Poe, maandag introductie dag! Ik heb een ontzettend lange mail gekregen, donderdagavond rond achten, van Capabel. Goh, die zijn laat aan het werk daar! Allemaal info maar maandag hoor ik de rest, hoop ik toch. R. van de apotheek, vertelde er al veel over gisteren. Niet allemaal even gunstig maar ik denk niet dat ik veel waarde aan haar woorden moet hechten. Ze wilde me met van alles bang of onzeker maken, ook met dit, denk ik zo. Waarom heb ik dat toch altijd? Oh wat is dat vervelend op deze leeftijd eigenlijk.

Ik heb het altijd al gehad hoor, dat weten hoe iemand is van binnen. Alleen nog nooit zo duidelijk als de laatste jaren. Vroeger wilde ik het niet zien, want het is lastig. Zeker met vrienden maken en dat soort dingen. Vroeger kon ik ook niet aardig doen, tegen mensen die ik niet moest. Dat heb ik in de loop der jaren wel geleerd gelukkig. In elk geval om ze niet meer in het harnas te jagen. Mensen kunnen er niet goed tegen als je met de waarheid komt. Dat is een gegeven en ik ben zo’n iemand, die zegt wat ze vindt, dus ik weet dat uit ondervinding.

Maar meisjes zoals R, die zie ik in volle naaktheid, van karakter dan hè, niet letterlijk gelukkig, voor me staan. Ik kijk er dwars doorheen en doorzie haar bedoelingen. Die krijgt mij echt niet gek of onzeker meer, wat wel haar bedoeling was. Net als dat andere meisje die zichzelf zo ontzettend snel vindt. Oké, ze ís snel, maar dat hoef je toch niet elke keer te herhalen, tegen iemand die net begonnen is en alles nog moet leren? Wacht maar, als ik het net zolang doe als jij, ik werk je er zo uit hoor! Zou ze het daarom steeds zeggen? 

En bij dit soort dingen, komt dan dat zelfvertrouwen wel van pas. Ik weet van mezelf heus wel, wat ik wel en niet kan. Maar zo helemaal weer nieuw, alsof je 20 bent in plaats van 57, dat is best wel even eng. Dat is niet niks hoor, zo je hele leven omgooien en in alle onzekerheid een studie gaan volgen. Een pittige studie, die je dan ook nog eens in 1 jaar moet doen in plaats van 3. Geloof me, dan piep je hem echt wel een beetje, hoe groot je zelfvertrouwen dan ook mag zijn. Van binnen blijft dat bange kleine meisje met de blonde krulletjes toch steeds af en toe haar kleine koppie opsteken. Het geeft niet hoor, maar je moet er wel op blijven letten.

Er zijn zoveel mensen, die van het ongeluk van een ander gelukkig worden. Dat zijn van die parasieten. Of die, door een ander onderuit te halen, zichzelf groter voelen. Maar dat komt omdat ze de werkelijkheid niet zien. Als ze dat zouden zien, dan zouden ze schrikken. Want dan zouden ze zien, dat ze zichzelf juist kleiner hebben gemaakt, door zo tegen anderen te doen. Dat het ze juist minder maakt, in plaats van meer. Ze gaan voor dat korte termijn gevoel, iemand kleineren of er gemeen over roddelen, want dan groeien ze. Nee joh, je krimpt juist!

Als je dan zo tegen de 60 loopt, en je komt in een omgeving met allemaal jongelui, dan zie je pas echt het verschil, en dan bedoel ik niet in rimpels. Al zie je dat ook wel, maar dat is niet erg, elk rimpeltje wordt hier gekoesterd. Want ik zou geen enkel rimpeltje op willen geven, om weer zo te zijn als zij. Echt niet! Je bent dat soort gedrag zo ontgroeid! Dat is zo niet te geloven eigenlijk. Wijsheid komt met de jaren zeggen ze, dat klopt ook wel. Helaas niet bij iedereen. Er zijn mensen, die de dingen die ze doen of gedaan hebben, niet onder ogen durven te zien. Al helemaal niet, als het al jaren en jaren geleden is. Want wat doen zulke mensen? Ze maken van de lelijke dingen die ze zelf gedaan hebben, lelijke dingen die ándere mensen gedaan hebben. Zo kunnen ze met zichzelf weer door de deur en in de spiegel kijken.

