Eigenlijk wil ik nu stofzuigen, het is alleen net alsof het avond is en het is nog niet eens half 2. Ik vind het maar een nare lucht buiten. Onheilspellend, zo ziet het eruit buiten. Ik schrijf maar vast een stukje en hoop dat het over een half uurtje wat lichter is. Ik heb tot 10 uur geslapen en dus is mijn verplichte slaap uurtje ook maar een beetje opgeschoven. Ik vind het wel lastig eigenlijk. Misschien moet ik het toch later zetten. Om 13 uur ben ik net een beetje op gang gekomen.

Dat is misschien wel een beter idee. Ook om de avond door te komen. Ik heb me gisteren met geweld wakker zitten houden. Als ik dat dutje nou om een uur of 16 doe dan is dat misschien wel beter. Als ik dan wakker word kan ik de cits eten geven en daarna zelf eten. Dan zal ik ook niet halverwege de avond mijn ogen dicht voelen vallen. Dat lijkt me eigenlijk een beter plan. Ook omdat ik zo langzaam ben en alles zo langzaam doe. Dan krijg ik tenminste nog de kans om in elk geval iets voor elkaar te krijgen.

Om 13 uur begin ik daar juist aan toe te komen. Als ik dan gewoon op mijn slakkengangetje door ga, dan ben ik om 16 uur wel toe aan een beetje rust. Dan blijft het toch gestructureerd maar met een verschuiving. Zo ga ik het vandaag doen in elk geval. De planner die er nog in me zit, komt toch weer een beetje tevoorschijn zo. Het voelt gelijk als een beter plan. Dan moet het wel goed zijn. En eigenlijk, als je het goed bekijkt, klopt de verhouding dan ook beter. Om 9 uur eruit, na een uur of 7 even een rustperiode en daarna ook weer een uurtje of 6 a 7 wakker.

Ik kom er wel hoor, het gaat alleen nog even duren. Er werd vanmorgen aangebeld en ik had niets besteld of zo. Misschien weer 1 van de buren die steeds bij mij bellen? Nee, het was de postbode. Hij had een brievenbus pakje dat niet door de brievenbus paste. Gelukkig kwam de goede man het boven brengen. Het was een pakje in Sinterklaaspapier. Wat kan dat nou weer zijn? Het was een Sint cadeautje voor de cits. Geadresseerd aan de ‘poesjes Niemeijer’. Geweldig leuk! Het kwam van een hele lieve vriendin, die me al vaker een mooie dag heeft bezorgd en nu de katjes ook. Een adventkalender met allemaal lekkers voor ze.

Dat zullen ze wel heerlijk vinden, al moet ik het wel eerlijk verdelen voor ze. Ik zag net Rainbow ook al lopen met het papier op zijn kop, dus ook dat is een succes. Helaas kroop hij er weer uit toen ik eraan kwam met mijn gsm voor een foto. Mijn dag kan niet meer stuk in elk geval. Dat zijn de leuke dingen en die moet je koesteren! Dank je wel, lieve vriendin, ook namens de poesjes Niemeijer! Daar zullen ze vast van gaan genieten. Ik ook, elke keer als ik de adventkalender zie.

Wat mijn werk betreft, ik ben niet akkoord gegaan met het beëindingsvoorstel dat ze me gestuurd hadden. Ik heb natuurlijk juridisch advies ingewonnen, op diverse manieren. Ik kreeg van alle kanten die ik had ingeschakeld maar 1 antwoord; niet mee akkoord gaan. Daarom heb ik dat dan ook niet gedaan. Ook Stefan en PeeT hebben me gezegd dat ik in februari nog niet in staat ben om, zeker niet volledig, te gaan werken. Hoe kan ik, als ik dan nog niet beter ben, als ik al in staat zou zijn om een andere baan te vinden, daar fulltime aan de slag te gaan?

Zeker als je al ziet dat ik een volledige terugval heb gehad in mijn klachten en vermoeidheid alleen al door de situatie? Stefan zei ook, stel dat ik je zou adviseren dat je dan wel aan de slag kan en er gebeurt iets waardoor je dat helemaal niet kan? Dat is gewoon niet te voorspellen. Dat ik dan al heel graag helemaal beter zou willen zijn, dat is een ander verhaal.

