"Oorlog bepaalt niet wie er gelijk heeft, alleen wie er overblijft.

Origineel: War does not determine who is right - only who is left."

Bertrand Russell - Engels filosoof, wiskundige en Nobelprijswinnaar literatuur (1950) 1872-1970

Ik heb het zondag toch zomaar even gedaan. Echt iets voor mezelf en ook al had ik het nog zo druk, ik heb het toch gedaan. Ik was om half negen op het strand. Oh wat was dat heerlijk! Even zo lekker uitwaaien bij moeder water. Alleen het geluid van de branding al, als je de zee nog niet eens kan zien, is al zo rustgevend. En rond deze tijd praktisch geen mens te zien, ja in totaal een stuk of tien waarvan een paar aan het joggen en een paar met hondjes. Die komen allemaal kwispelend op me af voor een aai, dat vind ik wel zo gezellig. Aan diverse mensen steeds gevraagd, goh, als je eens naar het strand gaat, geef dan even een seintje. Maar daar komt nooit iets van. De vorige keer, met Karina, vond ik dat ik dan zelf gewoon moest gaan.

Iets wat ik niet zo snel doe voor mezelf. En al helemaal niet in deze drukke tijden! Maar ik denk dat ik het wel even nodig heb, die ontspanning even. Even relaxen en Zen worden aan het strand. Ik heb  heerlijk lopen kuieren. Het was niet koud maar er stond een stevige wind maar dat was juist heerlijk. Iedereen groet je en wenst je goedemorgen. Ook wel apart. Alsof we een geheim groepje vroege strandbezoekers zijn. Want anders gebeurt het niet hoor, dat iedereen je zomaar groet. Ik vind het wel leuk want ik groet zelf ook altijd mensen waar ik langsloop. Soms zie je ze bijna schrikken of omvallen van verbazing. Dat zijn ze niet gewend! Maar hier hoorde het er gewoon bij en dat vond ik dus juist leuk.

Ik heb heerlijk lopen babbelen tegen de zee, die ik moeder water noem, om redenen die alleen Rulof lezers zullen kunnen begrijpen. Gelukkig liep ik hele stukken helemaal alleen met die weidse einder aan je ene kant en meeuwen, schelpen en zand aan de andere kant. Anders komt er zo een busje voor je hoor, en krijg je zo’n trui met gespen en van die hele lange mouwen. Ik heb een tijdje gelopen en af en toe een schelpje opgepakt maar de meeste gooide ik weer terug. Alleen kwam ik een berg scheermessen tegen en heb er een paar mooie uitgepakt en een stukje verder lag ook een leeg krabschaaltje en iets verder de bijbehorende pootjes met onderlijf.

Die heb ik ook meegenomen, geen idee waarom. Ik vond het beestje best een beetje creepy, brrr! Ik voelde dat ik moest plassen binnen niet al te lange tijd. Tijd om dan maar om te keren. Oeps, dat was een eind terug zeg, daar heb je helemaal geen erg in, als je zo lekker loopt te lopen. Ik moest eraf bij de sok. Er staan van die palen, die voor kinderen een redding kunnen zijn. Ik ben ook wel eens mijn ome Ben en tante Wil kwijt geweest, toen ze me mee hadden genomen naar het strand. En ik zal niet het enige kindje geweest zijn dat op het strand haar familie was kwijtgeraakt.

Toen hadden ze nog niet van die palen. Nu is het een kwestie van, bij de sok, iets naar links, dat is waar je duim rechts zit, en daar liggen mama en papa. Ik moest bij de sok naar de trap. Maar dat had ik zonder de sok ook wel terug gevonden. Toch, voor kleinere kinderen een mooi herkenningspunt. Tegen de tijd dat ik bij de auto kwam, moest ik echt wel plassen maar goed, dan maar snel op huis aan. Ik was lekker uitgewaaid en relaxt, op die aandrang na dan. Ik was voor tienen al weer thuis, even hier zitten schrijven en kwart voor elf alles klaar gaan zetten van school. Toen heb ik me daarop gestort, de rest van de zondag. Nou, wat een trieste ellende zeg.

Helaas werkt het allemaal nog steeds niet zoals het moet. Engels huiswerk kan ik niet maken. Eerst kon rekenen wel maar dan opeens weer niet. En bij het Nederlands krijg ik volgens mij niet het hoofdstuk en dus ook niet de daarbij behorende oefentoets. Ik krijg iets heel anders te zien. Ik word er zo moe van, echt waar. Dit is gewoon niet leuk. Dinsdag maar eens langsgaan bij die balie van het kantoortje en zeggen dat ik met iemand wil gaan zitten en dat die dan kijkt of alles is zoals het moet zijn of anders zorgt dat alles is zoals het moet zijn. Eerder ga ik niet weg en eerder ga ik ook niet aan de lessen beginnen.