In het begin weten ze nog dat ze liegen, maar later, geloven ze het echt, omdat dan het echte lelijke is verdwenen uit hun herinnering. Dissociatie wordt dat genoemd. Jawel, de psychologie heeft er een benaming voor zelfs, zo vaak gebeurt dat. Toen ik dat begrijp tijdens mijn studie tegenkwam, ging er een wereld voor me open. Jeetje zeg, zit dat zo? Nu snap ik zus en nu snap ik zo. En de rest wordt ‘verdrongen’, ook een begrip in de psychologie. Ik bleek dat zelf ook met veel gedaan te hebben, maar dan met dingen die me zo’n pijn hadden gedaan, dat ik ze niet meer wilde weten. En dan stop je ze maar heel diep weg.

Helaas, zouden sommigen zeggen, is dat maar schijn realiteit natuurlijk. Ik vind dat helemaal niet helaas. Bij mij draait alles om de waarheid, ik heb zo’n ongelofelijk hekel aan liegen en dat wordt alsmaar erger. Kijk, ik durf ook wel een beetje te huichelen hoor, ik doe ook aardig en beleefd tegen mensen die ik niet moet. Nu kan ik dat tenminste, dus ik ben niet heilig en ik heb nog meer dan genoeg slechte eigenschappen. Dat weet ik heus wel want ik durf daar naar te kijken en er ook voor uit te komen. Maar hoe goed je ook bent in dissociëren of in verdringen, dat is toch maar beperkt want geloof me, ooit kom je toch weer voor die waarheid te staan. Daar kan je niet van wegvluchten, dat is gewoonweg niet mogelijk.

Je zal er toch een keertje aan moeten, om naar die kant van jezelf te kijken. En pas als je die ook hebt geaccepteerd, kan je pas verder groeien. Tot die tijd, blijf je zo je bent, dan groei je niet als mens. Toen ik pas de boeken had van Rulof, werd ik helemaal zenuwachtig. Want ik wilde geen fouten meer maken en al zeker niet iemand pijn doen meer. Maar er zijn geen fouten, er is alleen onbewustheid en daar is nog best heel veel van in de omloop. Mensen die zacht zijn en met een goed karakter al rondlopen, worden ook omringd door mensen die nog niet zoveel gevoel hebben en nog een rotkarakter hebben. Dit vertel ik zo, om het begrijpelijk te maken. En al die goede karakters verwachten het goede in de mens, en die rotte karakters maken daar gebruik van in hun eigen voordeel. Dat maakt het zo moeilijk hier op aarde, de verschillen zijn soms te groot. 

En al dat dissociëren dat die mensen doen, om zichzelf toch maar als een goed mens te kunnen zien, omdat ze anders niet met zichzelf kunnen leven. En die leugens die ze in hun eigen hoofd hebben geprent, die geven ze weer door aan anderen. Dat zijn van die mensen waarbij iedereen het altijd gedaan heeft, behalve zij zelf. Mensen die niet echt naar zichzelf willen kijken. Omdat ze donders goed weten dat het lelijk is wat ze zullen gaan zien. 

Maar daar leer je juist zo van! En je kan dan juist zien, waar je nog jezelf kan verbeteren. Het is niet leuk nee, om van jezelf te zien wat er nog niet zo mooi aan je karakter is. Maar dat moet je juist als een stimulans pakken, om jezelf te willen verbeteren. Maar, dat kan ook niet gelijk. We zijn allemaal op hetzelfde pad, ook die mensen die nu een goed karakter hebben, hadden ooit in andere levens, een rotkarakter. En dan moet je wat je anderen misdeed, ook weer goedmaken. Dan moet ook jij dat gevoel van pijn ondervinden. Dat is dus de oorzaak en gevolg. En dat is wat ze bedoelen met ‘wat je een ander aandoet, doe je eigenlijk jezelf aan’. Dat is namelijk echt zo. En kijk niet op die rotkarakters neer want ooit was je ook zo. Maar je mag ze wel uit de weg gaan, van die persoonlijkheid hoef je niet te houden, van die ziel wel, die komt er wel. 

