"Het is altijd verstandig vooruit te kijken, maar het is moeilijk om verder te kijken dan je kunt zien.

Origineel: It is always wise to look ahead, but difficult to look further than you can see."

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Gisteren appte mijn nichtje me, ze is op vakantie met haar man. Ze stuurde me een foto en schrijft eronder; loop ik in de grootste kerk van Krakau, kijk nou wat er boven zijn hoofd staat! Ik vergroten, en wat staat er? Ja hoor “RIA” stond er in sierlijke letters! Ik moest lachen, ja ja, ik ben overal vrij bekend natuurlijk. Zo zie je maar dat er dan opeens iemand aan je denkt. Ja, als het niet vanzelf gaat, dan moet je daar zelf toch zeker voor zorgen? Ik vond het wel grappig in elk geval. In een kerk nog wel! Iets waar ik al totaal los van ben, gelukkig. Geen religie voor mij. Geloof wel, een weten meer, in de kosmos en in de Oerbron waar we allemaal vandaan komen. Maar kerken? Nee, dank u. Die religies zorgen alleen maar voor haat en ellende.

Iedereen gelooft in zijn eigen God, die eigenlijk totaal niet is zoals ze nog denken in de kerk, welke kerk dan ook. En dan geloven ze ook nog eens, dat die God, die zogezegd ook volgens hen totale liefde vertegenwoordigd, dat diezelfde liefdevolle God, wil dat andere mensen vermoord worden omdat ze niet in hetzelfde boek lezen. Dat ze niet die kerk aanhangen. Hup, schiet maar af, maai maar neer??? Nou, is dat liefdevol dan? Want diezelfde God heeft ons toch allemaal geschapen? Ook die domoren, die niet in ‘jouw’ geloof geloven? Hoe bestaat het!

Of dat er een Dag des Oordeels komt en ieders botten dan uit de grond komen en als je ‘goed’ was, dan mag je weer levend worden. Ik zou er bijna dubbel van liggen, van de lol! En die botten dan van die mensen uit de oertijd? Die zijn totaal al verdwenen! Lekker aardig, die zijn gewoon weggevaagd dan, in die optiek. Hoe kan je denken dat het naastenliefde is, als je wenst dat iedereen die niet vindt wat jij vindt, maar weg van deze wereld moet? Oh, als die Jehova’s hier aanbellen hè, dan probeer ik ze altijd boven te krijgen maar dat willen ze niet! Ik zeg altijd oh, jawel, dat mag je wel, maar dan moet je ook naar mijn verhaal luisteren over hoe het echt zit. Dan haken ze gelijk af hoor! Dat willen ze niet! Ik kan daar wel om lachen.

Een tijdje terug heb ik ook zo gelachen. Een vriend op Facebook plaatste een foto van zijn kat, die lag te slapen. Hij had daar wat slaapgeluiden bij gezet, zoals zzzzzzz…. En prrrrrrrr…. Ik zag de foto voorbij komen en ik vind Stimpie geweldig en dan kijk je natuurlijk ff goed. Ik zag onder zijn slapende ‘geluid’ woordjes het kopje ‘vertaling’ staan. Zoals er vaak bij staat als je iets van een Italiaanse of Griekse vriend voorbij ziet komen, die in zijn of haar moedertaal babbelt. Bij zulke ‘geluidjes’ hoort dat toch niet te staan? Ja, dan moet ik wel even op het vertaalknopje drukken natuurlijk. Tot mijn grote verbazing en even zo grote lol, komt er te staan: ‘zo erg…… ik ben……’ Hè?! Nou ja, echt hilarisch! Waar halen ze dat nou weer vandaan?

Facebook doet wel eens meer raar hoor maar eh, dit sloeg alles. Ik kon niet meer bijkomen. Dus maakte ik een screenshot van de foto, inclusief vertaling en stuurde die naar de plaatser, Frans. Die wist ook niet wat hij zag en kon er volgens mij net zo smakelijk om lachen als ik. Hij had bijna ongewild een heel verhaal geschreven. Het moet niet gekker worden hoor, met dat facebook. Ik kan me met de beste wil van de wereld niet indenken, welke taal dit dan moet zijn. En dan bedenk ik gelijk daar achteraan, dat ik blij ben dat ik daar niet woon of naartoe moet, want het lijkt me verrot lastig om te leren spreken in die taal. Hopelijk spreken ze daar ook Engels, of zo.

