Zondag gelijk afgesproken met mijn broer voor de zaterdag. Dan komt hij in de ochtend en tot een uurtje of twee, want dan heeft hij ’s avonds ook weer wat. Ik zei ook dat ik het echt zou snappen als hij een keertje wil overslaan. Hij wil er alleen zelf ook zo snel mogelijk klaar mee zijn. Ook dat begrijp ik als geen ander. Helaas is hij de enige die ik om dit soort hulp kan vragen. Voor ons beiden niet leuk. Ik zou alleen anders niet weten, hoe ik het dan voor elkaar zou moeten krijgen. Want ik kan het pas echt afmaken, als alles hangt wat hangen moet. Al heeft die schuifdeur nu nog een grote haast, ze krijgen, nu het wat leger wordt op de hal, toch opeens de buitendeur in de gaten. Gelukkig zijn ze nog wel angstig en kan ik ze er zo wegjagen. Dat zal heus nog wel veranderen.

De maandag werd een rare dag voor mij. Alles wat ik had willen doen, is me niet gelukt. Toen ik rond een uurtje of elf, na wat kleine klusjes, op de bank ging zitten met een koffie, zat ik tot mijn eigen verbazing opeens te knikkebollen. Nou ja! Ik kon echt mijn ogen niet open houden en ook mijn handen en voeten deden zo’n zeer. Ik kon het niet meer opbrengen om op te staan en ik heb dan ook de hele middag weer liggen slapen. Ik kon niet anders dan daaraan toegeven. Maar wel met een groot voordeel, mijn handen doen echt wat minder zeer nu. Ik wil het zien als verspilde tijd maar ik weet, dat moet ik niet doen. Die handen minder pijnlijk is echt wel heel fijn hoor! Verspilde tijd was het daardoor dus echt niet.

Maar ja, ik ben een rare hè. Ik kan bijna niet rusten, tot het hier helemaal netjes zal zijn. En als dat zo is, dan heb ik al die meubels en zo nog, die ik moet aanpassen, opknappen en veranderen. Maar dat doe ik per projectje. Voorlopig ben ik nog wel zoet, maar ik merk dat ik ook wat tijd vrij moet maken voor ontspanning en ik gun mezelf zoiets eigenlijk nooit. Ik jaag mezelf op en over mijn grenzen. Pijn of niet, moe of niet, doorgaan joh. Ik ben eigenlijk helemaal niet lief voor mij! En dat is toch echt wel nodig en eerlijk is eerlijk, ik heb dat echt wel verdiend ook. Dus maandag was gewoon een rustdag voor mij. De dame van het examen niet gehoord. Ik vind het goed hoor, dan niet.

Uiteraard weer op de bank in slaap gevallen. Ik kan gewoon niet eens tv meer kijken zeg! Ik kiep gewoon om. Dat zegt ook alweer genoeg. Dan ga ik mijn tandenpoetsen en hup ik slaap heerlijk verder. En ik moet de wekker zetten om niet om 8 uur pas weer wakker te worden. Toch wel een goed teken ergens, dat ik zo lekker slaap. Alleen zo midden op de dag vind ik nooit prettig. Dat voelt niet goed voor mij. Tenzij ik echt niets te doen heb. Ik denk dat dit komt, omdat ik toen zo ziek was en verplicht overdag moest slapen. Dat kan ermee te maken hebben, dat het voor mij nu niet goed meer voelt. Dan ben je ziek, lijk ik dan te denken. En dát wil ik nooit meer meemaken. Niet zoals toen.

Buiten al de dingen die ik zelf kan doen, liggen er nog wat ophang dingen te wachten in de slaapkamer en de art corner. En ook dingen als de kabelgootjes bij de plafondlampen, en de eh. Potverdorie, ik kan dat nooit onthouden, maar zo’n plint waar al je draden achter vallen. Dan moet ik wel eerst de langere coax kabel ook gehaald hebben. Ik heb Ziggo al gebeld, omdat ik sinds ik hier woon een ellendige ontvangst heb. Soms gewoon helemaal niets. Het wandplaatje waar ik de splitter in moet steken, is een raar ding en beide splitters die ik heb, zitten er los in.

