Begin maart dit jaar stopte ik al met blogs schrijven, het lukte niet meer. Op de zaak gebeurde er van alles maar ik weet er nog steeds het precieze niet echt van. Wel gaan er opeens een stel mensen weg en komen er weer nieuwen bij. Het helpt ook niet natuurlijk dat ik zo lang weg ben. Toch blijft mijn site aangeven dat er nog vele duizenden lezers/bezoekers zijn, ook apart. Ik heb het alleen te zwaar met schrijven en lezen dat het me gewoon niet lukt om erbij te schrijven maar ik maak wel aantekeningen. Mijn zicht wordt tegen de tijd van de 1^e operatie wel heel erg slecht hoor. Niet te doen meer dan.

Ik hoop maar dat ik straks niet alles vergeten ben van kantoor. Na zo’n lange tijd zal het best lastig worden om de draad weer op te pakken. Op mijn werk verandert er elke dag wel weer iets. Kan je nagaan als je een tijdje niet geweest bent. Tot vlak voor de 1^e operatie werkte ik nog wel een paar uur per dag maar dat was dan wel gelijk een uitputtingsslag. De hele middag slapen was het enige dat me dan weer bij kon laten tanken.

De laatste week voor operatie ben ik het wel zo erg beu allemaal, voor mij zijn de dagen lang en eenzaam. Ik zie bijna geen mens, zowel letterlijk als figuurlijk. Jolanda komt wel af en toe. Gelukkig komt Petra B een dagje langs. Regelmatig heb ik mijn baas aan de lijn maar die moet zelf onder t mes op de 6^e april. Maar goed, de 1^e stap naar volledige genezing komt in zicht, en het werd tijd!!! En dan is het eindelijk zover, ik mag geopereerd worden. Ik ga er zelf heen met de bus en tante Jo komt me er ophalen. Ik ben best nerveus, het is toch je zicht waar ze aan zitten en ook al zegt iedereen, er is niks aan, dat moet ik toch eerst maar eens zien. Goh, als je (bijna) niets kan zien dan zit onze taal voor sarcasme eigenlijk. Kom ik nu achter…

Ik vond het geen pretje durf ik wel te zeggen. Nee. Bah. Doodeng was het voor mij. Ik dacht dat je hoofd een soort van gefixeerd zou worden maar dat gebeurt niet. Je ligt gewoon los en moet ook gewoon niet bewegen. Ik werd verdoofd met druppels en dat is wel zo prettig in verhouding met een prik, behalve dan dat het even flink prikt in je oog. Altijd nog beter dan daar een naald erin of zo, brrrr. Ze leggen het allemaal goed uit en blijven zeggen wat ze aan het doen zijn en ondertussen maakt de computer allerlei rare geluiden maar ook die verklaren ze. Uiteraard gaat er bij mij iets mis want de lens, die blijkbaar in een cartridge zit wat ik niet wist, die valt daar uit en de arts zegt dat ze hem even er weer in moet zien te krijgen. Ik lig daar maar te wachten maar het lukt haar niet en omdat ze deze lens daar niet op voorraad hebben moet er even een nieuwe gehaald worden. Nou dat is lekker dan.

Uiteindelijk kan ze weer verder. Je hoort je hartslag ook continu en als ze dan zegt ‘ik ga de incisie wat groter maken’ dan hoor je het opeens veel sneller gaan piepen. Als ze met me bezig zijn heb ik maar 1 mantra in mijn hoofd ‘niet bewegen niet bewegen niet bewegen’ en dat hou ik zo maar vol om mezelf maar af te leiden van wat er gebeurt allemaal. Uiteindelijk ben ik klaar en het is allemaal goed gegaan zonder complicaties, zeggen ze. Ik vond die lens wel een complicatie maar zij natuurlijk niet. Ik laat appen aan  tante Jo dat ik klaar ben, want ik moet ook nog even blijven en tegen de tijd dat ik weg mag is zij er. Ontzettend voorzichtig vind ik grotendeels op de tast mijn weg naar beneden. Ik wil niet wachten tot tante Jo boven is.

Ik heb een kapje op mijn oog en dat andere ziet ook nog maar 30% dus het gaat erg langzaam. Met de lift naar beneden en dan richting uitgang. Gelukkig ben ik er al kind aan huis, dat scheelt, ik weet de weg. Het voelt allemaal heel kwetsbaar aan. Tante Jo brengt me thuis en blijft heel even maar ik wil liever gewoon even slapen. Zij gaat weg en ik ga gewoon maar even liggen. Ik heb een soort doffe hoofdpijn in het midden van mijn hoofd, ik vermoed dat het de plek in mijn oog is of zo. Ik slaap de hele middag en ik moet pas morgen beginnen met al dat gedruppel. Ik eet wat en ga vroeg naar bed. Rusten kan nooit kwaad natuurlijk.

De volgende ochtend doe ik vol verwachting het oogkapje af en verwacht scherp te zien met dat oog, zoals meerdere mensen me verteld hebben. Het blijkt dat het erg wazige zicht helemaal niet door het (doorschijnende) oogkapje komt. Welnee, ik zie zelf gewoon zo wazig. WtF??? Is er iets mis gegaan dan? Je wordt gebeld door de verpleging de dag erna en ze kunnen me bellen tot 14 uur. Nou als ik om 12 uur nog niets gehoord heb dan bel ik ze zelf. Ik heb best ook een flinke hoofdpijn en ik zie dingen bewegen in mijn oog als ik links of rechts kijk en dat vind ik ook eng.