En het geeft me heel veel kracht, om dat allemaal te weten, elke keer als ik zoveel pijn krijg, door anderen, dat ik het bijna niet meer trek. Ik kijk echt wel naar mezelf hoor, juist wel. Maar soms ligt het echt niet aan mij. En dus vooral als die pijn ontzettend onrechtvaardig is, voor dit leven dan, helpt het dit te weten. Dan weet ik, ooit, heb ik iemand dit laten voelen. En weet je wat ik dan ook denk? Nooit maar dan ook echt nooit, zou ik ooit nog iemand zo willen kwetsen.

En als me dat dan ook lukt, oh, dan ben ik pas echt gegroeid, in de geest, in mijn hart. Dan straalt mijn licht, dat van binnen zit, net een ietsje helderder en kan ik ook meer licht verspreiden op mijn pad. En dat is goed, dat is heel goed juist. En dan, ook al lijkt het zo onrechtvaardig als de pest, kan je het toch beter dragen allemaal. Het moet gewoon zo zijn en het mooie is, je hebt weer een deel van je schuld afgelost. Als je pijn hebt, door wat anderen je aan doen, nadat je ook naar jezelf hebt gekeken en je eigen bijdrage erin en daarin ook eerlijk durft te zijn, denk hier dan maar eens aan. Het helpt echt!

En soms lees je dan opeens ergens iets, wat je dan toch de kracht geeft om verder te gaan. En dat je weet, ook al lijk je nu moederziel alleen te zijn, dat die Oerbron en al die Meesters van het Licht die bij mij horen, er zijn. En dat ze me helpen dragen. En dat gedicht, dat mij weer kracht gaf, dat plaats is hier en ik hoop dat iemand die het net nodig heeft, dit dan ook kan gebruiken om kracht uit te putten. Dank je wel Wim, voor dit prachtige gedicht van Hans Stolp.

Het lied van troost: Je hoeft niet bang te zijn als het leven je klem zet en belaagt: Ik ben bij je. Je hoeft niet bang te zijn voor wat de dag van morgen je aan zorgen, verdriet en pijn zal brengen: Ik draag je door het donker heen. Je hoeft niet in het beklemmende duister van je angst en zorg te leven: Ik houd je vast en maak het donker licht.

Voel maar, hoe Ik het ben die naast jou gaat. Voel de warmte die vanuit Mijn hart naar jou uitgaat en je omhult. Voel de kracht van Mijn liefde maar, vervul jezelf met die liefde en laat, gesterkt door die liefde, alles wat je zwaar valt, los.

Jouw geliefden draag Ik in mijn handen, zoals Ik jou draag. Ik zorg voor hen, behoed hen op hun wegen en ben hen altijd nabij. Leg je zorg voor hen in Mijn handen neer en weet: Ik laat hen nooit alleen.

Weet je het nog? Weet je nog hoe Ik het was die jou op moeilijke momenten in je leven bijstond en steunde? Weet je nog hoe Ik je behoedde en vasthield toen jij de weg niet meer wist? Weet je nog van al die momenten waarop Ik jou droeg, omdat je zelf niet meer gaan kon?

Kun je de stille kracht nog voelen waarmee Ik je toen vervulde? Kun je de wijsheid nog voelen waarmee Ik je hart toen vervulde, zodat je weer een weg vooruit kon vinden in het donker? Kun je Mijn aanwezigheid nog voelen, zoals je dat toen kon, toen je dacht helemaal alleen te staan? Voel maar en weet: Ik ga de weg die jij gaat en Ik vang je op als je struikelt.

Ken je de kracht van de liefde nog? Weet je nog dat liefde alles overwint, zelfs de dood? Weet je dat wie zich aan de liefde toevertrouwt, in wezen onkwetsbaar is? Hul jezelf dan in de kracht van de liefde.

Pantser je hart niet. Sluit jezelf niet op in bitterheid of een hardheid die uit zelfbescherming voortkomt. Laat de zachte krachten van je hart het steeds weer mogen winnen van je angst en zorg. Want wie zichzelf niet beschermt, zal leven. Alleen wie zwak en kwetsbaar durft te zijn, ontvangt uit Mijn handen een nieuwe toekomst.

Ik roep je bij je naam. Hoor je Mijn stem? Voel je Mijn liefde? Ken je Mijn trouw? Jouw naam staat voor eeuwig geschreven in Mijn hart en niemand kan jouw naam daaruit wegnemen. Ik roep je bij je naam. Hoor je Mijn stem? Voel je Mijn liefde? Ken je Mijn trouw?

