Vandaag is het voor mij echt even zondag. Lekker niets doen mag, niets moet. Ja ik moet mijn haren even gaan fatsoeneren wil ik niet voor Jan met de korte achternaam lopen morgen op de zaak. Maar verder is het gewoon even een vrije dag.

Gisteren heb ik al lekker mijn huis minder harig gemaakt dus dat hoeft ook even niet. Alhoewel, kattenhaar is er altijd als er katten in huis zijn. Dat moet je maar voor lief nemen. Je krijgt er zoveel voor terug, dat weegt niet tegen al die haren en al dat gestofzuig op.

Af en toe, vooral al het zonnetje door het huis schijnt, krijg ik er wel helemaal de balen van maar als je dan zo'n lief koppie naar je ziet kijken, is de irritatie al weer verdwenen. Je gaat het een klein beetje negeren. Als je dat niet doet, zal je leven alleen maar uit stofzuigen bestaan. 

Gistermiddag kreeg ik bezoek van Ilse, de studente kattentherapeute. We hadden elkaar, buiten de kattenvragenlijst invullen, behoorlijk veel te vertellen. Haar moeder heeft ook pas dezelfde diagnose gekregen als mijn moeder, toeval bestaat niet. Zo zat ik gisteren nog te vertellen hier dat de juiste mensen op je pad komen. Dus ook dit zal wel een reden hebben.

Natuurlijk moest ik haar over de boeken vertellen. Bij de stichting van Rulof hebben ze tegenwoordig een soort reisgidsje, ik wilde haar er eentje geven omdat ze er ook erg in geïnteresseerd was maar ik had ze al niet meer. Die koop ik en deel ik uit aan diegenen die er interesse in hebben. Dan kunnen ze zelf beslissen of ze er meer van willen weten. Woensdag komt mijn salaris weer dus dan ga ik weer een stapeltje bestellen.

Met Aurora gaat het natuurlijk ondertussen al echt stukken beter. Na de laatste keer heeft ze ook niet meer gebeten. Moonlight bijt ze ook niet meer zo hard ook al blijft hij toch op zijn hoede voor haar. Toch kunnen er nog wel dingen zijn die zij me kan helpen om te verbeteren. Ook een training om de cits vrijwillig én zelfstandig in het reismandje te krijgen. Dat is ook wel enorm handig natuurlijk. 

Ik vond haar een bijzondere jongedame, werken, studeren en als vrijwilliger ook nog eens werken in een dierenasiel. Ik heb natuurlijk ook volop verteld over Sunshine en mijn zoektocht naar hem. Ze was enorm geschokt toen ik haar vertelde van de zieke telefoontjes die ik kreeg in het begin.

Elke keer weer als ik geflyerd heb, krijg ik die nog hoor. Alleen worden privénummers weggeschakeld en dan kunnen ze er niets mee of ze laten een bizarre voicemail achter die ik ook gewoon weg klik. Ze wist niet wat ze hoorde! Ja, er lopen echt rare mensen rond op deze wereld. Daar was ik ook al een tijdje achter maar die telefoontjes schokten mij ook enorm in het begin.

Ook nog iets bijzonders waar Ilse mee bezig is, is de kat Tommie. Tommie had door de Griekse zon als altijd buiten zijnde straatkat, kanker aan neus en oren gekregen en Ilse heeft ervoor gezorgd dat hij daar vast aan geopereerd kon worden. Natuurlijk kost dit aardig wat en helaas heeft Ilse geen Oprah bankrekening. 

Dus is ze donaties gaan vragen aan mensen. Ik zal de link hier zo bij zetten, er is nog maar 322 euro nodig voor zijn behandeling want hij is er natuurlijk nog niet. Wil je ook doneren dan is hier de link www.helptommie.nl Wat zou het fijn zijn als die 322 euro snel bij elkaar geschraapt kan worden. Ook hier geldt; alle beetjes helpen. 

Ze heeft ook al een gouden mandje voor hem gevonden, daar gaat hij heen als hij straks door al het ergste heen is. Ze vertelde me dat ook hij heel erg heeft moeten wennen aan het feit dat er ook lieve mensen zijn. Op 20 oktober is hij hier in Nederland aangekomen en ondertussen is hij ook veranderd van angsthaas in een schat van een kat. De foto's zijn van Tommie en Ilse dit keer. Ook hij verdient een goed leven, zonder pijn.

