Het wordt een lange dag vandaag. Om 6 uur zat ik al klaar wakker op de bank. Aangezien ik vanavond moet werken, ga ik dat dan ook absoluut merken. Dat weet ik natuurlijk uit ervaring. Dat is nou eenmaal het vervelende van wisselende diensten. 

Dan is ook nog eens die klok verzet, dat blijf ik gewoon stom vinden. Ik heb er dan ook last van, zoals door om 6 uur klaar wakker te zijn ook duidelijk blijkt. Als het vanavond 11 uur wordt, dan voelt dat voor mij gewoon als middernacht. Ik zal het er mee moeten doen.

Woensdag richting Vroesenpark. Ik kan haast niet wachten. Ook al is de kans dat ik hem daar zie lopen natuurlijk nihil. Misschien maak je er dan gewoon meer mensen op attent met een flyer op een paal. Bovendien heb ik zo kans dat áls ze hem zien, ze mij gaan bellen.

Door het verhaal hoe hij bij Mickey binnen tekeer ging, ben ik niet zo heel bang dat hij ergens binnen gehaald zou kunnen zijn daar. Tenzij hij het zelf gewoon niet meer ziet zitten om verder te zwerven? Dat kan natuurlijk ook nog. Ik ga straks nog even de kaart van die buurten eens bekijken. Al ken ik die buurten wel, je weet het maar nooit, als je probeert kattenroutes te bedenken. 

Misschien krijg ik wel een ingeving welke kant hij dan op zou kunnen gaan, mocht hij verder zijn gaan zwerven. Ergens hoop ik dat hij gewoon deze kant weer op komt. Als hij zijn gevoel zou gebruiken, dan kan hij niet onder de noodsignalen, die ik naar hem toezend, heen. Waar hij eventueel heen kan gaan moet ik in de gaten houden bij mijn flyer tochten. Gewoon elke keer een ander stuk pakken of zo?

Ik laat het maar gewoon over me heen komen. Echt weten doe ik het niet meer ondertussen. Alleen dat ik moet blijven flyeren. Dat weet ik wel. Morgen ga ik de rest van de flyers maar in de mapjes doen vast. Ze moeten allemaal weer waterdicht geplakt kunnen worden.

Ik zag net mijn notitieblokje liggen. Daar schrijf ik altijd kleine trefwoorden op waarover ik zou kunnen schrijven mocht ik niets weten op dat moment. Ook al denk ik elke keer dat ik hier ga zitten, dat ik dat nodig ga hebben, staat er elke keer voor ik het weet weer een behoorlijke lap tekst. 

Sommige dingen kan ik er dan al weer afschrappen omdat ze dan niet meer "actueel" zijn. Andere dingen laat ik gewoon staan. Het briefje wordt langer, ik heb het nog niet nodig gehad. Je weet maar nooit, vandaar dat ik het laat liggen en af en toe zelfs aanvul. 

Ook het aantal mensen die op deze site komen verbaast me nog altijd. Een maand geleden stond deze site er niet eens en ik heb ondertussen al meer dan 5.500 bezoekers gehad. Unieke bezoekers zijn dat. Dus ben je hier al meer dan 1 x geweest, telt je 2e bezoek daar niet in mee. 

Als ik kijk naar de aantallen per pagina, dan zit ik daar al enorm ver boven. Minstens het driedubbele. Niet normaal zeg! Dat had ik echt nooit verwacht. Ik snap niet eens waar dat zo vandaan komt. Leuk is het wel. Toen ik het besef had dat er zoveel mensen meelezen, ging ik heel even nadenken over wat ik schreef. 

Dat werkt alleen niet. Al snel deed ik weer net als in het begin, ik schrijf gewoon op wat ik voel of vind. Ook al weet dan iedereen dat. Ik schrijf dit in de eerste plaats vooral voor mezelf. Het is mijn link, mijn laatste verbinding met Sunshine. Tot hij weer thuis is! Dat zoveel mensen het blijkbaar leuk vinden en volgen is daar een mooi effect van.

Op mijn nieuwe flyers staat ook het webadres. Hiermee hoop ik dat mensen die hem gezien denken te hebben, op de site gaan kijken om zo meer foto's te kunnen zien. Zo kunnen ze beter inschatten of het Sunshine wel of niet kan zijn. Ook dat kan me helpen om hem te vinden. Ook kunnen ze via de site contact opnemen door me te mailen als ze niet willen bellen met hun eigen nummer.

