Het was voor mij een hele lange en vermoeiende dag. Ik ben naar PeeT geweest (Paranormaal Therapeute), samen met Kim. Daar ben je dan ook wel een tijdje en ook bezig natuurlijk. De reis heen en dan ook weer terug neemt ook wel wat tijd in beslag. Op de terugweg voelde ik wel wat lichte krampjes. Ik heb er in elk geval op gelet en inderdaad, ik krijg dus inderdaad wel wat signalen op voorhand. Alleen eigenlijk heb je daar ook niet veel aan. Het was me alleen ook echt nooit eerder opgevallen.

Dat zijn zulke kleine seintjes, daar loop ik inderdaad gewoon dwars doorheen altijd. Ik kijk niet op een beetje pijn. Daar zit het nou ook precies. Daar moet ik gewoon wel bij stilstaan en niet altijd gewoon maar doorgaan. Maar dat blijf ik een moeilijk iets vinden hoor. Het leven gaat gewoon ook te snel om echt ergens bij stil te kunnen blijven staan. Net zoals nu ook gebeurt.

Op de heenweg was het even een beetje spannend. Zo’n stuk rijden is voor mij heel vermoeiend en eigenlijk is het net even te ver. Maar ik wilde het toch proberen. Aangezien mijn rijkste bezit, mijn dochter, naast me zit, kan ik ook niet anders dan gewoon heel goed opletten. Dat het me enorm uitput, is iets waar ik later pas aan toe kan geven. Ik moet wel steeds blijven proberen om over grenzen heen te gaan, anders kom ik nooit echt verder. Ik rij op de middelste baan, links gaat te langzaam, rechts gaat me voorbij.

Dan gebeurt er iets waardoor ik flink moet remmen. Een auto uit de rechter baan, gooit zich er opeens voor op onze baan. Ik zag het al aankomen maar moest toch flink remmen. Kim schrikt wel en is al blij dat ze geen paniek aanval krijgt. Op dat moment komt er opeens een busje voor ons rijden. De achterkant staat vol met witte orchideeën. Kim en ik begrijpen allebei direct dat er voor ons gezorgd wordt. Ma let wel op blijkbaar.

Bij Petra was het, zoals altijd weer heel verhelderend. Ook kwam ze met een aantal dingen die ik voor mijn andere therapeut moest beantwoorden al direct met hoe en waar dat zit. Daarna kan ik dat alleen maar beamen. Ik had dat uit mezelf nooit zo helder in beeld kunnen krijgen. Ook voor Kim is het weer fijn er te zijn. We steken er samen veel van op en moeten ook een paar dingen in praktijk gaan brengen. Maar daar komen we wel uit en dat gaat ook wel lukken.

Ik ben onderweg terug niet moe, maar ik weet al uit ervaring, je wordt dan geholpen en dat krijg je later wel weer terug. Ik zeg tegen Kim dat ik mijn ‘when I die’ documentje aan wil passen. Het liedje van Maaike Ouboter vind ik nu niets meer. Dat heeft wel een reden maar die hoef ik niet te noemen. Wat daar voor in de plaats moet komen is het prachtige liedje van Rob de Nijs, vandaag begraaf ik jou in mij. Mijn broer vond dat net nadat mijn moeder was overleden. Ik wist gelijk, die wil ik bij mijn begrafenis dan. https://www.youtube.com/watch?v=Sx9sFM_ELR0 voor als je het eens wilt beluisteren.

Ik kwam daarop omdat ik gisteren een gedicht van Henry van Dyck tegenkwam en die wil ik als tekst. Niet dat ik van plan ben om het hoekje om te gaan hoor, maar je weet nooit wanneer het jouw tijd is. Ik zet Kim thuis af en ik rij zelf naar huis. Het liefst zou ik nu gewoon gaan slapen zodra ik thuis kom, even rust. Dat kan niet want er was ook al van te voren afgesproken om bij Agnieszka, Tomek en Alan te gaan eten. En mijn Poolse familie wil ik ook niet teleurstellen. Dan ga je maar door natuurlijk. Dan zien we later wel wat daar van zal komen.

Ik ben blij dat ik mezelf er toch toe gezet heb. Agnieszka had de hele middag in de keuken gestaan maar er stond dan ook voor wel 2 weeshuizen genoeg eten op tafel. Een heerlijke ovenschotel met kaas en kip, gevulde kip, heel veel verse vis van allerlei soorten, de heerlijke salade die ze altijd maakt als we barbecueën. Het ziet er heerlijk uit en zo ruikt het ook. Ik heb geloof ik in maanden niet zoveel gegeten. Echt heerlijk was die ovenschotel, dat Poolse recept wil ik ook wel!

