Dit is de blog, gedeeltelijk dan, van een week geleden. Door mijn zwaar gewonde hand kon ik niet typen. Ja, een paar woorden per half uur. Daar kan ik niet tegen hoor. Vandaar de uitstel. Dus ja het is al weer bijna weer het Songfestival maar toch, ondanks ik wel eens overdrijf, wilde ik toch al mijn getypte werk niet verloren laten gaan. Vandaar. Ik haal het vast wel weer in. Ooit.

De afgelopen week heeft voor mij in het teken van het Eurovisie Songfestival gestaan. Voor mij geldt geloof ik ‘hoe ouder hoe gekker’ echt voor de volle 100%. Jeetje zeg, ik word gewoon zo’n emotionele ouwe doos! Vooral die terugblikken met oude winnaars en winnaressen, voor wie het zo’n levens veranderend moment was. Die er nog steeds van in tranen raakten bij het terugblikken naar het moment dat ze hoorden dat ze de grote prijs van dat jaar hadden gewonnen. Ja, sinds Duncan won, ben ik weer helemaal terug. Daarvoor al een klein beetje maar nu ben ik weer echt fan.

Ik ben er jaren tussenuit geweest maar toen ik klein was, thuis voor de buis, was het groot feest. Heel Nederland keek en we wonnen toen ook een paar keer. Ik weet dat mijn moeder groot fan was van Corrie Brokken, die ook ooit met een liedje won of mee deed. Dat weet ik even niet zo goed meer. Het liedje dat voor mij nog het meest is blijven hangen, is ‘de troubadour van Lenny Kuhr. Dat liedje vind ik nog steeds mooi eigenlijk en volgens mij kan echt elke Nederlander dat wel meezingen. Of in elk geval het refrein kent iedereen wel. Ach af en toe kan ik zo weemoedig worden. Het zal met het ouder worden te maken hebben?

Niet dat ik me oud voel hoor. Totaal niet. Ik verbaas tot nu toe al mijn nieuwe collega’s als ze achter mijn leeftijd komen. Dat is best wel leuk. Van de week nog, toen we het over het vaccinatiebeleid hadden, kwam het zo terloops ter sprake. Wie ging er en wie niet. Ik zei dat ik de brief al binnen had gekregen en zij vroeg me of ik soms bij een risico groep hoorde. Ik had hem even niet door, dus ik vroeg hoezo. Ja, omdat ik een uitnodiging had gekregen, dat doen ze alleen maar bij ouwe mensen of risicogroepen. Ik schoot in de lach en zei dat ik gewoon een oud mens was. Neeee, zo bedoelde ze het niet, ze had geen idee dat ik al 59 ben! Nou, die scoorde even punten bij mij!

Dat blijft leuk, terwijl ik totaal niet ijdel ben. Het is toch leuk om te horen hoe verbaasd ze zijn. Als ze al acteren dan moeten ze dat allemaal hebben afgesproken en zo is het vast niet. Dus ja, ik ga van de week even mijn 1^e prik halen. Daar zal ik wel uitleggen dat ik het zwaar te pakken heb gehad, want ik vraag me af of bij mij dan die 2^e vaccinatie nodig is. Ik heb er wel goed over nagedacht hoor, of ik het wel wil. Maar ik ben zo ontzettend ziek geweest, ook al krijg ik het nu niet meer in die mate, wil ik niet het risico lopen om iemand anders het zo te geven. Want voor mezelf maakt het me niet uit.

Ik heb astma ook en ik moet ook altijd een griepprik halen. Dat doe ik ook nooit. Maar dit is toch wel even anders. Stel je voor, als ik iemand het virus doorgeef, omdat ik zo eigenwijs ben mezelf niet te laten vaccineren, en die persoon sterft eraan. Dan heb ik me opeens karma op mijn hals gehaald en moet ik weer terug om een leven retour te geven. Nou sorry, daar heb ik echt geen trek in. Dat is de egoïstische kant eraan, maar iemand zo ziek laten worden? Nee, dat zou ik voor niemand wensen. Dat was te heftig. Dus dan maar vaccineren. Dan hoef ik me in elk geval niet druk te maken of ik het iemand geef. Mocht dat zo zijn, en die kans is erna enorm klein, dan in elk geval niet de heftige versie.

En als je dan naar het songfestival zit te kijken, en die arme jongen van IJsland zit huilend te vertellen positief te zijn, afgelopen dinsdag, dan zie je al hoe snel dat kan gaan. Op donderdag moet zelfs onze eigen Duncan Lawrence afhaken door corona. Nu gaan ze wel wat speciaals doen zaterdag maar toch. Die zit te balen als een reuzestekker, dat weet ik wel zeker. Ik typ wel verder hoor, maar ik zit me gelijk af te vragen, waarom Word het woord ‘reuzenstekker’ kent. Nou ja, het zal wel. In elk geval, corona grijpt nog altijd om zich heen, al begint het gedoe eindelijk wat af te nemen. Hopelijk blijft de rest gezond daar, in Ahoy en omstreken.

Wat betreft mijn voorkeuren, gek genoeg vind ik, op een paar na, bijna elk liedje behoorlijk goed. Zelfs van die afvallers vond ik dat bij een paar echt jammer. Maar goed, ik ben maar een leek, al zing ik zelf ook een aardig moppie. Niet zo goed dat het songfestival waardig is natuurlijk. Maar natuurlijk ga ik voor onze eigen Jeangu Macrooy, die met zijn heerlijke liedje vast hoge ogen zal gooien. Want ik vind het echt een heerlijke song. Ik vind het een beetje Lionking sfeertje. Ook mooi dat hij het in zijn eigen taal doet, van ons prachtige en kleurrijke Suriname. Yu no man broko mi, Yu no man broko mi, mi na afu sensi! WOEHOE!

Nou, ik ben fan, dat is wel duidelijk. Hij zingt ook prachtig live. Maar mocht het niet lukken voor Jeangu, dan heb ik alternatieven. Want dan hebben we Griekenland, die de Nederlandse jonge blom Stefania voor hen uit laat komen, door haar Griekse Roots. Wat een leuke en mooie meid! En ze heeft al heel wat ervaring ondanks dat ze pas 18 is. Dus Griekenland is ook een beetje Nederland nu. Dan heeft de Zwitserse inzending, ondanks zijn spuuglelijke outfit, ook een schitterend liedje die hij zingt met een even zo schitterende stem. En dat liedje is weer geschreven door een Hollander, dezelfde die vorige keer, in 2019, het winnende liedje had geschreven van Duncan Lawrence. Dat is optie nummer 3. Dan is er nog een liedje, ik geloof Slovenië of zo, wat ook van Hollandse makelij is.

En awel, als dat nog niet genoeg is, ben ik, door mijn jarenlange verblijf bij onze Zuiderburen in de Vlaamse Kempen, ook een klein beetje voor Hooverphonic. Ik was al fan voor ze hun grote hit ‘Mad about you’ hadden, klik hier  als je die wilt beluisteren. Heerlijk nummer! Dus ik hoef niet teleurgesteld te zijn als 1 van hen wint. Toch, toch, oh wat vind ik het liedje van Frankrijk mooi! Er zit iets in, dat me tot tranen toe beroert. Dat had ik niet aan zien komen, de 1^e keer dat ik het hoorde op tv. Wow! hier klikken  voor de liefhebbers! Zo, die wil ik nog wel vaker horen, dik kippenvel krijg ik ervan! Edith Piaff zegt men, ja misschien een beetje. Maar dat is het niet alleen. De emotie waarmee ze het zingt, het is voor mij alles wat Frankrijk is in een liedje. Maar daar zal ik de enige niet in zijn. Net weer even naar geluisterd, weer tranen! Echt hoor, ik kan er niets aan doen. Vooral tegen het einde zie ik me als een dolle rond walsen, helemaal in trance… Mooi…

Je begrijpt natuurlijk wel, dat ik zaterdag aan de buis zit, en het hele spektakel vol plezier zal gaan volgen. Portugal vind ik ook een geweldig liedje, het doet me denken aan de Beatles, en de titel zit daar ook in de buurt, ‘love is on my side’. Die heftige rock nummers, die vind ik zelf ook wel wat hebben, al komen ze niet in de buurt van de mooie ballads. Vooral die ene uit het Oostblok met dat gifgroene vest, wat een pokkeherrie, maar ik zat toch mee te doen. Leg het maar uit! Zo grappig!

En die IJslanders, die toch door zijn, ondanks dat ze er door corona niet live bij waren maar er een repetitie werd uitzonden. Het liedje doet me aan de jaren 80 denken en ik vond het een leuk liedje. Ik stikte bijna van het lachen om het commentaar van Gerard Joling, dat hij nog nooit zoveel lelijke mensen bij elkaar had gezien op een podium en dat zijn vissen dood in de vijver zouden drijven als ze daar langs liepen. Ja, sorry, dat is nou eenmaal mijn humor. Helaas kan niet iedereen daar tegen. Het is absoluut niet gemeen bedoeld, ook van Gerard niet. Ik kan daar zo ontzettend om lachen, dat hij er gewoon maling aan heeft. Heerlijk!

Maar ja, je moet er wel tegen kunnen. Dat dan weer wel. Zaterdag heb ik een leuke dag gehad. Ik heb in de ochtend lekker mijn huis gedaan. Lekker als alles lekker schoon en opgeruimd is. In de middag kwam Petra. Nu had ik een plekje gereserveerd bij eetcafé de Boulevard, op het terras uiteraard want ja, binnen mag nog niet. Na thee en koffie hadden geleut, zijn we er, na een omweggetje naar de renovatie bouw, daar waar mijn broer heeft gewoond, lekker heen geslenterd. Het was fris, moet ik zeggen maar ik vond het echt genieten, gewoon omdat het weer kon.

Het terras zat goed vol, ondanks de wind en de niet echt hoge temperaturen. Ik zal niet de enige zijn, dat was wel duidelijk. Het kan weer en dat is heerlijk na meer dan een jaar met vervelende maatregelen. Petra en ik hebben zitten genieten. Veel gelachen en lekker zitten praten over van alles en nog wat en vooral ons meest geliefde gespreksonderwerp, de boeken van Jozef en de Meesters. Er zat een meneer af en toe naar ons gesprek te luisteren, die zal wel gedacht hebben! Petra ging na het eten weer richting Den Haag en ik richting huis. En in de avond werd het weer tijd voor de grande finale van het Eurovisie Songfestival.

