Heel irritant is het, dat ik zoveel en zo vaak iets vergeet. Ik plaatste gisteren mijn blog, ik zag dat ik herinneringen had op Facebook. Ik zie daar de blog van vorig jaar voorbij komen. Er staat bij 159 dagen zonder Sunshine. Hm, ik plaats net een jaar en 158 dagen zonder Sunshine. Het heeft toch echt niet stiekem geschrikkeld tussendoor? Nee. Nou, dan hoort er te staan voor deze dag ‘een jaar en 159 dagen zonder Sunshine’ want het is exact een jaar later toch? Potverdorie! Dan ben ik weer ergens scheef gegaan en ik kan me ook de tijd niet heugen dat ik het gecontroleerd heb.

Dat deed ik anders regelmatig en dan haalde ik vaak net op tijd het foutje eruit. Dat krijg je ervan als je niet goed oplet wat je aan het doen bent. Dat kost nog steeds moeite blijkbaar. Zuchtend ga ik het overzicht van de blogs af. Als ik bij 17 oktober kom, blog 141, zie ik dat ik op 18 oktober ook blog 141 heb gezet. Vanaf daar heb ik dus een dag verkeerd geteld verder. Een vervelend klusje maar ik moet het wel rechtzetten. Jullie letten ook niet op hoor…

Gewoon even zeggen, je zit een dag verkeerd hoor, vind ik prima. Dat is al eens eerder gebeurd en toen zei Sonja het tegen me, geloof ik. Nu heb ik een paar weken door moeten lopen en elke dag tot gisteren toe weer aan moeten passen en er een dagje bij geplakt. Daar zat ik lekker op te wachten, niet. Maar het is gebeurd. Vanaf vandaag lopen we weer synchroon met vorig jaar. Als het straks weer een keer gaat schrikkelen, en als ik hier dan nog steeds schrijf, dan moet ik wel heel erg goed gaan opletten. Ik ga er dan ook maar van uit dat ik tegen die tijd compleet en volledig beter ben. Anders gaat het geheid mis.

Gisteren was mijn kleindochter jarig. Ze is al weer 19 geworden. Jeetje zeg, wat gaat dat toch hard. Zo merk je pas dat je zelf ook zo snel oud wordt. Ik heb even zitten bladeren tussen alle foto’s die ik van haar verzameld heb. Ik zag haar pas toen ze 2 dagen oud was, ik woonde in België en ik kon met geen mogelijkheid sneller weg. Daar zit ook weer een heel verhaal aan vast maar dan kan ik wel aan de gang blijven, met alles in mijn leven. Encyclopedieën kan ik er aan wijden wat dat betreft. Laat ik dat maar niet doen hier.

Later, toen Kim bij mij in het café werkte, kwam Daisy in de vakanties, als ze er ook door de weeks was, altijd bij mij boven. Ik werkte altijd tot een uur of 5 in de morgen, soms zelfs later en ik was niet altijd helemaal wakker natuurlijk. Maar het was altijd leuk om tijd met Daisy door te brengen. Ze speelde altijd heel lief, of ze zat achter de computer spelletjes te doen. Het leukste vond ik dan dat we ’s middags samen heerlijk naar een Disney filmpje gingen kijken. Met wat lekkers en drinken en dan zat ze heerlijk tegen me aan gezakt en vroeg me honderd uit.

Soms sufte oma dan wel eens eventjes weg maar dat duurde nooit lang. Of ze ging gezellig mee boodschappen halen. Dan kon ze er wel eens helemaal vandoor gaan en dan was ik natuurlijk in paniek. Een man zei een keer tegen haar “je moet wel naar je moeder luisteren meiske”. Boos keek ze hem aan en zei heel streng “dat is mijn OMA hoor” maar ze kwam toch snel bij me staan. Nog later, toen Kim ook weer vanuit België naar huis kwam en hier bij mij een jaar gewoond heeft, zag ik haar natuurlijk weer elk weekend.

Ook dan was het altijd heel gezellig en hebben we veel lol gehad. Ik weet niet of ik het hier al wel eens verteld heb, maar ze kon echt enorm grappig uit de hoek komen. Ze zat altijd naar tekenfilms te kijken. Van de soort waar je als ouder of grootouder helemaal de zenuwen van kan krijgen, door al het gegil en raar gedoe in dat soort filmpjes.