Ik heb mijn kerstcadeautje voor Tommie al overgemaakt. Wie goed doet, goed ontmoet. Kwaad kan het nooit in elk geval. Ilse en ik hadden gesprekstof genoeg in elk geval. Volgens mij heeft ze nog nooit zo lang over de vragenlijst gedaan. Sommige vragen waren soms best nog moelijk om antwoord op te geven ook. Vooral bijvoorbeeld, hoe is haar lichaamstaal vlak voor of wanneer ze bijt. Maar we zijn eruit gekomen.

Toen Ilse wegging, bracht ik haar netjes naar de deur en toen ik die voor haar open wilde doen, vroeg ze "eh mag ik mijn jas soms ook nog even aan". Oh my God! Had ik haar zo zonder jas de deur uit willen doen hahaha. Over blonT gesproken! Mét jas ging ze weg, wel zo lekker natuurlijk midden in de winter. Waar zat mijn blonde hoofd? Ik kan er nog om lachen nu!

Daarna moest ik gelijk weg naar de verjaardag van mijn schone zus. Mijn broer heeft niet zo'n groot huis maar wel 3 grote honden en een papegaai(tje). Op de 1 of andere manier komen op een gegeven moment alledrie de honden bij me zitten. Loki, zat gelukkig bij Fran, een vriendin van broer en schoonzus, op haar hoofd en wilde daar ook niet meer af. Het was een beetje een beestenboel zeg maar.

Eenmaal thuis snel mijn stukje van gisteren geschreven, elke dag een stapje voor Sunshine doen is nou eenmaal een must geworden voor me. Nu voor vandaag en dan kan ik weer even wat voor mezelf gaan doen. Iemand vroeg van de week waar ik het elke dag allemaal vandaan haal. 

Eerlijk gezegd heb ik daar zelf ook geen idee van. Ik weet dat ik ga schrijven, meestal weet ik dan nog niet waarover maar zodra ik zit, vliegen mijn vingers over de toetsen en voor ik het weet heb ik een heel epistel staan. Soms moet ik het dan zelf ook nog even overlezen om te zien wat ik nou eigenlijk precies geschreven heb. Raar hè? Vind ik zelf wel in elk geval.

Het zal wel zo horen denk ik. Ik heb ondertussen zo'n mugcake geprobeerd, water erbij en in de magnetron en je hebt een verse cupcake. Nou nee hoor, gatverdarrie! Niet te vreten! Dat weet ik dan voortaan ook weer. Niet meer nodig om me af te vragen of dat wel lekker is. Voor mij niet in elk geval. Ik ga ermee kappen voor vandaag. Kan je nog een kleinigheidje missen, stuur dit dan via de link naar Tommie. Dan kan hij ook gezond en wel aan 2017 beginnen! Dan kan zijn jaar alvast niet meer stuk! Fijne zondag allemaal. 

"Eeuwigdurend is de Christus voor u geboren en ontwaakt, elk ogenblik moet u van uw leven en uw gedachten, uw gevoel kerstfeest maken."

Jozef Rulof uit Lezingen 3

Zo, eindelijk tijd om even te schrijven. Een mens mag dan wel eens een keer een vrij weekend hebben maar dat wil nog niet zeggen dat je dan ook echt vrij ben. Alhoewel vandaag geen straf was natuurlijk. 

Ik weet hoe druk het nu op de zaak is, dat heb ik de hele afgelopen week al meegemaakt. Oplopende wachtvelden, hardwerkende medewerkers die hun best doen om zo snel mogelijk al die telefoontjes te beantwoorden. 

Het is zelfs zo druk dat er een aantal last krijgen van hun stem. Ze worden schor, stem valt weg, noem het allemaal maar op. Echt petje af voor onze mensen. Mensen die doorwerken als ze eigenlijk pauze hebben want ja, het wachtveld is zo hoog. Snel rennen naar het toilet of een koffietje pakken.

Elk jaar weer zie ik dat gebeuren. Niet dat we het de rest van het jaar niet druk hebben. Maar dit is ongekend, elke december weer. Meer dan 10.000 calls per dag is geen uitzondering. Ga er maar aan staan. Het ene gesprek is makkelijker dan het andere, maar ze werken maar door. Complimenten aan alle mensen op de wereld, die juist om het voor een ander een fijne kerst te laten zijn, zich zo inzetten.

