Natuurlijk wist ik het van te voren al, als ik ergens een afspraak van een uur heb en daar naartoe en weer terug moet reizen, dan ben de volgende dag versleten. Ik heb een bult die pijn doet van de opbergbox en ik voel me volledig versleten. Dan word ik weer heel laat pas wakker ook en heb ik de hele dag het gevoel in een bal watten te zitten. Heel onwerkelijk voelt dat aan. Als ik daar nu naar moet gaan leven kan ik eigenlijk gewoon helemaal niets.

Heel confronterend zoiets. Je bent helemaal niets waard want je kan niets zonder er voor te moeten betalen de volgende dag. Ik heb een barstende hoofdpijn als ik wakker word en die gaat ook niet meer weg. En ik heb niet eens zelf moeten rijden, kan je nagaan. Dat had dan ook niet echt gelukt en dat is ook best beperkend allemaal. Nou ja, ik heb ook de psycholoog die de bedrijfsarts me had aangeraden al een mail gestuurd. Toch ga ik volgende maand ook weer naar de paranormaal therapeute, waar ik meer aan heb zelf.

Het is een ‘work in progress’ zullen we maar denken. Ik had zelf gedacht dat een paar weekjes rust me weer helemaal de oude zouden laten worden maar dat werkt blijkbaar zo niet. Dat valt me wel even vies tegen maar ik kan er ook niets tegen doen. Ja, accepteren dat het zo is en ondertussen proberen er van alles aan te doen. Daar ben ik wel mee bezig dus dat is dan wel weer goed. Verder proberen gewoon de dagen door te komen, zonder pissig te worden over al die beperkingen die je eigenlijk tegenhouden om een normaal leven te leiden op dit moment. Het mot maar, zal ik maar zeggen.

Ik ben van de week trouwens ook nog achter iets ergs gekomen. Ik reed naar Kim toe toen het al donker werd. Ze zegt tegen me ‘ma, ik zie je haast niet eens aankomen, je lichten zijn heel zwak, je ziet eigenlijk alleen die lampjes aan de zijkanten’. Oh? Wat raar! Ik draai aan mijn lichtknopje en hop, let there be light. Dat is gek, hoe kan dat nou? Maar vlak voordat mijn moeder overging, is de auto gekeurd natuurlijk. Daar hebben ze er waarschijnlijk aan gedraaid zodat ik, als ik mijn lichten aan doe, alleen het dimlicht aan heb staan. Niet de normale lichten.

Opeens flitst er iets door me heen. Toen ik die avond na het middagje met vriendinnen terug reed, vond ik het al zo ontzettend donker. Zeker op die onverlichte stukken snelweg. Het regende ook nog eens en ik had gewoon niet eens mijn licht goed aan! Nu begrijp ik pas waarom het toen zo aardedonker was. Oh wat erg! Er heeft dan ook niemand naar me geseind of zo maar het was, God zij dank, ook wel erg rustig op de weg. Aangezien ik ’s avonds helemaal moe ben, rij ik praktisch nu niet in het donker. Ik moet dan al zo ongeveer een maand of 2 zo hebben rondgereden en dat is me daardoor niet eens opgevallen. Erg hoor…

Wel weer een voordeel dat ik ’s avonds de deur niet uit kom. Gelukkig merk ik het dan nu omdat het straks ook weer heel vroeg donker zal zijn. Dat komt mooi uit zo. Stom is het wel natuurlijk. Ik ben toch wel echt een verschrikkelijke doos hoor nu. Dit zijn van die dingen die ik dan zelf niet uit kan staan en nee ma, ook niet zitten.

Het ergste tot nu toe vind ik toch wel die deur die ik open liet staan terwijl ik nog steeds getraumatiseerd ben door het ontsnappen van Sunshine door diezelfde deur. Omdat je zoiets normaal gesproken nooit zou gebeuren zijn het van die kleine dingetjes waar je nu gewoon met je eigen pet niet bij kan, dat je het zo laat gebeuren. Ik word er nog meer moe van dan dat ik al ben.

