Dag 275 zonder Sunshine om 23 uur
Vanmorgen was ik al heel vroeg wakker. Omdat ik pas heel laat was gaan slapen dacht ik toch nog maar een uurtje terug te gaan. Je raadt het al, weer veel te laat wakker natuurlijk. Heel vervelend vind ik dat. Alleen wil dat vroeg gaan slapen maar niet meer lukken.
Aurora kucht nog af en toe een beetje. In het begin van de avond nieste ze ook weer. Ze lag net zo lekker te slapen en schrok er zelf van. Het was wel een grappig gezicht hoor, dat wel, toch vind ik het niet zo prettig.
Het leek me ook dat haar neusje heel roze is, dat moet ik morgen bij daglicht maar eens even goed bekijken. Als ik de kans krijg tenminste. Ik wilde net ook even goed kijken maar daar had ze mooi geen zin in. Volgens mij dacht ze dat ik weer met een pil kwam of zo. Ze ging er direct vandoor.
Even later ging ze in de gang zitten kijken naar me. Toen ik haar riep kwam ze toch weer bij me liggen. Ik moet natuurlijk wel zorgen dat ze haar, zorgvuldig door mij opgebouwde vertrouwen in mij niet verliest. Dat is best een hele reis geweest en we zijn er nog niet helemaal.
Toch, als ik terug kijk naar de afgelopen maanden, zijn we van heel ver gekomen wat dat betreft. Dat was toch ook wel heel mooi om mee te maken. Eind juni zat ze nog als een balletje angst onder de bank. Nu loopt ze vol vertrouwen rond en doet alsof het hele huis van haar is.
Toch merk je af en toe nog wat onzekerheid. Als ik net thuis kom en ze begroet dan moet ik haar heel voorzichtig benaderen als ik haar wil aaien. Anders schiet ze er direct vandoor. Toch nog een beetje angst ergens voor blijkbaar. Even later is dat wel weer over gelukkig. Maar als ik weg ben geweest dan doet ze dat heel even.
Ik probeer altijd niet al te hard op haar af te lopen als ik toevallig haar kant op moet. Daar kan ze ook enorm van schrikken. Dat zit er natuurlijk behoorlijk ingebakken en misschien zal ze dat altijd houden. Vooral als ze er niet op bedacht is kan ze flink schrikken.
Moonlight is ook zo'n angsthaas en die heb ik toch vanaf hij 6 weken oud was. In tegenstelling tot de brutale en moedige Sunshine was hij echt een bange poeperd ook. En zelfs Sunshine kon ook schrikken van onverwachte bewegingen. Ik moest daar altijd wel om lachen. Ik weet dan ook niet wat ze in die 1e maand van hun leven hebben meegemaakt.
Daar zal het allemaal wel mee te maken hebben. Maar waar Sunshine overduidelijk geen angst voor mij had, had Moonlight dat wel. Die is maar heel langzaam gewend aan die rare adoptiemoeder op 2 poten. Nu weet hij ondertussen echt wel dat hij van mij niets te vrezen heeft en ik mag hem dan ook altijd gewoon aaien als ik thuis kom.
Aurora heeft natuurlijk 1,5 jaar op straat gezworven in een land waar ze niet zo lief zijn voor dieren als wij hier. Ook al hebben we hier toch ook wel een heleboel nare mensen die lelijk doen tegen dieren. Als ik iemand hoor zeggen dat hij of zij niet van dieren houdt dan vraag ik me altijd af wat er dan nog meer mis met die persoon is.
Dat kan gewoon nooit goed zijn. Aan de andere kant, mensen die hun dier proberen te vermenselijken en hun chihuahua gebruiken als accesoire zijn net zo goed niet in orde hoor, wat mij betreft. Of hun poedel babypakjes aantrekken of zo. Alhoewel, dat heb ik ooit bij onze hond Terry ook gedaan.
Maar toen was ik nog kind en vond ik het hilarisch hoe hij er probeerde uit te komen. Dubbel heb ik gelegen, weet ik nog. Dat was dus niet om zo met hem te gaan rond lopen. Gelukkig maar voor Terry. Dat was zo'n lieverd, die vond zulke dingen gewoon goed.
Ik hoop dat dat genies en gekuch toch weg gaat bij mijn witte dame. Het is in elk geval iets waar ik toch nog even goed op moet letten. Sjoukje zei wel dat ze een behoorlijke antibiotica kuur achter de rug heeft en dat is ook zo. Ik geloof bijna 20 dagen lang achter elkaar 2 pillen per dag.
Ze is gewoon ingeënt en moet in mei pas weer dus ook dat kan het niet zijn. Toch maak ik me er ongerust over. Dat doe ik zelf, dat weet ik wel. Je weet alleen maar nooit. Dat durf ik wel te zeggen na het afgelopen jaar. Vorig jaar deze tijd was alles wel anders.
Ik had het heerlijk met Sunshine en Moonlight, moeder was nog helemaal gezond. Wat kan er toch enorm veel gebeuren in 1 jaar. Ik heb vorige keer alles van de afgelopen jaren eens achter elkaar gezet. Ik schrok er zelf van. Ik loop nog steeds rond dus ik ben er niet dood van gegaan. Ik ben er alleen wel door veranderd. Dat is dan ook niet zo gek.
Mijn moeder had vandaag een redelijke dag. We zijn weer even met haar naar buiten gegaan om een frisse neus te halen. Kimberley maakt steeds van die hilarische filmpjes met snapchat en mijn broer had van mijn moeder ook zo'n filmpje gemaakt als antwoord op 1 van die filmpjes van Kim. Ik kon niet meer bijkomen toen ik die zag.
Dat zijn dan toch wel de leuke dingen van de dag. Die humor houden we er maar in, dat maakt alles toch beter te dragen. Dat wist Aristoteles al die zei dat humor de mens kan dragen over de diepste dalen. Dat ben ik dan ook helemaal met hem eens.
Peet
Aurora is van heel, heel ver en uit een vreselijk bestaan gekomen.
Heel liefdevol hoe je er op terugkijkt en vooral: waar jullie nu zijn! Prachtig! XX