Oh wat een spektakel hebben we ervan gemaakt! Davina Michelle, die haar grootse optreden had op dinsdag is voor mij toch el het hoogtepunt van alle 3 de uitzendingen. Al was Glennis ook ontzettend geweldig samen met Afro Jack! Ik ben echt wel trots op Nederland, dat kleine kikkerlandje dat zo groots is in alles waar ze zich echt toe zetten. Daar kan menig grote natie best jaloers naar kijken. Maar ja, niet voor niets ook dat Jozef Rulof hier geboren is. Trouwens, dat is geen verdienste hoor, dat is gewoon afstemming, daar groei je vanzelf naartoe. Toch stiekem wel trots dus, maar eigenlijk is dat niet echt netjes.

Ondertussen weet iedereen al dat het vreselijke nummer, dat je uiteindelijk toch een klein beetje mee krijgt door het continu herhalen van hetzelfde, van Italië gewonnen heeft. Maar daar geen link van hoor. Ik vind het helemaal niks maar goed. Dat is wel vaker zo bij het Songfestival. Het is gelukkig niet meer dat Oostblok vriendendienst gebeuren wat het op een gegeven moment geworden was. Want daardoor ben ik ooit afgehaakt. Dus nu alweer 2, eigenlijk 3 door het corona gerelateerde Songfestivalloze jaar, weer fan. Ik hoop dat ik het zo leuk blijf vinden.

Net zo’n feestje als het in mijn jeugd was zal het niet meer worden maar goed, dat hoeft ook niet. Het was leuk om met Marij en Petra de scores te vergelijken met de Songfestival app. Ook heel Nederland kon je daarin zien. Voor herhaling vatbaar en volgend jaar is gastland Italië aan de beurt maar die gaan ons vast niet overtreffen want dit was pure grootsheid van een klein landje. Ik zeg het nog maar eens even.

Dus, om daar weer even over verder te gaan, kreeg ik niet 1 x maar wel 2 x een uitnodiging om een prik te komen halen. Een brief omdat mijn leeftijdsgroep aan de beurt is en de 2^e omdat ik astma heb en dus een tot een risicogroep behoor. Nou, dan kom ik er echt niet meer onderuit. Niet dat ik dat wil hoor. Ik heb al uitgelegd waarom ik die vaccinatie ga halen. Wel heel raar hoe ze je een locatie toewijzen. Daar zou ik de logica wel eens van willen weten.

Ik weet, de Van Nelle  Fabrieken hier vlakbij, waar ik naartoe kan wandelen, is een priklocatie. Als ik met mijn DigiD inlog kan ik kiezen uit Rijswijk of Schiedam. Eh, nou ja! Dat is toch raar? Maar als ik er weer uit ga en een andere datum prik, wordt het nog verder Zoetermeer en Zuid. Nou dan maar terug en dan pak ik Schiedam wel. Dat blijkt vlak bij mijn werk te zijn. Vraag me niet hoe het kan maar ik ben totaal op mijn gemak in die buurt. Ik lijk het er te kennen terwijl dat eigenlijk niet kan.

Het is in de Groenoordstraat bij de Sporthallen. Ik heb het zo gevonden en wel fijn, veel parkeerplek. Ik begrijp alleen niet wat er met mijn 2 uitnodigingsbrieven is gebeurd want die zijn verdwenen. Maar ik heb de mails en mijn legitimatie. Ik had ook zoiets, als dat niet kan, dan is het de bedoeling niet, wetend hoe ik via boven de laatste jaren continu gestuurd en geholpen wordt. Maar niets aan de hand, ik moet alleen nog even die vragenlijst invullen, want die zat bij de brieven. Ik weet dat ik ze goed had weggelegd, helaas té goed. Typisch iets voor mij. Nou ja, het zal wel zo moeten zijn.

Ik ben even mijn bril echt kwijt maar die blijkt in mijn zak te zitten. Dat doe ik altijd bij een mondkapje want dan beslaat hij gelijk. Nou ja, wat een rare dag weer. Ik moet even langs medisch want ik heb aspirines geslikt. Ja, bewust gedaan, niet als pijnstiller hoor, maar als bloedverdunner. Is de dosis tussen de 500 en 1000 mg, dan is het tegen pijn. Is de dosis 80 gram, sommige artsen geven ook de 100, dan is het als bloedverdunner voor bijvoorbeeld mensen met hoge bloeddruk. Die opleiding is niet helemaal verloren gegaan.

Ik heb nu dus al een tijdje aspirines geslikt, zo voorkom ik een hevige trombose of een tia, waar ik geen trek in heb. Ik blijf ze ook slikken tot een paar dagen na die 2^e prik. Maar ik moet beloven dat ik mijn prikplek minstens 2 minuten dichtdruk na het prikken. Ja want ervoor heb je geen prikplek ook. Soms zeg ik gewoon iets om het te zeggen of zo. Nou ja, ik ging zitten, leuke Indonesische dame, een babbel dus dat kwam al gelijk goed.

Ik vertelde van vorig jaar, omdat ik wilde weten of ik dan een 2^e nodig had. Jawel, meer dan een jaar geleden dus 2^e is beter. Het kon ook 2 kanten op gaan, als je zo erg ziek bent geweest, had ze nu al vaker gehoord, dan kan je of nergens last van hebben, of een behoorlijk aanval van je lichaam tegen het virus krijgen. Dit extra heftig omdat het dan de stof al herkent en direct gaat vechten.

En dat had ik dus. Nou ja, heel apart, het leek wel een corona in de sneltreinvaart. Zonder het erge benauwde, gelukkig, en zonder de rare smaak dingen. Ook zonder die rare voedselvergiftiging gevoelens, ook heel gelukkig. Ik had woensdag nergens last van, ja van mijn zwaar gekneusde vinger en mijn bovenarm was pijnlijk. Tegen de middag, het zal rond half 2 geweest zijn, begon ik opeens de rillingen te krijgen. Ik had een zelfstudie staan en ik heb die maar uitgeprint en zei dat ik onder een plaid op de bank zou gaan leren. Maar daar kwam vrij weinig van.

Ik had nu wel een thermometer en al snel zat ik boven de 39. Het liep op tot 39,6 en ik lag te rillen en te shaken. De volgende dag was het 38,9 nou ja, het bleef in elk geval zakken. Alleen voelde ik me de 2^e dag als door een vrachtwagen overreden en kreeg ik ook die zware hoofdpijn. Toch wel eng, krijg je een tia of niet. Maar ik heb altijd zoiets, als dat moet gebeuren, dan krijg ik die toch wel ook zonder vaccinatie. Vrije keus is zo vrij niet als je denkt hoor. En pas vandaag, zaterdag ging het weer.

Ik had vorig weekend mijn vinger tussen een lade gekregen en oh alle mensen, dat heeft zo’n pijn gedaan, dat ik er echt beroerd van werd. Ik hoefde gelukkig niet naar kantoor, anders had ik gevraagd of ik thuis kon werken. Want ik kon me moeilijk aan en uitkleden ermee. Ook toiletbezoek werd zo lastig. Dan maar thuis blijven in mijn ponnetje, dat is handiger. Maar ik werd zo ziek, dat ik heel die hand vergat. Vrijdagmiddag begon ik me eindelijk weer ietsje beter te voelen. En zowat direct voelde ik die nog steeds enorm pijnlijke vinger weer!

Alsof je eigen lijf een beetje regelt zo van, ‘’ja, dat is nu wel teveel hoor. Oké ze is weer wat op aan het knappen, gooi die vinger er maar weer bij hoor!’’ Echt hoor! Ik weet het zeker! Ik heb hem wel af en toe gevoeld hoor, maar niet zo gemeen als ik hem nu weer voel. Echt heel apart. Maar ja, de donderdag heb ik bijna 24 uur geslapen en de vrijdag ook heel rustig aan gedaan. Tot ik op vrijdagavond iets wilde pakken en het ding opeens gemeen begon te kloppen en steken. Ach ja, er is nog wel meer aan de hand ook, of moet ik aan de been zeggen. Maar dat vertel ik volgende week wel weer.

Nou, ik heb zo’n lange blog geschreven vorige week, dit keer mag hij vast wat korter. Het is zelfs wekelijks lastig om bij te houden voor mij nu. Want het punt is, dat je na 9 uur achter de pc, meestal echt geen zin meer hebt om nog even wat te typen. En dat is zo 4 van de 5 dagen. En dan ik het weekend en op die ene dinsdag, of soms is dat een andere dag, dan heb ik zoveel te doen in huis, dat meestal de pc niet eens meer aan gaat. En dat is wel heel bijzonder hoor. Vroeger kon ik daar echt niet tegen, toen ik nog werkte. Zodra ik thuis kwam, hup, ging die pc ook weer aan.

Nu is dat, zo, even geen zin in. Maar ik voel me ook niet zo alleen meer dan toen. Ik voel me prettig en ik heb het naar mijn zin. Ik heb echt veel dingen mee, en daardoor is die behoefte misschien toch ook wel minder. Ik heb nu zo’n lekkere routine. Als ik het voor mezelf goed doe, dan ga ik rond een uur of 10 wel naar bed ’s avonds. Want ik ben er altijd rond 6 uur uit. Als ik vrij ben slaap ik ‘uit’ tot wel 7 uur. Grootste reden is dat Sunshine me letterlijk uit bed komt halen. Die begint om 6 uur al te zaniken een aangezien hij klinkt als een jengelende kleuter, kom je er echt wel uit hoor.

Alleen de laatste tijd ga ik weer steeds later naar bed. Met als gevolg dat ik in de vroeg avond vaak al in slaap kiep. En voor je het weet zit je dan in die vicieuze cirkel van het daarna geen slaap meer hebben en dus weer laat naar bed gaat. Ik ben nog even aan het zoeken hoe ik die ga doorbreken. Heel vaak merk ik het niet eens dat ik in slaap ben gevallen. Alleen door de cits word ik sowieso weer wakker om op zijn laatst 20u20 als de wekker gaat voor snoepietijd. Ik wil gewoon lekker vroeg slapen, want, iets wat ik vroeger niet eens wilde geloven, wat je vroeger gaat slapen ben je extra door uitgerust. Het is dus echt waar.