Alleen al daarom moet er toch echt snel verandering in komen. Er gebeurt straks nog echt iets ergs of zo, als ik niet beter op let. Voor mijn gevoel let ik ook juist heel erg op maar zulke dingen ontglippen me blijkbaar. Dat moet niet mogen eigenlijk. Al weet ik ook niet hoe ik het kan voorkomen als ik daar al juist zo mijn best voor doe. Ik heb van dat soort dingen, geloof ik zelf, nog het meeste last. Ach ja, ooit gaat het over.

De cits zijn weer helemaal hersteld van hun schrik van gisteren. De box is gescheurd zag ik vanmorgen toen ik hem weer terug zette. Mijn kop gelukkig niet. Die is gelukkig hard genoeg toch is het een flinke beurse plek nu. Ik voel me vandaag een beetje grieperig en heb afgelopen nacht flink liggen hoesten. Lekker gunstig ook want daar zit ik best op te wachten natuurlijk. Ik heb dan ook echt letterlijk niets gedaan. En geloof me, er moet hoognodig gestofzuigd worden maar daar heb ik nog even geen puf voor.

Morgen gaat de buurman weer voor me koken, die chinees op de hoek hier dan. Ik heb gevraagd of hij gelijk genoeg wil maken voor mijn broer en aanhang. Komt goed, zei de chinees. Daar vertrouw ik maar op natuurlijk. Mijn broer vindt dat ook heerlijk maar die zeurt al weken om zwarte kip. Tja, dan zal hij nog even geduld moeten hebben. Als ik al geen zin heb om voor mezelf iets te koken dan begrijp je wel dat ik niet uitgebreid Indische dingen zal gaan staan koken.

Twee dagen in de keuken en in 10 minuten is alles weer op. Nee, dat gaat hem nog even niet worden. Ook dat zal vast wel weer terug komen maar voor nu is die puf er gewoon niet. Zeker niet voor dat soort dingen. Hij zal het nog moeten doen met chinees of een pan soep of zo. Dat gaat ook nog wel lukken, denk ik toch, over een tijdje dan. Gelukkig heb ik zo’n fijne buurman en je mag van hem ook nog eens uit van alles kiezen. Komt goed.

Bij PeeT gisteren heb ik natuurlijk ook even over mijn moeder gevraagd, wat ze nu aan het doen is. Dat vroeg ik me af. PeeT vertelde dat mijn moeder heel mooi was overgegaan. Door alles wat ik al met haar besproken had, uit de boeken van Jozef Rulof, wist ze direct waar ze was toen ze daar wakker werd. Ze wist dat ze was overgegaan en waar ze was en het eerste wat door haar hoofd ging was ‘mijn kinderen, mijn kinderen moeten dit weten’. Ja, dat verbaasde me nou helemaal niets.

Ze vertelde me ook dat het niet mijn moeder zelf was die al die tekens gaf maar daar had ze wel haar ‘mannetjes’ op gezet. Want dat vond ze heel belangrijk voor ons en zeker voor mijn broer. Die moest die 13 dan ook steeds zien. Zoiets dacht ik natuurlijk al. Als je net over bent, heb je echt wel wat anders te doen hoor. Dat begrijp ik wel en dat is ook niet meer dan logisch. Mijn moeder is op het moment de dierenwereld aan het bekijken. Ik heb het daar al eens met haar over gehad een paar maanden geleden. Daar vroeg ze toen naar.

Hoe wij reïncarneren en hoe dat allemaal zat, dat begreep ze wel. Maar hoe zat dat dan bij dieren? Ja, ma, dat weet ik ook niet helemaal precies want die hebben een heel ander soort van reïncarneren. Ik weet er wel wat van maar dat komt uit de boeken en zelfs in de boeken wordt er gezegd dat dit gewoon te veel was om uit te leggen omdat in deze boeken over ons als mens en de kosmische wetten moet worden verteld.

