"Als dit universum in zijn miljoenvoudige orde en precisie het resultaat van een blind toeval zou zijn, dan is dat net zo geloofwaardig als wanneer een drukkerij explodeert en alle druklettertjes weer op de grond terecht komen in de voltooide en foutloze vorm van het woordenboek."

Albert Einstein Duits - Amerikaans natuurkundige 1879-1955

Over wat ik gisteren zei, wil ik nog wel even op terug komen. Ja, ik zei zoveel maar waar het me om gaat is dat veel mensen niet weten waar ze aan beginnen als ze een dier in huis nemen. En daarom worden er nog steeds katten gewoon buiten gezet of honden in het bos aan een boom gebonden. Vreselijk vind ik zulke dingen en ik kan er ook met mijn pet niet bij. Waarom neem je dan een dier? En waarom denk je er zulke dingen mee te mogen doen? Het zijn ook levende wezens, ze hebben ook een ziel. Kinderen en dieren, daar moet je met je tengels vanaf blijven.

Toen ik midden in mijn studie zat voor psychologisch assistente, kreeg ik een stukje pedagogiek erbij. Goh, er ging een wereld voor me open. Wat zou me dat hebben geholpen om beter met mijn eigen kind om te gaan, haar beter van dienst te kunnen zijn zeg maar. Ik weet nog dat ik toen direct dacht dat iedereen zulke informatie hoort te krijgen. Ben je zwanger? Oké, dan ga jij een kleine cursus pedagogiek volgen. Op een voor iedereen begrijpelijk niveau en dan heb je wat handvatten om goed van start te kunnen gaan.

Zo zouden ze dit ook voor dieren moeten doen. Alles geregistreerd, wie heeft er wel dier in huis, zodat mensen wel 2 x denken voor ze die kwaad gaan doen. Bovendien, wat voor dier je ook wilt aanschaffen, je krijgt eerst een cursus over wat zo’n dier voor verzorging nodig heeft. Hoe zo’n dier in elkaar zit ook, wat kan je verwachten. Wat verwacht jij en is dat realistisch? En als alles dan klopt, jij hebt het begrepen en weet waar je aan begint, dan mag je overgaan tot die geregistreerde aankoop van het door jou gewenste dier.

Dat zou enorm veel dierenleed schelen, lijkt mij toch. Ik roep hiermee gelijk een hele nieuwe arbeidsmarkt nog op ook. Helaas ben ik natuurlijk veel te idealistisch hierin, ik zou het graag zo zien. Maar ja, ik wil zoveel graag goed zien gaan. Ik heb me er al bij neergelegd dat ik niet in mijn eentje de wereld kan veranderen. Toch gaan we langzaam maar zeker de goede kant op. Met nadruk op langzaam natuurlijk. We komen er allemaal wel een keer. We zijn allemaal op hetzelfde pad en de 1 is daarop gewoon iets verder dan de ander. Niet beter maar verder.

Als het net zo langzaam is als mijn weg naar herstel, dan gaat t vast nog wel even duren. Ik zit nu even mijn tijd de doden door vast wat te schrijven hier. Straks moet ik naar Stefan. Zonder het te willen heb ik opeens een hele drukke week en daar kan ik slecht tegen. Dat valt me wel op. Vandaag dus naar de Psycho the rapist, morgen naar de bedrijfsarts, donderdag heb ik ook opeens een gesprek op de zaak, waarvan ik niet snap dat ik daarvoor naar de zaak moet komen terwijl ze niet eens weten hoe het met me gaat. Maar daar ga ik het vandaag met Stefan en morgen met de bedrijfsarts wel eens even over hebben.

Dan ben ik er nog niet. Vrijdag ga ik weer naar PeeT, de paranormaal therapeute, ook voor mijn herstel. Ik werk er volop aan. Het gaat echt met babystapjes hier, en dan ook nog 3 vooruit en weer 2 achteruit. Dat is wel frustrerend maar toch gaat het vooruit, om het maar even positief te houden. Dingen zoals de verkoudheid die ik nu heb, zijn zelfs lastig vast te stellen. Door mijn medicatie al maar ook omdat ik sowieso niet weet hoe ik me de volgende dag zal voelen. Moeilijk in te schatten dus.

