Op de vrijdag heb ik geprobeerd zoveel mogelijk naar zijn plek te slepen, nadat mijn vloer er eindelijk in zat. Ik heb de stoffeerder ook nog even gevraagd om mijn grote inloopmat even in te snijden. Die ligt nu ook perfect. Wel zie je nu gelijk hoe asymmetrisch het loopt daar maar dat geeft niet. Zo hou ik de boel netjes, zij het een beetje scheef. Nadat ik dit had gedaan, heb ik de grote Billy boekenkast in elkaar gezet. Maar daar moet ik nog een gat in maken, omdat er een stopcontact achter zit. En ik weet uit ervaring, die moet je niet zomaar wegmoffelen.

Dus die boeken Jozef en de Meesters van het licht, mijn grootste schat en bijbels, moeten er weer even uit. Want met maar 2 rijtjes boeken, kan je zo’n kast al opeens niet meer verschuiven. Boeken wegen lood, lijkt het wel. Maar dat geeft niet, komt goed ooit. Al kreeg ik het wel erg benauwd bij het zien van de rotzooi in de art corner. Kan ik wel al die kasten hebben nu, maar ik moet ze wel in elkaar kunnen zetten en daar is plaats voor nodig. Nu is het een bende en ik krijg het er zo benauwd van en ik ben zo moe, dat ik maar weg ga. Het is toch alweer tijd om de cits eten te geven.

Het avondeten geef ik ze gewoon beneden hoor, ik ben dan altijd zo moe, dat ik niet meer de puf heb om dat ene trapje te pakken en ze daar eten te geven. Die ochtend is al wat ik nodig heb en als ik ze daar maar aan kan laten wennen, dan is het goed. Zeker een dag van te voren water en bak neer zetten, want ik weet niet hoe lang ze er zullen zitten. En dan maar hopen dat ze elkaar heel laten! Ik zou ze het liefst nog in 2 kamers krijgen maar dat kan net iets te ingewikkeld worden. Dat moet ik dan maar even afwachten, hoe dat zal lopen.

De zaterdag kwam en ik wist dat ik het zwaar zou krijgen. Ik kan al bijna niet meer die trappen lopen, mijn knieën willen niet meer ondertussen. En 3 verdiepingen met 1 gestrekt been, dat is niks. In de ochtend krijg ik hulp van Jolanda weer en ook heeft mijn oud collegaatje Deborah zich aangeboden. En wat ben ik ontzettend blij met hun hulp. Mijn broer moet om 2 uur beginnen en Sandra komt pas daarna. Maar dan zijn wij hier hopelijk al klaar, want ik moet vanaf 13 uur weer op de BBstraat zijn, om het 3^e pakket van het bed in ontvangst te nemen.

Oh wat hebben die meiden lopen sjouwen. Ik had het niet zo heel goed georganiseerd want er was nog veel losse rotzooi dat in zakken moest. Maar ze hebben die hele berg buiten gekregen, boven is nu echt leeg. Op 2 tafeltjes na en de salontafel. Er staan nog wat dingen op de zolder, daar doen ze maar mee wat ze willen. Doos met elektriciteit dingen, transformators en weet ik veel. Een ouwe singer naaimachine en van die stairmasters. Ik vind het goed hoor, het ziet er op t oog leeg uit. De tafel in de slaapkamer, waar mijn tv op stond, laat ik staan, daar voer ik de cits op, anders moet ik op de vloer gaan zitten, want mijn rug pikt ook niet al te veel meer. Als ik op de grond ga zitten, kom ik nu op het moment never nooit meer omhoog. Er zijn nog wat dingen, ik zie t nog wel. Ik heb tot de 3^e om t weg te gooien of toch nog op te halen.