Aan de andere kant, het is ook zo gezellig en leuk geweest, die ga ik gewoon regelmatig bij hun eten. Dat kan ook natuurlijk. Het was echt een gezellige familie avond en na het eten hebben we lekker koffie gedronken maar ook een borrel. Die had Agnieszka d’r moeder zelf gemaakt. Het was een soort bessenjenever. We kwamen er eerst door de kleine taalbarrière niet helemaal uit, ze noemde het Aronia, het zag er uit als zwarte bessen. Maar waar Google al niet goed voor is, we noemen het hier appelbessen maar die kende ik ook niet hoor.

Het was wel heel erg lekker in elk geval, alleen een beetje aan de hele sterke kant. Dat kan ik soms wel lekker vinden. Het smaakte een beetje zoals de hier in Nederland welbekende vlierbessenjenever. Ook zo’n beetje op die sterkte. Tomek had nog iets anders, dat was gemaakt van granaatappelpitjes. Jeetje zeg, mijn oren brandden er bijna af. Een heel klein nipje was al genoeg. Ondertussen was ik toch wel heel erg moe, ik wist ook dat ik nog moest schrijven thuis. Met lichte tegenzin maar wetend dat ik nu toch al over mijn grenzen was gegaan, ben ik weg gegaan.

Nu snel mijn blog plaatsen, en dan kan ik gaan liggen. Zorgen dat ik alles al bij de hand heb, mocht ik in slaap vallen. Die kans is zo’n 99% groot. Ik zal de prijs wel betalen voor vandaag. Maar daar mag ik van mezelf het hele weekend over doen. Ja, er moet gestofzuigd worden maar dat zien we gewoon wel. Eerst zorgen dat ik me daar goed genoeg voor voel. Anders is er niemand die het ziet behalve ik. Dus so what!

Hieronder dan nog het prachtige gedicht van Henry van Dyck, uit 1933. Het is zo’n prachtige vergelijking, het zegt alles op de juiste manier. Het origineel is in het Engels, mijn poging het te vertalen komt erna. Ik twijfel alleen nog of ik de Hollandse of de Engels versie ga gebruiken, ooit wanneer dat nodig zal zijn.

What is dying? I am standing on the seashore. A ship sails and spreads her white sails to the morning breeze and starts for the ocean. She is an object of beauty and I stand watching her 'til at last, she fades on the horizon.And someone at my side says, "She is gone."Gone where?Gone from my sight, that is all. She is just as large in the masts, hull and spars as she was when I saw her And just as able to bear her load of living freight to its destination. The diminished size and total loss of sight is in me, not her; and just at the moment when someone at my side says, "She is gone," There are others who are watching her coming and other voices take up a glad shout "There she comes!" And that is DYING.

Wat is sterven? Ik sta aan de kust. Een schip zeilt en spreidt haar witte zeilen naar de ochtend bries en gaat richting de oceaan. Ze is een object van schoonheid en ik sta daar naar haar te kijken, tot ze uiteindelijk vervaagt aan de horizon. En iemand naast mij zegt, ‘ze is weg’. Weg, waarheen? Weg uit mijn blikveld, dat is alles. Ze is nog net zo groot in haar masten, romp en rondhouten, als ze was toen ik haar zag. En net zo capabel om haar lading van levende vracht te dragen tot hun bestemming. De afgenomen afmeting en het totale verlies uit het zicht zit in mij, niet in haar; En net op het moment dat iemand naast mij zegt ‘ze is weg’, zijn er anderen die haar zien komen en andere stemmen die blij roepen “daar komt ze!”. En dat is STERVEN.

"Wat voor de mensen toeval is, heeft bij God een bedoeling.

Origineel: Ce qui est hasard à l'égard des hommes est dessein à l'égard de Dieu."

Jacques Bénigne Bossuet Frans Bisschop en schrijver 1627-1704

Nog een dagje zowat helemaal out. Ik heb natuurlijk die kou, waardoor ik de laatste 2 dagen behoorlijk keelpijn ook heb. Echt hoor, ga weg joh. Omdat ik me toch wel druk maakte over het gesprek op de zaak, kreeg ik afgelopen nacht ook behoorlijk wat krampen. Goh, dus ook van te voren is kramp een mogelijkheid. Dat wist ik nog niet. Niet dat het wat uitmaakt hoor. Het blijft enorm vervelend en pijnlijk of het nou achteraf of van te voren is.