Ik ben ze met plakband vast gaan plakken maar ook dat hielp niet. De dame bij Ziggo klonk als een oud collegaatje van me, Istra. We hebben gezellig zitten babbelen en ze kon inderdaad de storingen zien. Na een harde reset, waar we 10 minuten op moesten wachten, leken de storingen eruit te zijn, en nog terwijl ik haar aan de lijn had, begon het gedonder alweer. Ik vertelde haar ook van de loszittende en nu vast getapete splittertje. Oh dat kon het ook zijn, ze stuurt me een nieuwe op. Ik leg uit dat ik er 2 heb geprobeerd en dat die allebei los zitten, kan het ook niet dat ding in de muur zijn dan? Eerst maar proberen met langere coax, die moet ik gaan kopen want bij Ziggo hebben ze maar tot 5 meter.

Dat en de nieuwe splitter zou het euvel moeten verhelpen. Zo niet, dan terugbellen en dan moet er misschien een monteur langs gestuurd worden. Nou ja, we zullen het gaan zien dan. In elk geval, daarna kan pas alles weggewerkt worden, tot die tijd, heeft het totaal geen zin. En ik vind het echt vreselijk overal die snoeren te zien liggen. Daar heb ik zo’n hekel aan. Komt goed, dat weet ik wel. Alleen vervelend. Het is even niet anders. Dat stond dus op de lijst voor dinsdag want maandag was slaapdag. Ach, nu kan het nog!

Mijn handen en voeten voeren er wel bij en dat is ook niet verkeerd. En in de avond even gezellig met Marij zitten babbelen, ook leuk. Het lijstje voor dinsdag werd alsmaar langer. Dinsdag lekker vroeg op weer, wel met de wekker maar dan ben ik er ook direct uit. Word ik opeens gebeld door de dame van het examen. Ze complimenteert me eerst even met mijn mooie cijfers. En oh ja, ik had haar steeds ge-sms’t en gemaild. Dat is toch niet nodig? Nou, in mijn boek wel. Als iemand zegt, ik bel je straks om 2 uur want we moeten nog van alles doornemen, en dat gebeurt niet, ja, dan maak ik me druk. Ik ben niet zo Capabels.

Echt hoor, het moet niet gekker worden, al is ze verder best aardig. Ik moet me niet druk maken, ze vraagt wat algemene dingen over de stage en over het verslag bij examen 12 en dat heb ik zelf geschreven en dus zal dat vast wel goedkomen. Ja vast wel. Dan word ik ook nog gebeld door de dame van WW@work. Die helpen je met solliciteren en zo, omdat ik al bijna de bijstand in moet. Het is zaak om met solliciteren aan het werk te gaan. Ja, dat vind ik ook. Alleen komt het er bijna niet van. Dus daar ga ik iets mee doen. En eerst moest ik van haar ook mijn CV op pimpen, terwijl die net zo mooi gemaakt is door mijn nichtje. Nou ja, ik zal maar luisteren, voor de verandering. Jolanda komt ook nog even snel langs, tas vol joggingpakken heb ik en tas voor spullen voor het asiel. En een grote box die wel stuk is, maar voor het asiel misschien toch nog wat spullen droog en schoon kan houden of zo.

Vlak voor Jolan er is, belt de dame van Capabel me nog. Heeft ze me nou al de eindpapieren gemaild? Eh, nee, ik check mijn capabel mail nog even voor de zekerheid, nee hoor, niets ontvangen. Oh, nou dat doet ze dat nu direct, en dan wil ze wel weten of ik het ontvangen heb dus dan belt ze me direct weer terug. Doei! Voordat ik kan zeggen, zal ik even blijven hangen dan? En eh, ondertussen al ver in de avond, geen mail en geen telefoontje. Ik geef het op hoor, bij dat mens. Ik vind het prima zo. Ik zal het morgen wel zeggen tijdens dat gesprek; ‘oh ja, gisteren belde u ook niet meer maar die eindpapieren, die heb ik ook nog steeds niet dus. Daar wordt een mens toch kriegel van? Wat ik al zei, capabel moet je zijn om daar iets voor elkaar te krijgen, laat staan je diploma halen.

