"Kritiek is misschien niet aangenaam, maar het is nodig. Het vervult dezelfde functie als pijn in het menselijk lichaam. Het roept om aandacht voor een ongezonde toestand.

Origineel: Criticism may not be agreeable, but it is necessary. It fulfils the same function as pain in the human body. It calls attention to an unhealthy state of things."

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Het is me goed meegevallen zeg, vandaag! Ik hield van te voren al mijn hart vast. De keren dat ik tot nu toe stage had gelopen, zat er altijd minimaal 1 dag tussen waar mijn pijnlijke rug, dij en voeten even van bij konden komen. Dat was best nodig hoor, echt waar. Daarom had ik echt zoiets van, hier gaan we dan, kijken wanneer ik niet meer kan staan. Maar, en ik moet er dan ook wel eerlijk bijzeggen dat ik vandaag een paar keer echte zitmomentjes heb gehad, het ging prima. Ja, tegen de tijd dat het 13 uur was, lunch voor mij, deed mijn rug echt wel zeer. Meer om het voor te zijn heb ik toen toch maar een pijnstiller genomen. Ik ga echt niet om half vijf in elkaar storten natuurlijk.

Het begon wel erg leuk vanmorgen. Opeens stapte Marianne, een oud collega, de apotheek binnen. Zij zit bij de dokter in de praktijk die bij ons in dezelfde ruimte zit. Nou ja, dan weet je ook niet wat je ziet! Ik vond het wel heel erg leuk eigenlijk. Ik kon nog net mezelf inhouden om niet te roepen; ‘Marianneketje’! Zoals we altijd deden op de zaak. Dat zou een beetje raar hebben gestaan bij de andere patiënten die in de apotheek stonden. Al hadden wij er zelf wel om kunnen lachen. Bij de apotheek is het toch een behoorlijk stukje formeler. En dat is niet erg, alleen wel anders. Daar moet je wel even rekening mee houden, als je normaal een flinke flapuit bent.

Mijn dijbeen gaat ook goed trouwens. Ik ben al afgevallen maar ook gewend dus ik ben niet zeker wie van die twee, dan wel allebei, ervoor zorgen dat dit ook minder wordt. Ik vermoed over een week of twee, dat die niet meer op zal spelen. Echt hoor, ik ben hier zelf zo blij mee. Ik wist het wel. Al die tijd thuis zitten en al het verdriet van de afgelopen jaren en met het huidige grote verdriet erbij, het doet een mens geen goed en dan al helemaal je uiterlijk niet. Maar ik sta er zelf behoorlijk van versteld, wat een herstel ik zie aan mezelf. Alsof ik een ander mens ben, zo lijkt het wel. En ergens ben ik dat ook wel. Ik kom voor mij op. Het duurt bijna 58 jaar maar dan heb je ook wat. Ik ben ook belangrijk en dat mag ik laten weten.

En als om me te testen, mocht ik dat vandaag even demonstreren. Ik ging namelijk, nadat we allemaal geluncht hadden, even zitten met Saskia, de apotheker die ook mijn stagebegeleidster is. Ik moet zelf even gaan mailen met Capabel over mijn stage uren in augustus, of ik die als officieel mee mag tellen. Ze heeft het me helaas wel beloofd maar goed, ik zie het dan maar als een goeie aanloop naar de echte uren, als ik ze niet mee mag tellen. Eerst maar even vragen, dat lijkt me beter. In elk geval, wat voor antwoord ik ook krijg, ik zit goed. We hebben wat dingen doorgesproken en, ik had daar zelf nooit aan gedacht maar werd me vorige week verteld op die introductiedag, ik heb gevraagd hoe ik het doe.

Ja, stom hè. Ik dacht dat je het wel zou horen of zo met beoordelingen of weet ik veel. Maar nee, daar moet je zelf om vragen. Nou moet ik wel zeggen, oké ik ben 57 maar ik heb nog nooit eerder stage gelopen. Weet ik veel hoe dat precies werkt. Al doende leert met hoor. Ik heb behoorlijk wat bijgeleerd deze afgelopen weken. Saskia vertelde me dat ik het erg goed doe. Ik werk erg netjes en maak heel erg weinig fouten, in verhouding met de andere stagiaires. Wel pik ik het iets langzamer op, als er iets uitgelegd wordt, dan moet het bij mij even bezinken. Ik dacht gelijk; ’ja duh! Dat komt omdat ik geen fouten wil maken, dan doe ik het dus met beleid en dus misschien wel een beetje langzamer maar wel foutloos. Daarom en ik weet het, maar dat vind ik voor nu even niet erg. Ik zelf zou ook, mocht ik kunnen kiezen, voor het foutloze gaan. Dat snelle, dat komt vanzelf wel. Maar dat ben ik.