Deborah en ik zaten even bij te praten, tot Jolanda er zou zijn en ik vertelde net, hoe schuw die Sunshine wel niet geworden is, sinds hij terug is. Dat hij alleen bij mij komt. Ik heb dat mijn mond nog niet uit en hij komt om het hoekje kijken. Deborah steekt haar hand uit en hij komt me toch slijmballen! Ja hoor, WTF?! Dit heeft hij nog bij niemand gedaan! Ja, bij mij! Echt hoor, ze zetten je altijd voor Jan Joker, die katten! Ik kan er wel om lachen, en toch ook wel een indicatie, dat hij zich beter in zijn vel hier voelt. Helaas gaan we hier ook weg. Al weet ik zeker dat van alle 5 de cits, hij degene is, die zich direct aanpast en het accepteert. Hij is dat zo gewend, door zijn 4 jarig zwerversbestaan.

Toen Jolanda kwam nog even door geklept, en toen zijn we er tegenaan gegaan. Eerst gingen we de auto’s vol laden met wat er klaar stond om mee te nemen. Toen er niets meer bij kon, was het grofvuil aan de beurt. Ik haalde alles van zolder, en zij brachten alles naar beneden. Oh hemeltje, wat een gedoe. Zonder hen had ik het niet gered hoor. Die knieën zijn gewoon gemeen! En toen zijn we naar de BBstraat gereden. Ik wist nu dat we de auto’s gewoon de parkeergarage in konden rijden en dat we ze daar leeg konden halen. Ik had ook nog het zwaarste deel van de massief marmeren pilaar bij me. Dan kon ik die straks mooi weer op gaan bouwen. Dat ding weegt zwaarder dan lood maar kan gelukkig in delen uit en in elkaar.

Daarna, toen alles boven was, hebben de meiden me geholpen om even orde in de chaos te creëren. Ik kan dat normaal vrij goed zelf maar ik ben te moe denk ik. En dat merkte ik ook later, toen ik de lamp op wilde hangen. Het lukte me gewoon niet. Ondertussen was San er ook en die ging vast de 1^e kast uitpakken. Nu bleek eens te meer hoe moe ik ben. Als ik dit alleen doe, wat bijna niet kan, met zulke grote kasten, al was het alleen maar het rechtop zetten, dan lukt het me nog. Maar als je dan samen staat te stuntelen, dan kan ik niet meer denken. Mijn hoofd is chaos op het moment en dat is eng. Het doet me denken aan toen ik net zo ziek werd.

Oké, het is nu dan wel met reden en toen niet, maar toch, fijn is anders. Later kwam Jolanda er ook bij en uiteindelijk, leek die hele kast niet te kloppen. Ikea bouwpakketten kennende wist ik, er is ergens een stap niet goed gegaan. En dus kon het weer uit elkaar tot waar het zeker goed was. Ik zei dat ik gewoon te moe was. Ik was al op én bezig vanaf 4 uur die ochtend, het  was nu bijna 6 uur in de avond. Ik was gewoon op. Morgen weer een dag. En we spraken af, de zondag dan maar verder te gaan en het met een fris hoofd weer te proberen. Toen ik later bijna sliep kreeg ik een appje.

Het was mijn broer die me een foto stuurde van een kast die in elkaar stond. Oh en wat is hij mooi! Het is een prachtig soort zwart/bruin, omdat in die kamer alle kasten en zo zwart worden, waar voor de rest alles wit is, in de rest van het huis. En wat lief dat hij na een late dienst, toch nog de moeite neemt om voor mij die ene nekkenbreker van een grote kast in elkaar heeft willen zetten! Dat zijn van die dingen, waar ik erg ontroerd van kan raken. Net zoals de geweldige hulp van Sandra, Jolanda en Deborah. Zo lief! Ja, ik ben een rijk mens! En als mijn moeder de enorme berg spullen zou zien zou ze zeggen;  ‘sjongejonge, geen geld maar spullen!’

