Ik kan best met een computer overweg. Je moet me alleen eerst alles uitleggen en op laten schrijven wat je zegt, dan kom ik er wel uit. Maakt niet uit welk programma, als je het me maar uitlegt. Ik leer snel en ik denk logisch. Normaal gesproken dan. Je hebt dan van die mensen die daarna ook nog van alles zelf gaan zitten uitzoeken, als ze de basics gehad hebben. Die zijn gewoon wat meer onderlegd daarin en zo komen ze dan ook nog eens achter andere handigheidjes.

Zo ben ik niet. Ik doe wat me geleerd is en daar werk ik dan mee. Ik ben veel te bang iets verkeerd te doen. Zo zijn er dan wel van die vele kleine dingetjes, die, als je het niet weet, voor je verloren gaan. Zo heb ik maanden zitten klooien met het feit dat soms opeens al de tekens op mijn toetsenbord niet overeenkwamen met dat wat ik op het scherm zag verschijnen. Als ik dan de pc afsloot en weer opnieuw opstartte dan was alles weer normaal. Tot het opeens weer anders was.

Toen ik dat toevallig een keertje tegen iemand zei, vertelde die me dat ik dan Crtl + Shift moest doen en dan zou alles weer goed zitten. De eerst volgende keer dat het weer gebeurde heb ik dat dan ook direct geprobeerd en hoppa, alles stond weer goed. Nou ja, wat hándig zeg omdat te weten! Ik was helemaal blij. Zo’n zelfde verhaal kan ik vertellen over de balken die je altijd in beeld hebt. Die waren ook opeens verdwenen af en toe, ook geen idee hoe dat kon.

Ik heb natuurlijk wel 1 groot nadeel. Er lopen hier continue katten over het toetsenbord.

Deze 4 zijn nog bescheiden, in verhouding dan. Aurora komt hier nooit. Moonlight af en toe. Het zijn vooral Skylar en Rainbow die er een zooitje van maken. Ik weet gelukkig nu ondertussen wel dat ik die balken weer terug krijg als ik gewoon even op F11 klik. Maar voor ik dat wist was ik soms wel even in paniek. Waar waren die dingen nou? Ik wilde naar mijn mail maar ik kon alleen maar Facebook zien. Heel fijn als je dan net dat kneepje weet om het weer goed te zetten. Vroeger met Casper en Sam, had ik van Sam ook geen last. Maar Casper ging gewoon bovenop mijn toetsenbord liggen. Dan kon ik helemaal niets meer.

De grootste plaag is nu toch wel Skylar. Wat er elke keer gebeurt als hij er weer eens overheen loopt, ik weet het niet hoor. Vorige keer zat ik opeens op een anoniem internet. Geen idee hoe dat dan gebeurt is. Snel maar afgesloten, ik weet niet wat ik daarmee aan moet en of het kwaad kan. Nu gebeurde er gisteren weer zoiets raars toen hij over mijn toetsenbord had gelopen. Ik zag van alles gebeuren en over het scherm flitsen en ik was al mijn bladwijzers kwijt.

Ik had er een paar open staan, mijn mail, Facebook, mijn website en whatsapp of zo. Opeens zit ik in mijn mail en zie ik de andere tabbladen niet meer. Hè?! Wat doe je nou weer Skylar! Nou is alles weg! Ik moet ook tussendoor steeds alles opslaan wat ik doe, ik ben het zo kwijt hoor anders. Ik zie onderaan nog een dingetje van Chrome open staan. Daar klik ik op en daar zie ik opeens de rest van mijn tabbladen. De mail is er weg, die staat nu apart.

Het is geen ramp of zo hoor. Ik wil dan eigenlijk gewoon graag weten hoe je dat zou moeten doen, mocht je dat willen. Het kán dus blijkbaar wel. Dat doet Skylar zomaar even met zijn tovervoetjes. Hij zegt er alleen niet bij hoe hij dat doet. Dat vind ik dan weer best jammer. Ik kan die mail gewoon afsluiten en bij de andere tabbladen gewoon opnieuw inloggen. Er is geen man overboord of zo. Maar als je het weg kan zetten, moet je het toch ook terug kunnen zetten? Dat ik dat niet weet, vind ik gewoon vervelend. Er zal nog zoveel meer kunnen dat ik niet weet, dat ga je door zulke dingen wel begrijpen. Ik wacht vol verwachting af wat hij de volgende keer weer zal doen, als hij over mijn toetsjes galoppeert.