Daar ga ik deze week maar even mee aan de slag. Wat ik wel frappant vind, is dat mijn aantal wekelijkse lezers zowat niet eens echt veel gedaald is. Ik dacht, ik heb mensen die elke dag even meelezen. En dat zal ook zo geweest zijn. Maar ik schrijf nu per week 6 x minder. En toch heb ik ongeveer hetzelfde aantal meelezers in de week. Of, en dan gok ik maar wat, iedereen leest die ene blog elke dag een klein stukje? Geen idee hoor, ik vind het echt leuk maar ik snap er niks van. Nou ja, ik ga me er mijn hoofd niet over breken. Want ik vind het wel leuk dat veel mensen mee blijven lezen. Dat is ook de enige reden, dat ik er niet mee wil stoppen. Maar ja, zeg nooit nooit en vermijd altijd altijd.

Wat ik met mijn blog van vorige week probeerde te bereiken werd weer eens totaal tegenovergesteld opgevat. Voor mij sprak er alleen liefde uit, dat was ook mijn bedoeling. Te laten zien, kijk, zoveel keer bewust voor je gekozen, zo erg eronder geleden, zoveel vergeven, zoveel onvoorwaardelijke liefde. Geen onvertogen woord, alleen maar het verhaal zelf waarom ik iets gedaan had, zoals ik het gedaan had.

Maar nee, zo werd er niet naar gekeken. En weet je wat? Vroeger zou dat me dan weer zo geraakt hebben. Ik ben daar ondertussen wel klaar mee. Het ligt niet aan mij als iemand iets in het duister wil zien. Dan zie je het gewoon niet goed. Ik doe alles met het felle licht aan, zodat de naakte waarheid gezien kan worden. Mijn bedoelingen zijn goed, dat weet ik van binnen. Dus zie het zoals je het wilt zien. Ik kan daar verder niets mee.

Het is net als bij alles, ongeacht wat je doet, ongeacht wat je zegt, ongeacht wat dan ook, mensen zien dingen zoals zij ze willen zien. Hoe je het bedoelt hebt doet er dus eigenlijk niet eens toe. Iedereen zit in zijn eigen bubbel, in zijn eigen wereld, dus tja, dan zit er voor mij maar 1 ding op, gewoon dat doen wat voor mij het beste voelt. Waar ik mee kan leven, en waarbij ik mezelf recht in mijn eigen ogen kan aankijken. Dat vind ik het belangrijkste. Wat ik vorige week al zei, ooit valt alles te bekijken, van de uitvoering tot de intentie erachter. Daar waar er alleen maar waarheid is. Als het dan pas allemaal goedkomt, dan is dat maar niet anders. Ik reken daar al op. Ik ga altijd uit van het ergste, dan kan het altijd meevallen.

Met de cits gaat het in elk geval wel geweldig. Dat is het fijne van dieren, die onvoorwaardelijke liefde die je ervan krijgt. En wat geven ze me veel plezier ook nog. Voor mij een win – win situatie. Ik ben in mijn leven maar heel erg weinig zonder dieren geweest. Alleen toen pas in België, wetend in wat voor ellende ik zat, heb ik bewust mijn honden bij mijn ex gelaten. Hij dacht misschien omdat ik er niet voor wilde zorgen maar niets was minder waar. Ik miste ze zo ontzettend. Maar ik kon ze geen goed leven geven. Zeker niet bij een man die gemeen tegen ze deed. Maar ja, dat wilde ik hem toen niet vertellen, dan maar als de gemenerd worden bekeken. Ook goed.

Die korte periodes zonder dieren, deed me eens temeer beseffen dat ik ze nodig heb. Ze maken mijn wereld een klein beetje leuker, met een beetje meer liefde erin en veel meer lol. Want dat is wat dieren bij mensen kunnen doen. Mensen die zeggen ‘ik hou niet van dieren’ daar ben ik dan ook direct bij weg. Die heb ik liever niet in mijn leven. Het zegt mij veel van hun afstemming en sorry, ik hou van elke ziel die er is maar sommige van die persoonlijkheden zijn gewoon niet te pruimen. Die vermijd ik dan ook als de pest. Gelukkig weet ik uit mijn zo geliefde Rulof boeken, dat dit ook mag. Je mag iets wat je pijn doet, uit de weg gaan. En zo ben ik dat ook gaan doen. Dingen die me pijn doen, mensen die me pijn doen of persoonlijkheden waar ik de rillingen van krijg, ik ga ze consequent uit de weg.

Die zijn gewoon zo ver nog niet, kunnen ze niets aan doen. Maar in mijn leven duld ik ze niet meer. Ik heb niet veel mensen meer waar ik mee om ga, maar die er in mijn leven zijn, zijn wel de goeien. Mensen die ik er echt in wil hebben en houden ook. Af en toe komt er nog eens eentje bij maar ik ben daar heel voorzichtig in geworden. Ik heb van de afgelopen jaren, met zo’n ‘neppe BFF’, wel geleerd, dat ik van mijn allereerste gevoel moet uitgaan. Want haar eerste mails, gaven mij ook de rillingen en dat had ik moeten opslaan. Maar zo doordrammen om te willen helpen, inspelen op mijn Rulof boeken, die zij ook had en wel in las maar die ze eigenlijk niet aan kon. Z

o van, ja ik voel me familie, ik ben vast in een vorig leven je moeder geweest. En zo trapte ik er toch weer in. Blijkbaar moet dat ook, want heb je zo ook weer iets goed gemaakt aan oorzaak en gevolg. Dat is altijd winst. En ook heb je iemand wat inzichten en lessen gegeven. Al blijkt achteraf dat ze daar nog niet aan toe zijn. Grappige is dat ze wel nog contact heeft met mijn dochter. Kunnen ze samen praten over hoe gemeen en slecht ik wel niet ben. Ach, ze doen maar lekker. Iets van buik op en rug af, en gladde rug hebben.

Maar ik had het over de cits, veel leuker dan dat gezeik. Toen ik hier pas kwam wonen, was het vooral Skylar die het heerlijk naar zijn zin had. Skylar is een flinke kat, formaatje hond vind ik altijd, medium grote hond, geen Yorky. Hij heeft een even zo grote persoonlijkheid en is erg inhalig. Hij wil altijd stelen van iedereen en ik heb er jaren over gedaan om dat eruit te krijgen. Dit is me alleen gelukt door enorm consequent te zijn. Dat was echt niet zo makkelijk, al zeg ik het zelf. Na een tijdje hier te wonen, kreeg hij een soort van terugval daarin. Hij viel altijd al Aurora aan en dat werd hier zo erg, dat ze wekenlang met kapotte oortjes liep.

Een teken voor mij dat ik weer met hem aan de slag moest. Hij durft me zelfs een mep te geven. Maar al zou hij opeens formaatje tijger worden, bang zal ik nooit van hem zijn. Ik ben hier de baas en niet hij. Ik speel met alle liefde personeel maar bij bepaalde dingen, zoals elkaar pijn doen, trek ik een grens. En die heeft hij maar te respecteren en uiteindelijk doet hij dat ook wel. Als ik maar volhoud. En dat doe ik. En dan zie ik ze opeens, zoals de laatste tijd wel vaker gebeurt, bij elkaar liggen. Gisteren was dat op de bank. Zij lag heerlijk te slapen al, Moonlight lag er ook. Het was op mijn plek dus ik moest ergens anders gaan zitten.

Skylar wilde ook bij Moonlight liggen, en sloop voorzichtig de bank op. Kleine Aurora snurkt als een bootsman dus daar zat Skylar even verbaast naar te kijken en luisteren. Opeens voelde ze dat en werd wakker. Ze begon zichzelf onmiddellijk en lichtelijk nerveus te wassen. Skylar bleef haar met een rare blik bekijken. Ik wist, hij kan haar elk moment een lel geven. Ik zei heel zachtjes, en hij weet wat ik dan zeg, ‘lief zijn hè Skylar’. Ik zie aan zijn oren dat hij me hoort. Aurora stopt even met wassen en kijkt terug. Hij draait zijn blik af. Zij heeft ‘gewonnen’ dit keer.

Ik prijs hem later voor zijn voorbeeldige gedrag en in de avond jaagt hij haar dan weer de krabton in, al gillend. Ik vlieg dan uit, zeg dat hij stout is en hij druipt beschaamd weer af. En dan duurt het weer een tijd voor hij weer zoiets doet. Want Skylar wil wel heel graag bij mij in een goed blaadje staan. Daar doet hij echt zijn best voor en dat is ook weer zo koddig om te zien.

Moonlight en Sunshine, soms water en vuur, soms liefdevolle elkaar wassende broers. Dat is nog steeds wisselend. Maar ja, Moontje is een enorme drama Queen en Sun is een geboren jager. Als Moonlight dan niet gestoord wil worden, of die sluipt door het huis om niet opgemerkt te worden, dan merkt Sunshine dat juist en ja, dan gaat hij erachter aan. Moonlight is nogal verbaal en gilt dan de boel bij elkaar. Dat is niet altijd terecht maar het maakt wel indruk. Ik gil dan even ‘HEEEEEEEEEE’ en dan is het weer over.

Sinds we hier wonen is dat veel makkelijker geworden omdat alles gelijkvloers is en ik niet meer naar boven hoef te rennen. Die mogelijkheid hebben ze niet meer en dit heeft er wel toe bijgedragen, dat de sfeer in huis verbeterd is. En ook dat ik die maanden nog thuis was om ze te corrigeren in hun gedrag. Eventjes maar ging Skylar weer stelen van iedereen. Ik ben weer een paar weekjes de staande politieagent gaan spelen tijdens hun maaltijden. Dat werkte en nu eten ze soms zelfs met zijn vijven bij elkaar. Aurora kreeg anders niet eens de kans om ook maar 1 hapje van haar natvoer te nemen.