Dat heb ik alleen helemaal niet in de hand. Van de zaak heb ik niets terug gehoord verder. Alleen werd ik gisteren gebeld dat ik komende maandag een afspraak heb bij de bedrijfsarts. Oké, prima. Daar ben ik in elk geval al blij mee. Hij weet wat ik er allemaal voor doe om me beter te gaan voelen. Bovendien, hij mag altijd Stefan van me contacteren als hij meer wil weten over hoe die er over denkt. Daar kreeg ik donderdag juist zoveel complimenten van omdat ik zo hard werk aan mijn herstel. Door die terugval moet ik nu donderdag al weer komen bij Stefan, en die week erna ook.

Dan kunnen we dat in elk geval even goed aanpakken om er weer uit te komen. De afspraak in januari vond hij echt te ver weg, zoals het nu gaat. Met PeeT spreek ik in het nieuwe jaar weer zo snel mogelijk af. Niemand kan mij zeggen dat ik er niets voor doe. Dit is ook nieuw voor mij, ik had geen idee dat zoiets als dit bestond. Ik had ook geen idee dat je je zo zou kunnen voelen en dat het al zo lang duurt. Laat staan dat ik kan overzien wanneer ik me weer helemaal goed voel. Liefst morgen hoor, laten we daar even duidelijk over zijn. Dat ik dat op mijn buik kan schrijven, dat begrijp ik ook wel. Er is plek zat, dat dan weer wel.

Ik zeg altijd, ik ben niet gebroken maar wel geknakt. Toch hoorde ik vanmiddag iets dat het eigenlijk een stuk minder erg maakt, als je gebroken bent. In Japan maken ze porselein dat gebroken is en dan vullen ze de breuklijnen met Goud. Eigenlijk ziet het er dan ook nog steeds prachtig uit. Zo kan je ook naar jezelf kijken. Je kan je schamen voor je littekens en proberen ze weg te stoppen. Je kan ze ook met trots dragen en accentueren. Laten zien waar je doorheen gekomen bent en dat je dat overleefd hebt.

Met geestelijke littekens is het aan de buitenkant niet echt zichtbaar. Voor een ander dan, voor degene zelf is het wel degelijk te zien. Maar ook dan kan je nog altijd met trots naar jezelf kijken. Dat heb je allemaal meegemaakt, daar ben je allemaal doorheen gekomen en je bent er nog steeds. En elke keer als je denkt dat het nu toch echt teveel is geworden, zal je ook daar weer doorheen komen. Mooier, grootser en sterker dan je ooit geweest bent. Dat is echt wel iets om trots op te zijn.

Dat ben ik ook op mezelf, voor al die andere keren hiervoor dat ik er toch altijd gewoon weer doorheen gekomen ben. Nu zit ik middenin de herstel periode van de laatste jaren ellende. Ook daar zal ik zeker weer doorheen komen. Ik kom er ook als een overwinnaar uit, let maar op. Dat het nog even gaat duren voor het zover is, dat is nou eenmaal zo. Ik leer er ook weer zo enorm veel van. Maar, als ik er doorheen ben, dan ben ik weer zo enorm veel wijzer, sterker en gegroeid, dan pas merk je hoeveel waarde het heeft gehad. Daar heb ik alle vertrouwen in. Ik kom er wel. Ik zit misschien wel vol gouden breuklijnen, ik vind ze prachtig!

Wat ik ook zo prachtig vond was die kleine Rainbow gisteravond. Hij zat net voor de tv en Humberto Tan stond op. Thijs Römer zat er te praten over Julia Roberts en hij praat nogal erg met zijn handen. Rainbow zag dat ook en heeft toch wel een behoorlijk tijdje geprobeerd zijn handen te pakken. Ik kon niet meer bijkomen, zo grappig was het om te zien. De raarste sprongen heeft hij gemaakt, alle kanten op. Uiteindelijk was Thijs uitgepraat en toen is Rainbow ook maar wat anders gaan doen. Moonlight lag lekker bij me en mijn gsm lag op het bureau, anders had ik het even kunnen filmen.