Toch had dit blijkbaar haar belangstelling en is ze daar nu haar licht over aan het opsteken. Wel grappig want dat had ik niet verwacht eigenlijk. Miranda en ik moesten allebei lachen toen we dit hoorden, want toen we ’s morgens aan de koffie zaten, liet ik haar een foto van mijn moeder zien met een stel kangoeroes. Die stond ze te voeren en je zag dat ze tegen ze aan het praten was. “Typisch iets voor jouw moeder’, zei Miranda, ‘staat ze tegen een stel kangoeroes te praten’. En dan vertelt PeeT dat van die dierenwereld.

Als ze daar straks weer even genoeg van heeft dan ziet PeeT dat ze daarna naar de Tempel der Ziel gaat, daar in die 1^e sfeer. Ze gaat dan dit leven bestuderen en bekijken. Dat doen we allemaal hoor, dus dat wist ik al. Ik had dit mijn moeder ook al verteld. Ze is er in elk geval maar druk mee en daarom voel ik haar niet zo om me heen. Ook dit had ik al zelf geconcludeerd.

Ik voel haar heel af en toe even, als ze aan me denkt of ik aan haar. Maar dan gaat ze alweer snel verder. Ma is druk bezig en zo hoort het ook. Je hebt daar nog zoveel te leren en te doen, daar is ze voorlopig wel zoet mee. Daarom heb ik er ook altijd zo’n schurft aan als mensen zeggen ‘rust zacht’ of R.I.P. dat klopt gewoon voor geen meter.

Ik ga lekker liggen banken en meer komt er niet van. Zelfs de bakken van de cits doe ik vandaag niet. Die ga ik morgenochtend gewoon weer helemaal verschonen en dat vind ik even prima zo. Ik heb daarnet van Aurora een grappige foto gemaakt. Als de andere 3 als dwazen door de tent rennen doet ze heel soms mee. Zeker niet altijd. Vandaag zat ze achter de tv de boel te bekijken. Dat zag er zo grappig uit, ik heb er een foto van gemaakt. Wel een goeie tv want ik heb zelfs een beeld aan de achterkant. Een beeld van een Aurora in elk geval, gekke griet. 

"Bijna alle dieren hebben een maandelijkse cyclus, behalve natuurlijk de weekdieren."

Herman Finkers Nederlands cabaretier 1954-

Gisteren gaf Rainbow weer eens een kleine demonstratie waarin hij liet zien dat hij toch wel een heel klein beetje een vegetarische kat is, ondanks dat hij wel gek op zijn kip en vis is. Hij had nu eerst weer mijn zak met broodjes gepikt. Alleen nu hoorde ik al heel snel het geritsel van het zakje en heb mijn broodjes nog kunnen redden.

Hij was alleen nog niet klaar, hij pikte later, toen ik een zak gesneden uien had liggen, een paar keer heel snel een stuk rauwe ui. Ik dacht, dat lust hij toch niet dus laat hem daar maar achterkomen. Maar daar zat ik mooi naast want hij at het gewoon op. Wel vond hij ze later een stuk lekkerder toen ze gebakken waren. Nou ja zeg. Gekke kat.

Ik heb hem ondertussen al van alles zien eten, rauwe witlof, stukken komkommer, tomaat en dan nu weer uien. Gek beest is het toch maar wel heel grappig want geen van de andere katten doen dit of lusten dit. Dat heb ik wel uitgeprobeerd natuurlijk maar die kijken me dan aan of ik compleet van de pot ben gerukt. Ja, ik moest het toch proberen zeker? Het moet niet hoor, het was een test.

Gisteren heb ik dus niet zo veel gedaan, want ik wist dat ik vandaag toch weer een voor mij enerverende dag zou hebben. Die begon ook al niet al te best. Ik had al door de wekker heen geslapen maar ja, Miranda weet hoe het zit met me dus die zal daar niet van opkijken als zij toevallig heel vroeg is. Ik ging me aankleden in mijn walk in room, zoals ik hem noem, closet is te klein. Moonlight heeft daar een, tot voor kort geheim, plekje.

