"Ziet u, telegraafkabels zijn een soort hele lange kat. Als je in New York aan zijn staart trekt, mauwt hij in Los Angeles. Begrijpt u dat? En een radio werkt op precies dezelfde manier Het enige verschil is, dat er geen kat is."

Albert Einstein (toen hij gevraagd werd om de radio te beschrijven.)

Het is nog vroeg, ik was dan ook al vroeg wakker. Diep donker was het nog om 8 uur. Na het weekend is het 's morgens weer iets langer licht. Dat is dan wel weer fijn maar straks in december ga je in het donker werken en kom je in het donker weer thuis. Ik noem dat altijd de vampier-periode. 

Ik heb mijn nicht Simone blijkbaar ook de zoekkriebels gegeven want zij kwam met een berg links naar onze overgrootvader Carl Andreas, waarvan wij niet beter wisten dat hij vermist werd. Ergens stond er zelfs dat hij in 1950 overleden was. Als we zouden weten waar, zouden we daar misschien nog wel eens achter kunnen komen. 

Waar ik ook achter kwam is dat je er misschien wel nooit achter kan komen wat er met je kat gebeurd is, ook al is die gechipt. Het volgende stukje werd verwijderd omdat het op de "gevonden" katten site kwam dus had ik het snel even gekopieerd: 

Vorige week meldde iemand uit Wierden dat zij in het begin van september een dode witte kat heeft zien liggen op de Almelosestraat nabij de achterkant van de dierenkliniek. Bij navraag bij de dierenambulance Almelo of zij een melding hadden gekregen heeft 1 van jullie vrijwilligers (Robert ) enorm zijn best gedaan om dit te achterhalen. Hij is zelfs de vriezer in geweest om dit te bekijken. Helaas. Ook bij navraag van omwonenden geen resultaat. Het blijkt nu dat iemand van de gemeente werken het beestje heeft opgepakt en in een bak gedaan waar alle dode gevonden dieren worden ingedaan en welke elke week wordt geleegd en vernietigd! Bij navraag vertelden ze mij dat ze niet bij een dierenarts langs gaan om een eventuele chip uit te lezen of de dierenambulance bellen omdat dit geld kost !!!!! Bij mijn vraag of ze dan niet alleen bellen om te vragen of er misschien melding was van een vermiste witte kat in Wierden, vonden ze teveel moeite. 
Ik ben geschokt! Ze snapte wel dat het heel frustrerend voor mij moest zijn geweest om al die tijd elke dag, te zoeken naar mijn vermiste kat. Maar ja, het was hun beleid zoals ze gehandeld hadden. Al met al denk ik wel dat het mijn kat is geweest want er is niemand anders in Wierden die een witte kat kwijt is. Ik wil mij hard maken voor een betere samenwerking tussen, in ieder geval de Gemeente Wierden, en dierenambulance /dierenasiel / dierenarts /Amivedi, waar ze allemaal bekend was dat ze vermist was. Claudia

Dat is toch ook wat?! Zoals ik wel vaker heb gezegd, het niet weten maakt het het zwaarst. Dus op zo'n manier, chip of niet, kom je er ook nooit achter als er iets gebeurd is. Die chip gaf mij juist een klein beetje rust, als ze hem vinden, dood of levend, dan komen ze toch bij mij terecht. Niet dus? 

Ik moet er maar niet al te diep over nadenken want dan word ik er echt niet goed van. En heel verdrietig. Voorlopig geef ik gewoon de moed niet op! Van het medium waar ik contact mee heb, weet ik dat hij nog leeft en gezond is.

Ik ga haar van de week weer eens vragen of ze nog iets kan binnen krijgen of zo. Ik weet zeker dat als Sunshine er niet meer zou zijn, dat zij dit te weten zou krijgen. Daar hou ik me dan maar een beetje aan vast. Toch maar even checken bij haar, of mijn gevoel wat dit betreft wel goed zit. 

Gelukkig heb ik 2 lieve schatten nog thuis. Die 2 gaan steeds leuker met elkaar om. De laatste tijd, met een enkele uitzondering hier en daar, liggen ze ook steeds vaker bij me op de bank zonder elkaar aan te vallen. 

