten eigenlijk. Een rommeltje door werklui en je spullen door het huis. Gedoe met de katten ook en je kan niet douchen ook nog eens. Hoepel op hoor, nu niet en voorlopig ook nog niet.

Wel leuk dat ze zeiden dat ik, als er een prijs was voor het leukste en best bijgehouden huis, ik die dan zou krijgen. Niet leuk is dat er zo’n prijs helemaal niet is. Een jaar gratis huur of zo voor al het onderhoud dat ik voor hen gedaan heb. Oh ja en mijn gasplaat lekt iets, niet veel maar toch. Ik moet een aansluiting vernieuwen en dan gelijk de slang ook want die zit er al 12 jaar. Dat is voor mijn eigen rekening, dat dan weer wel en ik moet het ook zelf doen. Dat wordt weer een telefoontje naar mijn cleanson of broer natuurlijk. Die slangetjes horen ook elke 5 jaar vernieuwd te worden.

Het was zo weinig dat hij de slang niet af hoefde te koppelen. Wel is de gaskraan nu dichtgedraaid en als ik wil koken dan moet ik hem even aanzetten en daarna weer uit. Ik hoop dat ik dat niet volledig vergeet. Hopelijk kan daar snel even wat aan gedaan worden want dat zit nou niet op een echt heel handige plek. Komt ook vast wel weer helemaal goed. Het is een heel goed excuus om iets te eten te gaan halen in elk geval. Dat komt dan weer mooi uit ook nog eens.

Toen ze hun tablets zaten in te vullen, leve het digitale tijdperk, kwamen de cits natuurlijk bij ze op inspectie. Een van hen had zelf ook 2 katten en bij die meneer ging Skylar gewoon even op schoot zitten. Rainbow was er de hele tijd al bij, de man die in de meterkast moest zijn, die van de katten, werd er enorm door gehinderd want hij draaide maar om hem heen. Ik vond het wel grappig om te zien. De grote 2 lieten zich, zoals gewoonlijk, weer niet zien natuurlijk.

Pas een tijdje nadat ze weg waren, kwam de meneer van Rentokil. Het blijkt dat er enorm veel overlast is door muizen in de straat. Maar ja, met 4 van die jagers in huis, durven ze hier niet binnen natuurlijk. Ik hoor ze wel eens rennen tussen de plafonds, die hier verlaagd zijn. De laatste paar maanden eigenlijk helemaal niet meer gehoord, bedenk ik me nu. De man was helemaal verbaasd zei hij, dat hij met 4 katten helemaal niets van een kattenbak kon ruiken. Een complimentje voor mij en mijn siliconen, nee, die zitten in de kattenbak, de rest is van mezelf.

Hij heeft 3 doosjes met gif tussen de plafondplaten gedaan. Op 11 december komt er iemand anders kijken of ze zijn leeggegeten. Mocht dat zo zijn dan kom ik er met 1 zo’n behandeling niet van af. Die andere man zal ze dan weer bijvullen en er een paar bij doen als ze leeg mochten zijn. Maar dan moet ik zelf naar Woonstad bellen en erop staan dat ik een herhaal behandeling krijg. Oké. Dat moet ik dan niet vergeten. Aan de andere kant, ik heb er nooit last van want ze durven hier niet te komen natuurlijk. Muizen zijn niet gek, die ruiken de katten wel ook al rook hij ze niet.

Toen hij ook weg was, nadat hij stickertjes had geplakt op de plekken waar hij de doosjes had gezet, zodat zijn collega zich niet rot zoekt, voelde ik me enorm moe. Omdat ik al geen dagen buiten was geweest, besloot ik dan maar een portie nasi of bami te gaan halen op de hoek. Dan kon ik gelijk de vuilniszak weggooien ook. Toen die in de container zat, bedacht ik me opeens dat het dinsdag was. Verdorie, dan is de chinees op de hoek dicht. En als ik iets wil, dan wil ik het ook.

Ik stapte in mijn auto om naar de volgende chinees te rijden, die in Overschie is ook goed. Dan rijd ik daar wel heen want ik had ondertussen wel trek in Chinees gewoon. Ik ben bij de hoek en ik zie dat hij gewoon open is. Nou ja zeg, wat een mazzel. Ik parkeer mijn auto en ga mijn eten bestellen. Hoe decadent is dat, dat je met de auto iets gaat halen dat op nog geen 2 minuten lopen zit. Maar ja, het was niet echt mijn bedoeling om het zo te doen. Ik moest grinniken toen ik met mijn buit het blokje rond reed, mijn straat is 1 richting dus ik kon niet keren.

Ik werd tijdens het eten weer aangestaard door 2 paar ogen. Dat ze al gegeten hadden, daar hebben ze niet zo’n boodschap aan. Ik heb een klein laagje rijst voor ze bewaard en dat hebben ze enthousiast naar binnen gewerkt. Met een mok koffie ben ik op de bank gaan zitten. Helaas was de koffie helemaal koud toen ik opeens rond een uur of 9 wakker werd. Goh, toch weer in slaap gevallen, wat niet de bedoeling was. Voor mij is zo’n dag blijkbaar toch te veel, ook al ben ik gewoon thuis. Dat merkte ik ’s middags al aan de krampjes die ik overal kreeg.

Nogmaals een bewijs dat het voor mij in elk geval goed is dat we zondag niet gaan. Maar ook dat komt nog wel weer een keer. Alles komt altijd goed, is het niet linksom dan is het wel rechtsom. Dat vertrouwen daarin geeft me wel veel rust, en dat is dan ook precies wat ik nodig heb. Rust en lol en daar zorgen mijn harige heerlijkheden wel voor. Geloof me, waar je ook in zit, het had altijd slechter kunnen zijn. Daarom probeer ik gewoon altijd dankbaar te zijn dat het gaat zoals het gaat. Daar word ik echt niet slechter van.

De rest van de avond, die al bijna voorbij was toen ik wakker werd, waren de cits allemaal boven. Dat ben ik niet gewend van ze. Aurora kwam als eerste, Moonlight als tweede en een hele tijd later de kleintjes pas. Die werden gealarmeerd door het gezanik van Moonlight die weer zijn snoepjes wilde. Dit keer heb ik hem echt laten wachten, anders zit ik eraan vast. Het kostte me wel moeite maar goed, het is gelukt. Ik was natuurlijk nog klaar wakker.

De cits, die toch iets moesten doen tijdens het wachten op hun midnight snacks, gingen maar spelen met elkaar. Skylar begint echt een klein rotzakkie te worden tegen Aurora. Hij ligt op de loer onder waar ze ligt op de bank, vliegt dan opeens omhoog en geeft haar een paar tikken. Ze schrok er zichtbaar van en hij kreeg op zijn kop van mij. Kijk, zij is echt niet lief tegen hen maar ze valt niet uit zichzelf aan, meer als ze haar te dichtbij komen. Dat mag hij daarom ook niet doen. Moonlight heeft wel zijn oren uitgewassen maar dat was meer letterlijk. Ja, die pubers hè, wat doe je eraan… 

"Als ik onsterfelijk zou zijn, zou ik de dood uitvinden om plezier te kunnen beleven aan het leven."

Jean Richepin Frans schrijver en dichter 1849-1926