De snelheid, die komt straks vanzelf en dan ga ik wel foutloos snel, niet snel met veel fouten. Ik zou het wel weten, wat ik al zei. Toen we alles hadden besproken wat er te bespreken viel, kwam ze met een vraag bij mij. Heel serieus was ze daarbij, ik werd er bijna zenuwachtig van. De andere stagiaire, die van de maandag en de woensdag, die had in juli zo’n proefstage gehad, zoals ik nu in augustus heb gehad. En nu ze haar opleiding kon beginnen, hadden ze ook bij haar dingen omgegooid. Ze zit niet bij Capabel maar ergens anders, dacht ik. Nu kan ze dus niet meer stage lopen op de woensdag maar wel op de vrijdag. Of ik dus even van de vrijdag naar de woensdag wilde gaan. Anders moest het arme kind zelfs wel een andere stageplaats zoeken en zij doet het ook goed en weet ik het allemaal.

Terwijl zij zo zat te vertellen, flitste er van alles door mijn hoofd. Een paar weken geleden, had ik waarschijnlijk direct ja gezegd. Ik zet mezelf mijn leven lang al opzij voor anderen of ik liet me gewoon zomaar opzij zetten, maar die tijd is sinds kort dus echt over. Ik zat me van alles te bedenken, terwijl zij maar door babbelde over de andere stagiaire en wat het allemaal met zich mee zou brengen als ik nee zou zeggen. Kijk, ik heb al de afgelopen jaren gezegd, dat ik vier dagen wil werken met 1 rustdag ertussen. En ik leek de perfecte aanloop te hebben nu want als het goed is, ga ik straks ook zo verder. Maandag online lessen en dinsdag naar school. Dan woensdag om mijn huis te doen in de vroege ochtend en te gaan leren de rest van de dag, of afwisselend tussendoor maar in elk geval thuis in een schoon huis.

Dan de donderdag en de vrijdag stage, en dan ben ik te moe om nog wat dan ook te doen. Dat zal ook nog wel gaan beteren maar dat heeft nog wat tijd nodig. En dan weekend, ook poetsen en leren. Dus ja, voor mij perfect want zo wil ik mijn baan ook, na mijn diploma. Ik hoor wel wat ze zegt en ik vind het ook rot voor dat meisje, dat ik niet ken maar waardoor ik ook geen kant op kon dan 2 dagen achter elkaar. Heb ik iets met haar te maken? Nee. Schiet ik er iets mee op als ik het wel goed vind? Nee, integendeel zelfs, ik heb er alleen maar last van. Een lang weekend heb je dan wel, maar ook maar alleen maar om te leren en een vies vuil huis door de week op de koop toe. Nee, het is voor mij echt geen goeie ruil. En van ruilen komt huilen en ik ben ook belangrijk. En dat laatste, lijkt zich in hoofdletters in mijn hoofd te laten zien. IK BEN OOK BELANGRIJK.

En ik hoor mezelf zeggen; ‘Jammer voor dat meisje maar nee, ik doe dat niet. Dit is voor mij toch al een hele switch geweest en voor mij is dit nu erg gunstig uitgevallen en dat wil ik ook zo houden.’ Ik viel bijna om van verbazing over mezelf. Ik kon het niet helpen om het Saskia ook te vertellen. Dat ik er sinds kort achter ben, dat ik ook belangrijk ben! Zij begrijpt het helemaal en zegt dat zij dat nu al vindt voor zichzelf. Ja, dat kan maar voor mij is het een enorme overwinning! Ik heb niet zomaar klakkeloos gedaan voor een ander, dat ongunstig is voor mezelf. En geloof me, dat was echt voor het eerst zo in de boze buitenwereld en ik werd me toch trots op mezelf! Echt waar, ik glom de rest van de dag en grijnsde naar mijn spiegelbeeld en gaf mij een knipoog met een duim in de lucht. Ik ben ook belangrijk, ja zeker weten van wel!

Daarom toch een blog vandaag want ik heb een beetje adrenaline high nog steeds en ben helemaal niet moe. Ik heb vanmiddag ook bij Saskia gezeten, om te leren hoe ik bij de groothandel kon zien, welke medicijnen er wel of niet geleverd konden worden en wat daar nog meer aan vast zit. En later heb ik op het krukje de onderste laatjes op zitten ruimen en wat in de juiste laatjes kon, daar dan ook in gedaan. Dat was dus ook even zittend. Dus zonder al te veel pijn, zelfs stukken minder dan gisteren, ging ik naar huis. Rainbow struikelde bijna over zijn eigen pootjes om me te begroeten, zo blij was hij dat ik weer thuis was. 