Ga dan in vrede en vol vertrouwen je weg. Spreek tegen Mij uit wat leeft in jouw hart. En zegen Mijn naam, zoals Ik jou zegen.

"Het is altijd gemakkelijk te gehoorzamen als je droomt dat je beveelt.

Origineel: Il est toujours facile d'obéir, si l'on rêve de commander.
Bron: Situations (1976)"

Jean-Paul Sartre Frans schrijver, filosoof en Nobelprijswinnaar literatuur (1964) 1905-1980

Ik heb gisteren die persoonlijkheidstest ook nog eens goed zitten bekijken. Daar gaat het niet altijd om de hoogste score, dus ik wilde even zien hoe of wat. Ik zat bij twee onderdelen namelijk op de helft. Niet hoog en niet laag. Ik ging het maar eens lezen en eigenlijk, kon ik mezelf er wel in herkennen. Dan heb ik hem blijkbaar goed ingevuld. De rest zie je ook gelijk, hoever je boven de toelatingseis zit en daar zit ik elke keer behoorlijk ver boven. Ik hoop dat ik dan net zoveel makkelijker zal leren dan ik zelf verwacht had. Veel stampen en dat is toch weer iets anders dan logische redeneren. Bij redeneren met woorden heb ik zelfs een topscore! Hoger ging het niet en dat heb ik ook bij spelling.

Als ik al eens een fout maak, en dat is regelmatig hoor, dan komt het altijd door mijn snelheid van typen. Taal is mijn sterke punt, dat wist ik al maar dat blijkt maar weer. Dat ik bij het rekenen ook allemaal zo hoog zou scoren, had ik niet verwacht. Maar ik moet dan ook eerlijk zeggen, dat ik had verwacht dat de test vele malen moeilijker zou zijn. Ik heb me echt totaal druk gemaakt om niets! Nou ja, ook niet erg. Het is gelukkig erg meegevallen allemaal. Ik had hier niet eens voor kunnen zakken, al had ik gewild. Dan moet dat leren toch ook wel mee gaan vallen? En ik wil het toch echt in 1 jaar doen hoor, niet in 15 maanden. Dan zit ik alweer in december 2020!

En dan moet ik nog een baan vinden ook. Ik heb toch het vage vermoeden dat ik daar zelf het beste voor kan gaan in plaats van het afwachten wat er via VLNW zal gaan gebeuren. Dan kan hij me weer zo ver laten gaan voor sollicitaties. Nee, ik kijk zelf ook wel rond. Ik zei nog tegen de meneer gisteren bij Capabel, ze hebben in dat ene jaar toch zeker niet die tekorten in dit beroep opgelost? Wel nee, zei hij, jij zit goed hoor! Kijk, dat willen we nou juist horen! Dat komt dus wel goed, ik vind echt wel een leuke baan hierin. Ik ben toch zo benieuwd al, waar ik dan weer terecht ga komen. Wel lekker spannend allemaal hoor. Ik denk dat ik lekker naar Brabant ga verhuizen. Niets wat me hier houdt! Tenzij ik een droombaan vind hier, dan is het andere koek.

Die persoonlijkheidstest is best grappig. Extraversie, zowel de hoog- als de laagscoorders is in beide richtingen geen gunstige uitslag. Ik zit middenin. Hetzelfde geldt voor Openheid. Te veel niet goed, te weinig ook niet. Ik zit middenin. Maar op de andere onderdelen scoor ik erg hoog, en in dit geval, of in al die gevallen, is dat wel erg gunstig. Dat is dus ook mooi meegenomen. En voor mij in het kader waar ik nu middenin zit, toch fijn om te weten dat ik zo goed in mijn vel zit en dus ook goed alles heb aangevoeld. Emotionele stabiliteit is hoog. Ik ben stabiel, gelijkmatig van stemming en ik heb een hoge mate van stressbestendigheid. Ik blijf ook onder druk kalm en ben zelfverzekerd. En ja, dat klopt wel eigenlijk.

Dan met Altruïsme, scoor ik ook hoog. Ik ben meer gericht op de belangen van anderen. Ik ben hulpvaardig en vriendelijk, eerlijk en bescheiden. Nu ik dat hier neer pen allemaal een stukje minder in bescheidenheid dan maar. Ik vind mezelf helemaal niet belangrijk, dat klopt ook wel en dat kan ook nog wel eens doorslaan. Dat ga ik dus ook niet meer doen. Ik ben coöperatief maar kan wel de neiging hebben om te toegeeflijk te zijn. Jeetje, hoe herkenbaar. Ik geef altijd toe maar ook daar ga ik beter op letten. Dat is echt niet goed voor jezelf altijd maar toegeven aan anderen.

