Toen het gisteren tijd werd om Kim te gaan halen, merkte ik pas dat ik me toch wel behoorlijk druk maakte. Ik had dan ook geen idee wat me te wachten stond of wat ik te horen zou krijgen. Dat is normaal al niet leuk maar voor mij, met mijn ‘stoornis’ was het niet te overzien en daar alleen al werd ik ontzettend onrustig van. Om te zeggen dat ik me rot voelde is een behoorlijke understatement. Maar goed, wat moet dat moet.

Kim en ik waren netjes op tijd, zo zijn we allebei van nature, we houden niet van te laat komen en als dat wel zo is, dan zijn we daar allebei door van slag. Rare meiden hoor, die Niemeijers. Kim haalde, toen we eenmaal binnen bij HR zaten, haar gsm tevoorschijn omdat ze daar wat notities had gemaakt van wat ik vooral niet mocht vergeten te vragen. Ik zit ernaar te kijken en ik schiet in de lach. Haar gsm laat de tijd in het groot zien. Het is 13u58 en exact 3 maanden geleden blies mijn moeder haar laatste adem uit.

Ma wilde dit natuurlijk niet missen en wilde mij even laten weten dat ze erbij was. Bedankt ma, dat gaf me best een goed gevoel gelijk. Ongeacht hoe alles nog gaat lopen, het komt sowieso goed. Dat is altijd al mijn instelling, toch is het wel leuk als dat zo eventjes bevestigd wordt. Ik begon in elk geval met een goed gevoel aan dat gesprek, het zou mij niet meer uitmaken wat er allemaal zou komen, het komt in elk geval goed.

Ik ga natuurlijk niet het hele gesprek hier herhalen of alles tot in de details over het internet gooien. Dat gaat zelfs mij, die overal en over alles altijd totaal open is, ook iets te ver en het is ook niet echt nodig. Het is niet dat ik iets geheim wil houden hoor, anders krijg je dat weer. Nee, het is gewoon too much information in zijn totaliteit. Meer zit daar niet achter. Ik had natuurlijk 1 grote vraag, iets waar ik me wel zorgen over maakte. Raak ik mijn recht op WW kwijt als ik de baan in Amsterdam weiger?

Het antwoord was duidelijk, nee ik zou dan mijn recht op WW behouden. Want ook al zou ik dolgraag gewoon aan het werk blijven, zoals ik nu functioneer, kan ik niet overzien wat zo’n beslissing voor mij zou betekenen. Dat lijkt me logisch want als je al niet kan kiezen uit het grote assortiment nootjes bij de AH en dan maar met legen handen weg gaat, hoe kan je dit dan voor jezelf bepalen? Ik kan me er geen voorstelling bij maken of echt bekijken wat zo’n stap voor mij zou betekenen. Dat werkt natuurlijk niet als je dat de komende jaren moet gaan doen.

Ook zou ik dan in Amsterdam naar de bedrijfsarts moeten, zolang ik nog niet beter zou zijn. Daarbij zou ik moeten re integreren in een voor mij totaal onbekende omgeving, niet wetend hoe het daar is en wat ik exact zou moeten doen. Als je eens gaat googelen op somatische symptoom stoornis, dan snap je vast wel dat dit niet bevorderlijk is voor mijn genezing. Ik ben er natuurlijk nog lang niet. Maar toch is dat wel wat ze willen. Ze willen me nu een beëindigingsvoorstel doen en dan zou ik per 1 januari ontslagen worden, in dienst blijven tot 28 februari zonder te hoeven komen, een transitievergoeding mee krijgen, mogelijkheid tot het inzetten van een jobcoach of een outplacement traject. Dan per 1 maart de WW in.

