"Na het succes verandert het toeval van naam en noemt zich knapheid."

Etienne Rey Frans literair criticus en dramaturg 1789-1867

Ik kan lijstjes maken wat ik wil, ik blijf maar schuiven met van alles. Gisteren alleen boodschapjes gehaald en dat was het dan wel. Oh ja, ik moet niet liegen, ik heb ook een was gedraaid maar ja, daar hoef je gelukkig tegenwoordig niet veel voor te doen. Mijn wasmachine zingt een leuk liedje als hij klaar is, dan weet ik dat. Daarna loop ik er naartoe en doe ik het een verdieping hoger in de droger die er bovenop staat. Ook die geeft een signaal als het klaar is.

Dan haal je het eruit en kan je het zo kreukvrij ophangen of opvouwen. Een eeuw geleden ging dat wel even anders. Wij hebben het maar luxe hoor op dat gebied. Zelfs toen ik klein was, was het ook nog een heel gedoe. Ja, ik weet het, ik ben dan ook meer dan een halve eeuw oud. Ik weet nog wel heel goed hoe mijn moeders wasmachine eruit zag. Het was zo’n bovenlader, met een grote ton en een heel groot ding in het midden met van die uitlopers maar wel helemaal uit 1 stuk.

Daar ging de was dan in, je kon de bovenkant open houden ook om te zien hoe of wat. Dat vond ik altijd wel leuk. Het water bleef erin staan als de was klaar was en met een soort grote houten knijper haalde mijn moeder dan het wasgoed uit het kokend hete water. In een teil tilde ze het dan en ging het in de gootsteen allemaal uit staan te wringen. Het water liet ze ook weglopen in de teil, die ze dan weer in de gootsteen leeg kiepte. Allemaal behoorlijk zwaar zo, al was het in verhouding weer een stuk luxer dan de jaren daarvoor.

Hele rode handen had ze dan van het hete water en het uitwringen van de was. Vooral lakens waren lastig om te doen. Met mooi weer werd alle lekker buiten gehangen, dan rook het ook altijd zo heerlijk, dat wasgoed. Met slecht weer hing alles op de zoldertrap. Als het nog licht vochtig was werd alles gestreken en kon het weer de kast in. Klagen mag ik dan ook zeker niet. Dat doe ik dan ook niet. En in mijn uppie heb ik zo heel veel wasgoed niet als toen ik had met een heel gezin. Daarom reken ik het ook eigenlijk nooit zo mee in ‘veel te doen hebben’. Dat doe je even tussendoor tegenwoordig.

De cits heb ik gisteren weer lekker yoghurt gegeven, hoewel het alleen besteed is aan de kleintjes. Daar staan ze dan heerlijk van te lebberen. Ook als ik melk heb, of iets met melk zoals cornflakes, dan moet ik ze ook bijna van me afslaan. Omdat ik ‘weet’ dat mensenmelk, of eigenlijk koemelk, niet goed voor ze is, laat ik dat meestal niet toe. Toch snap ik dat eigenlijk niet. Als ik toch over vroeger aan het denken ben, toen kregen katten niet anders. Op boerderijen soms zelfs rechtstreeks van de koe.

Wie heeft dus eigenlijk verzonnen dat katten lactose intolerant zijn? Dat vraag ik me best af. Dat yoghurt wel mag, weet ik van mijn dierenarts. Toen Sam zo ziek was geworden, de 1^e keer in 11 jaar, en hij bijna niets binnenhield, moest ik hem ook yoghurt geven. Halfvolle, milde yoghurt. Hij werd er helemaal gek van, zo lekker vond hij het. Ik was er zelf nooit opgekomen om hem zoiets te geven. Vanaf die tijd kreeg hij elke dag, ook toen hij weer beter was, een lekkere bak milde halfvolle yoghurt.

Maar melk mag dus niet. Waarom eigenlijk niet? Dat weet ik niet eens, ik hou me alleen maar braaf aan de regels. Dat zit in mijn aard. Nu zijn die 2 kleintjes helemaal gek op die kattenmelk van de Action en die kost bijna niets. De andere 2 moeten dat niet eens, die drinken alleen maar water. Maar eigenlijk willen die 2 wel de gewone melk, wat dus niet mag. Vroeger zijn er hele stammen katten er groot mee geworden, daarom snap ik het niet zo. Het zal wel aan mij liggen.

Katten zijn toch vreemde wezens. Als je ziet hoe Moonlight zijn water drinkt, dan lig je helemaal dubbel. Een normaal bakje kan ik niet neerzetten. Hij heeft een klein emmertje. Daar staat hij dan eerst een half uur naast te graven, net er niet in gelukkig, wat met een kleiner bakje wel gebeurt. Zowel hij als Sunshine hebben niet leren drinken, ze gingen toen ik ze net had met hun kleine pootjes in de waterbakjes staan en dan pas dronken ze. Altijd een natte boel dus met die 2.

