Zaterdag komt mijn broer hopelijk weer, dingen ophangen en maken. Ondertussen zet ik van alles in elkaar, of ruim ik van alles in. De huiskamer is lekker aan kant, op een aantal dingen na dan. Maar daar heb ik geen rommel van. Plankjes die opgehangen moeten worden, kabels die achter een gootje of plintje moeten. Dat soort dingen. Zelfde in mijn slaapkamer. Die grote betonnen muur, die nu mijn hoofdeinde is, is helemaal kaal. Maar daar ga ik later, een hele grote magnoliatak op schilderen. Dat komt nog wel. Er komt nog heel veel pas veel later. Voor nu eerst de dingen die prioriteit hebben.

Zo moeten er nog een paar plankjes in de was-kast. En dan kan ik die ook weer vol gaan zetten, dat is dan ook weer van de vloer af. De steel- of stok-houders, even aan de muur maken, slanghouder, strijkijzer-houder, dat soort dingen. Dan is die kast wel klaar ook. Een kattenmand ophangen, de ombouw voor de kattenbakken moet gemaakt worden, 2 eronder en 1 erop. Zo benut ik de ruimte het beste. En dan moet de schuifdeur en dus het extra halletje in de grote hal nog gemaakt worden. Dat is de grootste klus.

Nu staat de hal nog het meest vol met rotzooi. Tassen en boxen en vaak dozen die ik leeg heb gemaakt net. Jolanda kan die binnen no time klein maken en ik ben er door mijn pijnlijke handen veel en veel langer, en pijnlijker, mee bezig helaas. De cits hebben die buitendeur daarom nog niet zo door. Maar als straks alles is opgeruimd, dan zal dat wel veranderen. Zeker zodra ze goed gewend zijn. Dus dan zou ik continu doodsangsten uitstaan, bang dat ze weg zullen glippen. Want even door de deur en ze zijn nu direct buiten. En voor mij zit dat trauma veel en veel te diep. En daarom kwam mijn broer op dat lumineuze idee. Een schuifdeur, precies op maat en zo klein mogelijk, zodat ik precies binnen kan met tassen of karretje en dan hoef ik me nergens zorgen over te maken.

Dat is zijn grootste project nog, maar met die nieuwe boormachine is hij nergens meer bang voor geloof ik. Verder dan nog die ombouw voor de bakken. Daar heb ik zelfs nog planken voor, bijna op maat. Helaas niet precies. Nog 2 plankjes in de badkamer, boven de tv eentje en in de keuken nog 2. En volgens mij is het dat dan. Dan kan ik dus echt alles benutten om in te ruimen en wat ik dan nog heb, dat zal weg moeten. Maar als alles van de vloer is, dan kan ik pas gaan beginnen met het uitzoeken van mijn kleding. Zo mag het niet te koud worden want ik heb geen idee waar de rest van mijn jassen zijn. Ik heb alleen het zwarte leren jasje nog van de laatste weken, de knopen zijn er ook af gegaan. Die moet ik er ook nog aan gaan maken.

En ik dacht deze donderdag, als ik nou toch bezig ben, dan app ik de apotheek ook gelijk even. Want toen ik dinsdag mijn sleutels in ging leveren, werd ik ook gebeld door de dame die het eindgesprek zou gaan houden. Ik zei wat ik aan  het doen was en zij wilde toch even een tijd afspreken. Gelukkig had de apotheker me tijden doorgegeven, en toen dacht ik nog dat ik geen tijden door kon geven. Dus ik koos voor tussen 10 en 12, het werd 11 uur. Logisch. Ondertussen vroegen de mensen van Woonstad me ook van alles en in het lege Bellamy huis klonk het hartstikke hol. Toen kreeg de dame van Capabel geloof ik door, dat ik echt niet loog. Ze zei dat ze me vanmiddag tussen 13 en 14u30. Hè hè, nou fijn, want ze wilde nog van alles met me doorspreken.

