Nou dat begint al goed, op de vroeg maandagochtend… Oh het is zo echt iets voor mij en ik vind me dat toch zo enorm frustrerend! Ik ben speciaal nog eens het filmpje gaan kijken over hoe je een webinar moet bijwonen, zodat ik wist wat ik aan het doen was. Maar er staan overal van die rare codes en alles bij, daar wordt een oud besje als ik zenuwachtig van. Vandaar nogmaals het filmpje kijken. Daar werd niet gesproken over rare codes maar dat ging meer in mijn stijl. Je moet naar de blokjes kijken, en dan wel de blauwe blokjes en dan naar het grootste blokje gaan. Dat is de les die je moet volgen.

Kijk, dan weet ik hoe. Niks geen 2F/3FG2 of zo, gewoon het grootste blokje. Ik heb alles klaar staan, zo vlak voor negenen zodat ik niet op het laatste moment hoef te gaan zoeken. Je ziet dat er nog geen live sessie is, er is nog geen moderator. Zodra dat wel zo is, kan je namelijk klikken op ‘open sessie’. Dat dacht ik in elk geval toen nog. Want ook na negenen bleef het cirkeltje, dat aangeeft dat er iets aan het laden is, draaien. Niks geen moderator en het ‘open sessie’ blokje blijft onaanklikbaar. Dat is even een mooi nieuw woord, al zeg ik het zelf!

Ik bel naar het 010 nummer, dat eigenlijk is om je ziek te melden. De dame adviseert me om even uit te loggen en opnieuw in te loggen. Ik probeer dit maar het helpt niet. Zij zou in elk geval een aantekening maken, dat ik er niet in kom en zegt me ook te bellen naar het 088 nummer. Dat doe ik maar gelijk en ik hang ondertussen al vanaf 9u09 in de wacht, het is nu 9u52 als ik dit zit te typen. Ik schuimbek nog net niet. Ik heb ook al 3 mails gestuurd naar de servicedesk, maar ook die antwoorden niet. Ik vind het vandaag in elk geval een big fail, wat online lessen volgen betreft.

Als ik dan van ellende maar de les burgerschap wil gaan doen, dan lukt dat ook niet. Dat zijn lessen, net als de lessen loopbaan, die niet online gegeven worden via een webinar maar die je wel moet maken op je laptop. Als ik daar klik op het te lezen materiaal, blijkt dat ik nog aan een klas toegevoegd moet worden en dat alleen de docent dat kan doen. Tja, en laat ik die nou toch niet kunnen spreken omdat ik er niet in kan… Je zou van minder ontploffen! Maar ik blijf rustig. Als ik het zometeen van me af heb geschreven hier, gelukkig heb ik hier ook word en mail ik het wel door naar de andere mail zodat ik het straks op de andere pc, hier 1 meter verderop gelijk weer kan knippen en plakken en in mijn ‘normale’ documentje kan doen. Maar het is al wel een verloren dag zo. En ik ben hier niet blij mee.

Ondertussen tikt de tijd voor de les Burgerschap ook weg. Om 10u15 heb ik Engels, dan kan ik kijken of dit wel lukt. Ik ben bang van niet maar goed. Zo meteen ook nog maar even naar de servicedesk mailen over dat niet in een klas te zijn toegewezen. Misschien ligt het daar wel aan? Het is nu na tienen, ik krijg lichte zelfmoordneigingen van het muziekje dat nog steeds uit mijn gsm klinkt van het in de wacht hangen maar ik heb nog steeds niemand gesproken. Ik ben duidelijk niet de enige die iemand wil spreken. Goed dat ik gelijk naar dat 010 nummer heb gebeld, ik heb in elk geval een aantekening laten maken, dat ik er niet in kom.

Als ik die mail zo gestuurd heb, dan ga ik uitloggen en dat ga ik ook in mijn mail melden. Als ik niet in het Engels ook kom, tenminste. Dan mogen ze me bellen als het is opgelost. Het is wel weer een dag die moet worden ingehaald en ik heb die luxe qua tijd niet eens. En ik denk, dat ik daar niet de enige in ben. Laat ik het maar positief zien, met toneelstukken heb je dat ook, dat de generale repetitie ene ellende is en dan, als het er echt om gaat, is het perfect gegaan. Dat zal hier ook wel gebeuren. Even wat opstart problemen en dan zien we wel. Morgen ga ik er in elk geval heen en ik ga niet weg, voor ik alle antwoorden heb, die ik wil hebben. Ze kennen deze drammer nog niet maar dat zal niet lang meer duren. Ik kan slecht tegen niet functionerende dingen.