Dan hebben we nog een woord dat bijna onmogelijk is om te typen, consciëntieusheid. Zo echt hè, dat ging ff langzaam met typen in verhouding. Ik ben gewetensvol. Ik kan eigen verlangens en impulsen goed beheersen. Ik ben ordelijk en bedachtzaam. Ik ben een doorzetter en ik handel doelmatig, efficiënt en gedisciplineerd. Ik ben ambitieus, dat valt wel mee vind ik zelf eigenlijk, en sterk succesgericht. Ja, dat wel, ik ga geen test maken om een laag cijfer te krijgen. Dan wil ik het hoogst mogelijke ook. Ik heb een hoge prestatiemotivatie en meestal een hoge zelfwaardering en ook zelfvertrouwen. Ja, klopt wel, ondanks alles. En ik heb het zwart op wit hoor, mocht je me niet zomaar willen geloven.

Ik moet zeggen, zo’n uitslag geeft je zelfvertrouwen ook nog wel een boost. Zeker in deze, misschien wel moeilijkste, periode van mijn leven. Maar wat heb ik een prachtige afleiding want ik ga me volledig op deze studie storten. Of er nog veel blogs zullen volgen, ik heb geen idee. Ik moet het allemaal nog mee gaan maken dit jaar. Misschien valt het reuze mee hoor, een totale werkweek moeten leren, 2 stagedagen en een schooldag.

Hoe ik het ga doen? Goed hoop ik, hoe dat moet ik allemaal nog zien. Ik ben nu eigenlijk nog niks wijzer in wat ik allemaal moet meenemen en zo. Maar daar zal die introductiedag wel voor zijn. Hopelijk ga ik daar maandag heen. Vandaag ook maar weer steeds in mijn mail kijken en anders tussen de middag gewoon even bellen. Zo ga ik het dan ook doen.

De quote van gisteren, van Churchill, vond ik al zo toepasselijk. Die van vandaag mag er ook zijn, al zeg ik het zelf. Die slaat helemaal op mij nu, ik zet me helemaal in voor het heden. Voor mij is er alleen nog maar het nu. Geen verleden meer, alleen het nu. Ik BEN. En dat maakt voor mij mijn toekomst. Ik kom er wel. In het Engels zeggen ze het zo mooi, if life gives you lemons, make lemonade. En eigenlijk is dat ook wat ik altijd doe. Ik maak er toch maar altijd wat van. Hoe dan ook en dat is toch wel mijn verdienste.

Ik flik het toch maar weer en ook nu zal ik het flikken. Hoeveel pijn en tegenwerking je ook krijgt op je pad, en bij mij is het gewoon nooit anders, daar kan je niks mee. Daar zal je het mee moeten doen maar je bepaalt wel hoe je dat pad bewandelt. Ik hou mijn hoofd hoog, ik heb niets om me voor te schamen en ik wandel vol vertrouwen in waar ik naar op weg ben. En zo ga ik het houden ook. Niemand gaat me ooit nog eens kwetsen, daar ben ik voor eens en voor altijd klaar mee.

Vandaag op de stage was ‘mijn’ apotheker vrij maar de stagiaire die ook via Capabel werkt en bijna klaar is nu, die was er wel om wat stage uurtjes in te halen. Een aardig genoeg meisje hoor, R. noem ik haar maar, alleen een beetje erg bazig, voor mijn gevoel. Ik doe de recepten bestelling wel, doe jij de voorraad maar. Die voorraad doen, is takkewerk, had ik afgelopen weken al gezien. Eh… Oh? Maar ik heb de voorraad nog nooit gedaan, maar ze ging haar gang al en ik moest afmaken waar ik mee bezig was. Maar, in het kader van het nieuwe voor mezelf opkomen, dacht ik; 'helemaal niet!' Maar ik doe dat wel strategisch. Ik liet haar haar gang gaan tot ik klaar was, en ik ging heel hulpeloos bij al die dozen voorraad staan.