De volgende dag ben ik maar gaan bellen met Ikea, terwijl de stoffeerder er is en mijn huiskamer aan het voorzien is van een laag wit eiken vinyl. Klinkt tegenstrijdig maar het is wel zo. De 1^e poging ging mis, ik werd eruit gegooid of zo, bij de Ikea. Hej! Doen eens lief! Hej is Hallo in het Zweeds, dat zeggen ze elke email weer. De 2^e poging zeggen ze dat het zo druk is dat ik terug moet bellen. Dat doe ik dan ook direct nadat de verbinding verbroken is. In die ene seconde is het blijkbaar net rustig genoeg geworden om mij toch weer het ellenlange keuzemenu te geven. Het duurt even, maar dan heb je ook echt iemand aan de lijn hoor. Ik word echt gek van die keuzemenu’s die je soms totaal in de war maken.

In elk geval, het meisje is harstikke aardig en ze kan het voor elkaar krijgen, dat ik het 3^e pakket al de volgende dag binnen kan krijgen. Zo dan, dat is even goed geregeld. Alleen hoop ik wel dat ik het juiste pakket krijg. Sandra had de dozen al verscheurd en weggebracht, dus wist ik niet of t pakket 1, 2 of 3 moest zijn. Als je kijkt naar de volgorde van in elkaar zetten, moet het bijna wel pakket 3 zijn. Ik vond het vreemd dat de telefoniste niet kon zien wat er in elk pakket hoort te zitten. Dat zou wel zo handig zijn. Want ik weet dat ik de lattenbodem en het voeteinde nog moet krijgen. Maar goed, ik heb gegokt dat het de 3^e moet zijn, duimen dat ik goed zit met mijn pijnlijke handen.

Die handen zijn echt gemeen. Ze slapen bijna continu en ze doen echt 24/7 erg pijn. Maar ik kan ze ook niet even bij laten komen want elke dag moet ik ze gebruiken om te sjouwen, te boren, te schroeven en weet ik het allemaal. Dus ze blijven protesteren. Ik heb ze beloofd, nog geen week meer en dan krijgen jullie eigenlijk nog geen rust maar kan ik het wel iets rustiger aan doen. Ik zit toch nog maanden in de troep dus dat moet kunnen! Dan sla ik gewoon eens een keer even een dagje over, om gewoon op de bank te gaan liggen en te genieten van mijn zich erg vermakende cits en de binnenvaart in de Schie, zo vlak voor mijn neus. Heerlijk! Daar kijk ik al naar uit, want het is er zo rustig. Daar ben ik aan toe, na 15 jaar in deze gekke en achterlijk drukke buurt.

De avond ervoor, de donderdag, kreeg ik het trieste nieuws, dat mijn oom Aad is overleden. Dat is de oudste broer van mijn moeder. En dan is er nog maar 1 broer over, van dat gezin. Ook een heel raar idee. Dan ga je weer wandelen op de Laan der Herinneringen. Ome Aad en tante Jeanne, ik kwam er altijd graag als kind. Ik was enig kind en daar kreeg ik maar liefst 5 neven! Ome Aad, eigenlijk heet hij Arie, net als mijn opa, en zijn oudste zoon, heet ook Arie. Die wordt ook Aad genoemd en toen hij klein was, was het Atie. Aad was de oudste en ouder dan ik. Dan kreeg je John, ietsiepietsie jonger dan ik, maar dat zie je niet hoor, hij lijkt veel ouder.

Dan Rob, die weer van de leeftijd van mijn nichtje Ariëlle is, van mijn andere oom en tante en zo oud zou mijn broertje Leon ook geweest zijn. Elke keer weer, zeiden ze, dit is de laatste hoor! Maar ja, tante Jeanne wilde zo graag een meisje, en dus kwam Benjamin, die toch echt ook een jongen was. De naam Benjamin zegt het al, dit was echt echt echt de laatste hoor. Totdat Manuel geboren werd. En Manuel zijn oudste zoon, heet ook weer Arie. Zo blijft de traditie A.C. voortgaan. Door die drukte kwam ik er graag, er was altijd wel iemand om mee te spelen.