Het is nu half twaalf. Na een uur en een kwartier en dat gruwelijke muziekje echt niet meer aan kunnen horend, heb ik de verbinding verbroken. Gemaild had ik al, er moeten 4 mails beantwoord worden en ik heb gezegd, dat ik het opgeef en wat anders ga doen met mijn kostbare tijd. Dit heb ik iets te letterlijk genomen want mijn hele huis ligt nu vol met zomer en winterkleding en ik vind het even niet leuk meer. Toch kwam ik nu even proberen of ik wel in de Nederlandse les kan en nee, daar

kom ik ook niet in. Diepe, diepe zucht. Al ben ik stiekem wel een klein beetje blij want nu kan ik verder met de puinzooi in het zijkamertje en de gang. Die kleding krijg ik vandaag gedaan. Dan kan ik komende zondag het balkon winterklaar maken. Dat is allemaal dan lekker een dag opgeschoven. Ik wil zo graag schilderen maar dat mag ik pas van mezelf, als alles verder geregeld is. Die kleding en het balkon was daar al onderdeel van. Maar dat zijn van die dingen, die moet je in ene ruk door doen, dat gaat niet eens anders.

Nu moet er dus ook nog eens een dag school worden ingehaald. Die lessen kan je achteraf ook bekijken, oh, hé, daar ga ik nu gelijk even naar kijken, bij rekenen, of ik dat terug kan kijken nu. Nope! Hij staat nog steeds hetzelfde als vanmorgen. Ik heb het vage vermoeden, dat er iemand bij Capabel iets is vergeten te doen. En dat heeft volgens mij met dat niet in een klas te zijn toegewezen, te maken. Vraag me niet waarom ik, als digibeet, dit zo zeker weet. Het is meer een ingeving, die ik krijg en die ingevingen, die zijn eigenlijk erg betrouwbaar heb ik wel geleerd. Doordat ik niet in een klas zit nog, kon ik ook het huiswerk niet maken en doen. Ach ja… Nou goed dan, deze dag is mijn winter en zomer collectie weer geruild van plek en iets beter georganiseerd nu ook nog eens.

Ja ja, Ria is er weer! En beter dan ooit tevoren. Ik lijk wel zo’n reclamezuil maar dan voor mezelf en dat mag ook wel. Ik ben door behoorlijke stormen gekomen, de afgelopen jaren zijn zwaar geweest. Het is nog zwaar met sommige dingen maar ik heb mezelf opgepakt en er bovenuit getild en ik ben mezelf op waarde gaan schatten. En dat voelt gewoon goed! Ik heb nog steeds geen antwoord op mijn mails en ik zal morgen horen, weet ik ook wel bijna zeker, dat het praktisch bij iedereen zo was. Vandaar dat ze telefonisch niet te pakken waren te krijgen daar. Tja… Dat wordt ff aanpoten bij Capabel.

We gaan het wel beleven morgen. Gelukkig zit er dan iemand voor je neus waar je daadwerkelijk mee kunt communiceren want als er iets mis gaat, dan is online pet! Daar ben ik deze allereerste lesdag wel achter. Nou ja, ik heb het lekker nuttig opgelost voor mezelf, dat is ook wel fijn. De cits zijn happy want mammie is thuis lekker. Die liggen heerlijk in de buurt en komen vervelend doen in de bergen kleding die er nu over de vloer ligt. Ik ga dat maar snel weer even in orde maken…

Er begint, zo rond een uurtje of 3, een klein beetje overzicht in de puinhopen te komen. Wat maak ik toch altijd een troep! Niet normaal! Ik heb wel de doos met korte leggings en al die andere leggings gevonden, die zomerleggings ja. Nu het winter wordt en nadat ik er een zooi heb aangeschaft ook. Hoe kwam ik er nou bij dat ik alle dozen weer opnieuw had bekeken? Die bovenop mijn vaste kast niet hoor, dat bleek wel vandaag. Ik zal wel gedacht hebben dat ik daar ook al in gekeken had. Heel langzaam komt bij mij het besef, dat ik echt wel heel erg ziek ben geweest. Ik heb een energie waar ik zelf stijl van achterover sla.

