Het is geen verloren dag vandaag maar toch, ik ben alleen maar bezig geweest vanaf vanmorgen vroeg en om half drie kwam ik pas boven kakken. Nog niks gedaan aan school. Dat kan ik straks ook niet zo doen natuurlijk. Zoals ik al zei, was het toch geen verloren dag omdat ik veel heb geregeld. De olifant en de giraffe zijn onderweg naar de States nu. Zo leuk, wat een wereldreizigers zijn die 2 zeg! Ik ben benieuwd hoelang ze erover gaan doen. Ze zijn verzekerd, goed ingepakt en hebben een track&trace die ik zelf ook kan volgens. Ik zie het wanneer ze in de States zijn en ik het als ze onderweg zijn met de pakkettenchauffeur. Voor het pakje moet ook getekend worden dus ook dat zit redelijk safe. Ik laat het hier wel weten, ik vind het zelf al zo leuk. Ik ben ook benieuwd wat ze er van dichtbij van zullen gaan vinden. Ook dat zal ik ongetwijfeld wel horen.

Ik heb het toch maar met PostNL verzonden en dat scheelt verdorie wel 65 euro!!! Dat vind ik toch wel een heel grof verschil! Ik dacht dat DHL altijd goedkoper was maar dat is niet zo blijkbaar. Nou ja, ik heb John al gemaild, dat krijgt hij toch echt van me terug hoor. Ik begrijp er niks van, zoveel scheelt het. Nou ja, zal wel aan mij liggen. Of ik heb iets verkeerd gedaan maar in elk geval is het nu beter geregeld en het pakket is onderweg. Dat is in elk geval geregeld. Dan heb ik ook nog eens kaartjes besteld voor Karina en mij. Ze komt het laatste weekend van oktober en ze kwam om mij dan te helpen met mijn kraampje op Swan Market. Als ik er tenminste mag staan, al ga ik daar wel vanuit. Anders moet ik echt nog meer opslagruimte maken want dan schuift alles gewoon een jaar op.

Omdat ik het zo kort van tevoren hoor, doen we ook gewoon of het sowieso doorgaat. En dan is Karina hier de zaterdag en gaat ze de maandag weer naar huis. Dus kunnen we dan ook wel die zaterdagavond naar het Kralingse bos, waar er dan weer het evenement ‘de grote schijn’ wordt georganiseerd. Nou is het op zich al speciaal om in het donker naar een bos te gaan, al zie je er dan vrij weinig van. Die dagen is het bos in de avond op een speciale manier en het 2 kilometer lange wandelpad lang, over verlicht en ook met van die mistbanken en weet ik het allemaal. In dik een uur heb je alles wel gezien en hebben we kunnen genieten van iets aparts. Midden in het Rotterdamse bos. Dat gaat vast leuk worden.

Picnic zal mijn go to worden om boodschappen te halen het komende jaar. Je kan dan lekker thuis blijven en je ziet het in de app, hoe laat ze er zijn en waar ze precies zijn. En je hoeft er niet uit. Zoals vandaag, ik ben gewoon de hele dag kwijt. Ja, oké het inpakken van die handel die naar Amerika moest, was ook niet zo makkelijk hoor. Allemaal cadeautjes en sommige nog breekbaar ook. Dan naar de Schiedamse weg. Een heel stuk lopen met een onhandig grote doos in de stromende regen. Jeetje zeg, wat een hondenweer opeens. Al moet ik zeggen, ik vond het heerlijk. Ik weet ook niet waar het op slaat maar het is echt waar. Daarna door naar de grote winkelstraat. Ik moest naar de Action om herfstdingen te halen. Ik zag weer grote prachtige vazen/kandelaars en daar heb ik er 3 van meegenomen.