Ze schrok een keertje ergens behoorlijk van en riep ‘zo hee, ik schrik me de klere!’ Ik wijs haar erop dat dit nou niet echt net taalgebruik is en vraag haar of het wat minder kan. De volgende dag, ze schrikt weer en zegt ‘geDaisydeerd’ ‘ik schrik me de kleding zeg, is dit wel netjes oma?’. Ik kon niet meer bijkomen natuurlijk. Ja, ik vond het wel netjes zo, vindingrijk ook wel.

Zo had ze altijd wel iets waar ik dubbel om kon liggen. Bij de opticien waar we op Kim aan het wachten waren, Daisy past eerst kinderbrilletjes zonder glas, daarna gaat ze over op de leesbrillen. Daar zit wel al echt glas op sterkte in. “Oma, ik zie alles opeens helemaal dwazig”, hoor ik haar zeggen. Iedereen in de winkel schiet in de lach natuurlijk. Ik zeg haar dat ik dat al jaren heb, dat zal wel in de familie zitten. Zoiets vergeet je nooit meer.

Toen ze een jaar of 10 was, liepen we in de winkel, komt ze met tranen in haar ogen naar me toe. “Oh oma, dat mensen dat kunnen eten!!! Dat zou ik echt nooit doen hoor!” en ze trekt me mee naar het broodbeleg. “Kijk oma”, zegt ze, “kattenspek!” met grote angstige ogen kijkt ze me aan. Ik heb me niet echt populair gemaakt door in lachen uit te barsten maar ik kon het niet tegen houden. Het was natuurlijk ‘katenspek’, ga dat maar eens uitleggen. Maar ja, het is ook allemaal verwarrend als je nog klein bent. Niet alleen voor kinderen maar ook voor de Nederlandse Voedsel en waren autoriteit. Die hebben weer last van vegetarische kipstukjes.

Wat is daar nou zo moeilijk aan? Het is vegetarisch dus er zit géén vlees in, het lijkt wel op stukjes kip, vandaar de naam. Verwarrend? Nou, nee hoor. Ik, als kind, heb mezelf jarenlang de heerlijkheid van bitterballen ontzegd omdat ik ervan overtuigd was dat die bitter zouden smaken. Ongeacht wat mijn moeder ook zei daarover. Anders heten ze toch zeker niet zo? Kijk, dát is pas erg!

Ik kan me niet voorstellen dat er mensen zijn die de vegetarische kipstukjes kopen en dan thuis teleurgesteld zijn omdat er geen kip in zit. Ik ga toch zeker ook geen tijgerbrood halen bij de bakker en dan een klacht indienen omdat ik weinig tot geen tijger ben tegen gekomen? Er zit geen paling in palingworst, dat weten we toch ook allemaal zo’n beetje spontaan vanzelf? Dat is toch ook niet in de 2^e kamer gekomen? Als je denkt met een paar aardappelen en slavinken een volledig maal te hebben, kom je toch ook bedrogen uit omdat er helemaal geen sla in zit? Er zitten zelfs geen vinken in!

Datzelfde verhaal krijg je zo’n beetje, maar dan andersom met een vleestomaat. Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan hoor. Bokkenpootjes, geen bokken en geen pootjes ook. Kikkererwten, moet ik die nog uitleggen hier? Muisjes, die hebben niets met enig eiwit te maken en gestampte muisjes wilde ik vroeger ook niet eten, dat vond ik zielig. Wist ik veel, maar dat leer je dan toch van je moeder of door te proberen? Van sherrytomaten word je niet dronken maar dat komt dan ook omdat het cherry tomaten zijn. Alleen moet je dan wel een beetje Engels kennen, wil je die kunnen begrijpen. Toch koop je ze gewoon. Blinde vinken liggen echt niet in de schappen met rood/witte stokjes erbij, dat weet iedereen.

Jodenkoeken, nee, er zitten geen joden in. Negerzoenen, mag je trouwens niet eens meer zeggen. Ik weet niet eens hoe ze nu dan wel mogen heten. Lekker vind ik ze wel. Ja, dat zou je wel willen weten… Amandelmelk, sojamelk, dat kan dan toch ook niet? Ik zie er reclames zat van langs komen. Wat moet je dan als je lactose intolerant bent? Je moet er niet eens wat aan willen veranderen. Dat zou zo’n gouden momentje met je kleinkind kunnen kosten. Dat is toch veel te leuk om later te vertellen? Wie weet ga je ooit een blog schrijven, dan kan je het daar allemaal in kwijt. Mij kwam het in elk geval behoorlijk goed uit.