Dat ik de afgelopen 2 jaar ziek ben thuis geweest, is natuurlijk lang niet alles. Want ik heb een jaar of drie lang, daaraan voorafgaand, gewoon doorgewerkt met een burn-out. Eigenlijk bizar! Een kort optel sommetje laat je dan zien dat ik de afgelopen 5 jaar gewoon totaal geen centje energie heb gehad. Die drie jaar werken met een burn-out, die zijn zo ontzettend zwaar en heftig geweest. En die twee jaar thuis daarna, zeker niet minder hoor. En nu begin, ja ik begin pas, op te knappen en dat scheelt al stappen die je alleen met zevenmijlslaarzen kunt maken. Goh, dat belooft nog wat. Hoe ouder, hoe fitter is in mijn geval eigenlijk een oneerlijke beredenering maar het is wel een feit. Ik weet zowat niet wat me overkomt! 

Wat ook een feit is, is dat het een enorm groot voordeel geeft, nu hele dagen te staan op die stage. Daar heb ik thuis ook plezier van. Ik ben gewoon echt al de hele dag heen en weer aan het rennen, ladder op en af te klimmen. Van de puinhopen krijg ik weer een prachtige ordelijke zijkamer en mijn winterkleding hangt op zijn plek. Als er nu nog een hittegolf komt, dan flip ik hem wel even hoor. Ik ga er maar niet vanuit. Het gaat gewoon, zoals de laatste tijd hier steeds zo lijkt te zijn, zoals het moet. Precies goed! Dat heb ik vast verdiend en dat vind ik zelf eigenlijk ook wel!

"Lege geesten neigen tot extreme meningen.

Origineel: All empty souls tend to extreme opinions.
Bron: Autobiography (1926)"

William Butler Yeats - Iers dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1923) 1865-1939

Jeetje zeg, het loopt nu al in de soep. Ik doe wel dramatisch maar meestal gaan de dingen hier toch al niet als gepland. Waarom dacht ik dat dit opeens zou veranderen, nu ik weer naar school ga. Geen idee, ik had gewoon een klein beetje hoop. Net zoals ik altijd blijf hopen dat Sunshine ooit thuis zal komen of dat ik op zijn aller allerminst, mag weten wat er met hem gebeurd is. Wel in dit leven natuurlijk, hierna kan ik dat zelf gaan bekijken maar graag iets eerder, als het even kan. Ik blijf hopen, hoe klein die kans ook is geworden ondertussen. Hoop doet leven, zegt men altijd en ik weet nu exact wat ze daarmee bedoelen.

Vanmorgen ben ik vroeg uit de veren gekomen. Ik kom elke dag wel vroeg uit de veren, dat is niets nieuws. Alleen gisteren, zaterdag, zet ik de wekker niet. Ook een afspraak die ik met mezelf heb gemaakt. Ik werd dan ook om 8 uur wakker pas. Dat is voor mij bijna een gat in de dag slapen. Grappig voor iemand die in haar puberteit zelfs 2 uur ’s middags nog te vroeg vond. Mijn moeder en ik hebben daar altijd woorden over gehad, tot ik het huis uit ging. Ik ging vroeg, dat scheelde een hoop woorden. En eenmaal de deur uit was er geen tijd meer om uit te slapen. Had ze me maar lekker laten genieten eigenlijk. Ach ja, als je kind bent en je moet niets. Hoe heerlijk is dat, terwijl je dan denkt dat je liever groot wilt zijn. Echt niet beter!

Vanmorgen ging om half 7 de wekker en rond 7 uur was alles gedaan en gevoerd en dronk ik even een bakkie met Moontje naast me, anders gaat hij de hele dag zeuren dat hij naast me wil liggen. Dan maar in de vroegte even een uurtje. Kan ik lekker langzaam wakker worden en heeft hij zijn aandacht gehad. Hij weet volgens mij al precies wanneer het weekend is. Want net als ik moet wennen aan een ander ritme, moeten zij dat ook natuurlijk. Mijn vier harige kindjes hebben het even lastig. Vooral mijn kleintje mist me heel erg, dat merk ik gewoon. Maar ook de anderen hoor. Als ik van stage terugkom, die drie tuxedo’s met grote blije ogen voor de deur te zien zitten, doet je hartje goed. Toch nog levende zielen die blij met je zijn!