Maar als je in de WW komt dan krijg je natuurlijk sollicitatieplicht en stel dat je opeens iets vindt waar je kan gaan werken? Want of ik daar tegen die tijd al toe in staat ben, dat weet ik natuurlijk nu nog niet. Ze willen dan ook graag dat ik dit voorleg aan mijn therapeut om te zien of die er meer zicht op heeft dan ik. Als ik zelf kijk naar de afgelopen 3 maanden en zie hoe weinig ik maar beter ben geworden in die tijd, dan kan ik daarop gebaseerd wel met zekerheid zeggen dat ik daar dan nog lang niet toe in staat ben. Maar goed, wie ben ik hè?Toch kan ik je wel 1 ding zeker zeggen, ik en mijn gezondheid staan voor mij nu op nummer 1. Daar kan geen bedrijf of therapeut wat over zeggen.

Ze willen graag voor 22 november antwoord maar ik heb pas de 23^e een afspraak bij Stefan. Mijn paranormaal therapeute heb ik het al aan gevraagd maar daar moet ik nog antwoord op krijgen op dit moment. Stom genoeg had ik gisteren ook moeten vragen, wat als ik dan gewoon zeker weten nog niet kan solliciteren en kan werken? Word ik dan zodra ik beter gemeld kan worden ontslagen of volgen er dan andere maatregelen? Ik wil onder geen beding mezelf en mijn genezing in gevaar brengen. Daar pas ik voor, daar is dit gewoon te zwaar voor, wat ze er ook van mogen denken. Dat kan niemand me kwalijk nemen en zou een ieder exact hetzelfde doen. Daar zal ik nog even een mailtje aan moeten wijden denk ik. Dan vraag ik dat gewoon.

Ik heb sowieso dit gevonden: Ontslag vanwege ziekte is niet toegestaan. Dit houdt in dat u niet mag worden ontslagen om het feit dat u ziek bent en niet kunt werken. Na twee jaar ziekte verliest dit opzegverbod zijn werking en kunt u alsnog worden ontslagen. In dergelijke gevallen kan een advocaat arbeidsrecht uw ontslag aanvechten of een transitievergoeding onderhandelen. Gedurende de twee jaren ziekte is het in sommige gevallen wél mogelijk een werknemer te ontslaan indien: * U niet meewerkt met het opstellen van een plan van aanpak ter re-integratie *U arbeid weigert die u wel kunt verrichten tijdens ziekte * U weigert mee te werken aan de re-integratie (negeren redelijke instructies werkgever of bedrijfsarts).

Natuurlijk zal ik nog op een aantal andere manieren zorgen voor meer antwoorden en advies in wat ik het beste kan doen. Er zijn meer wegen die naar Rome leiden. Dus daar kom ik nog wel achter. Dat zien we allemaal nog wel. Uiteindelijk komt het allemaal wel goed hoor, dat weet ik zeker. Over een jaar kan ik hier vast hartelijk om lachen en dank ik de sterren omdat ik het dan zo goed heb. Dat weet ik gewoon. Ik zou zelf nooit ontslag hebben durven nemen, door mijn leeftijd en dat er maar 3% van de werklozen boven de 55 een baan kunnen vinden.

Nu word ik er een soort toe gedwongen om ergens een stap in te gaan nemen. Blijkbaar moet ik daar weg of zo? Prima, maar dan wel pas als ik weer volledig in staat ben om goed te functioneren in een baan. Maar hoe en wat ik kan of mag, dat moet ik nog wel even uitzoeken. En goed ook natuurlijk. Ik wil gewoon wat het beste is voor mezelf, of dat nou gunstig of ongunstig is voor het bedrijf waar ik werk. Daar heb ik eerlijk gezegd geen boodschap aan.

Als je het logisch bekijkt dan zou ik graag morgen weer volledig goed kunnen functioneren. Maar helaas, dat zit er gewoon niet in. Of ik daar eind februari wel toe in staat ben? Geen idee, ik kan niet eens een week vooruit kijken. Ik weet niet eens hoe mijn volgende dag eruit ziet in hoe ik me voel. Laat staat dat ik weet hoe ik in februari in mijn vel zit.