Dat ik hier een kou vat is ook niet zo gek. Wat een gezeur is het zeg, met die keukendeur en katten op het balkon. Aangezien het echt veel te koud is om de deur open te laten staan, doe ik die dan ook direct weer dicht als ze naar buiten zijn. Alleen willen ze dan ook wel direct weer naar binnen. Want dat is natuurlijk hartstikke eng, zo’n dichte deur. Als ik dan zuchtend de deur weer open doe en ze allemaal naar binnen komen, dan willen ze, zodra de deur weer dicht is, naar buiten.

Ik word er ondertussen best wel een beetje kriegel over. Het is echt een hele dikke deur, die niets met Pipo te maken heeft. Natuurlijk kan ik er een kattenluikje in maken maar dan moet ik straks de hele deur vervangen als ik hier een keertje weg zou gaan. Ik vind een verhuizing op zich al kostelijk genoeg, geen zin in extra en onnodige kosten. Maar nu, na een dag of 4 dit gezanik van de 3 heren te hebben meegemaakt, word ik het toch echt wel een beetje veel beu.

Aurora is zo niet. Ze wil wel graag naar buiten maar is altijd al voorzichtig. Dan moet er niemand in de buurt zijn, dan glipt ze naar buiten en wil ook weer ongemerkt weer naar binnen. Met mij zo vlak voor de deur, blijft ze helemaal achterin de kamer zitten kijken of ik uit haar pad zal gaan. Aangezien ik dat niet doe, gaat ze gewoon ergens anders heen. Dan maar niet naar buiten, lijkt ze te denken.

Mijn trio zwart/wit is zo makkelijk niet. Hard mauwend en klauwend aan de deur staan ze in de keuken. Ze vliegen enthousiast naar buiten, hè hè, eindelijk doet dat mens de deur open. Zodra ik dan de deur achter ze dicht doe, kijken er 3 paar ogen me verschrikt aan. Wat doet ze nou toch?! Nee, nee, dan willen we naar binnen hoor, dat vinden we niet prettig. Stel je voor dat we moeten vluchten voor iets engs, dan kunnen we geen kant op. Ik kan het zo van hun bekkies lezen allemaal.

Dit herhaalt zich een aantal keer per dag en elke keer sta ik daar met kippenvel en ijsvoetjes bij de deur. Als een onderbetaalde portier met een stel dronken klanten die niet weten of ze nog een borrel willen of naar huis. Ik begin er nou toch wel hard over te denken om, for the time being, toch maar een kattenluikje te nemen. Dan zie ik het tegen die tijd wel weer, hoe we dat gaan oplossen, mocht ik gaan verhuizen een keer. Dat kan nog wel een tijdje duren en dit alleen al deze winter continue te hebben, is al niet leuk. Stel dat ik er nog minstens 3 jaar woon?

Ook weer iets om over na te denken. Voor een dagje weg heb ik ondertussen wel een oplossing gevonden voor het niet eten van brokjes door Rainbow. Sandra, wiens kat met diabetes gelukkig goed vooruit gaat, heeft voor haar katjes zo’n etensbak met timer gekocht en die vindt ze prima werken. Dat zou voor mij dan ook een oplossing kunnen zijn hier. Als ik een dagje weg moet, kan ik die klaar zetten met natvoer erin voor de kittens. Op de tijd die je dan instelt, gaat er een klepje open en voila, daar wordt het natvoer gepresenteerd.

Dan is het alleen maar hopen dat de juiste katten dit eten. Ik kan het dan net zo goed voor alle 4 de katten doen. Want ook de groten krijgen 2 x per dag natvoer nu. Als ik de kleintjes in de vooravond natvoer geef, dan komen zij ook kijken wat er te halen valt. De ene keer eten ze beter in de morgen maar de andere keer eten ze eigenlijk veel beter in de avond. Die 2 kleine schrokoppen zorgen er toch wel voor dat alle bakjes volledig schoongelikt zijn. Geen idee hoeveel die dingen kosten maar het hoeft er ook niet morgen te zijn natuurlijk. Maar dan hoef ik me ook niet meer zo rot te voelen als ik een keertje laat ben of echt een dagje weg zou willen.