En oh dan allemaal even aaien, zelfs Moonlight, die daar normaal hard voor wegloopt. Aurora is Aurora, ik ben heilig voor haar, wat ik ook doe. Dat ze niet altijd aan komt rennen, heeft vaak te maken dat ze weer ruzie had met één van de jongens. Ze had vrijdag ook weer een wondje bij haar oor. Arme kind. Gelukkig kan ze goed van zich afbijten anders zou ik niet eens weg durven gaan. Eerlijk hoor, ik ga echt eens rondneuzen voor zo’n camera om te spieken als ik weg ben. Misschien zie ik dan ook eens, wie al die speeltjes wil voeren. Er is een kat die die altijd in een eetbakje zet. Elke dag vind ik zo wel een etensbak. Heel grappig om te zien. Alsof ik speeltjes heb, die stiekem mee eten met de cits.

Ik heb er nog een tuxedo bij ook, al is het dan in de plant. Die had ik van de week meegenomen bij de Action en wilde er nog een paar bijhebben maar helaas, ze waren er niet meer. Rainbow vond deze erg interessant en was er eerst niet bij weg te slaan. Als je maar hard genoeg slaat, gaat hij echt wel een keer weg. Maar dat deed ik natuurlijk niet hè, dat was maar een grapje. Lijkt me wel duidelijk maar goed, je weet nooit! Mensen denken graag het slechtste. Echt niets aan te doen, ja voorzichtig zijn met wat je schrijft en zegt of dingen uitleggen. Anders gaan dingen een heel eigen leven leiden. Net zoals met zo’n verhaaltje doorvertellen. Wat er bij 1 in ging, komt er bij 10 totaal anders uit. Soms lijkt het niet eens op elkaar.

Sunshine en Moonlight leken ook niet op elkaar. Terwijl het toch echt broers zijn. Ik zag ook vandaag weer zo’n herinnering en ik ging een soort van terug in de tijd. Ik wist het nog zo precies, dat moment dat ik de foto nam en zelfs wat eraan vooraf ging. Moonlight, die nu fantastische sprongen maakt en zo elegant is als een balletdanser, kon toen niet meekomen met klimmen en springen met zijn stoere, zij het kleinere, broer Sunshine. En ik had net een hele grote krabpaal gekocht. Ik vond die toen overdreven groot maar ze waren er in no time uitgegroeid en ik moet nooit meer zwart met zwart witte katten.

Waar Sunshine over die hele paal kroop en dartelde, lazerde Moonlight er steeds af en zat te piepen onderaan dat hij ook mee wilde doen. Het lukte hem maar niet om ook op de hoge verdiepingen te komen. Hij deed een klein beetje dom met klimmen en klom zo, dat hij een soort van niet verder kon. Oh wat was hij daar gefrustreerd van. Ook toen die middag was hij erg bezig geweest en nog tevergeefs ook. Arme jongen, dacht ik nog, toen ik mijn avonddienst ging werken. Maar toen ik terugkwam, werd ik enorm verrast. Ze kwamen me niet begroeten want ze lagen heerlijk te pitten, met zijn tweetjes, op het hoge plateau, waar Moonlight eerst niet op kon komen. Ahhh, wat voelde ik me een echte trotse moeder. Wat een knappe en intelligente kindjes had ik toch!

De tranen sprongen in mijn ogen, bij het zien van mijn lieve, kleine Sun. Hoe is het toch met je? Die liefde is geen centje minder hoor, eerder meer. Oh had ik toen maar iets geweten, had ik toen maar al die deur op slot gedaan, zoals ik nu doe. Maar het moest gewoon zo gaan. Toch heeft elk nadeel echt wel zijn voordeel. Net als toen, met Sam en Casper, waarbij Casper al de glorie stal van Sammy, zo zou het hier ook gegaan zijn met de stoere en vrije Sunshine en de schuchtere en eigenlijk soort van verlegen maar intens lieve Moonlight. Die laatste had geen kans gekregen om close met mij te zijn, omdat Sunshine altijd haantje de voorste was. Moonlight aanbad hem echt, dat zag je in zijn ogen als hij naar Sun keek.

