"Het oog waarin ik God zie, is hetzelfde oog waarin God mij ziet. Mijn oog en Gods oog, dat is één oog en één zien en één liefhebben."

Eckhart Tolle Duits leraar en spiritueel schrijver 1948-

Het lijkt hier wel een toneelstuk van Shakespear. De balkonscene is net weer achter de rug. Het doek mag weer even dicht, tot de volgende acte. Wat een zeurpietjes heb ik hier zeg. Eerst wil Moonlight naar buiten. Doe ik de balkondeur open, word ik toch bijna weer de keuken in geblazen. Het waait aardig zo te voelen. Dat vindt Moonlight blijkbaar ook want die kijkt mij aan en gaat mauwen tegen me. Ja joh, ik bepaal het weer ook niet nog eens hoor.

Was dat maar waar! Dan wist ik het wel. Altijd zo rond de 20 tot 25 graden, in de nacht lekker een klein buitje dat genoeg is om voor de natuur te zorgen. Lekker zonnig altijd, en precies goed, zoals iedereen het lekker vindt. Wil je sneeuw? Dan ga je lekker naar Oostenrijk of Zwitserland. Zo kan ik dan altijd de balkondeur open houden, het scheelt bergen stookkosten en de cits zijn ook happy.

Helaas werkt het zo niet. Al had ik dat wel fijn gevonden. Je kan natuurlijk niet alles hebben hè. Ik heb al zoveel om dankbaar voor te zijn. Dat moet je nooit vergeten. Zeker niet in tijden die zo naar zijn dat je gezondheid ervan achteruit gaat. Er blijven altijd mooie dingen om van te genieten. Al is het maar het zonnetje dat onverwacht schijnt op een dag dat er regen is voorspeld. Ook mijn cits dragen altijd veel bij aan mijn geluk.

Of ze me nou bijten of niet. Ook om Rainbow heb ik gisteren weer zo gelachen. Iedereen weet ondertussen wel wat een dief het is. Hij steelt echt alles, eetbaar of niet. Zo had hij gisteren weer iets te pakken. Kim had me een beetje van haar tabak meegegeven, om te zien of ik die ook goed zou kunnen draaien in sigaretjes. Dat zat in een boterhamzakje en dat had ik even op de aanrecht gelegd. Ik stond niet stil bij het feit dat Rainbow dan kan denken dat er vast wel iets eetbaars in kan zitten.

Bovendien zou dat een leuke verrassing zijn maar het kraakt zo leuk ook. Gelukkig maar want daardoor hoorde ik weer dat hij iets aan het doen was dat niet mocht. Ik ging kijken en ik zag direct dat hij weer eens de boosdoener was. Hij heeft gewoon het zakje van het aanrecht gepikt. Ik zeg een beetje streng ‘wat doe je nou weer Rainbow, pik je weer iets?’ Hij kijkt me recht aan en zet zijn pootje op het zakje. Zo van, dat is van mij nu. Dat dacht ik niet meneertje.

Als ik me buk om het zakje af te pakken, slaat hij naar me met zijn andere pootje. Oh, dat is echt heel stout hoor! Ik ben natuurlijk niet bang van mijn eigen cits dus ik pak gewoon het zakje af. Ondertussen doet hij nog een poging om het uit mijn hand te trekken. Hij kijkt me aan alsof hij het er echt helemaal niet mee eens is. Je zal je er toch bij neer moeten leggen, kleine dief. Dit is nog eens slecht voor je ook.

Verder laat hij het er maar bij en teleurgesteld gaat hij wat anders zoeken om te doen. Ik kan daar dan stiekem zo om lachen. Ook als hij wat lekkers krijgt is hij niet voor de poes. Dan is hij alleen maar voor zichzelf, en hij is nou eenmaal een kater. Ze krijgen vaak genoeg lekker een plakje kipfilet of zo, of die geperste zalm. Dan moet ik ook voorzichtig zijn want als ik dan mijn hand uitsteek om het te geven, dan wil hij het lekkers eruit grissen. Dan slaat hij zo zijn nageltjes in mijn hand. Niet omdat hij vals is natuurlijk.