Gelukkig bellen ze rond 10 uur en ik word gerustgesteld. Het komt praktisch niet voor dat mensen direct helder en scherp zicht hebben al zijn er altijd uitzonderingen natuurlijk. Dat randje dat mee beweegt is de nog los zittende lens en dat gaat in de loop van de weken vanzelf vast komen te zitten. De hoofdpijn is logisch want ze hebben toch in dat oog gesneden en meer en dat voel ik nu de verdoving is uitgewerkt. Ook dit duurt een paar dagen. In de loop van de week moet de mist optrekken en zal mijn zicht rechts vanzelf helderder worden. Ik mag ze weer bellen als ik vrijdag nog steeds niet scherp kan zien. Gerustgesteld hou ik me rustig. Ik mag niet sjouwen en liever niet bukken even dus dat probeer ik te voorkomen.

Inderdaad wordt mijn zicht steeds scherper en ik val af en toe om van verbazing. Ik zie zelfs de grassprietjes aan de kant van het water waar ik normaal iets wazigs groen zag. Maar het slechte zicht van links gooit wel roet in het eten want het is net of je op 2 verschillende schoenen loopt. Hopelijk duurt het niet lang voordat het 2^e oog gedaan zal worden. Helaas moest ik toch wel heel erg lang wachten. Dit had diverse oorzaken; enorme wachtlijsten door Corona, midden in de zomer dus veel artsen op vakantie en zo. Noem het allemaal maar op.

Na 4 weken was ik eindelijk klaar met het druppelen, wat een gedoe was dat. En ik had zowat kapotte handen van het ontsmetten elke keer ook. Maar dat is wel super belangrijk dus dat doe je dan gewoon. Veel te bang voor een infectie of dergelijke. Tijdens mijn opleiding had ik een druppelprotocol moeten maken, ik wist er wel veel van. Na het stoppen met het druppelen voelde het oog ook direct beter aan, die druppels gingen dan ook echt irriteren op het laatst. Alleen die losse, voor je zicht zwabberende lens was niet prettig en dat bleef lang duren. Na 6 weken ging het echt geweldig, de lens zat vast, wat veel fijner aanvoelt en kijkt dan het bewegen en die rand steeds te zien. Bij de controle na 6 weken blijkt dat ik in de verte wel 120% zie. Helaas is het wel erg behelpen omdat je je zicht van dichtbij opeens kwijt bent. En door het slechte linkeroog zie je dus nog steeds niet goed met lezen, schrijven en werken.

Ik ben daarna wel weer begonnen met werken maar echt lezen lukt dus nog steeds niet goed. Het zicht is nog beperkt en het is erg vermoeiend maar ik wil toch graag werken. Dan heb je ook een doel om op te staan. De weken kruipen zo voorbij en gelukkig heb ik veel plezier met het koor. Daar zal ik een apart stuk aan wijden want ik heb er zo ontzettend van genoten. Had ik echt jaren eerder moeten weten dat het zo leuk zou zijn om op een koor te zitten. Heerlijk! Ondertussen word ik wel steeds ongeduldiger, ook omdat mijn linker oog nog slechter wordt en het er dus, wat van dichtbij zien betreft, niet echt beter op wordt. Als ik werk merk ik dat dan, welke sterkte bril ik ook op heb, na een tijdje mijn zicht erg slecht wordt. Als ik dan een andere bril pak, gaat het wel weer even. Heel raar, het maakt niet uit welke sterkte, hoger of lager, het is alsof mijn ogen een soort van ‘kijkmoe’ worden en na een andere sterkte weer even extra hun best doen. Leg het maar uit.

Oh dat wordt wat, als ik straks helemaal niet meer kan zien van dichtbij. En dan ook nog eens 6 weken te moeten wachten voor je genoeg hersteld bent om een echte goeie bril te laten aanmeten. Voor de computer en om te lezen, hopelijk kan dat in 1. Dan belt mijn tante Jo me. Zij had ook operaties voor staar nodig en haar 1^e kwam een paar weken na mijn 1^e. Maar haar 2^e staat verdorie al gepland voor de 15^e! Dat laat ik niet op me zitten en ik ga bellen met het oogziekenhuis. En dan hang je dus gewoon 2 uur aan de lijn waarvan je zo ongeveer een minuut of 10 iemand aan de lijn hebt. De al eerder genoemde oorzaken spelen nog steeds een rol, corona, personeelstekorten en artsen op vakantie. Ook zit er blijkbaar verschil in het soort verdoving want ze hebben druppel-dagen en prik-dagen. Maar wat blijkt ook nog, ze hebben me verdorie niet op die uitvallers lijst gezet! Ik heb er nog wel zo nadrukkelijk om gevraagd en ben er best pissig over. Helaas kunnen ze niets voor me doen. Ik heb nog een leuk gesprek omdat de dame ook op een koor zat en ik ga vrijdagavond naar Den Haag en dan zingen we met Charley Luske vertelde ik haar enthousiast! Ik hang op en zit nog te verteren dat ik moet wachten tot eind augustus, zoals me verteld werd, en toen werd ik teruggebeld door het oogziekenhuis.

Het is een collega van de verpleegster die ik net had gesproken en die had deze dame verteld dat ze me vergeten waren op die lijst te zetten en dat ze zo’n leuk gesprek had gehad. En toevallig hing deze dame vlak daarvoor een afzegger op! En toen vond ze dat ik dan wel recht had op dat plekje als dat voor mij uitkwam. En natuurlijk kwam me dat uit!!! Dus mocht ik eindelijk de 2^e datum noteren; 18 juli. Perfect, ook precies na alle leuke dingen met het koor. Mooier kan het niet. Blij dat tante Jo me belde en dat ik nu toch vol bleef houden met het bellen van het oogziekenhuis. Ik belde wel vaker maar gaf meestal na een uur in de wacht wel op. Het heeft me in elk geval echt wel iets opgeleverd!!! Dus op naar de 2^e operatie en door naar totale genezing.

