Wat een mooie ronde getallen. Al 150 dagen zoek ik naar Sunshine en hopelijk dan nog maar maximaal 50 te gaan. Dat heb ik er zelf maar ingebracht, omdat ik vanaf dag 100 tussen haakjes terug ben gaan tellen. Het werd me dus 50 dagen geleden al te gortig, vandaar ben ik toen ook terug gaan tellen. Sunshine is er nog steeds niet maar hij heeft wel een ultimatum gekregen van me. 

Vanmorgen is me ook weer zo iets onwaarschijnlijks overkomen. Heb ik weer! Maar dan moet ik wel bij het begin beginnen natuurlijk. Dat is wel zo handig als je wat vertellen wilt. Gisteravond, ondanks de drukke werkdag die om 6 uur begon, een gezellig etentje bij Patricia thuis gehad. Altijd leuk!

Die vrouw is de Queen van de lekkerste hapjes! Simona en ik hebben heerlijk zitten schransen in elk geval. Lekker zitten kletsen en ontzettend veel gelachen. Laat dat maar aan ons over. Helaas kon ik het niet al te laat maken, ook al wilde ik nog lang niet weg. De wekker zou weer om 4 uur gaan. Dat doet altijd zeer.

Die enkele keer dat ik eens een keertje gewoon voor de lol weg ga, blijkt altijd als ik thuis kom, dat er bij Sparta weer eens gevoetbald wordt. Dan is de hele wijk tot de kleinste gaatjes vol geparkeerd, in de hele wijde omtrek. Om gillend gek van te worden. 

Nadat ik al een half uur in het rond aan het rijden was om een parkeerplek te scoren, had ik het wel gehad! Ik heb van die hele lange parkeervlakken hier aan de straat, helemaal vol natuurlijk. Daar achter stond een klein grijs autootje op de stoep. Krijg zelf het heen en weer maar, dacht ik, ik ga daar gewoon achter staan!

Naar boven lopend, bedacht ik me wel, dat als dat grijze autootje straks naar huis zou rijden, ik dan wel echt asociaal gewoon alleen midden op de stoep zou lijken te staan. Omdat ik toch al ruim voor zessen zou vertrekken, besloot ik dat maar zo te laten.

Ik had mijn irritatie geuit op Facebook hierover en Kim dacht, ma is thuis, ff bellen. Dus ik vertel haar dat ik helemaal op de stoep sta, achter een andere auto die ook al op de stoep stond. Ze hoopte maar dat ik geen bekeuring zou krijgen. Dus ik wéét dat ik haar dat verteld heb. Dat heb ik nog gecheckt net. 

Misschien zou ik nog wakker zijn als ik de massa Spartanen en de even zo grote horde tegenstanders zou horen vertrekken. Als ik dan nog de puf zou hebben, zou ik nog wel even mijn wagen verplaatsen. Zeker wist ik dat nog niet. Ik had ook geen idee hoe laat ze waren begonnen. Ik zou dan nog wel zien. 

Je kunt je voorstellen dat het daar niet meer van gekomen is. De bankcoma had weer eens grip op me gekregen. Om middernacht werd ik wakker en ben mijn tanden gaan poetsen en geen haar op mijn hoofd dacht er aan om die auto te gaan verzetten. Ik woon 3 hoog, te veel trappen. 

Om 5u40 ging ik naar beneden, liep naar mijn auto, nog behoorlijk slaperig natuurlijk. Tot mijn enorm grote verbazing staat die auto van mij nog wel op de stoep. Niet achter een grijs autootje, zoals al wel verwacht, maar ook ZONDER de ruimte die dat vertrokken autootje achter had moeten laten tussen mij en het officiële parkeervlak!! 

Ik heb hier geloof ik wel een paar minuten naar staan te staren. Ik ben nog om mijn auto heen gelopen om te zien of ik er allemaal handafdrukken op zou zien staan of zo. Maar er was helemaal niets aan te zien. Behalve dat hij stond waar ik hem gisteren NIET heb neer gezet. Ik ben er de hele dag door van slag geweest! Ik snap hier echt helemaal niets van.