Ook van de apothekerslessen, snap ik niet zoveel. En dan heb ik het niet over de inhoud maar meer van, waar moet ik klikken en wat moet ik doen. En toen ik de les rekenen terug keek, die ik vorige week dus gemist had, zit die man doodleuk te vertellen, over het inzenden, dat je dat gewoon net zo moet doen als vorig jaar. Oh ja joh? Maar ik wás er toen helemaal nog niet. Dus waar heb je het nou toch over? Zijn ze daar van de pot gerukt of zo? Met Engels hetzelfde hoor, begint ze over Past simple en present perfect en meer van dit soort grammaticale onderdelen, die ik graag wat opgefrist zou zien, maar dat is de stof die ze al behandeld hebben. Eh wederom, oh ja joh? Maar toen was ik er helemaal nog niet…

En, zoals ik al zei, het huiswerk kan ik niet maken. Ik heb een screenshot genomen, van wat ik te zien krijg. Dat heb ik dan weer in een google drive document gezet met een deelbare link en die link heb ik gekopieerd en dat weer bij de huiswerkopdracht, bij inzenden, nadat ik dat had open geklikt, erbij geplakt en toen bewaard. Als het goed is heb je het dan ingezonden. Maar ik ga echt niet straks voor 3 weken achterlopen hoor! Dus ga ik maar weer mails opstellen en hopen dat ik dan alles ondervang waar ik nu tegenaan loop. Want dat is het nou juist, je loopt er tegenaan op momenten dat je niemand om hulp kan vragen en dan kan je geen drol doen verder. Ik durf te zeggen, en zeker te weten dat ik nooit meer zoiets als dit zal doen.

Ik vind het dan ook echt niet goed georganiseerd zo hoor, wat een big fail daar, wat mij betreft dan. Ik kan er ook niets mee zo verder. Kom je er niet door omdat je het niet begrijpt of het niet aankan oké, dan heb je te hoog gegrepen. Maar flip je door, in al de drukte met je stage en de rest van je leven, omdat het daar zo’n rommeltje is, dan vind ik dat niet fair hoor. Morgen gelijk bij die leraren ook aan de bel trekken. Wat is dat nou voor een opmerking om te zeggen dat het net zo moet als vorig jaar, als meer dan de helft nieuwe studenten zijn. Nou ja, daar was niks van te merken natuurlijk, toen ik vandaag pas kon kijken, want die konden allemaal niet inloggen omdat ze nog naar het verkeerde instructiefilmpje hadden zitten kijken! Idioot gedoe allemaal. Ja, je merkt het wel, op dit moment, dat ik dit zit te typen, ben ik eigenlijk pislink! Zo, dan ben ik het tenminste even kwijt.

Het is wel grappig met Rainbow studeren. Hij komt net achter de laptop zitten, alsof hij denkt, hé, dat is even andere koek dan dat grote beeldscherm op een stokkie. Ik kan er hier achter gaan zitten en zo naar haar staren, dat ze ongemakkelijk wordt en me wel aandacht moet geven! En ja, dat werkt! Maar ik heb ook een manier gevonden om hem daar zo weg te hebben. Ik heb zo gelachen! Ik zit naar een les te luisteren en ik haal een oortje uit mijn oor, en laat Rainbow luisteren. Hij schrikt zich rot van de pratende man en vliegt van de tafel. Als hij wat later weer naar me wil komen zitten staren, dan trek ik het oortje eruit en poef! Weg is Rainbow. Dat is snel geleerd zeg! Dat moet hij vaker doen, zo snel leren, met andere dingen, zoals niet meer gek worden als er snoepjes zijn… Oh oh, en nageltjes in als je vrouwtjes huid eronder voelt…. Ook een goeie!

"Om te verbeteren moet je veranderen; om perfect te zijn moet je vaak veranderen.

Origineel: To improve is to change; to be perfect is to change often."