Tessa, wat moet ik hier dan mee doen? Want ik heb dit nog nooit gedaan, en ik mag eigenlijk alleen de recepten order nog maar doen van Saskia. Oh ja, zie je Tessa denken en zo stuurt ze R. naar de dozen met voorraad en die was al op de helft met de recepten. Mooi, dat scheelt mij werk. Mij moet je niet meer naaien, ik naai terug. Klaar. Ook de rest van de dag, ze pakt de makkelijkste stapel en ik zeg, oh, ga jij die nu opeens doen? Je hebt ze allemaal. Oh nou, hier heb je het mandje hoor, doe jij ze toch. Ja, goed, dank je wel. Ook geregeld.

Ze probeert kleine dingetjes om me van mijn a propos te krijgen en vertelt me hoe ik het straks zo ontzettend druk ga krijgen. Als zij er vandaag niet was, dan had die stapel recepten al hoog geweest en dat wordt alleen maar erger na de vakantie. Oh ja joh? Ik schiet in de lach en zeg dat ik zo’n stressbaan heb gehad, dat niets mij meer gestrest krijgt. Ik zag haar al een paar keer over haar telefoon gebogen staan en ze is ook steeds even weg van de afdeling, best lang weg. Wc bezoek is echt sneller hoor. Dus ik zeg, joh, weet je, buiten dat, ik werk hard, ik zit niet steeds op mijn telefoon en ik heb geen pauzes behalve tussen de middag. Wat wil je dat ik nog meer doe?

Me gaan haasten en dan fouten maken? Dat werkt niet dus dan ligt daar maar een hoge stapel, dat maakt me geen fluit uit. Ze kijkt me een beetje met toegeknepen oogjes aan. Nee, niet gelukt, die nieuwe laten stressen. Nee, meid, gaat je niet lukken ook. Ze doet meer dingetjes maar het maakt mij echt niet gek, ik zie het en herstel het. Ik grijns, die eerste week had ze me op de kast gehad maar deze Ria, die het niet meer pikt als je haar ziekt of belazerd, die was hier net op tijd! Heb ik goed geregeld en het mag ook wel eens, na een jaar of 57. Toch?

"Het heeft geen zin om te zeggen: 'We gaan ons best doen.' Je moet slagen om datgene te doen wat nodig is.

Origineel: It is no use saying, 'We are doing our best.' You have got to succeed in doing what is necessary."

Winston Churchill - Engels staatsman en Nobelprijswinnaar literatuur (1953) 1874-1965

Goh, ik heb de hele ochtend aan mezelf gehad. Lekker voor de diertjes de waterbakken en fonteinen gedaan. Mijn uniform uit de droger gehaald en gestreken. Die hangt klaar voor vrijdag al. Lekker stofzuigen met de wind door het huis. Ik durf het bijna niet te zeggen maar eh, goh fris! Echt hoor! Nou mij kan het niet schelen. Ik ga straks naar tram 4 en op naar de heer Bokelweg. Even een testje maken van een uurtje of 2,5, een gesprek voeren en uitleg krijgen. Vanmiddag aan het einde van de dag ben ik wel weer terug. Of ik gelijk zal horen of ik erdoor ben, ik denk het niet. Ik weet niet eens met hoeveel ik dit moet maken of dat het voor mij alleen is omdat de inschrijving zo laat was.

Ik ga het wel zien. Ik heb er helemaal geen zenuwen voor. Ik vind het eigenlijk wel leuk. Het moet niet gekker worden! Van veel mensen goede wensen gekregen, dat helpt ook altijd. Zo lief als er aan je gedacht wordt. Dat doet je echt goed. Ik zie er wel naar uit, naar die test. Die figurenreeks die ik gisteren had, vond ik vrij makkelijk, eens ik hem doorhad. Al zal ik die wel niet krijgen. Ik moet op 1 ding erg letten, dat ik niet door die test raas. Gisteren ook, op die site, staat er dat je er een half uur voor krijgt. Dan ben ik in 10 minuten klaar en heb ik 2 fouten. Waarom doe ik dat toch steeds? Neem gewoon je tijd, kijk het nog eens na of zo ook. Wacht gewoon tot het bijna tijd is en lever het dan pas is. En ondertussen doe je ze allemaal nog eens, die vragen.