Maar vooral een diepe buiging voor al mijn leuke, lieve, geduldige, grappige, zich suf bellende collega's. Jullie verzetten bergen in december! Elk jaar zie ik er weer tegenop en elk jaar vind ik het dan toch weer zo prachtig om mee te mogen maken. Het hele bedrijf gonst, alletwee de gedeeltes van ons Klant Contact Center zitten afgeladen vol.

Geen rustig moment is er in december, het lijkt wel een zoemende bijenkorf. Pas 's avonds om een uur of 11 wordt het ietsje rustiger. En dan te bedenken dat de grote drukte al vanaf een uur of 7 's morgens al aan de gang is. Het is aanpoten maar toch heeft het wel iets. Dan ben ik altijd trots op waar ik werk en wat ik doe en op iedereen die daaraan meewerkt. We doen het toch maar.

Vandaag mag ik dan wel even bijkomen van alle gekte, dan zijn er nog steeds genoeg andere mensen hard aan het werk. Iets wat veel mensen vergeten die alleen door de weeks werken. Die denken dat heel Nederland dan in ruste is maar die denken dat echt verkeerd! Er wordt volop gewerkt in die zogenaamde vrije weekenden.

In ziekenhuizen, dierenartsen, tandartsen, winkels, verzorgingstehuizen, alle dienstbare beroepen hebben geen vrije weekenden. Tenminste niet altijd. Bij ons werken we om en om. Dus kan je een klein beetje mee krijgen van wat andere mensen ervaren die wel alleen door de week werken. Het andere weekend ben je weer volop aan de bak.

Voor mij heeft het wel iets. Mijn weekenden vallen ook wel eens door de week. Eigenlijk kan dat soms best fijn zijn. Ik kan me de tijd bijna niet heugen dat ik regelmatig werkte. Ook feestdagen zijn bij ons niet heilig. Gewoon werken. Dit jaar valt mijn rooster zo dat ik de 1e kerstdag een dagdienst heb, om 6 uur beginnen. En de 2e kerstdag heb ik avonddienst. 

Ik vind het juist gezellig en leuk, druk, veel te doen en op te lossen. Ook het eten en hapjes en weet ik veel wat moet ik achteraan en regelen. Maar het is zo gezellig! Iedereen mooi gekleed, vol zin in de kerst en hun werk. Raar maar waar, we zijn een raar stel daar bij de RMC. We hebben veel lol onder elkaar.

Toch kijk ik wel uit naar het volgende jaar. Mét of zonder Sunshine al thuis, dit jaar moet maar zo snel mogelijk voorbij. Als ik van mijn leven een boek moest maken werd het een encyplopedie in 26 delen. Maar zoveel verschíllende dingen in 1 jaar, allemaal rampen op zich, heb ik tot nu toe nog niet meegemaakt. 

Geloof me, dat wil écht wel wat zeggen. Ik heb al heel veel meegemaakt, misschien net als iedereen natuurlijk, maar toch. Dit jaar spant de kroon. De ene ramp na de andere volgde elkaar op. Had ik voor dit jaar al vaak genoeg gedacht dat ik nu alles wel onderdehand gehad had, er kon blijkbaar nog altijd veel meer bij.

Om dit even lichtjes te benadrukken is er echt een berg op mijn schouders gegooid dit jaar en moest ik toch gewoon doorlopen. Natuurlijk ga ik nog regelmatig door mijn knieën door de zwaarte. En elke keer dat ik weer opsta en doorloop, dan weet ik dat dit gewoon moet. Je wordt er wel sterker door. 

De afgelopen jaren gingen er een paar deuren dicht. Sommigen hadden allang gesloten moeten worden. Ik ben nooit zo snel in het afsluiten van dingen. Ik laat dat gewoon doorsudderen. Vaak ook nog met het idee dat het wel goed zal komen. Maar soms kom je op zo'n punt dat je je bedenkt dat je zelfs dat niet eens wilt. Ook dat is weer mooi eigenlijk.

De deur die ik echt definitief dicht wil doen aan de ene kant is die van 2016. Terwijl ik dacht de rotste deuren al te hebben dichtgegooid in de jaren ervoor. Blijken er nog rottere deuren te zijn. Het mooie daarvan is, dat voor elke deur die dicht gaat, er altijd weer een andere, betere deur zal openen. Er zal altijd wel iets zijn, hoe klein ook. Altijd valt er iets te leren of te verbeteren.