Ik appte Jolanda om onze afspraak te verzetten, dat werd woensdag, en ik kreeg ook nog een appje dat het om 14 uur zou worden, het telefoontje, maar dat zag ik pas veel later. Maar, echt weer op zijn Capabels, ik hoorde niemand meer. De volgende dag, antwoordde ik op haar berichtje met de vraag of ze me dan woensdag na vieren kon bellen, of anders donderdag, dan was ik zeker de hele dag thuis. Het is nu donderdagavond, nog niks gehoord. Ik heb ondertussen ook gemaild, via capabel. Ook nog niets. Wat zal ik eens zeggen, Capabel is om gestoord van te worden, inclusief de meesten die er werken. Een uitzondering hier en daar nagelaten.

De mensen van Woonstad vonden het trouwens helemaal niet zo’n zooitje als ik het vond. Ze hadden veel en veel erger gezien. Ik heb nog uitgelegd, een maandlang niet schoonmaken met 5 katten, dat is echt een no no. Ze zeiden niets van het balkon, daar was ik al heeeeel blij om. Ik hoop niet dat ik daar later nog opeens een rekening van krijg of zo. Maar dat lijkt me niet. Het logeerbedje en de krabpaal die nog boven stonden, dat hoorde ik hem wel zeggen maar niet tegen mij. En ik heb ze de sleutels gegeven en toen moest ik nog mijn handtekening zetten. Zij namen beiden nog de meterstanden van alles en toen kon ik gaan. “Dag huis”, zei ik, en weg was ik. Einde van een tijdperk. Wat heb ik bizar veel meegemaakt in die 15 jaar daar.

Omdat ik boven bezetting sta in de apotheek, heb ik gevraagd of ik ook deze week nog mag verzetten. Het gaat al wel iets beter, maar mijn handen en voeten doen nog behoorlijk pijn. Toch voel ik wel verbetering, al gaat dat heel langzaam het ís verbetering. Ik mag nog schuiven. Dit weekend moet ik mijn examen maken over RI&E Risico Inventarisatie en Evaluatie. José helpt me zondag. Dan die inleveren, misschien maandag ook even langs de apotheek om de laatste stage opdracht te laten tekenen. Dan kan alles ingeleverd zijn en heb ik op de 18^e dus mijn eindgesprek.

Van onze docente hoorden we, dat afgelopen maandag onze laatste les was. De diploma uitreiking moet wel op school maar hoe, i.v.m. Corona, dat wist ze nog niet. Het kan niet opgestuurd worden, en dan online of zo. We moeten een eed afleggen erbij, en dat kan dus alleen maar in persoon. Dat gaan we dan nog wel horen. Het kan ook tot 6 weken duren voor je je diploma krijgt. En ik kan het pas aanvragen ná het eindgesprek als ook alles is ingeleverd.

Dan kreeg ik een mail terug, op mijn vraag hoe en wat, bij VanLerenNaarWerken. Van diezelfde meneer als vorig jaar. Of de apotheek Parnassia geen plek voor me had, na de stage. Dat had hij dus ook weer fout. Goh, wat geeft dat me weer vertrouwen. Ik heb licht sarcastisch terug gemaild, dat ik geen flauw idee heb, of Parnassia plek voor me heeft, omdat ik daar nog nooit geweest ben. Wel dat apotheek de Polder, alleen werkt met stagiaires en geen plek heeft voor een extra assistente. Zo, dat weet hij dan ook vast weer.

Mijn aangepaste CV met stageplaats en opleiding heb ik hem ook gemaild. Kan hij vast aan de slag ermee. Ook gelijk maar gemeld dat ik in Rotterdam, Schiedam en/of Vlaardingen wil erken. Of hij daar even rekening mee wil houden. Niet graag zoals vorig jaar, alle andere steden af. Nou ja, we gaan zien wat er van komt allemaal. Vrijdag mag ik nog lekker even thuis blijven, want 9 uur staan of lang typen, dat gaat gewoon nu nog even niet. Daar heb ik teveel roofbouw voor gepleegd op mezelf. Komt goed, alleen duurt het even.