Hij wil gewoon als eerste en zo snel mogelijk zijn lekkers. Dat hij me daarbij open haalt, dat komt niet in hem op. Hij eerst en wel nu! Als Skylar dan toevallig in de buurt komt, dan sist en blaast hij naar die arme Sky dat het een lieve lust is. Echt een grote mond heeft die kleine Rainbow hoor, als hij het nodig vindt. Die durft wel. Alleen bij het ‘normale’ eten, laat hij zich altijd door Skylar van zijn plekkie afduwen.

Skylar is volledig verslaafd aan de melk van de Action en als Rainbow dan niet direct zijn melk opdrinkt dan is hij het kwijt. Skylar is net zo’n bezemwagen wat eten betreft ook. Hij schrokt eerst zijn eigen bakje snel leeg. Dan gaat hij kijken waar Aurora en Moonlight aan het eten zijn. Die krijgen steeds ergens anders eten nu omdat anders Skylar ze helemaal geen kans gunt om zelf een hapje te nemen. Hij slaat op waar ze eten en zodra zijn bakje leeg is, gaat hij de andere bakjes af.

Zowel Aurora als Moonlight stappen weg als het vreetmonster eraan komt. Ik moet dan ook altijd politieagent spelen. Het is ook wel te zien ondertussen aan Skylar. Hij heeft net zo’n groot lijf als Moonlight, alleen zijn koppie is een stuk kleiner. Ik weet niet hoe ik dat eruit moet krijgen ook. Maar als hij zo doorgaat dan is hij straks zo’n tientonner. Dat is ook weer niet goed voor zijn eigen gezondheid. Hij kan zelfs van boven naar beneden komen rennen als hij maar het vermoeden heeft dat Rainbow ergens op aan het kauwen is. Echt niet normaal, dat hoort hij gewoon!

Ik hoorde gisteren ook iets. Mijn jeugdidool David Cassidy is overleden. Goh, dat is ook wat. Dat bracht me eventjes terug naar die tijd. Hoe oud zal ik geweest zijn? Een jaar of 10? Je had toen op de televisie een serie over een muzikale familie, the Partridge Family. Met allemaal mooie muziek en het ging over het leven van die familie en hun belevenissen en optredens en weet ik het allemaal. Ze hadden volgens mij alleen een moeder, 5 kinderen waren er. Allemaal speelden ze een instrument en ze zongen allemaal geloof ik.

Goh, dan zat ik zowat kwijlend voor de buis. Ik bleef er ook speciaal voor binnen om te kunnen kijken. Volgens mij werd het in het weekend uitgezonden. Ik was helemaal verliefd op de oudste zoon, David Cassidy. Geen idee meer hoe hij heette in zijn rol. De moeders naam weet ik nog wel, Shirley. Laury was de oudste zus, dat weet ik ook nog wel. Mijn kamertje hing vol met foto’s van David toen. Die kreeg je bij de popfoto, een echt tienermagazine.

Wat later werd hij van zijn troon verdreven door de Osmond brothers, dat dan weer wel en later zij ook weer door de Bay City Rollers. Maar mijn 1^e popidool/filmster waar ik een crush op had, die is me altijd bijgebleven. In die tijd had je toch veel van die series waar een berg kinderen in speelden. Ik keek ook altijd zo graag naar de Brady Bunch. Een vader met 3 zoons, trouwt met een moeder met 3 dochters. Toen had je ook al samengestelde families, alleen was dat toen meer uitzondering dan regel.