We gingen ook altijd met zijn allen op vakantie, nog voor Centerparks was dat. Dan gingen we naar Drenthe en huurden we huisjes midden in de bossen. Dat hebben we ook een keer ’s zomers gedaan maar meestal was het winter. Dan vierden we daar kerst en oud en nieuw, zo leuk! Oma en opa erbij, de hele familie. Veel spelletjes spelen, veel lol. Ook pesten mijn neven me dan wel eens. Zo hebben ze me een keer alleen gelaten, midden in de nacht op een kerkhof, door er massaal vandoor te gaan en me achter te laten. Woest was ik op ze. Ome Aad was altijd wel de rustigste en ik herinner me hem alleen als altijd vriendelijk.

Soms met een slok op, op verjaardagen, werd hij altijd sentimenteel en werd je soms half dood geknuffeld. Net 3 jaar geleden, was hij zo erg verdrietig om de ziekte van mijn moeder, zijn zusje. Hij was er veel, die laatste maanden, terwijl hij zelf ook behoorlijk pijn had, toen al. Hij kon altijd heerlijk vertellen over vroeger. Die verhalen waren altijd geweldig om te horen, over hun jeugd, en wat ze allemaal voor kattenkwaad uithaalden onder elkaar.

Zo hebben Aad en Ben, de 2 broers, hun zusje Christina, Tiny, mijn moeder, in haar slaap een keer helemaal vastgebonden met touwen. Echt van top tot teen zat ze vast. Toen ze wakker werd en zich wilde bewegen, lukte dit niet. In die tijd heerste er nog polio en ze zaten net weer midden in zo’n golf. Mijn moeder was bang om zoiets te krijgen en gilde het uit. Ze gilde dat ze polio had en mijn oma en opa kwamen aangerend. Om zo tot de ontdekking te komen, dat die 2 kleine rot broertjes een streek hadden uitgehaald. Oh wat was het leuk om zulke verhalen te horen.

Iedereen weet wel hoe ik erover denk, ze gaan naar zo’n prachtige plaats, dat ik het voor hen absoluut alleen maar een zegen vind. Toch, voor ons als achterblijvers, doet het altijd wel pijn. Je kan nog zoveel weten over het hiernamaals, dat neemt echt je verdriet niet bij je weg. En een ouder verliezen, hoe oud of hoe ziek ze ook zijn, dat doet gewoon pijn. En ik weet dat nog veel te goed, het is bij mij nog erg vers.

Daarom voel ik ook met mijn neven mee, en hun kinderen natuurlijk en zeker ook mijn tante Jeanne. Ik weet niet beter of ze waren altijd bij elkaar. Dat was zo’n stel, daar kwam niets tussen. Die waren al die jaren dag en nacht bij elkaar, vanaf ik geboren ben weet ik al niet beter. Daarom denk ik niet, dat ze hem al te lang missen kan. Ik wens de hele familie erg veel sterkte, want ik weet hoe het voelt. En elk stukje medeleven geeft gewoon toch een klein beetje troost.

Ik moest er gelijk aan denken, zodra ik het hoorde, vroeg ik zo aan mijn moeder; ‘en mam? Ben je je broer gaan halen? Ben je nu bij hem?’ En ik weet dat het zo is, dat ze hem in elk geval op is komen halen, dat weet ik wel zeker. Ik denk met liefde aan mijn ome Aad terug en ik kan niet anders doen dan te zeggen tegen hem; ‘Lieve ome Aad, bedankt voor alle leuke herinneringen en het vele lachen, de vele feestjes en dat u me altijd het gevoel gaf van me te houden. Geef mijn moeder een kus van mij! Ik zie u snel weer, tot dan! Dag ome Aad…’

Daar sta je dan, een enorme lading spullen in mijn nichtjes auto en mijn sleutels binnen. Mijn grote angst was dan ook nog eens, mocht ik toch nog ergens aan sleutels kunnen komen, dat de deur dan toch niet open zou gaan, omdat die sleutel in het slot aan de binnenkant stak. Ik heb altijd begrepen, dat het dan niet werkt, de deur vanaf de andere kant open te krijgen. De enige die ik ooit mijn sleutels heb gegeven, is mijn dochter. Maar ja, daar heb ik al meer dan een jaar geen contact meer mee. Ik belde mijn broer, die moest lachen, de lummel. Ik zag het ondertussen allemaal helemaal niet meer zitten. En ik voelde me totaal uitgeput.