Zo heb ik dat dan ook weer gedicht. Tussen haakjes staat er een 45. Dus heeft Sunshine nog 1,5 maand om thuis te komen. Ik hoop dat hij net zo snel is als anders en dat een stuk korter maakt. Ondertussen blijf ik zoeken en flyeren. Opgeven staat niet in mijn woordenboek. Daar is hij me veel te lief voor. Mijn Sunshine moet thuis weer schijnen. Het wordt koud, het wordt tijd!

Niet dat ik er obsessief mee bezig ben, al zou je dat soms wel denken. Ik kan het toch niet gewoon zomaar laten gaan? Om gewoon te kunnen blijven functioneren moet je het al zo vaak wegstoppen. Al die rare lichamelijk kwaaltjes zijn daar volgens mij een uiting van. Ook de zorgen om mijn moeder zitten er nog bij natuurlijk. Er spelen nog wat meer dingen die niet leuk zijn, ook die werken er aan mee.

Ik hoef alleen niet echt álles op te schrijven hè. Dat doe ik dan ook niet. Hier staat maar een klein stukje van mijn leven. Wel een belangrijk stuk. En als ik een keer niet over het zoeken naar Sunshine schrijf, dan is dat omdat ik het gewoon eventjes weg wil stoppen. Dat ik hier schrijf, heeft sowieso al met hem te maken. Anders zou ik nooit van mijn leven er aan gedacht hebben om een website op te zetten. Ria, de digibeet. 

Ik ben een makkelijk mens, ik vraag niet veel voor mezelf. Ik zou me alleen zo graag weer een keertje gewoon prettig willen voelen. Want dát is iets wat nou net niet lukt. Altijd knagen die dingen op de achtergrond mee. Daar is het allemaal gewoon een beetje teveel voor. Ik kan het knagen af en toe horen. Ik zou liever 3 katten op brokjes horen knagen. Dus toch, een katten-obsessie 🤪

"Je kunt niet naar een slapende kat kijken
en gespannen blijven."

J. Pauley

Dat was nou eens een fijn dagje werken! Het was niet al te druk qua calls, dat betekent minder drukte en hectiek voor mij. Dus heb ik echt lekker veel kunnen doen. Dat geeft dan zo'n lekker gevoel. Veel beter dan het heel druk hebben met iedereen en nog wat en aan je eigen werk niet toe komen. 

Vanmorgen had ik juist meer moeite met wakker worden dan gisteren. Terwijl ik nu een heel uur langer kon liggen. Wat zitten mensen toch raar in elkaar! Op de zaak natuurlijk weer iemand waar het fout bij ging (ik noem geen namen hoor Irma). 

De meest hilarische kwam toch wel van iemand (ook hier noem ik geen namen, hè Marja) die het stom vond dat iemand de klok 2 uur naar voren had verplaatst want nu liepen ze allemaal een uur voor... Het duurde even voor we haar kregen uitgelegd dat er juist helemaal niemand aan had gezeten en ze dus een uur voor liepen omdat de klok juist terug in tijd was gegaan.

Dat zijn dan weer van die grappige dingen! Zoiets maakt de dag extra leuk, zo 's morgens vroeg. Eén van de klokken die we goed hadden gezet, heeft het maar gelijk opgegeven. Die doet het gewoon helemaal niet meer. Dat ben ik nog vergeten door te geven ook aan onze facilitaire dienst. Nou ja, behalve vanavond rond kwart voor negen, en morgenochtend ook, merken ze het vanzelf wel. 

Ik zit de week natuurlijk naar woensdag te kijken. Ik moest nog teveel doen om er vandaag een ritje naartoe te wagen. Flyeren had toch niet gekund. Nu is het balkon leeg, op wat half dode plantjes na. Dat moest ook gebeuren voordat het daar straks echt te koud voor is. 

Ik heb al gebadderd en ga na dit stukje schrijven mijn laatste mentholshag tot sigaretjes bouwen. Daarna is het gedaan met de menthol. Ik ga kijken wat dat doet in gewone shag, die vapo rub, als die gewone shag niet gaat wennen.

De vangkooi die ik heb gekocht staat nog steeds tegen de gangmuur in de verpakking. Toen ik gisteren thuis kwam, waren er hele lagen afgescheurd. Ik zei nog tegen Moonlight, dat dit niet aardig was van hem. Aurora doet namelijk echt nooit stoute dingen. 

Moonlight eigenlijk ook niet, al wil die nog wel eens proberen aan de bank te krabben. Een teleurstellend klinkend "nou zeg" is meestal al genoeg om hem daar abrupt mee op te laten houden. Zo'n lieverd is het wel.

Tot mijn grote verbazing zag ik gisteravond dat het niet Moonlight maar Aurora was die de vellen karton van de doos aan het plukken was. Maar ook zij luistert altijd direct als ik ergens iets van zeg. Sunshine is blijkbaar echt de enige rebel van mijn trouwe trio.

