"Geen boom, zo wordt gezegd, kan naar de hemel groeien tenzij de wortels tot de hel reiken.

Origineel: Not a tree, it is said, can grow to heaven unless its roots reach down to hell. "

Carl G. Jung, psycholoog

Om Aurora’s rare gedrag bij de bank weg te krijgen, ben ik op zoek gegaan naar het sprayflesje van Feliway dat ik nog ergens moest hebben. Dat heb ik al heel lang in huis en ooit wel gebruikt, voor Sunshine toentertijd. Ik weet niet of daar een houdbaarheidsdatum voor geldt maar goed, ik waag in elk geval een poging. Gisteren begon ze er gewoon weer mee en daarvoor heb ik een paar maanden geleden echt een beetje teveel werk gehad aan die bank. Ik ben er wel een beetje klaar mee met dat gedrag van haar.

De plekken waar ze dit steeds doet, heb ik ingespoten. Ik moet zeggen, of het flesje werkt nog prima, of mijn boze preek tegen haar heeft echt gewerkt. Laat ik het maar op een combinatie van die twee houden. In elk geval, ze heeft het vanaf de spraybeurt nog niet gedaan. Beter, voor mij en de bank in elk geval wel. Ik heb vannacht eindelijk weer een beetje normaal geslapen. Een beetje omdat ik ontzettend raar gedroomd heb. Heel warrig en allemaal flarden die elke keer weer terugkwamen.

Half wakend tussendoor lag ik dan ook weer hartstikke te lachen. Dat heb ik wel vaker hoor, dat is niet vreemd voor mij. Al was het voor mijn dochter heel vervelend toen ze bij me woonde toen ze uit België terug kwam. Haar slaapkamer lag naast de mijne en af en toe schrok ze zich dan een ongeluk omdat ze dacht dat er iets gebeurde. Dan vloog ze mijn slaapkamer in en zag haar moeder diep in slaap maar dubbel van het lachen. Dan kreeg ik ’s morgens weer op mijn kop van haar, dat ik haar weer zo had laten schrikken maar ja, ik had er geen grip op.

Ik word er zelfs soms wakker van. Hikkend van de lach tot besef komen dat je in je bed ligt en geen idee hebt waarom je zo’n lol hebt. Dat is best wel vreemd ja, eigenlijk wel, nu ik er zo over nadenk. Het is me alleen al zo vaak gebeurd dat het voor mij normaal is geworden. Veel minder heb ik dat met huilen, al is dat me ook wel eens gebeurd. Maar lachend wakker worden, dat gebeurt me veel vaker. Van al die keren heb ik maar 1 x terug kunnen halen waarom maar dat ben ik nu ook al weer vergeten. Ach ja, het is niet erg in elk geval en je begint je dag enorm vrolijk daardoor. Daar is best wat voor te zeggen.

Doordat ik zo vergeetachtig ben, vergeet ik nu ook wel enorm vaak mijn medicijnen in te nemen. De laatste dagen is het erger dan ooit. Dat is niet handig. Voor mijn benauwdheid kan ik gelukkig niet vergeten omdat mijn benauwdheid me daar direct aan herinnert. Mijn homeopathische medicijnen vergeet ik regelmatig en de pillen die ik ’s avonds moet nemen ook. Gisteravond ben ik ze ook weer vergeten want ik kreeg net een enorme niesbui en dan weet ik het direct. Soms herinner ik me ook gewoon dat ik ze echt wel genomen heb en als ik dan kijk dan is dat gewoon niet waar. Heel vervelend, dit soort dingen.

Er komt niet veel uit mijn handen nog, ik ben nog een beetje aan het ‘herstellen’ door van de week zeg maar. Dat ga je maar even je mail bekijken. Ik kreeg net van die reclames, daar heb ik even naar zitten kijken. Mijn gedachten dwalen gelijk af als ik van die onesies in de aanbieding zie (spreek uit WANsies niet O ne sies). Ik kan niet begrijpen dat mensen daarin willen slapen namelijk. Dat je zo heerlijk warm in je onesie ligt te slapen en je moet dan opeens plassen. Het is winter en ’s nachts is het dan hartstikke koud, zeker op het toilet. Je doet hem los, je zal wel moeten, en je zit opeens helemaal in je blootje, met een onesie op je enkels op het toilet. Wat zal dat een enorme koude en rillende afknapper zijn! Wie wil dat nou? Dat zijn dan van die dingen die ik me daarbij afvraag.