Genoeg om allemaal even te laten bezinken. Toen ik gisteren thuis kwam merkte ik pas goed hoe gespannen ik was geweest. Ik was zo ontzettend moe, ik was bijna uitgeput. Ik ben met kloppend hoofd op de bank gaan liggen. Ik kon niet eens in slaap vallen. Pas toen ik overal in de kramp en zenuwpijn begon te schieten, wist ik pas dat dit me toch wel heel veel gedaan had. Veel meer dan ik eigenlijk gedacht had. Maar mijn lichaam laat me dit tegenwoordig toch wel erg goed merken hoor. Daar kom ik niet meer onderuit. En daar zit hem nou juist de kneep. Moet ik zo in een nieuwe baan gaan beginnen? Ik kan nog niet eens mijn dagen in blokken verdelen. Ik ben de rest van de dag bezig geweest om de pijnen en de krampen te verdragen… Niet echt mijn hobby…

Dus nee, ik voel me nog niet zo fijn nu. Dat komt wel weer. Even laten bezinken allemaal. Wie daar vandaag ook last van had was Skylar. Die zat vanmorgen buiten op het balkon en die wilde niet naar binnen. Nou ja, raar beest. Hij vindt het verschrikkelijk als ik dan de balkondeur dicht doe en dan wil hij normaal direct naar binnen. Vandaag niet. Hij bleef alleen met van die grote ogen door het raam naar binnen zitten kijken. Wat wil je nou joh, rare jongen? Op een gegeven moment werd het me echt te gortig en heb ik hem naar binnen getild.

Dit ging onder groot protest en nu heeft ook mijn pyjama bovenkantje een paar gaatjes. Dat staat wel beter bij de gaatjes in mijn pyjamabroek natuurlijk. Dat dan weer wel. In de middag wilde hij zo graag naar buiten dat hij tegen de balkondeur aan stond te springen. Oké dan, mag jij weer even naar buiten. Moonlight, Aurora en Rainbow waren net een heen en weer bootje. Jeetje zeg. Maar Skylar bleef weer op de uitbouw naar binnen zitten staren.

Ik ben hem een paar keer gaan halen maar hij wilde echt niet naar binnen. Toen heb ik hem daar een hele tijd laten zitten. Naar binnen starend zat hij daar maar. Na een hele tijd zag ik hem steeds rillen. Nou kom op zeg, naar binnen jij. En weer met gevaar voor eigen ledematen heb ik hem van het balkon af getild. Wat is er nou toch? Met dikke staart bleef hij bij de krabpaal staan. Wel wilde hij geaaid worden maar het leek wel alsof er iets binnen was waardoor hij daar niet wilde zijn.

Ik heb geen idee wat hoor, ik zag niets. Ik heb alleen geweigerd om ze verder naar buiten te laten vandaag. Hij wilde wel een beetje spelen maar ligt nu al de hele middag in het bakje van de krabpaal. Lekker veilig, zal hij wel denken. Ik heb geen idee wat er aan de hand is. Wel is Aurora de laatste dagen steeds aan de bank aan het krabbelen maar dat zal er niets mee te maken hebben. Al vind ik het wel behoorlijk vervelend. Lekker stel hier allemaal. Ze loopt nu ook als een halve zool door het huis te rennen. De rest is out. Net als ik. Daarom heb ik vandaag ook gewoon helemaal niets gedaan. Ik was nog uitgeblust van gisteren. Hoe bedoel je, je kan gewoon gaan solliciteren hoor, dat is pas in februari, dan ben je vast al veel beter…

"Wat de rups het einde noemt, noemt de rest van de wereld een vlinder."

Lao-Tse Chinees filosoof +/- 600 v.C.

Gisteren zag ik steeds overal 13. Pas aan het einde van de dag kwam ik erachter dat dit kwam omdat het dan ook de 13^e was. Helaas ben ik niet zo scherp als normaal, dat blijkt hier wel weer uit. Ik hoef ook niet meer te kijken of het 13 graden is, het is nu steeds een stuk kouder. Maar grappig genoeg zie ik het op andere plekken dan weer terug komen. Ja, elke maand sowieso op de 13^e, dat is logisch natuurlijk. Nu ga ik achter mijn pc zitten en dan zie ik dat ik 13 mails heb gekregen. Goeiemorgen ma.

