Zo dan, dat was even wat zeg. Weer veel meegemaakt en totaal geen tijd om te schrijven! Maar ja, het is voor mij toch echt nog steeds aanpassen om die totale vrijheid die ik had, niet meer te hebben. Ik ben meer dan 50 uur per week met mijn werk bezig en die 50 uur besteedde ik aan dingen waarbij ik nu voel, dat ik dat niet meer terug zal gaan krijgen. Het is namelijk wel de bedoeling, in elk geval tot aan mijn pensioen, te blijven werken. Het liefst ook waar ik nu werk. En daarom moet ik voor die andere dingen, die ik nu ‘achter vind lopen’, een andere planning of zo vinden. Of loslaten, kan ook.

Wat ik nog even niet kan loslaten is mijn huisje. Ik heb nog allerlei ideeën om meer ruimte te maken om mijn spullen in op te ruimen. Ik heb nu nog wat van die grote boxen op planken staan bijvoorbeeld. Dat vind ik er niet leuk uitzien maar het was in elk geval opgeruimd. Laatst kwam ik opeens ladekasten tegen bij Ikea en opeens wist ik het, die moet ik hebben. Alleen konden er wel 2 dezelfde naast mijn bed ook als soort groot nachtkastje. Maar ja, die hele huis loopt als een soort van ruit. Dat zie je eigenlijk niet zo op het eerste gezicht, tot je er dingen gaat neerzetten. Dus mijn slaapkamer is ook een ruit.

Waar dus die ene kast wel tegen de muur naast het bed past, kan hij er niet staan met zijn 43cm diepte. Want daar past het namelijk niet meer, omdat die ruimte schuin loopt. Maar ik vind overal oplossingen voor. Je had hem namelijk ook door de helft. Dan kan die mooi aan die kant. 3 laden links, en toch ook 3 laden rechts alleen niet zo breed. En dan ook nog 2 van 4 laden tegen de muur. Daar kan dan alles in wat ik nu in een box bovenop de plank heb staan boven de slaapkamer deur. Dan is het daar ook weer opgeruimd en daar hou ik van, van opgeruimd. In kasten boeit het me voor geen meter.

Het grappige is, mijn moeder was behoorlijk rommelig. Maar in haar kasten moest alles exact liggen en hangen. Handdoeken exact hetzelfde opgevouwen. Dat heeft ze er bij mij in lopen rammen. Tegenwoordig ben ik in kasten ook redelijk netjes maar ik heb haar vaak genoeg horen zuchten dat ik het nooit zou leren. Dat ze wel tegen de rommeltjes om zich heen kon, snapte ik dan weer niet. En ik moest het niet in mijn hoofd halen op weg te gooien of zo, dat wilde ze niet. Raar toch hoe mensen in elkaar zitten soms.

Maar voor ik de kasten kan gaan halen, moest ik nog veel dingen doen. Want er stonden al een ladekastje en een gewoon kastje in de slaapkamer. Maar ja, in het zilver. Dat staat alleen in die zilveren slaapkamer natuurlijk. Dus die ben ik maar gaan renoveren. Ik heb nu een prachtig ladekastje in de werkkamer. Een mooi kastje, precies de juiste maat, naast de deur. Het plantentafeltje dat ik daar had staan doet nu dan ook echt dienst als plantentafeltje. En het kastje waar het gepimpte ladekastje nu staat, staat nu naast de bank in de huiskamer. Die moet ik nog pimpen. Verder heb ik dan ook maar gelijk de salontafel gedaan.

Ik vond mijn kistjestafel erg leuk maar ook ontzettend stoffig. Dat heb ik nu opgelost, door een grote MDF plaat in stukken te laten zagen. Die ik heb vastgeplakt op de latjes in de kistjes en die heb ik dan ook weer met marmer bekleed. Ondertussen past bijna alles bij elkaar. Alleen in de huiskamer moet nog een kast en een tv wand komen. De zwarte kast moet nog wit en de prachtige buffetkast moet ook nog in de lak, de eetkamerstoelen moeten wit geverfd worden. En dan ben ik denk ik wel klaar. Daardoor kan ik in de kasten die nog gaan komen, weer wat spullen uit mijn werkkamer, die daar niet horen, kwijt en zo krijg ik daar ook weer meer plek. Ja, wie geen berging heeft opeens, die moet slim zijn.

Ik had een nieuwe afstandsbediening gekregen, want de mediabox, van Ziggo, zou ook een update krijgen. En daar past een spraak gestuurde AB bij. Mijn oude AB mag ik houden ook, gelukkig maar want ik kreeg het ding niet gekoppeld. Het grappige was dat mijn tv er wel mee koppelde, terwijl dat bij de oude AB nooit lukte. Nou ja! Hoe bestaat het. Ik wilde natuurlijk wel dat die nieuw ook zou werken. Dus op mijn vrije woensdag belde ik naar Ziggo. Helaas voor mij, kreeg ik daar het domste personeelslid die ze op dit moment hebben ingehuurd aan de lijn. Nu ben ik zelf zo, omdat ik weet hoe het werkt aan die andere kant van de lijn, dat ik altijd lief en beleefd blijf, desnoods nog tips geef ook. Want ik weet dat zij er, normaal gesproken dan, niets aan kunnen doen wat voor antwoord ze geven.

In dit geval had ik de uitzondering te pakken. Mijn hemel zeg, wat was ze langzaam en hoe slecht begreep ze wat ik bedoelde! Echt niet te doen! Ik heb denk ik wel 1,5 uur aan de lijn gezeten. Als ik haar dan eindelijk weer kreeg waar ik haar hebben wilde, dat ze begreep wat ik bedoelde, dan moest ze het weer na gaan vragen. En dan hing ik weer minutenlang te wachten. Gelukkig kon ik hem op speaker zetten en ondertussen door gaan met waar ik mee bezig was. Jeetje zeg.

Uiteindelijk wilde ze me maar opnieuw mijn tv laten koppelen. Ja, maar die is juist wel gekoppeld. Nou, toch maar even proberen. Ik maar meewerken en proberen mijn geduld niet te verliezen. Ik had ook nog een vraagje over waarom er geen ‘stop’ knopje meer op de nieuwe AB zit. Ja, je stopt je opnames niet meer, die pauzeer je. Als je dan weer gaat kijken moet je opnieuw beginnen. Huh? Nou dat is toch raar, met een upgrade ga je toch vooruit, niet achteruit? Ik kan met de oude versie wel verder kijken waar ik ben gebleven hoor. Ja, maar ja, nu kan dat niet meer, hakkelt ze eruit.

Ik zucht en laat het maar los. Ondertussen werkt mijn AB nog steeds niet en hang ik weer in de wacht. Ik begin het nu toch wel een beetje erg vervelend te vinden. Als ze weer met iets ontzettend doms komt, weet ik het gewoon, ze is niet geschikt voor dit werk, en dat zal haar leidinggevende snel genoeg merken. Zo lang kan ze nog niet bezig zijn. Ik zeg, nu wel licht geïrriteerd, dat ze nog maar eens goed moet doornemen wat ze nu precies moet doen maar dat het nu voor mij wel lang genoeg is geweest. Dat ik wel terug zal bellen en hopen dat ik iemand anders krijgt. Ik wens haar toch nog een fijne dag en hang op.