Echt hoor, ik moet dat niet meer doen. Ik heb genoeg glaswerk om nog een jaar lang te kunnen verven volgens mij. Ik krijg van mijn schoonzus ook nog steeds van die potten. Die dan ook goed zijn voor evenzoveel van die kleine kandelaartjes. Ik moet daar echt mee stoppen maar ja, soms kan je dat niet weerstaan. Ik moet van die mooie herfstkleuren linten en kaarsen kopen. Die worden echt mooi want ik weet wat ik in mijn hoofd heb. Geloof me maar op mijn woord. Alleen wanneer gaat me dat lukken? Maar anders zijn ze ook gewoon voor volgend jaar. Als ik eenmaal mijn diploma heb en 4 dagen ga werken, hoef ik in mijn vrije tijd alleen maar mijn huis te doen. Dan kan er weer volop geschilderd worden en naar markten worden gegaan als ik weer een grote voorraad heb.

En misschien probeer ik dan wel een keertje in zo’n Swan winkel te gaan staan. Dat ga ik eerst nog bekijken of dat rendabel is. Het kost je een bedrag per maand en dan voor een kwartaal gelijk en je moet dan ook 2 dagen in de maand in die winkel staan. Tja, of dat gaat lukken met een volle baan erbij, dat weet ik nog niet zo net. En als het niet verkoopt, dan kost het me geld ook nog eens. Al lijkt dat laatste nou niet iets waar ik bang voor hoef te zijn hoor. Toch, je weet het nooit.

Ik moest van de Action naar de Etos en de AH en toen moest ik ook nog de stoeltjes ophalen bij de Kwantum op de Vierhavenstraat. De zoveelste blonde actie van mij, deze week want wat is er nou gebeurd? Ik reed naar de ophaaluitgang van de winkel waar ik al eens iets eerder opgehaald heb. En ik weet niet waarom ik daarbij kwam hoor, want die winkel was namelijk Leen Bakker, die die magazijn-uitgang daar had zitten. Op het moment dat ik er wil bellen, zie ik het en besef ik mijn grote fout. Ik had gelijk, toen ik bij de Action was, die stoeltjes op kunnen halen want daar zit de Kwantum vlakbij. Nu was ik helemaal al terug gereden naar het begin van die straat en kon ik mooi weer terug.

Ondertussen regende het dat het goot en mijn haar zit echt voor geen meter meer. Gierend van het lachen reed ik met bijna volledig beslagen ramen weg. Even de blower hard en mijn doekje op stokkie komt bij al de ramen en ik had weer zicht. Nog na grinnikend reed ik naar de Kwantum en heb ik de 2 stoeltjes voor bij het kraampje gehaald. En omdat ik dit nu zit te typen, bedenk ik me dat ik mijn parkeeractie nog niet heb stopgezet. Ik heb nu voor 1 uur en 20 minuten betaald in plaats van voor 10 minuten. Ik vind mij zo niet leuk hè. Ja, jij wel, dat snap ik.

Ik heb ook niet verteld dat ik gisteren, toen ik vanaf zuid weer de google maps aanzette, dat ik via Delft weer terug ben gereden vanaf Rotterdam Zuid. Doe me dat maar eens na! Ik weet ook nog niet hoe ik het gedaan heb, ik heb gewoon moeite met die maps en de afstanden en dus ga ik bijna altijd verkeerd. Maar goed, het was een lekker stukje rijden, zal ik dan maar zeggen. Gelukkig moest ik niet ergens op tijd zijn of zo, dan was het een stuk minder grappig geweest. Ik denk, als ik nou toch aan het opbiechten ben, dan dit ook maar. Ja, het is gewoon zo. Ik ga die studie doen en nog goed ook maar voor de rest functioneer ik gewoon niet meer.

Ik hou er voor vandaag gewoon mee op. Morgen en overmorgen stage, zonder dag rust. Hoe zal dat gaan. Ik heb nu ook weer een strak gevoel om mijn ribben en dat leidt straks tot die krampen die ik een paar jaar geleden had, toen ik door bleef werken met mijn burnout. Dus ik zal maar even op mezelf letten als ik dit soort dingen voel. Even relaxen moet ik dan. Gewoon even op de bank. En straks even de cits eten geven en na de snoepjes ook gelijk mijn nest in. Het zal morgen nog wel gaan, ik weet al hoe dat is zo’n hele dag. Maar de vrijdag er gelijk achteraan? Ik hoop dat het goed gaat. Dat moet wel want zo moet ik nog minstens tot eind oktober volgend jaar door. Al word ik natuurlijk steeds lichter en ook meer gewend en getraind. Daarom kan het geen kwaad. Ik kom er wel doorheen, ik kom overal doorheen. Ik ben gewoon een echte bikkel!