Die rare droom die ik van de week had, begreep ik ook niet. Maar ik was natuurlijk wel een paar dagen daarvoor bij PeeT geweest (Paranormaal Therapeute). Als je dan droomt en je droomt specifiek in kleuren, dan is het een boodschap. De droom was zo verwarrend met allemaal flarden, die wilde ik eerst niet sturen. Best lastig om dat op papier te krijgen. Maar alsof ze het wist, stuurde ze me opeens zelf een berichtje. Toen ze hoorde dat ik in kleur gedroomd had, moest ik hem toch maar even sturen.

Daar moest ik even voor gaan zitten maar uiteindelijk lukte het wel. De samenvatting heb ik in elk geval gestuurd aan haar. Niet veel later kreeg ik haar uitleg erover. Die was best mooi en het was dan ook fijn te horen dat ik op de goede weg ben. Ik zie dat het kan en ik doe er alles voor om er te komen. Verwerking is in elk geval voor nu het belangrijkste voor mij en daar zal ik voldoende tijd voor moeten nemen. Ze sloot af met iets moois. Dat het al heel wat is dat ik liefde kan uitstralen en ook kan geven. Dat moet ik alleen nu even voor mezelf gebruiken en dan later pas weer geven aan diegenen die het verdienen.

Dat was best mooi om te horen. Met 4 van die heerlijke haarballen om je heen, is het ook niet zo moeilijk om steeds liefde te voelen. Dat voel ik altijd in me opborrelen als ik ze bezig zie of als ze een aai komen halen. Zo fijn dat ze er zijn, die beestjes geven me zoveel. Niet alleen hun onvoorwaardelijke liefde, als ze dat zo uitkomt, het blijven katten hè. Maar ze geven ook zoveel lol en plezier. Ik lig hier soms helemaal dubbel om ze. Dat is meer waard dan goud natuurlijk.

Bij sommige mensen kan je wel eens zoiets hebben van ‘goh, moet jij niet eens een keertje wat make up eten? Make up eten? Ja, misschien word je dan wel een keertje mooi van binnen. Dat heb je bij dieren nooit. Die zijn gewoon van nature mooi, zowel van binnen als van buiten. Als een dier vals is of lelijk doet, dan kan je op je vingers natellen dat daar een mens mee te maken moet hebben. Anders zou zo’n beestje nooit zo geworden zijn.

Dat mooie stukje van afgelopen de week, over die eenling, daar weet ik nu meer over. Ik weet nu van wie dit is. Het komt uit een boek, De eenling, een inspiratieverhaal geschreven door Theije Twijnstra. Voor de liefhebber, op Bol hebben ze hem te koop. Ik heb al zoveel te lezen wat niet lukt nu, ik bewaar het voor later, als ik weer wat meer ruimte heb in mijn hoofd. Donderdag ga ik weer naar Stefan, therapeut nummer 2. Dan kan ik hem daar ook even over vertellen. Ik ben zelf namelijk niet zo gecharmeerd van deze ‘terugval’ en wil graag weten wat ik daarmee of aan kan doen.

Ik had daar ook zo niet op gerekend. Daarom valt het ook zo vies tegen. En wetend dat ik nog meer van zulke dingen voor mijn kiezen ga krijgen, vind ik dat nou niet zo’n leuk vooruitzicht. Als daar van die sprongen naar achteren van komen, dan schiet dat helemaal niet op natuurlijk. Maar misschien heeft hij iets, een of ander truckje, waardoor ik daar iets tegen kan doen of zo? Ik hoop het wel in elk geval. Nog even wachten dan maar weer.

Toen ik gisteren ging slapen, zag ik dat ik mijn medicijnen zaterdagavond ook weer was vergeten. Terwijl ik er vlak voor over heb zitten zaniken in mijn blog. Ik begreep wel gelijk waarom mijn ogen zo aan het branden waren de hele dag. Je bent allergisch voor katten of je bent het niet. Ik word nu toch echt wel een beetje boos op mezelf. Hoe krijg ik het in hemelsnaam voor elkaar? Ik vind wel dat ik de kroon span momenteel. Gelukkig zag ik dat je tegenwoordig een online cursus kan volgen om mensen met Alzheimer te helpen. Als ik zo doorga dan heb ik dat nodig ook.