Vanmorgen vroeg waagde ze er zich toch nog een keertje aan. Verbaasd riep ik "Aurora, dat mag toch niet?!" maar voor ik die hele zin had uitgesproken was Moonlight al naar haar toegerend en trok haar zo bij het pakket weg! 

Mopperend liep ze de kamer weer in. Ik kon niet meer bijkomen! Hij vond dus blijkbaar dat 1 keer waarschuwen genoeg had moeten zijn. Mafkatten zijn het toch. Ze hebben de hele tijd, dat ik met het balkon leeghalen bezig was, buiten gezeten. Lekker genietend van de buitenlucht. 

Nu zijn ze elkaar weer al mauwend en grauwend na aan het rennen. Met een dikke staart maakte Aurora net allemaal rare bokkensprongen door de kamer. Als zij een gekken-uurtje hebben, heb ik een vermaak-uurtje. Wat ik al zei, echte mafkatten.

Met mijn moeder gaat het niet zo heel lekker. De effecten van de chemo begint ze nu duidelijk te voelen. Dat voelt dus niet zo goed. Ook haar haar valt behoorlijk uit. Gelukkig heeft ze een enorm dikke bos dus er zit nog genoeg op.

Ze ziet zo erg tegen komende dinsdag op. Door de chemo veranderen je aderen ook, je bent dan steeds moeilijker te prikken. Het zijn ook van die echt nare prikken om het infuus aan te brengen. Komende dinsdag zou de 3e van de 2e kuur zijn. Daarna een weekje chemovrij. 

Ze twijfelt of ze er nog wel mee door wil gaan. Wie zijn wij dan om te zeggen dat ze toch ermee verder moet gaan? Ze zou nog 4 van die kuren moeten en bij elke week dat je er een chemo bij krijgt, voel je je nog rotter.

Ze bedenkt zich, net als ik trouwens, hoe moet dan dan wel niet gaan als je er nog een paar achter je kiezen hebt? Ze is de hele dag door ziek, zwak en misselijk ervan. Echt geen pretje natuurlijk. Zeker niet als je een man hebt, die ook helemaal niets kan omdat die praktisch blind is.

Tja, zij alleen weet hoe ze zich voelt. Zij alleen kan ook over zichzelf beslissen. Dubbel gevoel geeft het wel. Het verhaal van Joop Braakhekke heeft ze natuurlijk ook gevolgd. Ik ga toch dood, zei ze me van de week. Ja, duh! Ik ook hoor. Dat is het enige zekere in het leven. 

Als ik straks met een balkonstoel van de trap af kukel en mijn nek breek, kan ik er zelfs nog eerder zijn. Dat zegt gewoon helemaal niets. We zijn allemaal een mens van de seconde. Alleen de kosmos weet wanneer het je tijd is. Die staat tot op de seconde al vast. Maar ik begrijp haar wel. Ook dat ze het zo ongrijpbaar en onwerkelijk blijft vinden.

We zullen het allemaal maar gewoon even afwachten. Die beslissing zal ze zelf wel nemen als ze dat zo voelt. Ik kan me voorstellen dat het ook niet fijn is als je je zo rot voelt en zeker weet dat dit alleen maar erger zal worden. Gisteren zei ze ook nog, dat ze zo blij zou zijn als ik mijn Sunshine weer terug zou hebben. 

Zo lief! Dat wil ik ook graag natuurlijk. Maar ik zou ook heel graag hebben dat ze zich weer lekker zou voelen. Alleen wordt dat wel een beetje lastig met zo'n berg gif in je lijf natuurlijk. Misschien moet mijn broer eens een flinke joint voor haar draaien? Alleen zie ik mijn moeder die niet opsteken. 

Ik moet al lachen bij het idee. Ma is volledig anti drugs dus daar gaat ze vast niet nu meer mee beginnen. Ik zie haar al zitten! We zullen deze dinsdag maar weer even afwachten en dan zien wat ze wil. Doorgaan of stoppen?

Of je daar wel of geen goed aan doet, is ook niet echt in te schatten. Ze wilde het in elk geval proberen zodat ze kon zeggen dat ze er alles aan gedaan heeft. Als je iets niet wilt, dan moet je dat gewoon ook niet doen. Dan geef ik haar ook groot gelijk. Mijn leven bestaat geloof ik alleen maar uit afwachten. Wordt het alles, of niets...

"Eén enkele kat in huis
maakt het thuiskomen tot thuis zijn."