Ik vertelde hem dat hij maar moest vragen of ze die sleutels nog had, omdat ik het anders ook niet meer zou weten. Kijk, je kan de deur eruit schoppen, maar de katten dan, voor de komende 9 dagen? Bovendien vond ik dat nou ook zonder katten niet zo’n fijn idee. Er lopen gekken genoeg rond. Een tijdje later begon broer me foto’s van bossen sleutels te appen, welke het waren. Ja zeg, ik heb niet een beeld in mijn hoofd van de tandjes van de sleutel hoor! Hij nam ze allemaal maar mee. Ondertussen was ik maar op de trap gaan zitten, mijn voeten deden toch al zo’n pijn! En dan duren minuten lang hoor, als je zo aan het wachten bent.

Eindelijk kwam mijn broer de trap op. Ik begon gelijk met de bos sleutels die het meeste leek op mijn eigen bos van dit huis, en ja hoor, direct raak! Gelukkig ging de deur gewoon open, zelfs met mijn eigen sleutels, zoals verwacht, aan de binnenkant van de deur! We konden weer verder. Gedrieën reden we naar de BBstraat. Eindelijk konden we weer een lading uit gaan laden daar. Ik voelde me totaal gedraineerd of zoiets. Alsof ik als een luchtballon was leeggelopen. Niet gek natuurlijk, het was de zoveelste miskleun alweer. Morgen Ikea, ik hou mijn hart al vast!

Ook het mooie servies dat ik besteld heb is kwijt, maar ik heb de verkoper benaderd, in China, en die sturen me een nieuw servies, met vele excuses. Dat is dus wel mooi geregeld. Alleen zit ik met 1 klein dingetje, wordt het door DHL bezorgd? Zo ja, dan klopt het straks weer niet en ik denk niet dat ze daar dan weer een nieuw servies zullen sturen. DHL vertrouw ik voor geen meter meer, dat begrijp je zeker wel! Je kan er alleen zo verdraaid weinig aan doen. Als ik het ergens anders kan krijgen, dan doe ik dat, maar dat kan niet met alles. En dan zit je er toch aan vast. Niet zo heel prettig maar ik weet ook niet goed, hoe ik daar onderuit kan komen.

De volgende dag ga ik weer met een volgeladen autootje naar de BBstraat, want tussen 8 en 9u55 komt Ikea, lekker vroeg dus. Ze bellen je netjes 10 minuten van te voren, dat ze er bijna zijn. Dat is fijn! Als ze staan uit te laden, vliegen er allemaal mensen richting de toegangsdeur en gillen dat ik moet open doen. Ik probeer duidelijk te maken, dat ik die deur niet open kan krijgen, als er niet aangebeld wordt. Eindelijk begrijpen ze dat, en dan kan ik op hun gebeld ook open doen. Het zijn BHV-ers, mensen die zich op hebben gegeven, om opgeroepen te worden, als er iemand gereanimeerd moet worden. Wel een stuk of 6 tegelijk, komen uit alle richtingen.

Ik roep dat ze bij de lift ook weer aan moeten bellen, zelfde verhaal, anders kan ik die deur niet open krijgen. Ondertussen rent er een dame binnen en die gilt naar de BHV- ers dat die persoon NIET gereanimeerd wil worden. Oké dan, dat is wat! Ik wil dat namelijk ook niet, maar ik besef, dat als mensen dat niet weten, je dan toch de pineut bent en wordt terug gehaald. De ambulance is onderweg, en de mannen van Ikea gaan de wagen maar verzetten. Terwijl de ambulance aan komt rijden, komen zij met mijn spullen op karretjes geladen, naar boven.