Nou ja, dat zal heus wel eens een keertje lukken. Soms heb je mazzel en soms niet. Zo erg is dat niet. Ik neem wel minder foto’s dan toen ze zo klein waren, toch zijn het er heus nog wel genoeg. Groot of niet, het blijven schatjes die af en toe zo heerlijk koddig kunnen zijn. Ik ga lekker nog even bankhangen voor ik naar mijn bed moet. Ja moet, van Stefan. Mijn dutje is redelijk mislukt weer, ook al was ik nu wel heel moe. Rainbow heeft namelijk ontdekt hoe hij me van de bank krijgt. Hij gaat gewoon met zijn pootjes op mijn toetsen zitten en dan blijft de pc piepen.

Als hij het nou zou doen op de tijd dat ik eruit wil, is het nog een ander verhaal. Tot 3 x toe moest ik naar mijn pc om hem van de toetsen af te plukken. Dat is echt zo’n rotpiepje elke halve seconde, zolang hij een paar toetsjes tegelijk indrukt. Hij kreeg er geloof ik nog lol in ook. Ik zal braaf proberen niet in slaap te vallen tot ik straks ga slapen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ik doe mijn best! 

"Tijd is wat het licht er van weerhoudt ons te bereiken."

Eckhart Tolle Duits leraar en spiritueel schrijver 1948-

Gisteren, toen ik bij Stefan, aka psycho the rapist, vandaan kwam, was ik om mijn gemakkie terug aan het rijden. Ik zie opeens een rood licht in mijn ooghoek en ik sta acuut stil. Ja, ik heb heus even achter me gekeken hoor, bovendien reden we niet zo hard want ik kwam net al bij een rood stoplicht vandaan. Ja, die was eerst groen geworden natuurlijk, anders was ik niet gaan rijden. Ik antwoord steeds omdat ik mijn dochter in mijn hoofd hoor reageren. Die kan vrij bazig zijn soms, uit bezorgdheid.

Ik was dus eigenlijk even verbaasd dat ik überhaupt een rood licht zag. Omdat ik in mijn spiegel keek, zag ik dat de man achter me druk zat te gebaren over mijn stupiditeit door het stoppen voor het rode licht. Ja, weet hij veel. Ik weet dat ik juist in het verkeer enorm moet opletten, zeker omdat ik zo gedachteloos kan zijn. Daarom schrok ik van dat rode licht en stopte ik direct. Ik kon zijn frustratie wel begrijpen want als ik gewoon had doorgereden dan hadden we allebei niet voor de brug gestaan.

Het duurde namelijk nog wel even voordat mijn slagboom naar beneden ging. Alleen stond ik er al en ik durfde niet verder te rijden, uit angst voor een deuk in mijn dak. Ik heb maar niet meer naar hem gekeken. Iets later keek ik toch stiekem even, zat hij te telefoneren. Gewoon relax joh, die paar minuutjes maken je leven niet korter hoor. Je zo druk maken misschien wel. Ik heb lekker even mee zitten zingen met Adele, gelukkig kon ze me niet horen. Het was maar 1 schip dus we konden zo weer doorrijden.

Ik moest alleen even op 3 trams wachten en ik zat me ondertussen een lol te hebben over wat meneer achter me daarvan zou denken. Eindelijk kon ik weer gaan rijden. Ik rijd richting Marconiplein, waar het grote politiebureau zit en ik kom achter een stel auto’s alweer voor het rode stoplicht te staan. Er komt een politiebusje met sirenes aanrijden, zwaailichten aan en in het midden van de weg stoppen ze, precies naast mijn auto. De agenten springen eruit en even leek het erop dat ze mij moesten hebben, zo woest keek die agente me aan.