Nu kan ze op haar gemak eten hoeveel ze op wil. Als ze weg loopt en wat over laat, dan mag 1 van de anderen dat opeten. Rainbow schuiert het meeste weg. Maar ja, die eet dan ook totaal niets tussen de natvoer maaltijden omdat meneer geen brokjes eet. Zo irritant dat. Maar ja, ergens in die 1^e paar weken van zijn leven is dat mis gegaan en dat is blijvend. Jammer voor hem, en erg ongezond. Ik hoop maar dat het gewoon goed blijft gaan met hem verder. Hij is ook altijd degene die gevoelig is om diarree te krijgen of verstopping. Hij is ook degene die naald en draad eet en weer uitkakt dus tja. Over aparte dieren gesproken.

In elk geval, ze doen het hier enorm goed. Als ik al bang was dat ze het balkon zouden missen, zat ik er goed naast. Want vooral de galerij kant werkt als het balkon deed. Meestal, hoe koud het ook is, zet ik de ramen open in de hal en slaapkamer, terwijl zij aan het ontbijten zijn. En dan komen ze allemaal aangesneld om voor het open raam te gaan zitten. En eerlijk gezegd, wat is er anders aan, dan toen Skylar elke morgen het balkon op ging? Want daar had hij een stuk minder te zien dan hier hoor. Hier is het een komen en gaan van mensen, vogeltjes en katten in het atrium. Dat zag hij in de tuinen niet, ja die vogeltjes wel natuurlijk.

Het ging hem om de buitenlucht en daar zit hij nu ook in. Soms komt Sunshine naast hem zitten, soms Moonlight. Maar die gaan ook vaak richting slaapkamer raam. Het plankje dat ik voor ze gemaakt heb, ter hoogte van het openslaande raam, is goud waard. Het valt me alleen op dat Rainbow daar heel af en toe maar zit, en Aurora heb ik er nog niet gezien. Die zit liever veilig achter glas geloof ik. Nou ja, wie weet als het warmer wordt, dat ze dan ook vaker voor het open raam gaan zitten. Ik zet het nu het nog fris is niet wagenwijd open natuurlijk. Als het warm is vast wel.

Ik heb mijn 1^e aanvaring met een mug ook al gehad. Reden voor mij om aan de slag te gaan met horren. Want jeetje zeg, volgens mij, zo te horen, was het eentje ter grootte van een vleermuis. Ik heb mezelf een mep gegeven en volgens mij had ik hem. Of heeft later 1 van de cits hem gepakt, maar ik heb hem niet meer gehoord. Ik heb geen zin om weer een zomer, vooral in dit erg warme huis, met dichte ramen te zitten omdat het licht aan gaat. Dan zijn horren geen overbodige luxe. En daar ben ik dus al vanaf donderdag mee bezig en zondag was ik er klaar mee. Nou ja, bij mijn werkkamer zit het vast met hotglue aan de buitenkant.

Op de een of andere manier kan daar geen enkele hor in. Ja, misschien als je ze laat maken door zo’n bedrijf. Die ik gekocht had, daar kon ik het geraamte niet van aan de buitenkant van het raam plaatsen omdat daar geen kozijn zit. Dat is gladde buitenmuur. Dus heb ik een tijdelijke oplossing nu, er zit in elk geval een hor en de cits kunnen er ook niet door naar buiten. Hoop ik toch.

Voor het eerst in mijn leven, heb ik overal waar het open kan, nu horren. In principe kan er dus niets binnen komen meer. Zou dat even fijn zijn. De enige keer dat er een vlieg binnen kan, is als hij met mij of iemand anders mee door de voordeur komt. Helaas voor mijn graag vliegen vangende ninja cats maar wel zo prettig. Vooral ook omdat ze in de  hete zomer, eitjes leggen in het natvoer als dat meer dan 2 minuten blijft staan. Bah, ik haat vliegen en ik haat hun eitjes en wat daaruit komt nog meer. Of nou ja haat is teveel. Ik heb geen haat voor niets ter wereld. Een stevige afkeer is het, dat dan weer wel.

Ook heb ik nog even zitten denken over die lieve Sunnybunny. Want ik vond het zo rakend, dat hij nu al langer thuis is, bij ons, dan ik heb ooit gehad heb voor hij weg liep! Die kwam even binnen hoor. Ik kreeg ze 3 september en 29 mei was hij toen weggelopen. En nu is het er al vanaf juni en dus is dat al veel en veel langer dan hij ooit bij mij gewoond heeft. Zo raar ook, dat gevoel. Want het voelt alsof het nooit anders geweest is, alsof die 4 jaar en 18 dagen nooit bestaan hebben. Daartegenover voelt het dus ook nog steeds als een groot wonder dat hij er weer is.

En geloof me, hij kan me wel eens tot waanzin drijven, met zijn gejammer en gehuil. Of als hij zijn jagerspet op heeft, en dan op jacht gaat naar Moonlight. Die daar dan weer gillend voor vlucht. Of als hij midden in de nacht de krolse kat uit gaat hangen. Die chagrijnige mauwtjes van hem, die had hij altijd al. Dat is zijn manier voor geluid maken. Die moet ik eigenlijk niet als chagrijnig bestempelen maar als communicatie. Die omschakeling probeer ik te maken. Maar soms vergeet ik dat dan weer. Als een slechte gewoonte die er af en toe weer in komt.

Ik heb ook geleerd dat hij soms zo tekeer loopt te gaan, omdat hij een vogel of een kat ziet. Dan wil hij naar buiten. Alleen jammer dat dit ook soms om 3 uur ’s nachts is. We zijn in elk geval die mijlpaal van bij ons wonen, al lang voorbij. 8 maanden toen, ten opzichte van 11 maanden nu. Ik was er even stil van. Hij is zo eigen, zo vertrouwd, en zo doet hij ook tegen mij. Ik ben echt van hem. Ook als hij zo loopt tekeer te gaan in de nacht, als ik het dan echt zat ben roep ik ‘kom hier bij mama!’ en dan komt hij ook.

Dan kruipt hij tegen me aan, dan hou ik hem stevig vast en dan gaat hij melktrappen en spinnen. Dan is hij even stil, buiten dat motorgeronk dan. Zo val ik dan vaak weer in slaap. Met Sunshine dicht tegen me aan. Heerlijk is dat. Tot hij weer begint en dan kan ik hem wel wurgen! Maar dat mag de pret niet drukken. Hij is weer thuis en ik zal het weten ook. Ik blijf het een wonder vinden en ik wist het ook, diep van binnen, hij komt weer terug. En zo zie je maar, dat gedachten echt worden. Zoals met veel in mijn leven op dit moment. Daarom moet ik ook maar dingen los laten, waarvan ik al weet dat ze toch niet goed zullen komen.

Dat is best moeilijk omdat het toch steeds ergens door in je vizier komt. Maar ik ben wel klaar met mezelf schuldig voelen voor iets dat ik goed bedoel en dat gewoon totaal uit zijn verband wordt gerukt al naar gelang hoe iemand in zijn vel zit. Daar heb ik niets mee, daar kan ik niets mee en daar ben ik, eerlijk gezegd, ook totaal klaar mee. Op mijn werk hou ik me zo op de vlakte als maar mogelijk is. Want ik zie en weet altijd dingen, helaas hoor want ik wist en voelde dat liever niet. Ik trek me, op die paar mensen na, al totaal terug overal. Ik heb er zo geen zin meer in. Ik ben er zo doodmoe van ook.

Ik heb altijd al overal alleen voor gestaan in mijn leven, dan ook maar helemaal. Dat is beter dan op je tenen moeten lopen omdat je weet dat ze het toch weer verkeerd opvatten. Dat doen ze dan maar lekker, maar niet in mijn leven meer. Ik heb een heerlijk huis, heerlijke katten waar het gewoon echt geweldig mee gaat, en blijft gaan ook. Dat zijn van die dingen, die ik nu verwacht. Gewoon dingen die goed gaan, omdat ik altijd positief blijf, en vooral ook omdat ik alle negativiteit eruit ben gaan gooien. En het werkt.

Alles is weer omgedraaid, vanaf het moment dat ik het besef kreeg er ook toe te doen. Dat was natuurlijk uiteraard altijd al zo, alleen besefte ik het zelf niet. Ik bleef mezelf maar weg cijferen. Dat ben ik niet meer van plan. Ik vertik het. Ik wil ook niet anders doen of zijn, om een ander te plezieren. Dat vertik ik echt nog. Ik hou niet van mensen met maskers, ik zie het lelijke eronder toch wel. En ik weiger zelf ook een masker te dragen. Als je het lelijk vindt wat je ziet, dan kijk je maar lekker de andere kant op. Ga jij lekker naar links, en ga ik lekker naar rechts, hoeven we elkaar niet te zien. Prima geregeld! Ik ben wie ik ben en ik mag er zijn. Precies zoals ik ben, ben ik meer dan goed genoeg. Als je me niet moet, dan ga je lekker weg en anders verwijder ik mezelf wel uit de situatie. Daar ben ik goed in geworden, maar ik ben dat dan ook wel waard! 

De vorige keer sloot ik af met een verhaaltje, nu begin ik ermee. Ik kwam het een tijdje terug tegen. Het resoneerde bij me omdat het iets is waar ik al mijn hele leven al tegenaan loop. Het voelde dan ook precies zoals het echt is, als een soort van onrechtvaardigheid. Al weten Rulof lezers wel dat er zoiets als onrechtvaardigheid niet bestaat. Als het zo lijkt voor je, dan komt dat omdat je de vorige levens die je geleid hebt, niet kunt herinneren. Zou je dat wel kunnen, dan zou je direct weten, ja, dit is wél rechtvaardig want ooit deed ik dit een ander aan. Ik kan het niet genoeg benadrukken, wat je een ander doet, in het goed of in het kwaad, je doet het jezelf aan. Terug krijgen wat je geeft is onvermijdelijk.

Al is dat natuurlijk weer een ander verhaal en niet het verhaal dat ik wilde gaan vertellen. Ik ben erg goed in de boel van hakken op takken te laten springen. Nou, hou op, vertel je verhaal mens! Zo kan ik mezelf dan wel eens toespreken. Ik luister niet vaak hoor, zelfs niet naar mezelf. Zeer vermoeiend want het verhaal waar ik het over wil hebben is voor mij erg belangrijk. Ik wil het hebben over de naakte waarheid. En dat is iets, waar niet iedereen blij van wordt. Dat heb ik nooit begrepen.