Met die lange dagen maak ik vele meters maar dat voel ik dan ook wel aan mijn lijf. Mijn handen zijn nog even pijnlijk als die laatste week van de verhuizing maar die heb ik dan ook echt afgepeigerd. Gruwelijk misbruikt heb ik ze en dat laten ze me nu weten. Ik geef ze geen ongelijk. Het voorkomt wel dat ik dat nog eens doe want ik kan er op het moment vrij weinig mee. Het lijkt wel alsof alle kracht uit me is gevaren. Ik krijg nauwelijks een flesje open. Wel merk ik, dat het iedere dag een heel klein ietsiepietsie beter wordt, maar dan zo, dat je het nauwelijks merkt.

Ik moet nog steeds slepen met tassen en alles staat zo door elkaar, dat ik er heel langzaam maar, weer iets van orde in krijg. Als ik de inhoud van een tas herken, en weet waar het vandaan kwam, dan sleep ik het naar die kast of plek waar dat zich nu zou bevinden. En dan sleep ik daar weer iets weg. En zo heb je straks alles wel tig keer in je, erg pijnlijke, handen gehad. Nou ja, het is niet anders. Ik ben nog zoveel kwijt. En vooral op kleding gebied zal het nog wel even duren. Dus ik heb nu een enorm beperkte garderobe. Alleen de verhuis kleding van de laatste week, wat shirts en leggings, ondergoed en sokken. Dat is het. Maar ja, ik zal het ermee moeten doen. Ik heb een deur leg en een deur hang vrij gemaakt, en daar heb ik het opgeborgen.

De anderen linnenkasten staan vol met dozen en boxen, die ik nog moet uitzoeken. Dus ja, die kleding zal nog een behoorlijk tijdje duren. Ook in de art corner is het nog een bende. Hoe ik daar orde in moet krijgen, ik durf het niet te zeggen. En ik zal toch zo langzamerhand ook iets met mijn examens moeten doen. Die eerste maandag meld ik me af. Buiten het feit dat mijn handen teveel pijn doen, wat typen onmogelijk maakt, is het een te grote belasting nog. José maakt aantekeningen voor me, en helpt me zoveel ze kan met van alles. Anders zou ik het nooit redden.

De week erna heb ik les op de woensdag en dat blijkt een EHBO les te zijn. Maar ik heb van alles afgesproken, omdat ik dacht dat we gewoon maandag school zouden hebben, net als anders. Maar goed, ik doe de helft mee en wederom heb ik enorm veel aan José, die me ook hier weer mee helpt. De opdracht van de EHBO les, heb ik dan ook door haar hulp kunnen insturen. Ik heb een schitterende kaart gehad van PeeT en familie, zo leuk! En ook van vriendin Sonja, allemaal eetspelletjes voor de katten. Maar die geef ik ze pas als het hier iets meer georganiseerd is. Dat is zonde zo in de rommel. Zo leuk allemaal! En niet alleen de cits kregen cadeaus, voor mij zat er een prachtige mok bij, met een kolibrie, mijn favoriete vogeltje.

En ondertussen, na een volle week, is de huiskamer helemaal opgeruimd. Zo goed als leeg, alleen de lampen staan nog op de grond. Maar gelukkig komt broer Ben en zijn nieuwe speledingetje, een enorme boormachine, die zaterdag ophangen. Nu maar hopen dat die boor echt wat makkelijker zal gaan, dan die hij had. Dat was niet te doen. Deze is bijna 2 x zo krachtig, dus zou het wel iets makkelijker moeten gaan. Ik heb mijn verlichting weer op mijn afstandsbedieningen gezet ondertussen. Als ik die aanklik, dan gaat alle schemerverlichting aan, of uit natuurlijk. Zo hoef ik niet de hele kamer door om ze aan of uit te doen. Daar ben ik zo blij mee.