Gisteren hebben ze de nieuwe krabpaal al volledig in gebruik genomen. Alle plekjes zijn geinspecteerd en in beslag genomen. Het bakje én het mandje zijn veel groter dan bij de andere. Bovendien is de paal een stuk hoger ook. 

Het extra slaapplekje wordt alleen maar gebruikt als opstapje om in het hoge mandje te komen. Aurora vindt het bakje eronder heel fijn. Daar heeft ze gisteren de hele avond in gelegen. De grote zwarte krabpaal die nu boven staat, vinden ze ook heerlijk om in te liggen dus overdags zijn ze nu vaker boven dan beneden.

Vanmorgen lagen ze weer zo heerlijk bij me. Met knorretjes en kreuntjes communicerend met elkaar. Heerlijk! Nog leuker werd het toen Moonlight vol overgave het gezichtje van Aurora ging wassen en zij daar zichtbaar van genoot! Zo lief! Iets meer dan 4 maandjes geleden kwam ze hier pas. Zie foto's. 

Wel gek eigenlijk dat ik de 4 maanden aanwezigheid van Aurora zie als heel kort en de 5 maanden die Sunshine morgen exact weg is, ervaar als enorm lang. Terwijl ze elkaar volledig overlappen. Gelukkig had Einstein ons al verklaard dat tijd relatief is. Dat hij daar helemaal gelijk in heeft, blijkt daar wel weer uit. Een bijzondere man waar ik  helemaal fan van ben. 

Nu ga ik heerlijk mijn huisje en daarna mezelf poetsen. Mijn rug vindt me nog steeds niet aardig maar die negeer ik gewoon. Als ik met al dat gepoets klaar ben dan zal het alweer donker zijn. Vanavond eventjes wat t.v. kijken maar en vroeg in de veren. Mijn weekend is dan alweer voorbij maar dat van jullie moet nog beginnen. Geniet er lekker van! 

"Katten die een goed tehuis hebben,
zijn eraan gewend dat er de hele tijd
tegen hen wordt gepraat."

Lettice Cooper

Ik weet niet hoe vaak ik het hier al gezegd heb, waarom plan ik dingen als ze toch niet gaan zoals ik op het lijstje of in mijn hoofd heb? Ik ben echt niet neurotisch hoor... Misschien een héél klein beetje dan.

Vanmorgen was ik niet wakker te krijgen. Ja om 4 uur, net als de voorgaande dagen de wekker was gegaan. Nu wilde ik er toch echt nog niet uit. Dat is best een beetje overdreven natuurlijk. Met als gevolg dat ik pas na 9 uur wakker werd. 

Alsof Kim dat rook, stuurde ze me een berichtje dat ze zich ging aankleden. Ik ben haar gaan halen en we gingen eerst even leuten natuurlijk. Maar die doos met nieuwe krabpaal moest nu echt open. Van de vorige keer wist ik nog wel dat je deze écht via de, behoorlijk summiere, instructie moest maken.

Omdat ik me daar bij de vorige niet aan hield moest ik hem halverwege weer los maken omdat ik niet uit kwam. Dit keer dus braaf de nummertjes gevolgd. Het is weer zo'n witte fluffy geval. Die zijn ideaal! Haar zie je er haast niet op en ze zijn makkelijk schoon te houden. 

Bij deze zit er een extra slaapplek bij, dan hoeven ze daar ook niet meer om te vechten. De zwarte hebben Kim en ik naar boven gedragen en die staat nu in het poezenkamertje. Kunnen ze daar ook voor het raam liggen. 

Ik heb een marmeren pilaar, dat ding is niet te tillen, en daar zit een lampje in. Ik was nu toch bezig met van alles aan het verplaatsen, dus ik dacht, dan doe ik dat lampje ook gelijk even maken. Met een knal kwam er een steekvlam uit en alle elektriciteit in mijn huis lag volledig stil.

