Wat een totale verrassing, hoe goed mijn harige heerlijkheden het doen! De cits zijn zowat zelfs nog eerder gewend dan ik. De volgende dag zijn ze echt op verkenning allemaal. Ook onderling valt er geen onvertogen woord. In de middag zijn ze echt allemaal aan het relaxen. Vooral Skylar zie ik al dromend en met zijn tenen bewegend in de hangmat hangen. Op een gegeven moment, valt hij er zelfs zowat uit maar hij balanceert al dromend gewoon verder. Sunshine voelt zich prettig, Rainbow is voorzichtig maar niets van stress bij geen enkeling te merken. Die eerste nacht was het alleen Moonlight die de boel wakker hield door luidkeels te lopen mauwen.

Dan riep ik hem en kwam hij bij me voor een kroel en een aai en dan was hij even stil. Later in de nacht, kwam hij vlak naast me, op het stoeltje liggen. Maar dan moest ik hem wel steeds aaien. Die is dus heel even een beetje onrustig geweest, alleen echt die eerste nacht. Voor de rest heb ik hem niet meer gehoord. Ja, om mij te wekken, als hij vindt dat er al ontbijt moet staan. Dat kan hij goed hoor, samen met Sunshine. Ze hebben het zelf niet in de gaten, maar ze zijn zo hetzelfde! Hij valt mij juist extra op, na zoveel jaar afwezigheid van mijn zonnetje. Die eerste maanden samen, hebben blijkbaar toch wel veel gedaan.

Ik kan bijna niet lopen die eerste dag, maar ik moet wel veel doen, en dat doe ik dan maar. Die handen zijn echt killing. Zo’n pijn, een soort van geen gevoel in de topjes en binnen de kortste keren slapen ze steeds. Die eerste nacht heb ik weer lopen jammeren omdat ze weer zo raar sliepen. En dat doet ook al zo’n pijn. Die extreem korte en afgebroken nagels. Ik herken mijn eigen handen bijna niet eens meer. Ik hoop maar dat het snel wat minder wordt maar dat valt nog tegen hoor. Die eerste week is extra lastig omdat alles zoveel pijn doet. Ik maak dan ook wel dagen van 15 a 16 uur aan een stuk aan het werk. Maar ja, dan maak je ook meters.

Ik hoop dat mijn broer weer snel wat komt boren, en ik vertel hem, dat ik wel zo’n grote boor zal huren, zodat hij wat makkelijker gaten kan maken. Vooral die steunmuren zijn niet doorheen te komen. En die eerste zondag heeft hij heel erg lang over een paar gaten gedaan. Ik stond met mijn hele gewicht tegen hem aan te duwen, zodat hij kracht kon zetten. Anders viel hij van de ladder. Mijn kasten zitten dan wel vast, maar je wil niet weten hoe lang een zo’n gaatje duurde! Bizar gewoon. Vandaar dat ik dacht, dan huur ik wel zo’n ding, want dit kan niet nog eens zo.

Er moeten veel planken in mijn was-kast, en die moeten allemaal aan zo’n muur. Tja, dat kan dan gewoon niet. Later krijg ik een bericht van mijn broer. Hij gaat zo’n grote kopen, ik leg dan bij wat ik anders aan huur zou zijn kwijt geweest. Zo zijn we allebei happy en mocht ik nog eens een gaatje nodig hebben ooit, dan kan ik hem altijd bellen. Op zicht een goeie deal. Nu maar ff afwachten hoe het zal gaan, als hij het komt uitproberen. Ik hoop dat het in elk geval iets makkelijker zal gaan, dan het nu ging.

Ik moet nu ook wel leren, om die ene wc deur echt af te sluiten. Dan zitten er wel katten vervelend te krabbelen, terwijl ze ook gewoon om kunnen lopen, maar zit ik niet meer voor paal. Want Rainbow, mijn schaduw die me overal volgt, springt de deur gewoon helemaal open, als ik hem, voor de cits, op een klein kiertje laat staan. En aangezien je dan gewoon voor het raam in de hal in je blote billen op de wc zit, heb ik tot nu toe mazzel gehad, dat er niet iemand op dat moment langs liep. Maar als ik even niet oplet en de deur toch op een kier laat, doet Rainbow het direct weer! Echt hoor, stouterd hangt weer gewoon de clown uit.