Ik vraag me wel meer dingen af. Ik zat gisteren met iemand aan de telefoon en het ging over van alles en nog wat. Ik hoorde hoe iemand over me dacht en was eigenlijk een beetje geschokt door de onrechtvaardigheid daarvan. Ik vroeg ergens om hoor, het was geen roddel. Feiten zijn geen roddel trouwens, dat heb ik ook van een wijs persoon. Echte feiten dan hè. Je hebt nooit in de hand hoe anderen over je denken. Ik ben dan ook wel een hele rare want ik kan daar niet eens boos om worden. Ik zit zo niet in elkaar. Mijn grootste slechte eigenschap is wel dat ik mee doe aan roddels af en toe. Dat vind ik zelf zo stom als ik daar weer eens intrap. Ook zoiets over jezelf horen, daar kan ik vrij weinig mee. Want eigenlijk ligt zoiets aan die ander, niet aan mij. Zo zie ik het ook echt.

Toeval bestaat niet, ik kan het niet vaak genoeg zeggen. Gisteren plaatste iemand in 1 van de Rulof groepen een stukje dat daar precies over gaat. Wat daar in staat is eigenlijk precies zoals ik het zie en zo ook graag wil doen. Ik had ooit een gesprek met iemand over het feit dat ik altijd, zoals velen met mij, bij de kassa in de verkeerde rij ga staan. Als ik aan kom lopen kijk ik naar waar ik het meest gunstig kan aanschuiven. Sta ik daar eenmaal dan gebeurt er altijd wel iets waardoor de rij waar ik ook naar had gekeken, opeens veel sneller gaat. Heel irritant en ik denk ook heel herkenbaar.

Ik zei dat ik dan altijd zo boos op mezelf was dat ik er weer was ingetrapt. Ik leg die schuld bij mezelf, voor mij niets meer dan logisch. Die ander keek me toen heel verbaasd aan. Hij had exact hetzelfde maar hij werd dan altijd boos op diegene voor hem die het oponthoud had veroorzaakt. Ik was net zo verbaasd over zijn reactie als hij over de mijne. Raar hè, dat je daar dan zo’n hele andere kijk op kunt hebben. Zo gaat het met heel veel dingen in het leven. Want niemand weet van een ander hoe die zich exact voelt of waar dat dan vandaan kan komen.

Ik probeer zo te zijn, en ik ben ook grotendeels zo, als diegene die het in dat stukje prachtig uitlegt. Ik ga niet zeggen dat het altijd lukt, in elk geval niet direct. Ik probeer als er dingen mis gaan of anders gaan dan ik leuk vind, altijd te kijken naar wat ik zelf verkeerd heb gedaan. Dat ligt bij mij, dat voel ik gewoon zo. Als iemand lelijk tegen me doet dan denk ik ‘wat heb ik gedaan?’. Ik ben die eenling die het helemaal niet erg vind om een eenling te zijn. Die wil ik juist ook zijn, ik ben niet bang voor mezelf. Ik mag mij wel en ik vind het niet moeilijk om een eenling te zijn. Het zijn juist vaak anderen die dat weer een beetje eng aan mij vinden. Laat ik het stukje eerst maar even plaatsen, dan snap je wat ik bedoel.

"De eenling" - "Iedereen is een eenling, zei de wijze man, maar bijna niemand weet het." Frederike keek hem ernstig aan. "Waarom niet?" Omdat de meeste mensen bang zijn voor zichzelf. Ze willen liever samen eenzaam zijn". "Ben ik ook een eenling?" vroeg Frederike. "Ja, jij ook", zei de wijze man. "Zal ik later ook een eenling zijn?" vroeg Frederike.

"Dat hangt van jou af. Bedenk wel dat het heel moeilijk is om een eenling te zijn. Ieder mens wil je beïnvloeden. Ieder wil zich met jou bemoeien, zodat je net zo wordt als zij. Want als je een eenling wilt zijn, dan blijf je altijd een ander voor de ander en dezelfde voor jezelf. Dan blijf je vrij. Zorg dat je vrij blijft!" "Hoe moet ik dat doen? vroeg Frederike zacht, ik ben vaak heel bang voor mensen, vooral op school. Ze schelden me uit omdat ik zo goed kan leren."