Mijn ouders gingen begin jaren 60 scheiden en ik was 1 van de weinige kindjes die geen vader had. Met Vaderdag was dat altijd even lastig want ik maakte dan iets voor mijn opa. Ik vond alleen die confrontatie ermee nooit zo leuk. Daar kon je wel eens mee gepest worden en dan deed ik altijd net alsof ze me niet raakten, maar dat deden ze natuurlijk wel. Ach ja, kinderleed. Je groeit er wel overheen, dan wordt het puberleed. Weer wat later is het gewoon leed, als je een beetje pech hebt.

Van zo’n berichtje over zo’n overlijden, ga je gelijk wel even een stukje wandelen over Memory Lane. Dat is geen adres waar je permanent wilt wonen maar het is wel eens leuk om daar even een stukje te gaan lopen en naar binnen te kijken. Dan kom je gelijk van alles tegen. Dat er steeds meer mensen om je heen sterven, is ook logisch als je wat ouder begint te worden. Maar wat zijn er een  hoop muzikanten gestorven de laatste paar jaar. Echte grootheden ook wel. Bowie en Prince alleen al zo snel achter elkaar.

Iemand als David is bij het grootste deel van Nederland niet eens bekend nu. Een deel omdat ze net te oud zijn en zich daar toen niet meer mee bezig hielden, een ander deel omdat ze toen nog niet geboren waren. Ik zit zo een beetje halverwege. Mijn eerste onbereikbare liefde was hij en hij zou zeker niet de laatste zijn. Zo gaat dat nou eenmaal in het leven. David, veel plezier daarboven, doe mijn moeder de groeten!

Vanmiddag heb ik gezellig visite gehad en dat was wel weer even leuk om tegen iemand aan te kunnen babbelen. De tijd vloog want we hadden elkaar veel te vertellen. Ze had wel pech dat ik helemaal niks lekkers in huis had, ik doe dan ook bijna geen boodschappen. Na haar bezoekje was ik natuurlijk afgepeigerd en heb ik alleen nog maar even wat op de bank gelegen. De katjes moesten eten, daar heb ik ook voor gezorgd. Verder eigenlijk niets. Daarom moest ik toch van de bank af, ik moest nog even een blog schrijven voor vandaag. Nou, bij deze! 

"De dood betekent dat alles van je wordt afgenomen wat je niet bent. Het geheim van het leven is 'te sterven vóór je dood' en dan tot de ontdekking te komen dat de dood niet bestaat."

Eckhart Tolle Duits leraar en spiritueel schrijver 1948-

Aurora moet gedacht hebben ‘het vrouwtje heeft een terugval, dan doe ik lekker mee’. Gisteren lag ik op de bank, beetje bij te komen van huishoudelijke klusjes. Iets wat juist wat beter ging maar ja, ik ben weer een beetje terug bij af. Aurora lag heerlijk bij me. Half over mijn heup en zij, zo in mijn arm. Haar pootjes had ze om mijn arm heen geslagen en haar achterpootjes zaten in mijn hand. Heel lief en ze lag te spinnen als een malle.

Vanuit het niets beet ze opeens heel hard in mijn arm met een grauw en sprong op. Ze deed me echt pijn, ze raakte een spier of zo. Ik schrok me natuurlijk ook een ongeluk, we lagen juist zo lekker. Net als een paar maanden geleden, deed ze dit weer juist op een moment dat ze zich heel goed voelde. Alleen heeft ze het al maanden niet meer gedaan. Misschien zelfs wel een jaar of zo niet. Het kwam dan ook hartstikke onverwachts en ik was er even helemaal door van slag.

Terwijl ze opsprong gaf ik haar een tik op haar kont, niet omdat ik dat wilde maar uit reflex of zo. Wat is dit nu weer? Ga jij nou ook nog even lekker terugvallen? Doe me een lol zeg. Ik wreef over de pijnlijke plek en Aurora zat een beetje schuldig om te kijken een stukje verderop. Ik zei zachtjes tegen haar, “dat mag toch zeker niet Aurora?” Ze keek snel weg. Ze weet het echt wel, dat dit niet mag. Wat voor haar de trigger is, daar heb ik geen idee van. En altijd als ze het juist heel erg naar haar zin heeft.