Ik bel opnieuw en wat een verademing, krijg ik een leuke Antilliaanse aan de lijn, ik hou van dat accentje, en we hebben de grootste lol. Gelukkig heeft het vorige meisje wel wat aantekeningen gemaakt en binnen no time zijn we eruit. “U heeft uw mediabox de update nog niet gegeven”, zegt ze. Nee dat klopt, want ik wil nog wat opnames bekijken en dat ga ik dit weekend doen en dan pas de update. Anders zijn ze weg. Ooooh nou dan zijn we eruit. Dat is het euvel namelijk.

Nou, dat hadden ze er dan wel even bij mogen zeggen. Ja, vindt zij ook, goeie tip. Ik heb daar niet over nagedacht omdat het dezelfde box blijft natuurlijk. Nou ja, ook goed. In elk geval, zal ik hem na de update weer proberen te koppelen. Dan komt het vast wel goed. Mijn tv werkt er in elk geval al op, wonder boven wonder, zonder die te koppelen. Die oude kreeg ik er nooit mee gekoppeld en nu zonder te koppelen werkt het al. Nu alleen die mediabox zelf nog na het updaten. Anders moet ik weer bellen, liever niet!

De laatste weken heb ik veel op de receptie gezeten en dat bevalt me wel. Alleen nu is de ‘centrale’ die dus na 11 uur de telefoontjes binnen krijgt, ook weer naar voren gekomen. Het ding komt bijna uit de oertijd geloof ik. In elk geval, het werkt vreselijk onpraktisch en ik was vrijdag dan ook voor het eerst bek af na die dienst. Soms gebeurt er van alles tegelijk. Met de ring doorbell werken we en dan gaat die, daar moet je ook door praten en zien wie het is en of er een afspraak is ja of nee, terwijl de telefoon gaat en er ook nog mensen aan de balie staan. En dan zit je daar in je eentje. Ja, dan moet je om hulp vragen maar daar ben je op dat moment dan ook té druk voor. Kortom, dat is een dienst die ik niet zo graag wil hebben voortaan.

Jammer want op zich is het leuk werk, als je het niet allemaal tegelijk hoeft te doen. Al heb je maar iemand bij je, die kan bijspringen zodra dat nodig is. Want hulp gaan halen een stukje verderop bij de afdeling, daar denk je dan niet eens meer aan. En als er iemand bij zit, dan zien ze dat direct en kunnen ze je een beetje helpen. Nou ja, misschien even aankaarten bij de volgende team meeting. Die lijn is tot 11 uur stil zowat. Nu werd ik ingewerkt door iemand die ik heel aardig vind maar die 1 ding niet kan en dat is iemand inwerken. Ik werd op een gegeven moment een beetje pissig, dat gebeurt niet zo snel.

Toen kwam ze opeens wel even helpen en wat dingen uitleggen. Ik voelde me gewoon voor paal staan. Je hebt mensen, die zoeken zoiets dan uit, ik kan dat niet. Mij moet je gewoon even vertellen wat ik moet doen, waar ik moet klikken en dan lukt het wel. Maar even een beetje basis wil ik gewoon weten. Anders raak ik in paniek, en als ik ergens niet van hou, dan is het dat wel.

Laat ik het er maar op houden dat ik het geen leuke dag vond. Ik hoorde in elk geval, van de anderen dat ze het sowieso geen leuke dienst al vonden en nu is hij ook nog eens gecombineerd. Want er bellen zoveel mensen voor een reparatieverzoekje of zo, maar ja, het is een spoedlijn, voor bijvoorbeeld als er brand is of overstromende lekkages. En dan willen ze het toch nog even proberen er tussendoor te krijgen. Hoe vaak ik van de week niet gezegd heb, “mevrouw/meneer, u kunt ons woensdag weer bellen, tussen 8 en 11 of anders een online contactformulier invullen.” Niet te tellen!

Ik zat van de week zo even uit het raam te staren. De cits waren zo druk met de vogeltjes tv, dat is zo schattig om te zien. Oh die Aurora, die net doet alsof ze haar prooi opeet, die ze op het scherm ‘gevangen’ heeft. Onbetaalbaar! Ik dacht eerst, wat doet ze nou toch? Eerst moest ik al zo lachen om haar, want als ze zo’n vogeltje te pakken denkt te hebben, kijkt ze achter het tv kastje op de grond, of het beestje daar soms ligt. En later hield ze zo haar pootje in een ‘kattenvuistje’ en daar zat zogenaamd blijkbaar het vogeltje in voor haar en ging ze die op zitten puzzelen. Niet altijd maar soms.

En ik maar elke keer zitten filmen, mijn adem inhoudend tot ze het eindelijk weer deed. Want zoals alle katten, als je het wilt dat ze het doen, dan doen ze het natuurlijk opeens niet. Skylar is ook wel actief verslaafd, alleen die gaat met zijn nagels over het scherm, wat ik natuurlijk een beetje griezelig vind. Tot nu toe is het goed gegaan. Al beperk ik het nu weer een beetje. Meer om mijn tv te sparen want ik zou het zonde vinden om een nieuwe te moeten kopen hierdoor.

Dan heb ik nog een raadsel mee gemaakt, niet te doen. Achteraf hilarisch en toch ook weer niet. Ik had vorige keer een mooi toetsenbord met muis gekocht, voor mijn laptop van de zaak. Tenminste, voor hier thuis. Die kocht ik zelf want ja, een laptop heeft uiteraard al een toetsenbord en dit was dus voor mijn eigen gemak. Inderdaad een heel fijn toetsenbordje en een mooie glimmende muis. Wit met zilver en dus ook beter passend bij de inrichting. En omdat mijn eigen toetsenbord al helemaal geen letters meer over heeft, dacht ik, ik koop er nog een toetsenbordje bij. En ik zag er eentje, met muis, die een stuk goedkoper was ook nog en er zowat hetzelfde uitzag.

En toen die binnenkwam, helemaal wit nu, wilde ik die dan ook gelijk gebruiken bij mijn eigen pc. De andere witte met zilver, zat al aan mijn laptop gekoppeld. Ik ging de batterijen erin doen, nadat ik klaar was met werken. Ik deed het zendertje in mijn pc en wilde, net als de vorige keer, direct gaan typen. Huh? Niks! De muis deed het wel maar het toetsenbord deed niks. Nou ja, zou dat stuk zijn dan? Ik zuchtte al, want dat gedoe met terugsturen ben ik geen fan van. En dan moet je maar weer wachten tot je of een nieuwe krijgt, of je geld terug gestort wordt. Ik ging het maar eens proberen bij mijn laptop. Die stond toch nog aan, die van het werk.

Hee, wat raar! Daar deed het toetsenbord het ook niet. Ik zal je de lange versie besparen, van het wisselen van batterijen, het flippen, het gefrustreerd raken en helemaal geen enkel toetsenbordje dat het nog deed… Uiteindelijk deed de nieuwe het opeens wel, maar daar moet je bijna op hameren om er letters uit te krijgen. Om gek van te worden! Ik heb de pc én de laptop uitgezet en ben gaan koken. Een klein beetje van woede en de rest om te gaan eten. De cits gelijk eten gegeven en de rest van de avond even laten betijen. De volgende dag werkte er nog steeds niets. De verpakking van die wit/zilver had ik natuurlijk niet meer. Dat werkte natuurlijk gewoon goed en dan gooi ik dat weg. Die kon al niet meer terug.