En toen ik rond half drie keek, hoeveel er nog maar zit tot de 300.000^e bezoeker, moesten er nog maar 300 bij om dat te halen precies. Dat kan vandaag nog zijn of morgenochtend of zo? Wat ik al zei, er lezen een paar honderd mensen mee per dag, dus daar zit je zo! Ik ben benieuwd wie het zal zijn. Maar ik heb dat bij de 100.000 en de 200.000 ook gedaan en dan zijn dat net mensen die er helemaal geen zin in hebben om het te laten zien met een screenshot of dat zijn mensen die dat niet eens weten, dat kan ook. Maar wie weet, heeft er dit keer iemand wel zin om het te melden. Dat lijkt mij heel leuk in elk geval. We gaan het wel beleven!!! Spannend!

"Ik ben vegetarisch geworden uit gezondheidsoverwegingen - de gezondheid van de kippen.

Origineel: I am a vegetarian for health reasons - the health of the chicken."

Isaac Bashevis Singer - Pools Jiddisch schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1978) 1902-1991

Gisteren heb ik ook nog zo gelachen op de introdag. Je had een kaartje om je nek en je moest daar 4 stickers op krijgen, voordat je weg mocht. Zo waren ze zeker dat iedereen ook alle informatie zou hebben. Het lijkt me inderdaad een uitdaging, zo, dat volwassen onderwijs. Want dat brengt ook met zich mee dat al die mensen super eigenwijs zijn en denken de wijsheid al in pacht te hebben. Ik geef het je te doen. Afijn, het was in 4 blokken en ze hadden koffie, waterflesjes, fruit en koekjes klaar staan. Als je van lokaal tot lokaal ging, kon je zo pakken. Ik moest er niks van hebben. Zwaar verboden! Ik hou me goed aan mijn dieet hoor, no problem. En daar had ik later ook zo’n lol om.

Je had van alles door elkaar nu. Verzorgenden, kraamverzorgers, verpleging, doktersassistenten, tandartsassistenten en wij, de apothekersassistenten. Ik weet bijna zeker dat ik de oudste was maar ja, echt zien kon je dat niet. Ik heb gelukkig redelijk goeie genen. Overal kreeg je uitleg en lieten ze je ins en outs van de site zien en ondertussen zat ik het maar neer te pennen. Ik had geen laptop, ik moest bij mijn buurvrouw meekijken. We moesten wel in groepjes bij elkaar gaan zitten van dezelfde opleiding. Ik en de andere apothekersassistenten zaten ook met tandartsassistenten. De anderen zaten ook weer in diverse groepen.

Je hebt twee vormen in dezelfde opleiding, BOL en BBL. BBL is als je een betaalde baan hebt. Dit was voor mij niet gunstig. Je loon is dan heel laag en je moet 3 dagen werken en 2 dagen school. Ik heb nu nog een dag respijt die ik aan het leren kan wijden, en ook nog een beetje mijn huis op orde kan houden. Ik deed ooit ook een HBO opleiding, toen ik ergens begin 30 was, met een klein kind en een huishouden en een baan van 32 uur per week. Dat lukte wel hoor, maar het was geen kattenpis. Er zat een vrouwtje tussen met 2 kleine kindjes. Ze zat te vertellen dat ze erg chaotisch was. Eh. Oké. Hoe wil je dat gaan doen dan? Ik ben benieuwd!