Aan de andere kant is 2016 ook weer zo mooi geweest. Vol met lessen, leermomenten, en vol van liefde. Liefde is het hoogste goed de mens gegeven. Dat komt uit 1 van mijn boeken, de boeken van Jozef Rulof en hoe vaker ik ze lees, hoe meer ik dat begrijp. Dat heeft niets te maken met hoe jij wilt dat iemand is, maar dat je houdt van die persoon ongeacht hoe die is. 

Ouders leren dat van hun kinderen. Ongeacht wat die doen, daar hou je van. Onvoorwaardelijke liefde. Houden van betekent ook niet dat je alles maar goed moet vinden. Juist niet eigenlijk. Liefde kan soms juist hard zijn. Soms is dat gewoon nodig. En soms is de liefde opeens over. Dat kan ook. Dan moet je ermee stoppen, dan is het gewoon klaar.

Dat is zo makkelijk nog niet. Ik durf heel eerlijk te zeggen dat ik dat slecht kan. Ik ben conflictvermijdend en, ook juist omdat ik heel makkelijk ben, ga snel mee met iemand. Niet dat ik geen eigen mening heb, helemaal niet. Gewoon omdat ik geen zin in gezeik heb. Ik vind gewoon veel te snel veel te veel goed. Als iemand maar een heel klein beetje overheersend is, ga ik mee zolang ik dat nog enigszins te tolereren vind. Kan je nagaan als iemand behoorlijk overheersend is. 

Het lijkt mij dat ik daar iets mee moet doen. Ik zal nooit hard worden en iemand bewust willen kwetsen maar ik moet wel leren sneller te zeggen als ik het ergens niet mee eens ben. Ik laat anders de dingen veel te lang opbouwen. Maar uiteindelijk, als op een gegeven moment mijn grens bereikt is, dan is het gewoon over.

Ik las laatst ergens een tekst. Die staat nu als mijn banner hier op de site; Een sterk mens gaat niet smeken of proberen te lijmen als ze voelen dat ze niet meer gewenst zijn. Die lopen gewoon verder. Klaar ermee. Geen nut meer.

Daar moet je geen moeite meer in steken. Dichte deur. Zo ben ik dus ook. Fijn gevoel ook eigenlijk. Iets wat ik al vaak maar dus ook vaak veel te laat gedaan heb in mijn leven. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik daar nu veel sneller en directer in zal worden. Goed voornemen voor 2017 is er dus al!

Dichte deuren leiden tot open deuren. Zo mooi vind ik dat. Het laat me mijn eigen groei ook zien. De juiste mensen lijken altijd weer op je pad te komen. Dit jaar zijn er een hoop nieuwe mensen op mijn pad gekomen. Mensen die veel meer met je op 1 lijn zitten. Dat is mooi om te merken. 

Zoals ik gisteren een cadeautje kreeg van een vriendin, dat had niet mooier geweest als het van puur goud met juwelen zou zijn. Gewoon een klein gebaar dat veel met je doet omdat je weet dat er over is nagedacht met jou in gedachte. Daar gaat het eigenlijk om. Materiele dingen, hoeveel ze ook kosten, zijn van nul en generlei waarde. Zo'n kleinigheidje uit het hart met een mooie gedachte erachter doet je dan veel meer. Zo mooi, leven en leren en liefde, meer is er eigenlijk niet. 

"Kerstmis is een tijd waarin je heimwee krijgt, zelfs als je thuis bent."

Carol Nelson

Helaas, mijn afdwingen heeft geen resultaat gehad. Ondanks het feit dat de buitendeur afgelopen nacht een tijd is open gebleven door een vakkundig geplaatste grote kiezel, is Sunshine niet voor de bovendeur komen staan om te eisen weer naar binnen te mogen.

Nu heeft afdwingen bij Sunshine nooit resultaat opgeleverd dus ergens verbaast het me niets. Toch zat er ergens diep in me zo'n glimmertje hoop dat zich af en toe liet gelden. Het heeft alleen niet mogen baten. 

Sunshine zal wel thuiskomen op zijn eigen voorwaarden en op zijn eigen tijd. Niet dat hij niet naar huis wil. Ik weet zeker dat hij dat wel wil. Alleen, zoals ik vorige keer al zei, is het voor hem zo makkelijk nog niet. Als hij dat had geweten voor hij er vandoor ging, had hij het zeker weten wel uit zijn koppie gelaten. 