Ik had er even geen trek in en sloot mijn oude toetsenbordje maar weer aan. Oh gelukkig, die deed het gewoon weer. Het duurde even, door op kantoor werken en een vrije dag, tot ik het weer met de andere 2 kon gaan proberen. En nu begrijp ik het totaal niet meer. Niet hoe het kan, niet hoe het gebeurd is, ik snap het niet. Hoe zit het nu? Nou heel normaal, het fijne toetsenbord, de wit/zilver, werkt nu wel, maar dan met de muis van dat hamer-toetsenbordje. Die werkt alleen met de mooie glanzende muis van de wit/zilver nu samen.

Die signalen zijn gewoon gekruist al weet ik niet hoe. Het vervelende is, dat ik ze nu geen van beide kan terug sturen, want anders werkt helemaal niets meer. Hoe ik het ook probeer, ik krijg het juiste koppel niet meer bij elkaar gekoppeld. Die hebben zelf aan partnerruil gedaan, ik heb er niets mee te maken! Hoe idioot de dingen kunnen lopen. Ik kan er nu wel om lachen hoor, heb ik weer natuurlijk. Eigenlijk is het best wel hilarisch. Zit ik met een flut muis bij een chique toetsenbord en met een chique muis bij een flut toetsenbord. Nou ja, het zal zo moeten zijn, zal ik dan maar denken. Raar is het wel!

Ondertussen ben ik terug van Ikea alleen na het even te hebben gezeten, voel ik wel, dat ik morgen helemaal niet meer overeind kan komen. Die pakketten waren bijna niet te tillen. Per stuk alleen al. En het waren er in totaal 7! Er zaten er 2 bij die ik echt niet kon optillen. Ik weet niet meer hoe ik het allemaal in de auto kreeg, maar het is me gelukt. Al moest ik stiekem wel even een traantje wegpinken hoor. Ik dacht echt dat ik het daar moest laten staan. Het was echt bijna niet te doen. Die 2 zware heb ik laten kantelen, de auto in.

Uitrekenen hoever het karretje moest staan om ze met de punt op de drempel te krijgen en zo laten glijden op de grond. Die 2 stonden op de grond, die andere kon ik, nog maar nauwelijks, op de achterbank tillen. Ook daarvan een paar bijna te zwaar, 2 gingen er wel. Maar oh wat heb ik een spieren verrekt. En nu, in de middag, voel ik alles al pijn doen. Oh hemeltje, dat wordt wat morgen en overmorgen. Daar zie ik nu al tegenop. Ik heb de kleinste nu uitgepakt en op mijn bed liggen.

Daar ga ik zo aan beginnen. Ik snap nu wel waarom die pakketten zo zwaar zijn. Het zijn prachtige massieve kasten, de achterkant is wel minstens 3 centimeter dik. Dat is echt bizar dik hoor! Maar er kan volgens mij dan, als ze in elkaar zitten, zo een olifant op gaan zitten, dan buigt het nog niet door. Ook de laden, het systeem dan, zit er prachtig en stevig uit. Ja, goeie kwaliteit, maar dat voel je wel met sjouwen. Jeetje zeg. De rest vertel ik volgende week wel, hopelijk gewoon wel op zaterdag. Met mij weet je het nooit want het lijkt wel of ik altijd extra werk zoek voor mezelf!

Sun lijkt alleen die eerste week goed op zijn kalmeringsmiddel gereageerd te hebben. Na 5 dagen in de 2^e week werd hij alweer heel erg vervelend. En dat is niet alleen vervelend voor mij, want ik word er echt knettergek van. Het is nog veel vervelender voor hem zelf. Hij voelt zich duidelijk niet prettig anders zou hij zo toch niet doen? Aan de andere kant, mijn Casper, waar hij de reïncarnatie van moet zijn, was ook wel erg verbaal. Maar die klonk als een pratende kat. Dus in plaats dat het irritant en tergend was, was het hilarisch. Sunshine klinkt echt erg naar, erg chagrijnig en je krijgt er kippenvel van. Tenminste, ik wel. Dus toen heb ik hem de maandag al zijn druppels gegeven, in plaats van woensdag maar echt effectief is het niet meer zo.

Of dat lijkt maar zo, ik weet het niet hoor. Ik kan hem moeilijk elke dag druppels geven die voor elke week zijn. Buiten dat het zo teveel zou gaan kosten, lijkt me dat niet goed voor hem. Tot ik van de week echt naar hem gilde dat hij zijn kop moest houden. Zo dan! Dat heb ik niet zo snel maar echt, ik werd horen-toren-dol ervan! Dat gaat hem ook niet worden natuurlijk. Ik heb gepraat met hem. Waarom roept hij zo? Waarom zo tragisch en jengelend? Dat het voor hem vast ook niet leuk moet zijn, en meer van dat soort dingen. Hij lag me heel lief aan te horen en knipperde naar me dat hij van me houdt. Ja, ik ook van jou jongen. Dol veel, want zijn verdwijning was zo traumatisch voor me. En nu hij terug is en het moet gaan zoals dit? Nee, dat is toch ook niet de bedoeling?

Ik vroeg hulp van boven, niet eens voor mij maar voor hem. En misschien komt het ook wel een beetje door de buurtkat die hier in het atrium rond loopt regelmatig. Toevallig werd ik er wakker van, man, dat is erger dan een krolse kat zeg! En die loopt me te loeien dan! Misschien is het zelfs wel een krolse poes! Daar wordt Sun helemaal gek van natuurlijk. Wie weet wat dat beest tegen hem zegt als het een kater is maar de roep der natuur? Dat is helemaal erg al is hij gecastreerd. Maar het hoeft niet. Wie weet is het een maatje van hem, want waar hij nou al die tijd geweest is, Joost mag het weten. Het kan makkelijk in Overschie zijn geweest. Ik kreeg hier toen meldingen zat vandaan. Alles kan natuurlijk. Hoe ik die kat kan wegjagen, geen idee, maar leuk is anders.

De anderen worden er ook onrustig van. En dan is het 4 uur, sorry maar dan wil ik nog even slapen en Sun wil dan toch even aandacht. Hij slaapt wel elke nacht bij me. Soms samen met Aurora, soms hij alleen. En dan komt hij af en toe, met zijn bekende grauw, even een knuffel halen. Dan trek ik hem dicht tegen me aan en gaat hij heerlijk spinnen. Die grauw, dat klinkt ook vreselijk chagrijnig maar die heeft hij al vanaf hij kitten is. Zo kwam hij me toen ook altijd wakker maken. Dan zat hij voor het raam bij het balkon, en als ik dan langzaam wakker werd, dan wist hij dat direct.

Dan grauwde hij ook zo, en kwam hij bovenop me staan om koppies te geven. Dat gaat nu zelfs weer zo. Het is ook wel grappig dat de rest van de katten het lijken over te nemen. Want Moonlight en Skylar grauwen nu ook zo. Alleen Aurora en Rainbow niet, die hebben van die muizen mauwtjes altijd. Van de week grauwde er eentje zo, ik zeg ‘hee Sun’ maar het was Moonlight. Een dag later ging het weer zo, was het Skylar. Dus kan ik er nu niet meer op vertrouwen dat die grauw van Sunshine komt.