Ook Moonlight moet extra aaitjes en Skylar ook. Aurora zag ik niet en ben ik maar naar boven gegaan. Ik ben altijd ongerust dan, of ze in orde is wil ik dan weten. En dat was ze gelukkig. Gek genoeg hadden ze niet geluncht. De ene bak was iets uitgegeten en de andere helemaal niet. En daar ging Rainbow gelijk maar aan beginnen nu, alsof hij stierf van de honger. Zouden ze boven in coma gaan liggen of zo, tot ik weer thuis ben? Ik moet misschien toch maar eens zo’n camera aanschaffen en kijken wat ze uitspoken als ik er niet ben. Dat lijkt me wel wat!

"Je zult nooit gelukkig worden als je naar het geluk blijft zoeken. Je zult nooit leven als je blijft zoeken naar de bedoeling van het leven."

Albert Camus - Frans schrijver, essayist en Nobelprijswinnaar literatuur (1956) 1913-1960

Poe hee! Toch maar heel snel even een kort blogje. Nu ik 2 dagen achter elkaar stage heb, denk ik zo diep van binnen, dat ik morgen nog vermoeider zal zijn dan ik nu ben en dan zijn er 2 dagen geen blog en dan raak ik zelf in de war. Ik schrijf altijd dingen van me af en dat doe ik hier ook een beetje. Niet alles natuurlijk. Mijn broer dacht altijd dat ik hier echt alles neer pende en daarom dacht hij dan ook, behoorlijk onterecht, dat alles altijd goed gaat met mij. Ja, ik vertel wel veel maar toch  blijven er dingen privé, hoe open ik ook ben. Meestal doordat er anderen mee te maken hebben en ik het dan niet kan noemen. Maar toch ook, niemand zit op echte klaagzangen te wachten en dat wil ik ook niet.

Met mijn burnout heb ik wel alles gemeld, maar dat komt omdat ik zelf die documentatie ook niet kwijt wil raken. Ik ga er denk ik ook iets mee doen nog, zoals in een boek. Maar goed, dat 1^e boek, waar ik al halverwege mee ben, moet nu opschuiven door de studie. En dat 2^e boek dus logischerwijs ook. Maar wat in het vat zit verzuurt niet. Dat komt wel goed. Vandaag heb ik weer een andere assistente ontmoet, T. is op vakantie en nu weer een R, maar dan anders. Dit vond ik een hele leuke meid! Ze is heel open en grappig en we hadden gelijk lol. Maar jeetje zeg, wat een dag was het vandaag.

Al vanaf de deur net open was, stond de apotheek vol met mensen en dat is zo tot half 6 tot gebleven. Bizar gewoon. Vanaf ik er ben, en het was vandaag de 9^e keer, heb ik het nog niet zo druk gezien. Ik heb dan ook niet alles af gekregen maar dat is niet gek want ik heb zoiets van 3 keer meer gedaan dan ik anders deed. En ook heb ik weer veel dingen bijgeleerd vandaag. Zij legde gelijk iets uit, als ik iets vroeg en dat werkt wel zo prettig. De telefoon bleef ook maar gaan en ik kon er wel veel afhandelen maar ja, lang niet alles natuurlijk. En als er dan iets niet klopt, weet ik niet waar ik het dan wel kan zoeken. Helaas is er dan geen tijd om dat uitgelegd te krijgen. Dan ging de telefoon weer, het was bijna niet te doen.

Ik heb in mijn uppie de recepten bestelling gedaan én de voorraad. Ik wist heus wel dat ik dat zou kunnen maar ik laat me niet opzij zetten door zo’n dametje, zoals vorige week. En ik merkte dat ik helemaal gelijk had want niemand heeft het me uit moeten leggen hoe het moest. Ik vond het zichzelf wijzen. En omdat het zo druk was, gingen we pas heel laat eten. Ik zelfs pas om 2 uur tot half 3. En toen was de middag zo voorbij en stonden er nog 4 mandjes die ik niet meer kon registreren. Aangezien ik er morgen weer ben, zijn ze blijven staan. Dat doe ik zodra ik binnen kom en koffie heb. Ik was echt kapot toen ik richting huis reed.