Sommige mensen lijden liever jarenlang, dan dat ze de waarheid onder ogen moeten zien. Hoezo in hemelsnaam? Vrouwen die oogluikend toelaten dat hun man de ene na de andere affaire heeft. Die hebben zichzelf er alleen maar mee. Al heb je zelfs moeders die net doen alsof ze niet in de gaten hebben dat hun kind misbruikt wordt door de vader of partner. Alleen maar omdat het anders zo beschamend is, dat ze het liever door laten gaan. Of omdat ze gewoon niet weten hoe ze ermee om moeten gaan. Zoiets vind ik dan de ergste categorie. Ergens ertussenin heb je dan de grootste groep mensen, die met alles doen alsof.

Doen alsof ze zo’n vrolijke persoonlijkheid zijn, terwijl ze van binnen een bonk zure chagrijn zijn en daar mensen die dichtbij staan onder laten lijden. Of doen alsof ze zo verzorgend zijn, maar ze doen dat alleen maar als het hun uitkomt of als ze denken er iets mee op te schieten, hun voordeel uit kunnen halen. En hou me ten goede hoor, niet iedereen is zo. Godzijdank niet zeg! Helaas het grootste deel wel. En niemand die het ziet, of wil zien. En dan heb je een handjevol mensen, die net zijn als ik. Die niet begrijpen wat er nou zo moeilijk is aan die waarheid. Want je kan maar beter weten hoe het zit, ook bij jezelf van binnen. Dan kan je in elk geval beginnen eraan te werken.

En nee, toen ik puber was, jong volwassene was, dacht ik zo ook nog niet helemaal. Wel was de waarheid toen al erg belangrijk voor me. Destijds vond ik het wel lastig om naar mezelf te kijken, zeker daar waar er nare trekjes zaten. Dat wilde ik toen ook niet zien. Maar al volwassen wordend, zag ik het bij anderen zo sterk, dat ik wel naar mezelf moest kijken. Want ik wilde niet zijn zoals de rest, de splinter in het oog bij de ander zien en de balk in mijn eigen ogen negerend. Dat vond ik dan ook weer niet kunnen. Dat is een proces, dat gaat niet over 1 nacht ijs. Het gaat ook regelmatig mis, zeker in het begin. Maar uiteindelijk kom je toch waar je zijn wilt.

Wat mezelf betreft, ik heb echt nog wel nare trekjes maar die probeer ik op te lossen. Alleen door mijn waarheidslievendheid, volgens mij verzin ik nu net een woord, vinden anderen mij soms te overweldigend. En vaak nog voor ik ook maar iets heb gezegd of gedaan. Het is alsof ze het in mij voelen en er bang voor zijn. Uiteraard ook iets waar ik met mijn pet niet bij kan maar ik blijf er tegenaan lopen. Alsof ze het kunnen ruiken! Ondertussen heb ik wel een patroon ontdekt, want het zijn de mensen met maskers, die me weren. Omdat ze op de een of andere intuïtieve manier voelen, dat ik door hun masker heen kijk. Ze voelen dat ik hun ware aard zie en niet dat wat ze willen dat ik zie. Die roepen het hardst, uiteraard het vaakst achter mijn rug, dat ze mij niet moeten.

Niet dat het me echt boeit hoor. Ik ben wie ik ben en de weinige vrienden, echte vrienden, die ik heb, waarderen me juist omdat ik ben wie ik ben. En dat zijn de enige vrienden die je wilt hebben. Mensen die er juist van houden, hoe je bent! Gelukkig heb ik zulke vrienden wel, maar ze zijn vrij zeldzaam. Al de anderen heb ik los gelaten, dat soort mensen wil ik niet meer in mijn leven. Daarom ben ik er juist behoorlijk dankbaar voor, dat ik die echte heb! Ik draai niet om de dingen heen, en ik verwacht ook niet dat anderen dat wel doen. Daarom loop ik daar nogal eens tegenaan. Ik heb wel geleerd hoor, in de loop der jaren maar toch, het blijft me raken en verbazen hoe fake veel mensen zijn. Juist door de dingen die ik heb meegemaakt, is de waarheid voor mij heel erg belangrijk. Het verhaal dat ik wil vertellen  is een leuke anekdote, of is het meer een fabel, die ergens wel klopt. Tenminste, de moraal is treffend.

Op een dag ontmoetten de Waarheid en de Leugen elkaar. Dat had er altijd al ingezeten. Ze lopen een beetje rond te wandelen en dan zegt de Leugen tegen de Waarheid; “wat is het toch een mooi weer vandaag!” De Waarheid kijkt zo eens om zich heen, en ze antwoordt: “Ja, dat is het zeker, echt weer om van te genieten.” Je moet namelijk niet denken dat de Leugen alleen maar dingen zegt die niet kloppen natuurlijk. Nee, want dan zou het opvallen. Daar is de Leugen veel te slim voor natuurlijk. Die verpakt zijn leugens in pakketjes ware statements, dan glippen ze vaak overal tussendoor, zonder te worden opgemerkt. Tot ooit want, zoals geleerd door mijn moeder tot vervelens toe; “al is de Leugen nog zo snel, de Waarheid achterhaalt hem wel”. Dat is weer een ander verhaal, dus terug naar het verhaal waar ik mee bezig was.

De Leugen en de Waarheid slenteren heerlijk in de warme zon. Ze lopen zo samen door tot ze bij een waterput aankomen. De Leugen zegt tegen de Waarheid; “Het water is erg lekker hier, voel maar. Zullen we samen een bad nemen?!” Ze gingen op de rand van de waterput zitten. De normaal zo behoedzame Waarheid raakt met een blote teen het water aan. Zo, dat voelde echt heerlijk aangenaam en verkoelend aan. Ze denkt dat ze maar mee zal doen, want de Leugen is zich al aan het uitkleden. Zij volgt zijn voorbeeld en al snel liggen ze samen heerlijk in het water.

Plotseling schiet de Leugen het water uit, trekt de kleding van de Waarheid aan, begint te rennen en verdwijnt met een bloedgang uit het zicht. Zijn eigen kleren heeft hij ook meegenomen! De Waarheid klimt ook het water uit en ze ziet wat er gebeurd is! Woest is ze! Woedend rent ze achter de Leugen aan, om haar eigen kleren weer terug te krijgen. De mensen kijken met afschuw en minachting naar de naakte Waarheid. Als de Waarheid dat merkt, beseft ze haar naaktheid en keert ze terug naar de waterput. Ze verdwijnt daar in het water. Zo kan zij haar schande, haar naaktheid, verbergen.

Sindsdien reist de Leugen over de hele wereld, verkleed als de Waarheid. Zo voldoet hij aan de behoeften van de mensheid, van de samenleving. Zelfs heden ten dage nog. Dat komt omdat mensen de naakte waarheid gewoon niet willen zien. Triest maar waar. Het mooie schilderij, op de foto bij dit blog, is van Jean-Léon Gérôme, uit 1896. Je ziet daar de naakte waarheid geschokt kijken in de richting waarheen de Leugen is verdwenen in haar outfit.

En dat is dus precies wat ik bedoel, die moraal die zo treffend is. De naakte waarheid, ik hou van haar. Laat mij maar even een flinke klap krijgen en dat het dan over is. Liever dat, dan dat je me nog jaren voorliegt en me in de maling neemt. Zoiets dan. Want dat kan in vele andere vormen. Hoeveel mensen weten er diep in hun hart, als ze echt zouden willen kijken en/of luisteren, of zelfs voelen, de waarheid niet, de naakte waarheid. Die kennen ze heus wel. Alleen die willen ze niet horen of zien. Dat vinden ze te zwaar, te confronterend. Maar ze hebben niet in de gaten, dat al die moeite doen om de schijn op te houden, vele male zwaarder is. Ze hebben gewoon een verkeerd beeld van de waarheid.

De waarheid kan je zelfs bevrijden van vele dingen. Al zal je haar, om haar tot die daad te laten komen, wel onder ogen moeten komen. Hoe ongemakkelijk het je ook zal maken, je zal haar moeten zien zoals ze is. Mocht je tenminste die moed hebben, en je gaat die uitdaging aan. Je kijkt en luistert en voelt nu pas, hoe de situatie echt zit. En dan kan ze wel eens enorm verrassen. Door helemaal niet zo moeilijk, of lelijk, of zwaar te zijn, als je wel dacht. Maar dat je je juist bevrijd voelt omdat nu die verkeerde beelden weg zijn, de schellen zijn van je ogen gevallen. Eindelijk kan je dan verder, zonder de last van het moeten doen alsof.

Hoe het komt dat veel mensen denken dat het doen alsof makkelijker is, dat weet ik niet. Dat begrijp ik ook niet. Maar ja, wie ben ik. Ik weet dat ik anders ben. Ik vind de waarheid altijd enorm verfrissend. Juist daardoor loop ik nog steeds de juiste route, op mijn pad. Zij helpt mij daarbij. Ik weet dat ik niet altijd met die naakte waarheid kan komen. In sommige gevallen zal zelfs ik me een beetje moeten aanpassen. Maar dan alleen als zij in al haar naaktheid iemand expres zou kwetsen door iets te zeggen. Dat moet je niet willen. Alleen dan benadruk ik het ‘expres’ hierin.

Zoals mijn moeder, die op haar trouwdag aan me vraagt;  ‘en Ria, wat vind je van mijn pakje?’ Oh mijn hemel, ik vond het spuuglelijk en ze had zoveel mooiere kleding dat ik niet begreep wat haar bezielde om dit aan te trekken. Dat ging ik haar uiteraard never nooit zeggen vandaag, op haar trouwdag. Ik verzekerde haar daarentegen, dat ze er prachtig uitzag. Natuurlijk zag ze er mooi uit, ondanks dat pakje, want ze was toen heel gelukkig dat ze weer ging trouwen. Dat het zo’n miskleun zou worden, lag vast niet aan dat pakje, dat lag aan die man. Al is ook dat weer een ander verhaal. In dat soort gevallen, en dit is de enige vorm waarbij ik dat doe, houd ik mijn mond. Ik heb het haar nooit gezegd, al weet ze het daarboven nu vast wel. Maar gelukkig ziet ze daar ook waarom. Dat kwam uit liefde.