Maar 2 wagens achter me werd de passagiersdeur opengerukt en werd er heftig gepraat door de agent. Goh, wat zou dat nou weer te betekenen hebben? Door de woeste blik was ik wel even geschrokken en er gingen al hele scenario’s door mijn hoofd. Dat die man achter me bij de brug zo boos was op me, dat hij de politie gebeld had of zo. Nee, natuurlijk weet ik wel dat dit niet zo is. Maar het was wel even grappig om erop door te fantaseren. Dat je gearresteerd wordt voor onnodig te vroeg stoppen bij een brug. Op water en brood, de bak in…

Ik probeerde te zien wat er allemaal aan de hand was maar helaas ging het licht weer op groen. Ik moest wel doorrijden. Ik kan niets verzinnen waardoor dit gebeurd zou zijn. Hoe wisten die agenten dat die persoon die ze moesten hebben precies daar gestopt was? Of had iemand in die auto de politie gebeld omdat ze ruzie hadden? Nou ja, wat maakt het ook uit. Het was alleen wel even spannend. Daarna kon ik zonder problemen verder rijden. Ik ben melk voor Skylar gaan halen bij de Action.

Wel een hele goeie tijd om je boodschappen te gaan halen. Iedereen is onderweg om de kindertjes uit school te gaan halen. Dat moet ik even onthouden. Ik kan nog steeds niet goed tegen de drukte in een winkel en dan wil ik maar 1 ding en dat is wegwezen. Toen ik mijn parkeerkaartje wilde betalen, zat er nog eentje in. Die was al betaald. Ik had zo weg kunnen gaan maar daar hou ik niet zo van. Wat u niet wil dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Iets wat mijn moeder al tegen me zei vanaf ik kon luisteren.

Ik stond met het kaartje te wapperen en schreeuwde zo hard ik kon door de garage “iemand zijn kaartje vergeten?!” Niemand reageerde. Ik wilde het net nog een keertje roepen en stond nog met het kaartje te wapperen toen er een klein autootje hard aan kwam rijden. Een mevrouw met haar kindje was vergeten haar kaartje mee te nemen. Ze was helemaal blij dat ik hem voor haar had bewaard. Ooit krijg ik dan zoiets terug. Mooi om te weten maar op zich deed ik het daar niet voor. Wel in de hoop dat er ooit inderdaad iemand zal zijn, die mij dan helpt met mijn zeefhoofd.

Om 14 uur ben ik toch maar even gaan liggen. Ik had nu helemaal geen slaap meer. Om 13 uur kon het niet, het pakje van Zooplus zou aankomen. Ik bestel tegenwoordig in delen om de rug van de bezorger te sparen, die ze altijd zo lief voor me boven brengt. Om half 2 was hij er eindelijk. Ik heb de dozen maar even in de gang laten staan, even wat drinken pakken en dan ga ik toch maar even braaf doen wat me gezegd is. Als je niets probeert, weet je ook niet of het werkt.

En daar lag ik dan. Normaal sterf ik van de slaap en nu ik ‘verplicht’ moest gaan liggen, was ik klaar wakker. Wat zijn dat toch een irritante verschijnselen. Net zoals je enorm moet plassen maar er nergens gelegenheid toe is. Je haalt halsbrekende toeren uit om toch maar op tijd een toilet te vinden. Als je die dan eindelijk vindt of net maar dan ook net op tijd je eigen wc haalt, je ploft op de pot en je kan niet plassen. Ook al voel je dat je nog net zo nodig moet. Ik blijf dat irritant vinden.

Ik denk dat ik zo ongeveer vlak voor de wekker zou gaan in slaap ben gevallen en net iets later, nog steeds voor de wekker, moest ik er uit om te plassen. Zucht. Maar dat geeft niet, ik mocht me daar niet aan ergeren als dat zou gebeuren. Ik ben netjes gaan liggen, ook al wilde ik niet en heb toch even mijn ogen dicht gehad. Morgen kan ik het helemaal opnieuw proberen. Ik moet natuurlijk wel vanavond voor twaalven naar bed gaan. Dat zal vast wel lukken. Ik zal meer moeite hebben om straks niet even weg te zakken.

Zo’n laat dutje is meestal de boosdoener. Alleen als je je de hele dag dodelijk vermoeid voelt dan is dat erg moeilijk tegen te houden. Ik probeerde Stefan gisteren uit te leggen hoe dat voelt en opeens begreep hij het en kwam met een nog betere vergelijking. Alle ouders zullen dat herkennen. Als je een baby hebt al een paar weken en al die tijd niet fatsoenlijk hebt kunnen slapen. Dat je zo’n gevoel hebt dat je met je hoofd in een soort wolk zit waardoor je met alles meer moeite hebt. Herkenbaar? Nou, zo voel ik me de hele dag.