Ons gezamenlijke verdriet om Sunshine, heeft ons enorm tot elkaar gebracht en we hadden elkaar nodig toen. En nu is die band zo ontzettend diep, dat het me soms de adem beneemt als ik in Moonlight ’s ogen kijk en zeg hoeveel ik wel niet van hem hou. En ik voel hetzelfde mijn kant opkomen. Prachtig mooi is dat en dat zou anders niet ontstaan zijn. En zo is dat met alles in het leven. Hoe groot het drama ook lijkt, zoek maar naar dat zilveren randje eraan. Die silver lining zoals de Engelsen het zo mooi zeggen. Want als je echt goed zoekt, dan vind je die nog ook.

Vandaag had ik willen schilderen, niet gelukt. Ik ben de hele ochtend aan het uitzoeken geweest op Capabel, een mail gestuurd over wat vragen die ik heb en filmpjes met instructies zitten kijken. En ik heb mijn laptoppie een beetje gepersonaliseerd en dat soort dingen. Moonlight kwam continu op mijn lip zitten. Morgenochtend mijn eerste online les! Rekenen, woehoe! Nou, ik bén benieuwd! Wel grappig dan als Moonlight steeds over de laptop loopt! Toen ben ik, domme beslissing, naar de Action gegaan en ik moest ook naar de AH. Het leek wel alsof alles gratis was, zo idioot druk was het. Ik ben met bergen herfstspullen thuisgekomen, want ik wil wat dingen gaan maken die daarmee te maken hebben. Hoe ik de tijd moet vinden voor eind oktober weet ik niet maar toch, ik ga dat fixen. Alleen was het zo druk, alsof het gratis was. Oh dat vind ik toch zo vreselijk altijd. Lang in de rij gestaan, bij de AH ook al.

Daarna thuis wel even wat leuke stukjes ervan voor mezelf gemaakt, lekker met geurkaarsen die naar de herfst ruiken. De katten waren weer vervelend natuurlijk, omdat die in het mos willen snuffelen en dat soort dingen. Ik moest ze steeds weg jagen maar toch is het gelukt om wat klaar gezet te krijgen. Die houten bakken, ga ik later weer gebruiken om te beschilderen maar voor nu staan ze erg leuk met die herfst decoraties erin. Ik ga erg grote herfstkandelaars maken, die heb ik al, en ook wat kleinere. Ook zo leuk met kaarsen en mooi beschilderd met herfstbladeren. Het zit zo leuk in mijn hoofd, dat zien jullie wel als ze klaar zijn. Vandaag lukte het me niet. Maar goed, ik heb ook nog niet alles gestroomlijnd op de rit. Dat komt nog wel.

Ik moet ook plaats maken om het balkon te ont-zomeren en alles weg te bergen en ook moet ik de herst- en winterkleding weer om gaan ruilen met de lente- en zomerkleding. Waarom heb ik nou niet ene grote kast waar alles gewoon in kan blijven liggen en hangen? Pestwerk vind ik dat gewoon. Het zal toch moeten en dat moet binnenkort ergens tussendoor kunnen. Vandaar uitstel van het strand, tot alles op de rit is en dat soort dingen geregeld zijn. Op ene zondag kan ik dan veel doen. Dus ik denk dat ik die zondag van de 22^e ga inluiden als de eerste van mijn stranddagen. Dan moet ik voor de rest alles toch echt wel geregeld hebben. Dat lukt mij wel! Nu lekker genieten van mijn gekke cits en een serietje op de bank! Ik ben er wel klaar mee. Oh ja, nadat ik mijn haar gedaan heb dan…

"Kunst is de wereld bekijken in een toestand van genade.

