Zie mei, waar hij hoort :-) >>> Blond!

Van de week kwamen er opeens herinneringen voorbij van 5 jaar geleden, toen Sam opeens diabetes kreeg. De blogs die ik plaats komen nooit als herinneringen voorbij, wel wat je gewoon zonder link post. Vanaf Sunshine wegliep en ik de blogs later op de website ging maken, post ik nog maar heel weinig los. Dus de herinneringen zullen elk jaar afnemen, terwijl ze er wel zijn natuurlijk. Alleen staan ze dan in mijn blog en die kan ik ook blijven kijken natuurlijk. Ik vind het altijd wel leuk om die herinneringen te zien juist. Zo van goh, is dat alweer 5 jaar geleden? Of ‘pas’ 5 jaar geleden? Met Sam weet ik nog als de dag van gisteren. Bij de dierenarts bleek ik een natuurtalent in injecties geven.

En dat was wel nodig want Sam moest voortaan twee keer per dag insuline ingespoten krijgen. Alleen kreeg ik het bijna niet voor elkaar om uit een ieniemienie adertje op zijn oortje, bloed af te tappen, een druppel was maar nodig. Toch, als je alleen bent, en dat bij een kat moet doen die je dus ook goed vast moet houden én moet prikken, kom je iets van minstens 2 handen tekort. Dat ging gewoon echt niet en dus moest ik ook nog eens elke twee weken naar de dierenarts. En ik had nog geen auto toen, ik deed al zo’n 10 jaar alles met de fiets. Ik miste alleen soms met zware boodschappen de auto maar verder ging het prima.

Totdat Sam diabetes kreeg dan. Want dan moest ik bij mijn moeder vragen of ik de auto mocht lenen. Dat mocht en dan moest ik mijn schoonzoon inschakelen om die op te halen, dan mij met Sam ophalen en naar de dierenarts brengen en daarna me weer terug brengen en de auto weer bij ma afleveren. Dit heb ik denk ik een maand of 2 zo volgehouden en toen was ik het zat en heb ik mijn eerste autootje, sinds ik in Nederland terug was, gekocht. Wel weer even wennen met rijden maar ja, ik had al zoveel vlieg- of beter rij-uren, dat dit zo weer terug was. Ondertussen ontpopte ik me tot een echte Florence Cattingale, ik injecteerde, was aan t suikermeten, herkende een hypo en zat Sam soms te dwangvoeren, als hij al wel zijn insuline had gekregen en opeens geen zin had om te eten. Dan moest het wel, want dan moest hij echt eten!

Na een week of 2 insuline te hebben gekregen, waarbij ik hem eerst een uur achterna zat om hem te vangen, gaf Sam zich gewonnen en elke keer als de wekker ging om aan te geven dat er insuline gespoten moest worden, ging hij al braaf bij de koelkast staan. Wachtend op het kleine prikje in zijn nekvel. Daarna eten en dan liet ik hem met rust. Het bleef erg wisselend gaan, met Sam en zijn gezondheid. Je wilt alles voor je diertjes doen en half augustus ging het niet meer met Sam. Maar ik vond het zo’n dilemma, om zomaar te besluiten over het leven van je dier, waar je bovendien zoveel van houdt. Toen ik naar mijn werk ging, zei ik tegen Sam; ‘lieverd, geef me een teken, waardoor voor mij duidelijk is, dat het niet meer gaat en dat je liever wilt verder gaan.’

Hij keek me intens aan en ik zei dat ik van hem hield en hij knipperde mij hetzelfde toe. Toen ik van mijn werk kwam, zag ik meteen dat hij wel had gezorgd dat ik een heel duidelijk teken zou zien. Heel de huiskamer lag vol met plasjes en drolletjes van hem. En hij zat er middenin naar met te kijken met een blik van ‘zo duidelijk genoeg voor je?’ en ik barstte in huilen uit. Hij kwam me een koppie geven. Direct daarna heb ik de dierenarts gebeld en een afspraak gemaakt voor de ochtend erna. En die vrijdag is Sam ingeslapen bij de dierenarts op tafel. Mijn moeder was er ook bij, om mij tot steun te zijn. Wat een verdriet deed dat... 

Ik nam me voor, nooit, echt never nooit meer dieren in huis! Want oh wat doet dat een pijn. Thuis heb ik het hele huis gesopt. dat doe ik als ik overmand ben door verdriet, dan ga ik soppen. Ik kwam nog veel meer plasjes tegen, toen ik de bank totaal om ging zetten, de andere kant op. De hele inrichting moest opeens anders staan. Het was echt Sam zijn tijd geweest en voor hem was het beter, maar toen ik alles schoon had en op de bank zat te zitten, overviel het me, dat ik nu de enige levende ziel in huis was. Niemand om tegenaan te kletsen, of te horen ademhalen, om liefde aan te geven en om liefde van te krijgen. Niemand!