Maar je dag wordt weer goed als er 3 tuxedo’s helemaal door het dolle zijn dat je er weer bent! Heerlijkheden zijn het! Aurora ook hoor maar die wacht altijd even af. Gelijk heb ik ze eten gegeven, nadat ik mijn kleding had uitgegooid. Ik was zo moe! Maar nu valt het alweer mee en weet je wat het mooiste is? Ik heb helemaal geen pijnstiller genomen vandaag! En mijn been ging pas in de late middag ijzige naalden ontvangen, dus woehoe! Wat een bizarre vooruitgang. Ik voel me dan ook jaren beter, nadat ik een hele moeilijke beslissing heb genomen. Ik sta ervan versteld, hoeveel zoiets met je doet, waardoor ik uiteindelijk gedwongen werd om zo’n moeilijke beslissing te nemen.

En ondanks dat dit moeilijk valt en blijft, heeft het me een wereld van opluchting gebracht. En dat zie je aan me en dat voel ik ook heel sterk. Daarom denk ik dat dit ook de juiste beslissing was, al zou ik dat niet eens gedacht hebben. Het is meer dat ik niet anders meer kon. Maar goed, als je nou kijkt naar 5 weken geleden en hoe ik toen aan het einde van een stage dag was en nu, is dat een wereld van verschil. En nu zelfs zonder pijnstillers. Hoe bijzonder eigenlijk, hoe snel dat gaat. Ja, oké ik word ook lichter maar zo snel gaat dat nou ook weer niet. Ik heb nu zelf niet eens dikke enkels, dat is helemaal te gek voor mij. Ja, mijn linkerbeen is na die operatie altijd dikker aan de enkel en aan de kuit maar op zich is zelfs die niet dik. Alleen dikker dan rechts, zoals altijd.

Ik ga goed vooruit in elk geval, dat is wel duidelijk. Wat niet vooruit ga is de gekke gebeurtenissen in mijn slaapkamer elke keer. Ik heb van die lampjes, die door aanraking aan en uit gaan. Je raakt het lampje aan, op het chroom, en dan gaat hij zachtjes branden. Nog een tikkie en dan gaat hij iets harder branden en hij heeft zelfs een 3^e standje. De 4^e tik doet hem weer uit. Elke keer als ik op mijn slaapkamer kom, zijn ze aan! Hoe het kan, ik weet het echt niet! Raar is het zeker. Het enige dat ik me kan bedenken, is dat er muisjes overheen trippelen of zoiets. Ik heb al van alles geprobeerd maar elke keer zijn ze weer aan als ik de slaapkamer op kom. Griezelig hoor! Ik heb nu maar de lampjes los gedraaid, zodat ik niet nodeloos stroom aan het trekken ben daar. Wist ik maar hoe het kwam. Je zou er bijna zo’n babyfoon met camera voor kopen of zo.

En als je dan de reclames moet geloven, dan heb je weer iets waar je je zorgen over moet maken. Volgens Dove heb je ook nog eens een microbioom en ja ja, daar moet je goed voor zorgen. Ik ben 57 geworden zonder te weten dat ik überhaupt zoiets had. Ik heb er dan ook nog nooit bewust goed voor gezorgd. Aan de andere kant heb ik er ook nog nooit bewust niet goed voor gezorgd. Hoe verzinnen ze het elke keer toch weer hè? Ja joh, zonder Dove gaat mooi je microbioom naar de gallemiezen en dat wil je toch zeker niet? Nou, ik ga het tóch proberen. Kijken of je dan daardoor ziek wordt of in het ziekenhuis komt. Ik koop nu bewust even geen Dove. Jammer hoor, want ik vind het wel lekker spul. Maar ja, eigen schuld, dikke bultjes misschien?

Gisteren heb ik heerlijk zitten knuffelen met Rainbow, die blij was dat ik niet de hele dag weg was. Het was hier net zwaan kleef aan met hem. Hele tijd naar me staren om een knuffel en voor mijn neus zitten hier. En als ik dan heel zachtjes zeg; ‘ben jij zo lief joh?’ dan draait hij zijn koppie helemaal schuin voor een kus. Als hij op de grond zit en je steekt je hand uit dan krijg je een high koppie van hem, ook zo schattig. Ja, mijn kleine baby mist zijn mammie, hij wel! Ik probeer hem dan ook zoveel mogelijk aandacht te geven als ik er ben. Hij is nou eenmaal gewend dat ik er altijd ben en nu opeens niet meer. Komt wel goed hoor, we moeten allebei nog wennen. En als ik weer fulltime moet werken, dan weet hij niet beter. Dus het is voor het goede en het komt weer precies goed uit. Alles klopt hier wel heel erg de laatste tijd! Zo hoort het ook.

"Ik kan me maar met veel moeite voorstellen dat ik thans zo oud ben als de mensen die ik stokoud vond toen ik jong was."

André Gide - Frans schrijver en Nobelprijswinnaar literatuur (1947) 1869-1951