En ondertussen is die ook achter de rug. Heel apart want de beide operaties, wat dus in principe de exact zelfde operaties horen te zijn, konden niet meer van elkaar verschillen dan dag en nacht. De weken erna werkte ik eerst nog halve dagen. Het is voor mij echt enorm wennen aan het niets meer goed kunnen zien van dichtbij. Al is het echt een prachtig wonder om van die mist waar ik in geleefd heb voor maanden niet meer te zien. Die is weg! Ik zie zo scherp als alleen jonge mensen kunnen zien in de verte maar dat kwam wel met een prijs. Maar goed, het is niet anders en alles is beter dan ik de afgelopen maanden daarvoor heb meegemaakt.

Het was nog even een zit tot de laatste controle van 6 weken later want daarna kan er pas echt een goeie computerbril worden aangemeten. Ik had al braaf van mijn spaarcentjes willen snoepen om die bril aan te schaffen. Ik heb in de tussentijd allerlei leesbrilletjes gekocht van diverse sterkte en dat werkt toch niet echt goed. Het werken waarbij je dus continu achter de pc zit en van alles moet lezen en schakelen was niet zo fijn eerlijk gezegd. Dat bleef vermoeiend. Hopelijk brengt daar een goed aangemeten brilletje verlichting in. Maar ik ging wel al 2 x per week naar kantoor. Oh wat is dat toch fijn, onder de mensen zijn. Al werk ik voor het niet moeten rennen en vliegen ook wel graag thuis, maar dan 50/50 of zo. Dat lijkt me de ideale deal.

Terwijl ik koffie ging halen voor de anderen, kwam ik Yvonne van boven tegen. Die vroeg hoe het met me ging enzo, dus ik vertelde haar van de controle en daarna de bril. Zegt ze opeens tegen me dat ik die van de zaak krijg! Nou ja! Is dat even lekker. Dus als ik vrijdagmiddag op controle ben geweest, dan kan ik de maandag daarna bij haar langs. Dan moet ik wel naar een door Woonplus aangewezen opticien maar wat maakt mij dat uit. Ik hoef er niet mee op de foto en Eyewish heeft toch ook gewoon leuke brilletjes? En dan kan ik daarna ook overal brilletjes neerleggen in de juiste sterkte want oh man, ik vergeet die krengen zo vaak en echt, ik zie dan niets van dichtbij. En zeker in winkels heb ik dit erg nodig want ik lees tegenwoordig alle etiketten. Dat moet ik wel want ik moet weten hoeveel koolhydraten er in sommige dingen zitten. Waarom, dat vertel ik later nog.

Dus zo ging de zomer voor mij voorbij. Een zomer waarin ik meer genoten heb dan vele, vele andere jaren. En dat kwam dan vooral door het koor waar ik sinds vorig jaar ben gaan zingen. Op aanraden van mijn nichtje, die daar ook zingt, en die merkte hoeveel verdriet ik had. ‘Dan kan je het lekker van je afzingen’, zei ze me. En wat had ze groot gelijk. Al vindt zij dat ze dat altijd wel heeft maar ja, daar kan ze ook niks aan doen! 😉 Nadat we eindelijk van alle corona ellende verlost waren, kon ook het koor weer gaan optreden. Bovendien vroegen ze voor het grote korenfestival van Rotterdam, namelijk ROTJEKOOR, ook nog zangers en zangeressen.

Daar gaf ik me a voor op in januari. En ik moest daar 4 heerlijke liederen voor instuderen. Voor mij wel lastig want lezen ging niet maar mijn oren deden het prima. Dus alles op gehoor en in hele grote letters het liedjes uitprinten. Maar ja, dan was het nog lastig door die sluier waar ik doorheen keek natuurlijk. Maar zingen lukte prima, dit keer bij de Mezzo sopranen ingedeeld. Voor mij maakt dat niet zo uit, hoge Alt of Mezzo Sopraan zingen allebei lekker. Va Pensiero, de Pastorale, You’re the Voice en een heerlijke songfestivalmedley van allerlei winnende liedjes door de jaren heen brachten we als ‘Mega Rotjekoor’ ten gehore.

Die dag zingen namelijk vele koren uit heel Nederland door het hele centrum heen. En oh wat is dat een leuke dag geweest! ’s Morgens al beginnen, voor mij dan, met het Rotjekoor. Dan lekker door de stad banjeren, wat eten en drinken en dan in de middag optreden met ons eigen koor, Popkoor Prestige Rotterdam! En wat een geweldige liedjes hadden we om te zingen. Maar vooral onze opening was erg indrukwekkend; L’enfer van Stromae. Ja ja, in het Frans ook nog. Toen ik er later het filmpje van terug zag, kreeg ik zelf zelfs kippenvel, zo mooi klonk het. Ik ga kijken of ik hier op mijn website wat filmpjes kan plaatsen ervan. Denk het wel! En ook het mooie ‘In de wind’ bracht veel mensen tot tranen, zelfs bij veel van de koorleden bleef het niet droog. Het is zo fijn om met zijn allen zoiets moois te maken! Dat maakt je gelukkig!

We hebben ook nog een sneak peek gehad, een optreden in theater de Lugt, waar we ook oefenen en als enorme knaller kregen we van de directie van Prestige, een avondje in het wereldforum in den Haag cadeau, waar we samen gingen zingen, met zo’n 700 man, met Charley Luske! Echt bizar zo geweldig was het. Vooral met zoveel mensen het prachtige Soldier on van Direct, bracht ons allemaal in een soort trance. Oh dat klonk zo mooi! En Charley kan natuurlijk geweldig zingen maar die werd door ons allen wel verrast, want hij zong tegen een muur van gezang op en dat waren wij. Wat een geweldig leuke avond was dat. En na de zomervakantie komt er nog veel meer leuks aan. Zelfs gaan we volgend jaar ergens, dat laat ik nog wel weten, optreden als achtergrondkoor bij de 3 J’s. Woehoe!