Het is zo heerlijk om ze zo te zien genieten. Want dat doen ze echt. Ik zet in de ochtend even het raam in de hal open. En dan zeg ik, zoals ik altijd bij het balkon deed;  ‘willen jullie naar buiten?’ en dan komen ze allemaal aangerend. Ze lijken wat minder te eten die eerste dagen maar dat kan verder geen kwaad. Ze zijn niet gestrest of in de war of zo, ze hebben het zichtbaar naar hun zin. Heel af en toe een klein aanvarinkje maar voor de rest, ze lijken wel anderen katten! Zo heerlijk relaxt zijn ze hier.

Op de 3^e zou er een nieuwe “Toon” geïnstalleerd worden. Ik had de mevrouw van Woonstad al gemaild, dat ik dat vergeten was. Het was tegelijk met de sleutel inleveren. Ik vroeg of dat een week later mocht. Ja, dat mocht wel hoor. Nou gelukkig dan maar! Dan kan ik toch nog even wat losse eindjes vastmaken op de Bstraat. Ik ga het niet schoonmaken, en het is best een bende hoor. Vooral achter waar de ijskast stond en de wasmachine en droger bijvoorbeeld. Maar eh, dat zoeken ze maar uit. Ook al komen er nog anderen in, het wordt gesloopt uiteindelijk. Daarom vind ik dat grote onzin, voor dat jaartje mezelf gek maken. In ene maand verhuizen, ik geef het je te doen hoor.

Ik had nog mazzel dat het nieuwe huis al praktisch naar mijn smaak was. Ik hoefde niet te verven, alleen de muren en plafonds. Schoonmaken ging pas na het leggen van de vloer. En iedereen weet wel dat dat bijna mis ging. Maar ik heb het toch maar even gefikst in die ene maand. Alles doet zeer, voelt of is kapot, en ik kan bijna niet meer normaal lopen. Alleen zal dat de pret niet drukken. En ook al had ik het zelf zo niet willen plannen, als ik erover nadenk is dit weer iets, dat in min voordeel is gegaan. Want als ik me voor moet stellen, dat ik dit had moeten doen, terwijl ik in een nieuwe baan zit en daar 3 a 4 dagen 9 uur op mijn voeten moet staan, Oh, dat had ik nooit gekund!

Ja, het was even slikken, examens, school, en dan verhuizen ook nog. Nog heel even, als ik me druk maak en eens niet over het huis, dan heb ik het zo ingehaald en kan ik mijn examen opdrachten gewoon op tijd insturen. Ik krijg hulp van de liefste klasgenoot aller tijden, José. Als ik haar niet had! Maar die heb ik gelukkig wel, ze is niet voor niets in mijn leven gekomen. En daar ben ik dan weer dankbaar voor. Zulke lieve mensen! Fijn is dat! Dus ja, het was even heftig maar altijd nog beter dan in een nieuwe baan zitten en dit te moeten doen. Er wordt goed voor me gezorgd, daarboven! Dat merk ik aan dit soort dingen. Zelf zou ik het anders gedaan hebben, denkend dat dat gunstiger was, maar ze wisten boven gelukkig wel beter! Bedankt lieve helpers, voor al dat moois en liefs.