Toen ik achter de pc allemaal kattenfilmpjes en kittenfilmpjes voorbij zag komen, wist ik het al, er komen weer katten. Ik zou het liefst van al een hond hebben genomen maar ja, dat is veel lastiger als je single bent en je werkt lange uren op vele dagen, dan is dat niet eerlijk. Katten was ik ondertussen ook wel gaan waarderen en ik leerde er mee omgaan. Dat is een stuk lastiger dan voor honden zorgen hoor. Omdat Casper en Sam, 9 jaar lang ruzie hadden met elkaar, tot aan Casper zijn overgaan, wilde ik nu gelijk broertjes hebben. Want ja, katers zijn makkelijker dan poezen. Dat ene weekend in mijn totale uppie, was vreselijk maar dat stopte  ik weg door te gaan kijken waar ik het beste aan kittens kon komen.

Zodat het zowel voor hen als voor mij goed zou zijn. En zo kwam ik bij stichting zwerfkatten Rijnmond terecht. En als ik al bang was dat de katten mij niet zouden kunnen kiezen, daar had ik me niet druk om hoeven te maken. Want van een heel erg schuw nestje, die totaal niet gesocialiseerd waren, door tijdgebrek en het volstromen van het dierenasiel, sprongen opeens de twee katertjes in de spijlen, en begonnen te gillen naar me. De dame viel haast om van verbazing, ze vertelde me dat deze diertjes normaal niet eens in het licht durfden te komen! En nu sprongen ze de spijlen in? Dat was wel mijn teken en zo kwamen Sunshine en Moonlight in mijn leven. En oh wat heb ik 10 maanden lang van dit koppel mogen genieten. En wat een mooie tekens kreeg ik van Sam en Casper, die allebei op mijn nieuwe kittenfilmpjes tevoorschijn bleken te komen. Die "spook' filmpjes heb ik nog en ze staan hier ook op de site. Ze vonden het blijkbaar prima dat het nieuwe duo er was.

En oh wat was Moonlight bang voor me, en wat was Sunshine een eigenwijze held! Hij werd echt mijn zonnetje! Het duurde heel lang voor ik Moonlight zijn vertrouwen kreeg, maar ik had geduld en een enorme berg liefde. En liefde is goed voor alles, zelfs voor mensenschuwe kittens. Maar ze hadden me zelf uitgekozen, dus het moest een reden hebben. Tien mooie maanden waren het, tot die 29^e mei, nu alweer bijna vier jaar geleden. Daarna begonnen pas echt de grootste rampenjaren van mijn leven goed door te zetten, waar ze een jaar ervoor al voorzichtig begonnen waren. Alleen mijn hoop én mijn herinneringen, die kunnen ze me nooit afnemen. En die zijn met geen goud te betalen!

"Ideeën zijn als konijnen. Je krijgt er een paar en je leert hoe je er mee moet om gaan, en al snel heb je er een dozijn.

Origineel: Ideas are like rabbits. You get a couple and learn how to handle them, and pretty soon you have a dozen.
Bron: Interview met Robert van Gelder April 1947
"

John Steinbeck - Amerikaans auteur en Nobelprijswinnaar literatuur (1962) 1902-1968

Nu ben ik pas bij vorige week donderdag, ik heb steeds weer iets anders te vertellen. Ach, wat kan het me ook schelen. Zo werk ik nou eenmaal. Ik had wel opgezien tegen die twee stage dagen, omdat ik me niet zo jofel voelde op voorhand al. Maar ik had toch weer beter op moeten letten want Aurora had me, per ongeluk, gekrabbeld en ja, dan krijg ik het rechtstreeks in mijn bloed, wat het ook is waar ik zo allergisch voor ben. Maar daar dacht ik het weekend erna pas aan hoor. Je vergeet dat zo gemakkelijk, vooral als het van die halve klachten zijn. Het was dan ook maar een klein krabbeltje. Maar vandaar dat ik me woensdag zo rot voelde en de donderdag nog gedeeltelijk. Dat kwam er nog eens bij.

Donderdags heb ik het 7 uur lang gered. Ze zijn wel lief hoor, ik mocht heel veel aanschrijven. Dat is gunstig want dat moet ik echt nog goed onder de knie krijgen. En ik moet er ook snelheid in gaan krijgen. Het is nu, in verhouding dan, vrij rustig in de apotheek. Dat is bij de meeste apotheken zo, heb ik al gehoord. Voor mij gunstig want omdat ik er nog niet zo snel in ben, ik moet alle interacties nog uitzoeken of kijken of een contra indicatie wel of niet invloed heeft en zo ja, hoe het dan op te lossen. Je wordt daar wel sneller in, uiteindelijk, maar ik ben zo ver nog niet. En als het dan zoals normaal is, dan stromen de recepten binnen, van huisartsen tot specialisten, tandartsen tot psychiaters.

Als het ‘normaal’ is, dan heb je binnen een paar minuten een flinke stapel. Vooral rond 11 uur vliegen ze binnen. En omdat ik nog langzaam ben en teveel nog moet uit- en opzoeken, nemen ze het dan vaak van me over. Nu gaat het op een tempo, dat meer bij het huidige tempo van mij past. Natuurlijk zal dit wel gaan beteren, bij mij dan. In elk geval, normaal gesproken, doe ik het dus meestal maar een uurtje of soms wel twee. Maar nu heb ik voor het eerst best lang aangeschreven. Omdat ik dan kan zitten, daar houden ze nu even rekening mee, dus #daslief. Donderdag een halve dag en vrijdag echt de hele dag zowat. Daar heb ik dus meer van geleerd dan van elke keer een uurtje.