Dat is mijn grote valkuil, dat snelle gaan altijd met zulke dingen. Nee joh, niet doen. Als ik gewoon mijn tijd neem, kan het zelfs zo zijn dat ik geen enkel foutje heb. Waarom doe ik dat dan niet zo? Geen idee, ik doe het graag op de moeilijke manier. Daar grapte Karina het weekend ook nog mee. En dan zo, dat ik er zelf ook om moest lachen want ik geef nog vaak het voorbeeld ook, van hoe ik dat doe. Echt hoor. Maar voor nu, ik ga er op letten. Tasje ingepakt, map met diploma’s, CV en paspoort. Mapje om te schrijven indien nodig. Muntsnoepjes voor als ik een droge bakkes krijg. Ik denk dat ik er wel klaar voor ben. En precies om 11u58 stap ik het huis uit.

Mijn moeders 13 is mijn begintijd dus, alles zit al eigenlijk in the pocket. Ik doe er eigenlijk best lang over, bijna 50 minuten, all-in. De tram heeft dan ook nog wel voor de brug gestaan maar goed, dat moet je dan ook incalculeren, normaal gesproken. Wel goed dat het er nu bij zit, kan ik daar gelijk rekening mee houden. Om tien voor 13 uur stapte ik het gebouw binnen. Je ziet op bordjes dat Capabel op de 1^e verdieping zit. Ik zie nergens een trap dus ik neem de lift maar. Alleen kan je daar op veel knopjes drukken maar niet op de 1^e of de 2^e. Een werkster, die ook in de lift staat, zegt dat ik naar de 3^e moet gaan en dan een trap naar beneden. Oh, ook goed. Alleen op de 3^e verdieping, die totaal verlaten is, zijn de deuren naar de trap gesloten. Ze neemt me de lift weer in en drukt op BG. Dan moet ik daar maar met de trap.

Helaas moet ik even mee naar 6 met haar, joepie. Beneden vind ik toch een trap maar die gaat naar een tussenverdieping. Geen capabel en bijna 13 uur. Ik bel het nummer maar en zeg dat ik de trap niet kan vinden. Hoe blonT klinkt dat. Die denkt vast dat ik voor de intake kleuterschool kom. Hij loodst me erheen. Ik ben gewoon niet brutaal genoeg, ik ga niet lopen dwalen in zo’n gebouw. Wat een leegstand zeg! Ook zonde van zo’n mooi gebouw. Ik vind de trap en ik moet, zeggen de bordjes, op de 1^e zijn. Ik kom een meneer tegen, die heel slecht Nederlands praat en die snapt het ook niet waar hij moet zijn. Ik loods hem maar mee en begrijp dat hij voor een taaltest komt. Ik grijns om de ironie hiervan.

De deur zit op slot en er hangt een briefje dat Capabel tussen 12u30 en 13u30 gesloten is, omdat ze dan lunchen. Nou ja! Dan moet je toch niet om 13 uur afspreken? Er staat ook dat je je dan een verdieping hoger even moet melden. Weer naar de trap en weer omhoog. En ja hoor, hoezee! Daar zijn mensen te vinden eindelijk. Een dame zegt dat je nu nog naar het toilet kan, de test duurt zo’n 2,5 uur. Ik ga dan toch nog maar even en een andere dame ook. Die is van mijn leeftijd zo te zien maar ook slecht in Nederlands. Dan lijkt zo’n test me al helemaal niet te doen. De dame van Capabel zegt dat ik een briefje met inlog van de tafel moet pakken en in moet loggen.

Nou, oké, wat raar, zouden ze oude gegevens steeds opnieuw gebruiken of zo. Ik moet google openen maar de programma’s die ik daar tegenkom, zijn volgens mij niet die ik moet invullen. De dame vraagt of dit mijn naam is, en wijst naar de naam die in beeld komt, nadat ze me in het juiste programma heeft geloodst. Eh nee, ik moest toch gewoon een inlogbriefje pakken? Ja, maar wel met je eigen naam erop. Ja weet ik veel, dan moet je dat zo zeggen. Ze geeft zichzelf ook de schuld want het is een hele grote groep en ze heeft er al een aantal van te voren in laten loggen, zodat ze niet tot 19 uur aanwezig moest zijn. Jeetje zeg, zou ik er dan ook zo lang zijn? Dat hoop ik toch niet. Eindelijk zit ik dan toch ingelogd, telefoons moeten van tafel en bij rekenen mag je een papiertje gebruiken maar geen rekenmachine.