Ik was ondertussen ook een keertje terug gegaan naar de Bstraat. Het was daar nog best wel een zooitje met toch nog wat dingetjes. Ben en San waren ook al geweest en hadden nog een kastje weggegooid en ze hebben mijn tv kastje genomen. Past precies bij hen op de slaapkamer. Ik heb de boel aangeveegd en de vieze troep onder waar de wasmachine stond, bleken gewoon korrels silicaat te zijn, van de bakken. Maar dan onder de stof. Ik sproeide er wel eens onder met water, maar ik dacht het dan schoon te spoelen. Dat bleek niet zo te zijn, zo ging het juist een beetje viezer worden. Nou ja, het is opgeruimd. Alle laatste resten in vuilniszakken gedaan en daar alvast 4 van weggegooid.

Op zolder zag ik die enorme vangkooi staan nog, die ik ooit had gekocht, in de hoop dat Sunshine daar vanzelf in zou komen lopen. Nooit gebruikt want hij werd nergens gespot. Een nichtje van Jolanda werkt bij het dierenasiel in Vlaardingen. Dus daar gaat het ding heen. Ook nog 1 van de reismanden, die te groot is om hier weg te kunnen zetten. Ik heb er dan nog 3 en mocht ik ze ooit nog alle 5 tegelijk moeten vervoeren, al hoop ik van harte van niet, dan kan ik altijd die 2 van Jolanda nog lenen. Maar 3 in de kast weggeborgen, is wel genoeg vind ik. Kussens had ik ook nog, ook naar het asiel. Lekker voor de hondjes of katjes om op te liggen. Zo komt alles weer goed.

Al blijven mijn handen gruwelijk pijnlijk, ik heb de blogs die ik nog had, een beetje verdeeld. Ik ben toch te moe vaak, om zelfs ook maar in te loggen. En dus loop ik achter nu, maar ja, geeft niet. Het typen ging toch ook niet echt. Nu alweer een klein beetje, maar kleine stukjes nog maar. Want ik voel het nog steeds. Het slapen en soort van gevoelloosheid in de topjes, het is er nog steeds. Maar het is wel al beter. Soms opeens weer van die pijnscheuten maar ja, wat doe je eraan? Wachten tot het over is. Meer kan je niet doen. Het zal nog wel beteren. Zodra ik op de bank ga zitten, val ik binnen een minuut of 5 in slaap. Ook al wil ik niet, ik kan het niet tegenhouden. Zo moe ben ik dan. Meestal word ik dan rond een uur of 11 wakker, niks gedronken, nog een halve beker koude koffie voor mijn neus.

Dan neem ik snel mijn medicijn in, soms doe ik dat tegenwoordig al van te voren. Ik weet het nu wel, ik kiep gewoon om. En dan ga ik de lichten uitdoen, mijn tanden poetsen en dan slaap ik zo verder op bed. No problem, dus ik zal het nodig hebben. Dat kan bijna niet anders. Ik heb weer zo’n roofbouw gepleegd, dat moet weer herstellen. Ik heb er wel enorm veel voor terug, het was niet zomaar en niet voor niets. Een heerlijk en licht huis, er heerst hier een enorme rust in het hele pand, voor mijn gevoel dan. Ik heb alleen 2 prachtige wolfshonden onder me, en heel af en toe, krijg je een wolven-huil-concert. Zo weer voorbij. Alles beter dan die rot harde muziek van een ander, dat hoor je hier niet.

De buurvrouw zei me laatst, dat haar man een beetje doof is, en dat de tv erg hard staat. Als ik er last van heb, moet ik het gewoon zeggen. Nou, sorry, nog niets gehoord hoor, en ik ben er nu toch echt langer dan een week. En dan de cits, die zijn heerlijk ontspannen. Jammer dat Skylar nog steeds Aurora aanvalt maar als ik het kan, dan stop ik dat direct. Dus zij zal zich altijd blijven verstoppen en is heel voorzichtig. Zelfs naar de bak gaan, kijkt ze eerst of er niemand is van de anderen. Ze kan naast Sunshine liggen of naast Moonlight, maar dat is het wel. Maar wie weet, komt dat straks ook goed hier. Alles is zo gunstig, dat verdient zij ook, dus ik ga daar gewoon van uit.