Boven mijn kasten heb ik allemaal dozen met kleding en daar weer boven een plank met van die opbergboxen. De kleintjes hebben dat plekje pas ontdekt dus die arme jongen heeft daar zijn kleine rijk niet meer alleen. Alleen hij springt er iets makkelijker naar toe dan zij. Vorige keer kwam ik een keer thuis en toen lagen er 2 van die boxen op de grond, daar zullen ze zelf wel van geschrokken zijn want ze bleven er een dag weg. Vandaag bukte ik me om mijn voet in mijn broek te krijgen en daar was ik even mee aan het wurmen.

Met een enorme knal valt er zo’n box, die net tegen het plafond staat zowat, zo boven op mijn hoofd met een punt. Ik gaf dus een behoorlijk gil want het deed ook behoorlijk zeer en dan ook nog eens de schrik erbij. Dat wil wel, zeg maar. Van schrik vlogen de kittens van de planken en kasten af en ook Moonlight schrok zo, dat hij met een enorme duik zo naar beneden sprong. Hierdoor viel alles wat er op het kastje ernaast stond op de grond. Ook met een behoorlijk gedonder en geklap.

Omdat ik nu het zenuwgestel van een watje heb, riep ik heel hard ‘verdomme’ en ik moest huilen. Dat zou ik normaal nooit gedaan hebben maar nu ging het vanzelf. Dit alles bij elkaar heeft nogal een indruk gemaakt op de katten die geen harde woorden gewend zijn en daar ook niet tegen kunnen. Mijn trio black & white was nergens meer te vinden. Aurora zit heel anders in elkaar. Die kwam juist op de herrie af om te zien wat er aan de hand was.

Ze keek eens rond, zag de rommel en keek naar mij die nog na stond te snuffen. Oké, zal ze gedacht hebben, er zijn geen doden gevallen, niets aan de hand en liep langzaam de huiskamer in. Volgens mij wilde ze haar broers ook even checken. Ik ruimde alles op en kleedde me aan, het was al weer een beetje over, al voelde ik de bult groeien. Omdat ik zo bezig was met van alles heb ik even niet op de katten gelet. Vlak daarna belde Miranda aan.

Pas toen ik koffie ging zetten, zag ik dat de 2 kleintjes, nog steeds behoorlijk onder de indruk, buiten lagen. Dan zijn ze altijd een beetje sipjes, dat is zo aandoenlijk. Ik ben dus eerst even naar buiten gegaan om ze te troosten, dat er niets aan de hand is verder. Zij hebben niets stouts gedaan en dat het mij speet dat ik ze nog harder had laten schrikken dan al het geval was. Maar ze bleven sipjes en aangedaan. Oh, dat vind ik dan toch zo erg. Dat was hun bedoeling niet en de mijne zeker niet. Ze wilden niet naar binnen komen in elk geval.

Maar ja, dan weet ik toch altijd wel het laatste lokmiddel te gebruiken. Ik geef ze natvoer. Een beetje rammelen met de bakjes is meestal goed voor 2 naar binnen vliegende kittens. Je moet dan  uitkijken dat je je nek niet breekt. Dit keer was het wel genoeg om ze binnen te krijgen maar hun normale laaiende enthousiasme hadden ze voor even verloren. Ze stonden kalmpjes en bedeesd te eten. Miranda had ondertussen ook het hele verhaal in geuren en kleuren gehoord natuurlijk. Ook zij had het buiten geprobeerd, zonder veel succes. De kittens waren een beetje down van de schrik.

Nadat ze gegeten hadden, gingen ze gewoon weer naar buiten. Terwijl Miranda en ik aan de koffie zaten, keken we af en toe naar ze om te kijken of het weer ging. Skylar lag in een mand en Rainbow zat op het huisje, met zijn zijkant tegen de muur te leunen en zijn pootjes over het hekje, een beetje voor zich uit te staren. Ontzettend koddig om te zien maar hij wekte ontzettend ons medelijden op. Wat later kwamen ze naar binnen omdat het ging regenen.