Daarom zei Tessa dat ik dat volgende keer ook weer zo mag doen. Daar ben ik blij om want nu ging het net zo lekker, en dan ben ik weer 2 weken vrij. Nou ja, vrij. Studeren wordt het. Als ik niet ziek was geworden, had ik mezelf wel een weekje vrij gegund maar helaas, ik heb zoveel in te halen, dat ik dat niet kan maken. Dus neem ik voor mezelf nu het komende weekend wel echt vrij. Tenminste, op het huishouden en de boodschappen na dan wel. De rest gebruik ik echt om hele dagen te blokken. Ik loop echt achter want normaal leer ik elke week de les, en is het die laatste week alleen maar ophalen.

Nu moet ik echt van nul beginnen want ik heb 4 lessen gemist van de tien van dit blok. En eigenlijk 5 want die ene les was ik er maar half bij en bovendien voelde ik me toen nog zo slecht dat ik ook niet echt wat op heb gestoken ervan. Eigenlijk moet ik het halve blok dus inhalen en de andere helft ophalen, ware het niet, dat ik die ook niet heb geleerd omdat ik de opdrachten aan het inhalen was. Dus ik ga het wel zien. Komt sowieso goed want het examen is op de 13^e en dat is my lucky number natuurlijk.

Ik heb de 11^e en de 18^e ook nog examens Nederlands én Engels in Utrecht. Schrijven en de andere spreken, waar ik een presentatie moet houden in beide talen, en gesprekken voeren, ook in beide talen. Laat ik nou een Engels naar Nederlands of vice versa switch hebben. Helaas moet je wel die presentaties nog maken. Zowel voor NL als voor EN. Nou ja, dat moet dus ook nog in die vakantie. Alhoewel, die kan ik ook de zondag ervoor doen. Want nu zijn ze gelukkig op maandagen en niet op mijn stagedagen. Hopelijk is het dan nog niet druk op de weg want ik ga maar met de auto. Ik weet in elk geval, dat er daar in de buurt ruim parkeren is en dat dit gratis is. Dat scheelt. Ook handig voor als ik straks voor het keuze deel, na de zomer, daar ook naar school moet elke week.

Saskia, de apotheker, stuurde me een aantal taken. Bij onze 4 apotheken hebben we een eigen en uniek systeem, we zetten alles op de foto, voor we het afleveren. Maar ook wat besteld moet worden en wat weer terugkomt. Zo kan kunnen de apothekers per vestiging, gewoon vrij nemen, want dan worden we gecontroleerd door iemand uit een andere vestiging, die onze handelingen zo op afstand na kijkt. Ja, zo gaat dat bij apotheken. Zelfs al maakt de apotheker zelf een uitgifte klaar, dan moet één van de assistenten dit nakijken. We doen er alles aan om maar geen fouten te maken en zo hoort het ook.

Als je iets fout doet, dan krijg je daar een ‘taak’ over. Dat zie je in pharmashare, een speciaal gedeeld programma, waar je ook geregeld even naar moet kijken. En daar staat dan bijvoorbeeld; ‘ik kan het etiket zo niet lezen, dus dit moet opnieuw op de foto.’ of ‘heb je dit in het Kinderformularium gecheckt, zo ja, waarom staat dat er niet bij?’ of ‘klopt deze dosering wel?’ Nou ja, wat er maar fout ging of nog uitgezocht moet worden. Dat ga je dan ook doen en dan antwoord je erop, heb dit gedaan of zus gedaan, of dat je het weer opnieuw op de foto hebt gezet. Dan heb je de taak afgehandeld. Nu kreeg ik taken over recepten, die ik niet had afgehandeld.

Nu heb ik Saskia vorige week het dikke pak met praktijkexamens gegeven, die zij bij mij mag afnemen. Zou het daar iets mee te maken hebben soms? Ik weet niet of ik het prettig vind of juist niet, om dat niet te weten van te voren. Eigenlijk is het misschien wel beter omdat je dan niet extra zenuwachtig wordt maar aan de andere kant, zou ik als ik het wel wist ook nog beter mijn best proberen te doen. Moet ik het dus vragen of niet. Nou ja, ik probeer altijd mijn best te doen, ik laat het maar zo. Ik ben er nu toch 2 weken niet, en daarna zal ik dat vast weer vergeten te vragen, en heb ik er toch geen erg meer in. Als ik opeens te horen krijg dat ik geslaagd of gezakt ben, dan weet ik het gelijk!

"Honden kunnen wel spreken, maar alleen tegen mensen die weten hoe ze moeten luisteren.

Bron: Ik heet Karmozijn"

Orhan Pamuk - Turks schrijver en Nobelprijswinnaar Literatuur (2006) 1952- ....