De man was op een geven moment daarover aan het vertellen, BOL en BBL en vroeg opeens aan ons tafeltje was wij deden. Eentje zegt, naast mij, ik ben BBL. Meisje naast me zegt BOL te zijn. De man zegt tegen mij, ik zat niet goed op te letten; ‘en jij, ben jij ook bol?’ Ik flap er opeens uit; ‘als je lelijk tegen me gaat doen, ben ik zo weer weg hoor’. Ik zie hem nog even heel geschrokken kijken en ik zeg erachteraan; ‘ja, jij noemt me toch bol zeker!’ Heel de klas in de kreukels. Het zette wel de toon. Ook in de andere lokalen, bij de andere onderdelen, werd dit regelmatig gezegd en dan zag ik iedereen een beetje schuin naar mij kijken. Ik zei, ‘ik zeg niks!’ Grappig was het wel. Al die jongelui en ik…

Ik heb ook besloten om mezelf een heerlijk cadeautje te geven elke week, als ik er zin in heb. Ik ga namelijk elke week voortaan, weer of geen weer, naar het strand. Zodra het licht is, vooral in de winter belangrijk, ga ik erheen. Dan sta ik vast nog niet in de file of zo, als het warm is en als het koud is al helemaal niet. Heerlijk even uitwaaien en je hoofd leegmaken, zo langs moeder water. Ik knap daar zo ontzettend van op altijd. Miranda heeft besloten dat ze dan af en toe eens mee gaat met me. Ook heel gezellig. Zeker als ze de hondjes ook meeneemt! Gewoon een uurtje langs het water en dan weer lekker terug, voor een grote mok hete koffie of zo. Dan kan ik er toch echt wel weer voor een drukke week tegenaan. Ik denk dat dit een goed besluit is voor mij.

Half uurtje heen, half uurtje terug met een uurtje lopen tussendoor. Als ik dan om 9 uur weg ga of zo, ik noem maar een zijstraat, dan ben ik om 11 uur weer terug. Oh dat is toch zo lekker! Even een momentje echt relaxen, daar waar ik het meeste oplaad. Als ik alleen de branding al hoor, dan voel ik al rust. Dat kan nooit verkeerd zijn. Daar moet ik gewoon tijd voor maken. Er is niets fijner, ook niet in de winter. Ja, oké, als het keihard stormt en regent is het niet zo fijn rijden. Dan sla ik misschien wel een zondag over. Maar dan kan je zo lekker op de bank onder een plaid gaan zitten met een goed boek en mooie muziek zachtjes op de achtergrond. Gewoon even tijd maken voor echt genieten! Ik moet beter voor mezelf zorgen en meer voor mij doen, dan lijkt dit me een goeie start!

Ik kreeg vanmorgen mijn herinneringen weer eens te zien, op Facebook. Dit keer smolt ik even. Filmpjes en foto’s van de jongens, Sunshine en Moonlight, net 5 weekjes oud, toen ze hier in mijn leven en in mijn huis kwamen. Oh, wat waren ze toch schattig! En al direct stond Sunshine met zijn voorpoten in het waterbakje als hij ging drinken. Hij is altijd watergek gebleven. Alleen had hij dan van die hele koude voetsies als hij klaar was met drinken. En ze waren zo bang voor mij, ze waren totaal niet gesocialiseerd omdat Stichting Zwerfkatten Rijnmond, toen helemaal overspoeld werd door binnengebrachte kittens en moederpoezen. Ook toen ik ze kwam halen, kwam er een kist binnen met een stuk of 5 of 6. De moppies. Oh mocht ik maar terug naar dat moment en weten wat ik nu weet. Dan zou ik het totaal anders aanpakken en zou de sleutel altijd in de deur zitten met het slot erop. Zoals nu. Dan had hij nooit weg gekund.

Maar helaas, dat kan niet. Ik mis hem nog altijd. Als je zo diep van iemand houdt, dan gaat dat nooit weg, al zie je ze nooit meer in dit leven. Toevallig liep ik van de week langs de foto van mijn opa en toen werd ik ook al overvallen door zo’n vlaag van intens diepe liefde. De tranen schoten ervan in mijn ogen. Hee opa, zei ik zachtjes, alsof hij me net een knuffel gegeven had, zo voelde het. En zo voelt het ook altijd, als ik foto’s van Sunshine zie opeens. Dan krijg je zo’n schok, van liefde en van pijn, tegelijk. Zo heb ik dat bij wel meer dingen hoor. Mijn moeder is maar aan het 13 gooien tegen mij, die zal ook wel in de buurt zijn. Ik vind dat toch wel heel fijn, vooral omdat ik het ook echt even nodig heb.