Het gesprek op de zaak verliep anders dan ik had verwacht. Ik val buiten de boot in Rotterdam, daar word ik dus een soort van ontslagen. Maar ze bieden me wel dezelfde baan aan in Amsterdam. Tja, het vervelende is dat ik zulke dingen nu niet helemaal kan overzien. Het grootste nadeel is de reistijd. Van 4 minuten rijden worden het er dan minstens 60, zowel op de heen- als op de terugrit. En zoveel kilometers worden er niet vergoed qua reiskosten. Hoe en wat precies hoor ik in een volgend gesprek hierover.

Het is voor mij nu al niet te overzien hoe ik het voor elkaar zou moeten krijgen om gewoon hier in Rotterdam weer te beginnen, laat staan dat ik volledig kan begrijpen hoe dat dan zal gaan als ik in Amsterdam zou komen te werken. Je bent zo natuurlijk veel meer privétijd kwijt ook. En ik vind al dat ik zo weinig tijd heb. Normaal gesproken zou ik hier dan ook goed en praktisch over kunnen nadenken en nu overweldigt het me gewoon.

Bovendien weet ik niet hoe het dan zit als ik weiger, zeker nu ik in de ziektewet zit en wat de gevolgen zijn voor eventuele WW als ik het weiger. Maar goed, ik moet dus alle vragen die in me opkomen even opschrijven. Alleen is dat heel lastig als je hoofd van alles een beetje chaos maakt. Hou ik mijn dienstjaren? Het is en blijft wel de RMC maar onder een andere BV geloof ik, allemaal dingen waarvan ik niet precies weet en kan overzien wat mijn rechten en plichten zijn. Iets waar ik normaal gesproken best goed in ben.

Nu dus niet. Hoe zit het dan met een re-integratie, als dat voor mij gaat beginnen? Dan kom ik gelijk in een heel andere omgeving, waaraan een uur rijden vooraf gaat. En voor iemand die heeft wat ik nu heb, is dat al een behoorlijke opgave. Ik word er nu ook weer duizelig van, dus laat ik het maar even los. Ik kan er gewoon niet helder over nadenken en dat voelt als een enorme belemmering. Als ik al niet kan kiezen tussen een te veel aan nootjes in de supermarkt, hoe kan ik hier dan een goed beslissing over nemen? Lastig hoor. Maar goed, eerst het volgende gesprek maar afwachten.

Ik ben erna direct naar huis gereden en heb de rest van de dag weer out op de bank doorgebracht. Ook iets wat ik beu ben, zo snel van slag te zijn door van die kleine dingen. Wat gaat dat langzaam allemaal en daar heb ik zelf nog het meeste last van. Ik ben in slaap gevallen en de cits kregen later dan normaal eten. Jammer voor ze dat ik die getimede eetbakjes nog niet heb voor ze. Al zullen ze daar dan ook weer eerst aan moeten wennen. Dat kan ik maar beter de volgende keer mee bestellen zodat ze er aan kunnen wennen nu ik er nog ben. Ook een idee.

Gisteren zag ik nog iets op tv waar ik helemaal dubbel om lag. Je hebt dus blijkbaar enorm veel ‘hacker katten’. Ik hoor je al denken, hacker katten? Ja, die zijn er hoor. Sommige laptops of tablets zijn zo ingesteld, dat als iemand die probeert te hacken en dus een verkeerd paswoord invoert, er dan een foto van de dader wordt genomen. Dan kan je zien wie dat geweest is, altijd makkelijk voor de politie. Alleen is het gros van de daders kat. Ik zal er hier een paar foto’s van bijdoen, dat zien de eigenaars van de laptops en waarschijnlijk ook die katten dan, zodra ze met het juiste paswoord inloggen.

Hilarisch! Net zoals ze hier op de bank, elkaar nog steeds in een bepaalde volgorde aflossen wie er naast mij mag liggen, de hele middag of avond. Al spant Aurora wel de kroon, die ligt er het meest. Daarom kreeg ze ook gisteren een paar petsen van Moonlight, die normaal niet zo onaardig is. Hij is wel langzaam en terwijl hij nog draait en draait om het juiste plekje te vinden, springt zij op de bank en gaat tegen me aanliggen. Hij kijkt op, heel boos en petst haar zo op d’r koppie.

Ik kon het niet laten om erom te lachen. Een beetje boos ging hij van de bank af, hij heeft later zijn schade wel ingehaald. Vanavond waren Skylar en Moonlight samen op de bank naast me. Skylar heeft met verwondering liggen kijken naar het getrappel van Moonlight in trance. Af en toe kreeg hij een lieve knuffel van Moonlight. Weer later lagen ze heerlijk en lief in elkaars pootjes te slapen. Skylar is net zo groot als Moonlight nu, alleen zijn koppie is iets kleiner. Gelukkig had ik nu wel mijn gsm in de buurt. Soms zit het ook mee.  