Alleen toen ik zo die foto’s en filmpjes terugzag, dacht ik, nu moet ik ook wel iets gaan doen aan dat overgewicht hoor. Want zo kan het niet langer. Ik was door meer te gaan bewegen al wel zelf een paar kilo kwijt. Maar ja, er moet zeker nog een kilootje of 30 af, wil ik t weer een beetje leuk gaan vinden. En dat is niet voor het uiterlijk meer, maar wel voor mijn gezondheid. Ik voelde me gewoon niet goed meer. Eten was ook niet fijn meer, ik zat in een soort sleur die ik niet kon doorbreken. Het was of Indisch, of Italiaans of Mexicaans en voor de rest was ik en de inspiratie een beetje kwijt en de puf ook. Zo kon dat niet doorgaan. Zeker niet als ik nog aardig wat jaartjes voor de boeg heb. Dat weet je wel niet maar stel. Wat ik eraan ging doen, vertel ik de volgende keer.

Ik ga weer verder waar we gestopt waren vorige keer, dat ik dus ook niet meer tv kon kijken ergens in maart met mijn verjaardag op zijn dieptepunt. We zitten dus nog een aardig stukje terug in het jaar. Ik zag ondertussen bijna niks meer en ik zat dus te peinzen; Wat kan ik dan gaan doen om de anders zo enorm lang durende dagen door te komen? Er moet toch iets zijn wat mijn zinnen kan verzetten? Dan ga ik zitten broeden, want waar kan ik mijn dagen vol mee krijgen?

Ik ben altijd zo bezig en hier kan ik dus echt niet tegen. Anders gaan deze komende weken gewoon tergend langzaam voorbij en ga ik me echt nog ellendiger voelen? Ik had voor in mijn zomervakantie, ja zo ben ik want ik klus in vakanties, gepland dat ik mijn slaapkamer naar mijn werkkamer zou verhuizen en vice versa. Dat is nogal een erg grote organisatie en ik had dan ook vorig jaar al alles op schaal zitten tekenen, zowel de kamers als mijn meubels. Dat lijkt makkelijk maar dit huis loopt in een ruitvorm en je hebt niet overal rechte hoeken. Je ziet dat niet zo maar dat merk je pas met een vloer leggen of meubels plaatsen.

Die platte grond met losse meubels ben ik van de winter tijden mee bezig geweest. En uiteindelijk kon ik al mijn meubels wel kwijt in de geruilde kamers. Ik moest wat dingen weg doen en een hoop spullen weggooien maar het moest kunnen. Mijn werkkamer zou dan aan de galerijkant komen, en dat is een kleinere ruimte. En mijn slaapkamer komt dan voor, waar ze nu aan het bouwen zijn. Helaas valt er straks een deel van mijn mooie uitzicht weg. Ik kan er ook niets aan doen. Het maakt mijn huis zelf er niet minder fijn door. Vooral niet als die kamers eenmaal geruild zijn. Door de plotse verhuizing had ik geen tijd gehad om dit toen te bedenken. Het gebrek aan een platte grond was daar ook een reden van. Dan kan je niet goed inschatten wat wel of niet kan.

Als ik daar nou eens mee zou gaan beginnen? Met die kamers omruilen? Om de lange dagen te korten? Daar hoef ik niet echt goed voor te kunnen zien. Het is meer logisch nadenken welke kasten ik eerst moet weghalen, waar die dan heen moeten ondertussen en wat er waar en wanneer en hoe en zus en zo… Dat is allemaal puur denken. En niet goed kunnen zien wil niet zeggen dat ik niet met spullen kan sjouwen natuurlijk. Ik had nog een heleboel van die lege boxen en dus begon ik toen maar opeens met het leeghalen van kasten en de kistjes aan de muur van mijn werkkamer. Een drieladenkastje kon ik mooi onder de hoge hang in een van de kledingkasten zetten. Daar kan er dan ook weer kleding in die laden gedaan worden. Hoppa, binnen no time had ik extra plek in de werkkamer.

Ik barstte van de flessen en potten maar ik ga natuurlijk niet meer naar markten en het verkopen van mijn kunstwerkjes is door de studie en daarna de fulltime baan een beetje verwaarloosd. Dus die flessen en potten konden al direct weg. Om dat weg te kunnen gooien hoefde ik alleen maar voorzichtig met volle tassen naar de container te lopen. Ondertussen moeten alle buren vast denken dat ik een behoorlijke drankverslaving heb. Maar nee, ik ben gelukkig niet echt verslavingsgevoelig. Zelfs niet voor drank, al hebben mensen dat soms gedacht van mij. Nee hoor, dat zit niet in me. Als ik veel drink heeft dat een goeie reden maar ik kan er ook zo mee stoppen.

Ik heb nu zelfs al heel lang niets meer gedronken. Geen behoefte aan nu. Zelfs na 48 jaar roken ben ik van de ene op de andere dag gestopt omdat ik er geen zin meer in had. Al moet ik eerlijk zeggen dat ik daar zelf ook verbaasd over was hoor. Ik dacht namelijk wel dat ik verslaafd was aan het roken, maar dat bleek tussen mijn oren te zitten. Verslaving heeft een andere reden, dat weten Rulof lezers wel. En ik sta daar blijkbaar totaal niet voor open. Gelukkig maar dan! Er mag ook wel iets meezitten natuurlijk.