Sinds ze me beet lijkt Aurora me een soort van te claimen. Toen ik gisteravond iets wilde gaan verzitten met mijn been, waar zij op lag, deed ze even lelijk. Nou ja zeg, wat is dat nou weer voor gedrag? Ik had er wel maling aan hoor, ik krijg een stijf been en dat kwam alleen maar omdat ik al veel te lang zo was blijven zitten voor haar. Volgens mij zit ik in therapie om wat liever voor mezelf te worden en niet ten koste van mezelf dingen te doen. Dus ophoepelen even Diva. Ze was hoogst beledigd.

In de nacht kwam ze ook nog eens heel overheersend bovenop me liggen. Als ik me bewoog had ik een paar nageltjes in me en er zat daar geen deken tussen. Daarom heb ik haar eventjes van me af geduwd. Ze ging maar in het mandje liggen. Ja sorry hoor, ik ben nu even gestructureerd bezig met slapen. Wat later kwam Skylar bovenop me liggen maar die drapeert zich zo dat ik er geen last van heb. Dat is een heel verschil. Misschien was ze daar boos om want ik heb haar de hele dag niet meer gezien na het ontbijt.

Het is een heel verschil als zij niet beneden is. Normaal claimt zij me als ik op de bank zit en dan durft er niemand bij me verder. Daarnet lagen de 3 tuxedo’s heerlijk uitgebreid naast me. De een waste de ander en dan draaiden ze weer en lagen ze weer anders. Dat is ook wel eens leuk hoor. Zo jammer dat dit niet kan als Aurora er is. Zo zouden ze juist met zijn viertjes moeten zijn. Maar ja, ik moet niet klagen. Ze zijn al met zevenmijlslaarzen stappen aan het maken geweest.

Ik heb net lekker vroeg gedoucht, morgen alles plannen zodat mijn verplichte dutje niet in gevaar komt. Nu even schrijven en dan weer gaan zitten voor the Voice. Ik haak meestal tijdens of na de battles af. Het is in de loop der jaren toch een beetje minder geworden. Van de winnaar van de eerste hoor je ook al niets meer. Lekker belangrijk. Maan hoor je wel, maar die vond ik toen al zo bijzonder. Maar de audities, die vind ik wel leuk om te kijken. Dat ga ik zo dan maar even doen. 

"Het snelste dier, dat u naar de volmaaktheid draagt, is lijden."

Eckhart Tolle Duits leraar en spiritueel schrijver 1948-

Toen ik vanmorgen nog niet zo lang wakker was, zag ik op mijn telefoon dat het in Rotterdam 13 graden was, met een zonnetje. Oh ja? Zou ik misschien stiekem zijn verhuisd naar een andere stad terwijl ik sliep? Want het was best fris en bovendien was er toch echt geen zonnetje te zien. Toen ik naar buiten keek, zag ik dat ik nog gewoon in dezelfde buurt woonde. Dat kon het dan niet zijn. Dan was het vast mijn moeder die grappig aan het doen was.

Een apart begin van de dag maar ik kon er wel om lachen. Ik heb alles op mijn gemak gedaan. Ik moest vandaag naar Stefan en dat is al inspannend genoeg. Ik had hem natuurlijk aardig wat te vertellen. Wat er allemaal gebeurd was, wat mijn werk betreft, was al een heel verhaal op zich. Maar natuurlijk was het belangrijkste de terugval die ik ervan heb gekregen en die me eigenlijk wel zorgen baarde. Ik had dat namelijk helemaal niet verwacht en ik ben er ook best wel een beetje van geschrokken.

Toen ik hem vertelde dat ze op de zaak gezegd hadden dat hij dan maar een prognose moest geven, of ik eind februari gewoon al volop aan de slag kan, zodat ik gewoon fijn ontslagen kan worden, zei hij dat hij daar gewoon echt geen uitspraak over kan doen. Dat wat ik heb is een opbouw van jarenlang en dat is niet met een paar weken over. Daar moet gewoon echt de tijd voor genomen worden. Iets waar we het al over gehad hadden de vorige keren.