Ze keken vanuit de huiskamer héél voorzichtig naar het zijkamertje, waar de op mijn hoofd gevallen box nog op precies dezelfde plaats lag als waar hij was neergekomen. Nee, niet op mijn hoofd maar daarna, op de vloer. Ze slopen als schuldige ninja’s over de vloer. Moonlight lag onderop de krabpaal, lekker verstopt. Skylar was de grootste lefkikker en Rainbow stond veilig achter Miranda op het kussen met grote ogen te kijken wat er met Skylar zou gebeuren.

Er gebeurde natuurlijk niets maar ze bleven het kamertje wel een beetje eng vinden. Hoe langer er gewoon niets gebeurde, hoe meer hun angst afnam. Het is helemaal goed gekomen met de angsthaasjes. Ja, moet je maar geen zware boxen op je al gewonde moeder d’r hoofd gooien, dan word je onmiddellijk gestraft. Ah nee hoor, ik weet wat voor een tere zieltjes ik in huis heb. Ik vond het dan ook heel vervelend dat ik zo gereageerd had maar dat had ik ook niet onder controle. Zoiets zo me normaal gesproken ook nooit gebeurd zijn.

Miran en ik zaten lekker te kleppen en zo kwamen we erachter dat we eigenlijk al onderweg hadden moeten zijn. Want in plaats van een beetje mijn Neerlands hoop in bange dagen te zijn, is Miranda net zo’n warhoofd als ik op dit moment ben. Het scheelt niet veel in elk geval. Dat dit zorgt voor hilarische momenten is een ander verhaal maar ze helpt me er niet echt mee. Ik heb een bezoekersvergunning voor parkeren en die had ik voor haar aangezet. Toen we onderweg waren bedacht ik me opeens dat ik die niet had uitgezet.

Dat was best handig omdat we anders vast waren vergeten die weer aan te zetten als we weer terug kwamen, bedacht ik me ironisch. Wat er allemaal bij onze PeeT besproken werd vertel ik tussendoor wel steeds beetjes van. Het was in elk geval heel fijn om bij haar te zijn. Omdat wij allebei haar hulp wel kunnen gebruiken bij een heleboel, hebben we voor volgende maand weer vast afgesproken. Natuurlijk mail ik ook de psycholoog die de bedrijfsarts me heeft aangeraden, dat kan nooit kwaad. Toch heb ik hier meer aan, omdat zij ook met en door de kennis van onze zo geliefde boeken van Jozef Rulof werkt.

Wat wel heel gek opviel is dat wij allebei zo enorm veel hetzelfde hebben. Dat wisten we al maar sommige dingen hadden we niet eens bij stil gestaan. Dat kwam er nu weer uit en dat is toch wel apart. Volgende keer doet ze ons wel apart behandelen, ondanks dat we verder geen geheimen hebben. Dat is dan ook het punt niet. Maar met 3 van die babbelaars vliegt de tijd zo voorbij. En we hebben allemaal zulke bijzondere dingen te delen, dan moet je wel een klein beetje verdelen. Voor de katjes gaat PeeT nog aan de slag.

Sunshine is nog steeds gezond en heeft toch wel vrede gevonden in zijn huidige bestaan. Hij weet niet hoe hij thuis moet komen en ik weet niet hoe ik hem kan vinden. Het werkt helaas niet zo dat zij me kan zeggen ‘als je nou daar links en hier rechts gaat dan zit hij ongeveer daar’. Bovendien is dit ook een leerproces in mijn leven, ondanks dat je hier nu het nut niet van kan inzien. Was dat maar waar. Je krijgt ook nooit wat je wilt, je krijgt wat je nodig hebt. Hoe krom dat soms ook mag lijken.