En dan heb ik gelijk een bruggetje naar wat ik er ook over wilde vertellen. Want soms moet je uit liefde iemand juist wel de waarheid vertellen, ook al doet die waarheid dan pijn. Je aan de drugs verslaafde kind moet je niet steeds geld blijven toesteken, waar hij/zij dan weer drugs voor gaat kopen. Die zeg je keihard dat hij/zij geen cent meer krijgt. Daar ga je niet om liegen, daar ga je niet voor buigen. En als het echt moet, dan laat je ze los en dan verbreek je het contact. Want dan moeten ze het maar op die manier leren. Laat ze de bodem maar raken! Dat is niet een slechte ouder zijn, dat is juist liefde.

Helaas wordt ook zoiets vaak verkeerd begrepen. Maar een verslaving in stand houden? Nooit! Ik was zo’n moeder, die riep, na tig keer waarschuwen over een hete kachel, of ik haar handje er niet even tegenaan moest duwen. Dan hadden we dat tenminste al gehad. Luisteren doen ze namelijk toch niet, ze moeten het zelf ervaren. Dus behoeden lukt je niet. Dat ik niet van plan was om dat echt te doen is natuurlijk logisch, maar ik wist toen al, hoe ik ook roep of doe, ze gaat straks een keer haar handje verbranden. Pad daarna doet ze het niet meer. En zo ging het uiteraard ook. Dat is niet hard, dat is realistisch. 

Of moet je jezelf als oud vuil laten behandelen? Omdat je bang bent dat je anders iemand kwijt zal raken? Dat je ‘zwijgt uit liefde’. Tenminste dat denk je dan. Want eigenlijk zwijg je uit angst. Dat moet je niet willen! Ik was zo dom, om jaren en jaren mijn mond te houden. En dat terwijl ik al sinds jong af aan zo voor die Waarheid ging. Maar ja, ik was mijn kind al eens kwijt geraakt toen ze als puber weg liep en ik wist, ik weet, nog altijd hoeveel pijn dat toen deed. Door de dood van het kind van mijn toenmalige partner, kon ik het dragen. Omdat ik toen voelde, dat ik echt niets te klagen had. Hoe de situatie verder ook zat, mijn kind liep nog ergens rond. Ademend en levend en wel, ook al was ze weggelopen. Dat is alles beter dan er niet meer zijn. 

Alleen later, toen het contact weer hersteld was, kon ik nog altijd niets tegen haar zeggen zonder dat ze totaal flipte. Daar was ik al snel achter. Mijn kind kon niet tegen de waarheid die ik bracht. Daardoor ging ik meer en meer op mijn tenen lopen, dingen verzwijgen, dingen maar niet zeggen. Want vooral als het van mij afkwam, kon ze er gewoon niet tegen. Dan werd het nog eens onder een vergrootglas gelegd ook. En dan werd alles een ramp en veel erger dan het eigenlijk was. Maar ja, er zijn vele spreekwoorden voor om mensen te waarschuwen. Ik luisterde er niet naar. Eerlijk gezegd, had ik het niet eens in de gaten. Omdat het diep vanbinnen zat bij mij, veilig weggestopt. Zodat ik niet kon zien dat de oorzaak lag bij haar, die niet van mij kon houden. Dat zou teveel pijn doen.

Maar door mezelf weg te cijferen, alles maar te pikken en te vergoelijken, groeide de pijn die dat deed binnenin me. En zoals met alles, op een gegeven moment is die koek op. De kruik gaat zolang te water tot hij barst. Dat laatste strootje kan de rug van de kameel breken, om ze er dan maar allemaal uit te gooien. En dat had ik pas in de gaten, toen die rug brak, de kruik barstte en de koek op was. Toen gooide ik alles er opeens in ene keer uit en ja, dat kwam wel aan. Dat kan ik me dan ook enorm goed voorstellen hoor, daar niet voor. Alleen bekijk ik de wereld door mijn eigen ogen. En denk ik dat iedereen zo is als ik.

Ik zou zelf het gesprek zijn aangegaan. Misschien ook laaiend en gekwetst, door zo’n berg feiten opsommingen die me alleen maar als een naar kind zouden laten zien. Want ik zelf kon het wel eens heel anders zien of beleefd hebben. Zoals altijd zijn er meerdere kanten aan 1 verhaal. Ik wilde niet laten zien wat een naar kind ze is, maar wel laten zien wat er bij mij pijn deed. Want als je steeds op de zelfde plek een zacht tikje krijgt, wordt de pijn daar toch echt een keer ondragelijk.

Ik had ook vast wel boos geweest, want dat soort dingen over jezelf te horen, te lezen, is nooit leuk. Maar ik had op hoge poten naar mijn moeder gegaan. Dan had ik verhaal komen halen. Dan had je uiteindelijk alles uit kunnen praten en eventueel met een schone lei kunnen beginnen. Helaas gebeurde dat niet zo. Ik heb me dan ook voorgenomen, dat ik niets meer zo op zal laten lopen. Ik zeg voortaan gewoon hoe iets voelt voor mij. Ik merk ook daarmee weer, dat mensen dat niet fijn vinden. Maar lekker boeiend, want ik vind het niet fijn om maar met alles te doen alsof.

Dat ze over je achter je rug lullen dat boeit me voor geen meter. Maar als je me pijn doet, of onheus bejegend, dan zeg ik dat gewoon. Dat zal ik nooit meer zover op laten lopen, dat er iets moet buigen of barsten of breken. Daar doe ik niet meer aan mee! In plaats van boos met me te komen ruziën werd ik beschuldigd van haar nooit gewild te hebben en nooit van haar gehouden te hebben. Met mij wilde ze nooit meer wat te maken hebben. En ze zette me zo opzij voor diegene die liever 2 honden kocht, dan voor haar medicijnen te kopen. Dan spreek ik over haar biologische vader, waar ze na ongeveer 38 jaar weer contact mee had gekregen. Dat speelde ook mee. Want ja, die wilde haar misschien juist wel, al was dat liever honden nemen dan medicijnen geven wel  een rare manier om dat toen te laten zien. En ook dat ze zomaar haar achternaam in de mijne mocht veranderen, was natuurlijk ook uit liefde. Iets wat bij mij alleen over mijn lijk had gebeurd als de situatie andersom was.

Al die jaren geen contact gehad, nooit voor haar gezorgd, nooit ene cent aan haar uitgegeven... Behalve dan toen ze uit opstandigheid, tijdens die 1^e keer weglopen zelf met hem contact zocht. Zodat hij haar haar kon doen voor haar trouwen, ja kappers zijn inderdaad vaak homo’s. Want om mij te straffen mocht hij wel naar haar bruiloft en ik mocht niet komen. Ik was er niet gewenst. Maar dat contact zoeken kwam door haar niet door hem, dus dat geen contact zoeken 38 jaar klopt wel. Ach ja, ik weet wat er gebeurd is en Godzijdank, letterlijk, heb ik mijn boeken en weet ik dat de waarheid altijd maar dan ook echt altijd boven komt. Toen ze pas contact had met haar biologische vader, na die 38 jaar dus, begon hij al met leugens. Dat merkte ik direct natuurlijk, want ik was erbij geweest, alleen als ik daar iets over zei, werd ze boos, want ze wilde hem, haar woorden, ‘een eerlijke kans geven’. Dus probeerde ik te zwijgen. Maar ja, dat lukte niet zo. Ik vraag me nog steeds af wanneer ik die eerlijke kans een keer zal krijgen van haar. Ik ben bang nooit.

Ik reikte hem ook nog eens de hand, door een vriendschapsverzoek te sturen. Denkend dat dit voor haar fijn zou zijn. Ik heb hem al lang vergeven, hoeveel narigheid hij ook veroorzaakt heeft. Ik ben er in elk geval door gegroeid, erdoor geworden wie ik ben en ik ben niet haatdragend. Vandaar. Ik kon er al om lachen, dat we dan ooit aan 1 grote kersttafel ooit zouden zitten. Maar ik werd direct geblokkeerd, het verzoek verwijderd. Daar was ik totaal verbaasd over. Tot mijn broer kwam, met een logisch antwoord. Hij heeft zijn partner, de man waar hij toen al verliefd op werd, ja dat hij, overduidelijk, homo is, dat wist ik toen niet, hij heeft die man vast ook altijd allerlei leugens verteld. Aangezien hij ontzettend vaak liegt, kan dat bijna niet anders. 

Als ik dan met die man ook in contact zou komen, wat logisch is als je met elkaar om zou gaan, dan zou hij uiteindelijk ook wel 1 + 1 gaan optellen. Omdat er dan toch gesprekken over zouden volgen. En dan komt alles natuurlijk uit, wat hij onder geen beding zal willen. Want het is natuurlijk totaal anders gegaan dan hij ooit gezegd heeft. Die partner heeft namelijk ook 4 kinderen maar die heeft er wel altijd contact mee gehad. Ik ken de onzin en de vele leugens die hij verteld moet hebben, want die vertelt hij mijn dochter ook. Hij heeft ons zo in de stont laten zakken, in plaats van te zeggen dat hij voor ons zou blijven zorgen, tot we op eigen benen zouden staan. Of iets dergelijks, want zo had het ook gekund. Nee, als oud vuil gedumpt. Ik en zijn eigen kind. 

En ja, ik zo was boos toen ik erachter kwam, als 21 jarige. En gekwetst en totaal ontredderd door het ultieme bedrog, wat al vanaf mijn 15^e aan de gang was! Ook mijn kind van toen 1,5 werd in die week nog eens zo ziek, dat ze op de quarantaine afdeling in het Sofia Kinderziekenhuis werd opgenomen. Ik was haar bijna kwijt geweest toen, maar omdat ik mijn grote mond opentrok tegen de arts in opleiding die op huisbezoek bij mijn moeder kwam voor haar, waren we net op tijd in het ziekenhuis. Ze konden niet vinden wat ze had maar ze was zo ontzettend ziek. Nachtenlang heb ik opgezeten naast haar. Toen hadden ze nog geen bedden voor mama’s daar staan. Ik weet nu nog niet wat ze toen had. Hij heeft niet ene keer naar haar geinformeerd, want dat hield ik in de gaten. Omdat ik hoopte dat hij zou willen weten hoe het met haar was. Niemand van zijn familie heeft om haar gevraagd, ook al was ze er bijna niet meer geweest. 