Als je nagaat dat die pijnen en krampen al 2 jaar geleden begonnen en ik tot aan mijn moeders begrafenis nog door heb kunnen gaan, dat is al een ontzettend gevecht geweest voor me. Iets waar ik helemaal niet bij stilstond toen, ik dacht gewoon dat er lichamelijk ergens iets knel zat of zo. Door mijn hoge pijngrens en het gewend zijn om door de pijn heen te gaan en gewoon door te gaan, kon ik het zolang door duwen. Anders had ik er al veel langer geleden op gereageerd.

Dit doe ik al sinds ik een peuter ben, daar ben ik samen met hem en PeeT, waar ik ook steeds heenga, en een beetje hulp van de bedrijfsarts vorige keer, wel achter gekomen. Toen ik 2 was verdween mijn vader opeens uit het beeld en toen ben ik echt enorm bang geworden dat mijn moeder ook opeens weg zou zijn. Gek genoeg weet ik nog heel veel uit die tijd. De meeste mensen weten niets meer van de tijd dat ze 2 of 3 waren, ik nog wel. Door die angst ben ik gaan proberen het anderen naar hun zin te maken. Zelfs als dat betekende dat dit niet goed voor mij was, ik vond mezelf niet zo belangrijk.

En eigenlijk is dat altijd zo gebleven. Doordat ik ook nog eens zo graag dat broertje of zusje wilde, ben ik me daar ook al direct helemaal verantwoordelijk voor gaan voelen. Eigenlijk allemaal veel te veel op de schouders van een klein kind. Dat had alleen niemand in de gaten, ik zelf ook niet want ik wist gewoon niet beter. Doordat er nooit naar die innerlijke gevoelens werd gekeken, niet door mij of door anderen, ben ik gewoon altijd maar door de pijn heen blijven gaan.

Daar ga je aan wennen natuurlijk. Ik kan nog wel veel meer gaan zitten noemen, maar dat zou een beetje teveel van het goede worden. Het gaat er nu in elk geval om dat ik moet gaan leren hoe ik dat anders moet gaan doen. Als je al zo’n 50 jaar iets doet, zoals het niet moet, dan is dat niet 1 van de makkelijkste klussen. Toevallig wist ik waar hij het over had toen hij me vertelde hoe mensen iets leren. Toch wel handig dat ik psychologisch assistente ben geweest, wat dat soort dingen betreft.

Als je iets gaat leren dan ben je eerst onbewust onbekwaam, je hebt er dus nooit erg in gehad dat je iets niet kon. Daarna ben je bewust onbekwaam, je snapt dat je iets nog niet goed doet. Daar kan je alleen maar beter worden door te leren hoe iets wel moet. Heb je dat onder de knie dan ben je bewust bekwaam. Je weet dat je het kan. Als je echt heel goed erin bent, dan gaat het na een tijd steeds makkelijker en gaat het uiteindelijk volledig automatisch. Dan ben je onbewust bekwaam, het gaat vanzelf.

Ik ben nu, wat mezelf en goed voor mezelf zorgen, net gepromoveerd naar bewust onbekwaam. Helaas, ik kreeg geen certificaat. Ik ben me nu alleen al wel bewust dat ik iets fout doe, of gewoon helemaal niet doe. Daar moet ik aan gaan werken, dat moet ik leren goed te doen zodat ik uiteindelijk bewust bekwaam zal worden daarin. Omdat ik het al zo enorm lang verkeerd doe, is het wel de vraag of ik het ooit onbewust bekwaam zal kunnen doen. Maar op zich, dat geeft niet, dat hoeft niet, als ik maar bewust bekwaam ben straks, dan is alles al gewonnen.

Dat ik zo geschrokken ben van die terugval, is ook helemaal niet nodig. Poe hee, gelukkig dan maar. Ik was daar echt helemaal niet blij mee. Toen hij me ging uitleggen waarom dat gebeurde, snapte ik het ook en vond ik het nu ook wel logisch. Het zal nog wel een paar keer gaan gebeuren de komende tijd. Nu heeft het tot afgelopen zaterdag geduurd voor ik het zelfs maar in de gaten kreeg hoe ver dat al gegaan was. Dat zal steeds sneller en vroeger gebeuren omdat ik het nu ook weet dat zoiets kan gebeuren.