En bij de herinneringen las ik ook weer iets, echt weer iets voor mij. Er stond: “Ik ben daarnet naar het politiebureau geweest om aangifte te doen van mishandeling. De politie vond dat mijn fysiotherapeut volledig in zijn recht stond.” Echt hoor, dat was dan 5 jaar geleden. Hoe anders was mijn leven toen zeg! Niet te geloven! Weet je wat ook niet te geloven is? Dat de teller, zag ik net, hier op mijn eigen website, bijna tot de 300.000 is!!! Jeetje zeg, wie had dat kunnen denken. Een dezer dagen zal hij de magische grens overgaan en dan is de site nog niet eens 3 jaar in de lucht! Dat wil zeggen dat er meer dan 100.000 mensen per jaar mijn blogs lezen of de site bezoeken, gemiddeld dan.

Het was 1 oktober 2016, toen ik de site klaar had en ermee in de lucht ging. Bij het begin, de homepage, staat nog een commentaar van mijn moeder ook. Die wil ik nooit kwijt natuurlijk. En het is echt niet te geloven, dat er echt 600 tot 700 mensen per dag meelezen, gemiddeld. Soms zijn dat er minder maar die niet komen die dagen, halen dat dan andere dagen weer in, want die hebben er dan weer veel meer op de teller staan. Echt bijzonder! Ik wil iets leuks doen voor die 300.000e! Als je naar mijn blog gaat, en je ziet rechtsonderaan de pagina 300.000 neem dan een screenshot, en stuur die dan naar mij, want dan ben jij die 300.000e! En dan krijg je van mij een leuk iets uit mijn Art collectie! Ik ben benieuwd en hoop alleen dat ik het niet zelf zal zijn! 

Ook bijzonder, ik heb een laptop!!! Vanmorgen ben ik naar de PC techneut gereden en heb daar een mooi laptoppie gekocht. Ik moest wel, maar goed, het is niet anders. Dan maar naar waar je goed geholpen wordt. En dat is ook gebeurd, ik heb er eentje. Goed merk, volgens de techneut, snel is hij ook, dat heb ik inderdaad al gemerkt. En veel geheugen ook, muisje erbij, want ik kan niet met zo’n vingertje op de laptop zelf werken. Dat lukt me gewoon echt niet. En een mooie tas, die zodra ik tijd heb, onder handen en penselen wordt genomen en dan opeens een bloementas is. Voor het lappie en ik denk, het lappie zelf ook. Iets met katten of zo, ook leuk! Of vogeltjes. Nou ja, daar moet ik duidelijk nog even over nadenken. En tijd voor hebben maar dat komt wel een keer. Of iets moois van dots, dat heb ik ook al een tijd niet meer gedaan! Een mooie mandala of zo? Ja, komt als tijd komt. Kan nog ff duren!

"Het leven breekt iedereen, maar sommigen zijn juist sterk op de plaatsen die gebroken zijn."

Ernest Hemingway - Amerikaans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1954) 1899-1961

Gisteren had ik het dan over mijn onmisbare cits, maar ik ben ook erg gek op hondjes! Gisteren was ik heerlijk een dagje naar Miranda toe. Ik wilde haar sowieso een bezoekje brengen omdat ik niet weet wat er komende weken gaat gebeuren en hoeveel het in zal gaan grijpen in mijn tijd. Hoeveel uren, ja 40 zeggen ze, een studielast van 40 uur. Dus dat wil zeggen, maandag 8 uur leren en dinsdag naar school, tellen die uren ook mee? Zo ja, dan is dat al 16. Dan woensdag 8 uur, is 24 in totaal. Maar ja, dan donderdag en vrijdag stage. Maar dat zijn geen leeruren. Of wel? Zo wel dan is dat 40, zo niet dan wil dat zeggen dat ik nog 8 uur op zaterdag en 8 uur op zondag moet. Dat ga ik morgen dan maar even vragen, dacht ik nog…