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Gisteren ben ik dus gaan wegen en ik had het goed ingeschat, ik was iets te optimistisch geweest maar dat komt ook wel omdat ik me zo goed voel. Er is een wereld van rust over me heen gedaald en dat midden in al die hectiek. Eigenlijk heel erg raar maar het is echt zo. Ik kan het niet anders uitleggen. Toen ik gisterochtend bezig was, viel me op dat het lange staan in de apotheek nog wel meer voordelen heeft. Wat ik tegelijkertijd besefte, was hoe lang ik al niet normaal gefunctioneerd heb. Hoe lang ik al zo ontzettend uitgeput ben geweest, voordat ik, lichamelijk, in elkaar stortte na mijn moeders begrafenis. Ik heb het zo lang gedaan, gewoon doorgaan met die burnout, dat ik eigenlijk uiteindelijk niet beter meer wist dan dat ik me zo moe voelde, zo leeg, zo op.

En ik dacht echt dat dit bij het ouder worden hoorde. Ik snapte alleen niet hoe ik dan kon functioneren over 20 jaar, als het op dezelfde manier zo door zou gaan. Ik snapte al niet hoe die oudjes allemaal nog een been voor het andere konden zetten. Dat had ik nu al, dacht ik. Maar de laatste weken, juist vanaf de stage, had ik verwacht de rest van de week nodig te hebben om bij te kunnen komen van één zo’n dag, tot de volgende er weer aankwam. Maar zo is het niet gegaan. Ik sta nu ook al die 2 dagen achter elkaar, en deze week heb ik geen pijnstiller of aspirientje genomen. Het was wel even te voelen op vrijdagmiddag maar toch, het ging nog redelijk. Wel was ik blij dat ik het laatste anderhalve uur heb kunnen zitten.

Maar dan kom ik thuis, ga ik de cits eten geven en lekker koffie zetten voor mij. Ik ga achter de pc zitten en schrijf nog even een blog. Meestal ruim ik nog wat losse dingetjes op. Ik ga me wassen en uitkleden en maak alles vast in orde om te gaan slapen. Ik ben namelijk wel moe en dan weet ik dat alles al geregeld is, als ik straks per ongeluk in slaap val. En zoals dan vandaag, waar ik ‘normaal’ gesproken dus half dood zou zijn geweest, ben ik vol energie! Ja, ik voel mijn hielen nog een klein beetje maar op zich, prima te doen. En dan met het bezig zijn zelf. Ik ben nu zo gewend om te staan met af en toe een paar pasje lopen, om te zoeken in laatjes, mandjes te pakken of naar de balie te lopen om op de pc’s aldaar te kijken naar iets, waar de beller om vraagt. Nu thuis, ga ik gewoon in ene ruk door. Het is namelijk half zo pijnlijk en vermoeiend niet dan dat staan zo lang.

Dat is ontzettend mooi meegenomen. Ik besefte me alleen dat ik altijd al zo moe was, al jaren en jaren. En nu opeens niet meer eigenlijk. En ja, dat valt enorm op! Niet zo opeens natuurlijk maar het is zo totaal anders dan ik me kan herinneren. Het is zo lang geleden dat ik me zo goed heb gevoeld, lichamelijk dan, dat ik het me niet eens kan herinneren wanneer dat dan ook nog zo was. Kan je nagaan. En ik ga nu achter elkaar door en dan ben ik echt verbaasd dat ik nog lang niet moe ben. Al jaren doe ik alles in etappes. Alles stoffen, en even pauze, vroeger een sigaretje nu niet meer. Dan stofzuigen, dat moest op zich al in etappes in het begin toen in ingestort was. Maar alle jaren daarvoor ook, erna even uitblazen. En zo doe je er wel een hele dag over voor je huis echt overal schoon is.

Nu niet meer, ik doe alles achter elkaar door. Ik hoef geen pauze omdat ik me moe voel, ik hoef geen pauze omdat ik zo nodig moet roken, ik wil juist gewoon achter elkaar door gaan. Heerlijk! Dan ben je lekker klaar en kan je wat anders gaan doen. En waar ik nu zo verbaasd over ben, ik eigenlijk heel erg. Want zoals het nu gaat, dat is normaal, dat is zoals het hoort. En al ben ik nu vele jaren ouder, ik ben vele malen fitter dan een hele tijd geleden al. Bizar eigenlijk. Dat je zo achterlijk hard bent voor jezelf, dat je gewoon jaren lang de uitputting nabij bent en denkt dat het zo hoort. Ik ben gewoon echt een heel klein beetje dom. En niet lief voor mij. Maar daar probeer ik nu iets aan te veranderen. En dat gaat de goeie kant op zo, voor ik doodga heb ik het heel misschien een beetje onder de knie.