Het gesprekje tussen hem en mij, en ik denk in combinatie met het vragen aan boven, heeft gek genoeg wel geholpen. Even afkloppen op oud hout (mijn hoofd) maar de afgelopen 2 dagen heeft hij het opeens, vanuit hele heftige dagen, niet meer gedaan. Vannacht probeerde hij het nog even, zei ik zachtjes ‘nee Sun, stil’ en dat werkte. Nou ja. Hopelijk blijft het zo. Ik vind verbale katten juist leuk hoor, met Moonlight heb ik ook hele gesprekken. Maar als het klinkt alsof hij zelfmoord wil plegen, zoals het bij Sunshine klinkt, dan is het niet echt leuk. Als hij zich erbij neerlegt, dat dit is wat het is, de rest van zijn leven goed verzorgd worden, geen spannende gevechten, wel veel liefde en 3 broers en een zus waar je mee kan spelen.

Want dat is ook iets dat ze nog moeten leren. Nu doen ze lelijk tegen elkaar. Al kunnen Aurora en Moonlight leuk spelen met elkaar, dat zijn de enige twee. Vooral Skylar en Sunshine zouden het zo leuk kunnen hebben samen! Elkaar achterna rennen, voor elkaar verstoppen en zo. Rainbow kan leuk zelf spelen, al doet hij dat liggend het liefste. Die is gewoon lui. Skylar speelt ook leuk zelf en Sun ook soms. Als ze dat nou eens met elkaar zouden combineren, dan hebben ze een goud leven en hoeft Sun zich niet zo verveeld te voelen. Maar zolang ze het in het lelijke blijven doen, ja, dan wordt het niks. Dat is toch zonde?

Op mijn werk vind ik het nog steeds leuk, of beter steeds leuker. Er is nog zo’n enorme berg dat ik nog niet weet. Dat vind ik dan vervelend want ik weet gewoon graag alles. Het werkt alleen zo, ervaring krijg je door tijd, en alles weten valt daaronder. Zo werd ik vorige week voor het eerst ingezet op kantoor, op de receptie. Dit was vrijdags en dan kan het wel eens rustig zijn. Je belt dan niet mee in de lijn, krijgt ook bijna geen telefoon. En nu, tijdens de corona regels, is het ook anders. We ontvangen nu geen huurders op kantoor, normaal wel. Maar er wordt regelmatig aangebeld, en we hebben een videobel, dus die doe je op een tablet aan, kijken en vragen hoe of wat en dan eventueel wel of niet open doen. Bovendien is het wel dé manier om een aantal mensen te leren kennen. Want echt, zo met dat thuis werken, leer je helemaal niemand kennen en dat is toch leuker. Ik vond het dan ook echt heerlijk. Na al die jaren thuis, is het net een uitje. Dus ja, 100% thuiswerken, dat is wel makkelijk maar niet handig. Maar afwisselend, 50%, dat lijkt me ideaal!

Thuis werk je lekker rustig om te bellen met de bewoners en de dingen af te handelen die er zijn. En dan is het prettiger om dat lekker rustig thuis te kunnen doen. Dat vind ik tenminste, maar de receptie vond ik ook erg leuk. Die wil ik er wel inhouden. Enige nadeel is dat je dan echt tot 17 uur moet werken. Soms, als het werk echt af is, gebeurt niet veel maar wel eens, dan kan je eerder stoppen. Niet als je op de receptie zit, dan kan je pas om 5 uur afsluiten. De lichten uit, deur op slot, rolgordijnen dicht, en dat soort dingen.

Dan pas kan je zelf weg en dat is nooit eerder. Maar op zich geeft dat niet. Want je hebt het ook minder druk gehad. Ook fijn is, dat er een enorme Bas vd Heijden zit, dus mocht ik iets nodig hebben, kan ik het zo meenemen. Handig hoor. Mijn 1^e dag op de receptie is me goed bevallen. En mocht ik nog getwijfeld hebben, of ik er thuis hoor of niet, dan was het wel weer een dag vol met aparte voorvalletjes.

Ik was net binnen en had net met mijn collegaatje de ronde gehad, wat ik moest doen als ik open deed. Nog geen minuut later komt er iemand en die geeft mij een envelop. Hij wijst naar de naam die erop staat en zegt ‘deze meneer komt die straks ophalen’. En wat staat er op de envelop? Juist, ‘Dhr. Niemeijer’. Met open mond staar ik ernaar en zeg dat ik ook zo heet. ‘Neeee, serieus?!’, de man geloofde me bijna niet. Toevallig was dat ook iemand wiens naam ik al een paar keer voorbij had zien komen. Leuk om daar nu een gezicht bij te hebben.

Ik heb niet alleen met de huurders te maken natuurlijk, al is dat wel het meest frequente contact dat je hebt. Maar ook met de afdeling sociaal beheer, de financiële administratie, maar ook de VVE beheerders, de opzichters, de huismeesters en de vakmannen die we zelf inschakelen voor de kleinere klusjes. Er zit nog wel meer ook. Dan hebben we nog de aannemers, ontstoppingsdienst, Evides voor het water, Stedin voor de stroom, Breman voor de ketels en nou, noem het allemaal maar op. Voor onderhoud van de liften, automatisch deuren, intercoms. De lijst gaat eindeloos lang door.

Ook hebben we duizenden sleutels. Van leegstaande panden, maar ook van de hydrofoor hokken, of gemeenschappelijke ruimtes, nou ja, sleutels voor van alles. Dat is me een grote, dubbele kast. Daar weet ik nog totaal niets van. Komt wel goed hoor, ooit. Nu wist ik dat de accu’s van de elektrische fiets werden opgehaald, de fietsen trouwens ook. Die kregen een onderhoudsbeurt. We kunnen die fietsen ook lenen, of de elektrische autootjes van de zaak, dat kan ook. Die moet je reserveren maar dat mag gewoon. Ja, ik zit wel goed daar hoor. Buiten dat ik het ontzettend leuk werk vind ook nog natuurlijk.

Die meneer Niemeijer kwam dus pas laat in de middag zijn envelop ophalen. We zullen wel familie zijn want zijn familie komt ook uit het hoge noorden en hij heeft daar zelfs gewoond ook. Sinds het overlijden van zijn vrouw is hij weer terug gekomen naar Schiedam. Ook wel apart hoor. En om de dag net zo apart af te sluiten als hij begon, kwam er iemand een tag afgeven. Hij zei dat hij voor die en die collega was, voor dat en dat adres. Oké, ik pakte een envelop en schreef dat erop. Dan kon ik de kleine en snel kwijt te raken tag daarin doen. De man kwam me bekend voor maar ja, dat heb ik wel vaker met mensen. Ik zei er maar niks van. Hij vroeg of hij naar het toilet mocht, eh ja hoor, maar ik wist eigenlijk waar er nog meer toiletten waren maar gelukkig wist die meneer er zelf wel de weg blijkbaar.