Het blijft raar en gelukkig zat er heel lang tussen deze keer en de vorige. Wat dat betreft kan je zeggen dat we toch vooruit gaan. Maar ik had dit helemaal niet meer verwacht eigenlijk en vandaar dat het even aan kwam. Het blijkt ook wel dat ze behoorlijk hard in mijn arm heeft gehapt want ik heb een flinke bloeduitstorting nu. Een tijdje later kwam ze weer bij me en keek naar me op om toestemming om op de bank te springen. Ik negeerde haar een beetje, normaal nodig ik haar uit om bij me te komen liggen.

Nu deed ik dat niet. Ze sprong toch naast me maar ook nu negeerde ik haar weer. Ze kwam met 2 pootjes op mijn knie staan en bleef me hardnekkig aanstaren. Ik denk dat dit haar manier van ‘sorry’ zeggen was. Ik keek opzij en ik heb nou eenmaal geen hart van steen. Ik aaide haar zachtjes over haar koppie en zei dat ik toch wel van haar hou en dat zij daar ook niet echt iets aan kan doen. Ik weet gewoon niet waar het bij haar vandaan komt. Maar die enkele keer dat het gebeurt, is het wel vervelend maar voor de rest laat ze echt altijd alleen maar zien hoeveel ze van me houdt.

Bij mensen trap ik daar niet meer in, maar bij dieren is het een ander verhaal. Ze is zoet naast me gaan liggen en het was klaar. Hopelijk zit er tot de volgende keer nog langer tussen. Dat zal ik moeten afwachten. Ik had niet eens meer verwacht dat ze nu nog eens zoiets zou doen. Daar zat ik mooi even verkeerd mee. Wat ik wel goed heb geregeld met haar is dat ze niet meer aan de bank krabt. Dat spul van Feliway heb ik maar 1 x te hoeven gebruiken en ze doet het niet meer.

Wel zag ik haar van de week tijdens het spelen het willen gaan doen maar ze hield zich net op tijd in. Toen keek ze me zo aan met een schuin koppie en ik zag haar denken, oh nee, dan wordt ze kwaad. En toen ging ze weer verder met spelen. Het moet de combinatie geweest zijn van het boos worden en de spray. Hoe dan ook, het heeft gewerkt. Daar ben ik wel blij om want ik wil graag nog even wat langer met mijn bank doen. Dat gaat nu vast wel lukken.

Gelukkig speelt ze regelmatig leuk met de anderen. Zowel met Skylar als met Rainbow. Met Moonlight speelde ze altijd wel. Alleen is Skylar soms best wel onbehouwen en pest hij haar ook als ze daar geen zin in heeft. Zoals net, toen ze in het bakkie van de krabpaal lag en hij haar eruit wilde meppen. Ze gromde vreselijk, dat was geen fijn geluid. Ik heb Skylar daarom maar een beetje weggejaagd. Hij blijft dan doorgaan.

Ik denk dat hij een beetje aan het puberen is. Net ook weer, dan gaat hij achter haar aan maar zij wil dat dan niet. Ze vloog de tafel op en hij ging haar achterna, al slaand ook. Dus ik gaf hem maar een grote mond, zodat hij haar met rust zou laten. Dat was niet zo makkelijk als het klinkt. Rainbow schrok zich er in elk geval rot van, van mijn grote mond en het gedoe om hem heen. Skylar bleef aan de gang en net toen ik dacht dat de rust was wedergekeerd, sprong Aurora snel naar de krabpaal, in dat bakje is ze redelijk veilig voor vervelende jongere broertjes.

Skylar vloog haar als een gek achterna en kreeg een paar flinke tikken te pakken. Ik heb hem weer weggejaagd en hij loopt nu te mekkeren en te klieren op de gang. Volgens mij is hij het er niet mee eens. Jammer joh, het is nou eenmaal zo. Ik vind dat niet zo prettig want ze kunnen elkaar behoorlijk pijn doen. Ze kunnen best hard zijn hoor tegen elkaar. Ik ben daar nooit zo blij mee al kan ik me sommige frustratie wel indenken. Ook katten zijn elkaar gewoon soms even zat.