Later gingen ze met die waterbakjes het hele huis door. Vooral Sunshine was een watergek, die ging er zelfs helemaal in liggen toen ik een grote bak voor ze had gehaald. Zelfs de emmer waar Moonlight nu nog steeds uit drinkt was voor hem niet veilig. Er staan 2 van die grote 3 liter fonteinen in het huis, daar drinken de andere 3 regelmatig uit. Voor Moonlight moet ik de emmer laten staan. Hij drinkt nog steeds al gravend en likt het niet op maar hapt het eruit. Rare jongen, die Moonlight.

Maar ja, zo doen ze wel meer rare dingen. Ik heb hier nogal wat heerlijke plekjes voor ze. Natuurlijk al in de 2 hele grote krabpalen beneden. Boven hebben ze er ook nog 1 en zelfs een heel bed om op te liggen. Op de bank, waar op zich al plek zat is, liggen 2 schapenvellen en er staat ook nog eens een mandje. Dat scheelt veel haar op de bank, vooral van Aurora die echt een vreselijke vacht heeft. En dan zit ik gisteravond op de bank, ze liggen er alle 4 lekker bij, gezellig. Zie ik Rainbow net naast het mandje liggen, op de bank en Skylar net naast het plaid, ook op de bank. Niet te volgen hoor, eigenwijsjes.

Vandaag was ik veel van plan maar ik voel me nog niet helemaal lekker. Ik hoest alsof ik pure heimwee naar Pieterburen heb, voor ’s nachts. Gelukkig is het door de medicatie een stuk minder dan het had moeten zijn. Dat scheelt weer, toch voel ik me een soort van grieperig bovenop die vermoeidheid. Nou, fijn hoor. Nee, niet klagen, het had erger kunnen zijn. Dat weet ik ook wel. Maar of er dan vandaag zoveel zal gebeuren, ik denk het niet. Het enige waar ik zeker van ben is dat ik het 2^e wasje, mijn plaids, straks vanuit de wasmachine in de droger zal stoppen en daarna op zal vouwen en weg zal leggen.

De rest staat nog volledig open. De schone plaids liggen er al, ik zorg altijd dat ik zulke dingen dubbel koop. Mijn moeder zei vroeger altijd, van alles 3 stuks, 1 in de was, 1 in de kast en 1 in gebruik. Maar ja, dat is niet voor alles nodig. Het had ook te maken met de dingen als nieuw houden, weet ik nog. Tegenwoordig gooi je ook veel sneller dingen weg en koop je nieuw. Vroeger moest je overal zo lang mogelijk mee doen. Al leek het vroeger wel allemaal een stuk ongecompliceerder.

Maar dat kan je nooit zeker weten. Is dat niet een gevalletje van ‘het gras is altijd groener’? Want hoe ideaal dingen van vroeger soms ook lijken, zeker weten kan je dat niet, tenzij je het zelf hebt beleefd. Als kind zie je de dingen toch ook wel heel anders dan als een volwassen mens. Als kind krijg je ook niet altijd alle zorgen mee die er dan toch ook wel waren. Daardoor denk je misschien wel dat het toen zo goed was maar kreeg je gewoon de nare kant helemaal niet te zien.

Het heeft trouwens helemaal geen zin. Je leeft in het nu, op dit moment en dat is het enige waar je wat van moet maken. Verlangen naar de toekomst of naar het verleden heeft geen nut, het gebeurt toch niet dat je daar terecht zal komen. Ja, die toekomst wel, maar dat kan tegen die tijd ook weer helemaal anders zijn. Daarom kan je het maar beter zo fijn mogelijk maken met wat je hebt in het heden. Dat is, als je het goed bekijkt, eigenlijk het enige dat telt. Ook niet altijd makkelijk maar wel met een direct effect. Dan heb je er tenminste in het nu wat aan, toch? Net zoals ik door de hele middag te slapen me nu ietsje beter voel dan vanmiddag. 

"Het woord toeval bestaat slechts omdat onze hersenen te klein zijn om alle samenhangen te begrijpen."

Dick Hillenius Nederlands bioloog en dichter 1927-1987

Het was te verwachten natuurlijk, na zo’n, voor mij toch, drukke dag als gisteren, vandaag ben ik echt helemaal out. Eigenlijk met hoofdletters, dan spellen, dan nog een keer met hoofdletters. Toen ik gisteravond thuis kwam, heb ik nog geprobeerd naar the Voice te kijken maar het kon me niet echt boeien. Ik was er te suf voor eigenlijk. Wel heb ik lekker na zitten genieten van de gezellige avond bij Agnieszka en Tomek. Wat hebben we gelachen en bovendien heerlijk gegeten.