"Dat maakt niet uit, het gaat erom dat je niet bang bent voor jezelf. Eenlingen reageren altijd op zichzelf en nooit op de ander. Dus als de ander je uitscheldt, dan scheld je niet terug. Je vraagt je alleen af: waarom doet dat nou zo zeer in mij? Is dat mijn trots, is dat mijn onzekerheid, is dat mijn angst? En waarom wil ik nou zo graag terugschelden? Komt dat door de ander of komt dat omdat ik zo van schelden houd? Omdat ik nog zoveel gescheld in mij heb zitten? Vraag altijd aan jezelf en nooit aan de ander want anders komt er een ander in je wonen en weet je niet meer wie je bent."

De wijze man pakte een beukennootje van de grond en zei: "Ieder mens is als dit zaadje. De ander is alleen het water of het zonlicht, maar nooit het zaadje zelf. Dat zaadje zit in jou. Verbind je altijd met jouw eigen oorzaak en niet met de motieven van de ander. Zo maak je je vrij van de motieven van de ander. De ander raakt je alleen maar aan, zoals ook de regen of de zon alleen het zaadje aanraakt, maar niet weet of er een beukenboom of een dennenboom uitgroeit." "Of een roos.....," zei Frederike.

"Precies, of een roos. Niemand weet wat jij in je hebt. Dat moet jezelf ontdekken. De ander kan je niet raken als jij het niet in je hebt. Dus ieder keer als je door de ander wordt geraakt, of dit nu met vloeken gebeurt of een compliment, met slaan of met een streling, iedere keer kun je iets over jezelf te weten komen. dat is het mooie van de ander. Dat is het mooie als je een eenling bent. Een eenling doet dankzij de ander steeds nieuwe ontdekkingen over zichzelf.

Eigenlijk kan de ander je dus heel weinig aandoen. Wees dan ook niet bang dat je de ander zou kunnen kwetsen want dat is niet mogelijk. Je kunt de ander alleen aanraken op de plek waar hij al gekwetst was. Maar dat is dan niet jouw 'schuld', dat is een deel van hem. En het is ook aan hem of hij deze kwetsing vergroot of juist beter wil leren begrijpen. Bemoei je niet met de ander maar laat hem vrij. Voel je niet gehinderd om alles te zeggen wat je wilt zeggen, zo blijf je in evenwicht. Zo blijf je vrij van elkaar en geef je je eigen macht niet weg."

Prachtig hè! Dat is wat ik zelf niet zo goed onder woorden had kunnen brengen, al kan ik best aardig met woorden overweg. Degene die het al eens had geplaatst heb ik om toestemming gevraagd maar het was niet van haarzelf. De bron van dit mooie stukje was ook voor haar onbekend. Dat het een heel wijs mens is, daar ben ik van overtuigd. Bedankt voor je mooie stukje, onbekende bron. Het geeft exact weer hoe ik over alles denk. Het viel weer eens geheel op zijn plek. Dat kan ik toch zo mooi vinden! Ik ben best vrij, en jij? 

"Stel je zelf bloot aan je diepste angst; En daarna, heeft angst geen macht meer; En de angst voor vrijheid slinkt en verdwijnt; Je bent vrij.

Origineel: Expose yourself to your deepest fear: after that, fear has no power, and the fear of freedom shrinks and vanishes. You are free."

Jim Morrison Amerikaans zanger, dichter en tekstschrijver 1943-1971

Wat ik heb een stel rotvervelende katten zeg. Echt, ik weet niet wat er aan de hand was gisteren maar ik werd er echt krankjorem van. Eerst dat gedoe met Skylar en het in de regen rillend buiten willen blijven zitten. Moonlight die continue loopt te mauwen tegen me. Aurora heeft het ook een beetje in d’r kop. Die was heel hard aan het rennen en spelen in d’r eentje met een onzichtbare muis of zo? Geen idee, het was geen gezicht.

Wat ze ook steeds doet is zoals op de foto van gisteren, zich aan de onderkant van de bank over de vloer trekken met d’r nagels en de zijkant van de bank opeens als krabpaal gebruiken. Wat is dat nou weer voor raar gedrag? In een huis met iets van 20 krabpalen vind ik dat gewoon echt not done. Is ze besodejanust! Ze weet dat het niet mag want als ik er wat over zeg, schiet ze snel weg. Stoute meid!