Eh... Oké... Wil ik in de stoppenkast kijken, doe ik het licht aan omdat het daar zo donker is. Ja hoor, natuurlijk. Dat helpt uitstekend als je stoppen gesprongen zijn. In de 11 jaar dat ik hier nu bijna woon, heb ik nog nooit ene keer de stoppen moeten vervangen. Het is normaal gesproken altijd de hoofdschakelaar die naar beneden springt. 

Ff omflippen en alles doet het weer. Niet dit keer. Alleen de magnetron hoorden we aanschieten en verder deed helemaal niets het. Blijk ik ook nog 3 stoppen te hebben zitten. Dat was me dus echt nog nooit opgevallen! Kan je nagaan hoe goed ik op dit soort dingen let. 

Nu moesten er dus wel stoppen gehaald worden. Wij dus naar de Praxis. Daar kan je je ook een ongeluk zoeken voor je hebt wat je wilt. De stoppen lagen in rij 9. Ja vast wel, maar waar dan? Die dingen zitten natuurlijk in een doosje en ik keek niet naar doosjes. Wel naar stoppen. Er liepen 2 blonTjes in de Praxis, zei de ene, liggen ze ver stoppen?

Omdat het al weer zo ontzettend snel laat was, hebben we even getourd door het M4H gebied. Die krabpaal en ontploffende lamp hadden er voor gezorgd dat de dag al zowat voorbij was. Bovendien doet mijn rug vandaag niet mee. Dat komt vast en zeker door die enorm zware doos met krabpaal die ik gisteren naar 3 hoog heb gesleept.

Een stuk lopen zit er dus gewoon even niet in. Ik ben al blij dat ik vooruit kom. Dus even geen zoektocht lopend tot mijn rug weer wat meer lief voor me is. So be it. Ouderdom komt met gebreken zeggen ze.

Inderdaad! Wat een gedoe zeg. Ik moet er niet aan denken dat  ik net zoals mijn overgrootmoeder bijna 106 word! Doe me dat alsjeblieft niet aan. Helaas hebben wij wel erg sterke genen allemaal. 

Die was zelfs al 30 jaar niet meer naar buiten geweest. Dat hoeft voor mij dus echt niet hoor. Door al die oude foto's, ook van haar, gisteren bij mijn moeder gingen we wat familieverhalen op zitten halen.

Kim heeft toen op het internet gezocht naar de vader van mijn oma, die toen zij en haar zus klein waren vermist raakte of gewoon niet meer naar Nederland terug kwam. Dat was nog onduidelijk. Carl Andreas Onstenk heette hij. 

Uiteindelijk is mijn overgrootmoeder van hem gaan scheiden omdat ze toch verder moest. Laat Kim nou toch iets vinden over een Carl Andreas Onstenk.

Het was een Engelstalige genealogie site. Wel info over hun eerstgeboren zoon, die 1 jaar werd maar niet over mijn oma en haar zus. Dus heb ik via de site geschreven en ik kreeg direct antwoord.

Omaatje Most was haar "10th cousin" maar ze wilde wel graag meer informatie. Ik heb net de foto's gestuurd die ik had. Zelfs een foto van mijn bedovergrootvader Vaandrager. Heel apart opeens zo'n duikje in het verleden. Ik heb gezegd als ze meer specifieke informatie wil, ze dit ten alle tijden mag vragen. Grappig dit! 

Ik zal het nog wel horen. Al zou ik liever van Sunshine horen. Ik kreeg eindelijk antwoord van die ene Rotterdammer site en daar heb ik het oproepje nu ook gezet. Je weet nooit of het wat oplevert.

Als ik niet kan lopen en flyeren moet ik toch wat doen? Ik zou er echt alles voor over hebben om hem weer thuis te hebben. Dat moet toch wel een keertje in mijn voordeel gaan werken? 

Op de foto linksboven mijn oma, waar ik naar vernoemd ben, en zoals je in het stukje stamboom kan zien, zijn we allebei vernoemd naar ene Maria Johanna uit 1865. Leuk om te zien. Rechtsboven mijn overgrootmoeder, Christina Vaandrager, die ik alleen kende als Omaatje Most met daaronder een glamourfoto van mijn oma. Stukje familiegeschiedenis. 

"Er is geen mooier geschenk
dan de liefde van een kat."

Charles Dickens