Ik was zo moe, dat ik er gewoon niet van kon slapen. Terwijl dat juist was wat ik het liefste wilde maar het lijkt wel of het je klaar wakker houdt dan. Hoe krom is dat toch eigenlijk? Alsof je bewust die vermoeidheid moet blijven voelen. Pas om een uur of 3 begon ik slaperig genoeg te worden om te kunnen gaan slapen. Eindelijk rust. Ik was dan ook niet echt vroeg wakker vandaag. Ook niet gek natuurlijk. Ik hoest me een ongeluk en gisteren zei Petra ook al dat ik een vitamine C bom moest gaan halen.

Er moet hier thuis nog zoveel gebeuren maar dat zie ik vandaag echt niet zitten. Aangezien ik de enige ben die er last van heeft, laat ik het ook maar zo. Morgen weer een dag en dan heb ik vandaag alleen maar een boodschapje te gaan halen. Een paar wel maar bij maar 1 winkel, dat moet wel kunnen. Al kan het niet, dat moet wel. Daarna ga ik gewoon bijslapen en een beetje bankhangen. Meer zal er niet in zitten voor vandaag.

Wel heb ik geprobeerd om gisteren goed op te letten of ik tekenen zag of voelde, die aangaven dat ik weer over mijn grenzen ging. Nou, wat een verrassing, als je er op let, dan is dat inderdaad zo. Lichte krampjes en pijntjes, die voelde ik al op de terug weg. En na het eten, voelde ik dat ik nu toch echt weg moest wezen. Ik moest zorgen voor wat rust. Omdat ik zo laat kon gaan slapen, heb ik ook veel van de krampen tegen kunnen houden, door van houding te veranderen of te gaan staan. Zo ben ik toch nog enigszins redelijk door de nacht heen gekomen. Toch was er ook iets vooruitgang, lijkt mij.

Ook stom, ik had natuurlijk aan Agnieszka een zakje voor de hond moeten vragen, dan had ik vanavond lekker te eten gehad. Nu moet ik nog maar zien wat ik wil gaan doen. Zin om te koken heb ik nu al niet en dat wordt er in de loop van de dag echt niet beter op hoor. Dat weet ik nu al. Straks maar gelijk kijken naar wat makkelijks dat zo de oven in kan. Ik vind het al werk genoeg om het in de oven te zetten en dan later, als het piepje gaat, het eruit te moeten halen.

Morgen gewoon op mijn gemakkie de boel een beetje doen hier. Van Petra moest ik dit weekend dat van mijn werk gewoon even uit mijn hoofd laten. Dat probeer ik dan maar ook te doen. Toen ik gisteren bij haar zat, ging de telefoon. Later zag ik dat het van de zaak was geweest maar ja, jammer dan. Wel zag ik een mail dat mijn afspraak komende dinsdag om 14 uur is. Tot die tijd laat ik het maar even volledig los. Eerst maar eens kijken hoe zij dit allemaal zien en willen. Ik zeg niets toe dinsdag en in onderteken natuurlijk ook helemaal niets.

Als ik weet hoe en wat vanaf hun kant, dan kan ik dat voor mezelf gaan uitzoeken. Al heb ik daar nu in dit geval alle hulp bij nodig die ik maar kan krijgen omdat ik daar zelf gewoon te warrig voor ben. Ik voel me daardoor zowat gehandicapt, iets waar ik slecht tegen kan. Maar ik laat me niet zomaar voor een karretje spannen natuurlijk. Dus hoe dat weet ik nog niet maar dat het uitgezocht zal worden tot op de bodem, dat weet ik wel. Ik ben echt niet van gisteren. Ik wil alleen wel het beste voor mezelf maar waar dat precies ligt, daar kom ik nog wel achter.

Ik zou, zoals het nu is, zulke beslissingen eigenlijk helemaal niet horen te maken. Alleen als mensen denken dat ze daar profijt van kunnen hebben dan komen ze toch van een koude kermis thuis. Dat is in elk geval 1 ding dat zeker is. Wat zei ik ook alweer? Oh ja, loslaten. Dinsdag zien we wel verder.