Zo ga ik maar door met het in- en uitruimen van kasten en kamers en uiteindelijk, en dat kostte meer denkwerk dan sjouwwerk, is alles omgeruild. En terwijl ik probeer kistjes van de muur te krijgen en planken op te hangen merk ik dat dit me niet gaat lukken zelf. Oh dat is balen, want dat doe ik namelijk liever zelf. Mijn zicht is ondertussen zo slecht, dat ik niet meer kan zien of ik met mijn bitje wel goed in de schroef zit en zo zijn er veel meer dingen die nu dus opeens blijkbaar niet meer kunnen. Zwaar de pest heb ik erin. Daar had ik niet over nagedacht. Dat sjouwen en zo ging prima. Wat nu? En met de hulp van een vriendin zet ik mijn ‘diverse kleine klusjes’ op Werkspot. Zo dat is handig. Dan krijg je vakmannen te zien, ja ik niet haha, die dat kunnen, daar zitten recensies bij en dan ga je er een aantal een berichtje sturen. Die gaan je dan, als ze geïnteresseerd zijn, bellen.

Binnen 1 dag had ik iemand, die zou de donderdag al kunnen. Dat is mooi want ik wil het af hebben. Ook moet mijn internetkabel worden doorgetrokken en ook daar kan hij me mee helpen. Dat kan ik nu natuurlijk ook niet. Zelfs bij het aansluiten en dergelijke, en alles wat ik opnoem wat ik nu gewoon niet kan zien kan hij helpen. Dat komt wel goed. Fijn! Dan kan ik de laatste dingen heen en weer slepen maar de rest staat nog allemaal los door het huis. Het is net een ontploffing van spullen. Maar goed dat ik zo kippig ben. Hij komt wel in een puinhoop maar dat moet kunnen. En het was een aardige man, redelijke prijs en alles wat ik wilde laten doen heeft hij ook gedaan. In een paar uurtjes tijd maar. En ik was er erg blij mee maar wel een stukje armer door iets wat ik anders zelf kan. Het scheelt me wel tijd. Tijd is onbetaalbaar, ik ben dan toch nog goedkoop uit, maak ik mezelf maar wijs. En ik word erg vrolijk van het resultaat.

Want ik kan wel zeggen, oh wat ben ik er blij mee. Zo had ik het al direct willen doen maar toen kreeg ik het niet bedacht waar ik het dan allemaal kwijt zou kunnen. Vandaar die foute actie waar de slaapkamer kwam en waar de werkkamer. Ach weet je, het is prima zo. Ik heb het nu toch zeker ook exact zoals ik het wil? Ik loop, nog steeds trouwens, af en toe heen en weer om te genieten hoe fijn het nu is. Want ook de werkkamer is zo stukken beter. Alles is heerlijk nu voor me. Ik geniet er echt van en het heeft me toch wel 2 weken goed bezig gehouden. Het heeft me door mijn ergste periode heen geholpen. Alles heb ik alleen lopen slepen. Alles moest ook een stuk langzamer dan normaal omdat ik niet altijd goed zag wat wel en niet kon. Maar uiteindelijk stond het allemaal zoals ik het van te voren had uitgedacht met toch net weer wat kleine dingetjes anders, die je pas ‘ziet’ als je bezig bent.

Nee, niets zielig hoor. Er waren echt vriendinnen die me hun hulp hebben aangeboden, nadat ik vertelde wat ik aan het doen was. Maar juist door mijn slechte zicht, vond ik dat gewoon niet zo handig. Nu kon ik helemaal zo langzaam als ik zelf wilde, de dingen “bekijken” en soms moest ik tig keer heen en weer en tig keer weer terug maar goed. Het lukte me en ik hoefde met niemand rekening te houden of te hopen dat ze het wel deden zoals ik het wilde. Met het bureau heb ik wel klem gezeten hoor die was erg lastig. Ik kwam weer los maar je moet niet vragen hoe.

Blij was ik met mijn kastjes op wielen die ik zo kon verrijden, dat was erg handig. De andere kasten, zelfs die ene hoge, kreeg ik zo op mijn ‘hondje’ getild en die reed ik dan waar ik de kast wilde droppen en kreeg ik ze er ook weer af zonder schade te maken. Maar toen het bed kwam, als 1 van de laatste stukken, ja toen lukte me dat niet. Gelukkig woont Jolanda dichtbij en die kwam er snel aan. Zo had ik die donderdag ook al mijn bed staan. Oh wat hebben we gelachen om mijn acties. En dat bed kregen we ook nog redelijk goed verplaatst. Dat arme karretje, mijn trouwe ‘hondje’, is wel goed misbruikt hoor. Want ook het bed ging erop. En Jo hield de andere kant vast, want dat stak te ver uit. Maar we kregen het samen voor elkaar.

Pas later zag ik dat mijn hoofdeind nu mijn voeteneinde is maar dat is juist weer gunstig omdat er eigenlijk een stuk aanhoort bij dit bed, aan de onderkant maar dat paste niet in de lengte dus liet ik eraf. Daar heb ik weer de ombouw van de kattenbakken van laten maken. Daar zaten alleen nog wel de verbindingsgaatjes in en dat vond ik altijd erg storend. Stom dat ik dat toen niet bedacht had want omgedraaid is het een mooie witte plank zonder gaatjes en zo staat ie nu ook goed.

Zo werkt dat bij mij, alles komt altijd goed. Die avond, heb ik heerlijk het raam open gedaan waar mijn bed vlak naast staat. En zo heb ik geslapen als een baby! Heerlijk rustig zonder het geluid van de bellen bij de buren en de liften met de belletjes en de dame die dan zegt op welke verdieping we zijn. Geen felle atrium verlichting meer binnen, precies in mijn ogen. Heerlijk donkerder dan donker. Ik kon me bijna niet bewegen van de spierpijn maar een kniesoor die daarop let. Nu is mijn huisje echt klaar, of nou ja, bijna dan.