Toen hij terug kwam, kwam hij bij de balie staan en deed zijn mondkapje af. Hij zei, ‘en, is het zo duidelijker?’ Ik staarde hem even aan. Ja, ik kén hem wel, dat weet ik zeker, maar waarvan dan toch?! Hij zegt, ‘ik ben José d’r man’. Oh jeetje! Ja natuurlijk! Mijn liefste studiegenootje van de apothekersassistente opleiding. Nou ja! Hij komt hier dus regelmatig over de vloer. Toen José hem vertelde dat ik voor een woningcorporatie was gaan werken, vroeg hij al of dat voor Woonplus was maar dat wist ze niet, had ze hem verteld. En nu kwam ik hem tegen op de 1^e dag dat ik hier achter de balie zat. Hoe toevallig wil je het hebben, als toeval niet bestaat! Het Universum praat altijd met ons, via kleine dingen die je ziet als je oplet. Synchroniciteit, kleine boodschapjes van het Universum, samenlopende omstandigheden, die ons herinneren om goed om ons heen te kijken, en te geloven in iets anders, in meer…

Dat soort dingen, die geven me elke keer weer het gevoel dat ik helemaal op mijn plek ben. De synchroniciteiten waar ik echt nooit onderuit kan omdat ze zo ‘in my face’ zijn. De 13 van mijn moeder die in alles zit wat hiermee te maken heeft. Of mijn contract nou wel of niet verlengd wordt volgend jaar, dit jaar gaat sowieso geweldig leuk worden! Dat kan nu al niet meer stuk. En er werken allemaal van die leuke en aardige mensen. Nog wildvreemde collega’s die even een praatje komen maken. Die vragen of je nieuw bent, en als je dat dan bevestigd maar uitlegt dat je al een dikke maand thuis mee werkt, wensen ze je een warm welkom. Echt heel leuk.

Ik hoop echt, dat ik hier de laatste jaren tot mijn pensioen mag werken. Ik vind het echt leuk om te doen, het is zo afwisselend, elke dag is anders en elke dag heeft nieuwe uitdagingen. Daar hou ik van! Ik denk dat ik na mijn pensioen er zo zou blijven werken. Dan misschien niet meer 4 dagen van 9 uur maar kortere dagen, of minder dagen. Wat gewenst zou zijn of zo. Ik kan me dan ook bijna niet voorstellen, dat je op een gegeven moment echt niets meer hoeft te doen, nooit meer. Want ik mag met mijn 67^e met pensioen of zo. Maar stel dat je 85 wordt, dan heb je nog bijna 20 jaar thuis zitten? Vreselijk! Kijk, je lijf wordt er ook niet jonger op en ik begrijp dat het op een gegeven moment ook wel genoeg is. Je wordt met alles langzamer, dus ook met je huishouden en je eigen was en plas. Dan moet je het op een gegeven moment echt wel opgeven, anders vervuilt de boel. En dan heb ik het er zelfs nog zo over, dat je echt gezond blijft natuurlijk. Want met de ouderdom komen ook de kwalen. Daar kan je niet omheen.

Nou ja, ik zie wel hoe het tegen die tijd gaat. Ik vrees het niet, ik vrees niets. Ik merk nu pas, nu ik meer mensen om me heen heb, hoe iedereen die corona maatregelen beu is, maar er ook echt door geraakt zijn. Dat ze chagrijnig worden, en depressief, dat ze op vakantie willen en hoe belangrijk vakantie is voor anderen. Op de zaak ook zijn ze enorm bezig met augustus want dan kan niet iedereen die wil en daar worden ze niet goed van. Ik heb daar gewoon geen last van, ik snap het ook niet. Maar ik wil ze wel helpen hoor. Mij heeft op vakantie gaan nooit geboeid, al zijn er veel dingen die ik zou willen zien en bezoeken. Alsof ik altijd al geweten heb, dat ik dat na dit leven ook kan gaan doen. Dat lijkt me stukken fijner in elk geval.

Ik heb al toegezegd dat ze met mijn uren mogen schuiven, ik wil extra komen indien nodig en ik ga wel wanneer er geen hond wil. Ik heb niemand om verantwoording aan af te leggen en ik gun het collega’s die wel en een partner en kinderen hebben. Voor mij maakt het niet uit. Ik blijf thuis voor de cits en als ik vrij ben, dan klus ik graag. Dan ga ik juist weer werken om uit te rusten lichamelijk dan. Net als met de Pasen. Zo gaat dat al lang. Wel heb ik natuurlijk geleerd dat ik ook dingen moet gaan doen om te relaxen. Dat mag ik nooit meer vergeten, want ik moet ook rusten. Aangezien ik toch nog altijd stiekem over mijn eigen grenzen heen ga, moet ik hier bewust bij stilstaan. Nou ja, dat hoop ik dan maar.

Ik kan in elk geval heerlijk gaan fietsen, iets wat ik vooral in de warme zomer heerlijk vind. Genoeg te zien hier in en om Overschie. De mooie plekjes opzoeken, water mee, en foto’s nemen. Dat komt wel goed! Als het zo warm is, is het tijdens het fietsen altijd heerlijk omdat je dan de wind om je heen hebt. Alsof een goede vriend je koel houdt. Heerlijk is dat! Hoe langer ik aan het werk ben, hoe fijner ik me voel. Ik vind het toch wel heel prettig om weer lekker dagelijks aan de slag te zijn. Jammer dat er zoveel tijd in gaat zitten! Nee hoor, vind ik ook niet erg. Fijn juist, want de dagen en weken vlogen al, maar nu gaan ze met de snelheid van het licht.

Niet dat ik dat altijd fijn vind hoor. Soms mag het ook best wel ietsje rustiger. Maar ja, ik heb niet alles in de hand. Morgen weer voor de laatste controle, dat is dan op woensdag de 14^e, naar Caressa. Ik zag dat ze vrijdag gebeld hadden maar ja, ik zat op mijn werk en was mijn gsm vergeten. En bovendien kan ik vaak in positie zijn dat ik niet eens op kan nemen. Dan zit ik op het toestel op de zaak te bellen of ik kan hier ook met mijn gsm van de zaak aan het bellen zijn. Oh zo fijn, dat ik nu 2 telefoons weer heb. Want ik ben de mijne nogal eens kwijt. Met mijn vaste telefoon belde ik mij dan even, maar sinds ik die niet meer heb, na de verhuizing, ging dat niet meer. Nu weer wel! Wel zo handig voor vergeetachtige blondjes.

Ik las laatst iets over die buikflebbertjes die katten hebben. Ik heb me altijd al afgevraagd waarom zoveel katten dat hebben. Hoe mooi slank ze ook zijn, ze hebben altijd zo’n bengelend flapje onderaan hun lijf hangen, zo’n hangbuikje dat mensen die heel erg veel zijn afgevallen ook hebben. Maar ik kon me nooit voorstellen dat dit bij al die katten kwam doordat ze zoveel gewicht kwijt waren geraakt. Opeens zag ik daar een leuk verhaal over langskomen, op een kattensite. Het heeft helemaal niets met overgewicht te maken. Het is geen hangbuikje namelijk.

Het flapje extra huid op de buik van je kat, is er juist op hun kwetsbare buikjes te beschermen, bijvoorbeeld tijdens gevechten, als ze buiten leven of zo. Al wordt het ook wel een ‘springvel’ genoemd. Want die extra huid die zorgt ervoor dat een kat zich volledig kan ‘overstrekken’ tijdens het rennen en bij het maken van erg hoge sprongen. Als ik zo eens even nadenk, moet ik toch ook wel minstens op de kast kunnen komen! Ja toch? Ik heb ook een springvel, en dat wist ik niet eens! Misschien vanavond eens even uit gaan proberen!