Ik ben zaterdag best behoorlijk productief geweest. Ik heb de boel de boel gelaten. Broer en San komen dus zondag en dan wordt er veel geboord en dan doe ik alles voor niks. Dat had ik vorige week ook gedaan. Stom dus dit keer trap ik daar niet in. Gelukkig kon José switchen van de zondag naar de zaterdag en zo heb ik in elk geval mijn laatste examenopdracht gemaakt. Zonder haar hulp en uitleg, had ik het nooit gered. Dan denk ik echt, dat heb ik toch maar mooi verdiend ergens, dat er zo’n lieverd als José op mijn pad is gekomen. Echt hoor, ze is haar gewicht in goud waard en dan zit ik er nog ver onder! Voor ik haar aan de telefoon kreeg, was ik begonnen aan het eerste schoenenkastje. Dat leek zo gemakkelijk.

Tot het laatste stukje en hoe ik die schroeven moest vast zetten. Je kon het bijna niet zien, dan moest je het ook nog eens een stuk omhoog trekken én de schroeven in het zo vrij gekomen gaatje schroeven. Ja hoor, daar heb je dus gewoon eigenlijk hulp bij nodig. Toen ik uit frustratie zowat in tranen was, belde José. Mooi, dan moet ik het wel even loslaten. Ze loodst me door de opdracht heen, wat moet er persé in en hoe. En daar ben ik echt zo blij mee. Echt hoor, wat ik al zei, mijn redster in hoge nood. Ze helpt me ontzettend goed en ik kan hierdoor de opdracht afmaken. We hebben even opgehangen, als ik klaar ben, stuur ik hem eerst naar haar.

Ik doe even dat laatste rotstukje van de kast. Nu lukt het wel. Gewoon even een pauze nodig gehad of zo. Dan doe ik nog wat met de boxen uit de linnenkasten. Hè hè, eindelijk vind ik de rest van mijn bh’s. Alles maar dan ook alles ben ik kwijt. Ik zou ook zo graag mijn jassen vinden. Voordat het echt koud wordt straks. Ik ga alles voor de 2^e kast klaar zetten, schroeven ordenen en dan begin ik aan mijn examenstuk. Als dat klaar is, app ik José, dat ik hem naar haar gemaild heb. Zij vindt het een prima stuk, dus insturen maar dan. Die andere, van de farmaceutische patiëntenzorg is nog steeds niet nagekeken. Die zou snelle Wally komende week gaan doen. Ik snap zulke mensen niet, doe het nou gelijk zodra er eentje binnen komt, dan ben je er direct vanaf.

Maar ja, zal wel aan mij liggen. Nu moet hij deze week ik weet niet hoeveel tientallen examenstukken door gaan zitten nemen. Dat is pas een rot klus! Dat hij dat zelf niet snapt! Wij kunnen pas ons diploma aanvragen, als alles beoordeeld is. Schiet lekker op zo! Gelukkig is Janny sneller, dus die zie ik van de week nog wel komen. Nee, nog steeds niets gehoord van die mevrouw die zou bellen voor het eindgesprek. Echt hoor, zo ongelofelijk raar! Ik ga er maar vanuit dat het gewoon doorgaat komende woensdag om 11 uur. Dan zal ik haar dat gelijk zeggen. Zo doe je toch niet? Of misschien maar mijn mond houden? Want ja, ze moet je wel beoordelen natuurlijk. Nou ja, kijken of me dat lukt. Vaker niet dan wel.

Na het insturen van het examen, zet ik de 2^e kast redelijk snel in elkaar. Je weet dan waar alles voor is. Je hoeft niet meer na te kijken wat je doen moet. Dat ging lekker snel. Alleen weer dat erg frustrerende laatste stukje. Maar omdat ik nu wist dat ik gewoon tegen de regels in, lekker de schroeftol zou gebruiken, ik kan daar heel voorzichtig mee schroeven, ging dat sneller dan bij kast 1. Maar dat neemt niet weg, dat het een echt pestwerkje was hoor. Je kon het niet zien, en het moest op gevoel. Je moest het klepje een stukje optillen om zo bij het schroefgat te kunnen komen maar ja, als je daar je armen hield, kon je het niet meer zien. In elk geval lastig genoeg om er bijna van te gaan schuimbekken.