Ik heb het maar losgelaten, ik kom er toch niet achter hoe het zit nu. Vreemd blijft het wel. Je had me moeten zien staren naar die auto vanmorgen. Als ik gefilmd zou zijn, zou je echt niet meer bij komen als je daar naar zou kijken! Ik zag ook geen filmploeg toen ik inderdaad heel voorzichtig om me heen keek dus dat zal het ook niet geweest zijn.

Na een enerverend dagje werken, ging ik direct door naar mijn moeder. We hebben foto's uit de wel héél oude doos zitten bekijken. Geweldig! Wat was mijn opa eigenlijk een knappe vent zeg! Ik heb altijd door mijn kleindochter-ogen vol liefde naar hem gekeken en dus zag ik hem gewoon als de liefste opa van de wereld. Dat was hij dan ook. 

Pas de laatste jaren zag ik op die foto's een echte knappe vent! Apart is dat dan hoor, als je je opeens beseft dat hij ook gewoon man was. En nog een knappe man ook. Als ik aan hem denk dan voel ik altijd alleen maar hele diepe liefde, nog altijd! Ook al is hij er ondertussen bijna 34 jaar niet meer. Dat zal ook altijd wel zo blijven. Mooi hoor van die liefdevolle herinneringen ophalen!  

Toen ik net thuis kwam ging mijn mobieltje. Een hele lieve dame belde me dat ze vannacht Sunshine gezien had. Het was 2 uur 's nachts en ze zag hem lopen over het plein van de Mozaïek school in de Ruwaardstraat. Dit is dan wel weer vlak bij de Hooidrift in de buurt.

Wat een schat was zij! Zo begaan met zowel Sunshine als mij, omdat ook zij had ervaren wat het is om je beste (dieren) vriendje te moeten missen. Ik was dan ook heel blij met haar telefoontje. Ik ben wel bang dat het weer die kat is van de Messchertstraat, dat wel.

Dat is natuurlijk daar vlakbij. Ik deed er zelf al dagen over voor ik zeker wist dat het Sunshine niet was dus laat staan voor iemand die Sunshine zelf niet kent. Het is gewoon wel prachtig om zo'n liefdevol mens aan de telefoon te krijgen, met goede bedoelingen. Daar gaat je hart van open!

Morgen zou ik sowieso al gaan flyeren met Kimberley. Misschien toch nog een ritje die kant op wagen? Wat extra flyers bij die school plakken? We zien wel, ik ga er gewoon een leuke dag van maken met mijn dochter, ongeacht wat we gaan doen of waar we terecht komen.

Wordt er net gebeld, het pakketje waar ze vanmorgen vergeefs mee voor mijn deur stonden. Waar ik ook al van had doorgegeven dat ik het dan graag vrijdagochtend zou willen ontvangen. Nou ja, ik ben er nu toch. Helaas woog het wel een kilo of 40, was het te groot om goed op te kunnen pakken en heb ik het net de trap opgehesen, tree voor tree, in mijn uppie. Au. Rug. Knie. Puffertje nodig. 

Met gevaar voor eigen leven ga ik zo lekker richting bank. Moonlight en Aurora hebben namelijk hun gekken-uurtje op dit moment. Ze vliegen door de tent heen en achter elkaar aan. Dus moet ik met mijn volle mok koffie goed uit mijn doppen kijken. Kan ik, als ik op de bank zit, toch even mijn sokken uit trekken om te zien of ik toch niet vannacht op blote voetjes heb buiten gelopen en al slaapwandelend mijn auto heb verplaatst... 

"Liefde is je een kater drinken
omwille van een poes."

C. Eyckmans

Vandaag maar weer eens de planning helemaal omgegooid. Moeders weet al dat ik morgen even langs kom in plaats van vandaag. Nu even snel een stukje schrijven, daar heb ik vanavond als ik thuiskom vast geen puf meer voor. Dan even sigaretjes maken want ik had op alleen overdag gerekend. Nu moet ik voor de avond nog wat in elkaar flansen.