De cits hadden in elk geval flink lol vanmiddag, ik hing hier achter de pc omdat ik moest wachten tot mijn vloer droog is voor ik de bank op kon. Zij vinden het zo geweldig, een natte vloer! Ze vliegen nu door het huis omdat ze dan als een gek uitglijden en weg glibberen als ze willen stoppen. Wat een pret voor hen, voor mij wat minder. Het zit weer vol strepen nu. Maar ach, als ze maar plezier hebben. Dat is veel meer waard dan een streeploze vloer. 

"Anderen vergeven gaat vanzelf als je inziet dat de klacht geen ander doel heeft dan een onwaar zelfgevoel te versterken."

Eckhart Tolle Duits leraar en spiritueel schrijver 1948-

Ik zou zo hebben kunnen vergeten om een blog te schrijven, toevallig zag ik het net omdat ik iets op mijn pc wilde doen. Dat is wel heel raar hoor. Ik had gewoon het gevoel dat ik al geschreven had of zo. Geen idee. Ik heb wel een volledige off day. Er komt niets uit mijn handen en ik heb de hele dag liggen rusten en slapen. Wat een gedoe zeg, als je al zo snel weer van het padje af bent, dat voorspelt dan niet veel goeds voor de komende tijden.

De katten hebben zich enigszins voorbeeldig gedragen vandaag. Alsof ze dan weten dat ik het nodig heb. Gisteren was ik ook niet echt helder en doodmoe door de boodschap die ik gehaald had. Schiet weer lekker op hier maar niet heus. Toen ik vanmiddag mijn blog even door las, zag ik dat hij vol staat met fouten en half afgemaakte zinnen. Ik zette net ergens een bij een post commentaar op Facebook, zie ik dat ik ook weer een half afgemaakte zin had staan daar.

Wat is dat toch? Jeetje zeg, ik word er een beetje kriegel van, eerlijk gezegd. Ik ga straks eerst even die zinnen afmaken in mijn blog van gisteren. Deze ga ik wel 10 x overlezen voor ik hem plaats. Ik zie wel vaker foutjes hoor, alleen dat heb je nou eenmaal als je net zo snel zit te typen als je praat. Soms ook hele domme maar goed, die laat ik staan. Half afgemaakte zinnen kan ik niet zo heel goed tegen. Dat is gewoon gebrek aan concentratie en dat slaat nergens op. Ja ik weet het, hoort er nu bij maar toch kan ik er niet tegen. Zo, nu genoeg zitten zeuren over mezelf. Ik heb geen zin in een negatieve blog, daar doe ik het niet voor.

Al is het best wel lastig om dan over je dag te schrijven als je die dag gewoon echt helemaal niets gedaan hebt. Of nou ja, ik heb broodjes gemaakt, 4 bladzijden gelezen toen ging het niet meer, de katjes eten gegeven, voor mezelf avondeten opgewarmd en af en toe naar het toilet geweest en voor de rest alleen maar geslapen. Nou, daar zit iedereen wel op te wachten, om dat te horen. Dat weet ik wel zeker. Klonk best spannend hè? Niet? Jammer…

Ik heb natuurlijk best nog wel wat te vertellen, dat kwam omdat ik iemand van de week vertelde over iets dat gebeurd was voordat ik blogs begon te schrijven. Ik weet eigenlijk niet of ik het hier al eens verteld heb. En om nou in al die blogs terug te gaan zitten zoeken, daar heb ik ook niet echt zin in. Het kan zijn dat ik het later wel een keer genoemd heb maar het kan net zo goed zijn dat ik er helemaal nooit over verteld heb hier.

Het begin van 2016 was voor ons al een indicatie dat het weer geen fijn jaar zou worden. Kimberley’s vader overleed heel plotseling in januari. Dat kwam wel even binnen ja, ook bij mij. Dat had ik eigenlijk niet zo verwacht maar het gebeurde wel. Natuurlijk is dat niets vergeleken bij wat zijn vriendin moet hebben gevoeld en ook niet bij wat Kim voelde. Die was echt helemaal van de kaart. Dat heeft lang geduurd voordat ze zich weer enigszins ‘normaal’ begon te voelen.