Sunshine heeft ons een beetje op een laag pitje gezet, heeft vrede moeten vinden in hoe hij nu leeft. Ook niet onbelangrijk natuurlijk. En bij mij, en ik denk ook Moonlight, hebben we door alle omstandigheden ook Sunshine een beetje op een laag pitje gezet. We hebben elkaar dan ook een klein beetje losgelaten. Ook omdat het niet anders kon. Dat wil niet zeggen dat ik niet meer verwacht dat hij ooit thuis komt. Helemaal niet, dat zal ik nooit uit mijn hoofd krijgen. Maar wel dat het is zoals het nu is. En als hij thuis mag en hoort te komen, dan gebeurt dit toch wel. Daar hoeven we dan niet eens echt iets voor te doen. Dan gebeurt dat ook. Ook al voelde dat voor mij zelf ook al zo aan, toch is het dan fijn om bevestiging te krijgen daarin.

Toen we weer hier bij mij thuis waren, waren we allebei volledig naar de gallemiezen. Alleen moest Miranda nog een uurtje naar huis rijden. Een beetje uitrusten voor dit terugritje kon geen kwaad. Ze had berichtjes op haar gsm en pakte haar bril uit het kokertje. Ja, Miranda’s armen worden ook opeens te kort nu. Ze zit gewoon op haar telefoon te kijken en vanuit niets, breekt haar brilletje, dat zo prachtig kleurde bij haar haar.

We hebben wel een half uur in een deuk gelegen. Nog steeds hebben we geen idee hoe dat nou kon gebeuren maar ja, daar krijg je geen hele bril van terug. Uiteindelijk vertrok ze richting Brabant en zou me appen als ze er was. Dat was ze vergeten en ze stuurde een stuk later dat ze er al een tijdje was. Aangezien ik was vergeten te kijken, had dat ook niet uitgemaakt. Ik had dat diepvries bakje van Marianne, waar ik vorige keer zo lekker had gegeten, mee terug willen geven, met een leeg bakje van mezelf erbij als subtiele hint. Zo van; vullen met wat lekkers aub. Dat was ik dus ook vergeten. Daar ging mijn subtiele hint.

Dat appte ik Miranda nog even, om aan te geven wat ik nu weer vergeten was. Ik was net een bejaarde met zware Alzheimer vandaag namelijk. Appt ze terug; ja oh wat erg, maar dat doen we dan de volgende keer wel, dan kunnen we gelijk die tassen meenemen die we uit jouw auto mee naar boven zouden nemen. Oh ja! Verrek, dat was ik ook al weer vergeten. En zij blijkbaar ook. Ik zei dat we maar beter vast naar het bejaardenhuis konden gaan. Dan zouden we in elk geval gunstig afsteken tegen die vergeetachtige ouwetjes. Maar eigenlijk twijfel ik daar wel een beetje aan nu… 

"Vriendschap is liefde zonder vleugels.

Origineel: Friendship is Love without his wings.
Bron: Hours of idleness"

Lord George Byron Engels dichter 1788-1824

Gisteren heb ik het weer eens geprobeerd. Naar de Nederlandse versie kijken van een Australisch programma. In dit geval heb ik het over ‘houserules’. Daar waar ik kan genieten van de leuke mensen, een uitzonderingetje hier en daar nagelaten, die aan de Australische versies meedoen en hoe dat programma in elkaar zit, valt die Hollandse versie ontzettend tegen. Wat zijn we hier eigenlijk een zeikerds en ruzie makers zeg. Ik denk dat ik misschien wel moet emigreren of zo.

Ruzie hebben ze in de versie van down under ook wel eens een beetje maar toch heel anders. Datzelfde heb ik bij programma’s als Masterchef ook. De Australische en Nieuw Zeelandse versies vind ik leuk om te zien. De Engelse gaat ook nog wel maar de Amerikaanse en Nederlandse versie vind ik tenenkrommend. Dat is gelijk een heel andere sfeer en de mensen zitten anders in elkaar. Ben ik daar de enige in?

Op het moment kan ik er niet eens naar kijken hoor, zelfs niet naar de Australische versie. Ik neem ze op, misschien kijk ik dan wel als ik me weer wat beter voel. Ik word er namelijk nu heel zenuwachtig van, al dat gestress en gezanik, daarom zet ik het maar niet op. Ik kijk al niet veel tv op het moment, dat is teveel van het goede. Lezen lukt ook niet echt, dan vallen mijn ogen dicht. Schrijven gaat nog wel, maar dan alleen mijn blog. Voor de rest ligt alles stil. Eigenlijk ben ik wel blij dat ik nu veel slaap nodig heb, veel anders lukt niet eens.