De Toon installateur kwam niet opdagen tussen 8 en 10. Om 12 uur toch maar even gebeld. Raar vond de dame het, ze ging hem een berichtje sturen. Rond 2 uur kreeg ik een telefoontje. Hij kon nu komen, over een half uurtje dan. Anders werd het pas rond eind december. Nou nee hoor, kom dan maar gelijk. En zo werd Toon toch nog geïnstalleerd. Om 15 uur had ik geen zin meer om naar de winkels te gaan. Ik had weer enorm veel gedaan en viel ’s avonds uitgeput op de bank in slaap. Ik strompelde naar mijn bed en sliep daar verder. Morgen weer een lange dag…

Ik heb geregeld dat de lift ook meekomt naar Overschie. Anders moeten de jongens het hele atrium door, dan het liftgebouw in, en dan nog naar boven, hele galerij over voor ze bij mij zijn. Met de lift aan de buitenkant tegen de galerij aan, zijn ze zo bij mij. Ondertussen komt Marij ook aan. Ik zeg haar al, dat ik verwacht dat ze geen soep zullen willen. Nou ja, ik wel hoor, ik ben dood en dood moe en heb al een hele tijd geen normaal eten meer op. Verse soep zal er wel ingaan. De spullen beginnen te komen en ik loop me rot om alles op de juiste plek te krijgen.

Ja, maar het staat al helemaal vol roepen ze. Ja duh! Ik had toch geen kasten om het in weg te zetten. Ik vertel ze dat ik geen berging heb en dat daar het euvel ligt. Of ze het zullen begrijpen, is een ander verhaal. Het bureau, dat echt enorm is, en een rare vorm heeft, geeft nog het grootste probleem. Maar het lukt, al moet je niet vragen hoe. Het staat. Vooral bij de dozen moet ik steeds zeggen, zet maar in de badkamer, of in de hal. Tot ook die weer tjokvol staan. Hoe krijg ik dit allemaal glad voor de cits vanavond? Ik weet het niet meer hoor. Ik voel me totaal uitgeput en kan me bijna niet meer bewegen. Elke stap, elke beweging doet me zeer. En ik moet nog ff.

Eindelijk is alles er en kan je nergens je kont meer keren. De twee balkonstoeltjes heb ik maar ff buiten op de galerij gezet, want ik kan ze niet kwijt nu. De jongens komen allemaal boven en ze gaan zitten. Ze vinden het een mooi huis, zeggen ze. Ja, ik ook. Ze hebben iemand aan de telefoon, en dat duurt ff. Ik voel dat ik wil dat ze weggaan, NU, het is klaar nu. Eindelijk kunnen we afrekenen, het is iets goedkoper uitgevallen maar daar kan ik dan mooi de spullen voor de katveilige schuifdeur van kopen. Dat komt geweldig goed uit! Marij maakt de soep warm voor me en smeert broodjes voor ons. Want inderdaad, de jongens wilden geen van allen. Ik stuur Jolanda bericht, dat de verhuizers weg zijn. Vlak nadat zij komt, gaat Marij weer weg. Ik ben Marij enorm dankbaar, dat ze boodschappen voor me heeft meegenomen, en de soep heeft gemaakt. Zelfs nog een portie voor morgen is er nu voor mij nog. En niet te vergeten mijn Etos cadeautje natuurlijk.

Jolanda is een groot talent in stapelen en alles als een soort levensgrote Tetris uit de weg te zetten. Want we moesten de badkamer vrij hebben, tenminste, op zijn minst daar waar de bakken moesten komen. Ook denk ik dat ik ze er daar even uit laat komen, en ze pas binnen laat als iedereen weg is. Ben en San komen namelijk ook nog voor wat dingen te regelen, al kwam ik daar later pas achter. Als ik de bakken heb staan, en beslist heb om ze dan daarna in die badkamer even eten te geven en ze zo gelijk te laten acclimatiseren, kunnen we gaan. Operatie katten halen is in werking getreden.

Onderweg, we zijn met 2 auto’s, smeek ik mijn astrale helpers om me een beetje te helpen en het voor de cits zo min mogelijk traumatisch te maken. Het is zonder dat al erg genoeg voor ze. Katten hechten aan hun huis, zeggen ze toch. Het is een bende nog daar maar ja, daar kom ik nu niet voor. Jolanda blijft beneden even wachten, en staat klaar om te komen helpen, mocht dat nodig zijn. Ik kom de kamer met een beetje lawaai op, om ze bij de deur en eventuele ontsnapping weg te houden. Een beetje angstig kijken ze me aan. De hele dag hebben ze opgesloten gezeten en dat vonden ze blijkbaar vreselijk!