Als ik dan bij PeeT geweest ben, dan moet ik gaan rusten want in de avond gaan we met zijn allen naar onze Poolse zus Agnieszka. Ik hoop dat ik dat ga redden want ik wil haar niet teleurstellen. Misschien kan ik dan maar even blijven maar ik ga het zeker proberen gewoon. Ik heb daarna een heel weekend waarin ik naar de gallemiezen kan zijn. Dan maakt het ook niet uit. Ik heb alleen een heilig ontzag voor die zenuwpijnen en die wil ik dan ook koste wat het kost vermijden. Aangezien ik die pas krijg, zonder waarschuwing van te voren, als ik te ver ben gegaan, weet ik ook niet wanneer ik ze wel of niet krijg. Dat vind ik er nog het aller vervelendste aan.

Hier gebeuren er ook nog steeds dingen die me aantonen dat het nog steeds niet helemaal goed gaat. Alleen begin ik er nu een beetje om te lachen in plaats van door te flippen. Het is dan soms ook best wel grappig hoor. Ik had zondag mijn keukenkastjes opgeruimd, of meer een herindeling gemaakt. Ik probeer me daar ook toe te dwingen, zodat ik na moet denken over wat ik aan het doen ben. Dat gaat me gewoon nog niet goed af. Gisteren heb ik voor mezelf gekookt, een pan pasta waar ik een weeshuis mee kan voeden.

Het begon al met het feit dat ik mijn keukenwekker niet meer kan vinden. Wat heb ik daar dan toch mee gedaan? Nou ja, geen man overboord. Ik loop naar mijn bureau waar mijn telefoon ligt. Daar zit een klok op en ook een timer. Het duurt even voor ik die gevonden heb, de pasta moest 11 minuten koken voor al dente, dus ik zet hem op 10 minuten, omdat ik al een tijdje bezig was. Dan klopt het wel zo ongeveer, met de timer uitzetten en pasta afgieten.

Ik kan niet zo goed van die 1 persoonsgerechtjes maken, het is altijd een flinke pan. Na een tijdje denk ik, is die timer nou nog niet afgegaan? Ik had al een sigaretje gerookt en al. Ik ga toch maar eens even kijken bij de timer. Oh ja, had ik m op 10 uur gezet natuurlijk weer. Lekker handig weer van me. Ik moest er wel om grijnzen. Ik zie dat er dus 8 minuten zijn afgeteld, nog 2 dus. Zo slim was ik dan wel weer. Ach ja, er zijn ergere dingen. De pasta had ondertussen al pap kunnen zijn, maar ik heb toch goed opgelet. Knap van mij.

Vanavond dus maar weer pasta en weer een berg voer in de vriezer. Altijd handig. Daarom wil ik mijn diepvriesbakjes hebben. Die staan nu niet meer waar ze anders altijd stonden door mijn herindeling van de keukenkastjes. Ik heb geprobeerd er meer logica in te brengen. Kan ik ze toch niet meer vinden! Nou ja, dat zijn er best een hoop hoor. Met verbaasd gezicht ging ik met kastjes af. Die kunnen toch niet weg zijn? Ik weet zeker dat ik ze heb opgeruimd. Blijkbaar toch minder logisch dan ik dacht. 

Na een tijdje ben ik maar koffie gaan drinken. Ik snapte er geen bal van. Echt hoor, daar kan ik het van krijgen natuurlijk. Nog maar een keertje kijken. Ik zie door toeval opeens waar ik ze gelaten heb. Ze zitten nu in een grote lade, de onderste, onder mijn gasstel, omdat ik ze niet dagelijks nodig heb. Sjongejonge zeg, ik wist het gewoon echt niet meer. Beetje dom weer, maar ik onthoud nu gewoon de dingen heel slecht. Zelfs in mijn eigen keuken vind ik niets meer direct terug. Ik kon er wel om lachen toen ik ze eenmaal weer had.