Of ik zie 13 meldingen bij Facebook, als ik wil weten hoe laat het is, is het 13u13. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Het is niet meer zo overheersend aanwezig maar soms zie je het opeens en dan moet ik glimlachen. Het is een soort groet, zo voelt het, alsof ze eventjes iets van zich laat horen. Voor diegenen die ervan uitgaan dat het toeval is, dat mag. Ongeacht hoe het echt zit, het geeft mij altijd even een fijn gevoel en dat is ook wat waard.

Gisteravond met snoepietijd waren ze toch wel iets aan de voorzichtige kant, mijn tuxedo trio in elk geval dan. Aurora had er de avond ervoor al geen last van, nu dus ook niet. Die gekke Rainbow had die middag al laten zien dat hij echt alles eet. Ik had een krentenbol, daar hebben de 2 jongste heren heerlijk van mee zitten eten. Later, bij de zuurkool, wilden ze natuurlijk best de worst, dat is niet meer dan logisch. Ik at niet netjes mijn hele bordje leeg, ik zat vol.

Ik zie Rainbow nieuwsgierig aan de zuurkool ruiken. Met grote happen begon hij mijn bord leeg te eten. Af en toe een sliertje zuurkool naar binnen werkend, had hij zo het bordje vakkundig leeg gegeten. Rare gozer hoor, die Rainbow. Als ik het eet, denkt hij dat hij het ook kan eten. Dat gaat lang niet voor alles op maar hij vindt van wel. Een heel enkel keertje, als hij iets echt niet moet, dan staat hij me nog verwijtend aan te kijken ook. Alsof ik hem in de maling heb genomen door iets te eten, dat hij niet lust. Ben ik nou helemaal gek geworden? Zo kijkt hij me in elk geval aan op die zeldzame momenten.

Toen ik het van de week zo over wasmachines schreef en hoe makkelijk we het nu hebben, bleek dit bij meer mensen herinneringen op te wekken. Grappig hoe zoiets werkt eigenlijk. Ik weet niet eens waarom ik opeens helemaal terug in de tijd ging. Soms gaat zoiets helemaal vanzelf. Mooi eigenlijk hoe je dan gewoon alles zo terug kan halen, hoe de keuken eruit zag en zelfs die wasmachine zie je dan weer helemaal. Best grappig eigenlijk. Bovendien weet ik nu dat mijn eigen wasmachine van nu, een klassieker speelt als ik hem aanzet. Die Forelle van Schubert is het liedje dat ik steeds hoor. Dat had ik anders nooit geweten.

Zo leer je ook nog nieuwe dingen als je gewoon even terug gaat naar je jeugd. Ik heb dat toch heel sterk, ik kan veel dingen terug halen. Ook bepaalde geuren nemen me zo mee terug naar soms wel tientallen jaren geleden. Op de kleuterschool hadden we op het schoolplein een paar grote gouden regen bomen staan. Als ik daar nu onderdoor loop en ik ruik die specifieke geur, dan ben ik zo weer op de kleuterschool. Die bomen zaten altijd vol met rupsjes, die ik dan verzamelde in een potje. Gaatje in het dekseltje, blaadje van de boom om te eten voor ze en dan maar hopen dat er eentje een vlinder werd. Iets wat me nooit gelukt is.