Rainbow komt tegen me aanstaan en ik pak hem op en plak hem zo in een reismandje, zonder dat hij er zelfs maar erg in heeft. Moonlight pak ik als 2^e want die maakt er altijd hele gevechten van. Maar ook hij zit er opeens in, voordat hij ook maar tegen kan stribbelen. Toevallig, en dat bestaat dus niet, loopt Skylar langs die grote kooi en ik duw hem er zo in. Hij stribbelt wel even tegen maar niet hard genoeg. Hup, nummer 3 en dus nog 1 te gaan in dit kamertje. Sunshine verwacht ik geen tegenstand van. Die laat zich zo oppakken en in een kooitje stoppen. Dat is pas nog een paar keer gebeurt, in Crooswijk en in Vlaardingen en dat heeft hem alleen maar goeds gebracht.

Ik voelde dat goed. Niets aan de hand, zo de reismand in. Op naar Aurora, die in het zijkamertje zit. Zij zit onder het logeerbedje, dat ik heb laten staan daar, en is niet van plan eronderuit te komen. Oké dan, die zal minder snel gaan dan de jongens, ben ik bang. Als ik haar wil pakken, krijg ik een stel nagels diep in mijn arm. Ja, en ik ben zonder handschoenen en zij is zo’n kat inderdaad. Uiteindelijk is de eenzame opsluiting toch wel heel erg geweest en als ik langs haar wangetje aai, kan ze de verleiding niet weerstaan om meer kroelen te krijgen. Ze komt dichterbij. Ik wacht geduldig tot ze zover is, dat ik haar bij haar nekvel kan pakken. Dat doe ik liever niet hoor, maar als het moet dan moet het.

En ook zij zit dan, ook met veel minder gedoe dan ik verwacht had, in haar reismandje. Jolanda is ondertussen al begonnen om de heren een verdieping lager te krijgen. Gelukkig kunnen we nu de deur zonder gedoe open laten staan. Ze zitten allemaal veilig in de kooi. Als ik met Aurora de trap afloop, krijg ik bijna een lichte hartaanval. Ze springt de reismand door, en maakt het lopen voor mij zo enorm instabiel. Jeetje zeg, ik had haar bijna laten vallen! We vinden nog iets waarmee we de kooi vast binden. Mocht hij losschieten, dan zit hij toch nog vast. Zo druk doet ze, ze mauwt ook als een dolle. Al zetten ze allemaal wel een keel op. Het is net echt, een katten festival. Wat een herrie zeg!

Het filmpje ervan, staat op Facebook, maar we komen uiteindelijk veilig aan. Mijn broer heeft al een gat geboord om de aansluiting van mijn pc door te proppen. Dat kan ik allemaal zo aansluiten. Ook hebben ze mijn tv aangesloten. Ik moet een langere kabel gaan halen, want met die 5 meter kom ik er niet. Maar dat is van later zorg. De cits staan in de badkamer en daar heb ik ze eruit gelaten. Als angsthazen sluipen ze er rond. Ik kom ze eten geven en ze zijn totaal op hun hoede maar wel hongerig. Ze eten allemaal lekker en ik laat ze weer even alleen. Ik durf niet goed te gaan zitten, wetend dat ik dan misschien niet meer op kan staan, zo moe ben ik.

Dan gaan Jolanda en Ben en San weg en als alles rustig is, doe ik beide badkamerdeuren open. Alsof er elk moment tijgers en leeuwen overal vandaan kunnen komen, sluipen ze door het huis maar even later zitten ze allemaal bij mij in de buurt. Ik ben met drinken op de bank gaan zitten. Oh wat doet alles een pijn, niet te doen. Maar ergens in de diepte voel ik een grote opluchting. We zijn er allemaal! Het ergste is achter de rug. Ik ben er nog lang niet, dat zal nog maanden duren maar we zijn er! Ik ga een hete douche nemen en laat de cits de boel verkennen. Ik strompel door naar bed, ik ben totaal op. Echt slapen doe ik niet maar ik voel mijn afgepeigerde spieren tot rust komen. Morgen begint de 1^e dag van mijn nieuwe toekomst in dit fijne huis.