Het was op druk op de bank vanmiddag. Toen ik net thuiskwam, ging ik heel even zitten om wat te drinken. Rainbow kwam bij me liggen, die dacht dat hij misschien wel iets kon bedelen maar toen dit niet het geval bleek, ging hij lekker languit liggen. Hij krijgt meestal de kans niet om zo naast me te liggen. Moonlight is er meestal als de kippen bij. Moonlight mist me enorm, net als Rainbow, dat merk ik aan ze. Vooral omdat ik Moonlight nu heerlijk mag aaien, wat ik normaal echt niet mag. Hij komt erom vragen nu. De lieverds, die laten je tenminste merken dat ze om je geven. Zonder dieren zou ik geen leven hebben, dat meen ik echt.

Moonlight had al zitten gluren. Hij is niet zo’n fan van Rainbow, want dat is een klein pestkoppie en vooral hij en Aurora zijn vaak HET slachtoffer. Hij kon het toch niet laten en zijn zin om naast mij te liggen was groter dan zijn weerstand tegen Rainbow. Hij kwam erbij liggen. Ik maakte er voorzichtig een foto van. Toen wilde Skylar er ook bij. Die duwde mij gewoon van mijn plek! Ik moest zo lachen, ik ben maar op gaan staan want zo kon ik een betere foto nemen van mijn Tuxedo Trio, die nu echt voor het allereerst, zo met zijn drietjes op de bank lagen. Ah en toen kwam Roortje ook kijken, die wil ook altijd zo graag bij mij liggen. Maar ze zag dat ik al van mijn plek was gejaagd, toen ze even een brokje was gaan eten. Op de foto’s zie je de felle koppen van Skylar en Rainbow. Vriendjes worden is echt nog teveel gevraagd hier.

Zij keek naar Skylar en hij keek naar haar. Prrr, zei zij en Prrrrrrrr zei hij terug. Voor een prrr klinkt dat vrij agressief hoor, soort van geïrriteerd. Toen draaide ze zich om en paradeerde naar boven. Staartje omhoog en trots haar koppie ook. Ze had duidelijk geen trek nog om naast Skylar op de bank te springen. Ik denk dat het een verstandig besluit van haar was. Maar jammer is het wel. Hopelijk komt het toch echt een keer zover, dat ze met zijn allen op en over me heen liggen. Als ze dan maar niet allemaal tegelijk schrikken en wegvliegen, want dan zit ik overal onder van die krassen en daar heb ik dan weer niet zo’n trek in…

Gisteren kwam er maar niet veel van het leren. Ik heb zitten chatten met een vriendin en toen nog eentje en toen nog een. Toen ook nog even met mijn broer. Ik voelde me ook best wel moe. Huis goed gedaan, bakken gedaan, naar de stad geweest voor Cambridge en boodschappen gehaald. Misschien vind ik het wel goed zo, en prop ik alles in de zondag, als ik rond tienen weer van het strand terug ben. Ik wilde eerst niet gaan en dan gelijk gaan leren maar ik ga me gewoon geen fijne dingen ontzeggen. Ik wil het liefst deze week al alles hebben ingehaald maar dat kan en mag ook in twee weken hoor. Wie maakt me wat. Als ik het maar inhaal en dat gaat gebeuren, reken daar maar op. Als ik iets wil, dan gebeurt het ook echt. Ik ben erg gemotiveerd en ga het op zeker halen en redden allemaal. Saskia, de apotheker, zei dat ook nog.

Ze vertelde me trouwens ook dat de meeste apotheken niet zo hoog opgeven over Capabel, maar dat zij altijd voor mij als referentie wil gelden. Ze weet hoe gemotiveerd ik ben, en hoe ik mijn best doe en dat is altijd veel waard in apotheken land. Dat komt wel goed want ik heb me nu al bewezen en mag daar nog een jaar mee door gaan. Komt dus ook wel goed, ondanks het diploma van Capabel. Dat soort dingen vertellen ze je nooit van te voren hè. Maar het geeft niet, zelfs dat zal zich in mijn voordeel draaien. En het hebben van een erg goed stage adres, zoals ik nu heb, is daar zeker een goeie hulp bij. Dat heb ik al mee. Het diepe verdriet en het daar wakker van worden, omdat je daarover droomt is vermoeiend maar het is niet anders. Het zal wel zo moeten blijkbaar. Het remt me ook wel een beetje maar ik weet dat ik op de juiste weg ben. En dat weten helpt me ook om gewoon verder te gaan. 

"Niemand kan bij een ander waarnemen en begrijpen, wat hij niet zelf heeft beleefd.

Origineel: Kein Mensch kann das beim andern sehen und verstehen, was er selbst nicht erlebt hat."

Hermann Hesse - Duits-Zwitsers schrijver, dichter en Nobelprijswinnaar literatuur (1946) 1877-1962