Ergens in februari kreeg ik een hele rare droom. Ik vergeet normaal gesproken alles want ik lijk praktisch niet te dromen. Wetenschappelijk is bewezen dat we allemaal en elke nacht dromen. Zelden dat er bij mij eentje blijft hangen. Blijft er eentje hangen dan ben ik het meestal daarna weer direct vergeten en weet ik alleen nog dat ik iets raars heb gedroomd of zo. Er zijn natuurlijk wel uitzonderingen maar die zijn er zo vaak niet bij mij. Die toen in februari van 2016 weet ik nog heel goed, zelfs nu nog.

Ik wilde gaan slapen, in de droom dan, en ik was me daarvoor aan het voorbereiden. Tandjes poetsen en zo en toen ik naar mijn bed liep, kwam er opeens een man mijn slaapkamer op. Het was iemand die ik kende uit de tijd toen ik in België woonde. Hij kwam gezellig bij me slapen zei hij en ik vond dat heel normaal. In het echt had ik me een ongeluk geschrokken denk ik. Hij kwam bij me in bed liggen en we gingen slapen. We lagen gezellig lepeltje in lepeltje en ik voelde dat ik in slaap ging vallen. Opeens pakt de man me in mijn maagstreek stevig vast. Hij begon me daar te knijpen en dat begon best wel pijnlijk te worden eigenlijk.

Ik probeerde zijn handen weg te duwen en zei dat hij me pijn deed en dat hij moest ophouden. Ik kreeg zijn handen niet weg en de pijn was behoorlijk ondragelijk aan het worden. Hij bleef maar doorgaan en zei me dat ik het nog even vol moest houden. Hij moest gewoon even mijn pancreas genezen en ja, dat deed nou eenmaal even zeer. Ik bleef maar proberen los te komen en hij bleef me maar pijn doen door heel hard te knijpen en te masseren.

Eindelijk liet hij me los en zei dat hij nu wel klaar was en dat mijn pancreas genezen was. Ik zat nog pijn te hebben en hij zei dat dit snel weer weg zou gaan en hij ging weg. Verder weet ik alleen nog dat ik ’s morgens wakker werd van de wekker en me de droom herinnerde. Ik voelde aan mijn maagstreek en die voelde gewoon beurs aan. Hoe meer wakker ik werd, hoe vreemder ik het hele verhaal vond. Het was nog heel vroeg, ik moest om 6 uur beginnen maar ik ging toch eerst even achter de computer zitten.

Ik had wel eens gehoord over de ‘pancreas’ maar wist niet meer precies wat dit nou was. Google is er goed voor en binnen de kortste keren had ik gevonden dat dit de benaming was voor de alvleesklier. Ik vond het maar raar allemaal. Toen mijn collegaatje Elles een uurtje na mij binnen kwam om te beginnen, heb ik het haar gelijk verteld. Misschien weet ze dat nog wel. Het deed verdorie nog gewoon zeer toen en is wel een dag of 2 een beurs gevoel gebleven. Ik had ook geen idee wat het kon betekenen. Ik vond het wel heel raar dat iets dat je droomt dan ’s morgens gewoon nog zeer kan doen.

Dat had ik nog nooit meegemaakt. Ik vertelde het ook aan Kimberley en die wist gelijk wat een pancreas was. Zij zat namelijk al weken te googelen naar wat daar mis mee kon zijn, omdat ze dacht daar zelf last van te hebben. Dat vond ik ook al zo raar. Maar ja, dan gaan de weken in een vogelvlucht voorbij. Zij zocht er niet meer zo naar en ik dacht nog maar heel sporadisch aan die droom. Tot mijn moeder in mei opeens die diagnose kreeg, alvleesklierkanker. Alleen weet ik tot de dag van vandaag niet, waarom ik toen die droom kreeg en waarom me dat zo’n pijn moest doen.

Vreemd bleef het wel. Daarna zijn we helemaal in een achterlijke tijd terecht gekomen met het hele verloop van haar ziekte en de vermissing van Sunshine er ook nog een bij. Daardoor zit ik nu midden in de gevolgen van zoveel stress en trauma. Ook van de jaren ervoor nog.  Toen ik het verhaal van die droom van de week vertelde, vond ik het zelf nog net zo raar als toen. Ik zou zo graag weten waar dat vandaan kwam en wat het te betekenen had. Een soort waarschuwing? Op zich heeft het dan helemaal geen nut gehad, je schrikt je toch een ongeluk. Daarna nog ma d’r hele zware operatie, wat een vreselijk dag was dat, zowel voor ons als voor haar. De chemo’s en alles wat er allemaal kwam tot de dag dat ze overleed.