Daarna heb ik eten gemaakt voor de cits en voor mezelf. Met een koffie ging ik lekker bankhangen en ik was moe maar voldaan. Hoe moe, bleek toen ik rond 23 uur wakker werd en heel erg suf mijn tanden ben gaan poetsen, terwijl ik ondertussen alles uit ging doen. Ik ben zo mijn bed in gerold en zo verder geslapen tot de volgende ochtend half 7. Ik moet trouwens hier de wekker maar gaan zetten. Het is me nu al een paar keer gebeurd dat ik pas om 8 uur wakker word. Dat vind ik veel te laat. Ik vind het lekker om rond zessen eruit te zijn. Cits eten, ik koffie en even naar Hart van Nederland kijken en soms ook het nieuws. Dan ga ik rond 7 uur lekker aan de slag met wat er gebeuren moet die dag.

Ook als ik werk vind ik het lekker om ruim de tijd te hebben en alles op mijn gemak te kunnen doen. Daar krijg je me zo een stuk vroeger mijn bed voor uit hoor. Niet haasten, dat vind ik een ramp! Dus om 8 uur pas wakker, dat is voor mij enorm uitslapen! Maar ik slaap zo heerlijk hier. Het is zo heerlijk rustig, bijna uitgestorven. Heel af en toe blaffen de honden beneden, maar zelfs dat klinkt heel erg in de verte en gebeurt bijna nooit. Vergeleken met die enorme drukte en herrie in de Bellamystraat, is dit bijna sereen.

Ik kan soms zo even met een koffie op de bank gaan zitten, en dan naar buiten kijken en de schepen voorbij zien komen, de vogels zien vliegen. Zo heerlijk is dat! Wat een rijkdom heb ik, wat een weelde en overvloed. Zo voelt het in elk geval. En dat is een enorme beloning voor al de pijn, frustratie en paniek die ik de hele maand oktober gevoeld heb. Elke keer dat ik dacht, dat ik het niet zou redden, de vele huilbuien, de stress, de lichamelijke roofbouw… Dat heeft me veel gebracht.

Ik had alleen niet verwacht, zo lang pijn te hebben. Aan mijn handen vooral, maar ook mijn voeten. Vooral als ik op een ladder heb gestaan. En ik ben nog heel erg moe. Daarom moet ik een aantal dagen rustig aan gaan doen. Maar ja, er is nog zoveel te doen! Vanaf de vroege ochtend op zondag, tot aan halverwege de middag, had ik alweer alle uren gewerkt, toen Ben en San kwamen. Ik kreeg een paars mini kerstboompje van ze, en een paars kersthuisje met sneeuw erop. Ja, die konden ze niet laten liggen, ik met mijn paarse afwijking. Zo leuk! Ben maakte de was-kast klaar. Eindelijk hangen daar alle planken en kan ik de boel daar gaan inrichten. Er staan ook 5 dozen die nog leeg zijn. Even kijken wat er allemaal uit de kleedkamer of art corner daar niet in kan. Dan heb ik in elk geval plek.

Daarna heeft mijn broer nog alles gedaan in de badkamer wat er nog gedaan moest worden. Dus kan ik nu zeggen, dat op de kleine finishing touches, de badkamer echt af is. De cits hebben een ombouw over hun 2 dubbele kattenbakken en daarboven op staat de enorme bak, die bijna 3 dubbel is. Voldoende in elk geval voor 5 katten. Bovendien verschoon ik ze elke dag, of schep ik ze leeg in elk geval. Planken hangen er, voor mijn handdoeken ook. Oh ik moet nog zwarte handdoeken hebben! Even zoeken waar, Ikea of Hema of zo? Nou ja, komt nog wel. Ik ben in elk geval enorm blij met mijn badkamer! Zo blij met de ombouw en de planken ook! Die kan ik afvinken, nog een paar te gaan! Art corner, hal en slaapkamer hebben nog klussen die ik zelf niet kan. Maar het einde komt in zicht! EINDElijk!