"Geen enkele overwinnaar gelooft in het toeval."

Friedrich Nietzsche Duits dichter en filosoof 1844-1900

Tja, dat was wel even iets om te vinden, dat stukje tekst van mijn moeder. Daarom kwam ik er niet meer aan toe ook nog eens over wat Stefan had gezegd te vertellen. Wat dat betreft hebben we gewoon zitten babbelen, een uur is blijkbaar zo voorbij. Ik heb wel een paar dingen als huiswerk mee gekregen. Iets waar ik een beetje, nou beetje, voor moet gaan graven en waar ik misschien dan nog niet eens achter zal komen.

Dan ook over iets wat ik hier al een paar keer genoemd heb. Dat ik, als ik teveel doe, dan pas achteraf merk of ik te ver ben gegaan. Dat ik dan ’s nachts pas merk of dat zo is door de zenuwpijnen of de krampen. Hij denkt dat ik die signalen wel krijg maar dat ik die of niet eens meer voel of ze onbewust negeer. Oh ja? Nou, daar gaan we dan maar eens op proberen te letten. Ik ben namelijk, volgens hem dan, veel en veel te hard voor mezelf. Niet alleen geestelijk maar ook lichamelijk.

Die eerste opdracht luidt dus; wanneer en waarom ben ik zo hard voor mezelf geworden? Daar moet ik naar op zoek. Dat lijkt me nou niet echt makkelijk om te vinden hoor. Ik weet al wel dat dit niet iets is van de laatste paar jaar. Omdat ik, als ik even snel terug blik, ik al gelijk kan vertellen dat ik eigenlijk niet eens anders of beter weet. Dat wordt dus best een klus om erachter te komen zo. Ik sta, volgens hem, niet stil bij wat ik voel, geestelijk of lichamelijk. Waarom niet? Ja, kom daar maar eens achter.

Ik heb hem ook verteld over PeeT, over hoe zij werkt met haar astrale Leider. Een groot risico om zoiets aan je therapeut te vertellen. Wetenschappers staan namelijk praktisch nooit open voor die kant van het leven. Ik zat dan ook even af te wachten of hij geen noodknop indrukte en de jongens van het blauwe busje met die trui met hele lange mouwen en gespen me op kwamen halen gelijk. Niets van dat alles, hij was heel geïnteresseerd. Hij weet dat ik vrijdag weer naar haar toe ga en heeft me gevraagd dit ook bij haar te leggen, zodat ze me er ook misschien mee kan helpen.

Want wat zij me gevraagd had vorige keer om te doen, sloot heel mooi aan bij wat hij wil dat ik doe. Wat hij ervan meent weet ik natuurlijk niet, maar op zich vond ik het al heel wat dat hij er interesse in had. Verder had hij een formulier voor me, waarop alles stond voor de verzekeraar. Ik hoef daar niets mee te doen, dat wordt allemaal geregeld. Natuurlijk had ik niets bij me om op te schrijven, dat kreeg ik gisterenmiddag pas van mijn moeder, dat A5 mapje. Toen ik eenmaal thuis was, brak ik mijn hoofd erover wat nou ook al weer die opdrachten waren.

Met beschaamd hoofd heb ik hem maar gemaild, of hij het me nog even door wilde geven. Dat hij niet mocht lachen en dat ik de volgende keer iets zou meenemen om alles op te schrijven. Een paar minuten later kreeg ik al antwoord. Erg hoor, zo’n zeef van een hoofd. Gelukkig hoefde ik hem niets uit te leggen, logisch hij weet precies hoe het met me zit. Dat scheelt veel natuurlijk. Toen ik zijn mail binnen kreeg, kon ik er zelf ook weer om lachen. Toch is leuk wel anders.

Dan heb ik ook nog wat anders opgelost gisteren. Van een vriendin kreeg ik een berichtje, ik klikte erop en omdat het zo stom stond te laden, voelde ik opeens nattigheid. Tuttebol, dat is natuurlijk zo’n virus ding. Ik heb haar gelijk geroepen of zij dit me gestuurd had maar nee dus, dat had ze niet gedaan. Ik had hem dan wel snel weer weg geklikt maar ik vond het al stom dat ik erop geklikt had. Ik doe dat normaal nooit eigenlijk, dat had ik nu ook niet moeten doen. Maar ja, het was sneller dan ik denken kon. Meestal vraag ik aan degene die iets stuurt of dit wel van ze af komt, vaak is dit niet zo.