De katten wisten niet hoe ze het hadden. Toen in het begin die troep door het huis stond en ik alles in die boxen aan het doen was, werd Sunshine erg ongedurig. Dat ging pas weg toen hij doorkreeg dat we niet nog eens gingen verhuizen. Slimmerd hoor, die Sunshine. Die werd gewoon ongedurig omdat hij hier niet weg wilde. En dan zijn er nog mensen die zeggen dat dieren niet slim zijn, dat ze niet kunnen voelen. Nou, echt wel! Trouwens, alleen al het feit dat Sunshine nog zoveel dingen wist ondanks dat hij als 10 maanden oude kitten vermist raakte en pas na langer dan 4 jaar weer tevoorschijn kwam, dat zegt al heel veel. Dat had ik zelfs niet eens verwacht maar het was wel zo.

Terwijl ik loop te sjouwen met meubels en het meeste op gevoel doe, breekt in de Oekraïne de oorlog uit als Rusland onder Poetin daar binnenvalt. Echt bizar om te zien wat het met ons mensen doet, hier in Nederland alleen al.  Hier begint ook Corona, de pandemie van 2020 t/m 2022, haar uittrede te doen. Wennen is het aan de blote billen gezichten in de winkels. Kan je nagaan hoe snel je gewend bent aan die mondkapjes.

We mogen langzamerhand steeds meer en meer en op 23 maart is het zelfs zover dat je zelfs in het OV geen mondkapje meer op hoeft. WOEHOE! En alsof ze opeens niets meer negatiefs en complotterigs hebben, storten al die lui die zo liepen te gillen met allerlei complottheorieën zich nu opeens op deze oorlog. Terwijl de hele wereld kan zien hoe fout Poetin zit, wat een onzin ze de Russen zelf verkopen en hoe die Russen er zelf ook in lijken willen te trappen, hebben de wappies weer, net als toen, exact het tegenovergestelde te verkondigen.

Dus het foute Westen en al die mensen die ons hebben vergiftigd met vaccins en zo, die zitten nu achter deze cover up want dat is het. Poetin is juist de goeie gozer, die wil die Nazi’s uit de Oekraïne gooien en die wil de atoomfabrieken daar in handen krijgen want die Oekraïners zijn maar gevaarlijk natuurlijk. Met groeiende verbazing die tegelijk opging met het openhangen van mijn mond heb ik het zitten bekijken. En aangezien ik nog heel goed wist wie er toen ook al zo raar deed, als ze tenminste nog in mijn vriendenlijst staan, die doen nu even zo gek. Ook weer van die rare verhalen verkondigen ze. Ik vind het maar eng hoor, zoveel onbewustheid. Zelf vinden ze dat niet zo natuurlijk, ze noemen ons de schapen want wij willen ons in de maling laten nemen. Maar hoe harder iemand gilt, hoe minder ik ze geloof. Bovendien vertrouw ik altijd op mijn eigen gevoel en zeer nuchtere en gezonde verstand.

Raar blijft het wel dat ze het zo massaal doen. Het zal een reden hebben maar ik ga ze niet meer proberen te redden, dat probeerde ik aan het begin van de pandemie nog wel. Dat moet ik ook niet doen, het is hun pad. Laat maar lekker gaan. Boven gaan ze met spijt terugkijken op verspilde tijd hier op aarde. Dat is toch echt hun eigen schuld. Gelukkig maar dat er geen fouten zijn alleen maar lessen. Uiteindelijk komen we toch allemaal op hetzelfde stationnetje  aan. Of je nou bent gaan lopen op de rails, in een Thalys zit of een stoomtreintje. Het maakt niet uit. Komen doen we er allemaal. Het zal alleen nog wel even duren voor we er  ook echt allemaal zijn.

Ik ga maar weer eens beginnen met wat bij te bloggen. Beide operaties zijn achter de rug. Volgende week de laatste controles en dan snel een gepaste en goed aangemeten bril en ik ben er weer helemaal. New and improved ook nog eens. Ik had losse aantekeningen gemaakt en sommige stukken al geschreven voor mijn zicht echt weg was en dat wil ik allemaal nog plaatsen. Daarom heb ik maar weer een stukje inleiding geschreven, want tja, kennen jullie me nog wel eigenlijk? 😉

Ik schrijf nu al jarenlang een blog. De eerste 4 tot 4,5 jaar dagelijks. Later iets minder vaak, zo om de dag. En tijdens de opleiding die pittig was ging dit ook nog door. Dwars door ziek zijn heen, er moest echt wel wat aan de hand zijn mocht ik een keer niet schrijven. Nu zelfs zonder al te veel te zien. Ondertussen al meer dan 6 jaar. Ergens in oktober wordt het 7 jaar alweer. In het beging had ik al direct een paar honderd meelezers. Ik was natuurlijk al op Facebook eerder begonnen met de verhalen rond de vermissing van Sunshine en het dagelijkse leven met de andere katten.

Dat begon op te lopen en op te lopen. Maar het viel me op dat er ook onder lezers een soort van ramptoeristen zijn! Er zijn van die mensen, als ze horen dat er ergens een ernstig ongeluk gebeurd is, dan springen ze zelf op de fiets of in de auto om daar langs te gaan rijden. Kijken naar de ellende van een ander vinden ze klaarblijkelijk enorm entertaining. Nou, schiet mij maar lek hoor. Ik begrijp dat totaal niet. Zelfs soms bij beelden op tv wend ik mijn hoofd af. Dat wil ik niet eens zien. Wat me dus opviel was, dat als het op de een of andere manier weer ellende was, dan liep dat lezersaantal behoorlijk op.