Hoe het dan kan dat mijn dagen zo voorbij vliegen, snap ik zelf ook niet. Zoals vandaag, dan ben ik pas bij elven wakker. Er staat me vaag iets van bij dat de katten hebben geprobeerd om me wakker te krijgen. Die hebben honger natuurlijk of meer trek in natvoer want honger hoeven ze niet te hebben. Maar daar ben ik blijkbaar toch weer doorheen geslapen of zo.

Dat heb ik dus als ik zo’n, voor mij nu, enerverende dag achter de rug heb. Eerst naar de bedrijfsarts geweest, daarna even rusten want anders ben ik op. Dan dat hele stuk, nou stuk, ja voor mij toch wel, lopen naar de winkel. Dat was echt een uitdaging en ik was de straat nog niet uit of ik was al helemaal duizelig. Toch heb ik doorgezet. In de winkel, met al die mensen, voel ik me ook niet prettig. Het enige dat ik dan prettig vind is dat ik op het karretje kan hangen.

Door het stuk lopen kreeg ik namelijk ook weer ontzettend last van mijn onderrug. Dus hangend door de winkel, briefje in mijn zak voor de nodige boodschapjes en zorgen dat je er weer zo snel mogelijk uit bent. Maar ja, dan moet je nog het stuk terug lopen. Ik kwam terug met dingen die niet op mijn briefje stonden en wat ik wel moest hebben. Ik was natuurlijk vergeten dat ik een briefje had. Maar goed, dat geeft niet, ik ga er al aan wennen. Dat komt vanzelf wel weer. Ik leg me er maar bij neer nu, het is niet anders.

Alleen vandaag blijkt dan hoe zwaar het was want ik was niet wakker te krabben door de cits. Ik heb er sinds gisteravond weer een paar mooie exemplaren bij, van die krabbels dan, geen katten hoor, het is wel goed zo. Rainbow is zo wild enthousiast ’s avonds als ze hun snoepjes krijgen. Hij ziet dat ik de pot met snoepjes pak, de andere 3 zitten al netjes klaar op hun eigen plekjes, hij springt zo van de leuning van de bank een meter of 2 mijn kant op. Hij springt net naast de pot en grijpt met zijn voorpoten mijn knie en glijdt zo naar beneden.

Ik heb eventjes tot 20 geteld. Dat deed best zeer. Ik moet hem wel als eerste snoepjes geven want anders valt hij de anderen gewoon aan. Zo gek is hij erop. Echt hoor, het kleine monstertje! Met moeite krijg ik de hand snoepjes eruit gepakt, omdat hij er al hijgend en kwijlend met zijn koppie in de pot probeert te komen. Opzij schuiven helpt niet.

Als hij dan zijn snoepjes op heeft, en de anderen ook, dan gaat hij al de plekjes af en likt het gemorste kruim van de anderen ook nog op. Bij Aurora’s plekje heeft hij vaak mazzel, die wil nog wel eens een brokje vergeten.  Daarna taaien ze allemaal af en kan ik rustig gaan slapen. Ik denk dat ik een praatgroep ga oprichten: ‘mishandeld kattenpersoneel en hun verhalen’. Dat loopt vast storm.

Ik was de afgelopen nachten vergeten om brokjespap neer te zetten voor de kleintjes. Gelukkig vergat ik dat gisteren niet, vooral niet omdat ik weer zo laat wakker was. Dat is het enige dat Rainbow dan nog wel eens wil eten, buiten natvoer dan. Lastig hoor, zo’n niet brokjes etend kattenkind. En dan in de ochtend, heb je weer Skylar die liever het eten van de anderen opeet. Dat lijkt gewoon wel een sport te worden voor hem. Hij kreeg het vandaag weer voor elkaar dat Moonlight zijn eten niet opat. Lummeltje ook hoor, die Skylar.