Om half zes ga ik er maar uit. Even bij komen van de onrustige nacht met koffie want het is nog te vroeg voor het ontbijt, boven op de lege slaapkamer, van de cits. Ik kijk tv via mijn telefoon, want alles is al weg. Donderdagavond is die er al afgehaald en daar weer opgehangen door mijn broer. Dan hoef ik me daar geen zorgen over te maken. Ik treuzel omdat ik ergens diep van binnen bang ben, dat ik het met de katten niet voor elkaar zal krijgen. Ik vraag dan ook innig aan mijn helpers daarboven, of ze me een plezier willen doen en me een beetje willen helpen.

Als ik om zes uur met de blikjes naar boven loop, doe ik de bakjes vol. Ze zitten braaf op me te wachten en zelfs Sunshine komt niet op de tafel maar wacht netjes tot hij krijgt. Moontje struint ook op zijn gemakje binnen en ik sta op, zet de bakjes neer, doe zo onopvallend mogelijk en ik heb het bakje voor Aurora in mijn handen. Ik zie ze alle 4 eten, de jongens, en ik doe zachtjes de deur dicht. In 1 beweging zet ik Aurora’s bakje neer en ze gaat eraan snuffelen. Ook daar doe ik de deur dicht. Niet in me opgekomen, dat ik haar ook in haar uppie kan opsluiten. Maar daar zorgen ze boven wel voor.

Wauw! In ene keer gelukt, zonder al teveel gedoe. Opgelucht loop ik naar beneden. Genoeg te doen voor het 9 uur is. Ik maak de bakken schoon. Die grote gaan mee naar daar. En nog een kleintje ook. De grote voor het soort silicaat zand, die ze fijn vinden en de andere voor de grove silicaatkorrels, wat ze fijn vinden om op te plassen. In de bleekwater ff zetten, en straks drogen en dan zijn ze klaar. Ik plak de laatste kasten vast, ik kom best nog losse dingen tegen. Dat verwacht je helemaal niet. Ik plak zelfs de bak met gereedschap af. Dan kan die ook zo mee. Dat is een zwaar ding. Dat mogen zij best doen.

Boven hoor ik gemauw en gekrabbel aan de deur. Als die nog heel is straks, dan is dat een wonder hoor. Ik doe net of ik gek ben, niet zo moeilijk. Het is even niet anders. Voorlopig zitten ze er nog wel. Zolang ze maar niet gaan vechten, vind ik het prima. Om iets voor negenen staat de auto met lift er al. Die blijft staan, en iets na negenen komt de vrachtwagen aan. Die is een stuk kleiner dan ik gehoopt had. Als het maar in ene keer kan zeg! Dat is nog maar even afwachten hoor! Vier jongen mannen komen boven en bekijken de boel. Nou, of dat er allemaal in kan, dat is voor hen ook nog de vraag. Je moet wel van tetris houden, lijkt mij. Alles moet passen en heel blijven ook.

Maar er is nog een probleem. De boom voor de deur. Dat was 15 jaar geleden een klein jong boompje. Nu is het een enorme rakker, die tegen mijn ramen is gegroeid en boven mijn verdiepingen uit omhoog is geschoten. Ik babbel er altijd mee, ja ik weet het, koekoek. Aan het huiskamer raam, wat het makkelijkst zou zijn, kan hij niet staan, omdat daar de fietsenhouder zit beneden. Een soort ijzeren klimrek waar iedereen zijn fiets aan vast maakt. Daar kan hij net niet staan en een stuk schuiven gaat niet, door de boom. Maar ook bij het raam van de zijkamer zitten er teveel dikke takken aan de boom. Het enige wat hij kan doen, is de lift schuin naast het raam zetten. Het is dat, of alles moet via de trap. Maar ik zeg ze, dat de bank echt niet via de trap kan, dat past niet. Die is ook door het raam binnen gekomen.