De kattenbakken heb ik al gedaan, kunnen de cits weer aan de slag om ze te vullen. Ze hebben nog steeds een keutel- en een plasbak. Dat blijf ik toch een apart gegeven vinden. Nu liggen ze weer opgestapeld in de krabpaal. Ze hebben al in de gaten dat ik hier zo weer weg ben. Daar hebben ze een ingebouwde radar voor of zoiets. Zulk soort dingen weten ze altijd precies. 

Dan rij ik straks naar Patricia, lekker een hapje eten, samen met Siempje. Ik vind het jammer dat ze niet voor wat zon gezorgd heeft. Ik zit altijd zo graag in haar tuin. Dat is zo gezellig! Ik zou me daar gewoon helemaal in mijn uppie kunnen vermaken. Net alsof je op vakantie bent daar. 

Als ik mijn ogen tenminste open kan houden. Daar had ik vanmorgen op de zaak al moeite mee. Ik had een aantal besprekingen en die heb ik luid gapend doorgebracht. Ken je dat? Je wilt niet maar je moet wel. Ik kon het gewoon niet tegen houden. Vreselijk! 

Nou had ik niet veel geslapen vannacht maar dat gebeurt wel eens vaker de afgelopen maanden. Gewoon omdat Sunshine dan in mijn hoofd zit en er even helemaal niet uit wil. Dan slaap ik gewoon niet in. Omdat ik pas erg laat in slaap viel en me hier ook bewust van was, sliep ik zowat half wakend omdat ik bang was me te verslapen. 

Mijn ene keer per jaar heb ik al gehad. Ik kan daar gewoon slecht tegen. Dan is het wel zaak om te zorgen dat je op tijd wakker bent. Normaal gesproken, als je gewoon op de werkvloer bezig bent, is het altijd zo druk dat je de kans niet krijgt om slaperig te worden.

Maar zit je in besprekingen waar een ander aan het woord is, dan wordt het toch wat moeilijker. Dat kreeg ik vandaag ook even mee. Ik vond mezelf gewoon vervelend, kan je nagaan. Toch was het niet iets dat ik uit kon zetten. Helaas, frambozenjam. 

Toch weer veel voor elkaar gekregen. Al betekende dat wel dat mijn collega Huub zich in zijn uppie een slag in de rondte mocht werken. De rest zat op cursus. Ach ja, we weten niet beter. 

Met mijn slaperige hoofd ben ik snel naar buiten gerend om wakker te worden en mijn nicotinepeil aan te vullen. Voor de deur zijn de bomen al weer prachtig aan het verkleuren. Van die rood/oranje bomen vind ik prachtig. Binnenkort maar weer eens met Kimmetje naar het bos. Even genieten van de kleurenpracht. 

Voor je het weet is het al weer aan het vriezen en zijn de bomen kaal. Overal zie je al weer Sinterklaas dingen. Aan die pietendiscussie maak ik geen woorden meer vuil. Als ik naar een ander land verhuis, pas ik me ook aan aan de standaard die daar geldt. Ik vind gewoon dat dit andersom ook hoort te gelden. Bovendien maken ze van dat hele Sinterklaas verhaal iets heel anders dan dat het is. 

Nederland is het meest tolerante land ter wereld. Dus nee, we zijn van onze Sinterklaasviering, die we al ik weet niet hoe lang hebben,  juist NIET racistischer geworden. Ik zou zeggen, integendeel! Misschien is dat een keer iets om over na te denken? Verder maak ik daar geen woorden meer aan vuil. 's Lands wijs, 's lands eer was het toch. Dat geldt toch voor alle landen? Onzin allemaal!

Laat die kinderen toch lekker genieten, zonder gezeik. Bevalt het je niet, zijn er nog genoeg landen waar ze dit niet vieren. Simpel toch? Er zijn veel ergere dingen in de wereld. Zelfs in Nederland. Zorgverzekering, bejaardentehuizen, dierenleed, kinderleed, ik noem maar het topje van de ijsberg. Ga daar eens mee aan de slag en ga daar eens over protesteren. Dan doe ik ook mee! Dat vind ik dus wel nut hebben. 