We waren met een knallende ruzie uit elkaar gegaan. Dat heeft zij vast gevoeld en is ze van de stress zo ziek geweest? Ik weet het gewoon niet. En ik had geen cent want we hadden samen een kapperszaak en hij had het geld en de bankrekening op zijn naam. En ik moest, omdat ik in een andere stad woonde maar bij mijn moeder in Rotterdam was, de dokter en medicijnen betalen. Mijn moeder had ook maar een bijstandsuitkering. Dat was toen hij dus geld voor medicijnen weigerde, toen ik daarvoor hem opbelde die vrijdag, voordat ze zondags werd opgenomen. Ik belde echt niet zomaar. Dat moment vergeet ik van mijn lang zal ze leven nooit meer. Flabbergasted is nog niet heftig genoeg uitdrukking om aan te geven wat ik toen voelde.

Dat was ook het moment dat ik zei tegen hem, en ik meende het tot diep in mijn ziel, dat hij het niet waard was om haar vader te zijn. Dat zat nog veel en veel dieper dan wat ik ooit gevoeld had, zoveel pijn deed die afwijzing van hem wat mij betreft, maar vooral hoe hij zo zijn dochter kon verloochenen. Ik koos er toen ook voor om dan maar helemaal alleen voor haar te gaan zorgen. En dat was de 2^e keer dat ik voor haar koos. De 1^e keer was toen ik ervoor koos om moeder te worden. Al wist ik toen nog niet dat zij het zou worden natuurlijk.

Zo vreselijk diep zat dat geld weigeren voor medicijnen, ik kon me niet eens voorstellen dat je zo kon zijn. Dat ik me zo in iemand vergist had, niet alleen wat het homo zijn betreft, maar ook wat een rot karakter er verder nog zat. Er werd namelijk gezegd, en ik weet dat nog elk woord en de exacte intonatie van toen, hij zei; ‘ik woon toch niet meer thuis, je zoekt het maar uit’. En dan een aantal weken later erachter komen, dat er rond die tijd wel 2 grote briards gekocht zijn. Dus de honden gingen blijkbaar voor zijn eigen kind. Maar goed, dat mag ik weer niet zeggen natuurlijk want hij geeft haar nu een goed gevoel. Want IK ben toch zeker degene die haar nooit moest? Ik zie toch al haar slechte karaktereigenschappen, ik som die toch op?

Mijn moeder zei ooit, toen ik elk weekend bij haar logeerde in die tijd, uit pure ellende en eenzaamheid, dat zij wel voor mijn dochter wilde zorgen. Zo kon ik dan weer opnieuw beginnen, als vrijgezelle jonge vrouw. Dan kon ik weer naar school, een goeie opleiding volgen, een nieuwe relatie aangaan zonder dat ik aan een kind vast zat. Er was 1 voorwaarde, het zou dan haar kind zijn, niet meer het mijne. Ik vond het, eerlijk gezegd, ik was 21 toen, een verleidelijk voorstel. De vrijheid lonkte. Maar door die voorwaarde kon ik het niet. Nee, want het was MIJN kind. Ze was MIJN verantwoordelijkheid. En dus koos ik voor de 3^e keer voor haar, bewust nu. Bewuster dan als 19 jarige die zwanger wilde worden in elk geval.

Al als klein kind maakte ze van mij altijd de boebaas en gaf ze me overal de schuld van. Ze organiseerde zelf het hele verhaal rond haar weglopen op haar 14^e. En ik nam haar weer met alle liefde terug in mijn leven, toen ze als 16 jarige moeder besefte dat ze toch wel haar moeder nodig had. Dan heb ik het over de 4^e keer bewust voor haar kiezen. En later, toen ze daar in België achter bleef, toen ik naar Nederland terug moest, zat ze in net zo’n nare relatie als waar ik uit weg gekomen was.

Toen het me te gortig werd, ben ik haar op gaan halen. Ik heb gewoon gezegd, donderdag ben ik 2 dagen vrij en ik kom je halen. Punt uit. Neem mee wat je mee wilt nemen en ik ben er in de ochtend. Klaar ermee. Dat was de 5^e keer dat ik voor haar koos. Wel raar gedrag voor een moeder die haar nooit wilde hebben en nooit van haar gehouden heeft. Tenminste, dat is wat ze over me zegt en over me denkt.

Wel is het zo, dat deze moeder niet veel zeggen kon, vanaf ze weer in mijn leven kwam in België. Dan kon het al wel eens snel mis gaan. En dus zei ik maar zo weinig als mogelijk. Ik ben mondig genoeg hoor dus ik zei wel dingen. Maar de dingen die me echt op mijn hart trapten, die durfde ik niet te noemen. Als ik wel eens een poging waagde, heel voorzichtig, zorgde een flippend kind wel dat het weer heel lang zou duren, voor ik dat nog een keertje durfde. Maar ik heb een heel vervelend geheugen. Het werkt net als ik, rete eigenwijs! Wat ik moet onthouden dat vergeet ik, en wat ik vergeten wil, daar onthoud ik elke seconde van.

En dus bouwt het dossier ‘verdriet’ gewoon door en wordt dikker en zwaarder, net als ik zelf. Ik kan er naar believen door bladeren, en het herbeleven. Niet dat ik dat wil maar omdat dit soms gebeurt. Toen die kruik barstte, de rug brak en noem ze allemaal maar op, heb ik al die feiten dus even op een rijtje gezet. Dat ze mij opzij zette voor hem, dat kon er niet meer bij, dat was gewoon net even teveel. Vooral omdat hij zo stinkend zit te liegen, de mooie papa uithangt, die hij nooit was. Als de Leugen met de kleren van de Waarheid aan.

En ik moet van haar de put in, want daar wil ze nu even niet naar kijken, want ja, hij brengt het zo leuk en hij geeft haar een goed gevoel over zichzelf nu. Bovendien lijken ze als 2 druppels water op elkaar en ja, dat trekt dan toch aan. Dus ik moest wel iets doen, want anders zou ik eraan onderdoor gaan. Ik heb zo veel voor haar over gehad, maar ik wilde niet aan mijn liefde voor mijn dochter ten onder gaan. Dat ging me net even te ver. Dus ik zat te denken, wat kan ik doen om haar dit te laten weten? Want ik kan gewoon niet meer zo door, niet als ze mij negeert of lelijk doet tegen me en om hem heen draait als een verliefde puber.

En de enige paar keren, dat ik haar ooit heb kunnen bereiken in haar leven, was als ik iets op had geschreven, of als ik haar gemaild had. Dan kon ze het eerst eens even rustig na lezen, het verteren voor ze tegen mij uit haar plaat ging. En dan zag ze altijd wel in wat ik bedoelde en hoe ik het bedoelde. En daarom begon ik aan die mail. Ik zette alles vanaf ze kleuter was, en wat er gebeurd was op een rijtje. Niet om het er allemaal even lekker in te wrijven maar om aan te geven, dat je nu voor die man, die je zo heeft laten stikken, maar nu opeens de leuke jongen uithangt, dat je nu voor hem kiest en mij ervoor opzij zet, dat had ik misschien kunnen dragen, als al die andere dingen er niet zaten. Dit kon er gewoon niet meer bij, kijk maar even naar die lijst, dan zie je dat zelf toch ook wel? Dat was mijn intentie. Ik hoopte dat ze zou zien, als alles zo op een rijtje stond, dat het wel veel was ja. Dat ze het dan zou begrijpen dat dit er echt niet meer bij kon.

Ik heb wel gezegd, dat ik voor altijd van haar hou, onvoorwaardelijk is moederliefde. Wat ze je ook aan doen, het maakt niet uit. Maar om haar ook te laten groeien, moest ik dit wel doen. Want ook zij moet leren, dat je niet zo met mensen om kunt gaan. Al helemaal niet de vrouw die je onder haar hart heeft gedragen. Die je voetjes van binnen heeft kunnen voelen trappen en je onrustige draaien toen het er zo krap werd. Die met liefde, en altijd samen met haar eigen moeder en nooit met hem, naar de gynaecoloog ging en dan in tranen raakte als ze je hartje hoorde kloppen. Dat heeft hij zelfs nooit gehoord. Hij werd misselijk als hij probeerde mijn dikke buik aan te raken. Hij walgde van die zwangere buik. Iets wat me toen enorm raakte en wat ik niet kon begrijpen want daar zat zijn eigen kind! En toch koos ze nu voor hem. Mijn hart is altijd voor haar open en mijn huis ook, maar dan zal je me wel met het respect en de liefde moeten behandelen, die ik als moeder verdien. Want ik heb nu echt iets geleerd; ik ben namelijk óók belangrijk!

Maar kies maar voor wat je kiezen wilt mijn kind. Mijn liefde krijg je toch nooit kapot. Alleen moest ik nu wel stoppen met mezelf zo te laten behandelen. Die maat was vol. En dat heb ik met mijn mail en mijn opsomming van dingen die je al gedaan had willen laten zien. Niet wetend dat ik je daardoor helemaal nooit meer zou zien. Het heeft me zelfs bijna genekt. Er waren momenten, dat ik dacht dat ik niet meer door zou kunnen. Maar ik ben sterk, ik kan zoveel dragen. Ik ben niet stuk te krijgen. Ik heb geknokt om ook daar weer uit die diepste duisternis van mijn leven te komen en dat is me gelukt! Ik kwam eruit, al weet ik niet hoe. Dit is het zwaarste waar ik ooit doorheen heb moeten komen. Maar ik kroop langzaam verder en verder de duisternis in. 

En toen ik weer licht zag gloren aan het einde van die lange en inktzwarte tunnel, keerde dit letterlijk het tij voor alles in mijn leven. Sunshine kwam opeens terug, na 4 jaar en 18 dagen. Gestuurd door mijn eigen lieve moeder, die niet genoeg met haar 13 als teken kon strooien om te laten zien dat ze zich ermee bemoeid had. Want 4+1+8 = ook 13. Bovendien, Sunshine kwam terug op 16 juni, 16-6, wat uiteraard ook weer op 1+6+6=13 uitkomt. Vanaf die dag ging het alleen maar beter en beter. Alsof het hele Universum er nu wel uit was, ja, ze heeft nu wel genoeg geleerd. Ze heeft het allemaal gedragen, ze verdient nu wel een beetje makkelijkere tijden. 