Ook over namen kan je uren doorgaan. Ik weet nog dat ik, met mijn moeder, over de Binnenweg fietste. Daar zit een rolstoelen en prothesen winkel. Alleen heet die familie Beenhakker. Ik ben van het lachen van mijn fiets gevallen. Of een slager die Bakker heet, die heb je ook. Je moet op tv ook maar eens opletten, daar komen continue van die grappige gevallen langs. Het valt mij in elk geval altijd op. Heerlijk vind ik dat, daar kan ik zo om lachen.

Taal kan zo ontzettend leuk zijn, vooral als anderen het niet goed spellen of verkeerd gebruiken maken van de komma. Dat kan ook volledig hilarisch worden. Ik ben gek op mijn katten en familie koken. Of ik ben gek op mijn katten en familie, koken. Wacht, niet schieten. Of; wacht niet, schieten. Zo zijn er nog vele voorbeelden. Taal, het kan zo leuk zijn. Kleindochters, die worden groot en oma’s, die worden oud en alles komt altijd goed. 

"Er zijn meer volwassenen bang in het licht dan kinderen in het donker."

Kees van Kooten Nederlands cabaretier en schrijver 1941-

Mijn broer had gezegd dat we rond 17u15 zouden eten. Ik was een uurtje ervoor toch in slaap gesukkeld en schrok nog net op tijd wakker om me, redelijk zonder haasten, te kunnen aankleden. Daar was ik nog mee bezig, toen hij stuurde ‘nog 4 minuten’. Hij weet wel wat ik heb maar hij weet nog niet helemaal hoe het werkt. Ik trouwens ook niet want mijn reactie had ik niet verwacht. Ik schiet volledig in de stress en er gaat van alles mis.

Ik stuurde nog terug ‘je zei 17u15 hoor!’, waarop hij weer antwoordt ‘nog 3 minuten’. Daar waar ik er anders om had kunnen lachen, ik laat me normaal gesproken niet zo gauw gek maken, schiet ik nu in de paniek. Slaat natuurlijk nergens op maar het gebeurt wel. Totdat ik er ben blijft dat gejaagde gevoel hangen. Ik zeg tegen hem dat hij dit voorlopig maar even niet bij me moet doen. Hij wist het natuurlijk ook niet en we kunnen er nu wel om lachen maar het is toch wel een rare reactie van me. Ik zie dan opeens dat het vandaag toch opeens weer 13 graden is geworden, logisch natuurlijk.

Het is natuurlijk al weer tegen de avond en dan ben ik al gewoon sowieso moe. Nu moet ik nog een stuk lopen ook straks. Ik ben benieuwd. We eten lekker pasta, drinken koffie en ondertussen wordt er afgesproken met Agnieszka, die samen met Tomek en Alan ook komt. De parkeerplaats bij Hofwijk is al helemaal vol en we worden naar binnen geleid. Overal branden lichten en kaarsen en overal staat personeel om elke binnen komende auto naar een parkeerplekje te leiden. Doordat Sandra met Agnieszka aan de telefoon zit, blijkt dat ze 2 auto’s achter ons rijden. Toeval bestaat niet. We parkeren de auto’s en lopen richting ingang, je kan daar als je wilt koffie of thee drinken in de aula.

Overal staan witte tentjes met lichtjes en er is veel volk op de been. Er staan ook overal standaards met de mooie gedichten van Martin Gijzemijter met een lichtje erboven. Wij zijn niet van plan om al die tijd in de aula te wachten en lopen vast naar waar mijn moeder ligt. Sommige paden zijn onverlicht en die zaklamp was zo’n slecht idee nog niet. Het is volle maan en ze staat heel laag en is heel groot. Mooi om te zien op deze avond. We plaatsen bij ma wat bloemen en kaarsen en ik ga op het bankje zitten dat er vlakbij in de buurt is. Mijn rug werkt niet mee, ik ben ook niks meer gewend.