Wel weer heel apart, toen we vroegen wat de prognose was als ze niets zou doen, dat was in juni, zeiden de artsen dat ze dan met een maand of 9 er niet meer zou zijn. Nu ze er alles aan had gedaan, dingen waar ze veel pijn en ellende door kreeg, heeft ze het tot 13 maanden na de operatie van 4 juli 2016 weten te rekken. Ja, natuurlijk moesten dat 13 maanden zijn. Ik moet eerlijk zeggen dat ik nu denk, hadden we het haar allemaal maar niet laten doorstaan. Dat had haar veel pijn gescheeld en die 4 maanden, waren die dat waard? Ik weet het niet hoor maar ook niet of het haar dan wel iets bespaard had door niets te doen.

En omdat ik weet dat je toch allemaal op je kosmische tijd over gaat, tenzij je wordt vermoord of iets roekeloos doet, dan zou ze waarschijnlijk net zo goed op die 15^e augustus zijn overgegaan. Je kan alleen niet weten of dat wel of niet beter zou zijn geweest. Ze had dan misschien wel weer veel meer pijn kunnen hebben. Alleen al om al deze redenen heb ik voor mezelf al besloten dat, wat ik ook ooit zal krijgen, ik daar niets maar dan ook niets aan laat doen. Alleen pijnbestrijding, onnodig lijden hoeft nou ook weer niet. Onnodig handelen ook niet. Aangezien ik niet bang ben om te sterven, laat mij dan maar gewoon lekker gaan. Dan hoeft niemand zich druk te maken over wat er nou met mij moet. Gewoon niets, geen gezeik, alleen morfine. Waar je al niet op komt als je een hele dag ligt te slapen…

Dan stuurt vanmiddag iemand me iets, dat ze zat te lezen in het boek Volkeren der Aarde, van Jozef Rulof. Ze moest direct aan mij denken toen ze het las en toen ze het me stuurde, vond ik het ook prachtig. Precies wat ik even nodig had in deze rottijd, bedankt! Op bladzijde 232 staat er; Sta niet stil voor de puinhopen. Kijk naar de toekomst waarvan de lichtstralen u reeds beschijnen. Ja, dat is dan ook precies wat ik moet gaan doen. Ongeacht wat er nog komt, ik kom er wel doorheen. Hoe dan ook. Die lichtstralen, die zie ik al in de verte. 

"Als je je niet thuis voelt in het NU maakt het niet uit waar je heen gaat. Want je neemt je onbehagen overal mee naartoe."

Eckhart Tolle Duits leraar en spiritueel schrijver 1948-

Ik keek terug naar mijn medicijndoosje en ik heb deze week gewoon 3 x mijn medicijnen niet genomen. Lekker handig zeg. Ik begrijp nu wel waarom ik het meer benauwd heb dan anders, loop te niesen en te kuchen ook. Dan moet je ze maar gewoon goed innemen. Dat komt gewoon omdat ik me zo druk heb lopen maken. Op zich gingen dit soort dingen juist weer heel aardig en daarom heb ik mijn focus daarop iets verlaagd. Het ging weer een beetje vanzelf allemaal.

Wat nog veel erger is, is dat ik de katten niet zo heel goed verzorgd heb. Dat zag ik net aan de stand van Moonlight zijn water. Ook de kattenbakken heb ik niet zo gedaan als anders. Eten geven kom ik, gelukkig, niet onderuit. Dat maken ze wel goed duidelijk hoor. Ik voelde natuurlijk wel door de krampen en zenuwpijnen dat ik last had van een soort van terugval. Het was me alleen niet opgevallen dat dit met de rest ook gebeurde.

Nu ik op de week terugkijk, zie ik dat het erger is dan ik zelfs maar dacht. Ik ben sinds dinsdag, nadat ik thuis ben gekomen, niet meer naar buiten geweest en ik heb me ook niet meer aangekleed. Het was me nog niet eens opgevallen. Alsof al de weken ervoor voor niets zijn geweest. Daar word ik, eerlijk gezegd, niet echt vrolijk van. Moonlight heeft vers water nu en de fonteintjes zijn ook weer ververst. De bakken zijn gedaan. Ze leken er oprecht blij mee te zijn. Sorry cits, my bad.