Ik heb al 2 jaar die lichamelijke signalen genegeerd, net zolang tot het niet meer kon. Die pijn is dat is wat je zou kunnen noemen, mijn verdedigingssysteem geworden. Mijn alarm dat het nu echt te ver gaat. Normaal gesproken als er iets gebeurt of als er een dreigende situatie is, ga je dan voor jezelf zorgen. Zorgen dat die pijn weg gaat door iets te doen waardoor dat weg gaat. Mijn lichaam weet ondertussen wel, dat ik daar helemaal niet goed in ben en heeft een paar maanden geleden gewoon volledig op de rem getrapt. Ik kon niet meer.

Nu ben ik weer een beetje omhoog aan het krabbelen, heb er hulp bij gezocht op meerdere fronten en werk er zelf ook heel hard aan. Alleen, door de situatie op de zaak en hoe dat gaat allemaal, is er weer een dreigende situatie ontstaan. Mijn lichaam rekent er nu al op dat ik niet voor mezelf zal gaan zorgen en trekt weer alle laden open om even te gaan loeien met die sirene. Dat is die terugval, daar komt het vandaan en het is heel normaal dat dit gebeurt. Het viel mij alleen even een beetje tegen, dat het gebeurde. Daarom moet ik ook volgende week weer terug, want ik moet snel gaan leren hoe het wel moet.

Hij vindt wel dat ik heel goed bezig ben en ondanks mijn warrigheid toch nog steeds scherp ben. Dat hij het knap vindt dat ik zo open ben want door erover te praten met mijn dochter en vriendinnen, daardoor kom ik ook snel verder tot oorzaken en dat soort dingen. Dat het niet lukte om mijn dag in blokken te verdelen vond hij dan ook niet zo gek. Hij moest wel lachen want hij begreep al dat ik had verwacht dat dit direct zou lukken en dat ik, doordat dit niet ging, helemaal gefrustreerd en gestrest raakte. Ik wil gewoon te snel, daar kom ik nu gewoon niet mee weg.

Ik moet maar eerst eens gaan beginnen om gestructureerd te gaan slapen. Nou ja, hoe bedoelt hij dat nou weer. Wie gaat er nou gestructureerd slapen? Ik blijkbaar, vanaf morgen. Door al sinds 1995 of zo onregelmatig te werken, heb ik sowieso geen goede structuur meer in mijn dagen. Maar nu, met die vermoeidheid de hele dag door, ga ik er zo niet komen. Ik wil weer te veel en te snel. Ik moet zorgen dat ik niet ga zitten nachtbraken, doordat ik overdag of in de vooravond teveel heb geslapen. Misschien moet ik wat meer naar de cits kijken, die kunnen heel gestructureerd slapen.

Die vermoeidheid die is er en daarom moet ik daar ook mee gaan werken. Ik moet zo rond middernacht, niet later, gaan slapen. Of ik nou wel of geen slaap heb. Ik moet niet de wekker om 7 uur zetten maar om 9 uur. Dat ik dat veel te laat vind daar had hij geen boodschap aan. Ik zal maar gewoon braaf luisteren. Dan moet ik rond een uur of 1 een uurtje of 1,5 a 2 gaan liggen. Of ik nou slaap heb of niet, gewoon doen, standaard. Wel de wekker zetten zodat ik niet te lang slaap, mocht ik in slaap vallen.

Niet boos op mezelf worden als het niet gelijk lukt, volgende dag gewoon een nieuwe poging wagen. Volgende week moet ik toch weer terug en tegen die tijd weet ik ondertussen wel of het me gelukt is of niet. Ik heb wel weer genoeg zitten schrijven hier. De rest bewaar ik tot morgen. Ik vond het in elk geval een bijzondere dag en ik voelde me heel fijn omdat er toch een beetje een pak van mijn hart was gevallen wat die terugval betreft dan. En ik heb weer veel geleerd, ook over mezelf. Ook niet verkeerd. Tel je zegeningen! Morgen weer een dag, een gestructureerde slaapdag. Ach, het is een goed begin.