Ik was, wat ik bij ma had willen zetten, gewoon vergeten thuis, door de stress waar ik in schoot. De zaklamp had ik ervoor al in mijn tas gedaan, dat had ik met de rest natuurlijk ook moeten doen. Nou ja, het loopt niet weg, dat kan de volgende keer ook wel. Kim is enthousiast bezig met haar camera en die zijn we ook af en toe volledig kwijt. Best mooi om te zien, al die lichtjes overal, ook op het water. Als we weer naar de ingang lopen, begint er een koortje te zingen. Na een paar prachtige liedjes gaat de hele stoet over het kerkhof, met lichtjes en lampionnen maar ik heb daar geen puf meer voor. De rest vindt het ook wel prima zo. We hebben alles nu wel gezien en gehoord, tijd om weg te gaan.

Ik voel me een beetje naar van vermoeidheid, ik rijd direct naar huis. Oh nee hè, ik zie aan de grote lichtmasten, als ik nog bij Zwembad West rijd, dat Sparta thuis speelt. Shit. Dat wil zeggen dat er in mijlen omtrek geen parkeerplekje te vinden is in mijn buurt. Ik heb al een hekel aan voetbal en op zulke momenten wordt dat er niet beter op. Natuurlijk, alles is vol. Ik weet alleen ook dat ik niet meer nog een stuk kan lopen. Ik zet mijn auto gewoon vol op de stoep, klaar. Als ze me een bekeuring geven, dan ga ik flink in beroep, ik  heb een diagnose hoor, dat kan makkelijk.

Nu kan ik nog niet lekker onderuit want ik moet straks nog naar beneden om mijn auto te gaan parkeren. Pas na elven is er weer wat plek in de straat en kan ik mijn auto normaal gaan weg zetten. Ik wierp af en toe een blik uit het raam waar ik de schijn van de lichtmasten boven de daken kan zien. Ik weet dus direct wanneer het afgelopen is. Als ze scoren kan ik ze zelfs horen juichen ook. Dat is een heel apart geluid trouwens, een paar duizend man die tegelijk OOOH roepen, dat geeft een raar effect een klein stukje verderop. Een rush van energie die even door de lucht vliegt. Ik schrik er wel eens van maar toch, het heeft wel iets.

Ondanks dat ik geen ‘kerkhofganger’ ben, vond ik het gisteren toch wel iets hebben. Of ik er volgend jaar ook naartoe ga? Ik weet het niet. Iedereen is daar anders is, ik heb geen behoefte om bij een graf te gaan kijken. Mijn moeder vond het heel erg dat ik nooit naar opa wilde. Ik kreeg haar niet uitgelegd dat opa voor mijn gevoel daar gewoon niet was. En als hij daar niet is, dan hoef ik daar toch ook niet heen? Opa was in de buurt, nu nog trouwens. Later, toen ik haar ook de boeken had gegeven, snapte ze wel wat ik bedoelde. Zij ging zelf ook altijd naar oma, ik ben toen, voor haar, een keertje meegegaan. Ik loop wel graag op kerkhoven, dat dan weer wel. Alleen niet om iemand te bezoeken, dat vind ik geen nut hebben.

Dat is net als met rouw. Iedereen beleeft dat weer op zijn eigen manier. Dat heb ik al vaak genoeg gezien. Ik heb daar mijn eigen ideeën over. Hoe jij dat zelf gaat aanpakken, blijkt vaak pas als je echt iemand verliest die heel dicht bij je staat. Ik dacht zelf dat het gewoon een verdrietige tijd was, die volgde op het overlijden van iemand waar je van houdt. Dat je daar gewoon doorheen moet komen, doorgaan tot je daar weer uit bent. Maar nu, met mijn moeder, weet ik dat het toch anders is.

Je kan er op geen mogelijkheid doorheen tot je er weer uit bent. Er is meer een soort van absorptie, aanpassing en acceptatie. Het is ook niet iets wat je ‘af kan maken’, kan beëindigen. Je moet het ondergaan. Echte rouw is niet een taak die je af krijgt en dan weer doorgaat. Het wordt een onderdeel van jezelf. Het verandert je wezen, je ziel. Je krijgt weer een nieuwe manier waarop je de dingen ziet, een ander perspectief op het leven. Na de dood van iemand waar je heel close mee bent en waar je zoveel van houdt, krijg je een nieuwe definitie van jezelf. En met die nieuwe zelf, ga je verder.