Zo zat ik zaterdag het cadeautje van Daisy in te pakken, en ik wilde haar er gelijk een foto van mijn moeder in een lijstje bij geven. Daarom had ik wel de enorme stapel foto’s nodig die ik in mapjes had gedaan. Alleen, ik kon de mapjes nergens meer vinden. Ik snapte er geen bal van en dan word ik toch echt wel een klein beetje sikkeneurig. Uiteindelijk vind ik ze dan op een compleet onverwachte plaats. Niet waar ze anders zouden liggen. Ik weet niet meer wanneer ik dat gedaan heb of waarom. Dat is nog het ergste. Ik ben daar altijd juist vrij precies in. Lastige dingen om mee om te gaan voor mij. Maar af en toe ook wel behoorlijk grappig.

Wat Stefan allemaal zei vandaag en wat voor opdrachten ik mee heb gekregen, dat vertel ik morgen allemaal wel. Het wordt anders echt een boekwerk. Er gebeurde namelijk net iets wat iets anders opeens wat voorrang gaf. Op de doos met foto’s en spullen die ik nog steeds allemaal moet uitzoeken, staat ook een envelopje met spullen. Dat viel net spontaan op mijn voet. Er zit een soort schrijfmapje in, A5 formaat, iets wat ik mooi kan gebruiken voortaan om mee te nemen naar Stefan toe, om alles op te schrijven. Er zitten, achter een flapje, allemaal papiertjes in. Ook eentje met een stukje tekst dat ze zo te zien vaak heeft beet gehad.

Op 1 vouw is het al aan het slijten en het is al een beetje gelig aan het worden. Ze moet het dus al een tijdje gehad hebben. Als ik het lees schiet ik vol, net zoals ik gisteren bij het zoeken naar haar foto voor Daisy ook al vol schoot. Ik kan me niet eens indenken wat er dan door haar heen ging als ze het zelf las. Ik zal het voor jullie even opschrijven hieronder.

En omdat Kim haar middag heeft besteed aan het fotoshoppen van wat foto’s van haar, zal ik die er hier bij doen. Die man op de trap, dat is mijn vader. Tot de dag dat ze overging is ze van hem blijven houden, vandaar dat ik het zo'n prachtige foto vind.Het lijkt me dan opeens heel mooi bij elkaar komen. Toeval bestaat niet, echt niet, kijk maar naar de quote van vandaag. En Kim, die had de foto net geplaatst en 2 mensen én 13 anderen hadden de foto al direct geliked. Ma vindt hem dus ook mooi… Hier komt haar stukje tekst.

Ik weet dat ik moet sterven maar dat weet ik al zo lang. Daar kan ik rust in vinden en toch, toch ben ik bang. Niet voor het overlijden zelf, eventueel de pijn en ook niet voor wat komen gaat zou er een Hiernamaals zijn. Mijn angst heeft meer te maken met de tijd die mij nog rest. Zou er tijd genoeg zijn? Ach, voorlopig voel ik me best. Ik heb die tijd zo nodig om mijn vrienden te omarmen. Om samen nog een glas te heffen en ons aan elkaar te warmen. Om ieder die mij dierbaar is en deel was van mijn leven, om die nog even vast te houden, nog iets van mij te geven. Zoveel heb ik van hen geleerd, zoveel van hen gekregen aan vriendschap, liefde, steun en trouw. Het maakt me haast verlegen. Ik weet dat ik ga sterven maar daarvoor geen enkele spijt. Datgene waar ik voor bidden kan is nog een beetje tijd. 

Zo, die kwam wel even binnen ma... 

"Toeval bestaat niet. We noemen zo een gevolg van een oorzaak die we niet zien.

Origineel: Il n'est point de hasard. Nous avons nommé ainsi l'effet que nous voyons d'une cause que nous ne voyons pas."