Wat dat lopen betreft, de bedrijfsarts kan voor vandaag toch echt even de pot op. Ik doe vandaag gewoon helemaal niets. Morgen ga ik namelijk naar de Paranormaal Therapeut, PeeT, samen met Miranda. Fijn dat ik met haar mee kan rijden want ik zou er nu zelf niet toe in staat zijn, dat is vorige keer wel gebleken. Dan lig ik vannacht weer met zenuwpijnen en noem maar op, daar pas ik even voor. Ik weet zelf dat ik hier meer aan zal hebben dan welke goeie psychotherapeut dan ook. Maar goed, ook daar moet ik nog even de website van doorkijken en mailen voor een afspraak.

Op aanraden van de bedrijfsarts ook, anders moet ik minstens drie maanden wachten, zo lang is die wachtlijst. Dat vond hij niet zo handig voor mij nu, vandaar dat ik zelf mocht besluiten of ik naar deze therapeut wilde of niet. Ook zijn het daar geen psychologen maar psychiatrisch verpleegkundigen en die kunnen niet zo de diepte ingaan als bij mij nodig is, vindt hij dan. Daar kon ik me wel in vinden eigenlijk.

Dan is het ook niet morgen dat ik een afspraak heb maar zeker geen 3 maanden, dat duurt gewoon te lang. Het traject zal zwaarder zijn maar meer effect hebben voor mij. Ik wil dat zelf natuurlijk ook, hoe eerder ik weer de oude ben, hoe fijner. Begin november moet ik weer terug bij de bedrijfsarts komen en dan hoop ik al een afspraak gehad te hebben. Maar dan moet ik wel stappen ondernemen. Daar zit mijn dag vandaag dan vol mee. Ik ga douchen, mijn haar doen vanavond en die website doorspitten. Dat is voor mij dus hetzelfde gevoel als een zware werkdag hebben. Omdat ik dingen moet en het daar benauwd van krijg.

Kom ik wel weer overheen hoor, maar het is gewoon raar dat het zo is. Met een therapeut moet je ook wel een klik hebben maar ja, dat weet je nooit van te voren. Dat gaan we wel merken en anders kan ik toch altijd weer terug switchen naar dat andere gebeuren. Dat komt vanzelf wel weer. Waar ik zelf in het begin dacht dat een paar weken rust het wel zouden verbeteren, is dat gewoon helemaal niet zo. De bedrijfsarts zei ook dat dit, als ik er niets aan doe, zelfs nog kan verslechteren. Nou daar moet ik toch echt niet aan denken! Ik vind dit al erg genoeg hoor.

Mijn kleine man, Rainbow, ligt heerlijk naast me te slapen hier terwijl ik typ. Mijn middel man, Skylar, ligt vlakbij in het mandje van de krabpaal. Aurora zie ik af en toe voorbij lopen en weer naar boven gaan. Mijn grote man, Moonlight, die ligt vlakbij boven op mijn kast, de boel in de gaten te houden. Oh en dan loopt hij gelijk weg en gaat in het hokje van de andere krabpaal liggen. Ook voor de 2 groten zal ik morgen om raad vragen. Dat is ook wel nodig. De kleintjes heb ik niet meer zien of horen niesen. Hopelijk was dat gewoon een stofje of zo. Bij de groten lijkt het wel iets beter te worden maar toch, het is niet weg. Daar moet dan ook zeker wat aan gedaan worden.

Op de foto’s zie je mijn viertal aan het spelen met hun nieuwe speeltje. Dat trilt en zoemt en dat is natuurlijk heeeeel interessant. Dan krijg je als kattenmoeder eindelijk een keer de gelegenheid om ze alle 4 tegelijk op de foto te krijgen. Al wat je moet doen is het speeltje aanzetten en blijven zitten met een camera in de aanslag. Dat lukt ook niet altijd hoor, maar dit keer toevallig wel. Dan ga ik nu even douchen, nadat ik de bakken heb gedaan want anders sta ik op allerlei korrels te dansen en dat doet zeer. De dag is alweer bijna om zo.