Vandaar mijn bezoek aan Zevenbergen vandaag, omdat ik niet weet hoe druk ik het ga krijgen in totaal. Ik ben er zo hoor, en zo terug ook. Zeker op zondag als het niet zo druk is op de weg. Maar het punt is dat we nooit uitgepraat raken. Ik had om 2 uur of zo weg willen gaan maar ik was nu bij half 6 thuis pas. Tja, dat krijg je er dan van. En die heerlijke hondjes van haar, Macho en Bandit, waren weer eens niet bij me weg te slaan. Macho kwam op schoot en toen kwam Bandit er zo bij staan piepen dat hij ook wilde en ik kon hem niet optillen zo. Miranda riep hem maar hij kwam niet, want hij wilde er gewoon echt bij. Daarom tilde Miranda hem maar even op voor mij. Ik ben al wel wat gewicht kwijt hoor maar het ging nog prima. Plek zat, nu nog wel. De volgende keer dat ik kom, zullen ze toch echt om de beurt moeten, dan ben ik niet zo breed meer!

Want ik zit er nog steeds heerlijk in, in mijn dieetniks. Ik heb gisteren lekker kip met groenten gemaakt en vandaag even overgeslagen, dan eet ik dat morgen wel op verder, met courgette pasta. Want, dat ga ik nog met mijn consulente afspreken wel, ik ga de weekenden wel eten. Maar dan alleen wat mag in die 1^e fase, die normaal eens per 4 weken dan een eetweek wordt. Maar het punt is, dat je dan ook echt moet eten, anders worden je darmen lui omdat je eigenlijk alleen maar vloeibaar eet. Maar ik heb zo weinig tijd om me daar dan op te richten die week en er boodschappen voor te halen, die erbij passen en zo. Dus wat als ik elk weekend iets eet, van de categorie, dat mag jij? Zoals die kip met groenten en spaghetti van courgette.

Of, ook lekker, kip rendang maken, met broccoli of bloemkool rijst? Heeeerlijk. Ga ik volgend weekend maken! En lekkere salades met tonijn, de enige vis die ik lust en dat tegelijkertijd ook weer zo zielig vind. Maar goed, ik eet kip ook maar ik koop wel biologische nu. En mettertijd denk ik er toch over om helemaal vegetarisch te gaan. Mijn lijf heeft geen roodvlees meer nodig, al kan ik wel nog genieten van kip, kalkoen en gehad. Of gestoofd rundvlees zoals rendang of hachee of zo. Oh, ook lekker! Hachee maar uien mogen geloof ik nog niet dus daar maar even mee wachten. En als dat gewoon goed gaat, dat eten in de weekenden, dan hoef ik geen eetweken te doen tot ik op mijn gewenste gewicht ben en kan gaan afbouwen.

Wie weet wanneer dat zal zijn maar in elk geval, dit keer hou ik het makkelijk vol en dan ga ik het ook erg goed afbouwen. Door een goed en voor mij passend eetpatroon op te bouwen, moet het kunnen lukken om dan zo te blijven. Daar ga ik voor. Met dat hele dagen staan nu tijdens de stage, en het lopen en van school en wie weet hoeveel ik daar zelf moet lopen, in elk geval 2 hoge verdiepingen op met de trappen. Dat gaat ook erg goed meewerken. En ik heb nog meer dingen bedacht voor mij, want ik ga nu dan ook enkel en alleen voor mezelf. En het doet me goed, dat zie ik gewoon in mijn gezicht. Het ‘zieke’ is er aan het afgaan, het verdriet ebt weg uit mijn uiterlijk.

Gewoon omdat ik me heb voorgenomen me niet meer zo te laten raken. De laatste die had gedacht dat dat zou werken, was ik wel, maar het werkt echt! Ik ga nooit meer bedelen om liefde en genegenheid en respect. Daar ben ik totaal klaar mee, dat hoort niet want zulke dingen verdien je gewoon. En alleen al dat besluit, zie ik in mijn eigen ogen. En dat doet me goed, want daardoor weet ik ook dat ik goed zat, met hoe ik het voel. Kijk, Rulof lezers weten het allemaal, als iets je pijn doet of mensen doen je pijn, dan is dat altijd oorzaak en gevolg. Ooit heb je ook mensen zo behandeld, ik heb het hier wel vaker over gehad de laatste tijd, omdat ik er ook zelf mee bezig ben. Ik schrijf nou eenmaal over waar ik mee zit of mee bezig ben en ik schrijf nog lang niet alles, dat kan nou eenmaal niet. Wel over mij, want ik heb voor niemand geheimen. Alleen als er anderen ook mee te maken hebben, dan zal ik dingen weg moeten laten. Dat lijkt me niet meer dan logisch.