Daar moet ik weer even wat meer alert op worden blijkbaar. Zo gewonnen, zo geronnen. Dat moet ik goed in de gaten houden. En daar zit nou net t probleem. Een boodschapje halen ging ook al aardig. Nou, ik ben benieuwd waar ik straks mee thuis kom. Al ga ik me natuurlijk voornemen om nu extra op te letten. Ik reed ook geen winkels meer voorbij, ook daar ga ik op letten. Een gewaarschuwd warhoofd, telt voor 2. Nou, dat klinkt eigenlijk negatiever dan ik bedoel maar wel grappig.

Gisteravond heb ik naar de special met Marco Borsato zitten kijken. Wat een prachtig mens is dat toch! Zijn liedjes vind ik ook altijd allemaal even mooi. Maar hem zelf vind ik ook echt een heel speciaal mens. Zo’n mens die je gewoon echt het beste van alles gunt. Het lijkt mij dat ik daar vast niet de enige in zal zijn. Zijn muziek doet veel bij mensen en dat is ook wat hij wil. Alleen al daarom is hij zo bijzonder. Al klink ik nu net als een dweepzieke fan, dat ben ik niet hoor. Ik spreek gewoon de waardering uit voor een bijzonder mooi mens. Zo zijn er niet zo veel.

Ik heb wel misschien een oplossing voor het balkon. Alleen kan ik niet goed overzien of het wel zo’n goede oplossing is. Ik wil eigenlijk geen kattenluikje maken in de keukendeur zelf. Dat is zo’n hele dikke solide deur en daar wil ik niet in zagen. Laten zagen dan eigenlijk. Maar als ik nou de deur naar de huiskamer dichtdoe en daar een kattenluikje in maak? Dan kan ik gedeeltes van de dag toch die keukendeur open laten staan voor ze. Ik moet ze dan wel leren om het deurtje te gebruiken.

Misschien zorgen dat ze allemaal op het balkon of in de keuken zitten en dan gewoon de deur dicht te doen. Daar zijn katten best slim in. Tenminste, daar ga ik wel van uit. De ochtend kan dan een uurtje of zo de balkondeur open. Dan weer even dicht. Daarna kunnen ze in de middag weer even een uurtje buiten. Zoals het nu gaat word ik er echt helemaal gek van. Vooral Skylar staat om de haverklap te blèren voor de deur. Zet ik die dan open, dan gaat hij heel even buiten en is zo weer binnen. En elke keer loeit de verwarming dan weer. Ook een beetje zonde zo voor niks. Dus ik leg zo mijn hele plan uit aan Kim. Ik denk al dat er ergens iets niet kan kloppen maar ik kan er mijn vinger niet op leggen. Die zegt gelijk, nou dat schiet lekker op. Dan is een voorzetdeur nog beter. Ik heb echt zoiets van  waarom dan? Ik dacht juist dat ik misschien wel wat slims had verzonnen. Alleen dat knagende gevoel bleef maar hangen.

Denk even logisch na mam, zegt ze tegen me. Ja, als ik dat toch weer even kon, dan deed ik het gelijk. Ze klinkt als mijn oude schooljuf als ze het me uitlegt. Dan is je keuken toch zeker helemaal ijskoud? Eh, ja, dus? Als je dan de huiskamerdeur naar de keuken weer open doet dan moet je verwarming dat toch ook allemaal opvangen? Dat is zowat hetzelfde. Oh ja… Zucht. Dat zijn van die dingetjes die ik háár normaal uit moet leggen, bij wijze van spreken dan. Beetje lullig weer om tegen aan te lopen. Nu ik het zie en ook begrijp dat het klopt, begrijp ik weer niet dat ik dat zelf gewoon niet zag.

Zo irritant! Het enige voordeel is dan dat ik de ijskast weg kan doen. Oh nee, ook niet. Het is nog wel eens zomer ook hier. Oh ja… Hou maar op, ik vraag voortaan en in elk geval voorlopig nog wel alles. De bovenste helft van deze blog had ik vanmorgen al geschreven. Dat zat ik net zo na te lezen om te zien waar ik het over gehad had, dat weet ik dan ook gewoon niet meer. Ik schoot gelijk in de lach. Ik ben dan wel niet de winkels voorbij gereden, wel de straat waar ik in moest rijden. Dat lijkt in elk geval zo erg niet, dat doet iedereen wel eens. Daar kom ik mooi mee weg zo.