Zoals op vele verdrietmomenten van mij. Maar ook toen mijn moeder terminaal werd verklaard en meer van die heftige periodes, zorgde dit voor een enorm aantal meelezers. Ik weet nog wel dat mijn moeder dacht dat ze op of rond mijn verjaardag zou gaan. Zo is mijn overgrootmoeder overleden op mijn verjaardag, en alles aan moeders kant trouwens. Mijn oma, haar dochter dus, werd op mijn verjaardag begraven. Daarom dacht mijn moeder dat het voor haar ook iets op of rond mijn verjaardag zou gebeuren. Dat had ik ook vermeld in een van de blogs vanaf januari 2017, toen ze terminaal werd verklaard. Duizenden meelezers per week. Soms wel 20.000 per week! Bizar vond ik dat.

Rond mijn moeders overgaan, in augustus 2017, liep dat zelfs op tot wel 40.000 soms. Echt niet normaal! Maar goed, dat waren dan ook wel bijzondere verhalen, dat dan weer wel. Maar toen er na mijn verjaardag niets gebeurde en mijn moeder daardoor een soort van nieuwe energie vond, kelderde dat aantal langzaam weer. Tot haar overgaan dan weer, en nadat die spannende verhalen weer langzaam plaats maakten voor het normale leven, werd het aantal meelezers ook weer minder. Heel lang heb ik gemiddeld gezeten rond de 15.000 meelezers per week. Toen kwam Sunshine opeens weer terug, weer grote stijging van de meelezers. Weer zakken tot normaal. En zo gaat het maar door.

Verhuizing? Hup omhoog! Breken met dochter? Top aantal meelezers weer. Zo blijft het dus op en neer gaan, als een oceaan van meelezers meegolvend op mijn levensverhaal. Soms is het windstil, en dat is erg jammer want ik ben bij vlagen geniaal. Soms is het storm met een occasionele tsunami. Sinds ik niet meer elke dag schrijf, is het gezakt, bij normaal dagelijks leven, tot zo rond de 7.000 meelezers per week. En nu ik zit te wachten op een staaroperatie, en dus haast helemaal niet meer schrijf, en elke 2 weken een poging waag, heb ik opeens weer boven de 12.000 meelezers. Nou ja. Niet te geloven toch? Sensatiezoekers? Of mensen die willen weten hoe ellendig ik het vind? Of gewoon oprechte interesse? Ik heb geen idee! Maar apart is het wel. Al zullen ze voortaan toch even geduld moeten hebben omdat ik het even opgeef, zolang ik nog zo slecht zie. Het is niet meer te doen. Toch had ik al een stukje geschreven en dat hou ik er gewoon in.

Ik vertelde vorige keer dat ik vriendinnen op bezoek had gehad in het weekend. En eentje ervan, Agnes, die heeft al 2 boeken op haar naam staan. Dan heb je ook direct een gemeenschappelijke interesse die niet iedereen heeft. Al worden er tegenwoordig wel zowat door iedereen boeken geschreven geloof ik. En hoe groot ook de wereldbevolking mag lijken te zijn, daar kunnen we met zijn allen niet eens tegenop lezen! Kan je nagaan!

Er kwamen in 2016 gemiddeld zo'n 57 titels per dag uit in het Nederlands; op jaarbasis zijn dat er dus al gauw 21.000. Daarvan worden 4.000 à 5.000 boeken geschreven voor kinderen en jeugd en rolt er een dik duizendtal romans van de drukpersen. En dat is, zeker tijdens de coronaperiode, alleen nog maar toegenomen. Nou, ik zo zeggen maak een koppie thee, ga comfortabel zitten en begin maar te lezen bij het 1^e boek van dat jaar. Kijken of je uitgelezen raakt. Ik denk het niet. En in 2020 alleen al, lezers kochten in totaal 41 miljoen boeken, met een totale waarde van 597 miljoen euro. Er gaan dagen voorbij dat ik het niet op de bank heb. De verkoop van kinderboeken en fictie is het sterkst gegroeid.

Dit schreef ik allemaal echt al weken en weken geleden want ja, ik zag bijna niets meer. Maar aangezien ik aantekeningen maakte, gesproken inderdaad, kan ik toch nog wat dingen van de afgelopen weken erbij opschrijven. Veel minder en veel korter dan normaal want ja, ik moet wel inhalen natuurlijk. Maar uiteindelijk komt dat vanzelf wel. Waarom ik over die boeken begon, kwam omdat 1 van die 2 vriendinnen die op bezoek kwamen, ook boeken schrijft. Zij is al mijlen vooruit op mij want zij heeft er al 2 gepubliceerd, wat ik al zei. Oh mocht ik ooit zover komen, dan zal ik heel blij zijn. Die eerste 2 boeken die moeten eruit, dat is een ding dat zeker is. Er zitten er meer maar of die er ook nog uit gaan komen, dat durf ik niet te zeggen. Maar wie weet, ze zitten er al wel dus is het alleen maar een kwestie van het er logisch uitgooien. Makkelijker gezegd dan gedaan weet ik ondertussen uit ervaring.

Van Agnes kreeg ik haar 2 boeken als cadeau. Toen ze al weer helemaal terug was in Utrecht, dacht ik er pas aan dat het erg leuk zou zijn geweest als ze de boeken dan ook gesigneerd had. Lekker blonT weer maar geen man overboord. We zullen elkaar zeker nog wel een aantal keren opzoeken en dan sleep ik ze wel mee. Natuurlijk wilde ze ook graag mijn 1^e 4 hoofdstukken lezen, die zijn al klaar van mijn 1^e boek, al heel lang. En die heb ik haar via de mail gestuurd. Ik spreek nu over een tijdje terug ondertussen alweer. Ik ben aan het inhalen hè. In elk geval, ik vond het best eng om haar de hoofdstukken te sturen.