Al heb ik ook nog wel eens met mijn handen in mijn haar gezeten hoor, vele keren zelfs nog. Het gaat natuurlijk om de big picture. En hoe Sunshine ook ruzie maakte of kreeg met de 4 anderen, waar hij zomaar tussen terecht kwam opeens. Hoe wanhopig ik ook was toen ik opeens moest verhuizen, midden in mijn examens en nog slaagde ook. Hoe wanhopig ik ook werd toen ik maar geen baan vond als apothekersassistente en de datum om in de bijstand te gaan ernstig dichtbij kwam. Er was zo ontzettend veel meer dat beter, mooier, lichter en groter werd.

Zo zie ik nu regelmatig alle 5 de cits met elkaar overweg kunnen, Sunshine wast Moonlight af en toe, of Skylar ligt samen met Sun en Aurora op bed, Rainbow is Rainbow, en mept iedereen altijd, een heerlijk stel. Dat soort dingen, daar kan ik zo van genieten! Met vlag en wimpel geslaagd terwijl je aan het verhuizen bent en ook nog binnen een maand je huis op orde hebben. Doe het maar eens na. In mijn uppie een hele verhuizing gecoördineerd en geregeld en me suf gesjouwd tot ik er bijna ziek van werd. Maar naar wat voor een schitterend huis, met uitzicht op het water. Alles wat ik echt letterlijk gewenst heb, is ook uitgekomen. Dus ik ben nog maar even verder gaan wensen. Het werkt! 

Ik heb het zo fijn nu, zo'n prachtig uitzicht ook. De druk door boten doorkruiste Schie voor mijn neus, de Spaanse brug die zo vaak open en dicht gaat om van die grote binnenschepen door te laten. De schitterende, goedbetaalde baan waar ik via mijn liefste vriendinnetje op kon solliciteren, en waar ik nu het leukste werk doe, wat ik ooit gehad heb. Nou, echt, als ik dat precies nu een jaar geleden had kunnen bedenken, als dat me was gelukt om te kunnen bedenken, dan zou ik het never nooit geloofd hebben dat het uit zou kunnen komen, want dat was veel te veel. Dan had ik mezelf vast en zeker gecomplimenteerd voor mijn uitermate grote fantasie maar geglimlacht om iets wat nooit zover kon komen. En toch ben ik hier nu en maak ik het mee en heb ik het allemaal. 

Ik woon nu ook vlak achter waar mijn dochter woont. En toen ik eerst verdrietig bedacht, goh, dan hadden we het zo leuk kunnen hebben, dan had ze vast veel langs gekomen, wist ik plots toch ook, nee, dat zou waarschijnlijk niet eens gebeurd zijn. Dan zou het alleen maar nog meer aangekomen zijn, dat ze nooit langskwam. In al die jaren, dat ze haar partner heeft, zijn ze nog nooit eens spontaan bij mij op visite geweest. Alleen als ik ze lokte met Indisch eten, of Italiaans. Nog nooit spontaan uit zichzelf op visite, meer dan een tiental jaren niet. Het was harder aangekomen want toen op het oude adres, had ze een reden, het was te ver, slecht OV en geen rijbewijs. Als ze al langs kwam had ik haar gehaald en bracht ik haar ook weer thuis. Anders zag ik haar praktisch niet. En nu, op struikelafstand, was het keihard aangekomen als ze zelfs dan niet zou zijn gekomen. Dat besefte ik me opeens. Dus dan maar liever zoals nu, want ik heb er 1 ding mee bereikt, ik heb de pijn gestopt met groeien. Ja, ik heb wel pijn, maar die kan nu niet meer groeien omdat er nog meer dingen zich opstapelen. Het was een halt die erg nodig was. Er kon geen grammetje pijn meer bij. 

En weet je, het is goed zo. Alles heeft een reden, en die reden, die weet ik ondertussen zelfs ook. Maar dat komt in mijn 2^e boek. Daar kreeg ik een prachtig antwoord op, van boven. Ik ben een bevoorrecht mens dat ik zulke dingen mag meemaken. Bovendien, ook nog eens iets wat ik leerde uit mijn Rulof boeken; je kan nooit pijn gedaan worden, tenzij je ooit zelf zulk gedrag hebt vertoond. Eens ik dat besefte, heb ik huilend die moeder om vergiffenis gevraagd. Die moeder die ik ooit ook zo behandeld heb als ik nu zelf werd behandeld. En dat deed ik puur om haar, niet om mij of mijn pijn weg te halen. Dat ging toch niet. Ik had alleen zo'n spijt ervan.

Ik weet nu hoe dat voelt en het deed zo’n gruwelijke en bijna ondragelijke pijn, dat ik me zo schaamde ooit zo te hebben gehandeld. Dat ik ooit een levend wezen zo’n pijn heb kunnen doen! Ik weet ook dat mijn kind dit ook ooit zal moeten ondergaan. Want zo werkt het, ik kan het niet vaak genoeg vertellen. Alles wat je iemand anders aandoet, doe je eigenlijk bij jezelf. Want ooit, ooit krijg je het zelf voor je kiezen. En als je dan beseft, waarom, dan weet je ook, er is geen onrechtvaardigheid maar alleen maar rechtvaardigheid. Maar voor je dat geleerd hebt…

Ook in het goede krijg je terug, gelukkig wel. Het is dan ook niet raar, dat als je diep in iemands ogen kijkt, het eerste wat je ziet, jij zelf bent. Dat, wanneer je hun hand vast houdt, dat je dan je eigen warmte kan voelen. Weet wel, wanneer je van jezelf geeft, geef je aan jezelf tegelijkertijd. En weet je waarom? Omdat we allemaal uit die ene Bron komen, omdat, simpel gezegd, ik die bron ben, en alle anderen ook. Ik ben hen en zij zijn mij en wij zijn allen bezield door die Albron.

We zijn allemaal onderweg om te leren bewust voor het goede te kiezen. We kunnen alleen weten wat licht is, als we ook het donker kennen. Het is niet voor niets zo knap in elkaar gezet allemaal. Eens je het gezien hebt, wat er is, hoe het zit, en wie je bent, dan kan je dat nooit meer ‘niet zien’. Anita Moorjani zegt het heel mooi in haar boek ‘Dying to be me’; alsof je in een kamer in het donker zit, inktzwarte duisternis om je heen. Je voelt dat de kamer gevuld is, je kan dingen voelen maar je weet het niet precies wat het allemaal is. Tot opeens het licht aan gaat, en je allemaal schatten om je heen ziet, zodra je ogen zijn gewend aan al dat schitterende licht. Zoveel schoonheid ontneemt je de adem gewoon!

Stel dat ze dan weer het licht uitdoen, dan nog kan je nooit meer vergeten wat je zag. Dan herken je zelfs in het donker deze dingen, omdat je nu weet hoe ze eruit zien. Omdat je nu weet hoe het zit. Al het weten dat me in mijn schoot geworpen wordt, helpt me dragen. Het besef dat ik door zoveel pijn te kunnen, te mógen dragen, ik mijn ‘oorzaak en gevolg’ weer voor een heel stuk heb ingelost, geeft me zoveel kracht. Dat te beseffen maakt dan ook dat je begrijpt dat het hebben van verdriet eigenlijk een zegen is. Een blessing in disguise eigenlijk. Een verborgen zegening. Want tot je dat besef krijgt, lijkt het alleen maar pijn en ellende en onrechtvaardigheid en pas later weet je, dat het juist het tegenovergestelde blijkt te zijn geweest. En daar ben ik nu, op dit best zware pad, waar ik mezelf dapper omhoog worstel.

Ik weet wie ik ben, waar ik vandaan kom en ik weet hoe sterk ik ben. Ik ben een stukje God, net als iedereen dat is. Ik weet, dat mijn gedachten zich manifesteren, enkel en alleen om waar ik vanaf stam. Iedereen stamt daar vanaf, we zitten allemaal op dat zelfde pad. Alleen is die ene verder dan de ander. Komen doen we er altijd, stuk voor stuk. En ook daar ben ik blij om want er zal niemand achter blijven. En om nog even terug te komen op die waarheid. Ooit, als ze ook boven is, dan zal mijn dochter het grote geheel kunnen zien. Want er gaat geen seconde verloren, van geen enkel leven. Dat is ook een feit. Je kan naar elk willekeurig stukje gaan kijken van elk van de levens die je geleefd hebt.

Het mooie is, dat ik me nergens zorgen om maak. Want ik heb haar de naakte Waarheid vertelt, altijd. Soms wat dingen verzwegen om haar niet te kwetsen maar gelogen heb ik nooit. Omdat er al zo hard tegen mij gelogen was door haar biologische vader met zijn ultieme bedrog, heb ik enorme moeite met liegen. Zelfs als dat voor mezelf gunstiger is. Ik stik er dan bijna in. Maar als zij gaat kijken, naar dit leven waarin ik uiteraard ook voor een groot deel in zit, dan zal ze dat zien. Ook zijn leugens en wat hij deed zal ze kunnen zien. En als je daar boven verder mag, dan zie je ook opeens hoe mooi die naakte Waarheid wel niet is. Dan kijk je dwars door het masker van de Leugen heen, die hij op heeft gezet om zijn lelijke gezicht te verbergen.

En daarom geloof ik heilig in wat mijn moeder erin heeft geramd, vanaf ik heel klein was al ‘al is de Leugen nog zo snel, de Waarheid achterhaalt hem wel’ al moet het levens duren, maar eruit komen zal het. En dan zal ze me zien zoals ik ben en zoals ik alles bedoeld heb. Alles kwam maar uit ene bron, liefde… Zo dan, sorry maar ik denk dat ik dit echt even eruit moest gooien voor een keer. Geschreven nadat ik al 9 uur heb zitten werken achter een computer. Nou ja, enniewee, fijne Moederdag voor alle moeders! Ook voor mij, want moeder ben ik met gevaar voor eigen leven geworden en dat zal ik altijd blijven!