Ik bedenk me nu opeens dat de laatste foto met mijn moeder is genomen onder zo’n grote gouden regen boom, op Hofwijk, toen we aan het ‘grafshoppen’ waren met zijn allen. Het rook daar ook naar ‘kleuterschool’, ik ging direct kijken of ik rupsjes zag. Die zag ik dan ook direct en daar staan mijn moeder en ik naar te kijken op die foto. Ik grapte nog dat ik echt wel een ouwe doos aan het worden was want ik griezelde nu van dat kleine rupsje. Vroeger zou ik die gelijk gepakt hebben om in een potje te doen. Ik heb mezelf een beetje uitgedaagd om hem toch over mijn hand te laten lopen maar ik durfde dat toch net niet. En zo is zo’n gedachte toch opeens weer een cirkel rond gegaan. Apart wel hoe dat werkt, denken.

Je kan in elk geval beter zelf denken dan zomaar klakkeloos dingen aannemen over anderen. Ook wel grappig hoe dat werkt. Er kwam in het weekend iemand naar mijn dochter op het werk en vroeg haar ‘Wat heb ik nou gehoord? Is jouw moeder zomaar voor de deur ontslagen zonder dat ze naar binnen mocht?’. Kim heeft haar gezegd dat ze geen zin had in dit soort onzin en haar verder genegeerd. Ik vraag me dan toch af, hoe komen ze daarop? Waar halen ze dat vandaan? Het is eigenlijk te triest om grappig te zijn maar ik vind het toch wel grappig hoor.

Waar en hoe zou zo’n verhaal beginnen? Misschien omdat ik snel naar het kantoortje liep en ze, omdat ze bezig waren, mij niet hebben zien binnen gaan? Maar dat ze wel gezien hebben dat ik bij het bureautje stond van mijn, nu nog, collega’s? Dus nee, dan heeft ze geen gesprek gehad want ze ging zo weer weg, dus moet ze wel ontslagen zijn zonder dat ze binnen mocht. Zoiets misschien? Ik heb geen idee. Mijn verhaal hierover is nog lang niet af natuurlijk maar zulke verhalen gaan er nu al rond. Heel apart.

Ze zullen niet nadenken over hoe moeilijk zo’n situatie voor iemand is, die er alleen voor staat en afhankelijk is van maar 1 inkomen, dat van zichzelf. Natuurlijk is hetzelfde verhaal voor iemand met een partner ook niet leuk. Niemand wil natuurlijk graag een stap terug doen in zijn financiën maar het is wel even anders als je door dat andere salaris in elk geval niet volledig zonder geld komt te zitten en de rekeningen gewoon betaald kunnen worden. Als mijn inkomsten wegvallen, dan val ik in een groot gat.

Door het al die jaren uit de ellende klimmen en het ene gat met het andere te dichten, heb ik ook nooit een reserve kunnen opbouwen. Dus krijg ik opeens geen geld meer, hoe moet dat dan met de huur enzo? Als je pas over 8 weken geld zou krijgen van een uitkeringsinstantie of zo, dan zit je toch mooi. Ik bedoel maar, ik heb geen idee hoe dat allemaal in zijn werk gaat maar ook duizelt mijn hoofd al van dat soort gedachten. Iets wat ik er met mijn ziektebeeld nog helemaal niet bij kan hebben.

En nee, ik heb geen beetje zout nodig. Het is juist 1 van de verschijnselen die bij dat ziektebeeld horen. Dat is niet even opgelost met een stukje kaas of een stukje wandelen. Goh, was het in hemelsnaam maar zo gemakkelijk. Dan wist ik het wel hoor. Wat anderen er ook van mogen denken, dat interesseert me niet zo. Oordelen is makkelijk en geloof me, ook uitervaring weet ik dat waar je over oordeelt, je zelf wel een keertje voor komt te staan. Als je dan nog een grote mond erover hebt, dan heb je dat ook verdiend om die te hebben. Al weet ik wel zeker dat je dan wel anders piept.

Straks naar het gesprek, ik ben heel benieuwd met wat ik daar te horen zal krijgen. Natuurlijk ga ik dat allemaal heel goed uit laten zoeken, ik wil niet in de maling genomen worden. Daar heb ik die 12 jaar echt een beetje te hard voor gewerkt. Ik vond het toen wel een wereldbedrijf met helaas een 3^e wereldsalaris maar ik heb het altijd naar mijn zin gehad. Tot ik door al die gebeurtenissen en lichamelijke ongemakken iets minder goed mee kon komen dan normaal. Goh, gek hè?