Ik vind haar zo mooi schrijven en ik schrijf totaal anders. Net zoals in mijn blogs, zoals ik praat eigenlijk, niets lyrisch. Dus tja… Maar ik had niet bang hoeven zijn. Ze was zo enthousiast, dat ik het zelf ook weer werd! Natuurlijk wordt zij ook 1 van de meelezers van de volgende nieuwe hoofdstukken. Al zal dat nog heel even moeten duren. Kijk, ik kan pas weer gaan schrijven als ik het allemaal ook weer goed kan zien.

Dit zoals hier, dat ging nog wel, een paar regeltjes en dan moet ik ervan bijkomen. En die energie moet ik straks eerst weer in mijn werk steken. Zodra ik het wat beter kan zien ga ik graag weer snel beginnen. Het waren eenzame maanden en ik heb de behoefte om weer onder de mensen te kunnen komen. Maar als alles weer een beetje in het normale is, dan wil ik het direct weer op gaan pakken. Eens per 2 weken een blogje, kort, omdat ik het gewend ben mijn dagelijkse leven te delen. Maar de rest van de vrije tijd, als het huis schoon is en de boel gedaan, ga ik weer schrijven aan het 1^e boek. Want het moet toch echt wel een keertje klaar zijn met dat boek. Qua schrijven hè. 

En als iedereen er net zo lyrisch over is als Agnes, en zij kan het weten, dan komt het helemaal goed met mijn eerste geschreven kindje. De boeken van Agnes liggen ook met smart op mij te wachten want ook daar moeten mijn oogjes eerst weer beter voor zijn. Pas als mijn 2^e oog gedaan is, dan moet ik nog 6 weken wachten voor er naar een opticien gegaan kan worden. Dat is hoog nodig, eigenlijk nu al. Maar ja, nu heeft dat nog totaal geen zin natuurlijk. Dan kan ik elke 2 weken een nieuwe bril laten aanmeten. En dat kan Bruin niet trekken. Groen en Paars ook niet en dat zijn leukere kleuren. Maar wat ik niet, nog niet, kan, hoef ik jullie niet te onthouden natuurlijk. Dus voor diegenen die belangstelling hebben in de boeken van Agnes, zijn hier de links: 

Link voor ‘de Kosmische moeder: hier klikken  

Link voor ‘Leven met de beminde’ hier klikken

Goh het is echt lang geleden dat ik schreef hè! Ik maakte wel losse aantekeningen, dat ging nog wel, om zo wat dingen te onthouden. Er staan aantekeningen hier als: “Al die blote gezichten in de winkels, zo zonder mondkapjes, ff wennen maar goed dat ik kippig ben”  Kan je nagaan! Ook mijn verjaardag ging iedereen voorbij. Nu valt er voor mij ook niets te vieren hoor maar wel kreeg ik enorm veel felicitaties en berichtjes, Dat is dan toch ook wel weer erg leuk. Niet van broer en dochter natuurlijk maar dat had ik dan ook niet verwacht. Maar ik hoef gelukkig ook niet meer in smart op een beetje contact of aandacht  te wachten. Dus dat geeft wel rust en daardoor voel ik ook echt, het is goed zoals het is. Ik laat me niet meer zo behandelen door mensen. Nooit meer.

Ik zeg nou eenmaal graag gewoon de waarheid, en niet iedereen kan daar tegen. En ik ga me niet veranderen voor wie dan ook. Ik ben ook belangrijk, heb ik geleerd, en goed zoals ik ben. Take it or leave it. Zo rond mijn verjaardag begon ik toch wel een beetje ongedurig te worden hoor. Ik had toen nog niets gehoord van het oogziekenhuis. Dus ik doe een beetje gek en zeg in de vroege ochtend, nadat ik mezelf gefeliciteerd had; ‘Zo, vandaag wil ik horen wanneer mijn eerste operatie is, ik heb het wel gehad zo in het luchtledige te zweven!’ Ik kon er nog om lachen ook. Mijn mond werd dan ook vliegenvanger toen ik de brief van het oogziekenhuis die middag uit de bus haalde, waarin de datum van de operatie stond!

Oké dan! Dat had ik misschien eerder moeten roepen? Goed, het duurt nog wel zeker een maand maar ik heb in elk geval een datum. Uiteraard blijf ik op de uitvallers-lijst staan maar ik betwijfel of dat nu nog gebeuren zal. Ik wacht het maar af. Ik richt mijn focus op 8 april. Mijn zicht wordt intussen slechter en slechter en op een gegeven moment zie ik het echt niet meer allemaal. Ik moet afhaken op het werk. Hoe graag ik ook wil, ik moet echt kunst en vliegwerk uithalen om iets te kunnen lezen. Laat staan dat ik er wat mee kan doen. Triest want wat moet ik nu doen tot 8 april? Dat trek ik echt niet hoor!

Maar lezen lukte niet, ook niet privé. Net als werken op de pc en tv kijken is meer een hoorspel. De Turkse serie Atiye moet nog maar even wachten, net als een Franse Film die ik zat te kijken, al versta ik wel iets van het Frans, dan mis ik toch de nuances. Turks heb ik echt niet veel van meegekregen dus die kan ik nu niet ‘kijken’ omdat ik het niet versta. Maar ook als ze in een Nederlandse of Engelse serie gaan zitten appen, krijg ik er niets van mee natuurlijk. Heel irritant maar ja, wat kan je eraan doen? Zo, ik ben er wel weer even klaar mee. Volgende keer ga ik weer verder, het is wel genoeg zo toch? Tuurlijk wel! Op de foto zie je de boeken van Agnes en hoe je zicht is met staar... tot de volgende!