Toen ik ging slapen, werd het pas echt erg. Ik kon weer niet in slaap komen want het lijkt wel of ik, sinds dat gesprek, een beetje een terugval heb. De zenuwpijnen en de krampen zijn gewoon weer volledig aanwezig en ook de kramp tussen mijn ribben speelt weer op. Die laatste had ik al een tijdje niet gehad en daar was ik juist zo blij om. Maar de heren en dame gunden me gewoon geen rust afgelopen nacht.

Toen ik eindelijk een beetje suffig werd, had Rainbow de etensbakjes uit hun standaardje gekiept. Met de op hun kop liggende bakjes liep hij over de vloer te voetballen en schuiven. Iets wat zo in de stilte van de nacht een ontiegelijke herrie maakte. Potverdorie zeg, hou eens even op! Roepen hielp niet, dus ik moest opstaan om de bakjes te gaan pakken. Hij wist best dat het geen goed gedrag was want hij vloog weg. De bakjes ben ik in de keuken op het aanrecht gaat zetten.

Zuchtend liep ik weer naar de bank, daar slaap ik nog het meest sinds ik die krampen en pijnen kreeg. Vaak schiet het er ’s nachts in en dan moet ik ook nog eens heel vaak ’s nachts plassen en al krampend van die enge trap af elke keer is echt niet zo veilig. Vandaar. Toen ik  weer lag en weer een beetje begon te suffen, hoorde ik weer een onbekend geluid. Het klonk alsof er ergens iets werd afgescheurd. Dat kan natuurlijk nooit goed zijn, zeker niet omdat ik weet hoe mijn boeven in elkaar zitten.

Ik heb een paar keer hard “Rainbow” geroepen en dan stopte het even om even daarna weer verder te gaan. Potverdrie, rotjochie! Wat is hij nou weer aan het doen. Ik weer van de bank af, niet in een al te vrolijke stemming ondertussen. Ik kon het niet goed zien dus ik deed het grote licht maar aan. De bak met brokjes staat op een hele fijne placemat, ooit ergens bij gekregen bij Zooplus. Die kan je nergens kopen en het is ideaal spul. In dat ideale spul zaten nu gaten en de stukjes plastic lagen verspreid.

Ik heb het afgepakt natuurlijk, de stukjes plastic weggehaald en al mopperend een plekje gezocht zodat hij er niet meer bij kon. Dan maar het bakje gewoon op de grond. Weer gaan liggen en even later weer een zelfde soort geluid. Nou ja zeg, wat is dit toch met jullie! Ik werd ondertussen echt behoorlijk kriegel. Aangezien ik me sinds dinsdag zo ontzettend beroerd voel weer en die krampen weer behoorlijk opspelen, gebeurde dit nu ook weer. Al hupsend ben ik richting geluid gegaan. Had hij verdorie nu een andere placemat te pakken. Die waar hun eten altijd op staat.

Ik liep een beetje tegen ze te schelden, Rainbow dan eigenlijk, dat het nu klaar was en dat ik het helemaal zat was. Als ik nog 1 x door hem gestoord zou worden dan zag het er niet gunstig voor hem uit. Hij zat vanuit een hoekje met een schuldige blik naar me te staren. Hij weet het heus wel hoor. Ik kon wel lachen om mijn eigen gescheld, ondanks de kramp, want wat zou er dan niet gunstig voor hem uitzien? Ja, dat ik boos kijk misschien. Meer zit er niet aan vast. Dat weet hij ook vast wel.

Daarna bleef hij gelukkig rustig. Ik ben in slaap gevallen dus als hij nog wat geflikt heeft, heb ik het in elk geval niet gemerkt. Tot het een uur of 4 was. Ik was al een beetje wakker aan het worden omdat ik moest plassen. Ik lag al een tijdje voorzichtig te proberen om een kramp tegen te houden. Dat is niet zo fijn, je voelt het er al aankomen en je probeert zo te gaan verliggen dat het weg zakt. Soms doe je dat opeens volledig verkeerd, omdat het niet is in te schatten waar het precies heen zal gaan, en dan ben je de pineut.