Moonlight is strontvervelend. Ik krijg de chloorhexidine niet in zijn mond. Hij heeft een extra radar voor mij. Zodra ik in zijn buurt kom, vliegt hij weg. Wel ligt hij in de avond of in de vroege ochtend, altijd naast me op de bank maar dat wil ik niet afpakken. Daarom laat ik hem daar in alles met rust. Dat is blijkbaar zijn ‘veilige spot’ en voor de rest van de dag en in het huis vermijdt hij me als de pest. Want ik prop heb of in een tas, of ik prop iets vies in zijn mond. Dus nee, blijf jij maar weg mens! Ik laat me niet zomaar pakken, dat straalt hij niet alleen uit, dat maakt hij ook waar. Want wat is hij vliegensvlug zeg! Niet te doen voor mij.

Maar goed, na de afspraak kunnen we er misschien weer aan werken. Hij heeft nog een gigantische manier van aandacht trekken gevonden. Hij haalt zijn neus op voor zijn natvoer. Gewoon omdat hij merkte dat ik hem ermee achterna liep. Want ja, hij is nu pijn vrij dus hij kan gewoon weer eten. Nou niks hoor. Hij gaat er vandoor zodra hij mij met het bakje ziet. Alsof het iets vies is. En ik ben net zo’n drammer als hij dus ga ik hem met bakje achterna. Als hij dan weer weg rent, dan ren ik mee. En elke dag ging hij een stapje verder met zijn gedoe.

Elke dag duurde het langer voor hij eindelijk ging zitten eten. Nog smakelijk ook natuurlijk. En vandaag ging hij, op de krabpaal van de werkkamer zittend, mij boos aan zitten staren, zonder te eten. Ik ging hier nog even typen. Ik gaf het op namelijk. Ik had hem genoeg achterna gezeten, en als 1 van zijn vretende broers het verorbert dan heeft hij maar pech. Rot kat. Ik zit lekker door te typen en ik hoor toch opeens smakken! Oh, dan zal Rain of Sky wel aan het eten zijn. Want 1 van die 2 had ik net in mijn ooghoeken gezien.
Kijk ik, had Skylar wel een portie eten willen pikken, maar dat ging onze plagende Moonlight blijkbaar toch net iets te ver. Hij was dus degene die zo smakelijk stond te eten. Pas toen hij genoeg had, ging hij weg en kon Skylar het restje pakken. Moonlight leek me toch een beetje schuldbewust aan te kijken. Ik zeg tegen hem ‘was dat nou nodig? Nare kattenkop die je bent!’. Hij moppert nog wat en gaat er vandoor. Echt hoor, hij pest me dus gewoon! Rotzakje! Dat moet ik er even uit zien te krijgen, dan eet hij maar een paar dagen niet, ik geef er geen aandacht meer aan. Tsss!

Een aantal dagen zjn we nu verder en Moonlight doet nog steeds raar met eten. Alleen niet zo raar als mijn toetsenborden doen hier. Ik heb nog een draadloos toetsenbord gekocht. Alleen deed eerst dat toetsenbord het niet, maar de muis wel. Dan stuur ik het wel terug, dacht ik nog. En ik sloot mijn oude, maar ook nog vrij nieuwe, muis met toetsenbord weer aan, via de USB. Maar toen deed die muis het wel maar dat toetsenbord niet meer. Hè? Hoe kan dat nu weer?! Dit nieuwste is niet fijn typen ben ik nu wel achter, verdorie zeg.

Want nu doet deze het dus weer wel maar dan met de muis van de andere. Mijn fijne toetsenbord doet helemaal niks meer. Ik word er gek van en meer nog omdat ik er geen zak van snap hoe dit nu kan en zit. Die soortement van kruisbestuiving die andersom niet zo erg was geweest want dit is een ellendig toetsenbord met een rubbermatje over de toetsen. Als je die er afhaalt moet je rammen als op een ouwe hamer typmachine. Nou sorry, dat ben ik verleerd hoor. Ik weet alleen niet, hoe ik mijn fijne toetsenbordje weer aan de gang krijg!

Batterijen zijn nieuw, maar het lijkt wel alsof het de frequentie niet meer oppikt of zo??? Schiet mij maar lek. Ik kap ermee. Zo krijg ik hele pijnlijke vingers en ik ga zo langzaam alsof ik net typen heb geleerd. Misschien doet alles wel weer normaal na een nachtje slapen? Ik hoop het maar! Ik heb het ondertussen maar geheel opgegeven. Ik zit nu op die hele ouwe te typen want die doet het wel. Ik heb de andere, die het gewoon deed tot gisteren, maar laten staan. Wel geprobeerd vandaag maar niks hoor. De muis wel maar geen letters in mijn documentje. Ik begrijp gewoon niet hoe het kan. Die andere doet het nu wel maar die typt helemaal niet lekker! Dus wat moet ik nu doen? Ik weet dat ze niet kapot zijn, want ze deden het allebei maar nu niet meer. Die ene dan, die fijne. Echt hoor, ik kan flippen van zulke dingen.

Als ik van de week weer thuis werk, ga ik het gewoon op mijn laptop proberen. Ik heb er nu geen zin meer in gewoon. Ik ben gefrustreerd erdoor. Dus ik typ nog maar even met die oude. Daar kan ik mee lezen en schrijven natuurlijk, vooral schrijven. Maar de letters zijn eraf, en een pootje dus hij wiebelt wat ook niet fijn is. Klap ik die andere wel in, dat kan gelukkig maar dat is toch weer minder fijn typen. Als ze nou stuk waren, ging ik ze nog terug sturen die anderen. Maar ze werken gewoon! Werkten. Zucht, iemand enig idee hoe dat zit met die frequenties en zo? Ik niet in elk geval. Om gek van te worden. Nou ja, dat was ik al, dacht scheelt!

Hilarisch weer, ik bestelde vorige week wat dingen bij Ikea. Ik heb een goed plan voor een kattennet. Mijn broer heeft namelijk, toen ze er waren om Katopoly te spelen, gelijk het hek voor het raam van de werkkamer weggehaald. Want daardoor kon het raam niet goed dicht. Dat zorgde voor een ijskoude werkomgeving omdat het zo hard waait, de laatste jaren, steeds vaker. En dan loeide het alsof het echt een orkaan was elke keer. Als je dan met huurders aan het bellen bent, of zelfs moet vergaderen via teams, dan is dat geen gehoor want het overstemde alles. Dus dat moet met spoed veranderen.

Voor dat hekwerk kon ik niks verzinnen verder. Aan de voorkant zit hout en daar zijn die mooie frames op geschroefd. Maar dat kan aan de voorkant niet, of is dat juist de achterkant eigenlijk? Dus heb ik maar zitten denken weer aan toch maar een net, maar dan zo, dat ik het in de zomer kan laten zitten en het raam gewoon open en dicht kan doen naar behoefte. En in de winter moet ik het weg kunnen halen en zo. Daardoor kwam ik op een goed plan. Maar dan had ik wel wat dingen nodig. En ik wilde een andere bureaustoel. Ik heb deze ergonomische designer stoel die ik had, nooit lekker vinden zitten. En ik ken mensen die erbij zweren en daarom kocht ik hem ook. Nu ik echt hele dagen aan die stoel zit gekluisterd, in elk geval voor zo’n 40 uur in de week, wil ik toch echt wat lekkerder zitten.