"Van katten kun je veel leren
over omgang met mensen."

Barbara Rutting

De kop is er weer af. De maandag-blues gaat langzaam over in dinsdag-groen. Ik zeg ook maar wat, net als een blauwe plek. Ik heb er nooit zo'n last van in elk geval, van die blues. Mijn leven is dan ook niet zo gestructureerd als van iemand die van maandag tot vrijdag werkt, altijd gevolgd door een weekend. Dat scheelt.

Het laatste jaar waarin ik regelmatige werktijden had was in 1995. Daarna was het gedaan met de regelmaat. Ondertussen weet ik gewoon niet beter. Feestdagen zijn bij mij gewoon werkdagen. Dat wordt dan wel weer beloond door meer procenten uitbetaald te krijgen. 

Zit ik me opeens te bedenken dat ik dat wel mis. Als de kerst gunstig viel hoefde je maar 1 of 2 daagjes eraan vast te plakken om een volle week vrij te hebben. Dat gaat bij ons niet. Het is altijd druk maar vooral december kan je wel onze piekmaand noemen. Vrij nemen in december is in principe niet geoorloofd. Al kan er altijd een uitzondering op de regel komen.

Deze december werk ik daar al weer, volgens vast contract dan, 11 jaar. Bijna 12 als je de maanden via het uitzendbureau mee telt. De jaren daarvoor woonde ik in België en had ik een café. Dat vond ik pas echt tropenuren! Gewoon 7 dagen per week aan de slag. Dan weet je echt helemaal niet meer wat regelmaat nou eigenlijk is.

Die ene dag dat je dicht was, moest je de boekhouding doen en je inkopen. Ziek zijn? Ging niet. Ik heb wat uren doodziek in de kroeg doorgebracht als ik zo eens even terug denk. Voor geen goud zou ik dat ooit nog willen doen. Het grappige is, dat als ik vertel dat ik ooit een café had, dat iedereen zegt dat ze dat echt bij mij vinden passen.

Terwijl ik dat echt vreselijk vond om te doen. Het enige dat die periode behoedt voor een totale ramp te zijn geweest, zijn de paar geweldige mensen die ik er heb leren kennen. Mensen waar ik nog steeds gek op ben, al zie ik ze praktisch niet meer. En ik heb er ook vreselijke lol gehad. Dat dan weer wel.

Toch vond ik het ook wel weer heerlijk om terug naar Nederland te komen. Vooral naar Rotterdam natuurlijk. Want de humor die wij hier hebben, die ook niemand volledig snapt als je hier niet geboren bent, daar kan ik echt niet al te lang buiten. Daar wordt je mee geboren en dat gaat er niet meer uit.

Toen ik net terug was, dacht ik dat het wel makkelijk zou zijn om weer een huis te vinden maar een baan leek me best lastig. Vooral om mijn leeftijd, ja toen al boven de gewenste leeftijd. Ook het feit dat ik de psychologie niet meer in wilde, ik was psychologisch assistente voor mijn België-avontuur, maar al zeker nooit meer iets in de horeca wilde doen.

Mijn moeders echtgenoot, die zowat zijn leven lang taxichauffeur is geweest, gaf me het adres van PZ van de RMC om te solliciteren. In de tussentijd ging ik me ook inschrijven bij allerlei uitzendbureaus. Te lui om te werken ben ik nooit geweest en ik wilde zo snel mogelijk weer aan de slag.

Ik droomde dat ik bij de RMC kwam werken en dat ik het heel leuk had. Diezelfde ochtend kwam er een afwijzing op mijn sollicitatie. Ze namen niet op die manier mensen aan. Ik snapte er niets van, ik had het toch zeker gedroomd?! Dat komt bij mij altijd uit namelijk. Even later werd ik gebeld door het uitzendbureau, ze hadden een baan voor me maar dat zat wel middenin de Spaanse Polder en ik had geen eigen vervoer.