Origineel: Kunst ist Betrachtung der Welt im Zustand der Gnade.
Bron: Klingsors letzter Sommer"

Hermann Hesse - Duits-Zwitsers schrijver, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1946) 1877-1962

Net zoals de zaterdag dat Karina kwam, zo had ik vandaag ook die rare peper in mijn reet, zoals we dat hier in Rotterdam gewoon zeggen. Ik ging als een trein zeg! Afgewassen, losse rommel opgeruimd, als eerste allemaal. Opeens kreeg ik het in mijn bol om het ladenrek dat onder mijn vierpitter staat en het mandje op wieltjes ernaast, weg te halen en daar onder en achter schoon te maken. Jeetje zeg, dat was ff nodig! Licht gele tegeltjes staarden mij aan en er zat een vies beest, waarvan ik nog steeds hoop dat het geen kakkerlak was. Het is hier in principe brandschoon maar toch, wat nou als dit er eentje was? Die beesten zitten overal en toen ik nog in het Woonstad systeem kon kijken, heb ik gezien dat er een kakkerlakken plaag ooit was bij de buren en ook een rattenplaag bij de beneden verdieping.

Daar heb ik nooit wat van gemerkt hoor maar juist daarom! Laatst met Karina vond ik ook zo’n rare tor waar de cits zo raar mee liepen te doen. En nu ook weer net zoiets. Ik vind hem toch wel op een kakkerlak lijken, nu ik zo weer foto’s kijk. Bah!!! Ik heb hem door het putje gespoeld, nadat ik hem in het water had gegooid van het sopje waarmee ik aan het soppen was. Maar goed, als er eentje zit, dan zitten er honderden zeggen ze toch? Ik vind het maar niks. Misschien maandag maar even, tussen de online lessen door naar Woonstad bellen. Ik weet anders ook niet wat te doen? Er ligt hier geen viezigheid over de vloer maar ja, het eten van de cits, zeker de brokjes, staat altijd open en bloot en dat kan ook niet anders want dat moeten ze eten. Maar misschien is dat wel waar ze op af komen. Oh ik hoop toch zo dat het niet zo is! Ik vind dat doodeng en super smerig! Brrrrr!

Tijdens mij gesprekjes met Saskia, zei ze me ook een aantal dingen. Als ik haar op de hoogte hou, waar ik met school mee bezig ben, bijvoorbeeld de bloedsomloop of dat soort onderwerpen, dan kan ze daar op de apotheek op inspringen zodat ik er nog extra van kan leren. Dat lijkt me nou een goed en leuk plan. We hadden het over de assistenten in het algemeen. Ze vertelde me dat er maar een handje vol goede apothekersassistenten zijn ten opzichte van bergen slechte tot hele slechte assistenten. Het meisje, of vrouw, maar ja, ik ben dan ook al stokoud, waar ik donderdag mee gewerkt heb, is een goede maar ze is niet de snelste, zei Saskia. Wel erg goed. Tja, net zoals gisteren, vind ik nog steeds, beter erg goed en iets langzamer dan supersnel met veel fouten of een slechte houding of dat soort dingen. En zo werkt Randa dus ook, gewoon goed.

Ik vond het dan ook een verademing om met haar te mogen werken. Gewoon leuk, lief en behulpzaam en ze heeft me meer geleerd in die ene dag, dan ik van de andere twee heb geleerd in vier weken. Dat is echt zo. En zo wil ik ook werken. Ik ben namelijk wel van plan om zo’n hele goeie te worden en ik weet dat ik dat ook in me heb. Saskia zei dat apotheken echt vechten om een goeie assistent. Die kan dan veel eisen en overal mee wegkomen. Nou, zit ik even goed dan! Ik zeg het je nu, ik word een echt hele goeie! En dan gaat het als een lopend vuurtje door apothekenland en dan krijg je overal aanbiedingen of hoef je maar met je vingers te knippen en je kan zo ergens anders beginnen. Dat lijkt mij wel wat, eerlijk gezegd.

De dokterspraktijk naast ons ging dicht, ze hadden een bedrijfsuitje maar ze wisten niet wat of waar. Daarom kregen wij het daar ook over. Saskia grapte, dat het een echte allochtonen apotheek was, niemand wil iets actiefs doen, maar wel graag lekker en veel eten. Nou ja, ook goed. En zo gingen er wat leuke verhalen over bedrijfsuitjes. Mijn meest memorabele was toch wel eentje toen ik nog bij het Boumanhuis werkte. We gingen toen kanoën en oh wat was dat leuk. Ik had het nog nooit gedaan en samen met Marij, ging ik in een kano. Jeetje wat was dat moeilijk. We vreesden elke bocht. Maar we gingen wel gelijk 40 kilometer en aan het einde brandde onze armen er haast af, zo’n zeer deed het.