Dus hoe ik het ook ga doen, of door wie en wat en weet ik het nog meer allemaal, ik ben nog niet zo gek dat ik me met een kluitje in het riet laat sturen. Alles zal tot op de bodem worden uitgezocht, geloof mij maar. Het is natuurlijk wel van de zotte dat je iemand tot zulke beslissingen wil dwingen, terwijl ik eigenlijk niet eens in staat ben te kiezen uit het assortiment noten in de winkel omdat dat me teveel word. Maar goed, alles gebeurt om een reden. Dit natuurlijk ook. Ook hier kom ik wel doorheen, daar ben ik van overtuigd. Het gebeurt alleen op een voor mij heel vervelend tijdstip.

Mijn denken en logica is belemmerd en dan moet je juist een hele belangrijke beslissing nemen? Ik weet nog niet goed hoe ik dat moet zien en of ze dat wel kunnen eisen. Maar ook daar kom ik wel achter. Ik zeg vandaag in elk geval nog helemaal niets toe en ik onderteken zeker niets. Ja, ik weet het, ik moet me er nog niet druk om maken. Ik moet eerst het gesprek even afwachten. Alleen is dat wel een heel stuk makkelijker gezegd dan gedaan.

Nu ben ik thuis en ik ben gewoon helemaal leeg. Ik moest wel even bij Kim naar boven want toen we net onderweg terug waren, moest ik opeens zo naar het toilet, ik zou dat nooit gehaald hebben. Ik moest dan wel die rottrappen op maar goed, ik kreeg wel lekker een latte macchiato van haar. Ik ga deze blog, die ik al klaar had staan op dit laatste stukje na, even plaatsen en dan ga ik even out op de bank. Even laten bezinken allemaal. Ja joh, jammer, als je daar op zat te wachten, zal je morgen weer moeten lezen, sorry. Dit schrijf ik hier wel met een grijns, dat begrijp je zeker wel. 

"Alles is dus toeval? Ja, mits men deze naam toekent aan de orde, die men niet kent.

Bron: Dialogues des Morts Modernes II"

Fontenelle Frans schrijver 1657-1757

Gisteravond ben ik weer eens zwaar gewond geraakt door een stuk of 20 kattennageltjes. Heel fijn altijd zoiets. Rainbow raakt altijd zo helemaal volledig door het dolle heen als het dan eindelijk ´s avonds snoepie tijd is, dat hij helemaal nergens meer op let. Ik moet me in alle bochten wringen om alleen al de bus met snoep normaal te kunnen pakken. Hij gaat daarbij gewoon dwars overal doorheen en gooit desnoods alles om wat er op zijn pad komt.

Ik krijg hem niet rustig op dat gebied. De andere 3 gaan gewoon alvast netjes op hun plek zitten. Alhoewel Skylar tegenwoordig nog al eens probeert om mijn hand met zijn nageltjes naar hem toe te trekken, zodat hij dan gelijk in de snoepjespot kan graaien. Terwijl Rainbow als een soort dolle hond om en over me heen springt, probeer ik het dekseltje los te krijgen. Best lastig zo, als die pot gewoon steeds bijna uit je handen wordt gesprongen.

Gisteravond was het niet anders. Aurora loopt, tot zij aan de beurt is voor een portie lekkers, tegen de tafel vast allemaal kopjes te geven. Haar territorium daar, dat wil ze even laten ruiken. Gisteren stond het dienblad waarop ik mijn shag en sigaretten-maak-spullen heb staan blijkbaar niet helemaal goed op het blad onder de tafel geschoven. Door haar gedraai valt dat ding dus met een klap op de grond. Net terwijl Rainbow met alle 4 zijn pootjes op mijn benen staat, komt de klap.