Het werd wel weer eens tijd voor weer een beetje echte kattigheid. Hier in mijn blog bedoel ik hoor, ik ben vriendelijk genoeg verder. Ik ben het per slot van rekening toch om katten begonnen. Of nou ja om 1 kat maar, Sunshine. Maar die drukt al meer dan 3 jaar zijn mooie, grote snor. Oh ik denk nog zo vaak aan hem… En dan altijd in tranen. Het lijkt wel of het gemis erger wordt. Dat klopt wel een beetje want dat heb ik met mijn moeder ook. Daar kwam ik ook van de week nog wat van tegen op Facebook. Van die dag dat ik met haar naar ’s Heerenberg was gereden, dat was 2 uur heen en 2 uur terug en we hadden afgesproken op een bepaalde tijd. En we waren nog maar net de snelweg op, of een meneer deed heel veel moeite om me duidelijk te maken dat ik een lekke band had. Daar had ik niks van gemerkt.

Zo raar was dat! Maar die ANWB was er binnen het kwartier, en verwisselde mijn band binnen de kortste keren. En zo kwam het, dat ik die dag toch nog op tijd kwam. Ook omdat ik altijd ruim op tijd vertrek en een beetje pech incalculeer. Maar toch, hij was snel. Wat een heerlijke dag had ik toen met mijn moeder. Maar ik kreeg een enorm grote grijns op mijn gezicht, toen ik zag hoeveel opmerkingen er bij stonden. Ik had die foto in geen 4 jaar meer bekeken. Ja, 13 natuurlijk. Mijn moeders maniertje om ons even een soort van astraal knuffie te geven van waar ze nu is. Dat blijft ze doen en dat vind ik erg prettig, mag ik wel zeggen.

Echt weer iets voor mijn broer, wat hij ervan maakte, toen ik met een foto liet zien wat je in je borstel krijgt, als je die 1 x over Aurora’s rug haalt. Ik stofzuig me een ongeluk hoor, de laatste weken. Nou ja, niet alleen de laatste weken, ze zijn echt vreselijk, met al dat haar, hoe lief ik ze ook vind. Ik had er een beetje een kattenkoppie vorm in zitten knijpen, zegt mijn broer, heeeee een klitten! Ik moest daar zo om lachen, gelijk op FB gezet. Gekkerd. Ik heb in elk geval geen kleding meer zonder haar en ik moet er echt op letten om er even zo’n plakband ding overheen te halen, voor ik naar buiten ga. Ja, inderdaad, dat vergeet ik regelmatig en dan schaam ik me dood. Alsof ik nooit stofzuig of zo, als je met zo’n harige legging buiten loopt. En dan nog al die verf erop, echt hoor, ik zie er geweldig uit de laatste tijd. Lekker harig en kleurig. Moet kunnen!

Een tijdje terug was het ook internationale zwarte kattendag. Nou, schiet mij maar lek, maar ik heb jaren en jaren een zwarte lieverd gehad maar van die internationale zwarte kattendag heb ik nog nooit eerder gehoord. Leuk hoor, dat wel. En ik voel me niet schuldig of zo, want ik heb Sam altijd goed verzorgd en veel van hem gehouden. Net als van al mijn diertjes, zonder dieren zou ik niet geweest zijn wat ik nu ben. Zonder dieren had ik de zware momenten nooit getrokken. Ongeacht welk dier er op dat moment in mijn leven was, ze sleepten me er doorheen. En nu heb ik er zelfs vier! Kan je nagaan hoe nodig dat het is. Alsof ze dat van boven weten.

Dan geef je niet op omdat die hartjes je nodig hebben en dat is maar goed ook. Ik hou van allemaal evenveel, en allemaal om hoe ze zijn en allemaal anders. Heerlijk! Mijn cits, mijn leven! Dan mogen ze mij best het gekke kattenvrouwtje noemen hoor, kan mij dat schelen? Zoveel ze voor mij betekenen is niet in woorden uit te drukken. Zelfs als ze met 10 maanden uit je leven besluiten te betrekken, doen ze toch weer iets positiefs voor je, ondanks je verdriet erom. Er is niets wat ik voor ze zou doen. Ik hoop dat ze dat een beetje beseffen maar als je ziet hoeveel liefde en genegenheid ze me geven, zal dat vast wel! Zonder hen was ik niets!

"Iedereen weet dat het leven niet de moeite waard is.

Origineel: Tout le monde sait que la vie ne vaut pas la peine d'être vécue.
Bron: De vreemdeling (1942)
"

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960