Pam Brown

Net even een crash gehad, op de bank hoor. Ik ben best een goede chauffeur dus daar zal het niet zo gauw loslopen. Dat om 4 uur opstaan nekt me altijd! Gelukkig was de dagdienst met Simona dus dan valt er altijd wel wat te lachen. Dat scheelt. 

Gisteren heb ik weer eens een heel bijzonder telefoontje gehad. Je zou denken dat ik ná het hele verhaal van de kat bij de Messchertstraat niet meer op toevalligheden zou letten maar dat kan ik toch niet laten. Vooral omdat ik vind dat toeval niet bestaat en alles een reden heeft.

Dan springen ze namelijk gelijk in het oog, of oor, kan ook. Ze vallen gewoon op. Ik werd dus gebeld laat in de middag. Door een dame die mijn oproep op de buurtlink had zien staan. Ze weet zeker dat ze Sunshine gezien heeft. 

Het vervelende was, dat dit al ongeveer 2 weken geleden is ondertussen. Maar ja, ik wist tot van de week ook niet dat ik het daar op die buurtlink kon plaatsen. Dan kan je wel gaan zitten van "had ik maar"... Zelfs bij vervelende of ongelukkige dingen geldt: alles heeft een reden. Dan kan het niet anders dan dat dit ook een reden heeft. Maar dat vind ik dan toch een stuk minder.

Wat ze me allemaal vertelde over haar avontuur met deze kat, gaf me wel heel sterk het vermoeden dat dit Sunshine wel eens zou kunnen zijn. Ik ken deze dame niet, ze heet Mickey. Net als de kat die ik in België kwijt ben geraakt. Apart detail toch? Ook haar 06 nummer heeft een 53 en een 56 erin, net als ik. 

Ze had, die 2 weken geleden dan, al een aantal dagen een kat zien lopen 's nachts. In het Vroesenpark dan nog wel. Hij loopt echt te zoeken en hard te mauwen. Dat laatste heeft mijn medium al vaker tegen me gezegd. Die zei ook: "als hij in de buurt van mensen is, dan moeten die hem wel horen gillen". Maar dat kan Mickey niet weten natuurlijk.

Deze kat, zag ze nu aan de foto's op buurtlink, lijkt exact op Sunshine. Ze wist me ook te vertellen dat hij er enorm goed uit ziet. Hij zal wel ergens bijgevoerd zijn want óók bij het Vroesenpark in de buurt zijn er tuinhuisjes. Ook dit zit in het beeld wat mijn medium steeds heeft over waar hij uithangt, volkstuintjes of tuinhuisjes. 

Nu is het seizoen natuurlijk over en zijn die mensen daar allemaal weg. Dus dan krijgt hij natuurlijk honger. Vandaar misschien dat hij daar rond is gaan lopen. Ook vertelde Mickey me, dat hij steeds de trappen oploopt naar de portieken daar. Maar dan wil hij alleen bij de linkerdeuren naar binnen. 

Mickey dacht dat ik in een benedenhuis zou wonen dus die weet niet eens dat, als je hier de trappen opkomt, dat míjn huis dan de linkerdeur is bovenaan de trappen. Dus ook dat vond ik best een belangrijk teken. Lieten de mensen hem dan binnen, dan zag hij al direct dat het zijn huis niet was en rende hij weer weg.

Dit is een aantal keer gebeurd zelfs, bij verschillende buren. Mickey heeft hem op een avond gewoon opgepakt, ook al was hij aan het grommen en blazen. Hij deed haar niets verder. Dat zou ook typisch Sunshine kunnen zijn qua gedrag. Grote mond, klein hartje. Ze heeft hem toen mee naar huis genomen. 

Ze had al in een kamertje een bak gezet en een mandje e.d. Haar bedoeling was dan te gaan kijken of hij gechipt was of niet. Alleen ging hij zo ontzettend te keer dat ze hem echt weer naar buiten heeft moeten laten. Dat is precies zoals mijn medium het mij verteld heeft, toen ik bang was dat hij ergens binnen zou zitten ondertussen.

Tja, dan ga je toch wel even denken. Zij zei ooit dat ik daar niet bang voor hoefde te zijn. Sunshine wilde weg naar buiten, dus dat heeft hij even geregeld maar hij zou voor anderen niet te houden zijn. Hij wil alleen maar naar mij en Moonlight. Anders zou hij de boel zo op stelten zetten dat ze hem wel buiten móeten zetten. 

Ook dit kon Mickey niet weten natuurlijk. Gisteravond heb ik nog een tijd in spanning gezeten want Mickey dacht dat 1 van haar buurvrouwen een foto van hem had genomen. Die zou ze me dan appen. Dan zou ik het gelijk zeker weten. Maar helaas, toen die bewuste buurvrouw eenmaal thuis was, bleek dit niet zo te zijn. 