De liefde voor die persoon wordt niet minder, het gemis zal altijd blijven. Maar zoals de tijd verstrijkt, wordt het allemaal een beetje meer dragelijk. Door wat ik weet, vanuit mijn eigen binnenste en dat is bevestigd door de boeken van Jozef Rulof, is het ook makkelijker. Ik weet dat ik haar weer terug zal zien, ik weet ook waar ze is. Rouwen is veel erger voor mensen die dat niet voelen of weten. Die denken dat zo’n afscheid voor eeuwig en definitief is. Gelukkig heb ik dat niet, ik heb die rust door het echt te weten.

Alsof ze onbereikbaar op een eiland ver weg leeft, zonder telefoon, zonder bereik op welke manier dan ook. Maar waar je wel ‘foto’s’ van gezien hebt, je weet hoe mooi het daar is en dat ze er gelukkig is. Dat gun je haar dan ook en vind je het alleen jammer dat je haar niet even kan spreken af en toe. Maar zodra je mag, koop je ook een ticket en ga je er ook wonen. Dan zal ze al op me staan te wachten. Dat zal me een welkomst feestje worden daar!

Kijk ik net mijn foto’s die ik gisteravond gemaakt heb, zie ik er eentje tussen zitten die helemaal vol staat met een soort van doorzichtige schaduwen. Ja, het was vochtig gisteren, dat vonden mijn longen ook. Maar de foto er direct weer na is gewoon hartstikke helder, dus de lens was niet beslagen of zo. Heel apart. Nou ja, ik heb dat wel vaker toch?

Overleden katten die opeens voor mijn lens zitten. Waarom niet een stel overleden mensen die zelf ook even een kijkje komen nemen. Ik kijk er niet raar van op hoor. Ook thuis, waar ik foto’s nam van Moonlight die er zo grappig bij lag, zit een hele waas over, een paarse die ik op de foto erna hoger op zie trekken. Paars is goed, paars is van de Meesters, dus waar zou ik me druk om maken?

Ik ben niet bang voor dat soort dingen, ik vind het altijd alleen maar een mooie bevestiging. Ik hoop opeens die stem weer, die hoorde bij een programma dat ik als kind zo ontzettend spannend vond. Tussen hemel en aarde heette dat. Dan zei die zware mooie mannenstem; ‘Er is meer tussen hemel en aarde dan wij kunnen weten, Horatio, veel meer’ en dan een gong. Kippenvel kreeg ik daarvan. En ja, hij had nog gelijk ook!

"Dat licht dat ge daar ziet, brandt in mijn grote hal.
Wat zendt zo'n kleine kaars zijn stralen ver in 't rond!
Zo ook de goede daad die in een boze wereld schijnt.

Origineel: That light you see is burning in my hall.
How far that little candle throws it's beams!
So shines a good deed in a naughty world.
Bron: The merchant of Venice (1597)"

William Shakespeare Engels toneelschrijver en dichter 1564-1616

Gisteren heb ik weer met een grote grijns zitten kijken naar het programma waarin Gordon over niet al te lange tijd in het huwelijksbootje zal stappen. Vorige week kwam er ook al een vrouw opdagen. Dat begrijp ik gewoon niet, en ik kan het weten, ik was ook met een homo getrouwd. Dat is zelfs al niet leuk als je het niet weet, laat staan dat je het van te voren al weet. Ook deze keer was er weer eentje bij. Wat begrijpen die vrouwen niet van wat het betekent een homo te zijn? De nummer 1 regel is dat ze op mannen vallen. Homo zijn is geen ziekte, waar je iemand van kan genezen. Homo zijn is niet iets dat je weg kan krijgen, is geen afwijking en is ook niets wat niet hoort.

Homo of lesbisch, homosexueel dus, God heeft het precies zo bedoeld. Ik zal het even heel kort uitleggen, die wijsheid heb ik uit ‘mijn boeken’ gehaald. Toch was het antwoord erop zo simpel, van binnen wist ik het al, dat voelde ik toen ik het las. Ik wil niemand ‘bekeren’ tot het lezen van die boeken hoor, dat lukt toch niet, ieder heeft zijn eigen weg te gaan, op hetzelfde pad en dat moet je altijd helemaal zelf doen. Een beetje uitleg van mij zal daar niet veel aan bijdragen. Die boeken vinden de mensen die ze nodig hebben, vanzelf wel.