Voltaire Frans schrijver en filosoof (ps. van François Marie Arouet) 1694-1778

Door mijn leupnoos deze morgen begrijp ik opeens waarom ik me dit weekend slechter voelde dan anders. Dat is in deze dagen best lastig in te schatten voor mij. Normaal ook al omdat ik medicatie heb die dit soort verschijnselen sowieso onderdrukken. Ik merk dan alleen dat ik het iets benauwder krijg en dan neem ik een extra dosis en dan is het weer minder. Klaar is Ria. Soms komt dat doordat er wat meer luchtvochtigheid is, een andere keer, zoals nu, ben ik gewoon flink verkouden. Normaal gesproken valt het me dan op omdat ik me dan behoorlijk belabberd voel. Alleen voel ik me dat nu praktisch elke dag, dat valt dan niet meer zo op.

De ene dag is ook beter dan de andere, of een stuk slechter, kan ook. Ik kan er geen peil op trekken dus daar stop je dan ook maar mee. Want de ene dag kan ik de wereld aan en lig ik verder daardoor de hele middag en avond te slapen. En de andere dag sta ik al belabberd op en ben ik de hele dag wakker. Niet te volgen gewoon en het wisselt elkaar zo af dat ik het ook niet meer weet. Daarom snap ik nu door die neus dat mijn algehele gevoel van onbehagen en het vele slapen van dit weekend gewoon komt door een flinke kou. Ik nies me ook een ongeluk op het moment, de katten vliegen dan alle kanten op als ze bij me liggen.

Gisteren ben ik ook al 2 x flink gewond geraakt door ze. Ik stond in de kamer iets te doen en Skylar had weer eens 1 van zijn favoriete speeltjes gevonden. Een balletje van flink geplette aluminiumfolie. Daar is hij helemaal gek mee. Veel hoeft het hier niet te kosten om de cits bezig te houden. Alleen gaat hij dan zo uit zijn plaat dat hij niets meer ziet. Als een speer vliegt hij door het huis en slaat zijn balletje alle kanten op. Zo over mijn voeten, wel een paar keer. Ik loop nu rond met bebloede voetsies.

Wat later gaat broer Rainbow weer eens over de schreef. Ik zat wat te eten, iets wat sinds de kleintjes er zijn niet meer zo soepel en rustig gaat aangezien die alles willen eten en nog lusten ook. En ja, op zich heb ik ze redelijk goed opgevoed, ze weten wanneer ik iets voor mezelf wil houden en wachten dan netjes af tot ze iets krijgen. Ondertussen zitten ze dan wel te dwing-staren maar dan doe ik net alsof ik  dat niet zie. Soms is er iets gewoon te lekker en dan redden ze het niet. Dan vliegen ze uit de bocht. Of in dit geval maakt Rainbow een flinke sprong om op mijn schoot te komen, maar hij zakt weg tussen mijn knieën zich met 20 nagels proberend tegen te houden.

Mijn hele harde AU doet ze dan ook nog eens als een gek wegvluchten want ze weten ook wel dat dit niet door de beugel kan natuurlijk. Stelletje geboefte. Nu zijn mijn benen én mijn voetsies hartstikke gewond en bebloed. Ik ben gewoon een katten slachtoffer. Iedereen die katten heeft zal het wel herkennen. Anders ben ik de enige met zulke criminelen en dat kan ik me niet voorstellen. Katten zijn een slag apart, ook om voor te zorgen. Niet iedereen kan dat ook, al denken ze dat wel. Ik ben er dan ook behoorlijk in gegroeid in de loop der jaren.

Ik las van de week ergens, geen idee meer waar, dat het zo makkelijk is om voor katten te zorgen. Makkelijker dan voor honden, die je uit moet laten. Ik dacht direct “pardon?!”. Zitten die er even naast zeg! Ik ben gek op honden hoor, die heb ik dan ook altijd gehad. Ja, dat uitlaten hoort er nou eenmaal bij, dat weet je van te voren. Maar als je nog nooit katten hebt gehad en je denkt dat de verzorging bestaat uit de bak verschonen en eten geven op gezette tijden, dan heb je het helemaal mis en kan je echt beter geen katten nemen. Ik kan het weten, want ik heb echt enorm veel bij moeten leren en ik heb mijn arme katten die ik voor deze 5 had, gigantisch tekort gedaan. Zonder dat ik het wist natuurlijk.