Die schrikt zich gelijk een ongeluk en zet zich volledig af op het zachte vlees van mijn dijbenen. Hij haalt mijn benen behoorlijk die open en ik heb ook gelijk een paar gaten in mijn pyjamabroek. Het bloed komt er doorheen helemaal. Ik gaf natuurlijk even een gil, iets waar ze normaal ook al van schrikken. Nee, niet dat ik normaal altijd loop te gillen natuurlijk. Maar ze flikken wel vaker iets dat zeer doet.

Mijn tuxedo trio is weggevlucht door alle commotie. Alleen Aurora staat er nog steeds witter dan wit te zijn en kijkt me aan met een blik van ‘waar blijven de snoepjes?!’. Ja diva, even wachten hoor, even de schijtebroekjes roepen. Maar ja, die zijn zo geschrokken van alles, dat ze niet meer tevoorschijn komen. Zelfs niet als ik met de bus met snoepjes schud.

Het duurt even, ik blijf ze roepen ondertussen tot ze eindelijk allemaal schuchter weer tevoorschijn komen. Skylar als eerste, toen Moonlight maar voor Rainbow duurde het toch echt even. Voorzichtig komen ze bij me maar als ze de snoepjes eenmaal ruiken, lijkt alles weer vergeten te zijn. Ja, daar kunnen ze ook niet aan doen natuurlijk. Zonde van die pyjamabroek maar je ziet die gaatjes haast niet hoor. De diepe krabbels op mijn benen voorlopig wel. Mijn benen zien er echt volledig uit als de benen van een kattenslachtoffer, dat was ik al gewend.

Vandaag ben ik dan maar begonnen met het trachten mijn dagen in te delen. Ik heb braaf de wekker gezet, op 7 uur. Het duurt dan tot bij 8 uur voor ik echt wakker ben, ik slaap zo ontzettend diep. Iets voor achten ben ik er dan ook uit gegaan, hoe moe ik me ook nog voelde. Dat moet maar gewoon. Omdat ik geen ijzer met handen kan breken, geef ik mezelf dan een uurtje of 2 om echt een beetje bij te komen en ondertussen gelijk wat dingen te doen. Als ik me in dat 1^e blok al moet haasten gaat mijn dag naar de gallemiezen, daar begin ik gewoon niet aan.

De katjes moeten eten, ik moet eten, de afwas in een sopje zetten. Dat zijn meer al de bakjes van de katten en een glas en een mok want ik hou niet van rotzooi in de keuken. Wat ook de bedoeling was geweest was het me gelijk aankleden maar dat ben ik, jawel, vergeten. Daar kwam ik nu net pas achter en nu vind ik het gewoon geen nut meer hebben. Ik loop echt vaak in mijn pyjama de hele dag, dat moet ook afgelopen zijn, vind ik. Dan moet je het alleen niet vergeten natuurlijk. Morgen moet ik naar dat ‘spannende’ gesprek, dan moet ik me sowieso aankleden. De dagen erna moet ik ervoor zorgen dat ik het gewoon steeds doe, of ik nou wel of niet weg moet.

Dat zal ook schelen met het naar buiten gaan, om te lopen. Dat moet ik ook echt oppakken, best lastig als je dat zo zwaar vind. Als je dan lekker in je pyjama rondloopt dan zal je je daar niet zo snel voor aan gaan kleden. Dat weet ik al uit ervaring, vandaar dat ik mezelf dat aankleden wil verplichten. Vandaag laten we maar even buiten beschouwing. Ik hou de blokken ook maar op een uur of 2, ik begin er maar net aan, dat zal nog wel wijzigen allemaal. Het ligt er ook maar aan hoe ik me voel, dat kan nogal eens wisselen bij mij nu.