Vroeger op mijn werk bij de RMC, hadden we van die heerlijke, enorm grote leren stoelen. En die zaten zalig! Ik had toen 10 uurs diensten maar dan had je nergens last van. Je kon ze alle kanten op stellen en kantelen en noem maar op. Maar toen moesten die weg want er moesten arbo technisch verantwoorde stoelen komen. Nou fijn zeg, daarna heb ik nooit meer echt lekker gezeten daar. Leg het maar uit. Ik ben dus niet zo voor de arbo technisch goedgekeurde stoelen. Geef mij er maar gewoon eentje die ik zelf lekker vind zitten. Ja toch?

Ik was ooit eens, toen je nog gewoon mocht winkelen in de Ikea, in een bureaustoel gaan zitten, die vond ik heerlijk zitten! En dus heb ik die nu gekocht. En ook die dingen dus, die ik voor het kattennet gebeuren nodig heb. Ik ben altijd goed in dat soort dingen bedenken. Ik denk dat mijn broer dat van mij heeft, als hij van die goeie plannen heeft wel eens. En ik heb ook nog een groot bureaublad extra, die staat achter het bureau, zodat ik niet door het raam te zien ben onder het bureau en de mensen op die manier tegen mijn onderbroek aan lopen te kijken. Maar er staan nu ook ladekastjes onder en zien ze me toch niet meer. En ik kom plek tekort dus toen kreeg ik daar ook een goed idee voor.

Ik zag bij Ikea online ook een soort van geweldige steunen. Die staat schuin en zo kan je een plank bovenop iets maken, en dan heb je een soort van extra blad of bij bijvoorbeeld een eetbar of zo. Maar ik dacht, dan kan dat voor dat grote bureaublad ook wel. En dan heb ik lekker extra plek en neemt het niet echt extra ruimte in. Dan moet ik wel gaten in mijn huidige bureaublad maken, daar gaan de steunen dan in, en daar komt dan het blad bovenop. Plek op de 2^e verdieping voor de laptop en het beeldscherm, het toetsenbord en muis gewoon op de 1^e verdieping. Gelijk plek om epoxy te laten drogen en zo, en toch ook nog plek om te schilderen. Het staat wel helemaal vol hier, maar het is wel efficiënt gedaan, al zeg ik het zelf.

Voor de katten maak ik het net vast aan een uitschuifbare rail met tie wraps en hot glue. Dat hangt dan in van die houders boven het raam, op de muur. Aan de onderkant komt er ook een rail in het net, en die houders zitten onder het raam maar wel binnen de binnenrand van het raam. En dan kan ik het daarop laten rusten. Dan zit het net niet al te strak maar dat hoeft niet. Ze kunnen er niet uitvallen of zo, ze merken snel genoeg dat het net te slap is om in te klimmen, althans zo zal het lijken. En omdat het niet straks gespannen is, kan ik het raam open en dicht doen, zonder het net steeds weg te moeten halen.

Dus dan is dat in de zomer prettig, geen gedoe. Maar in de winter, rol ik het helemaal op en laat ik het op die bovenste rail liggen allemaal. Misschien een strik eromheen zodat het er niet af kan vallen. En dan heb ik het precies zoals ik het wil en zonder gedoe elke keer als het raam open of dicht moet. Ik ben al blij dat het nu weer goed sluit en niet meer, zoals steeds gebeurde, tijdens storm opeens open waait. Levensgevaarlijk was dat! En dat geloei is ook weg. Ik ben er nu al blij mee.

Dan moet ik ook de constructie in de huiskamer veranderen. Dat hekwerk hangt prachtig hoor, maar het is ontzettend onhandig. Elke keer, als het lekker genoeg is om die hele pui, of al is het maar een klein stukje, open te zetten, dan moet ik die hele zware krabpaal uit de weg halen, Dan het hekwerk naar voren halen, want dat zit vast vanachteren. Dan het hekwerk zo goed als op zijn plek hebben en dan de deuren open schuiven. Dan het hekwerk op zijn plek klikken. En ook de krabpaal weer terug zetten. Maar als het opeens fris wordt of je wilt het in de avond of nacht dichtdoen, dan moet het hele verhaal weer in omgekeerde volgorde.

En ik ben van de makkelijke weg. En dit is niet de makkelijke weg. Daarom ga ik toch weer terug naar mijn oorspronkelijke plan. De hekken komen allebei weer los van elkaar en dan gaan ze in de rails. In de omlijsting van de glazen pui, passen bovenin precies 2 rails naast elkaar. Die ene laat ik helemaal van links naar rechts lopen. Daar komt hek 1 in en die schuift dan bij dichte ramen helemaal naar links en bij open ramen helemaal naar rechts. Hek 2 komt in de rails ervoor, die lopen maar door tot aan waar het hek 1 eindigt als het rechts zit.

Ze kunnen nog tegen een magneet aangeklikt worden ook, en dan hangt het daar prima. Ik klik ze los, schuif ze naar achteren en zo hoef ik met de krabpaal ook niets meer te schuiven en geen toeren uit te halen om het hek open of dicht te krijgen als de pui open of dicht moet. Kijk, en daar hou ik van, de makkelijke weg. En zo zag ik ook, dat een grote bureaustoel in mijn auto krijgen, nou niet de makkelijk weg zou zijn. Ik had ook nog zo’n grote staande lamp besteld. Ik dacht, ik vraag het even of Jolanda zin heeft om mee te gaan. Met verhuizen had ik al wel ontdekt, dat haar autootje een enorme lading kan verstouwen. Daar kon die stoel wel in.

Ja hoor, Jolan wou wel mee. Die kwam gezellig even eerst een bakkie doen, en toen ging we naar de Ikea. Staan wel voor een slagboom en die gaat niet open. Je kon wel op een knop drukken maar er gebeurde niks. Komt er een man naar ons toe, die zegt, ja maar dames, je moet even omrijden, en dan via de parkeerplaats en dan kan je naar beneden rijden. Want ik had tussen 13 en 13u30 afgesproken om mijn bestelling op te komen halen. Rijden we naar achteren, staat er naast die soort van praatpaal een enorm geel bord, dat je er daar niet door naar binnen mag maar om moet rijden. Eh… Sorry! Niet gezien. We moesten er allebei hartelijk om lachen.

Eenmaal binnen werd je doorverwezen waar je mag parkeren en er mag er maar eentje naar de ophaalplek. Ik was aan de late kant, het was bijna half twee en alle op anderhalve meter neergezette gele stoelen zaten al vol. Er was nog 1 plekje vooraan. Er kwam een kar vol spullen, en mijn naam werd geroepen! Zo dan, nu al? Dat is lekker! Ik gaf mijn bestelnummer en ik mocht het karretje meenemen. Dit had ik tijdens het verhuizen al eens gedaan en ik vind het wel zo makkelijk. Fijner dan dat hele grote Ikea gebouw door wat uren duurt alleen al. Ik shop liever online hoor!