Afgelopen week heb ik ook nog de laatste krabpaal in elkaar gezet en ik moet zeggen, dat die behoorlijk populair is onder de cits. Ik probeer het daar ook wat op te ruimen en daarom heb ik nu ook weer tassen staan in de huiskamer. Ik denk dat ik vrijdag die schoenenkasten en halkast in elkaar ga zetten. Zo kan ik daar dan ook weer dingen in kwijt. Dat die hal ook wat ‘normaler’ wordt. Daar lopen toch de hele dag, mensen langs. Het is best druk in het atrium hoor. Alleen ’s nachts is het doodstil. Ik slaap met het raam open, want ik heb het anders stikheet. De kachel is hier nog niet aan geweest hoor. Ik gebruik alleen gas om te koken en het water heet te maken. Dat zal goedkoop worden volgend jaar! Zo kan ik daar mooi een spaarpotje van maken, of de vaste lasten omlaag krijgen.

Ik heb de krukjes in de badkamer ook bekleed. Ik zag fluffy badmatten liggen bij de Action en die heb ik gekocht. Heel goedkoop en zo kan ik in mijn natte blootje op de krukken gaan zitten, zonder vlekken van het water te krijgen. En het staat nog leuk ook. Een grijze en een witte. Ik zal foto’s nemen, als alles klaar is hoor. Nu nog niet. Jolanda en ik zijn dus naar Intratuin gegaan woensdag. Eerst heeft ze die hele grote krabpaal dozen voor me klein gemaakt en de dozen van de badkamer kastjes. Zij gaat bij Intratuin altijd kattengrit halen. Ik heb maar niet al te goed naar de kerstdingen gekeken. Anders wil ik weer dingen hebben en nee, ik heb echt wel genoeg. Dat weet ik nu door ermee te hebben gesleept. Hou op, schei uit!

Of ik het echt ga versieren voor de kerst, denk ik nog niet. Misschien wel lichtjes voor de ramen. Dat dan weer wel. Ik ben gek op lichtjes. Dat bleek wel toen ik bijna overal vandaan nieuwe dozen met verlichting vond. Nou ja, die hoef ik in elk geval niet meer te kopen, de komende jaren. Elke keer als het opgeruimd lijkt, dan vind ik wel weer een tas, die ergens moet waarvan ik het weet en dan zet ik die daar. Daarom staan er nu weer 6 in de huiskamer. Ik heb zo’n vaag vermoeden dat dit nog wel even door zal gaan. De komende maanden, zeker zodra ik ergens in een baan begin, zal het hier nog rommelig blijven en onaf voelen. Maar helaas, niets aan te doen. Mijn geduld zal weer danig worden getest.

Ondertussen heb ik nog steeds niets van die mevrouw van Capabel gehoord. Daar wordt een mens toch gek van? Ik ga er maar gewoon vanuit dat het doorgaat op woensdag de 18^e om 11 uur. Maar ik zou graag willen weten wat ze dan nog allemaal had willen bespreken en of ik daar nu niet de dupe van word, dat dit niet gebeurd is. Ja, bij Capabel weet je het nooit. Krijg je een onvoldoende omdat je iets vergeet erbij te zetten, dat zo van nul en generlei waarde is, maar ja, richtlijnen. Ach ja. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, ook tegen apothekers die mensen gaan aannemen, je moet verdraaid capabel zijn, wil je daar een diploma halen hoor! Geloof me maar.

De vrijdag, die ik weer heel lief nog thuis mocht blijven van de apotheker, heb ik rustig aan gedaan. Wat boodschapjes gehaald, op de fiets! Oh heerlijk! Ik heb het fietsen gemist, dat merkte ik gelijk. Alleen jammer dat ik maar 1 jas heb nu, zonder knopen en ja, dan is het fris op de fiets. Dus snel mijn jassen zoeken. Maar ja, ik moet alles zoeken. Ik ben even langs de apotheek en de huisarts gegaan. Maandag terugbellen naar de huisarts, om me daar in te schrijven. Bij de apotheek heb ik het online gedaan. Ik heb gelijk gevraagd of ze collega’s nodig hebben. Ze dacht van niet, maar ik kon altijd mijn CV opsturen natuurlijk. Nou inderdaad, dat ga ik dan ook zeker doen. Je weet nooit hoe een koe een haas vangt natuurlijk.