Dat geeft niets, dat is vlakbij mijn moeder, dus kan ik zo met de fiets of lopen. Nou prima, kan je er morgen solliciteren. Tot mijn grote verbazing bleek dat bij de RMC te zijn, aan de Keenstraat. Nou ja! Jan van Yperen, mijn oudere collega's kennen hem wel, nam me direct aan.

De ochtend van de VOM opleiding, Ineke onze roosterdame van nu, gaf die toen, moest ik al gaan bellen op het Callcenter want ik ging te snel voor de anderen. Marian van S en ik hebben toen een hilarische 1e middag samengewerkt. Daar zijn nog vele hilarische dagen bijgekomen ondertussen.

Na een half jaar of zo, ben ik naar de planning gegaan. Toen hadden we daar nog geen opleiding voor. Ik ben nog eens wegenblind ook dus als dat geen uitdaging was, dan weet ik het ook niet meer. Toch is dat gelukt. Ik heb het jaren leuk gevonden. Ik heb wat af gepland. 

Nu ben ik al weer 4,5 jaar lang teamleider op het Klant Contact Center. Met veel plezier, al is het wel eens ondoenlijk druk. Wel eens? Zeg maar altijd!  Maar, je kan zeggen wat je wil, toch hebben we altijd veel lol. Goh, dat je daar zo allemaal opeens opkomt omdat je het over de maandagblues hebt!

Caroline is vandaag wel geweest, precies zoals we ook hadden afgesproken. Weer een reismandje retour gedaan. Daar komt vast weer een andere Griekse Schoonheid mee naar Nederland binnenkort. Mijn Griekse Diva blijft gewoon op Rotterdamse bodem. Lijkt me stug dat ik hier ooit nog weg zou gaan. 

Alhoewel je nooit "nooit" moet zeggen en altijd "altijd" moet vermijden. Stug lijken mag wel volgens mij. Dat kan geen kwaad. Als ik 1 ding heb geleerd in mijn leven, dan is het wel dat niets zeker is, behalve dat je dood gaat ooit. Zelfs dat vind ik niet erg. 

Wat ook zeker is, is dat ik nu ijskoude handjes heb. De cits wilden graag het balkon op maar ze willen niet dat ik de deur dan dicht doe. Dan gaan ze in paniek zitten roepen en kan ik hem weer open doen. Watjes! Nog even en ik heb ijspegels aan mijn wimpers. Dus ga ik ze zo maar weer binnen roepen.

Het is zo wel goed geweest met die deur open hoor. Al heb ik er een hekel aan, die kou lokt misschien Sunshine wel uit zijn schuilplaats. Dat is wel de bedoeling, laat je maar eens zien aan iemand. Daarom kan het me niet koud genoeg worden. Dat zou ik anders nooit gezegd hebben. Ik hou zo van de warmte. Maar nog veel en veel meer van Sunshine. 

Gisteravond hadden de andere twee weer ruzie wie er naast me mocht liggen. Uiteindelijk lagen ze er dan toch weer allebei. Ik heb nog helemaal dubbel gelegen om Moonlight, die heerlijk lag te slapen maar opeens een voetje van Aurora onder zijn neus kreeg. Hij kwam met een schok omhoog. Griekse zweetvoetjes?  (zie foto)

Eenmaal op de bank ben ik weer eens in slaap gevallen. Niet zo handig als je er om 4 uur weer uit moet. Als je dan ook nog eens een diva tegen je aan hebt liggen die haar nagels of tanden in je zet als je je stijve benen wilt bewegen, dan ben je 's morgens niet helemaal helder. 

Dus ga ik zo meteen even lekker warm worden met een bordje eten en kruip ik er vanavond extra vroeg in. Morgen weer om 4 uur die wekker. Dat went nooit. Wakker worden doe ik wel op de zaak. Voor je het weet zit je weer midden in die gekte en dan heb je geen kans om slaperig te zijn. Zo gaat dat bij ons nou eenmaal.