Net zoals er heel veel dingen tegelijk samenvielen waardoor hij de kans heeft gekregen naar buiten te rennen, zullen er nog meer dingen tegelijk samen moeten vallen, wil hij weer terug komen.

Als die wet van Murphy een tegenhanger heeft, dan zal die dit op moeten pakken. Zo eenvoudig zal dat dus niet worden. Maar niets is onmogelijk natuurlijk. Daar ben ik in mijn leven al zo vaak tegenaan gelopen, dat ik er eelt van op mijn ziel heb gekregen.

Vandaar dat ik mijn verwachting niet bij zal stellen. Hij komt thuis, zo simpel als dat. Dat blijf ik gewoon vasthouden. Ook al zou ik niets meer ondernemen dan hier mijn stukje trouw blijven schrijven elke dag, al leest geen kat het meer, dan nog komt hij thuis. 

Ondertussen zal ik gewoon door moeten gaan met leven en overleven. Er komt elke keer iets meer rust als er weer iets verbeterd in alle toestanden in mijn leven. Dat vind ik wel positief. Nou ben ik natuurlijk een positivo in hart en nieren, anders had ik er wel anders ingestaan ondertussen.

Als Cruyf hem niet had verzonnen, had ik er zelf opgekomen. Elk nadeel heeft zijn voordeel. Dat is echt zo. Bovendien, hoe diep je ook zit, er zijn altijd nog genoeg dingen waar je dankbaar voor kunt zijn. Voel je je down, ga die dan eens na in je hoofd.

Materiele dingen tellen niet, die kun je kopen, mits je genoeg geld hebt natuurlijk. Net zoals tegenwoordig schoonheid ook gekocht kan worden. Al kunnen de meningen daar ook over verdeeld zijn. Laatst zag ik een interview met de 71 jarige Priscilla Presley.

Wat een prachtig mooie vrouw vond ik dat toen ze jong was. Het had volgens mij ook een prachtige vrouw op leeftijd kunnen zijn maar door al die plastisch chirurgische ingrepen is er weinig natuurlijk schoons aan blijven zitten. Dat hebben ze allemaal weg genipped en getucked. Vreselijk!

Ik vind haar er nu uitzien als een karikatuur van zichzelf. Zo zie je tegenwoordig wel meer vrouwen rondhupsen. Connie Breukhoven, oftewel Vanessa van vroeger, zat vorige week in koffietijd. Mijn God, wat ziet die eruit! Je ziet dat het een mooie vrouw was, want dat vond ik haar toen ook. 

Alleen alles zit zo strak dat het mij pijnlijk lijkt als je praat. Zo'n breedbek-kikker mond waardoor ze bijna haar oren inslikt als ze lacht. Ik vind dat jammer. Ook al die kunstnagels en haarstukken, weaves, siliconen in je wangen, je borsten en je kont. Waar slaat het op?

Ik heb van jongsaf aan al lange nagels. Mijn moeder vond dat altijd vreselijk maar ik hield ze stug lang. Ik was dan ook altijd een soort van uitzondering. Ik heb van nature sterke nagels, en niet iedereen is zo gezegend zeg maar. Nu heeft iedereen lange nagels, ze zijn alleen niet echt. 

Kijk, een ander kleurtje in je haar, prima. Cremetjes smeren om je gekreukelde gezicht een beetje in fatsoen te houden, niks mis mee. Maar al die kunstgrepen? Ik vind het maar niets. Nou heb ik makkelijk praten, al zou ik het wel dolgraag willen, ik kan het me niet eens veroorloven. Maar als ik kon zwemmen in het geld, zou ik nog zo ver niet gaan.

Dat je er probeert zo goed mogelijk uit te zien, lijkt me niet meer dan normaal. Ik ga in het nieuwe jaar al die zorgvuldig gespaarde kilo's er ook weer afhalen. De afgelopen jaren is er aardig wat bij gekomen, door omstandigheden maar dan nog. Het gaat er gewoon weer af. Om nu zo vlak voor de feestdagen te beginnen is een beetje onzin. 

Dat ga ik mezelf niet aandoen, al zou het eigenlijk niet uit moeten maken. Maar die afspraak heb ik met mezelf gemaakt. Als die allemaal voorbij zijn, of Sunshine nou wel of niet al thuis is, ik ga dan gewoon weer even met mezelf aan de slag.