Het grappige is, dat ik nog wel zo gezegd had daar op te zullen letten. Oh ja joh? Mooi niet dus. Maar goed, ik heb een boodschapje gehaald. Ik ga voor volgende week toch maar weer eens een poging wagen om lekker de AH thuis te laten komen. Het probleem is dat ik dan eigen voor meer dan 1 week wil bestellen, vooral de zware dingen. Daar gaat het dan ook meestal mis. Daarom heb ik dat al een hele tijd niet meer gedaan. Zonde van je geld als je allemaal dingen besteld hebt die je eigenlijk helemaal niet moest hebben, vandaar.

Maar goed, ondanks de flinke terugval, gaan we het toch maar weer een keer proberen. Wie niet waagt, niet wint. Algemeen bekend en ik durf mezelf best uit te dagen hoor, meestal dan. Ik had trouwens toen ik mezelf ging aankleden in een kastje gekeken, waar ik heel weinig in kijk blijkbaar. Want daar stonden een paar schoenen met sleehakjes en toen ik ze aan deed wist ik weer hoe lekker die liepen. Goh, dat ik die zomaar volledig vergeten was! Mooi, dan deed ik die vandaag aan. Toen ik de parkeergarage uitliep, ging het nog goed. Halverwege de winkel waar ik heen moest, hoorde ik een flappend geluid.

Wat is dat toch? Even later ging ik voelen waar dat vandaan kwam. Opeens wist ik weer waarom ik die schoenen niet meer aan gehad had. De halve zool, dit bedoel ik niet scheldend, zit los. Bij elke stap flapt mijn hakgedeelte weer terug op de grond terwijl ik de stap maak. Flap, flap, flap, hoor ik terwijl ik loop. In mijn gedachten loop ik flink te zuchten. Oh ja… Dat was het, ik moest ze wegbrengen naar de schoenmaker. Zo fijn joh, om daar halverwege je ‘reis’ achter te komen. Omdat de hele boel nu weer zo snel in de kramp schiet, is dit nou niet echt gunstig om mee te lopen.

Ik probeer het allemaal bij elkaar te houden tijdens het lopen, al is dat lastiger dan je zou denken. Verder doe ik voor de rest van de wereld alsof er niets aan de hand is. Zien ze het, dan zien ze het maar. Ik heb ze niet voor de lol aangetrokken. Nou ja, eigenlijk wel maar dat was voordat ik weer wist waarom ik ze zolang niet gedragen had. Ik moet er ook stiekem wel om lachen. Ik zat er alleen niet op te wachten om zo mijn boodschapjes te gaan halen. Als je er goed over nadenkt, dan hoefde dat ook niet. Ik trok ze zelf aan… Ik heb ze nu zelf in de lijm gezet. Zo moeilijk kan dat niet zijn en het is goed spul.

Ik zou nog zo veel meer willen schrijven maar dat doe ik maar niet. Al is er wel zoveel meer te schrijven hoor. Dat komt nog wel een keer. Het moet wel leuk blijven. Ik hoef me geen zorgen te maken. Ik ben net zo’n soort one woman soap serie. Er gebeurt altijd wel iets hier. Tenminste, zo voelt het voor mezelf. Ook iets waar ik niet echt op zit te wachten, eerlijk gezegd. Ik kijk uit naar de tijd dat ik kan denken ‘goh, er is gewoon helemaal niets waar ik over kan schrijven’. Maar ik heb wel de hoofdrol in mijn eigen soap, dat dan weer wel. Wie weet krijg ik wel een 'Ria' award? Wil ik dat? Nee ik wil eigenlijk gewoon even een beetje rust. 

Gaat die tijd ooit een keer komen? Gewoon rust, niets te melden? Dat denk ik eigenlijk niet. Dat bedoel ik niet negatief hoor, juist positief. In mijn leven is er altijd iets te melden. De laatste jaren is dat alleen maar het ene trauma op het andere geweest. Ja, vermeldenswaardig genoeg. Maar ook geluk kan je delen, dat dit gaat gebeuren vertrouw ik volledig op. Wat is vertrouwen eigenlijk? Voor mij is dat; vertrouwen is geloven wat je nog niet ziet. Het mooie is dat er een beloning is voor vertrouwen; die beloning is dat je zal zien wat je gelooft. Daar vertrouw ik gewoon op. Je krijgt wat je geeft hè, vergeet dat nooit! Maar dan moet je wel heel eerlijk naar jezelf kunnen kijken, dan weet je pas wat je krijgt…