De 2 die moeten sjouwen, kiezen eieren voor hun geld. Die hebben geen zin in al die trappen. Maar nu moeten ze met mijn spullen, ook de hele grote en de hele zware, een stuk door de lucht tillen om het op de lift te krijgen. Dat zie ik pas als ze bezig zijn. Oh mijn hemel zeg. Ik krijg het er echt Spaans benauwd van! Ik ga maar in de keuken zitten. Even later zet 1 van de jongens het raam van de huiskamer ook nog eens open. Hij heeft het benauwd want hij is allergisch voor katten. Hij niest en proest dan ook steeds en zegt dat er veel haar ligt. Ja zeg, als je alles binnen een maand moet doen, zal je prioriteiten moeten stellen.

Normaal stofzuig ik praktisch elke dag. Nu was het kiezen, of je knapt het daar op, of je maakt het hier schoon. Want de puf voor beiden, sorry, die had ik echt niet. Zo leg ik het hem ook uit. Dus ja, dan zie je na 4 weken, dat je dat niet kunt maken eigenlijk maar ja, het is niet anders. Dat ze me nu misschien een viezerik vinden, interesseert me dan ook bar weinig. Ik werp nog een paar keer een blik op wat ze doen maar echt, ik kan daar niet tegen. Dus snel maar weer weg. Af en toe aanwijzingen geven, hoe of wat. Als ik zo alles naar die wagen zie gaan, vraag ik me echt af, of ik het allemaal in het huis krijg en neer kan zetten zonder de boel te blokkeren.

Nou ja, zie we dan wel. In de badkamer, krijgt er eentje een lading water over zich heen. Ik had de bak van de condens droger laten zitten, vol. Oeps. Hij kan me wel schieten geloof ik. Hij moest eens weten hoe ik me voel, dan snapt hij dat het een wonder is, dat ik überhaupt nog kan communiceren. Al ga ik hem dat maar niet vertellen. Ook de wasmachine moest ik nog leeg laten lopen. Ik loop met mijn boekjes met vastzet spullen maar ze doen daar niks mee en zetten zonder pardon de wasmachine op de lift en de droger ook. Al zeg ik tig keer dat het kastje boven de wasbak ook mee moet, ze laten het hangen en ik moet zoveel tegelijk doen, dat ik dat zelf ook vergeet.

Uiteindelijk beslis ik dat ik het kastje van de tv laat staan, en ook het ene rotankastje. Ik zie niet waar ik die moet zetten daar. Voor de rest heb ik al wel plek gemaakt, kasten dan, maar voor die niet. Omdat ik geen idee heb waar ik ze moet zetten nu, laat ik ze maar daar. Jammer dan. Al zal ik later misschien denken, goh had nu hier gekund, daar heb ik nu niets aan. Ik hoor ondertussen soms wel en soms niet de katten. Goh wat lijkt zo’n huis vies als alles weg is. Onder de wasmachine is het smerig en waar de ijskast stond is het ook erg vies. Maar ja, die dingen haal ik niet weg hoor, dat kan ik niet!

Ik heb zelf ook veel dingen nog naar de auto gebracht en die zit ook vol. Ook nog een paar keer naar beneden om zakken vuil weg te gooien. En dan is het eindelijk tijd om richting Overschie te gaan. Het is iets over 11 uur. Snel zeg! Ik rij er vast heen en geef Marij een seintje, die komt er dan ook zo aan. Met soep en broodjes. Had ik misschien een soort van Leidse korpsballen verwacht bij de ‘studentverhuizers’, vandaar de soep met broodjes, kwamen er 4 Marokkaanse jongens. Of die de soep willen, na te zijn besmeurd met mijn droger water in mijn vieze en stoffige ouwe huis, weet ik nog zo net niet. Nou ja, het eerste deel ging goed, zelfs met de cits. Nu de rest nog.