Er is zoveel gebeurd de afgelopen paar jaar, dat er in plaats van kilo's afgingen, kilo's bij kwamen. Op emotioneel vlak was er heel veel, ik ben een emo-eter, reken maar uit. Maar ook lichamelijk zat het me niet mee. Eerst mijn been en de 10 maanden dat het duurde voor ze wisten wat ik nou eigenlijk had.

Daarna de operatie met een maand of 6 met praktisch geen beweging op de bank zitten/liggen. Daar wordt je echt niet slanker van, helaas. Toen ik eindelijk weer een beetje mobiler werd, kreeg ik die mexicaanse griep. Een longontsteking en longbeschading volgden braaf. Prednison gaf toen de nekslag wat de kilo's betreft. 

Enige beweging veroorzaakte enorme benauwdheid en het duurde tot februari dit jaar voor ik bij de longarts kwam. Eindelijk medicijnen en lucht. Nu kon ik er eindelijk wat aan gaan doen. Meer bewegen, dieetje. Oh ja, dachten ze ergens, we zijn nog niet klaar hoor!

De diagnose van alvleesklierkanker van mijn moeder, gevolgd een dag of 4, 5 later door de ontsnapping van Sunshine, zetten mijn leven weer volledig op zijn kop. Mijn hoofd stond er gewoon niet naar. Die had wel andere zaken die daar doorheen speelden en de overhand hadden. Niet echt gek natuurlijk. Dat waren de grote klappers met een heleboel kleine klappertjes op de achtergrond ook nog eens. 

Maar nu ben ik het zat. Ik heb mezelf gewoon een beetje verwaarloosd. Een beetje veel zelfs. Ondanks alles heb ik toch weer een beetje rust in mijn hoofd. Sommige dingen lossen vanzelf op en tijd heelt alle wonden of zorgt ervoor dat het dragen lichter wordt.

Zo is dat met verdriet en lijden. Als je net gaat lopen met een kilo's zware rugzak, doet na een tijdje alles je pijn. Je rug, je schouders, je benen. Blijf je doorlopen, dan lijkt het alsof die rugzak toch lichter wordt, je gaat wennen. Je wordt sterker. Die rugzak is nog even zwaar maar het dragen wordt lichter. 

Die rugzak van mij heeft het formaat van het witte huis maar ik draag hem met flair en doe alsof hij zo zwaar niet is. Dat hij op mijn rug zit, ja, daar blijf ik me wel van bewust. Ik weet alleen dat ik hem er niet af krijg dus deal ik er maar mee. Door gewoon door te gaan en ondertussen te blijven dragen is hij vanzelf iets lichter geworden.

Als ik dan mijn zegeningen ga zitten tellen, dan mogen er wat steentjes uit. Elke dag kijk ik weer naar de mooie dingen in mijn leven. Waar ik dankbaar voor ben, die me vreugde brengen. Van de week had ik een foto ergens voorbij zien komen van een schitterende lucht.

Ik vond het echt prachtig om te zien, soort schaapjeswolken met de zon erachter. Een paar dagen later, ik zit in tranen om Sunshine en terwijl die uit mijn ogen lopen kijk ik uit het raam en zie precies dié lucht! Door mijn tranen heen lach ik! Zo mooi was dat moment. Daar haal ik mijn kracht uit. Zulke momenten zijn er veel. Gelukkig maar, dat scheelde weer een kei in die rugzak. 

Als dan Aurora me even heel intens en liefdevol aankijkt en haar oogjes toeknijpt als ze ziet dat ik haar blik vang, hup, weer een kei eruit. Moonlight die al trappend tegen me aanligt en me aankijkt alsof ik de hele wereld ben, kei eruit. Iets liefs wat mijn dochter zegt, kei weg. Leeg krijg ik hem niet, er zit altijd nog genoeg in of er komt wat bij maar toch. Hij is draagbaar.

Dragen moeten we allemaal. Dat ieder huisje zijn kruisje heeft is niet voor niets een gezegde geworden. Door die rugzak te accepteren heb je al een stap gewonnen. Bovendien zijn er echt genoeg dingen die hem, al is het maar voor heel even, wat lichter kunnen maken. Dat moet je alleen wel willen zien.