Elke keer krijg je uitleg over wat je moet doen en dan begin je. Ik zie zo al, dat je tijdslimiet enorm beperkt is, als je 25 lastige vragen in 10 minuten moet beantwoorden, of in sommige gevallen zelfs nog erger. Door de taaltesten vlieg ik heen, en de eerste paar zijn zo makkelijk dat ik denk dat er iets mis moet zijn maar die verderop zijn vrij pittig. Ook het rekenen valt aan de ene kant wel mee, maar je tijd is erg krapjes. Je kan eigenlijk niet nadenken over het antwoord. Wat een mazzel zeg, dat ik een paar maanden terug toch een aantal weken met dat Beter rekenen hebt mee gedaan. Ik hoef er niet meer zo over na te denken hoe ik breuken moet vermenigvuldigen of delen of zo.

De logische reeksen waren gisteren stukken makkelijker en ik heb de laatste zelfs niet in kunnen vullen want toen was de tijd om. Zo dan, 20 van die logica puzzels maar dan wel binnen 10 minuten, dat is nog geen halve minuut per vraag en dus kan je niet echt denken. Er zitten, wat mij betreft, wel hele makkelijke tussen hoor en dan win je wat tijd maar toch, net te kort en ik denk snel, kan je nagaan. Aan het einde zit er een niet aan tijd gebonden persoonlijkheidstest. Toevallig eentje die ik niet kende. Jeetje zeg, 145 vragen met helemaal mee eens, bijna helemaal mee eens, een beetje mee eens en dan ook niet helemaal niet mee eens. Nou daar was ik wel even zoet mee. Ik wilde alles wel zo nauwkeurig en kloppend mogelijk invullen. Best lastig.

Ik was klaar, zelfs nog voor een paar die al bezig waren, toen ik binnen kwam. Raar! Ik ging bij 2 jonge meisjes aan tafel zitten, die de test ook net gedaan hebben. Iedereen zat te mopperen en eentje vond de laatste vragen niet te doen, de ander weer die logische reeksen. Ik zelf vond die rekensommen vreselijk, waar ik vroeger ook al zo’n hekel aan had. Opa is 2 x zo oud als vader, 6 x zo oud als kleindochter en 8 x zo oud als kleinzoon, vader is 36. Hoeveel schelen de kleindochter en de kleinzoon. Dit is nog een hele simpele en zo had je er dus 20 in 10 minuten. Ja, dan ga je wel een klein beetje zweten hoor.

We zouden om de beurt naar binnen worden geroepen, nou dan had ik vier jongens en 5 meisjes voor me. Dat duurt nog wel even dan, dacht ik nog. Er komt een meneer naar buiten, met een stapeltje papieren, hij vraag wie Ria is. Ja, oh, dat ben ik! Ik moet even met hem mee lopen. Hij vraagt me hoe ik het vond gaan. Eh… Nou… Volgens mij ging het wel. Hij schiet in de lach, ging het wel??? Deze scores hadden ze nog niet gehad daar. Oh? Ja, daarom kwam hij maar even, want bij mij is het overduidelijk, ik kan die opleiding op mijn gemakkie. Hij laat me de scores zien, hoe grijzer, hoe hoger de score en bij mij zit  bijna alles helemaal bovenin. Ik zie het ja, goh, heb ik me hier nou zo druk over gemaakt?

We vullen van alles in, ondertekenen alles, hij maakt kopietjes van paspoort en neem mijn CV mee, die hij trouwens erg mooi vond en als voorbeeld wilde gaan gebruiken. Prima hoor. Hoe het verder gaat, krijg ik z.s.m. bericht van. Ik mag er 15 maanden over doen, ik vraag of het ook in 12 kan. Ja, nou, dat is pittig hoor. Het is een behoorlijk zware opleiding, met een studielast van minstens 40 uur in de week. Dus dat is buiten je stage en school zelf, dan moet je nog extra zo’n 40 uur studeren. Nou, ik maak mijn borst maar nat dan. We zitten verder even gezellig te babbelen en ik zal het verder wel gaan zien. Of ik maandag de introductiedag heb, weet ik nog zo net niet maar ik hoor het vanzelf wel. Grijnzend zit ik in de tram op de terugweg. Heb ik me daar nou zo’n zorgen over gemaakt?