Net als toen ik in die ontzettend slechte relatie zat en daar niet weg kon, zo zat ik nu ook weer vast in iets waar ik niet uit kon komen blijkbaar. De pijn ervan, vele malen zwaarder dan de lichamelijke pijn die ik ooit heb gevoeld, bleef maar duren en duren. Toch kan je er niets mee, of liever tegen, doen. Je moet het ondergaan, je zit eraan vast. Pas als je genoeg hebt ‘afbetaald’ aan wat je ooit veroorzaakt heb, kom je opeens vrij. En dat voel je toch zo overduidelijk. Opeens kan je je koffers pakken en weggaan. Opeens kan je zeggen; en nu is het klaar, nu pik ik het niet meer. Zoiets heb ik nu gedaan en het heeft me bevrijd. De pijn is er niet minder door maar toch geeft het rust. Je hoeft jezelf niet meer kwijt te raken en steeds dieper te zakken in het gat waar je in zat. Dat is klaar en dat kon je voelen. Het heeft veel duidelijk gemaakt en hoe vreselijk dat ook mag zijn, en totaal niet te bevatten, nu kan ik verder. En dat doe ik dan ook maar.

Vandaag was de introductiedag en toen ik wegging zag ik dat het 13 graden was. Dank je wel ma, voor het ‘succes wensen’ op jouw manier. Die introductiedag werd door mij totaal onvoorbereid begonnen. Sjongejonge zeg. Zo fijn dat die kerel zo laat was met mij inschrijven enzo. Ik heb die mail erover van Capabel vrijdagavond laat binnen gekregen en even vluchtig overheen gelezen, meer overheen dan gelezen blijkbaar. Want er stond in dat je vast even in moest loggen en ook dat je een laptop nodig hebt en weet ik het allemaal. Dat had iedereen blijkbaar braaf gedaan, want ik was de enige geloof ik. Ja zeg, dat had ik niet gezien hoor, en bovendien, ik ben het hele weekend druk bezig geweest en weg geweest en weet ik het allemaal. Nou ja, en toen bleek ook de site waar ik mijn E boeken moet vinden nog niet ingelicht met mijn gegevens.

Oh wat een toestand! Toen zag ik ook nog in mijn rooster, dat ik op de donderdagen stond ingeroosterd met mijn webinars. Je moet dus niet denken dat je kan kijken wanneer je die doet, nee, daarom ook die laptop, die moet je doen met webcam en zo. Nou leuk. Wat een onzin zeg, waarom moet die man of die vrouw in mijn huiskamer kijken of ik in mijn neus zit te pulleken? Boxen en een microfoontje, dat snap ik nog. Maar goed, morgen dus naar de PC techneut voor een lappie of een toppie en hij heeft er een paar voor me klaar liggen. Zucht. Dat mens, van het auto ongeluk begin maart, moet nu niet meer komen met het verhaal dat ik schade moet betalen want dat geld is nu op. Had ze maar in april moeten komen… Nu mag ze van mij niet meer, klaar mee. Op!

Uit de tram gestapt op de terugweg en pakje opgehaald, ander pakje lukte niet, vanuit Amerika maar dat wordt geregeld en komt goed. Toen naar huis, proberen hier in te loggen maar dan moet ik dus steeds uitloggen op google hier en met mijn capabel naam weer erin. Laat maar, dat ga ik morgen wel doen met mijn laptoppie, als ik slaag. Dat zal best wel. In elk geval, het was een ochtend vol indrukken en ik ben eigenlijk bek af. Maar ik ga zo de cits even eten geven, dan zelf een shake nemen, morgen maar courgettespaghetti en ik moet nog ergens heen. Uitrusten? Het zal niet meer gaan, krijg ik het vage vermoeden van. Maar goed, we gaan het nog wel zien allemaal.