Maar eigenlijk zit het allemaal zo mooi in elkaar, dat ik nooit kan laten het toch te proberen om uit te leggen. Ik zal het echt even kort door de bocht doen, er zijn namelijk minstens een boek of 27 nodig, die van Jozef Rulof, om het echt te kunnen begrijpen. Zoveel ga ik er natuurlijk niet aan wijden. Dat kan ook niet. Toch is dit wel te behapstukken in een korte uitleg. Er zijn namelijk maar 3 hoofdwetten, vaderschap (man zijn), moederschap (vrouw zijn) en reïncarnatie.

Zo moeilijk is dat niet. Of dacht je dat je alles in 1 leven moest leren? Dat zou wel heel beperkt zijn. Om onszelf te verzekeren van een nieuw leven, zal je leven moeten geven. Logisch toch? Om kosmisch bewust te worden, moet je zowel als man en ook als vrouw geleefd hebben, zodat je van beide geslachten de gevoelens en de ervaringen hebt. Je hebt daardoor steeds 7 levens als man en daarna krijg je weer 7 levens als vrouw en zo gaat dat verder tot je je laatste leven hier op aarde hebt gehad. In je laatste leven als man, ben je dan ook pas voor de volle 100% man. Als je dan in je volgende leven opeens weer in een vrouwenlichaam zit, dan voel je je nog wel man al ben je dat opeens niet meer.

Bewust weet je dat niet meer nee, bij iedere geboorte wordt je bewuste geheugen een soort van gewist voor dat nieuwe leven. Maar je ziel, die altijd dezelfde blijft en alleen maar meer en meer leert, die weet het nog wel. Alles zit dus weggestopt in je onderbewuste. Het kan natuurlijk ook andersom, na je 7 levens als vrouw, word je weer geboren als man. Dan voel je je als een vrouw in een mannenlichaam. Dat verklaart allemaal toch wel heel veel wat betreft de transgenders, homo’s en lesbiennes die er zijn, nietwaar. De mensheid is dat zo gaan noemen, homosexueel, dat heeft de mens verzonnen als naam voor iets dat ze niet begrijpen.

Maar voor de kosmos is het niets meer dan onbewust vaderschap of moederschap, dat wordt veroorzaakt door het weer reïncarneren in een lichaam van het andere geslacht. Dat hoort zo te zijn ook, het kan niet eens anders. De na 7 levens als vrouw nu weer geboren man, die zich daardoor nog vrouw voelt en nu homo of transgender is, voelt zich het daarop volgende leven als man toch al weer ietsje meer man, nog niet helemaal volledig maar dat komt nog. Die moet dan nog een paar levens gaan voordat je je echt weer man, of als het andersom is vrouw, voelt.

Simpel toch? Het hoort gewoon zo te zijn, weg met die bijbels en geloven die zeggen dat het een afwijking is en dat je het af kan leren of weg kan krijgen. Maar goed, die zijn nog een stuk minder ver dan wij die dit wel al begrijpen. Daar kunnen ze ook niets aan doen. Je mag dit zo van me aannemen, zo zit het in elkaar. Maar dat hoeft niet hoor, je mag het net zo goed grote onzin vinden. Mij maakt dat niet uit, ik weet het gewoon en heb niet meer nodig dan dat, weten. 

Zo, dat moest er opeens even uit, geen idee waarom. Ik hoop dat ik het een beetje duidelijk heb kunnen uitleggen. Als je alle antwoorden krijgt, ga je pas begrijpen hoe prachtig de hele schepping in elkaar steekt, dat wil ik altijd zo graag delen. Het is zo simpel en logisch allemaal. Wat een programma als Gordon die gaat trouwen allemaal niet met je kan doen. Ik heb me er weer reuze mee geamuseerd in elk geval. En er weer eens wat over nagedacht.

Daarna kreeg ik een gouden cadeautip bij de late night show van Umberto Tan, je kan ook gewoon een doosje geven met daarin een kaartje waarop staat NIKS. Dan heb je niks gegeven maar dit wel leuk ingepakt. Nou, ik ga zo even shoppen natuurlijk. Voor niks. Gelukkig kan je online ook niks vinden, dat scheelt, dan hoef ik er niet voor de deur uit. En als ik niks vind, dan is dat gewoon helemaal goed. Ik doe namelijk ook verder niks. Want vandaag rust ik uit, van gisteren maar ook vast voor vanavond. Een stuk lopen in de avond, voor mij een opgave, maar wel mooi, al die lichtjes op Hofwijk. Gezellig bij elkaar want lol hebben we altijd.