Mijn eerste 2 katten kreeg ik toen ik net op mezelf woonde, ik was 18. George en Mildred heetten ze. Ik vond die kattenbak vreselijk vies om te doen en toen ik later zwanger was, mocht ik er niet eens aankomen omdat je dan toxoplasmose kan krijgen. Mijn toenmalige echtgenoot was zo’n pisnicht dat hij het ook niet deed. Met als gevolg een flink stinkende bak die mijn moeder dan maar verschoonde. Ik durfde het echt niet, ik wilde geen gehandicapt kind daardoor. Ik vond het een hele opgave en toen ik later kattenhaar in haar bedje vond, kon ik er niet meer tegen. Via de dierenarts hebben we een goed tehuis voor ze gezocht en dat vond ik toen een opluchting. Niets voor mij eigenlijk maar het was me gewoon teveel. Ik moest de promotie nog verdienen van dog girl tot cat lady...

Toen ik, vele jaren later,  Arnold en Dizzy vond, net de oogjes open, was het al heel wat om die 2 met de fles groot te brengen. Ik sliep al weinig, iets wat het runnen van een café met zich meebrengt. Door die 2 sliep ik praktisch helemaal niet meer. Elke paar uur moesten ze gevoerd worden, ook ’s nachts. Toen ze eenmaal wat zelfstandiger werden, werd het voor mij iets makkelijker. Verder had ik weinig tijd voor ze. Ze mochten overal komen, ook buiten en ze vermaakten zich wel. Ik had er inderdaad geen omkijken naar zo. Met Dizzy op mijn schouder bediende ik de klanten en Arnold joeg alle honden op die er kwamen. Die hadden een heilig ontzag voor hem. Mickey, die ik van mijn broer had gekregen, al volwassen en nog nooit buiten geweest, vond het daar ook een Walhalla. Die kwam alleen ’s avonds thuis.

Als ik de hond, een grote Berner Sennen, liep uit te laten, dan liepen ze alle 3 mee. Ik stond dan ook bekend als het dierenvrouwtje, het moet een raar gezicht zijn geweest. Mickey raakte vermist en later Dizzy ook. Ik heb er nooit meer iets van gehoord en ik denk zelfs nu nog vaak aan ze. Vreselijk vind ik het nog steeds, net als met Sunshine, blijft zoiets aan je knagen. Alleen van Dizzy wist ik direct dat ze dood moest zijn, Dizzy week nooit van mijn zijde. Dat zij niet meer thuis kwam, kon maar 1 ding betekenen. Het niet weten wat er gebeurd is, blijft bij je. Arnold was bekend in de hele buurt, toen ik naar Nederland terug ging, is hij bij vrienden in België gebleven en is 17 jaar geworden.

Ondertussen had ik ook Sam en Casper, die wel mee gingen naar Nederland, die kwamen niet buiten. Ik kocht af en toe wat speelmuisjes voor ze en ik had een krabpaal. Dat was het dan ook zo’n beetje. Zelf met ze spelen deed ik eigenlijk niet. Ze kregen af en toe een snoepstokje maar verder niets speciaals of zo. Niet omdat ik zo’n naar mens ben, het kwam gewoon niet bij me op. In België had ik er gewoon geen tijd voor, in Nederland wist ik daarom ondertussen niet beter dan dat ze zichzelf vermaakten.

Casper sloopte enorm veel, alleen was ik zo gek op hem, dat ik hem alles kon vergeven. Zijn plotselinge dood had me erg aangegrepen en ik had alleen Sam nog maar. Hij speelde graag met schaduwen en laserlichtjes. Ik had een laser speeltje gekocht dat ik aan kon zetten en dat ging dan een kwartier tekeer en schakelde zichzelf uit. Sam was er gek mee maar dat is natuurlijk niet hetzelfde dan als ik zelf met hem gespeeld had.