We hebben twee mannen, vreemden, zover gekregen dat ze ons voortrokken en we kakten bijna in onze broeken van angst bij de watervalletjes, waar we ons naar beneden moesten storten. Wij hadden een gele kano en we zagen overal kano’s aanleggen maar dat ging per kleur. Puntje bij paaltje moesten wij zelfs nog een stuk de Maas over en dat was het aller zwaarste aan die hele tocht ook nog. Kapot waren we en ik heb een week lang niet zelf mijn jas aan kunnen doen, zulke pijnlijke armen en schouders had ik. Vreselijk maar wel gelachen, dat dan weer wel.  Ach ja, ik begin mijn weg een beetje te vinden in de apotheek en dat is wel leuk. Ik hou wel van die nieuwe verhalen en ervaringen.

Net toen ik onder de douche stond, ging de bel. Potverdorie! Zie je nou wel! Ik had al van de post bericht gehad, dat Zooplus zou komen vandaag maar zonder tijd. Ik dacht ja toedeledokies, ik ga gewoon douchen hoor. En dit werd gelijk afgestraft. Met mijn haar kletsnat en glibberend op natte voeten, gleed ik de gang over en riep dat hij het maar boven moest brengen want ik kon niet naar beneden. Hij deed het braaf, een nieuwe zag ik. Maar 1 pakketje van de drie? Hm. Nou ja, het zal wel. Als ik besloten had af te wachten tot het pakket er was, waren ze vast om half vijf of later gekomen, weet ik zeker! Nou ja, het is binnen, 1 van 3. Het gaat weer eens niet gesmeerd, zoals gewoonlijk met pakketjes.

Ik glibber weer terug en ga verder met mijn haar uitspoelen. Ik kan nu niet zeggen dat ik de crèmespoeling niet lang genoeg heb laten zitten. Wat zal ik een zachte haartjes hebben straks! Ik moet ook weer zo lachen om Rainbow hè, als ik me aan het aankleden ben. Moonlight zit altijd met zijn poten door zijn waterbak te maaien en dan loopt er zo’n klein stroompje vanaf de bak, naar de douche omdat het schuin afloopt daar, zoals het hoort. En dat vindt Rainbow echt machtig interessant! Ik had er van de week een foto van gemaakt. Dan zit hij naar dat enorm langzaam voortkruipende beetje water te kijken alsof er elk moment een draak uit kan komen zetten. Hij kan daar echt uren zitten hè, gekkie is het.

Morgen ga ik nog niet naar het strand, het is me even te hectisch voor nu, even alles op de rit krijgen. Niet dat ik het niet ga doen, daarvoor heb ik daar veel te veel zin in maar gewoon, even teveel te doen en te regelen. Vandaag ben ik bijna de hele dag aan het poetsen geweest en daarna achter de pc en schrijven en zo. Niet alleen het blog hoor, ik heb meer dingen te doen dan alleen dat. Helaas niet aan mijn boek, was maar waar maar daar moet ik echt voor gaan zitten en dan een hele middag of hele dag doorschrijven. Anders werkt het niet voor me. En nu is het al bijna half 8 en zit ik hier nog. De 2^e was is ook al bijna klaar, dan kan de 3^e erin. Oh en ik heb een nieuwe omslagfoto gemaakt. Het werd tijd voor een 2019 versie. Daar gaat ook even tijd inzitten. Maar goed, wel leuk om te doen.

Zo maar de bank even op. Morgenochtend vroeg de laptop aan en kijken wat ik allemaal moet doen maandag en proberen zoveel mogelijk te leren over wat te doen. Dan ga ik om kwart voor twaalf weg en ga ik naar de Action om wat dingen te halen nog. Misschien even bij AH wat boodschappies mee gelijk. Als ik thuis kom ben ik hopelijk wel klaar met Capabel en kan ik even schilderen of zo. Ik heb zulke leuke ideeën maar gewoonweg geen tijd. Tijd maken, zoals mijn moeder altijd zei, dat gaat niet als je een volle agenda hebt en geen ijdel minuutje meer doorbrengt. Volgens mij was het net nog ochtend en nu moet ik alweer bijna naar bed. Time flies toch wel, of je nou fun hebt of niet…