Opeens hoor ik dat er weer iemand aan de bank aan het krabben is. Dat moet Aurora wel zijn, die is daar de laatste dagen nogal mee bezig. Echt hoor, zijn ze nou echt allemaal helemaal gek geworden?! Skylar buiten zittend, Rainbow de sloper, Moonlight de jankert en Aurora met haar bankenvernielzucht. Ik heb het geloof ik nu helemaal gehad met ze! AURORA! Roep ik boos. Ze gaat nog even door. Nog maar een keertje.

AURORA! Ben je nou helemaal gek geworden?! Ik spring op, ik moet toch naar het toilet en ben nu echt klaar wakker. Ik vlieg zogenaamd heel gevaarlijk op haar af en ze schiet direct weg. Is het nou klaar hier?! Ik word echt een beetje gek van jullie nu hoor. Het moet nu echt afgelopen zijn. Ik stampvoet een beetje zachtjes, voor de buren natuurlijk, weer terug en ga met kloppend hart liggen. Het blijft eindelijk helemaal stil. Ik geloof dat de boodschap is overgekomen.

Met als gevolg dat ik pas bij half 11 wakker ben geworden. Ik voel me al weer volledig zonder energie. Dat het gesprek op de zaak wat met me doet had ik wel verwacht. Dat het zo’n effect zou hebben, nee, daar had ik niet op gerekend eigenlijk. Ik ben weer bijna terug bij af gelijk. Dat is dus wat stress nu met me doet. Of het nou komt doordat ik iets leuks ga doen voor mezelf, dan heb ik het ook al. Maar met iets negatiefs zoals dit, dan heeft het blijkbaar een veel harder effect. Dat weet ik dan ook weer en dat is nou niet echt een gunstig vooruitzicht.

De krampen zijn niet fijn maar nog te verdragen. De zenuwpijnen zijn echt slopend. Wat een rare ziekte is dit toch. Ik zou het niet geloofd hebben als ik het zelf niet meemaakte. Helaas maak ik het wel mee. Als ik mezelf vergelijk met hoe ik anders ben, dan kom ik er nu maar rottig af hoor. Ik herken mezelf daar niet eens in. Ik ben en blijf een positivo, ik kom overal altijd uit en door. Meestal nog veel wijzer en sterker en in een betere situatie dan ervoor. Het is alleen het er doorheen komen wat het zo zwaar maakt.

Dan word je er op het moment ook gelijk mee geconfronteerd, met al die krampen en pijntjes. Het maakt het alleen wel duidelijk, heel duidelijk, wat ik er wel of niet bij kan hebben. Dit dus blijkbaar echt niet. Ik heb gelukkig mensen die me ermee helpen want zelf lukt er helemaal niets. Ik ga hier ook niet elke keer van alles over vertellen, ik maak wel meer mee en ik weet zelf niet eens hoe het allemaal gaat verlopen. Als ik dat straks wel weet, dan hoor je het wel weer. Anders kan ik aan de gang blijven. En door dit effect wat het op me heeft, doe ik dat maar niet. Dat laat ik liever los.

Ik kreeg vandaag ook een mail van de dierenbescherming. Er staat nog steeds de advertentie van Sunshine natuurlijk, dat hij vermist is. Of ik hem al terug had want dan kon ik de advertentie weg laten halen. Of ik kon het verlengen. Ik heb voor dat laatste moeten kiezen helaas. Nee, hij is nog niet terug. Of ik daar nog steeds op hoop? Oh echt wel! Dat komt ook nog wel een keer. Waarschijnlijk als hier alles weer in een rustig vaarwater is gekomen, ik beter ben en er eindelijk rust in de tent is. Dan kan hij weer zorgen voor een hoop gedoe door half wild thuis te komen en de vrede in huis verstoren. Ik kan niet wachten tot het zover is…

En dan zit ik hier vanmorgen aan de telefoon, ik kijk omhoog en dan hangt Rainbow over de mand van de krabpaal heen en ligt verliefd naar me te kijken. Ja, wordt daar maar eens boos op. Ik kan het niet hoor, niet lang in elk geval. Ik heb ze vandaag wel gewoon binnen gehouden. Geen zin had ik in dat rare gedoe vandaag. Ik vond het wel even genoeg. En dan ligt in de avond Skylar precies zo uit die mand. Wat zijn ze toch heerlijk, ondanks hun streken. Daar wordt een mens toch zo weer vrolijk van!

"Zelfkennis is het begin van alle wijsheid en het einde van de meeste illusies.

Bron: Paren en onparen (1973)"

Gerd de Ley Vlaams schrijver