Af en toe een muisje en klaar. Toen Sam overleed en ik mijn stelling, ik neem nooit meer huisdieren, een weekend had volgehouden, kwamen Sunshine en Moonlight in mijn leven. Ik wilde ze het beste leven geven dat maar kon. Ik heb veel zitten lezen, iets wat ik nooit gedaan had, over katten en een programma als ‘my cat from hell’ deed mijn ogen helemaal open gaan. Katten moet je bezig houden, je moet ze de puf niet geven om de boel te slopen. Als je ze maar goed bezig houdt, ze een omgeving geeft waar ze met van alles kunnen spelen, kunnen klimmen en ravotten, dan doe je het pas echt goed.

Wat heb ik de andere cits, die er ondertussen niet meer zijn, tekort gedaan. Ik kan me daar best wel eens schuldig bij voelen. Ik wist dan wel niet beter maar daarom juist. Hoeveel mensen weten niet beter? Dat zullen er aardig wat zijn. Vooral als je kijkt naar zo’n programma als “my cat from hell”, waar mensen ten einde raad zijn omdat hun kat alles sloopt of vals is en aanvalt en de vrij simpele manieren om dit op te lossen, is echt een aanrader voor mensen die aan katten willen beginnen.

Deze 4, of 5 wanneer Sunshine er weer is, hebben echt een goud leven. Ze hebben een eigen kamertje waar ze zich terug kunnen trekken. Compleet met krabpaal, brokjes en speeltjes en genoeg comfortabel slaapplekken. Ze hebben 2 grote krabpalen beneden, een box vol met speeltjes en leuke gadgets die ze volop bezig houden. Af en toe gewoon een paar speeltjes uit de box over de vloer gooien en het is weer als nieuw voor ze. Maar bovenal hebben ze een kattenmama die regelmatig met ze speelt, nog niet al te vaak, vind ik zelf, maar ze spelen heel vaak onder elkaar.

Ze mogen overal op of in, als ik een doosje krijg met de post dan wordt dat eerst even neergezet voor ze, tot ze er klaar mee zijn. Net heb ik nog met ze gespeeld met een hengel met een bontje eraan. Dan zijn ze daarna allemaal even aan het tukken. Ik speel met een laserlichtje, niet een automatische maar handmatig. Ik laat ze dan het hele huis doorvliegen, vlak voordat ze gaan slapen. Dan is het daarna lekker rustig omdat ze moe gerend zijn. Daardoor slopen ze ook niet veel. Als ze al een keertje aan de bank willen krabben dan is mijn ferme “NEE” genoeg om ze daarmee te laten stoppen.

Ze krijgen 2 x per dag natvoer, verse vis, uitgebalanceerd en er staan altijd volop brokjes op 4 plaatsen, ze hebben 2 grote drinkfonteinen die regelmatig ververst worden. Ze krijgen vaak tussendoor lekkers en voor ze gaan slapen ook. Af en toe krijgen ze nog eens zomaar even wat extra’s en ze eten mijn eten ook nog eens op als ze de kans krijgen. Kortom, dit is de kattenhemel voor ze. Zeker als ik dan vergelijk hoe karig mijn andere cits er vanaf zijn gekomen. Dat ik het niet wist is eigenlijk geen excuus, ik had er gewoon eerst meer over moeten lezen. Want door gebrek aan liefde kwam het niet. Wel door gebrek aan kennis over het soort dier dat je in huis haalt.

Honden zijn, ondanks het uitlaten veel makkelijker. Die komen je zelf wel een bal brengen en die luisteren naar je omdat ze dat fijn vinden. Ze komen bij je als jij dat wil, zelfs al zouden ze liever wat anders doen. Katten komen echt alleen maar bij je als zij daar zelf ook zin in hebben, anders ben je gewoon de pineut. Iedereen weet het wel, honden hebben een baas en katten hebben personeel. En net als in het gewone mensen leven, is het best lastig om goed personeel te vinden. Ervaring is een pre.

(op de foto’s een paar katten met een behoorlijk apart uiterlijk, die vond ik zo leuk dat ik die wel moest delen hier) 

"Onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn. Onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn. Het is ons licht, niet onze schaduw die ons het meest beangstigt."

Nelson Mandela Zuid-Afrikaans advocaat, politicus en anti-apartheidsstrijder 1918-2013