Ik heb een snelle scan van Windows Defender over de pc gegooid maar daar kwam niet uit. Dan maar de geavanceerde versie. Na zoveel uren scannen was er inderdaad een hacking tool gevonden. Die is gelijk in quarantaine gezet. Zie je wel, dus toch. Ik ben al blij dat ik de scan er overheen gegooid heb. Dat is mooi gelijk de kop ingedrukt. Weer eens een goeie waarschuwing voor mij, en hierbij ook anderen, om niet meer zo snel op een link in een persoonlijk bericht te klikken. Vraag gewoon even of dit wel door de persoon zelf gestuurd is en dan is er niets aan de hand. Niet alleen ik heb een virus, de pc ook. Besmettelijk?

Vandaag moest ik vroeg uit de veren, op naar de bedrijfsarts. Heel ruim van te voren heb ik mijn wekker gezet omdat ik behoorlijk langzaam ben. Om 9 uur moest ik er zijn en ik was netjes op tijd. Natuurlijk over mijn sessies bij Stefan gesproken en hij heeft me gelijk met iets achterhalen geholpen. Daar had ik anders denk ik wel veel langer over gedaan. Hij wil me pas weer over een week of 4 terug zien. Dat is dan na de volgende afspraak met Stefan.

Morgen moet ik op gesprek komen op de zaak. Wel heel apart en ik heb wel een vermoeden waar het over zal gaan. Ik zal het alleen eerst maar even afwachten allemaal voor ik daar wat over ga zeggen. Ik zie er wel tegenop omdat mijn hoofd daar gewoon helemaal niet bij is. Ik kan al niet eens met de juiste boodschappen thuiskomen, ook al heb ik een briefje bij me. Laat staan dat ik iets opsla van zo’n gesprek. Maar goed, ze hebben ook nooit gevraagd hoe het met me gaat dus dan weten ze dat ook niet natuurlijk. Dat is natuurlijk logisch.

Wat ik veel leuker vind is weer een stapje vooruit in het leven van Aurora. De laatste dagen begint ze opeens mét me te spelen. Me een beetje uitdagen, zich aan de onderkant van de bank, op haar rug, naar me toe slepen. Als ik dan zeg “Wat doe jij nou?!”, dan kijkt ze me met grote ogen aan en rent keihard weg. Dan komt ze weer om de hoek van de bank kijken en dan zeg ik ‘ik ga je pakken hoor’, dan rent ze weer snel weg. Heel grappig om te zien en echt iets heel nieuws voor haar om te doen.

Ik heb snel een boodschapje gehaald nadat ik bij de bedrijfsarts was geweest, verder heb ik de hele middag liggen slapen zowat. Ik voelde me dan ook behoorlijk uitgeput. Geen idee waarvan, de spanning misschien? Nou ja, we gaan het allemaal wel zien. Wat er ook gebeuren mag, het enige dat ik belangrijk vind is dat ik goed voor mijn 4, eigenlijk 5, lieverds kan blijven zorgen. Zelf heb ik gewoon helemaal niets nodig. Een beetje eten en drinken, dat is al. Mijn cits verzorgen, goed verzorgen, vind ik vele malen belangrijker.

Gelukkig weet ik ook dat alles altijd goed komt, hoe rot het ook mag lijken te gaan. Dat vertrouwen blijf ik hebben en houden. Daar krijgt niemand een speld tussen in elk geval. Om de grap helemaal volledig te maken, opende ik net het dagelijkse mailtje van the Universe. De boodschap loog er dan ook niet om: Sometimes when a door is slammed shut, Ria, the very best thing you can do is to knock on it again, and again, and again. But I'd recommend you try all the other doors, too.

Met andere, Nederlandse woorden; Soms, wanneer een deur is dichtgeknald Ria, dan is het beste wat je kan doen om er keer op keer op keer op te blijven kloppen. Maar ik raad je wel aan al de andere deuren ook te proberen… Lijkt me wel duidelijk, toch? Dan zie je op de foto’s die boef van een Rainbow. Zit hij ’s avonds nog compleet schattig te poseren bij de bloemenvaas, de volgende dag probeert hij gewoon een enorme hap uit een roos te nemen. Hij heeft best een grote bek voor zo’n klein katje… Gelukkig heeft hij nog een veel groter hart, mijn kleine boef.