Wel had ik haar ondertussen al de foto's gestuurd via de app, zodat ze Sunshine van alle kanten kon bekijken. Die staan ook op de flyers. Mickey is dus 's avonds ook nog alle buren afgegaan, nu gewapend met deze foto's. Al die buren zeiden "JA, dat is hem"! 

Dat mooie koppie en dat prachtige wit, die hele grote staart, die lieve oogjes. Ze twijfelden er geen van allen over. Gelukkig zag hij er behoorlijk mooi en gezond uit. Dat scheelt dan wel weer. Alleen zo ontzettend jammer dat ze hem al 2 weken niet meer gezien heeft.

Een voordeel is dat ook Mickey, zoals ondertussen al aardig wat andere dames die ik tegenkom op mijn zoektochten, in haar buurt bekend staat als het dierenvrouwtje. Als ze daar een onbekende kat zien lopen, komen ze het haar melden. Maar ja, in 2 weken kan een kat echt al weer een heel eind verder komen. Maar welke kant dan weer op? 

Kijk, ik ga daar natuurlijk komende woensdag direct flyers plakken. Ook al zitten er 2 weken tussen. Dit moet. Dat is helaas weer mijn enige vrije dag in 7 dagen werken dus eerder kan ik gewoon niet. Zou hij nog wel in de buurt zijn? En zo nee, waar kan hij ondertussen dan in hemelsnaam naartoe gelopen zijn? 

Het Vroesenpark is nou ook weer niet echt naast de deur hier maar toch kan hij er gemakkelijk heen gelopen zijn. Als hij het überhaupt al is. Het is vandaag exact 5 maanden geleden dat ik hem met zijn zwarte voetzooltjes voor mijn ogen zag verdwijnen. Dat beeld raak ik nooit meer kwijt. Alles is mogelijk natuurlijk. Zeker bij katten.

Hemelsbreed is het ook zo gek niet. Als je bijvoorbeeld bedenkt dat hij gespot is (ALS hij dat was ja) bij de Essenburgsingel, het Mathernesserplein en die buurten, dan hoeft hij alleen maar de Beukelsweg af te lopen, diergaardetunneltje in en langs de diergaarde oversteken en hij is daar. 

Katten zijn mysterieuze dieren en die moet je niet onderschatten. Als hij het wel was, dan is het logisch dat hij naar die linkerdeuren wil. Hij is wel vaker in het trappenhuis geschoten ook hier. Sunshine, the escape artist! Hij wist dus al donders goed dat hij die linker deur moest hebben hier. 

Alleen al die andere keren, stonden er geen buren met de deur open beneden, te kletsen. Misschien als ik niet had geroepen "doe die deur dicht" had ze die deur niet zo ver open gedaan. Dan had hij niet weg gekund. Dan had ik hem zo te pakken gehad en kreeg ik hem snel weer naar binnen. Onder luid protest van meneer zelf natuurlijk, net als de keren ervoor. 

Ik wil hem zo ontzettend graag weer terug. Dat verdriet is in die 5 maanden echt geen grammetje afgenomen. Wel moet ik het vaker wel dan niet wegstoppen anders kan je niet functioneren. En er moeten toch brokjes in de bak komen.

Kwam hij nou gewoon maar eens thuis! Dit is zo'n nachtmerrie om in rond te moeten lopen. Ook nog eens met alles er omheen wat ook nog speelt. Wat zou dat me het gelukigste mens op de wereld maken zeg! Woensdag dan maar richting Vroesenpark. Misschien flyers plakken richting het tunneltje? Ik heb echt geen idee meer. Dat zien we daar en dan wel weer. 

Ik voel gewoon dat hij enorm graag weer naar huis wil. Misschien als ik maar veel en diep genoeg aan hem blijf denken en de route naar huis vanaf daar een beetje in mijn hoofd door loop, dat hij dan zelf zijn weg kan vinden? Ik "roep" hem de afgelopen weken dan ook steeds voor ik ga slapen, heel intens, in mijn hoofd. Je weet maar nooit. Dan krijgt Petra S toch nog gelijk want die zegt al die tijd al dat hij straks opeens voor de deur zal staan.

Nou mij maakt het niet uit hoe hij thuis komt, áls hij maar thuis komt.  Mickey gaf me nog de tip om op bomen te plakken want anders kon ik een boete krijgen. Ja dat was me al bekend maar dat kan me niets schelen! Stuur maar op die boete, ik wil gewoon mijn kat terug! Daar kan geen gemeente me van tegenhouden.