Eenmaal thuis, ging ik even op de bank zitten, een broodje eten. En op de een of andere manier, ben ik onderuit gezakt en heb ik de hele middag geslapen. Ik had koude armen toen ik wakker werd en was verbaasd dat de dag al weg was. Zonde, maar ja, ik zal het nodig gehad hebben. Toch wil ik zo graag de boel af hebben. Dat zo’n middag die is weggeslapen, vind ik echt tijdverspilling. Ik kan nu nog volle dagen maken, straks als ik werk niet meer. Dan moet ik ook nog eens zeker zorgen voor rust ook tussendoor. Oh wat zal ik het lastig krijgen daarmee. Maar ja, het is niet anders. Ik zal me toch een beetje aan moeten passen en mijn lijf niet meer zo kapot maken. Anders lukt het werken straks ook niet eens. Ik mag dan geen baan hebben gehad de afgelopen bijna 2 jaar alweer, je kan niet zeggen dat ik op mijn gat ben blijven zitten!

Ik had nog niets van mijn broer gehoord, komen ze nou wel, of komen ze nou niet? Ik dacht, misschien weer zaterdag, dan maak ik lekker verse pasta. Maar nee, ze kregen eters dus als ik nou zondag pasta maakte, dan kwamen ze in de middag even klussen. Ik voel me er niet prettig bij hoor, zo afhankelijk te moeten zijn. Dat bedelen om hulp, zo voelt het toch echt wel, steeds of ze wel of niet komen. Voor hen niet leuk en voor mij al helemaal niet! Er zijn alleen opeens dingen die ik vroeger wel kon, en nu niet meer. Ik zal blij zijn als hier alles gedaan is wat ik zelf niet kan. En ik weet zeker dat mijn broer nog blijer zal zijn, daar niet voor. En het valt me zo tegen, dat ik zoveel opeens niet meer zelf lijk te kunnen.

Vroeger kon ik een plank pakken, houders erop, op de plek houden waar ik hem wil hebben, met de waterpas erop en dan met een stift of zo, even de gaatjes markeren met de andere hand. Nou geloof me, dat lukt me toch niet meer! WTF denk ik dan! Why?! Ik vind het eigenlijk heerlijk om ouder te worden, ik zou dan ook nooit meer jonger willen zijn. Al die wijsheid, en niet arrogant bedoeld hoor maar het is echt veel wat een mens opbouwt, die zou ik nooit meer kwijt willen. Maar al die gebreken? Seriously? Is dat nou nodig joh?  Dat is het enige waar ik niet blij mee ben, en  dat uitzakkende lijf natuurlijk. De zwaartekracht werkt ook opeens feller. Als ik op mijn knieën moet, of op de grond moet zitten voor iets, wordt het toch wel steeds lastiger om weer overeind te komen. Dat soort dingen vind ik echt vreselijk!

Je kan lullen wat je wilt maar ik haat het om afhankelijk te zijn. Maar ik ben zoveel kracht uit mijn handen kwijt. Ik typ ook nog steeds maar hele korte stukjes en steeds tussendoor want die pijn in mijn handen is nog lang niet weg, zo te voelen. Vroeger deed ik echt alles zelf, maar heel veel lukt me nu gewoon niet meer. Dat merk ik en dat frustreert me oneindig veel. Ik kan daar echt van janken hoor, dat is zo strontvervelend! Als je alles zelf kan, hoef je op niemand te wachten en gaat het in je eigen tempo. Maar ik heb het opgegeven, ik kan het niet meer. Dat toe te moeten geven, is ook al een frustratie maar ja, wel iets dat je moet accepteren. En dat vind ik niet gemakkelijk…