Ik ga zo maar even trachten op mijn dooie akkertje boodschapjes te halen en dat is het voor vandaag. Dan ga ik vanmiddag proberen weer eens wat te lezen. Daarom vind ik het vervelend dat het zo vroeg alweer donker is. Ik ben tegenwoordig kippig genoeg om daar last van te hebben. En een brilletje op vind ik zo vervelend. Niet uit ijdelheid hoor maar gewoon dat gevoel van iets op mijn neus, dan opkijken en alles dwazig zien, nee ik vind het niks.

Wat wel grappig is, of grappig meer mooi en fijn eigenlijk, is dat Petra en Stefan elkaar met hun hulp voor mij zo mooi aanvullen. Ook de bedrijfsarts is daar heel goed in, ik heb dus wel het gouden trio. Ik heb zelfs een gouden viertal. Ook Sonja zegt de laatste paar keren steeds opeens iets, waar ik heel veel aan heb. Zo kom ik er wel hoor, met al die hulp. Ik begrijp steeds beter waar dat mezelf opzij zetten voor iedereen dan ook vandaan komt en wanneer dat ontstaan is. En dan is het opeens weer zo logisch, dat je niet snapt dat je dat niet eerder zag.

Petra zei ook dat ik moet gaan beginnen de dagen in blokken in te delen. Zo kan ik dan weer een beetje structuur in gaan brengen. Elke dag regelmaat, zelfde tijd opstaan en gaan slapen hoort daar ook bij. Al heb ik dat in mijn normale continue rooster ook niet maar ik moet ergens beginnen. Een blok om gewoon te relaxen, een blok voor mijn huishoudelijke taken, een blok voor het schrijven en social media, een blok voor de cits en hun verzorging, een blok voor mijn eigen verzorging. Daar moet ik nog mee stoeien hoor, dat krijg ik  niet in 1 x duidelijk, wat voor mij het beste werkt. Later komen er natuurlijk nog blokken bij maar laat ik me hier eerst maar even op gooien.

Alleen dit weekend doe ik dat nog even niet. Ik moet nog even aan het idee wennen en bedenken hoe ik dat ga doen en hoe ik dat dan moet indelen. Dat is al moeilijk genoeg voor me. Echt hoor, ik ben zo’n kluns geworden. Ook daar moet ik nog steeds aan wennen. Al dat gedoe om me heen op het moment maakt dat er ook niet beter op. Ik kan het gewoon niet ‘bij elkaar’ zien allemaal. Dat maakt het verdomd lastig. Ik heb geen overzicht. Heel benauwend is dat voor mij. Ook dat zal wel weer een keertje goed komen. Daar ben ik van overtuigd.

Wel moet ik van de week even een afspraak bij de dokter maken. Grappig genoeg zei Petra exact hetzelfde als wat Stefan me ook al zei, die cetirizine die ik slik, omdat ik anders mijn eigen katten niet kan verdragen want ik ben zwaar allergisch voor ze, daar wordt iedereen op zich al heel moe van, die ze slikt. Als me dat dan 2 x in 1 week gezegd wordt dan moet je er wel snel achteraan natuurlijk. Toeval bestaat niet natuurlijk en al zeker niet als je dat zo 2 x door krijgt. Alle beetjes helpen daarin natuurlijk, die vermoeidheid beperkt je nog het meeste natuurlijk.

Ook heb ik net met de boodschapjes een vitamine C bom meegenomen, die zit ook weer in een berg vitamines die vermoeidheid tegen gaan. Dat kan allemaal geen kwaad. Allemaal weer stapjes ter verbetering mijner algehele welzijn. Het boodschappen doen ging net vrij soepel. Dat viel op omdat het anders altijd zo’n zooitje wordt. Misschien had ik wel net het juiste tijdstip hoor, kan ook. Alles op mijn briefje vond ik ook in die volgorde, zo ongeveer dan. Of ik dacht, oh dat staat daar, dat pak ik eerst even en dat kwam dan weer heel mooi op het pad van iets anders dat ook op de lijst stond.

Terugrijdend kom ik 6 stoplichten tegen en tot mijn eigen grote verbazing, waren die allemaal maar dan ook echt allemaal groen als ik eraan kwam. Nou ja, was dat even aardig! Ik was dan ook zo weer thuis. Het enige dat ik dit keer ben vergeten, wat eigenlijk onmogelijk is doordat ik het constant voel, is iets tegen de keelpijn. Hoe blond kan je zijn. Maar ja, daar ga ik niet voor terug hoor. Ik ga lekker even tukken op de bank nu en verder niets meer. De dag is toch alweer voorbij zonder dat ik verder iets heb kunnen doen. Morgen weer een dag, ook goed. 

"Het toeval is de schuilnaam waarvan God zich bedient wanneer hij incognito wil optreden."

Albert Schweitzer Duits arts, theoloog, filosoof, musicus 1875-1965