Wat er verder met die persoon gebeurt of gebeurd is, dat weet ik niet. Als het je tijd is, dan is het je tijd. Daar doet niemand iets tegen. Er wordt me toch een berg spullen opgeladen. Het gaat best wel netjes, en ik verwacht dan ook geen problemen. In de vrachtwagen, staat het bij elkaar met cellofaan verpakt op een pallet. Dat pakken ze dus uit en dat is dan jouw hele bestelling. Daar kán weinig mis mee gaan, denk je dan toch. Alles staat in de gang, we grappen nog wat en dan ben ik alleen met een berg spullen. De linnenkasten komen per kast in 3 pakketten.  Nummers 2 en 3, ik heb 3 linnenkasten besteld, dus 3 nummers 2 en 3 nummers 3, kan ik nog net op het hondje tillen. Die zet ik vast waar ze horen.

Alleen pakket nummer 1 is voor mij niet te tillen. Daar heb ik hulp bij nodig. Ik heb ondertussen ook nog het hekwerk bij de schuifpui afgeverfd, alleen de binnenkant moet nog voor de 2^e keer. Dat is dan straks droog als mijn broer komt boren. De rails gaan er daar op. En het is nogal een lap raam en daarom ook een lap rails en gordijnen. Ik kiep het pakket voor mijn bed vast om. Loeizwaar allemaal! Ik ben even wat spullen gaan halen en even naar de Bstraat gegaan, zodat ik daar nog wat kon inpakken en meenemen. Want omdat ik zoveel in het nieuwe huis te doen heb, lijkt alles in het oude huis stil te liggen. Dat is niet de bedoeling natuurlijk.

Maar vanaf 14 uur krijg ik een pakketje van Zooplus binnen, met DHL, duimen maar dat het aankomt. Om kwart voor ben ik er, en een tijd later komen Ben en San ook. Ben gaat de rails zagen en ophangen, 2 x 2 meter was net iets te lang, het is daar 3m80. Daarna is hij even bezig met het ophangen van de afzuigkap. Ik heb de verkeerde gatenboor gekocht, hij zegt, dat ik een 7 gatenboor moest hebben en ik heb een 3 gatenboor? Nou ja, dan boor je toch extra? Ik weet heus wel hoe dat zit hoor, maar ik zie niets van een iets te groot gat in dat kastje. Hang maar gewoon op hoor!

Samen met San ga ik de 2 pakketten van mijn bed uitpakken. Mijn hemel, wat heb ik weer voor een ingewikkeld ding gekozen. San maakt alle karton klein en gaat dat vast weggooien, anders heb je straks meer karton dan huis. En als een stel watjes moeten we af en toe mijn broer roepen om kracht te zetten maar we krijgen het tot het grootste deel voor elkaar. Alleen dan blijkt, dat de lattenbodem er niet bij zit, en ook het voeteneind deel, dat een soort van kastje is, zit er ook niet bij. Ik krijg het vermoeden, dat net als bij de kasten, ook dit bed in 3 pakketten hoort te komen. Want ik heb nu veel schroeven over, en een soort klittenband strips, die voor de lattenbodem is.

Ik stuur het bericht via Facebook en hoop dat ze snel zullen reageren. Tot nu toe, bijna een dag later, nog niets gehoord. Daarom ga ik straks maar naar de klantenservice bellen. Kan ik gelijk vragen, hoe ik dat moet doen als ik iets terug wil sturen of brengen. Slapen moet ik gelukkig niet direct daar, maar ik wil het wel in orde hebben en zien hoe het eruit ziet, als het klaar is en hoe het dan past. Dat heb ik nu niet echt rond. En ook hier weer, wordt vervolgd. Mij krijgen ze niet klein hoor, ik heb een hele lange adem!