Mijn moeder laat zich echt niet alleen aan ons horen hoor, met haar 13. De rest van de familie krijgt er ook zo af en toe mee te maken. Een van mijn neven stuurde me gisteravond een berichtje; ‘ik heb een doos met 12 bitterballen gekocht’. Ik antwoordde gelijk dat er dan zeker 13 in zaten, voordat hij de kans kreeg om dat te zeggen. Ik stuurde hem; ‘en de groetjes van je tante’. Al kan ze hem eigenlijk net zo goed sturen dat ze hem eigenlijk gewoon een bitterval vindt. Dat is, hem kennende, eigenlijk eerder het geval. Geintje natuurlijk… Toch?

Vanmorgen was het dan wel geen 13 graden toen ik op mijn gsm keek, maar het waren er wel 10, ook 1 van haar nummers. Ik keek dan ook om 10u10 zodat ik het even in de gaten kreeg dat de boodschap wel degelijk van haar kwam. Toen ik achter de pc ging zitten had ik wel 13 meldingen op Facebook, ook goeiemorgen ma, we komen vanavond gezellig even wat lichtjes aansteken. Lekker pasta eten bij mijn broer, dan met zijn allen naar Hofwijk. Lekker rustig aan doen vandaag, dan komt dat vast helemaal goed. Ik ga gewoon niet verder dan naar waar ma ligt, daar ga ik zitten. Ik heb geen idee wat precies de bedoeling is maar dat zie ik vanzelf dan wel.

Ik nam gisteren de post mee naar boven, toen ik bij Stefan vandaan kwam. Ik had gisteren bij de huisarts de griepprik moeten halen. Oké, te laat gezien. Maar goed, ik weet niet of ik dat wel wil. Al die rotzooi in je lijf. Mijn moeder werd daar nooit beter van hoor. Ze weten toch nooit welke griep er komt en dan krijg je hem gewoon alsnog. Vorig jaar was ik ook de pineut en die was best heftig toen met de kerst. Als je daar de laatste kerst met je moeder door mist, dan snap je wel dat het echt een naar griepje was.

Ik zit nog steeds met die rare steiger voor mijn neus waardoor het net mistig lijkt te zijn door de witte gaas die er overheen zit. Wat een raar tempo hebben die gasten toch. Vorige week woensdag zijn ze begonnen eraan. Daarna was er geen kip meer te zien tot de maandag. Er is toen ook zo’n pipo de clown werkhut neergezet. Ik dacht dat ze dan wel met alles verder zouden gaan. Niet dus, ze zijn alleen maandag geweest om alles in de mist te zetten en de steiger is nog niet eens helemaal af aan de pijpen en planken te zien die er nog liggen. Zo duurt het wel even voor er effectief iets gedaan wordt aan de overkant.

Ik zat al te zingen daarnet “’t is stiiiiiiil aan de overkant”. Hier in huis niet zo, ze zijn allemaal aan het rennen en stoeien om me heen. Toen Skylar net eindelijk als laatste naar binnen kwam, kon hier de deur ook weer dicht. Nog net op tijd voor ik door de kou bevangen werd. Ik overdrijf wel eens natuurlijk. Wat ik niet overdrijf is de spleet die tussen de 2 delen van mijn deurposters zit opeens. Dat zag ik net namelijk. De eerste die ik toen op de deur plakte, had ik niet zo mooi gedaan, dat was even een oefendeur zeg maar. Die 2 delen liepen in het midden een ietsje over elkaar heen.

De volgende 2 deuren was ik al meer ervaren en die had ik keurig en exact tegen elkaar aan gekregen. Ik was juist zo trots op het resultaat. Nu zijn bij die 2 toen perfect geplakte deuren, kieren ontstaan tussen de helften. De poster die ik licht over elkaar heen had geplakt, zit nu perfect. Nou ja zeg, als ik dat had geweten dan had ik dat bij die andere 2 ook zo gedaan. Rare posters… Ik ga nu lekker even niks doen, of kijken of ik niks kan vinden online, niks leukers natuurlijk. In mijn pakje sigaretten zit ook niks meer, daar moet ik ook even wat aan gaan doen. Niet dat ik niks doe zo natuurlijk. Nu zeg ik niks meer…