Ik ga ze zo maar eten geven, dan zijn ze daarna meestal wel weer even rustig. Het was niet zo koud vandaag en daarom heb ik ze maar een aantal keer naar buiten laten gaan. In de hoop dat ze wat rustiger zouden worden maar na wat ik nu net zag, heeft dat niet veel geholpen. Ik snap het wel, de ene keer vindt ze het wel leuk en de andere keer wil de diva gewoon niet spelen. Maar dat snappen kleine broertjes nooit. Als grote zus én diva weet ik daar alles van.

Vanmorgen was ik bij de tandarts. Ik heb meestal nooit wat maar nu stond er gepland dat ze een oude vulling zou gaan vervangen. Ik loop de hele week al zo enorm te blaffen dat is niet normaal meer. Vooral vannacht was het raak. Dat is vooral niet handig als je bij de tandarts in de stoel ligt, met je mond wijd open en een boor op je gebit. Ik wil ook nooit verdoving dus zou ik flink gaan hoesten opeens, wie weet wat er dan gebeurt en wat ik dan voel. Gelukkig viel het reuze mee.

Ik moest wel 2 x hoesten maar dat kon ik inhouden tot ze eventjes net uit mijn mond was gegaan met de boor. Raar is dat, dat je dan wel opeens niet meer elke seconde blaft. Alsof je weet dat er dan iets nog meer pijnlijks zal gebeuren en je jezelf een beetje hypnotiseert. Zodra ik namelijk in de auto stapte, blafte ik weer alsof mijn leven ervan afhangt. Wel ja joh, als ik zo doorga krijg ik van die Greenpeace scouts achter me aan.

Ik ben even koffie gaan drinken bij Kim, alleen die trappen hè. Waarom woont ze nou net zo rot hoog als ik? Mijn broer woont gelukkig ietsje lager, daar hoef ik maar 1 klein trapje op. Ik merkte dat ik toch wel behoorlijk moe was van het bezoekje bij de tandarts. Ik ben er niet bang voor hoor. Ik vind het alleen super lastig om zo lang behoorlijk stil te moeten liggen terwijl er van alles in mijn mond gebeurt en er met tangetjes en boortjes wordt gewerkt. De assistente met dat afzuigding in mijn mondhoek vind ik ook geen pretje.

Zij valt wel mee hoor maar van dat ding krijg ik een perkamenten binnenkantje, zo droog. Ik was al blij als ze eventjes boorde, zodat het water een beetje in mijn mond kwam. Daardoor lig je best wel iets gespannen, vooral als je je hoest ligt in te houden. Kim moest daarna ook weg en ik had me voorgenomen dan thuis toch een stukje te gaan lopen. Maar eenmaal geparkeerd, voelde ik me daar toch eigenlijk wel te moe voor. De katten waren in elk geval wel blij dat ik thuis kwam.

Ik ging ze wat lekkers geven en ik liet ze even met de kraan spelen. Dat vinden ze ook zo leuk. Gewoon een klein straaltje en ze zijn voorlopig even zoet. Ook vandaag zijn ze een paar keer buiten geweest en vandaag wilde Rainbow liever buiten blijven. Oké joh, dan doe ik de deur dicht hoor. Ging hij in het huisje liggen. Later wilde hij toch wel weer naar binnen. Ik voel me nog niet helemaal jofel en ik ga vroeg slapen, hoop ik. Morgen weer een dag. 

"Hoe sterker het ego in jezelf is, hoe waarschijnlijker het is dat andere mensen volgens jou de belangrijkste bron van problemen in het leven zijn."

Eckhart Tolle Duits leraar en spiritueel schrijver 1948-