Tussen 10 en 12 heb ik alle losse rommeltjes weggeruimd en nog wat van dat soort dingetjes. Tussendoor moet ik af en toe wel even pauzeren, anders voel ik me onrustig worden. Van 12 tot 14 ben ik met stofzuigen bezig geweest. Omdat dat nog steeds in etappes moet doen, doe ik er wel even over. Ik heb een groot en snel harig huis, dat begrijp je natuurlijk wel met 4 van die bontjes. Even snel stofzuigen gaat hier sowieso nooit, helaas. Omdat ik het zo langzaam aan moet doen, lukt dat al helemaal niet meer.

Nu zit ik dan even te schrijven, dan ga ik zo lekker even op de bank zitten. Ik ben een beetje duizelig, geen idee waarvan maar dat zijn van die dingen die je gewoon overvallen. Misschien even mijn ogen dicht doen, dat helpt altijd wel. Nu door die blokken merk ik toch ook wel dat ik nog maar heel beperkt ben in wat ik wel en niet kan doen. Ik zou eigenlijk een klein boodschapje moeten halen maar ik denk dat ik dat morgen gewoon doe. Dan ben ik toch al buiten. Ik krijg het wel een klein beetje benauwd van die blokken, ik hoop dat dit nog wel weg zal gaan. Anders zal ik er misschien nog even mee moeten wachten.

Wat ik natuurlijk wel vast kan houden is het op tijd opstaan en gaan slapen, het gewoon elke dag aankleden en zorgen dat ik gewoon elke dag even een heel klein stukje ga lopen. Maar ja, dat zeg ik ook al een tijdje en dat is tot nu toe niet gelukt. Ik ben er nu gewoon even klaar mee, ik ga even banken. Eventjes helemaal niets, dan zie ik daarna wel weer wat ik ga doen. Eten maken moet ook vandaag, nou ja, zuurkool opbakken, dat is niet zo’n hele moeilijke klus. En ik wil vast 1 van mijn rolluikkastjes even leeghalen en netjes weer indelen. Dat eruit halen gaat vandaag nog wel lukken. Tenminste, dat denk ik nu, wie weet hoe mijn hoofd straks staat. Maar als het wel lukt dan laat ik alles gewoon op tafel staan, dan staat het in de weg en daar kan ik niet tegen. Zo dwing ik mezelf dan weer een beetje om het op te gaan ruimen.

Zo verzin ik maar wat van dat soort dingen om toch weer ergens toe te komen. Anders gebeurt het gewoon echt niet. Nu ik net van de bank af kom, voel ik me nog steeds doodmoe. Het kan natuurlijk schelen dat ik vroeg op ben gestaan, terwijl ik toch vrij laat ben gaan slapen. Ik blijk ook niet goed tegen die blokken te kunnen, op dit moment dan. Dat kan natuurlijk gaan veranderen maar voor nu, nee, ik krijg het er van op mijn heupen en daar zit al genoeg wat er niet hoort te zitten. Over een paar weken maar weer eens proberen.

Ik maak me natuurlijk ook druk over morgen en wat ik allemaal te horen zal krijgen. Meer nog omdat ik zelf niet adequaat kan reageren en dingen uit kan gaan zoeken. Dat is zo vreselijk irritant. Je voelt je zo hulpeloos als een pasgeboren baby. Als je mocht denken dat ik me daar maar overheen moet zetten, dan denk je verkeerd. Dit is echt veel te belangrijk voor de rest van mijn leven maar zelfs dat krijgt me niet zomaar opeens spontaan genezen hoor. Ik mag wel zeggen dat ik het een megafrustratiepuntje vind. Maar goed, Kim gaat mee om alles waar ik even zo gauw niet opkom of moet vragen, niet vergeten zal.

De mensen die met mij gesprekken voeren die weten het ondertussen wel, halverwege een zin weet ik soms ineens niet meer waar ik het nou over had. Met schrijven is dat niet zo erg, dan lees je het even door. Daardoor lukt dat nog prima. Ook niet zo snel als dat anders ging maar het gaat wel. Praten is een ander verhaal, laat staan zo’n gesprek voeren. Het kan er precies nog wel bij hoor, blijkbaar. Morgen weet ik weer een beetje meer.