Tot mijn enorme verbazing blijkt die grote bureaustoel toch ook echt een bouwpakket te zijn. Oh hemeltjelief. Dat wordt weer wat natuurlijk. Zelfs de grote staande lamp zit in een klein doosje. Ook Jolanda moet erom lachen. Dit had makkelijk in mijn eigen auto gepast. Omdat Jolanda altijd zo lief is, ging ze ook nog even mee naar de Gamma, waar ik rails en een Makita schroefboormachine had gekocht. Die waren weer in de aanbieding en ik heb er geen eentje meer. En om nu weer van die goedkopies te kopen, die je naar 2 jaar moet weggooien, daar had ik geen zin in.

Dus gewacht op de juiste gelegenheid en nu heb ik ook een echte goeie met een extra accu om op te laden. Ik klus genoeg om dat te kunnen verantwoorden. Om nou voor elk wissewasje mijn broer te bellen, dat vinden we allebei niet leuk. Al moet hij me toch weer komen helpen met dat bureaublad natuurlijk. Meer omdat dat te groot is voor mij om alleen te kunnen doen. Alhoewel, ik zal nog eens goed kijken, ik ben niet zo geduldig en hij is niet zo snel…

Beetje dom dat ik niet gelijk lampjes had mee besteld. De lamp die ik had gekocht, zo’n staande lamp met een leeslampje eraan, die staat nu mooi wit te zijn maar aan kan hij niet. Ik moet ook nog een verlengsnoer hebben hoor. Het maakt eigenlijk niet zo uit. Maar ja, ik dacht, ik heb nu eenmaal lang weekend en veel te doen. Dus moet ik daar profijt uit halen en veel doen. Dus maakte ik ook een winkelafspraak bij Praxis en bestelde ik in datzelfde uur een click & collect bestelling bij de Action om op te halen. Dat kon gewoon op de 2^e Paasdag.

De zaterdag had ik al genoeg gerend en gedaan en de zondag heb ik echt een rustdag gehouden. Ik voelde ook dat het moest, want op dat soort momenten is mijn lijf nog steeds de baas. Die zondag heb ik bankhangend doorgebracht. Af en toe slapen en bingewatchen. Ik heb de serie The Serpent in 2 dagen uitgekeken. Nu zijn dat wel verhalen waar ik van hou, met mijn rare fascinatie voor seriemoordenaars. En het speelde zich af in de jaren 70 grotendeels, dat tijdsbeeld werd mooi geschetst. En de Hollandse diplomaat uit de hoofdrol, leeft in het echt nog steeds. Ja, ik zie dat soort series of films graag.

Ik kon er maandag wel weer tegenaan. Mensenlief, ik dacht ruim op tijd te zijn weggegaan. Maar toen bleek opeens dat dat toch wel tegenviel. Het werd nog erger toen ik de straat van de Praxis niet in kon rijden, alles lag open gebroken. Ik kon niet anders dan rechtdoor verder en moest helemaal aan het einde, best ver nog, keren en weer terug. Maar toen moest ik ook weer eerst het hele Marconiplein rond, geen zin in. Ik weet niet of het mag maar ik maakte een scherpe bocht en ging het kleine straat in, bij de Burger King. Zo ging ik via de achterkant naar de Praxis straat. Eerst dacht ik dat ik er zo ook niet kon komen, maar gelukkig kon ik erdoor.

Maar er was al wel wat tijd weg van mijn half uurtje shoppen. Als een razende Roeland ging ik de winkel door. Een meubelpaneel van 3,5 meter en dan mocht ik daar maar 1 zaagsnede in laten maken. Nou ja zeg, wat een onzin. Gelukkig vond die jongen dat ook, want hij had het rustig. Dus mocht ik met mijn 3 plankjes van een meter blij zijn. Gelijk maar lampjes meegenomen. Jammer dat ik die bestelling bij de Action al gedaan had, want daar zijn ze goedkoper. Nou ja, volgende keer beter. Gelijk een zakje alligator pluggen mee, voor als ik later die rails voor het hekwerk op wil hangen. Mooi, al zwetend en stressend naar de kassa.

Dan als een gek door naar de Action. Sta je daar te wachten, hebben ze gewoon 4 dingen niet van je bestelling. En zo mocht ik opeens gaan shoppen van  het meisje. Ik het lekker ouderwets lopen struinen want ja, ik had geen afspraak van 20 minuten. Als ik dát had geweten! En zo kwam ik uiteraard met meer dan ik had besteld buiten. Echt hoor, en dan nog dingen vergeten. Nou ja, volgende keer maar weer. Zo streng ze waren bij de Praxis, zo makkelijk zijn ze bij de Action. Er zit er maar eentje achter de kassa, en als die bezig is en je roept dat je wilt winkelen mag je zo doorlopen. Zal je zien als ik dat probeer, willen ze opeens mijn mail zien. Ik probeer het maar niet maar ik denk dat ik niet de enige ben die dit heeft opgemerkt.

En toen ik thuis kwam moest ik die plankjes als eerst op gaan hangen, want daar zaten ze al heel lang op te wachten. Tenminste, de cits niet maar ik wel. Dat gaat toch altijd weer anders en langzamer dan je in je hoofd had. Nu ook weer maar uiteindelijk hingen ze er wel. De stoel had ik zondag al in elkaar gezet. Mensenlief zeg, ik vind ze toch wel heel knap bij Ikea, hoe ze van zo’n grote bureaustoel zo’n klein pakketje kunnen maken. Echt bijzonder en dan nog zo, dat iedereen er uit kan komen, hoe het moet. Ik had nog wel iets gedaan buiten luieren natuurlijk.

De dinsdag nog even de laatste dingen ophangen en/of monteren. En dan het huis goed schoon maken, dat was ook wel erg nodig ondertussen. Het is wel even een ommezwaai, als je van alle uren aan jezelf, er opeens een stuk of, pak hem beet, 50 minstens kwijt bent. Ik word in elk geval niet doodmoe van dit werk, omdat ik het erg leuk vind. Het is nog wel erg intensief omdat ik aan het leren ben. En geloof me, er valt enorm veel te leren daar. En kom ik nogal wat stofzuig tijd te kort. Nou ja, niks aan te doen! Elke maand komt het huis een stukje meer ‘echt’ af. Binnenkort het dressoir voor achter de bank kopen, dat soort dingen. In mei lekker weer vakantiegeld, vandaar.

Er komen nu nog wat ‘verplichte’ vrije dagen aan, en dan kan ik weer wat klusjes doen. Dat net moet nog opgehangen worden, als de constructie ervoor gemaakt is. Kast achter de bank, ladekast in de slaapkamer, dat soort dingen. Maar ook spiegels op de meterkastdeur, want dan kan ik mezelf weer helemaal zien. Soms wel handig als je niet voor paal wilt lopen. En als ik een aantal dagen vrij ben, dan moet ik gaan beginnen aan de kasten die ik wil verven. Eerst in de grondverf zetten. Daarna in andere vrije dagen of tijdens vakanties, de hoogglans verf erop.

Ook wordt alles steeds efficiënter ingericht. Want al doende kom je dingen tegen waarbij je denkt hee, dat kan ik ook zo doen. Of als ik dit met dat ruil, dan is dat handiger. Ja, ik hou daarvan en ik kan daar lang mee doorgaan, tot alles zo efficiënt is als ik me wens. Ik doe dan ook wel eens iets verkeerd en dat moet het weer terug zoals het was. Maar over een jaartje of 2 kan ik hier lezen en schrijven met mijn ogen dicht. Lekker hoor, daar kan ik al naar uit kijken.